კარის გაღებსთანავე მის მკლავებში ჩაესვენე.ძლიერად ვეხვეოდი წელზე.მასზე ერთი თავით დაბალს მის კისერში მქონდა თავი ჩარგული და უხმოდ ვტიროდი.კარი,რომ მიხურა და თავისი დიდი ტორები შემომხვია ავქვითინდი.კარგახანს ვიდექით ასე...მე მტირალი მის სხეულს აკრული...ის კი გაჩუმებული,ჩემზე ჩახუტებული.იდგა და მისმენდა როგორ ვტიროდი.სიჩუმეს მხოლოდ ჩემი ქვითინი არღვევდა.დრო საშინლად ნელა გადიოდა.
-ჩუუუ გეყოს ტირილი...მოიწმინდე ეგ ცრემლებ და დაიძინე გვიანია უკვე
არაფერი მითქვამს უბრალოდ თავი დავუნიე და ცრემლები მოვიწმინდე...ახლა შეწინააღმდეგების თავიც არ მქონდა.კიდევ ვერ ვხვდებოდი მაინც და მაინც მე რატომ?რატომ სტასია არა?ყველა უბედურება მე რატომ მემართება?ალბათ ...ალბათ ასეა საჭირო ხო?იქნებ ...იქნებ მომავალში მელის ბედნიერება და ეს უბრალოდ შესავალია იმ ყველაფრისა რაც მელის?ხომ ალბათ ასეა.
-ზედას მათხოვებ?
სევდიანი ,გატეხვილი და ჩუმი ხმით ვკითხე...
-კი რომელიც გინდა აიღე..
-გმადლობ!ჩემთან დაიძინს!
გასასვლელთან მისული გავაჩერე.
-გამოიცვალე და შემოვალ
-მადლობა,და ბოდიში.
იმდენი უბედურება გადამატანინა, იმდენჯერ დამეხმარა უკვე სნდისი მქენჯნდა.
-ოეეეეე მადლობებს როდის აქეთ ვიხდით?მე და შენ დაგავიწყდა რა ვართ?არ თქვა არასდროს არც ბოდიში არც მადლობა თორემ ვიჩხუბებთ მიდი გამოიცვალე და მეც მოვალ შენ ძმას დავურეკავ!დარეკა და ნერვიულობდა აქ რომ არ იყაი!
-კაგი.
მკრთალად გავღიმე, მის ოთახში შევედი დაკარადა გამოვაღე.ყველაზე დიდი და ფართხუნა ზედა გამოვიღე.მუხლამდე მწვდებოა მისი მაისური.ხელსაც საკმაოდ მიფარავდა ფართხუნა მკლაები.თმა გავიშალე და ჩავწექი.ბალიშს აკრულმა ვერც გავიგე როდის შემოვიდა აკო.მწარე,მტკივნეული ფიქრებდან მუცელზეშემოხვეულმა ორმა დიდმა ხელმა გამომიყვანა.ზურგით ავეკარი და ისევ შორეულ ფიქრებში გავფრინდი...მალევე ჩამეძინა.ის დამესიზმრა!ის წყეული დღე გავრბოდი...სადღაც ჩიხში შევვარდი...
-ლელა!
ჩემი სახელი მესმის და ისევ გავბივარ
-ლელა გაიღვძე გესმის!!!!
თვალებს სწრაფად ვახელ და ხელს გულზე ვიკიდებ თითოს მართლა გავრბოდი...მთლიანად გაოფლილი ვარ...შეშინებული აკაკის ვეხვევი.
-დაწყნარდი ყველაფერი კარგადარის...დასრულდა!სიზმარი იყო და მორჩა ცუდი სიზმარი..
უფრო ძლიერად ვეხუტები ,თითქოს ვინმე წამართმევს,თითოს გამეღვიძება და ისვე იმ ბოროტ რეალობას დავუბრუნდები.დილას თვალებს რომ ვახელ აკაკი ამდგარი მხვდება.სამზარეულოდან გემრიელი სუნი გამოდის ვდგები და გავდივარ.გასქურასთან დგას და საჭმელს აკეთებს.უკნიდან ვეხვევი და თავს მის მხარზე ვდებ.ტუჩის კუთხე ოდნავ მიტყდება იმის წარმოდგენისას ანი როგორ დგას ჩვენს უკან და კიდე ერთ ფოტოს გვიღებს.
