ადამიანის ცხოვრება უნიკალური ნახატია რომელშიც ყველა ფერი ირევა ერთად, ერთიანი სიცოცხლისფერი იქმნება.
სიცოცხლისფერში არის შავიც.
ლოგიკურია
ისიც ფერიად ითვლება.
წყვდიადის და სიცარიელის ექსტრაქტით გაჯერებულ ფერი.
ეგ არაფერი, მთავარია დროულად ვეცადოთ მის განეიტრალებას, რომ მთელი ნახატი არ ჩააბნელოს.
უნდა შევეცადოთ ფერადი ფერებით განვაგრძოთ ხატვა,
შავი ალბათ შედარებისთვისაა კარგი.
იყო შავი და გაფერადდა, ასევე მეტად შევიგრძნოთ ფერადი ფერების სილამაზე.
შავის ფონზე ყველა ფერი უფრო ლამაზი ხდება.

****
გაზაფხულის მათრობელა გრილი სურნელი ტრიალებდა ირგვლივ, თუმცა დღე მაინც საშინლად იდუმალი გათენდა,წვიმდა.
ფანჯრიდან ადევნებდა თვალს წვიმის წვეთებს მარიამი რომელიც წასასვლელი იყო უნივერსიტეტში, ძალიან ეზარებოდა უნივერისტეტში წასვლა მიუხედავად იმისა რომ უყვარდა წვიმაში სიარულუ და ყოველთვის ენერგიით იმუხტებოდა.გვიან უმთავრდებოდა ლექციები ამინდიც უცნაურად მოქმედებდა დიდხანს ყოყმანობდა კართან, ბოლოს მაინც წავიდა.
მთელი დრო ყურადღებით უსმენდა ლექციებს ბოლოს უკვე ბნელდებოდა უნივერსიტეტი რომ დატოვა.გაჩერებაზე გავიდა და მისის უყვითელსობას დაელოდა, რომელიც არსად ჩანდა,წვიმდა და თითქმის სულ დასველდა, უკვე გულში ლანძღავდა მძღოლს, ცოტაც და ნამდვილად გაიყინებოდა,მოულოდნელად მის გვერდით უცხო მანქანა გაჩერდა,თავიდან ყურადღება არ მიაქცია მაგრამ მალევე არასასიამოვნო ხმამ და სილუეტმა მიიპყრო მისი ყურადღება,
-მარიაამმმმმ რა სიურპრიზია- ეს ის მომენტი იყო როცა გული ერეოდაა ხმაზე, ეზიზღებოდა სძულდა ეს ადამინი და მისი ხმა, საერთოდ ჭკუიდან იშლებოდა საკუთარ სახელს ამ ადამიანის ხმით რომ ისმენდა, ყურადღება არ მიაქცია მაქსიმალურად დააიგნორა.
-აგვიანებს მარშუტი წამოდი გაგიყვან
-არ მინდა! მადლობა
-რა მკაცრიი ხარ, ძალიან მკაცრი...-ირონიულად ჩაიცინა და მანქანიდან გადმოვიდა,შეშინებულმა უკან უკან სვლა დაიწყო მარიამმა.
-რა მოქცევაა?! ჩემი გეშინია? კარგი რაა მარიამ
-დამანებე თავი, შემეშვი!
-ვერ გეშვები
-რატი! შეიგნე ერთხელ და სამუდამოდ რომ არ მაინტერესებ,ნუ ფიქრობ ჩემზე გთხოვ.
-გახსოვს ადრე გითხარი რომ ადრე თუ გვიან ჩემთან იქნებოდიი
-მთვრალი ხარ რატი! თავი დამანებე-მეთქი
-მთვრალი ვარ... მთვრალზე უფრო მინდები და მ*ბა შენს დანახვაზე, უკარება ძ*ნა- სახეში გაარტყა, იმდენად მტკივნეულად სისხლის გემო იგრძნო,შეშინებულმა გონზე ვერ მოასწრო მოსვლა კვლავ დაარტყა, საშინელმა ტკივილმა და შიშმა მოიცვა, ნახევრად უგონო მდგომარეობაში მყოფი ჩასვა მანქანაში და სიცილით დაძრა
-ასე ლამაზო... აი ასე.
-გააჩერე მანქანა- თავი წამოსწია და თვალებ აცრემლებულმა შეხედა, ისეთი მზერა ჰქონდა გვერდით მჯდომ რატი გავაშელს, რომ მარიამი პანიკამ მოიცვა, ჟრუანტელმა დაუარა, შეეშინდა ისე როგორც არასდროს, გონება დაებინდა მანქანიდან გადმოხტომის აზრმა გაუელვა სახელურს გამოსწია მაგრამ ამაოდ,წყეული კარი ჩაკეტილი აღმოჩნდა მანქანა კი დიდი სიჩქარით ტოვებდა ქალაქს
-ტყუილად ნუ ცდილობ, ჩაკეტილიაა...სულელი გგონივარ? ვიცი გიჟი ხარ, -ისევ საზიზღარი სიცილი-
-რატი ... რატი გააჩერე მანქანა გთხოვ გააჩერე.
-არა...დამიჯერე არ ინანებ... რატომ ტირი? მარიამ საყვარელოო არ უნდა იტირო, შენ მაინც ჩემი გახდები... ჩემი...-
-გონება გაქვს დაბინდული... გთხოვ..-
-ყველაზე გახსნილი მაქვს გონება ახლა,აქამდე უნდა მაოვქცეულიყავი ასე დიდხანს გიცადე -
-ლუკა გიპოვის... ნახავ მალეე გიპოვის, მამაჩემიც მოვა და დაისჯები-ეცადა მტკიცე ხმით ეთქვა თუმცა ნაკლებად გამოუვიდა ეს.
-ვნახოთ-ნიშნის მოგებით გახედა შემდეგ ისევ გზას მიაბყრო მზერაა.ათ წუთში სრულიად უკაცრიელ ადგილზე,
მიტოვებულ სახლთან გააჩერა მანქანა მარიამმა გაქცევა სცადა თუმცა დაეწია და მკლავში ძლიერად მოჰკიდა ხელი, განწირული ხმით ითხოვდა შველას მაგრამ ამაოდ, სულ არავინ არ იყო ირგვლივ , საზარლად მუქ ფერებში სიძველისფრად შეღებილი სახლისკენ მიათრევდა-
-იცი არაკომფორტული სახლია, შენი ბრალია...თავიდან უნდა დამთანხმებოდი, ახლა ასე არ ვიქნებოდით...მაგრამ არაუშავს,აი ნახავ შეგიყვარდები და მერე ჩვენი ლამაზი ბუდე გვექნება.
-გამიშვი წყეულოო გამიშვი-ფეხში ჩაარტყა აფართხალდა მაგრამ ხელი ვერაფრით ვერ გააშვებინა, კარი როგორც კი გააღო ძლიერად დაარტყა, ისე ძლიერად გონება დაკარგა მარიამმა.
გონს რომ მოვიდა საწოლზე იყო მიბმული, რატი იჯდა მის თავთან და თავზე ხელს უსვამდა,
-გაიღვიძე... მაიძულე დამერტყა ცელქი ხარ და ბატონი ლუკას ერთგული, გიყვარს ხო? არა არ გიყვარს...თუ გიყვარს გადაგიყვარდება და მე შემიყვარებ- ტანსაცმელი გაიხადა და მარიამის ფეხებთან ჩაიმუხლა, ნელ-ნელა დაიწყო მისი ტანსაცმლისგან განთავისუფლება, აუტანელი გულისამრევი იყო რატის თითეული შეხება, იმდენად აუტანელი რომ საკუთარი თავი სძულდებოდა, სრულიად შიშველს ცხოველივით ეძგერა, ვნებააშლილიი მანიაკივით დააცხრა გოგონას მკერდს მტკივეულად დაუზილა, ყვიროდა შველას ითხოვდა, მთელი სხეული დაჭიმული ჰქონდა,ეწინააღმდეგებოდა ისე როგორც შეეძლო მაგრამ მაინც მოახერხა საწადელის ასრულებაა... ძლიერი ტკივილი იგრძნო, გრძნობდა როგორ ერწყმოდა საძულველი სხეული, ეწინააღმდეგებოდაა მაგრამ არაფერი, ყოველ ბიძგზე კვდებოდა... თავი სძულდებოდა...რატი არ ჩერდებოდა ბინძური აზრებით შეპყრობილი უმოწყალოდ ანადგურებდა მთლიანად მარიამის არსებას, გოგოსგან წინააღმდეგობას რომ გრძნობდა ქამრით ცემა დაუწყო, მუცელზე ამოატრიალა და ახლა ასე შეუდგაა თავისი წყეული ცხოვრელური ჟინის დაკმაყოფილებას...
თვალები დახუჭა...
გაქრა...
ეს დღე იყო დღე რომელიც სამუდამო კვალად აღიბეჭდა მარიამის ცხოვრებაში, დაანგრია ყველაფერი, სადღაც უდაბნოში გზააბნეული დატოვა, ცარიელი სული რომელიც მხოლოდ სუნთქავდა...
ორი დღე, ორი წყეული დღე იყო გამომწყვდეული მომაკვდავი ოთახში,
უამრავი სისხლიანი, ქამრისგან მიყენებული ჭრილობებით, დალურჯებული თვალით და ნაცები სახით
სრულიად ძალა გამოცლილი იყო,უკვე იმედს კარგავდა, სიცოცხლისთვისაც დიდად აღარ იბრძვოდა, თუმცა ბოლოს მაინ გაიგო პოლიციის სირენის ხმა, ოთახში შემოსული მამის სილუეტი აღიქვა და გაითიშა...
ამის შემდეგ დაიწყო ჯოჯოხეთი, საავადმყოფოში დამამშვიდებლებით აჩერებდნენ, დიდხანს საათობით იჯდა შხაპის ქვეშ, ტიროდა ცდილობდა იმ სიბინძურის ჩამორეცხვას რაც წყეულმა გავაშელმა დაუტოვა, ცრემლებს წყალს ატანდა, იტანჯებოდა მაგრამ არსაიდან ჩანდა შვება... ყოველ ღამით ახსენდებოდა ის კადრები რაც რატის წყალობით დარჩა მის გონებას, კოშმარებით სავსე და უსასრულო შავი ფერებით მოცული გახდა მისი ყოფა...
არც უნივერსიტეტი,არც სამსახური, მხოლოდ სახლში იჯდა და ფანჯრიდან იყურებოდა,თავიდან საერთოდ არ საუბრობდა, იშვიათად ჭამდა, უსმენდა ფსიქოლოგებს თუმცა არაფერს ამბობდა, ერთადერდი ის მიაღწიეს რომ მართასთან დაიწყო კონტაქტი, მხოლოდ კის ან არას ამბობდა, სხვა სიტყვა მისი პირიდან აღარ ამოდიოდა.
რამდენჯერმე ძლიერმა დეპრესიამ სუიციდამდეც მიიყვანა,თუმცა გადაარჩინეს, არ აძლევდნენ სიკვდილის უფლებას.ბოლო ძალა მაშინ მოიკრიბა როცა რატის სასამართლო პროცესი იყო, ფერმკთალი შავი კაპიშონით მივიდა პროცესზე, ჟურნალისტებს თავი ძლივს აარიდა, იჯდა და უსმენდა როგორ ურცხვად იმართლებდა რატი თავს, უნდოდა მივარდნოდა და მოეკლა, მოეკლა იმისთვის რაც მას გაუკეთა და დაეცვა სხვები რომ მსგავსი სისაძაგლე არავისთვის აღარ გაეკეთებინა. სახეზე ცემის კვალიც კარგად ეტყობოდა რატის, რომელიც სავარაუდოდ ვახოს დამსახურება იყო, საბოლოდ პროცესი დასრულდა, ადვოკატმა სხვა საქმეებიც გამოქედა, საბოლოოდ 22 წელი ციხეში მოუწევდა ყურყუტი, თუმცა იყო კი მისთვის ციხე სასჯელი?!თავი ვერ შეიკავა რომ გაჰყავდათ,ვერ ეგუებოდა იმ ფაქტს რომ ეს ცხოველი კვლავ განთავისუფლდებოდა, მოულოდნელად წამოხტა ფეხზე ჯიბიდან დანა ამოიღო და რატისკენ გაიქცა
-არამზადა, მკვლელოო -უნდა დაერტყა თუმცა ერთ-ერთმა პოლიციელმა დროულად მოახერხა ამ დანის დაჭერა, ყველა მარიამს მივარდა ...
ატირდა ვერ შეძლო..ვერ მოკლაა ფეხებში ძალა წაერთვა და ჩაიკეცა, რატის კი შიშისგან სხვადასხვა ფერები გადასდიოდა სახეზე, ფერდაკარგული გაიყვანეს გავაშელი,მარიამი კი ძლივს დაამშვიდეს.
ამ დღეს დიდად არაფერი შეუცვია,რატი ციხეში იყო, დაისაჯა თუმცა ვერანაირი შვება ვერ იგრძნო, საზარელი დღეები იარები სხეულზე კვალად ეტყო მარიამის სულს.
გადიოდა დრო და მარიამიც უფრო კარგავდა ცხოვრების აზრს. კიდევ ერთი ფსიქოლოგი იყო მასთან სტუმრად
-მარიამ... ისაუბრე, ისაუბრეეე ასე არ შეიძლება
-რაზე ვისაუბრო?-ჩაიცინაა-იმაზე როგორ იძალადა? როგორ მომექცა ცხოველივით? თუ იმაზე როგორ დავკარგე ყველა და ყველაფერი როგორ მაქცია ზურგი ადამიანმა რომელიც მიყვარდა,მძიმე დროს ადგა და წავიდა, ნამუს გარეცხილ გოგოს მე გვერდით ვერ დავუდგებიო, თუ იმაზე ვისაუბრო როგორ საუბრობს ჩემზე მთელი თბილისი, როგორ გახდა ვახო ვაჩნაძის წარმატებული შვილი უნამუსო...-ცრემლები არ სდიოდა, საშინელი ხმით საუბრობდა და საწოლზე იყო მოკეცილი
-მესმის რთულია, იცი შენნაირი ადამიანები ბევრნი არიან, ბევრმა კვლავ დაიბრუნა სიცოცხლის ხალისი, უნდა გამაგრდე უნდა გამოკეთდე შენთვის შენი ახლობლებისთვის და სხვა ადამიანებისთვის ვინც შენსავით იტანჯება,მათი იმედი უნდა გახდე
-გეყოთ! გაზეპირებული ბანალური სიტყვები, რომელსაც იმიტომ იზეპირებთ რომ გეცოდებით...დამტოვეთ, არ მინდა არც თქვნთან და არც არავისთან საუბარი
-მოგიწევს მომისმინო და მესაუბრო
-არ მომიწევსსს არააა- იქვე დადებული სურათის ჩარჩო მოიქნია- ხმაზე ვახო შემოვიდა ქ.ბ. ნატა კი ოთახიდან გაბრაზებული გავიდა, გასული ერთი კოშმარულ თვეში ეს უკვე მესამე იყო ვინც წავიდა.

თვეები თვეებს ცვლიდა, ხუთი თვე გავიდა თუმცა ერთადერთი ის შეიცვალა რომ მასში ოდნავ ჩაწყნარდა აგრესია,საუბარიც დაიწყო,მხოლოდ აუცილებლობის შემთხვევაში საუბრებოდა ოღონდ, ყველასგან მალულად გადაადგილდებოდა, ჰუდს ჩაიცვავდა და სააათობით იჯდა ფანჯარასთან, კითხულობდა ბევრს, აღარ უსმენდა მუსიკას, აღარც ნახატებით ინტერესდებოდა, შავი საღევაბევით გადახაზა კედელზე კოსმოსის გამოსახულებიანი ნახატები, აღარ იყენებდა არც მობილურს,არც ინტერნეტს,უარი თქვა მეგობრების ვიზიტებზე, ერთადერთი მეგობარი იყო მხოლოდ ისეთი რომელთანც არაფერი გავიდა ეს იყო ანკა, ანკა არ შორდებოდა, ხმასაც არ სცემდა უბრამოდ იჯდა მარიამთან ოთახში და უყურებდა, უყურებდა მანამ სანამ თვითონ მარიამი არ გავიდოდა, ხუთ თვეში უკვე რიგით ოცდამეერთე ფსიქოლოგიც ვეღარ უმკლავდებოდა მარიამის ჩაკეტილობას. განადგურდა სადღაც გაქრა მხიარული მარიამი, ვახო და მართა საერთოდ ყველა იმედს კარგავდნენ როცა მსგავს სიტუაციაში ჩავარდნილ შვილს ხედავდნენ.
საბოლოოდ კვლა სისხლის გუბეში მწოლიარე იპოვნა ერთ დღეს ანკამ, საშინელ მდგომარეობაში ჩავარდნენ, რთული იყო მდგომარეობა მაგრამ მაინც გადაარჩინეს, პალატაში გამაყუჩებლის ზემოქმედების ქვეშ იწვა,კიდევ ერთი წამალი და უკვე ჩაეძინა, პალატა დატოვა ექიმმა
-როგორ არის?
-კარგადაა, თუმცა მისი ფსიქიკა... ქალბატონო მართა მეტად რთულია მარიამის მდგომარეობა, მას სიცოცხლე არ სურს, მერამდენე ფსიქოლოგი გამოვცვალეთ თუმცა ამაოდ,
-ამბობთ რომ არაფერი ეშველება?
-ასე თუ გავაგრძელებთ სამწუხაროდ ამის თქმა მომიწევს, მთელი თბილისის მაშტაბით საუკეთესო ფსიქიატრები მუშაობდნენ მასთან, უცხოელებიც თუმცაა ისევ ისე...მკაცრი კონტროლია აუცილრბელი.გამაგრდით...მხოლოდ თქვენ თუ დაეხმარებით ამ მძიმე პერიოდში- მხარზე დაადო ხელი ლიამ და კაბინეტში შევიდა, მართა კი ჩაძინებულ შვილთან შევიდა.

-ქალბატონო დედა მაინცდამაიმც ცუდად უნდა გავხდე შვილი რომ გაგახსენდეს?
-სანიიი აქ რაგინდა შენ?
-მომენატრე დედა!-გაიცინა და ქალს მოეხვია,
-მარტო მაგის გამო არ მოხვიდოდი შენ აქ
-დედაა!
-კარგი ხო კარგი, მოდი დაჯექი აქ, მოყევი რა ხდება-
-ძალიან რთული პაციენტი მყავდა მერე კი ჩემი არანაკლებ რთული პაციენტი მოვიდა და დავიღალე
-როგორ არიან?
-უკეთ, თუმცა ერთს სიცოცხლის სურვილი აღარ აქვს,ძალით ვაცოცხლებთ სულ რაღაც 20 წლისაა და სცადა, ძლივს გადავარჩინეთ იმდენი სისხლი ჰქონდა დაკარგული- მოწყენილმა ამოთქვა და სანდროს გახედა
-ვინაა? ან რატომ გაუჩნდა ეგ სურვილი?
-ძალიან საყვარელი გოგოა, რომელიც ვიღაც ცხოველმა გააუპატიურა... კარგი ნუღარ მესაუბრები ახლა ის მითხარი შენ რასშვები? ამჯერად რამდენი ხნით მესტუმრე?
-სავარაუდოდ დიდი ხნით ჩემო დედიკო-გაიცინაა და ფეხები მაგიდაზე შემოსდო, საქაღალდე აიღო და კითხვა დაიწყო
-ჩამოწიე ეგ ფეხებიი შვილო, საავადმყოფოა ეს,
-ეს გოგოა შენი პაციენტი...მარიამ ვაჩნაძე?
-შეეშვი მაგ საქაღალდეს, პაციენტებზე ინფორმაციები არ გაიცემა, კანონდარღვევაა,
-კარგი რა, მე შენი კოლეგა ვარ
-აღარ ხარ წახვედი მიატოვე ეს საქმე სხვათაშორის...
-დაბრუნება მინდა-საქაღალდე დადო და გაკვირვებულ ლიას გახედა...
-ხვდები რას მეუბნები? ერთ ადგილზე რატომ ვერ ჩერდები სანდრო?
-ისევ დამიბრუნდა ფსიქოლოგობის სურვილი..თანაც ექვსი წელი ტყუილად ხომ არ ვისწავლეე ??
-ახლა გაგახსენდა ექვსი წელი ტყუილად რომ არ სწავლობდი? არა არა და არა..შენნაირ გადარეულს ვერავის ფსიქიკას ვერ ვანდობ.
-გადარეულს ვეღარავინ გადარევს და უნდა ანდო, ჭეშმარიტ ფსიქიკა მონგრეულებს მე თუ ვუშველი
-სანდროო ჯერ ასეთი საუბრისთვის არ ხარ შენ ნდობის ღირსი,
-დედა...თუ საავადმყოფოში არ დამაბრუნებ ისევ მომიწევს წასვლა,დაფიქრდი..ისევ ლონდონში დავბრუნდები, ისევ ჩავებმევი რბოლებში...
-მანიპულატორი ხარ! გააქვს რაიმე გამოცდილება? გგონია საავადმყოფოში მხოლოდ იმიტომ დაგაბრუნებ რომ ჩემი შვილი ხარ?
-მაქვს, თუ გინდა მანჩომ გადამამოწმოს.
-ვაიმეე შვილო... მანჩო არაა ნანა გადაგამოწმებს, ვიცი მე მანჩო რასაც იზავს
-ნანა?
-ხო ნანა, ახლა წადი, გახსოვდესს ვერანაირ შეღავათებს და პრივილეგიებს ვერ ეღირსები ჩემგან მხოლოდ იმიტომ რომ დედაშენი ვარ და ეს კლინიკა ჩემია.
-არც მინდა, მადლობა დედაო ჩემო შანსისთვის-თავზე აკოცა და გავიდა...
ერთ კვირაში უკვე დამწყები ფსიქოლოგი გახდა, ბევრი პაციენტი მოინახულა, ბოლოს კი მასთანაც მივიდა ვის გამოც გაუჩნდა სურვილი დაბრუნებოდა თავის ძველ საქმეს.
****
შუადღე იყო რომ გამოეღვიძა მარიამს, დამძიმებული თვალები ერთმანეთს დააშორა და ოთახს მოავლო თვალი, კარში მაღალი სილუეტი შენიშნა, თეთრი მაისური და შავი ჯინსი ეცვა, ექიმს აშკარად არ ჰგავდა.
-ვინ ხარ?
-მარიამ ვაჩნაძე არა?
-ვინ ხარ და ასე რატომ შემოდიხარ ჩეს პალატაში?
-მეჩვენება თუ ჩემი გეშინია-ინტერესით დააკვირდა ბიჭი ფერ დაკარგულ მარიამს-სიკვდილის არ შეგშინებია, წესით ჩემიც არ უნდა გეშინოდეს, -სკამი გამოსწია და მის წინ დაჯდა.
-რა გინდა აქ? ან ვინ ხარ?
-სანდრო ხუციშვილი, შენი ახალი ფსიქოლოგი ძვირფასო მარიამ
-მე უარს ვამბობ, შენი პაციენტი არ ვიქნები-ჯიუტად შეხედა გოგონამ-
-მე ვიქნები შენი ექიმი სამაგიეროდ,
-ვერავინ ვერაფერს ვერ მაიძულებს, ბოლოს მაინც გაიქცევი სხვებივით
-მეწყინაა...მე სხვებს არ ვგავარ ლამაზო და ცოტა ველურო -ხელებზე დახედა ჩაიცინა და კარიდან გაუჩინარდა..მარიამმა უსიამოვნოდ გახედაა გაბრაზებულმა ბალიშიე ესროლა კარს.
-კიდევ ერთი...ასეთი ძნელიაა უბრალოდ სიკვდილის საშუალება რომ მომცენნ-საბანი გადაიფარა და ისევ ცრემლებმა დაიწყეს უნებართვოდ დენა.
**
-თქვე ამბობთ რომ ამ ახლგაზრდას უნდა ვანდო ჩემი შვილის ჯანმრთელობა? თანაც დამწყებს..
-ბატონო ვახო, საკმაო გამოცდილება მაქვს, უნდა მენდოთ, ქალბატონი ნანაც დაგეთანხმებათ ამაში,
-ყველაფერი რომ იდეალურად იყოს, მარიამი რთულ მდგომარეობაშია, ქალებს არაფერს უყვებოდა და ახლა ეს ახალგაზრდა ყველაფეროი უფრო გაამწვავებს მის მდგომარეობას დაამძიმებს.
-ქალბატონო მართა, თქვენი მესმის თუმცა გეტყვით რომ ისე არაა როგორც ფიქრობთ, მე მჯერა რომ მის გამოჯანმრთელებას შევძლებ მთავარია მომენდოთ და ხელი შემიწყოთ ყველამ,
-ხვდებით რას მთხოვ სანდრო?ქალბატონო ნანა თქვენ რატომ ხართ ჩუმად?