-რა გაცინებს?
-ანი..აქ რომ იყოს...
დამთავრებაც არ მაცადა სიცილში ამყვა.
-ახალ ფოტოს ავაგდებდით ჩვენი ტუმბოებისთვის ხო?
-აუ ხო...
სუფრა გავაწყვეთ და ის ის იყო საჭმელად უნდა დავმჯდარიყავით რომ აკომ ჩემი გადახვეული ხელი შენიშნა და ფრთხილად დაიწყო ჩემკენ სიარული.
-რა მოხდა?
გაკვირვებული ვუყურებდი მის შეშინებულ სახეს.
-ხელზე რა გჭირს?
-რაა?არაფერი!
აი სად დავიწვი ,ახლა ჩემი დღე არამშურს. მოიც ჩემი დღე როგორ უნდა მშურდეს?უიმე მოკლედ რა რაცარის ხო მომკლავს რომ გაიგებს ჩემი ნამოქმედარია!
-რა არაფერი გოგო არ გაგმაგიჟო ახლა! ესარის არაფერ? ესარის? სისხლიანი სახვევი გკეთია რა ჯანდაბა მოხდა მოყევი დროზე.
-დამშვიდდი.
-რა დამამშიდებს რაარის ეს?
-დამშვიდდი მეთქო ვააა!
იმხელაზე ვიყვირე თვად შემეშინდა ჩემი საქციელის.
-ნუ ყვირი და ამიხსენი.
სახვევს ფრთხილად ვიხანი, ნელა, ზლოზინით და ვცდილობ თავიდან ავირიდო აკაკის ისტერიკებჯ ჩემს მაზოხიზმთან დაჯავშირებით. ბოლომდე ვიხსნი და სტერილურ ბინტსაც ხელით მაღლა ვწევ. ის ადგილები სდაც წუხელ ფრჩხილებს ვირჭობდი მოლურჯო მოწითლოა და სისხლის წვეტები ატყვია. აკაკის მზერა ეყინება და რამდენიმე წუთი ასე გაშტერებული დგას. თითქოს საუკუნე გავიდა წუთები კი არა. ბოლოს გაბრაზებული აქეთ-იქით დადის და ნერვების დამშვიდებას ცდილობს. სახევევს ისევ ხელზე ვიხვევ ბოლოს აკაკიც ფეთქდება.
-რამდენჯერ გაგაფრთხილე? არა მითხარი რამდენჯერ დამპირდი აღარ ვიზავო?ლელა ხომ გესმის რომ არ შეიძება ყოველ ბრაზზე ამის კეთება! ხომ გესმის რომ საშიშია.
კარადას ვეყრდნობი და ვგრძნობ, როგორ მიიკვლევენ ცრემლები გზას.
-არ შემიძლია! ჯობია ყველაფერი დავლეწო აკაკი! ჯობდა იმ დამიანესთვის, სოფისთვის და ჯაბასთვის ცხვირ-პირი გამეერთიანებია?ჯობდა ჩემი მშობლები ცემით მომეკლა? თუ მამაჩემი განცხადების მერე ყველა გმომელანძღა და მოუსმენლად ავტოდრომზე გავქცეულიყავი?
-ვინაა დამაინე, ან სოფი რეებს ბოდავ?
-ჩემი საქმრო და მისი დედიკო მამიკო.
ისტერიულისიცილი ამიტყდა და იქვე ჩვიკეცე სიცილით. აკაკიმ სანამ ყველა დეტლი არ მომაყოლა არ მოისვენა. ბოლოს ავტოდრომამდეც მივედი.
-მოკლედ იქიდან რომ წამოვედი იმ ვაჟბატონმა დარეკა აი ტვინი წაიღო რა უნდა არავინ არაააა! მოკლედ პირობის მიუხედავად გთხოვ აკო აი გთხოვ კვირის ბოლოს რბოლები იწყება ხომიცი ამაზე მეტად არაფერი მიშველის, მივიღებ მონაწილეობას ძალიან გთხოვ.
-ვაიმეეე კარგი ხო კარგი ეს კვირა აქ დარჩი და მე ავუხსნი შენ ძმებს ყველფერს.ჯერ ქუჩის რბოლები ხომ?
-ხომ.უი თემოს დავურეკავ მათხო ტელეფონი.
-აიღე.
ტელეფონს მიწვდის და მეც ვართმევ. თემოს ნომერს უაზროდ ვკრეფ და ტელეფონს ყურზე ვიღებ, მალევე მეორე მხრიდან თემოს ნამძინარევი ხმა მესმის.
-ხო აკო?
-ლელა ვარ.
-სად გაქრი გოგო აუ აქ რა ამბები იყო აზრზე ხარ?
-არა მოყევი რა.
-საღამოს გამივალ და მოგიყვები
-კარგი,მე და აკომ გადავწყვიტეთ აქ დავრჩე ერთი კვირით.
-მაია გააფრენს.
-ფეხებზე..
-შენ მაგრად გაფუჭდი.
-არაუშავს კაი წავე მშია.
-მიდი.
ტელეფონი გავთიშე და აკაკის გვერდით მივუჯექი, რომელიც უკვე გემრიელად შეექცეოდა მისივე მომზადებულ ბლინებს.
ამ ბიჭს საჭმლის კეთება გამოსდის ნუ არ ვიცი რა მე. უაზროდ და ჩხუბით დაწყებული დღე ნელ - ნელა მიიზლაზნებოდა ხმას არცერთი არ ვიღებდით. უკვე მომბეზრდა. ორი ხდებოდ ტელეფონი და გასაღებიავიღე და ოთახში მყოფ აკაკის შევძახე.
-ავტოდრომზე პაემანი მაქვს და ექვსისთვის დავბრუნდები მაქსიმუმ.
-ფრთხილად იარე არაფერი მოიწიო.
-კარგი ბოლო სიჩქარით არ ვივლი.
-ლელა არც გაბედო ავტოდრომამდე ჩქარა სიარული.
-ო დაიცა რა.
იგივე ტანსაცმელი მეცვა რაც გუშინ.
-შარვალი მათხოვე და ჟკეტი რა.
-აიღე.
კარადიდან სპორტული ავიღე სწრაფად გამოვიხვალე და სირბილით ჩავედი კიბეებზე. როგორცკი ჩავჯექი მანქანაში ჩმი მთელი ღამის გამორთული ტელეფონი ჩავრთე და გამოტოვრბული ზარებისთვის არცკი დამიგდია ყური ისე ავაჟღერე samra X elif-zu ende. სასიამონო ჰანგები გაისმა და ასე ჰარმონიულად ჩავედი რუსთავში. დრო იყო ვარჯიში დამეწყო, კვიროს ბოლოს რბოლას არ წავაგებდი. ამჯერად იმ ვიღაც ბიჭის მანქანის ყურებას არ ვაპირებ. არ ვაპირებ ისევ მეორე ვიყო დროა პირველი ადგილი მივიღო. ავტოდრომზე შესული ცოტახანს მანქანას ვაჩერებ და ტელეფონიც არ აყოვენებს.ბოლო ხმაზე ვყვირივარ და ვუთიშავ არა რა უნდა რას გადამკიდებია, მეტი არ იქნა ჩემი მტერი მე ამის ცოლი გავხდე. ისევ აწკრიალდა მობილური და მეც ნერვებმა მიმტყუნა.
-რა გინდა? რას შემჭამე დამანდბე რა თავი! ვინ ჯანდაბა ხარ? აი რა გინდა ამიხსენი არაფერს არ აცდი კაცს!
-ენა თქო გამიფრთხილებიხარ მე შენ!
-არ მაინტერესებს და მეც გამიფრთილებიხარ რომ არ გაქვს უფლება მიბრძანო რამე.
-მაქვს! სად იყავი გუშინ?
-მეგობართნ!
-რომელთან რა სინტერესოა? არც ლანასთან და არც ანისთან არ ყოფილხარ!
-მაგათზე საიდან იცი?