-იქნებ ესეც ვცადოთ, იქნებ სანდრო მართლა ისაა ვინც ჩვენ გვჭირდება-ჩაფიქრებული წამოდგა ქალი,ეს კი ნამდვილად მოულოდნელი აღმოჩნდა სანდროსთვის,თვით ნანამ მკაცრმა და ნამდვილმა დაუნდობელმა სანდროს დაუჭირა მხარი-
- მარიამის მდგომარეობაა დღითი დღე მძიმდება და ყველა საშუალება უნდა ვცადოთ რომ ის გამოკეთდეს...იქნებ სანდრო მართლა ისაა ვინც მართლა უშველის მარიამს...
...ოთახში ყველაა ჩაჩუმდა ბოლოს დუმილი ვახომ დაარღვია, მართას ხელი ჩასჭირდა
-კარგი...ქ.ბ. ნანა თუ თქვენ ასე ფიქრობთ, თუ ამ ბიჭის შესაძლებლობებში დარწმუნებული ხართ და გჯერათ, ჩვენ მხოლოდ მხარს დაგიჭერთ,მაგრამ რამე არასწორად რომ გააკეთო-სანდროს მიუბრუნდა-ყველაფერს დაკარგავ, მწარედ ინანებ
-პირობას გაძლევთ თქვენი შვილი უკეთ გახდება, მხოლოდ დრო მჭირდება -

****
თავის ოთახში იწვა და ფანჯრიდან იყურებოდა.
წვიმდა.
წვიმდა და მთელს ტანში არასასიამივნო ჟრუანტელი უვლიდა, კარის ხმამ გამოაფხიზლა, ანკა იყო... მის წინ დაჯდა და ფანჯარას ჩამოეფარა მისი სილუეტი.
-რას აკეთებ აქ ანა?
-ანა? -მწარედ ჩაეცინა-ანას არასდროს არ მიძახდი ხოლმე,
-არ გიძახდი...ადრე არ გიძახდი, ახლა ყველაფერი შეიცვალა ანა-წამოჯდა და გოგოს გახედა
-მარიამ... გთხოვ დამიბრუნდი,უშენოდ ძალიან ცუდად ვარ... მჭირდები-ტირილით გაიწია მისკენ რომ ჩახუტებოდა თუმცა ამის საშუალება არ მისცა მარიამმა, მზერა მოარიდა თვალიდან წამოსული ცრემლი რომ არ დაენახა
-წადი ანაა, წადი გთხოვ... არ იმსახურებ შენ ჩემნაირ მეგობარს, შენი სახელი არ უნდა გაისვაროს,
-არ მაინტერესებს, არავინ მაინტერესებს რატომ სჯი ასე შენს თავს მარიამ?
-არ ვსჯი, უბრალოდ ასეა, -სევდიანად ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე-ყველაფერი შეიცვალა, განადგურდა, შენც უნდა წახვიდე ანა, აღარ უნდა მოხვიდე...
-ამდენ წლიანი მეგობრობა დავასრულოთ ამას მთხოვ?
-უკვე დასრულდა.
-არიცი რას ამბობ...იცი რას გეტყვი? დებილური აზრებით გაიტენე ეგ უტვინო ტვინი, ვეღარ აზროვნებ...მესმის მძიმეა მაგრამ უნდა გამოკეთდე, ზურგი არ უნდა აქციო ყველას, ასე ეგოისტურად არ უნდა მოიქცე, ბევრი ადამიანია ვისაც უყვარდარ-ყვირილით წამოხტა ფეხზე
-რომელთაც ალბათ ძალიან ვეცოდები, ყოველთვის შემომხედავენ როგორც საწყალი მსხვერპლი... არმინდაა არმინდა ეს ყველაფერი... წადიიიი
-კარგი წავალ... იმედიააა გონს მოხვალ, იმედია გამოფხიზლდები-გაბრაზებულმა გაირახუნა კარი, მარიამი კი გაუსაძლისმა ტკივილმა შეიბყრო და ატირდა.
კიბეებზე ანას სანდრო შეხვდა, გაუკვირდა უცხოს დანახვა, ბიჭი რომ მიესალმა შეჩერდა...
-კიდევ ერთი გაგიჟებული ადამიანი...გამარჯობა
-გამარჯობა, თქვენ ვინ ხართ?
-თქვენობით საუბარი სააჭირო არაა.. მე მაირიამის ახალი ფსიქოლოგი ვარ-
-ფსიქოლოგი?
-ხოო, რა არ მიხდება ეს წოდება თუ რატომ შეიცხადე
-არა მსგავსი არაფერი, უბრალოდ მაინც რავიცი გამიკვირდა..
-კარგი, აღელვებული ხარ ანუ ქალბატონს ღვიძავს
-კი, ღვიძავს და ცუდადაა
-რა გქვია?
-ანკა
-მე სანდრო ვარ,შენ მარიამის...
-მეგობარი ვარ, საუკეთესო მეგობარი რომელიც გააგდო და ზურგს აქცევს, არ ესაუბრება
-და მიატოვებ?
-არა, ჩაწყნარდება და ისევ მოვალ-გაიცინა-იმედია უშველი, ახლა უნდა წავიდე მაგვიანდება
-კარგი ანკა, სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა-

ოთახში დააკაკუნა და შევიდა, ფანჯრის რაფაზე გადაუნაცვლებია მარიამს და გარეთ იყურებოდა,
-დედა თუ პასუხი უნდა მომთხოვო ტყუილად მოხვედი,
-ოჰო, ქალბატონი დანაშაულს ხვდება?
-აქ რა გინდა შენ? რას აკეთებ ჩემს ოთახში-ხმაზე დამფრთხალი ჩამოხტა რაფიდან და ვაზა აიღო ხელში..
-ოოოოუუ მოიცა მოიცა, კეთილი მისსით ვარ მოსული, ხომ გითხარი ფსიქოლოგი ვარ-თქო
-არ მაინტერესებს აქედან წადი ახლავე! დატოვე ჩემი ოთახის ტერიტორია!
-არ წავალ!-ვითომ არაფერიო ისე ჩაილაპარაკა-რას იზავ? მესვრი მაგ ვაზას? მესროლე მიდი... არ მომკლავს, დამაზიენებს ჭრილობებს მომაყენებს, მაგრამ ექიმთან მივალ დამიმუშავებს და მერე ისევ აქ მოვალ- ასეთ პასუხს არ მოელოდა მარიამი, გაბრაზებულმა დადო ვაზა...
-რატომ მოხვალ? რატომ გინდა აქ იარო? რატომ?
-მომისმინე...მესმის რაც ხდებაა
-არ გესმის...შენც მამაკაცი ხარ... ისეთივე ცხოველი როგორც სხვები, არ მინდა აქ იყო, ჩემს ოთახში, ჩემს ნივთებს ეხებოდე, არც ჩემს ფსიქიკას და ნერვებსს.
-იმის გამო რომ ვიღაც არაკაცი ასე სასტიკად მოგექცა მთელი საკაცეთი არ უნდა შეიძულო, ღორი და ველური ინდივიდები ყველა სქქესში გამოვლინდება ხოლმე...-ძალიან მშვიდად უთხრა-მე რაც შემეხება, იმის გამო რომ ასეთ სიტუაციაში ხარ და ტვინი არ გიმუშავებს, იმ ფაქტს დავაიგნორებ იმ არამზადასთან რომ პარალელები გამივლე,
-ტვინი თუ არ მიმუშავებს ის ადამიანი ვინც ასეთთან სამკურნალოდ მიდის რა გამოდის?
-ტვინის ამმუშავებელი.
-ძალიან ამპარტავანი და საკუთარ თავში დარწმუნებული ხარ,
-ამასაც გავატარებ...
-წადი აქედან!
- რომ სცადე ისე ფანჯრიდან გადახტომა რატომ არ მოგაგონდა? -ფანჯრისკენ წავიდა, მარიამიც ფანჯარას მაქსიმალურად მოშორდა-ჩემი ნუ გეშინია-მეთქი,
-ახლოს ნუ მოდიხარ
-კითხვა დაგისვი,
-არ მოვკვდები, მეორე სართულია
-არც ისე მოკვდი, კარი უნდა ჩაგეკეტა
-ს მასწავლი? როგორი ფსიქოლოგი ხარ?
-შენ გადაწყვიტე , ანუ შვების მოპოვება სცადე თუმცა უნიჭო აღმოჩნდი...მე აქ იმისთვის ვარ შვება მოვგვარო შენს სულს, ხოდა თუ გამოსავალია შეგასწავლი...
-აღარ მინდა შენთან საუბარი
-ვიცი,
-ასე ნუ მოძრაობ, ერთ ადგილზე გაჩერდი
-შენ გაჩერდი არ შეგჭამ,
-ეს ყველაფერი სისულელეა, შენ აქ არ უნდა იყო, ალბათ კეთილი ხარ გეცოდები აქ ამისთვის მოხვედი... შებრალულის გამო, ან ფული გჭირდებოდა და ამის გამო ხარ აქ...არ მაინტერესებ აქედან წადი, სხვაგან სხვაგანნნ წადი
-უკვე პროგრესია ძალადობა გამორიცხე-ამის თქვაზე უკმაყოფილო სახით ახედა მარიამმა-ასე ნუ მიყურებ ეს იმას არ ნიშნავდა რომ მოძალადე ვარ, უბრალოდ მამრობითი სქესის წარმომადგენელზე ძალადობა არ გაგახსენდა...პროგრესია.-გაუღიმა, მიხვდა მართლა დაღალა ოთახში სიარულისგან, სულ ოდნავ მიახლოებაზე ოთახის მეორე კუთხეში გადადიოდა ამიტომაც სკამზე დაჯდა
-მომიყევი,რამე მითხარი
-დამცინი?
-ვინ იყო რატი?
-ნუ ახსენებ მის სახელს...მას ნუ მახსენებ
-უნდა ვახსენო და გაგახსენო, უნდა მიხვდე რომ ერთი უბრალო მხდალია, უნდა მოიშორო მისი შიში, ლანძღე თუგინდა აგინე კიდეც-გაუცინა შემდეგ ისევ დასერიოზულდა და გახედა- ოღონდ გულში ნუ ჩაიხვევ, გამოუშვი ემოციები... -ისევ სიჩუმე, მაგრამ ამჯერად ალაპარაკებული გული, გონება და შინაგანი აჟიტირება სანდროს გამო, ნახევარი საათი და უკვე მსუბუქი ბიძგი გამოფხიზლებისკენ, არაფერი უთქვამს მაინც ვერ საუბრობდა, მიზეზი არ იცოდა მაგრამ უჭირდა, ძალიან უჭირდა
-მარიამ...
-არ შემიძლიაა... დრო დრო მჭირდება, ბევრი დრო მჭირდება ამ აზრს შევეგუო,
-უკვე 5 თვე გავიდა, დრო არა ადამიანები გჭირდება, შენს გვერდით რომ დგანან და გვერდს გიმაგრებენ, ზურგი არ აქციო, ისინი გაგაძლიერებენ ვისაც უყვარხარ, ისინი გესმის.არც ის იფიქრო ვინმეს ეცოდები,ერთადერთი ვისაც ეცოდები თვითონ ხარ, საკუთარი თავი გებრალება, გგონია არავის სჭირდები, არავის ღირსი აღარ ხარ...სხვებს კი არ ეცოდები უყვარხარ, დაინახე ეს მარიამ, დაფიქრდი და ძალა მონახე ისევ რომ ფეხზე დადგე... -სკამიდან სერიოზული გამომეტყველებით წამოდგა-საუბარს არ აპირებ, წავალ დროს მოგცემ, მაგრამ ორ დღეში ისევ დავბრუნდები, მაინც თუ არ დამიჯერებ სხვა გზებს ვიპოვნი-ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე და გავიდა, დატოვა მაირიამი თავის არეულ ფიქრებთან, არეულ აზრებთან და განცდებთან.