საოცრად ცივი ხმა მქონდა. გამიკვირდა ლანაზე და ანიზე რომიცოდა.
-დედაშენმა მითხრა.
-მაშინ გააგრძელე დედაჩემის მოსმენა და ოდესმე მიპოვი. ცოცხალს თუ არა მკვდარს მაინც. შეიძლება ქმრიანი და შვილიანი მიპოვო.
გამეცინა და გავუთიშე, მანქანა დავქოქე 5საათამდე ვვარჯიშობდი . 5ზე სახლში წავედი. ნუ აკოს სახლში. ყველას მანქანა ეყენა უკვე, როგორც ჩანს მხოლოდ მე ვაკლდი ბავშვებს სრული შემადგენობისთვის. კიბეები სირბილით ვირბინე და კარზე რამდენჯერმე დავაბრახუნე, რადგანაც გასაღები დამრჩა. კარი გამიღეს და მეცც კარებში მდგარ თემოს შევახტი
-მომენატრე ტყუპისცალო.
-მეც პაწკუ.
-ნუ მეძახი თქო რამდენჯერ გითხრა. ერთი შენ ვერ გაგაგებინე მაგის დაძახება რომ არ მსიმაოვნებს და მეორე დამიანეს რომ ვერაფერს მიბრძანებს.
ტელეფონი აწკრიალდა და ორიევ ხელი ცაში აღვაპყარი.
-რა დაგიშავე ღერთო რაააა?
-ვინარი.
ლამის ტელეფონში ჩამიძვრა ლუკა.
-ჩემი მომავალი ქმარიკოოოოო.
გავიკრიჭე და გავუთიშე , რადგან გართობა მინდოდა ხმაც გამოვურთე და სადღაც მივაგდე. მუსიკები ისევ და ისევ ბოლო ხმაზე გვქონდა ჩართული და ვცეკვავდით. ბოლოს ხმაური რომ მოგვბეზრდა სათითაოდ ჩამოვჯექით იატაკზე და მე არასდროს დავიწყეთ. ვიცინოდით და ათს სისულელეს ვიძახდით სანამ ლანამ ანას ბოლო თითის ჩასაწევად მისი ცუდი მოგონება არ წამოჭრა.
-მე არასდროს მყოლია საქმრო.
-უხ შე დამპალო.
მწარედ გაიცინა და ბოლო თითიც ჩასწია მე აქეთ - იქით მიმოვიხედე ხომ არავინ მიყურებს თქო და ბოლო სამი თითიდან ორიღა დამჩა. არა ლანას რას გამოაპარებ ტიპს ყველგან თვალებიაქ ასეთი რა შევცოდე.
-რააა? როდის მოასწარი?
-აუ გაჩუმდი რა!
-რა როდის მოასწრო.
გაკვირვებულმა ნიკამ წამოიყვირა.
-საქმრო ბიჭ! ამანაც ჩსწია.
თვალები ააბრიალა და დოინჯშემორტყმული დამცქეროდა გაფართოვებულუ თვალებით.
-გუშინ საღამოს დავინიშნე ერთ უსაზიზღრეს ურჩხულზე, რომლის ცოლობაც საზიზღრად არ მინდა.
თვალები ავატრიალე და დიავნზ სურგით მივეყრდენი. ლანამ გაიცინა ხელების ქნევით დაიწყო ლაპარაკი.
-ესეიგი ხალხო გითარგმნით: უსიმპაწიურეს ბიჭზე დაინიშნა და მისი ცოლობა სიგიჟემდე სურს.
ლანამ იდეაში გადათრგმნა.
-არ მეცინება ლანა! მართლა ვთხოვდები და არაა გამორიცხული ჩავშალო!
-რაააა?
სამ ხმაში წამოიყვირეს, ანიმ, ნიკამ და ლანამ. ყველაფერი დეტალურად გამომკითხეს მერე ლუკამ და თემომ დაიწყეს ლაპარაკი.
-მოკლედ რომ წახვედი ერთ საათში დედამ კითხვები დაგავყარა მე და ლუკას.
-მოკლედ მე და ამან თავი გამოვიშტერეთ. მალევე დამიანე მოვიდა ჩვენთნ მოემზადოს სავახშმოდ მივდივართაო.
მის ბოლო სიტყვაზე სიცილი ამივარდა.
-ლუკა შენ გააგრძელე რა ცანცარიკო.
ძმას ლოყები გავუწიე და ჩავკოცნე.
-მოკლედ თემომ სძინავსო და ნუ იტოკშ ვცდილობდით როგორმე გაგვეგდო ბოლოს დედას ყელში ამოვუვედით ჩვენი ტყუილები თურთ და ყევლაფერი ჩაურაკრაკა.
-აი რა რა ჯანდაბა უნდოდა?
გამბრაზებულმა თვალები ავატრიალე.
-რავი მე! ხო და ეგ შენი საქმრო გაგიჟდა გაცოფდა სად დაეთრევაო, მე საქმრო ვარ თუ პროპკაო. დედამ ლანაზე და ანიზე უთხრა. ეგეც დატყდააააა ხო და მეოკლედ პროპკა გონია თავი
სიცილი აგვიტყდა ყველას მერე კი ლანამ რაღაც გაიხსენეა და დენ დარტყმულივით წამოხტა ფეხზე.
-ხო ხო გამახსენდა ვიღაც უცხომ დარეკა ლელა შენთანარისო? ვიფიქრე კიდევ ვინმე აიკიდე და არ მიმიქცევია ყურადღება.
მერე ნიკა ამოუდგა გვერდში და თითის ქნევით ჩფიქრებულმა დაიწყო.
-ჩვენთანაც იყო ვიღაც მოსული ანი იკითხა და მერე შენც, მაგრმა შენი ბიჭების აკიდების თეორია რომ ვიცი არც მე გავამახვილე ყურადღება.
-კაი დაწყანრდით აუ ლუკა გააგრძელე!
-მოკლედ შემდეგ შენ საძებრად წამოვიდა არ ვიცი რა მოხდა ღამის ორ საათზე მომვარდა სახლში. თუ სამზე და აწია მთელიქვეყანა ვიღაც ბიჭთან იყოო ასე თქვაო რა უთხარი გაფუცებ? მოკლედ მერე აღარცარაფერი წაეთრა. ტიპი შოკშა მაგის გარდა ბიჭს რომ შეხედე. არა ვისთნ იყავი გაფიცებ.
7ხმაში ვიცინოდით და იზოლატორებს ვუმადლოდეთ მეზობლები რომ არ ჩამოგვივარდნენ ზედა სართულიდან.
-რა და... ხო დარეკა! ხო და მანქანით ავტოდრომზე დავგრუალობდი და მაგ დროს დარეკა და სად ხარო ჩამაცივდა, მეც პაემანი მაქვს რუსთავი ავტოდრომზე თქო!
ბოლო ხმაზე ვხითხითებდი, ყვეალმ იცკდა "პაემანი ავტოდრომზე" რასაც ნიშნავდა ამიტომაც არასდროს გაუფიქრებიათ ბიჭზე.
-უი ხო იმ კვირაში რბოლაააა.
-ოჰო ეს უკვე მომწონს.
ნიკამ ერთმანეთს გაუხახუნა ხელები ლანამ და ანიმ თვალები აატრიალეს. ტყუპებმა და აკომ კი ხელები გადამხვიეს. სად დაეტივნენ მე არ ვიცი.
-აუ ლუ ხომ მათხოვებ პიპიას!
-სულ შენი იყოს ახალს ვიყიდი.
ლოყაზე თბილად მაკოცა მეც გაგიჟებული ფეხზე წამოვხტი და აქეთ-იქით დავრბოდი ყვირილით. უზომოდ მიყავრდა მისი მანქანა.
-აუ საუკეთესო ხარ მთელს მსოფლიოში.
-და მე?
თავჩახრილი ქვემოდან მიყურებდა თემო.
-შენც.
მთელი ღამე ლოთობაში და ცეკავში გაავტარეთ, დილას დივანზე გავიღვიძე ზოგი ძირს იწვა ზოგი სავრძელში. მე კი ლუკაზე ჩაფსკვნილი ვიწექი.