მთელი ღამე ვერ მოისვენა, სანდროს სიტყვები უტრიალებდა და ნელ-ნელა განცდა უჩნდებოდა რომ მართლა უსამართლოდ იქცეოდა... მართა და ვახო გაახსენდა პირველი, შემდეგ ანკა რომელიც მთელი ეს დრო მასთან იყო, ის მეგობრები, დეიდაშვილები რომ არ ნახულობდა, ყველას ზედმეტად რომ აქცევდა ზურგს, იქნებ თავისი ასეთი ქცევებით იწვევდა სიბრალულს... დილით მთელი ღამის უძილარს რვის ნახევარზე ჩაეძინა.მართა რომ შევიდა და უგონოდ მწოლიარე დაინახა საწოლში მანამ სანამ მასთან მივიდოდა მოკვდა, ცრემლებმა იწყეს დენა, საათს გახედა პირველის ნახევარი სრულდებოდა, ამ დროს ყოველთვის ეღვიძა ხოლმე მარიამს,
-მარიამმმ შვილოოოო-განწირული დაიყვირა...-საბანი გადახადა-მარიამმ რა გააააკეთე... მარიამმმ-შეშინებულმა დაყსვა სახეხე ხელები, ხმამ იძულებული გახადა მარიამი გამოფხიზლებულიყო, დაბნეულმა და შეშინებულმა გაახილა თვალებიი, ატირებული მართა რომ დაინახაა უფრო შეეშინდა,
-დედააა... რა მოხადა... - უეცრად დაწყნარდა მართა, ამოისუნთქა და ხელები სახეზე აიფარა
-ცოცხალი ხარ...
-დედა... მაშინებ, რა მოხდა?
-მეგონა ისევ თაბის მოკვლა ცადე...მე...შენ მომეჩვენა არ სუნთავდი...
-უბრალოდ ღრმად მეძინა...-უყურწბდა ქალის ამღვრეულ თვალებს, ახსენდებოდა ის სასოწარკვეთილი სახე, სული შეეხუთა-მოულოდნელად მოხვიაა ხელები და ძლიერად ჩაეხუტაა მართას, გაოცებული და უფრო გახარებულუ ატირდაა
-ნუ ტირი დე... ჩემს გამო ნუღარ ტირი...
-დაბრუნდი დე...დაბრუნდი, გთხოვ დაბრუნდი...-თავზე აკოცა, თმებზე ჩამოუსვა თითები-
-არ შემიძლიაა... არ მაქვს ძალა... არ მაქვს ძალა გავაფერადო ცხოვრება, ძალიან ბევრი შავია, ვერ ვშლი დეედაა...ჩემო დედიკო ვერ ვშლი-ისევ ცრემლები, დიდხანს ტიროდნენ ერთმანეთზე ჩახუტებულები ბოლოს მართა წამოდგა, ცრემლები მოწმინდა შვილს და შუბლზე აკოცა...
-მარტო არ ხარ...ჩემთვის და მამაშენისთვის უნდა შეძლო..მარტო შენს თავზე ნუ ფიქრობ ჩვენზეც იფიქრე.... საჭმელი მზადა, ამოგიტან.-კარი გაიხურა და გავიდა.
მთელი დღე მოსვენება დაკარგა, ბოლოს ანკაც რომ აღარ მოვიდა თითქოს შეეშინდა, საღამოს ოთახიდან გავიდა და ვახოსთან და მართასთან ერთად იჯდა მდივანზე, ვახოს მხარზე ედო თავი დაა არაფერს ამბობდა, გაკვირვებულუ უყურებდა მართას ვახო, ბოლოს ჩეძინა მარიამს ფრთხილად აიყვანა ხელში და ოთახში აიყბანა, თავის საწოლზეე დააწვინა და ასევე ფრთხილადვე დატოვა.
-აღარ შემიძლია ვახო..ვკარგავთ, ხელში გვაკვდება და ვერაფეერს ვაკეთებთ
-ნუ გეშინია მართაა...აუცილებლად უკნა გამოკეთდეს...აუცილებლად...-ხელი მოხვია-ხომ ხედავ ამდენი ხნის შემდეგ ოთხიდან ჩამოვიდა ჩემთან და შენთან იჯდა, არაფერა ამბობდა მაგრამ ვიცი რომ მშვიდდებოდა- საყვარელ მეუღლეს და მაგრად მოეხვია შემდეგ კი ორივე დასაძინებლად წავიდა.
წიგნს კითხულობდა სანდრო რომ შევიდა ოთახში,
-გამარჯობა-მის წინ მისწია სკამი და ჩამოჯდა
-გამარჯობა-წიგნი გვერდით გადადო და სანდროს გახედა.
-როგორ ხარ?
-არ უნდა მეკითხებოდე.
-დედაშენს ვესაუბრე, როგორც ჩანს შენზეგავლენის მოხდენა შევძელი
-სულაც არა... ასე არ არის, ძალიან მაღიზიანებს შენი აქ ყოფნა,
-კარგი ნუ აღიარებ... ახლა საქმეზე გადავიდეთ, გისმენ...
-ნუ მისმენ, საერთოდ აქ ნუ ხარ, არ მინდა არა... მინდა ვიკითხო, მინდა მშვიდად ვიყო
-სეანსი მაქსიმუმ 2 საათი გაგრძელდეს, ამის შემდეგ დაჯექი და იკითხე, რამდენიც გინდა ...ისე რას კითხულობ მაჩვენე-სწრაფად აართვა ხელიდან წიგნი, ისე სწრაფად ვერც მოასწრო აღშფოთება იმაზე რომ მიუახლოვდა.
-"ჰამლეტი" კარგი რაა ოიდიპოსის კომპლექსებით დაინტერესებული ხარ?
-არა ჰამლეტით, მომაკვდინებრლი სურვილებით შებყრობილი ჰამლეტით.წიგნი დამიბრუნე-გაბრაზებულმა გამოსტაცა ხელიდან წიგნი და მაგიდაზე დადო
-ანუ კითხვა გიყვარს,
-კი მიყვარს
-ხატვაც გიტაცებდა როგორც ჩანს, ეს კედლები შენი მოხატულია?
-კი ოდესღაც მოვხატე.
-გალაქტიკების კედლებზე გამოსახვა ცუდი იდეაა, უფრო ჭერს ამშვენეს, თან ეს ამდენი ვარსკვლავი ძალიან გამაღიზიანებელია, ეს შავი საღებავებით გადაშლები ფსიქოზს დაგმართებს...-
-დიდად აღარ ვაქცევ ამ ყველაფერს ყურადღებას, საღებავი არ მეყო მთლიანად უნდა გადამეშალა შავი ააღებავით-ფანჯარასთან მივიდა და ისევ ხედს გახედა.
-გოგონაა არ მომწონს შენი დამოკიდებულება.... ამ ფანჯარაში რა დაგრჩა?-მის გვერდით დადგა, პირველად იყო მასთან ასე ახლოს, არ ეხებოდა თუმცა ერთი გარძრევა და მის გვერდს შეეხებოდა, უცნაურია მაგრამ იმდენად იყო ფანჯარაში ხედვისგან გატაცებულუ მარუიმი ეს არც შეუმჩნევია, სანდროს გაეღიმა
-ასე ახლოს ნუ მოდიხარ-რამდენიმე წუთში უკან დაიხია და არასასიამოვნოდ გააჟრჟოლა, ცრემლი ჩამოუვარდა თვალიდან, შეუმჩნევლად მოიწმინდა.
-არ გინდა გარეთ გახვიდე?
-არა.
-გამოუსწორებელი ეგოისტი და სულელი გოგო ხარ მარიამ!
-ნუ მიყვირი
-ცემის ღირსი ხარ, მაგრამ ისეთი ჯიუტი ხარ ესეც არ მოგიყვანს ჭკუაზე
-ახლა გაიქცევი?
-შენ მე მანჩო ხომ არ გგონივარ?
-არა, მანჩო უფრო დაბალი და საყვარელი იყო
-თუ საყვარელი იყო, რატომ დაკაწრე?
-ოცდამეერთედ მოსმენილი სიტყვებით მესაუბრებოდა, გამაღიზიანებლად-მხრები აიჩეჩა
-ალბათ ქალი რომ ვიყო მეც მომვარდებოდი და ცუდ დღეში ჩამაგდებდი,
-შეხების გარეშეც შეიძლება ზიანი მოგაყენო.-ვაზა აიღო და ირონიულად გახედა
-ეგ ვაზა მანდ დადე.... ნუ მემუქრებიი
-გეშინია
-მეორედ აიღე უკვეე...დადე...
-ხომ თქვი რომ არ მოგკლავს?
-ხო მაგრამ რავიცი როგორ მესვრი..
-იცი ამ ვაზის სროლა ისე შეიძლება რომ სასიკვდილო ტრამვა მოგაყენოს.-დაუმიზნა თან ესაუბრებოდა
-მოიცა ახლა მართლა მაშინებ, დაე ეგ ვაზა-სიცილით დაიხია უკან სანდრომ
-საფეთქელში რომ მოგხვდესს მოკვდები... ან სახეში მოგარტყავ სა საშინელი იარები დაგრჩება...
-მართლა გიჟი ხარ!
-გეშინია...
-და შენ ეს გსიამოვნებს-ჩაიცინაა და გაჩერდა-ჩემი მკვლელობისთვის ციხეში ჩაგსვავენ
-გგონია მადარდებს სად ვიქნები? -ვაზა მაგიდაზე დადო და ზურგი აქცია
-მაინც არ გინდა მესაუბრო?
-ვინ ხარ? საიდან მოხვედი.. სულ არ გადარდებსს არაფერი? რატომ არ მიდიხარ?-გაკვირვებულმა გამოხედა
-არა არ მადარდებს, თან შენზე გაცილებით უარესი მდგომარეობაც მინახავს.მაინც ვერ მომიშორებ მანამ სანამ არ გამოკეთდები..
რამდენიმე ხანი გაგრძელდა მათი საუბარი, დიდი ვერაფერი ათქმევინა სანდრომ თუმცა მაინც კმაყოფილი წამოვიდა, დაღლილი მივიდა სახლში შემდეგ ბიჭებს, გაბრიელს და გიოს დაურეკა და კლუბისკენ წავინენ გასართობად,
-ნუ სვავ ამდენს შე*მა სახლში შენი მიმტანები არ ვართ.
-დავიღალეე, დალევა და გართობა მინდა
-ხომ გითხარი ვერ მოარჯულებ იმ გოგოს-თქო, -ჩაიცინა გაბრიელმა და კიდევ ერთი ჭიქა ვისკი გადაკრა
-აზარტში შევედი,
-უკვე მეორე სეანსი და სერიოზული მიზნები?
-მის თვალებში ბევრი ტკივილი იკითხება, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად რაღაც უცნაური სხივი ჩანს... რაღაც ამოუცნობი, -
-შენ რაღაც ზედმეტად ხომ არ ჩაუღრმავდი ამ გოგოს??გასცდა ეს ყველაფერი ზღვარს...
-თუ ზღვარს არ გადავცდი ვერ შევძლებ გამოვაჯამთელო, რის შემდეგაც ჩვენი შეთანხმებაა წყალში ჩაიყრება, მე კი სულ არ მინდა დავმარჩცდე-ჩაიცინა და ვისკის ჭიქა დაცალა, სიგარეტს მოუკიდა ტუჩებს შორის მოიქცია.
-რა *ლე ხარ -გიორგიმ სიგარეტი აართვა და თვითონ ჩაარტყა ნაფაზი-რაარი მოეშვი ცელქობებს?
-კი ან არა
-ჯაბას აქვს ჩამოტანილი, ერთი დღე განტვირთვა მოვიწყოთ მერე-გაიცინა გაბრიელმა და კლუბის გასასვლელს გახედა-უპსს მემგონუ გვანცა მოიწევს შენსკენ სანდრიკო
- მაშინ ეს კი იცელქებს ამაღამ
-ჩადუმდით,წავედი მე ეცადეთ თავად არ გახდეთ წასაღებები- ჩაიცინა წამოდგა და გვანცას მიეგება, ურცხვად დაუკოცნა ვნებიანი ტუჩები, გოგომაც გამომწვევად აასრიალა თითები ბიჭის პრესზე
-საანნნიი მომენატრეე
-მეც, პირდაპირ წავიდეთ
-ჩემთან თუ შენთან?
-შენი საწოლი უფრო მომწონს-ჩაიცინა და წელზე მოხვია თლილი თითები...
მეორე დღეს თავის ტკივილმა გამოაღვიძა, ნახევრად მასზე იყო მოქცეული ქალის სიფრიფანა სხეული, ზანტად მოიშორა და ფეხზე წამოდგა, შარვალი ამოიცვა და თმაზე გადაისვა თითები, მინერალურის მოსატანად წავიდა, რომ დაბრუნდა გვანცას უკვე ეძინა
-სანდრიი დილა მშვიდობის
-დილა მშვიდობის
-ძალიან მომნატრებიხარ.. ძალიან..-ტუჩებზე ვნებიანად აკოცაა და კისერზე შემოეხვია
-მეც მომენატრე, -უკანალზე მოუჭირა თითები და კისერში უკბინა
-მერე?
-რა მერე?
-რატომ მომანატრე თავი? რატომ აღარ მნახულობ ხოლმე?
-არ მეცალა, მუშაობა დავიწყე უკვე ფსიქოლოგიც ვარ
-რაა?აბა არ ვაპირწბ გაგრძელებასო
-გადავიფიქრე
-გყავს პაციენტები?
-პაციენტი,
-ვინაა? გოგოა?
-კიი
-ეჭვიანობას ვიწყებ, იმედია ქმარი მაინც ჰყავს
-არა არ ჰყავს,-ეშმაკურად ჩაიღიმა და დაჟინებით ჩახედა თვალებში.
- მაშინ იმით დავიმშვიდებ თავს რომ გიჟთან ფლირტით არ დაკავდები.
-შენთან ს*სით დაკავება მირჩევნია-ამჯერად თვითონ აკოცა და წამებში მოექცა ზემოდან-
-იმედიაა ჩემს არ ყოფნაში მონატრებას ბევრთან არ იხშობში
-არ გრცხვენია სანდრო? შენნაირი სხვა არავინაა, შენთან რომ არ ვარ ყველაფრის სურვილს ვკარგავ
-მაგიურად გ*მავ-ირონიით ჩაიცინა და საბანი მოაშორა.
****
ერთი თვე გავიდა, გაურკვევლობაში სანდროს სახლში ვიზიტებში, სეანსის რეკორდული მაჩვენებლები იყო, აშკარად არ აპირიბდა სანდრო არსად გაქცევას, მოთბინებით ცდილობდა მარიამის ალაპარაკებას თუმცა ამაოდ, მარისმის დადგენილი დისტანციით ესაუბრებოდა.

სარკესთან იდგა და უყურებდა საკუთარ სხეულს, დასუსტდა, ზურგზე არსებულ ნაიარევებს დახედა და ცრემლმა იწყო დენა სწრაფად ჩმოიფარა ჰუდი და თმა გაიშალა, გრძელი თმა უკანალამდე სწვდებოდა, ფრთხილად დაისვა სავარცხელი, ჩაშავებულ თვალებს უყურებდა თან, თავის დაკვირვებას მორჩა და კარადა გამოაღო, ნაცრისფერი ჰუდი აიღო და სააბაზანოში შევიდა, სიამოვნებას ანიჭებდა კანზე დაცემული თითეული წყლის წვეთი, თითქოს ავიწყებდა ყველაფერს, ყველა ტკივილს, მანამ იდგა დგუშის ქვეშ სანამ კანი მთლიანად არ დაეხორკლა, ბოლოს თმის მშრალებით გამოვიდა გარეთ, სავარძელში ანკა დახვდა მოკალათებული ტელეფონში თამაშობდა რაღაცას, ცოტა შეაშინა მოულოდნელმა სტუმარმა და წამოიყვირა
-ნუ გეშინია მე ვარ...
-ისევ მოხვედი?
-მოვედი, ძალან იდიოტი ვარ ვიცი, შეენაირ ჯიუტ ვირთან ისევ მოვედი, მეყო ერთ თვიანი განშორება, ისევ ასე ვიქნები არ შეგაწუხებ დაველოდები როდის გამოიფხიზლებ, დაველოდები ჩემს მარიამს-ისევ მობილური აიღო და თამაშს მიუბრუნდა
-გვიანია,
-ადრე აქ ხშირდ ვრჩებოდი ხოლმე, გახსოვს ღმეებს ვათევდით საუბრწბში, განხილვებში და ათას რამეზე ვბჭობდით...მომენატრა ის დრო... -
-მეც-სევდიანი ჩამოჯდა საწოლზე და ხელებს მიაბყრო მზერა, თითების წვალება დაიწყო.
-მაროო უსამართლოდ ექცევი ყველას...
-ვიცი...
-შეიძლება დავრჩე?
-არა, წადი ანკა! აქ ვერ დარჩები, აქ მხოლოდ ბინძური მე უნდა ვიყო, მხოლოდ მე-
-გეყო ამდენი თვითგვემა, არ დასრულებულა ცხოვრება, ცოცხალი ხარ, მოერიე წყეულ დეპრესიას, მოერიე მაგ
-ძალა არ მაქვს, თითქოს ვიღაც სხვა ვარ, არაფერი შემიძლია, მეშინია... ქუჩაში მოსიარულე ადამიანების მეშინია, რომ მიახლოვდებიან მაშინაც კი უარო შიშები მიპყრობს ვერ ვაკონტროლებ თავს... ჯანდაბაა ვერ ვაკონტროლებბ...არ შემიძლია-ტირილი...ისევ ცრემლები, ამღვრეული თალებით გახედა ანკას რომელიც ასევე ტიროდა.
-ჩემი მარიკო...
-აღარ შემიძლიაა ანკაა, აღარ-მისკენ წავიდა და მონატრებულ დაქალს ჩაეხუტა, ისე ატირდა მის მხარზე როგორც ადრე,
-იტირე, განთავისუფლდი...-
-მთელი არსება მტკივა იმ წყეულის გამო...სამუდამო კვალი და ბნელი ფერები დამუტოვა სულში...
-უნდა გამაგრდე, უნდა მოერიო თავს, ჩვენ ერთად უნდა შევძლოთ გესმის... უნდა გამოფხიზლდე ხომ ხედავ უკვე სანდრო როგორ გიბიძგებს გამოფხიზლებისკენ
-მისი სიტყვები... თან არასასიამოვნოაა მისი აქ ყოფნა, მტკივა როცა მახსენებს მეკითხება მაგრამ მაზოხისტურად მინდა მესაუბროს და ტკივილი მომაყენოს...-ისევ ტიროდაა თან ანკას არ შორდებოდა, რამდენიმე საათში მაიმც დატოვა მარიამის ოთახი, აშკარა შვებას გრძნობდა, თითქოს უჩნდებოდა ბრძოლის ძალა.
მეორე დილით სანდრო მივიდა მასთან რომ გაიღვიძა მის თავთან იჯდა და აკვირდებოდა-შეშინებული წამოხტა და საბანი მოიხურა
-გააგიჟდი?! აქ რას აკეთებ ამ დროს?!
-გაკვირდები ძილში ხომ არ შფოფავ...-
-იდიოტო,
-დაწყნარდი, და არ მოიგუდო ხუთი ჩემხელა კაპიშონი გაცვია, მეეჭვება რაიმე ცუდად ჩანდეს
-მოკეტე თავხედო.
-ისე ძილის მხრივ საწუწუნო არ გაქვს, აშკარად მშვიდად გძინავს
-რამდენი ხანია რაც აქ ხარ?
-შვიდის ნახევარზე მოვედი
-რა? შენ ნორმალური არ ხარ
-მართალი ხარ,ახლა გავალ და ადექი, საქმე გვაქვს
-ვერ გავიგე?
-არ მესაუბრები, ამიტომაც სხვანაირად მოვიქცევით, გარეთ გავალთ და ვიხილავთ იმას რომ ცხოვრება გრძელდება.
-არ მინდა
-კარაქიანი პურია? სწრაფად, რომ შემოვალ ჩაცმული დამხვდი, 15 წუთი გაქვს, თუ არ წამოხვალ შემოვალ და ძალით წაგიყვან ყველაფერს დავივიწყებ იცოდე.-
გარეთ გავიდა, მარიამი თავიდან არ აპირებდა ადგომას მაგრამ მერე თავს ძალა დაატანა, ისიც იცოდა მართლა გამკეთებელი რომ იყო სანდრო, ტანსაცნელი ჩაიცვა და მისაღებში ჩავიდა, სანდრო ვახოს ესაუბრებოდა
-სამ წუთში უკვე ამოვდიოდი
-მარიამ რა კარგია რომ გარეთ გასვლას დათანხმდი-შუბლზე აკოცა მართამ
-მზეა გარეთ თუმცა შეგცივდება შვილო, რამე მოიხვიე-ვახომ მზრუნველად გახედა მარიამს.
-არ შემცივდება მამა, თან მალე დავბრუნდებით.ხომ ასეა სანდრო ექიმო?
-დიახ, ახლა წავიდეთ...ნახვამდის არ ინერვიულოთ მალე მოვალთ.
-სად მივდივართ?
-მაგას გავიგებთ.-მხოლოდ საავადმყპფოში თუ გავიდოდა ხოლმე მარიამი ისიც მანქანით, ამიტომაც ცოტა უცნაურად იგრძნო თავი,
-მანქანით არ მივდივართ?
-არა ფეხით წავალთ დაწყნარდი სახე ნუ გეცვლება ხალხმრავლობა არ იქნება.
-ბევრს ვივლით?
-არა.-ნახევარი საათი იარეს, ბოლოს ბეტონის ფილებით მოპირკეთებულ გზას აუყვნენ და დანიშნულების ადგილსაც მიაღწიეს, გორაზე დიდი მუხის ხე იყო, ზამთრის გამო გაშიშვლებული თუმცა ლამაზად დატოტვილი, სხვა ხეებიც იყო, ალბათ ზაფხულზე ნამდვილად უფრო ლამაზი იქნებოდა მწვანეში ჩაფლული ეს ადგილი, გორიდან მოსჩანდა თბილისი, კორპუსები, გადატვირთული ქუჩები, აქა-იქ მოძრავი მანქანები.
-როგორია?
-ლამაზი ადგილია...ლამაზი ხედით.
-ყველაფერს ზემოდან დაჰყურებ, სასიამოვნოა თითქოს ყველაფრის კონტროლი შეგიძლია.
-არ მეგონა ასეთი ადგილი თუ იყო თბილისში... გაყინული ხელები ერთმანეთში ახლართა და ისევ ჰორიზონტს გახედა, სანდროც ქალაქს გაჰყურებდა, არ უყურებდნენ ერთმანეთს ისე საუბრობდნენ
-ადრე ხშირად მოვდიოდი ხოლმე აქ როცა ცუდად ვიყავი,როცა თავს ვკარგავდი, ასე ვიყავი ყველასგან შორს თან ყველასთან ახლოს...
-მეც მქონდა ადგილი ფიქრებისთვის ადგილი, საათობით ვფიქრობდი,
-შენი ფანჯრის რაფაა ეს ადგილი ვგოდებ, თანაც ეგ ადგილი ახლაც გაქვს
-შენ რა იცი?
-ვიცი, ერთი თვეა შენთან მიწევს ურთიერთობა გაგიცანი ქალბატონო მარიამ
-ისიც ამოხსენი რას ვუყურებ ხოლმე?
-იმ ლამაზად დატოტვილ ალუბლის ხეს-გაეღიმა მარიამს, ჰორიზონტისთვის არ მოუშორებია თვალი
-ხომ მართალი ვარ?
-კი...
-რატომ ის ალუბალი?
-არვიცი, ბავშვობიდან აკვიატებული მაქვს ეგ ალუბლის ხე, ალბათ მისი ფორმის გამო და იმის გამო რომ ჩემს თვალწინ გაიზარდა, მე და ანკა ხშირად ავდიოდით ალუბალზე საათობით ვსაუბრობდით თან ალუბალს ვაგემოვნებდით, გაზაფხულზე საერთოდ ერთი სიამოვნება იყო განსაკუთრებით როცა წვიმდა მისი მოვარდისფრო ყვავილები წვიმის წვეთებით რომ ინამებოდა... ძალიან ძალიან სასიამოვნო არამიწიერი შეგრძნებებით აღსავსე იყო ამ დროს ამ ალუბლის ქვეშ ყოფნა, თითქოს სურნელივანი იყო წვიმის წვეთები, თავისუფლებას ვგრძნობდი...ვგრძნობდი როგორ ეთამაშებოდა ჩემს სახეს წვიმის წვეთები და მსიამოვენებდა ძალიან მსიამოვნებდა.ასევე რააჭას მახსენებს და ჩემს ბებოს.
-ალუბალი რომ აყვავდება მეც ვცდი და ვნახავ რა გრძნობაა-პროფილში გახედა თვალებ დახუჭულ გოგოს
-აყვავდება? იქნებ არ აყვავდეს, აღარ გაზაფხულდეს მისთვის, იქნებ მობეზრდა
-აუცილებლად აყვავდება, ისევ გაზაფხულდება იწვიმებს ისევ მოვა მის ქვეშ სურნელოვანი წვიმა და ისევ დაგისველებს სახეს ამ წვიმის წვეთები.
-იმედი მაქვს ასე იქნება-ოდნავ გაიღიმა
-წავიდეთ, აქ ცივა შეგცივდება
-წავიდეთ...-მთელი გზა არ ამოუღია ხმა მარიამს, ქუჩას რომ გაუყვნენ უკვე ადამიანების რაოდენობა მომატებული იყო, ნაშუადღევს ყველა ბრუნდებოდა სამსახურიდან, ამიტომაც ქაოსურად ირეოდა ერთმანეთში უცხო სახეები, ხალხ მრავლობას გადაჩვეულს საშინელი გრძნობები დაეუფლა, შიშმა მოიცვა მისი არსება, რომ ვინმე რამეს დაუშავებდა,გვერდით ოდნავ მოშორებით მიმავალ სანდროს გახედა აფორიაქბულმა
-რა მოხდა? შეგეშინდა ხო? ამდენი ჩაკეტილობით სოციოპათი გახდები მარიამ
-საშინელებაა
-ნუ გეშინია, პანიკაში არ ჩავარდე, არავინ არაფერს არ დაგიშავებს, ისინი ჩვეულებრივი ადამიანები არიან გესმის? მე აქ ვარ, შენს გვერდით მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მიშლი ნერვებს მაინც დაგიცავ... ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს.-გაუღიმა, მათ შორის მანძილი მარიამმა დაფარა, მის მკლავს ჩაეჭიდა
-ჯანდაბა..იცოდე ამას არ გამახსენებ
-სასწაული, ხელი მომკიდე თან შოკისგან იცინი
-ახლაა ...
-ვაზა რომ გქონდეს გამომიქიანებდი?
-დიახ ზუსტად.
-იმ ვაზის ოთახიდან გატანა სულ მავიწყდება,
-ხელი არ მოკიდო თორემ იმ ვაზასთან ერთად გაქრები
-რამდენს მემუქრები ბოლო დროს, ამდენი სად შემიძლია, ერთი უბრალო სათუთი ფსიქოლგი ვარ.
-რეალურად ვინ ხარ?
-რა?
-არ მჯერა რომ შენი ნებით მოხვედი და მიძლებ,
-საინტერესოა აბა რა გჯერა?
-დიდი თანხა გადაგიხადესსს და ჩემთან ძალით გაჩერებენ?
-რამე მეტყობა ძალდატანების?
-ალბათ რეალურად მსახიობი ხარ იმიტომ რომ არ გეტყობა.
-ფანტაზია აშკარად მოგემატა
-თემას მიცვლი
-ძვირფასო მარიამმმ სანდრო ხუციშვილი ვარ, ერთი უბრალო ბიჭი რომელსაც ფსიქოლოგია აინტერესებდა, შემთხვევით მოვხვდი ლია ექიმთან შენ რომ სუიციდი სცადე, ნანას დამხმარე ვიყავი რეკომენდაცია გამიწიეს და ასე მოვაღწიე შენამდე.
-ხო?
-ხო რა არის უცნაური?
-ასეთი ბიჭი რომ სხვას აჭმევინებ საკუთარ ნერვულ სისტემას.
-როგორი ასეთი?? ვაიმეე უკვე აღიარებ რომ სიმპათიური ვარ-თმაზე კმაყოფილმა გადაისვა ხელი, სიცილი ვერ შეიკავაა
-ნარცისი ხარ, არასტანდარტული ფსიქოლოგი.
-კომპლიმენტად ვიღებ-სახლის კართან გაჩერდნენ, მარიამმა ხელი მოაშორა,და პირველი შევიდა სახლში-არ შემოდიხარ?
-არა წავალ,
-შემოდი, დედა სუფრას აწყობს, ვივახშმოთ-არ მოელოდა მარიამის ასეთ საუბარს, გაკვირვებულმა გახედა,
-ნამდვილად შენ ხარ?
-ცივაა
-კარგი შემოვალ, იმედია შენც ივახშმებბ ჩვენთანერთად
-დიახ, ჯერ გამოვიცვლი, შენ შეგიძლია შეხვიდე ვიცი რომ უკვე მოშინაურდი,-კიბებზე ავიდა სანდრომ კი ვახო მონახა და მარიამზე მოუყვა, უნდა გენახათ ვახოს და მართას გაბრწყინებული თვალეი მარიამი რომ მაგიდას მიუჯდა, რამდენიმე ლუკმა შეჭამა, მერე კი უბრალოდ უყურწბდა სხვებს
-დღეს როგორ გაატარეთ დრო?-საუბარი ვახომ წამოიწყო
-კარგად, სასაარგებლო იყო ეს რამდენიმე საათი, ხომ ასეა მარიამ?
-ფეხები მეტკინა სიარულით და დავიღალე, თუმცა მაინც კარგი იყო- სტაფილოს ნაჭერი აიღო და შეჭამა...-რამდენიმე წუთი ასე იყვენნ ცოტა ისაუბრწს ბოლოს სანდრო გააცილეს მარიამი ოთახში დაბრუნდა მართასთან ერთად, მმის გვერდით დაწვა და ისე ჩაეძინა... უშფოთველად ეწვია მორფეოსის სამყაროს, თუმცა შუა ღამეს ისევ ყვირილით წამოხტაა კოშმარის გამო რომელიც ხშირად უფროაქებდა არსებას, ემვრიონის ფორმაში დაწვა და ისეც ცრემლებმა იწყეს დენა..

დილით არ გაკვირვებია სანდროს ხილვა ოთახში უკვე მიეჩია კიდეც, დასიებული თვალები გაახილა და წიგნით ხელში მდივანზე დამჯდარ სანდროს გახედა.
-გაიღვიძა მზეთუნავამა?
-რატომ არ ეშვები ჩემს ოთახში შემოჭრას, დავიჯერო ძილი არ გიყვარს?
-მიყვარს მაგრამ შენს გამო რამხელა მსხვერპლს ვწირავ ხედავ?
-დღეს აქ რატომ ხარ? ხუთშაბათს არ გვაქვს სეანსი? დღეს ოთხშაბათია
-მოვედი... შენი თვალები არ მომწონს
-რატომ მოხვედი მეც ამაას გკითხები
-თუ არ მომიყვები რის გამო ტირი ღამით სულ ასე მოგიწევს ტანჯვა კოშმარებში.
-სიზმარი მოგიყვე?
-დიახ, ყოჩაღ უკვე აზროვნებ.
-თავს მაბეზრებ,
-შენც შენი დუმილით.
-მერე შეგიძლია თავი გაინთავისუფლო
-არა სანამ უტვინოს არ მოგარჯულებ
-როგორ მესაუბრები
-ისე როგორც საჭიროა, ახლა ადექი მაღაზიებში მვდივართ- ჰამლეტის წიგნი აიღო და გახია
-რა გააკეთე?-გაბრაზებული წამოდგა და ვაზა აიღო მაშინვე ხელში-რა გააკეთე? რატომ დამიხიეეე ჩემი წიგნი?
-დამშვიდდი..ის წიგნი არაა საშენო, სხვანაირად არ დამიჯერებდი
-ჩემი წიგნი დახიე
-ეგ ვაზა დადე, უკვე მეათედ მემუქრები მაგ წყეული ვაზით
-ვატყობ ამჯერად ბოლო დამუქრება იქნება,
-ვაზით მომკლავ?
-დიახ, სასტიკად წამების ღირსი ხარ იმის გამო რომ წიგნი დამიხიე-ისევ ბრაზობდა თან ვაზა ჰქონდა აღმართული
-დადე ვაზა, მარიამმმ
-როგორ მიშლი ნერვებს..ძალიანნ... წიგნი მომიტანეე ისევ დააბრუნე
-არანაირად, შენ რომ მოიტანო იმასაც დავხევ, რა მოტანაზე მესაუბრები საერთოდ-ჩაიცინა და მდივაზე დაებერტყა ფეხი ფეხზე გადადო და ირონიულად ჩაიცინაა,
-ვერ გიტან-გაბაზებულმა დააბერტყაა ვაზა და სააბაზანოში გაუჩინარდა.
მზიანი დღე იყო ამიტომაც ლარკში გადაწყვიტა მარიამის გაყვანა თან ნანკასაც დაურეკა, გაეხარდა ნანკას დანახვა კაველარი მას გამოსდო და სანდროს გვერდით განაგრძო სვლა.
-რა ლამაზი დღეაა
-ეს მზე ნერვებს მიშლის?
-ააა ნერვები გააქვს? არ ვიცოდი უნდა ჩავინიშნო
-ჩემი ვაზა უნდა წამომემღო-დაბღვერილმა გახედა მარიამმა მერე მომცინარ ანკას გახედა-შენ რა გაცინებს?
-არაფერი, არ შეიძლება გავიცინო?
-მე დამცინი?
-ვაზას-გაეცინა და ლოყაზე აკოცა-
-აბაა ქალბატონებო ნაყინი ვის უნდა??
-შუა დეკემბერია
-რა სტერეოტიპულია ეს გოგო, გინდა თუ არ გინდა შენ ის თქვი?
-არა
-კარგი მაშინ მე და ანკა წავალთ შენ აქ დაგველოდე
-რა?
-ხო მეც მინდა ნაყინი, აი აქ სკამზე დაჯექი-ანკაც აჰყვა სანდროს,გაბრაზებულმა გახედა მარიამმა
-აჰყვნენ ერთმანრთს, არაპროფეიონალი ფსიქოლოგი და ღლიცინა ანკა-ბურდღუნით აეკიდა უკანნ, კმაყოფილი გადახრდა ანკამ სანდროს...
ერთ-ერთ კაფეში ფანჯარასთან დასხდნენ, ალუბლის ნაყინი შეუკვეთეს მარიამისთვის, გარეთ იყურებოდა, უყურებდა როგპრ ირეოდნენ ქუჩაში ადამიანები, ყველაფერი ქაოსური იყო,მიიჩქაროდნენ ზოგს ზედმეტად აგვიანდებოდა და მირბოდა,ზოგი ავყობუსში ჯდებოდა, ზოგიც უბრალოდ სეირნობდა, სისხლის მიმოქცევას გავდა ეს ყველაფერი, ქუჩაში მოძრავი ადამიანები, ქალაქს აცოცხლებდნენ.
-რაზე ჩაფიქრდიი მარიამ? -ანკამ გახედა
-არაფწრზეე ანკა, სახლში მინდა
-სულ სახლში ხარ ისედაც ნაყინი მიირთვი მხოლოდ შემდეგ წავალთ.
-ვაზა უნდა წამომეღო
-მაგ ვაზას კოშმარში ვნახავ მალე-ჩაიცინა სანდრომ და ნაყინიანი კოვზი პირში გაიქანა, მარიამმაც გასინჯა საყვარელი ნაყინი მონატრებიაა თურმე, ალუბლისა და ცივი ნაყინის არაჩვეულებრივი ნარევის დაგემოვნება, მთელი ულუფა ვერ შეჭამა თუმცა მაინც საკმაო სიამოვნება მიიღო.ანკა უყურებდა მარიამს უფრო და უფრო უჩნდებოდა იმედი, მის საუბარზეც კი უკვე იმჩნეოდა უკეთესობა ის რომ სანდროს ეკამათებოდა დიდი წინ გადადგმული ნაბიჯი იყო, ასევე მისი ქუჩაში გამოსვლა და ახლა იმ სანაყინეში მისვლა.ნაყინი მიირთვეს და შემდეგ ქუჩაში გავიდნენ.
-კარგია თქვენთან სეირნობა მაგრამ უნდა წავიდეე-
-სად მიდიხარ ანკაა
-მარო უნივერსიტეტში მაგვიანდება-ლოყაზე ალოცა -კარგად იყავი აბა შენ იცი
-იქნებ დარჩეეე
-არაა მართლა მეჩქარებააა
-მაშინ კარგად..
-კარგად მარო..სანდრო ნახვამდისს-გაუღიმა ორივეს და გაჩერებისკენ წავიდა,
-აბა ახლა სად მივდივართ?
-სახლში
-სუპერ მარკეტში, ვერ გამოიცანიი
-არ მინდაა
-მე მინდა, წავედით-ხელი გაამზადა
-რას აკეთებ?
-ვიცი ხელის მოდიდების უფლებას არ მომცემ, არც მარტო სიარული მოგწონს,ამიტომაც გამომდე ეგ შენი სუსტი მკლავი და წავედით,
-რამდენს საუბრობს-თვალები აატრიალა და კაველარი გამოსდო,
სახელოსნო განყოფილებაში დაბოდიალობდნენ,
-აქ რა გვინდა
-გვჭირდება ოთახის სარემონტო ნივთები.
-ასეც ვიცოდი ორიენტაციული გადახრა რომ გქონდა... ოთახის კედელს იასამნისფრად რატო ღებავ??
-გოგოოოო ჩემი ოთახის კედლებს არ ვღებავ ჯერერთი მერე მეორე როგორ მესაუბრებიი
-შენ უარესებს ამბობ ხოლმე-მხრები აიჩეჩა და ფუნჯები აიღო-ესეც გამოგადგება ...ისე არ ვარ ვალდებული შენი ახლობლების ოთახის სარემონტო ნივთებზე ვიარო
-ჰაჰ ძვირფასო მარიამ, შენი ოთახი უნდა გავარემონტოთ-ვითომ არაფერი ისე თქვა და კალათი გააგორა
-რაოო
-რაც გაიგე, იმ ოთახში მეც კი დეპრესია დამემართებაა
-არა არა და არაა ჩემს ოთახს არ შევღებავ
-შეღებავ, მშობლებმა ნება დამრთესს ყველანაირი ინტერიერის შეცვლის უფლება მაქვს.
-არაა
-კიიიი
-არააა... არ მინდა იქ ვარ კომფორტულად
-არ ხარ... მორჩი ახლა და მომყევი,-ბოლოს იმდენი ქნა ყველაფერი აყიდინა, საწოლი და ორი რბილი სავარძელიც აარჩიეს, მაგიდა და სხვა წვრილმანი ნივთები.ბოლოს დაღლილები წავიდნენ სახლში.
-სულ ფეხით რატომ მატარებ?
-ასე უკეთესია,
-ნივთები?
-ვალ ყველაფერს მოგვიტანენ, ხვალ დილიდან შენთან ვარ იცოდე...
-თავს მაბეხრებ...საშინლად მაბეზრებ...-
-ვიცი.ეც იგივეს გეტყოდი
-არაპრპფესიონალი ფსიქოლოგი ხარ, ფსიქოლოგები ასე არ დაატარებენ თავის პაციენტებს.
-შენ ხომ სტანდარტული ფსიქოლოგები ძალიან გაღიზიანებდნენ, ხოდა ეს ახალი მეთოდია
-მხოლოდ ორი დღე უნდა იყო ჩემთან კვირაში შენ კი მთელი კვირა ჩემს ირგვლივ ტრიალებ,სახლშიც ჩამისახლდი ბარემ
-არაა იყოს, თავისუფლება მიყვარს მე- გაიცინა და ეზოში შეატარა.
-ახლა მომიწევს დროებით ჩემი ოთახიდან გამოსვლა.სად უნდა დავიძინო...
-გეტყოდი ჩემთან წმოდითქო მაგრამ სავარაუდოდ თავს მომაჭრი აქვე
-ვაზააა ვაზაა უნდა წამომეღო, ძალიან გამითამამდი
-შედი გაცივდები-ხელი დაუქნია უყურა როგორ შევიდა სახლში მარიამი შემდეგ კი თავადაც წავიდა, ქუჩის ბოლოს გაჩერებულ მანქანაში ჩაჯდა და სახლისკენ გაემართა.ლიასთან მოუნდა შევლა, თან თავისი ძმის ნახვაა.
-სანდროო?
-დედაა ასე აღტაცებით რატომ მხვდები
-გაგახსენდა სახლის მისამართი და გაგახსენდა ოჯახი?
-დედააა შემომიშვი ცივა გარეთ, ძალიან დავიღლეე და კიდევ ის ოხუნჯი ილია მომენატრაა- ქურთუკი გაიხადა საუბრობდა თან დერეფანში შევიდა
-რამ დაგღალა?
-მარიამთან ვიყავი
-შვილო სეანსი ოთხშაბათს და პარასკევს აქვს იმ გოგოს,
-არ ჰქოფნის... კვირაში ოთხი დღე ვარ მასთან
-ძალიან უცნაურად იქცევი, ასეთი რამ არ გახასიათებს
-ილია სადაა?
-ტელევიზპრს უყურებს-
-მშიაა
-არ მომწონხარ დედა შენ
-კარგი რა ლიაკო, როგორ მექცევი-გაიცინა მერე კი ილიასთან მივიდა
-სანდროოოო-გახარებული გაიქცაა ბავშვი და მოეხვია,
-რეფტილიააა როგორ ხარ??-აკოცაა და თმები აუჩეჩაა
-კარგად, შენ როგორ ხარ?-კისერზე შემოჰხვია ხელები
-მეც კარგად ვარ, რა ჭკვიანად ხარ? ცუდად ხო არ ხარ?
-არა მოვიწყინე,მაარტო მე და დედა ვართ სახლში.სულ აღარ მოდიხარ ჩემთან სხვა ძმა გყავს?მასთან რჩები ხოლმე?
-რავიცი ეგ დედას და მამას კითხე
-ვერ გავიგე რას მეუბნები-წარბები შეკრა და ისე გახედა მომცინარ ძმას
-გაიზრდები და მერე გეტყვი-მხარზე გადაიკიდა და სამზარწულოსკენ წაიყვან
-დანსვიიი უკვე დიდი ბიჭი ვარრ ნუ მაწვალებბბ-
-რეფტილიააა უკვე დიდობ? ჯერ ხუთი წლის ხარ
-დამსვიიიი... ნუ მიღიტინებ... სანდრ...ოოო-კისკისით აფართხალდაა
-სანდროო არ ჩამოგივარდესსსს რას აკეთებ-ლია გავიდა ოთახში, მაინც ცელქობდნწნ ბოლოს ორივე მდივარზე დაჯდა
-დავიღალე რწფტილია
-შენ ლიერი აღარ ხარ? ადრე არ იღლებოდი ხოლმე?
-დილით ძლაიან ადრე ვდგები რეფ
-ნუ მეძახი რეფტილიასს
-რატო ეე?
-არ მომწონს
-არ მოსწონს... -გააჯავრა და სიცილით აუჩეჩა თმები.
-ბევრს რომ იცინი ორეოო მიყიდე? ან სნიკერსები
-სასარგებლო არაა ეგ ყოველივე
-სანნდროო შემპირდეიიი-
-ახლა დაღლილი ვარ თლრე წავიდოდი, აი ხვალ მოგიტან, ან წაგიყვან მაღაზიაში და შენ იყიდე რაც გინდა ხო?
-იცოდე თუ მომატყუებ..
-არა შენთავს ვფიცავარ-შუბლზე აკოცა მერე ადგაა და სააბაზანოში გავიდა
-დედააა აქ ტანსაცმელი არაფერია ჩემი?
-ოთახში იქნებააა სანდროოო, ნახე მანდედან რომ ყვიირი.

.....
მაგიდასთან ისხდნენ, ლიას გაკეთებულ ბლინებს სიამოვნებით მიირთმევდნენ.
-ლიაკო ნელი სადაა?
-დავითხოვე ერთი დღით, ცოდოა მასაც ოჯახი აქვს, დღეს ვისვენებ და მე მივხედავ ბატონ ილიას
-მამა როდის ჩამოდის?
-ერთ კვირაში,შენ დარჩები დღეს?
-კი, რეფტილია მომენატრაა-
-სანდრო რეფტილიას ნუ მეძახი
-იცოდე დილით ადრე დგება ილია, გაგაღვიძებს და არ აბუზღუნდე
-მეც მეჩქარება ხვალლ ადრე უნდა ავდგე
-სანრო შაბათია ხვალ.
-ვიცი დედაა..
- შვილო, შენს თავს არ ჰგავხარ? ხო მართლა კარგად ხარ
-ისევ იწყებ, უბრალოდ რემონტს ვაკეთებთ მე და მარიამი-გაიცინააა -რეფტილია ისე შენ არგინდა წამოხვიდე??
-ასეთი სანდრო ძალიან მომწონს-გაიღიმა ლიამ-
-სად უნდა წამოვიდე?
-ერთ ჩემს მეგობარს უნდა მოვეხმარო ოთახის შეღებვაში, შენ ხო გიყვარს თან გამართობ მაინც
-აუ რა მაგარიაა...წამოვალლ, დე ხო შეიძლება წავიდეე
-კი თუ ყურადღებიტ იქნება სანდრო
-დედა არ გრცხვენია? უკვე ჩაბარებული მყავს ორი თვეა ერთი ბავშვი და ცივ ნიავს არ ვაკარებ, ამას ვერ მოვუვლი
-აბაა სხვა ძმა არ მყავსო, იმ ბავშვთან ხარ ხო? მაგიტო არ მოდიხარ?
-ვაიმე ილიაა მკლავს შენი ეჭვიანობა, -გაიცინა და ბლინი აართვაა თეფშიდან
-ჩემი ბლინიი
-ერთი ჭკუისები ხართ, ზუსტად ერთნაირები-გაიცინა ლიამ და შვილებს სიცილით გახედა.
იმ ღამით სანდროსთან დაიძინა ილიამ, სანამ ჩაეძინებოდათ უამრავ რამეზე მოასწრეს საუბარი.
-სანდრო
-ხო?
-ის მეგობარი გოგოა თუ ბიჭი?
-გოგოა ილიაა
-მეგის მსგავსი?
-არაა რეფტილია არა,
-და მეგი მართლა ჩემი რძალი უნდა იყოს?
-ეგ ვინ გითხრა?
-ანაბელმა მითხრა.რძალი რა არის?
-ოხ ანაბელლ ანაბელლ, სულ გაგაგიჟებს ეგ გოგო.
-მიპასუხე რა არის რძალი...
-რა არა ვინ, ვინაა და ჩემი ცოლი იქნება შენი რძალი
-მე არმინდა მეგი შენი ცოლი რომ იყოს, მაგ ალქაჯთან არ გავჩერდები მე
-რატომაა ალქაჯი-სიცილით გახედა სანდრომ და ლოყაზე აკოცა
-იმიტომ, მაშინ რომ მნახაა ნამდვილად არ იცინოდა, სულ არ მოვეწონე თან თმა ამიჩეჩაა ცუდი გამოხედვა აქვს
-კარგი დაწყნარდიი
-ცოლად ხომ არ უნდა მოიყვანო?
-ილიაა ნუ საუბრობ ამდენს, რა ცოლი,არავის ცოლად მოუვანას არ ვაპირებ, დავიძინოთ ახლა თორემმ ხვალ ვერ გავიღვიძებთ
-კარგი ხო,
-ჩამეხუტეე მოდი
-რომ გავიზრდები შეენაირი უნდა გამოვიდე
-როგორი ჩემნაირი?
-წვერი ასე უნდა მქონდეს და კუნთებიც
-ამ პატარას დამიხედეთ რააა - მალევე ჩაეძინათ ორივეს, როგორც ყოვვრლთვის სანდრო ბალიშად გამოიყრნა ილიამ დილით კი ფეხები მის თავზე ჰქონდა შემოლაგებული
-ეს ბავშვი ძილშიც ფეხბურთს თამაშობსს-ძილისგან დაბოხებული ხმით ამოთქვა და ფეხი მოიშორა, საათს გადახედა უკვე ათი სრულდებოდა, ადგომა ეზარებოდა მაგრამ მაინც წამოდგა, მარიამთან დააგვიანდებოდა, ისედაც ბევრი საქმე ჰქონდა თან მაღაზიაში დარჩა საქმეები კიდევ, აბაზანა მიიღო ჩაიცვა და ოთახში დაბრუნებულს ილიაც მზად დახვდა
-ოჰ ჩაუცვია ბატონს
-ვისაუზმოთ და სწრაფად წავიდეთ
-სრც კი იცი სად მივდივართ, ასე როგორ გეჩქარება
-მაინტერესებს-სიცილით ჩაირბინა კიბეები და სამზარეულოს მაგიდას მიუჯდა, ხალათით დაფუსფუსებდა ლია,
-დედა როგორ უხდები სამზარეულოს
-შენ სახლს, იქნრბ ისევ გადმოხვიდე ჩვენთან?
-უკვრ მივიღე გადაწყვეტილება მე, ცალკე მინდა, აქაც შემოგივლით ხოლმე-თქო ხომ მოვაგვარეთ
-დაცარიელდა სახლი
-კარგი რა დედა, რა სიცარიელე,
-ამხელა სახლში მარტო სამნი ვართ
-ოთხი, ქალბატონი ანაბელიც სულ აქააა
-ხო გუშინ შემოგითვალა იქნებ ერთხელ მაიმც მნახოსო
-დღეს თუ მოვა საღამოს ვნახავ...
-მარიამი როგორაა?
-უკეთ, მაღაზიაში მყავდა გუშინ, ცპტა ვასეირნე კიდეც
-ვერავინ ახერხებდა მაგ ყვრლაფერს, მემგონი რაღაც მაგია გაქვს
-ძალიან ჯიუტია და ძნელია მისი დარწმუნება
-იმედია გამოჯამრთელდება
-მოუწევს-ისაუზმეს მერე კი ბიჭები წავიდნენ მაღაზიაში ჭაღისთვის და ჭერითვის ვარსკვლავების საძებნელად
-აქ რა გვინდა?
-მეგობარო ახლა ჩვენ გვჭირდება ლამაზი ჭაღი, და რამე ისეთი ჭერზე რომ მივაკრათ ვარსკვლავების ფორმის...
-მე ვიციი
-რა?
-ანაბელი დაგვეხმარება ამ საქმეში,ხომ იცი სად მუშაობს?
-კიი ვიცი.. -
-წავუდეთ
-აქედან შორსააა
-ხო მაგრამ სამაგიეროდ იმან იცის ყვრლაფერი-
-კარგი კარგი წავიდეთ მაშინ.
რამდენიმე ქუჩის გადაკვეთისა და გასული ერთი საათის შემდეგ ანაბელს თავიანთ დეიდაშვილს მიადგნენ ბიჭები, არ გასჭირვებია ამ სფეროში უდაო ოსტატს შესაბამისი ნივთების მოძებნა, რამდენიმე კარგი იდეა მიაწოდა ბიჭებს შემდეგ კი საჩქაროდ გასწიეს მარიამის სახლისკენ.

თუ აქამდე საწოლში იყო მარიამი და ისე კითხულობდა ამჯერად სასწრაფოდ წამოდგა, მოწესრიგდა ჯინსის კომბინიზონი მონახა თავის საქციელზე გაეცინაა
-მარიამმმ ოთახის შეცვლა არ გინდოდა- საწოლზე ჩამოჯდა და უცებ დასერიოზულდა სახე უცნაურად მოეღუშა, მერე საათს გახედა უკვე პირველის ნახევარი იყო არადა დილიდან უნდა მოაულიყო სანდრო, უცნაურად იგრძნო თავი მისი დაგვიანების გამო, ისევ წიგნი აიღო ამჯერად "დორიან გრეის პორტრეტი"გადაშალა და უკვე მეხუთედ დაიწყო კითხვა, უეცრად ოთახის კარი გაიღო და სანდრო გამოჩნდა
-ჰაა გეგონა აღარ მოვიდოდი? შემდეგი იდიოტობა დაიწყე? ყველა წიგნი დასაწვავია- სიცილით დადგა მის წინ
-მიხაროდა, მეთქი არ მოვათქო
-ვწუხვარ რომ იმედები გაგიცრუვდა, ისედაც დავაგვიანეთ ადექი ახლაა, ეს საწოლი უნდა გავიტაოთ.
-ანკა უნდა მოვიდეს
-დავიწყებთ და მოვა..ხო მართლა გაიცანი ეს ჩემი ძმაა ილია- ილია უნდა გენახათ დიდი კაცივით მოკრძალებულად იდგა და მარიამს გაუღიმა
-გამარჯობა, მე მარიამი ვარ
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა
-ჩემთვისაც-
-ამდენი ხანია აქ ვარ და ერთხელ არ გაგიღიმია ჩემთვის...
-შენ არ იმსახურებ იდიოტო...-დაბღვერილმა გახედა მერე ისევ ილიას მიუბრუნდა, ინტერესით ათვალიერებდა ილია
-ლამაზი გოგო ხარ
-მადლობა, შენ კიდევ ძალიან სიმპათიური
-ჩემი ძმა კიდე ამბობდა ბავშვიააო
-ილიააა ყველაფერი კი არ უნდა თქვა-წარბებ შეკრულმა გამოხედა სანდრომ
-ცოტა ცუდი ბიჭია შენი ძმა
-სულაც არა... ძალიან ცუდი ბიჭია, იცი სულ მიჭამს ბლინებს და შოკოლადებს, მერე მეუბნება მოგიტანო და სულ ავიწყდება
-ილიაააა
-რა საყვარელი ხარრ-სიცილი ვერ შეიკავა მარიამმა, -გიყვარს შოკოლადები?
-ძალიან
-მე მაქვს მაცივარში, წამოდი ავიღოთ
-მართლა?
-რათამქუნდა, წამოდი...
-ეი მოიცადეთ და მე?
-შენ ავეჯი უნდა გაგეტანა, გელოდებიან მუშები...-ეშმაკურად გახედა მარიამმა მერე ილიას ხელი მოჰკიდა და სამზარწულოსკენ წავიდნენ-ღიმილით გახედა სანდრომ, სანამ ისინი გასულები იყვნენ ანკაც ქარბორბალასავით შემოვიდა
-აბააააა მოვიდა მუშაა
-კიდევ კარგი თორე მართლა აღარ შემიძლია- მოჩვენებით მწუხარე სახით გახედა სანდრომ
-გამარჯობა სანდრიკო.სადაა მარიამი?
-სამზარეულოში გაიყვანა ჩემი ძმა
-რაო?
-რა?
-მარიამმა?
-ხო.ალბათ იქედანნ ძმაკაცები მოვლენ
-ამას ვერ გამოვაკლდები წავალ მე
-და მე?
-ის ორი სიმპათიური ახალგაზრდაა შენთან შეღებვაზე მოვალთ.-გაუცინა და გარეთ გავიდა, სამზარეულოში ვახო იყო მარიამი რომ შევიდა გააცნო ილიაა
-მამა მიდიხარ?
-ხო მეჩქარება შვილო, შენ ხომ კარგად ხარ?
-კი... კარგად ვარ მა,
-იმედია კარგად გაერთობით, ძალიან ბევრი საქმე გაქვთ, მე საქმე მაქვს თორემ არ გამოვტოვებდი ამ ყველაფერს
-დედაც მიგყავს?-სამზარეულოში ჩაცმული რომ შევიდა მართა გაკვირვებულმა გახედა
-კი ძვირფასო.. მარტო არ იქნები...საქმე მაქვს უნდა წავიდე, ხომ იცი არ დაგტოვებდი
-რასამბობ დედა, აქ არიან ყველანი.ჩემს გამო არაა აუცილებელი სახლში ჩაიკეტო
-ჩემი გოგო-შუბლზე აკოცააა მერე კი ილიას გახედა-ოჰოო სტუმარი გვყოლიაა
-ხო ეს ილიააა სანდროს ძმა
-რა კარგი ბიჭია, რა სიმპათიური..მე მართა ვარ სასიამოვნოა შენი გაცნობა
-ჩემთვისაც ქალბატონო-თავაზიანად გაუღიმაა ბავშვმა
-კარგი წადით დაგაგვიანდებათ ჩვენ კიდე შოკოლადები გველოდება
-კარგი ჭლვიანად-მართა და ვახო დაემშვიდობნენ და სახლიდან გავიდნენ მარიამი კი ილიას მიუბრუნდა, სიცილით გამოაღო მაცივარი და უამრავი შოკოლადიანი კონტეეინერი აიღეს ანკაც შეუერთდა, ნამდვილად მოახერხეს დამეგობრება, ანკა რომ უყურებდა როგორ იყო მარიამი ილიასთან პატარა ბავშვივით უხააროდა, ბოლოს სიცილით ავიდნენ ოთახში
-როგორც იქნა გაახსენდათ სანდრო-
-ძალიან საყვარელი ძმა გყავს-სიცილით შევიდა ანკაა
-ილიაა ნეტავ რა მოყევიი
-ისეთი არაფერი,
-ნამდვილირეპტილია ხარ
-ასე ნუ მეძახი- დაბღვერილმა ახედაა..
-კარგი ახლა შევუდგეთ საქმეს, ბატონებო ეს საღებავი გავუყავით დაა დავიწყეთ კედლის შეღებვა
-მეე ქაღალდის ქუდებს გავაკეთებ
-კი ბატონო ილიაა რათქმაუნდა ეგ საჭიროა
-რა მასკარადიააა ღმერთო- მარიამმა ფუნჯი აიღო დაა კედელთან მივიდა, კედელთან რომელზედაც შაი საღებავები იყო გადასმული, გამოსახულ ვარსკვლავებს და პლანეტებს ფარავდა ფუნჯი საღებავში ჩააწო და კედელს გადაუსვა, ჯერ მკრთალად დაფარა იასამნისფერმა შავი, შემდეგ უფრო გაამუქა, მალე მისი კვალი გაქრა, მხოლოდ იასამნისფერი ფერი იყო კედელზე
-ისე უყურებ თითქოს რაიმე გამოგონებაა გააკეთე.კაცობრიუბისთვის ჯერ უცცნობი.-ფიქრებიდან სანდროს ხმამ გამოიყვანა
-როგორც ყოველთვის ფიქრს მაწყვეტინებ
-ისეთი ფიქრები გაქვს ვგონებ სწორად ვიქცევი.
-აუტანელი ხარ...
-ვაზა გატანილია, ასე რომ ბრაზისგან მოძალებული ენერგია საქმეს მოახმარე მარიამ-გაუცინა და ილიას გაკეთებული ქუდი ჩამოაფხტა თავზე, მშვენივრად ერთოვოდნენ ანკა და ილია კედელიც მშვენივრად შეიღება, არ იმჩნევდა თუმცა ეს ყველაფერი მარიამსაც ძალიან სიამოვნებდა სანდრო კი აკვირდებოდა, აკვირდებოდაა მის დამოკიდებულებას, თავშეკავებულ ქცევებს და ადარებდა ძველ მარიამს და იმ მარიამს რომელიც იქ იყო, ილიას განსაკუთრებული თბილი მზერით ესაუბრწბოდა იშვიათად იღიმოდა თუმცა აშკარად გულწრფელად, სამ საათში მორჩნენ კედლის შეღებვასს, შემდეგ კიბე მოიტანა სანდრომ და ჭაღი დაამაგრა
-რა ლამაზიაა-მთვარის ფორმის ჭაღს ახედა ანკამ, ციმციმა ძეწკვები იყო მასზე დამაგრებული და ძალიან ლამაზად ანათებდა,
-მართლა რა ლამაზია.. მარიამს მოხწონს?-ილიამ გახედა დაინტერესებულმა
-მომწონს ილია
-მე ავარჩევინე სანდროს,
-ყოჩაღ მაგარი ბიჭი ხარ, -გაუღიმა და თმაზე გადაუსვა თითები.
ვარსკვლავებიც მიამაგრეს, საბოლოოდ ძალიან ლამაზი გამოვიდა
-ეს რომ დაბნელდება გაანათებს
-მართლა? ღამით უფრო ლამაზი იქნება მაშინ
-ხო ანკაა ძალიან ლამაზი, გაუმართლა მარიამს...
-შენც გაქვს ასეთი ოთახში?
-არაა მაგრამ ვაყიდინებ დედიკოს ან სანდროს მაგრამ სანდრო სულ არ არის ხოლმე ჩემთამ-ამის თმქმაზე სანდრომ ჩაახველაა
-ილიაა მანქანაში დამრჩა რაღაც და წამო რა ამოვიტანოთ
-მე და შენ?
-ხოო მე და შენ, წამო ხო?
-კარი კარგი..რომ მოვალ მერე მოგიყვები-ანკას გაუცინა და სანდროს გაჰყვა.
-რა მოხდა? რა დაგვრჩა?
-ილია მომისმინე, დედაზე არაფერი თქვა, არც იმაზე რომ დიდი სახლი გვაქვს, არც ის თქვა სხვაგან რომ ვარ..
-და რატო?
-ასეა საჭირო
-ატყუებ ანკას და მარიამს? ხომ იცი ეს ცუდი რომაა
-ასეა საჭირო არ ვატყუებ მერე ვეტყვი ყველაფერს, ახლა ასეა საჭირო.
-ცხვირი გაგეზრდება სანდრო
-ილიააა არ ვიჩხუბოთ, შენ ხომ ჭკვიანი ხარ? მარიამი ცუდად იქნება ეს რომ გაიგოს.
-რატო?
-ბევრ კითხვას ნუ სვავ კარგი?
-კარგი კარგი, არაფერს ვიტყვი
-ყოჩრ კარგი ბიჭი ხარ
-აქედან რომ წავლთ მაღაზიაში წავალთ და რასაც გეტყვი მიყიდი
-შევთანხმდით, ახლა მიდი საღებავები აიღე-

ოთხ საათზე ძირითადი დეტალები მოაგვარეს, მარიამი ერთობოდა თუმცა აშკარად დაიღალა, სკამზე იჯდა და უყურებდა როგორ მაიმუნობდნენ ანკა და ილია
-ცუდად ხარ?
-არა, დავიღალე...მეძინება
-ეს ბუნებრივია, სულ დაწლილი ხარ და სულ გძინავს, რთულია ასე უცებ ჩაება ცხოვრების ფერხურში... მოდი დაისვენე
-კარგი იქნება- ქუდი მოიხსნა და წამოდგა,
-მიდის მარიამი?
-არა ხოტახანს დაისვენებს და მოვა
-მარ წამოგყვე?
-არა ანკაა, იყავით, უბრალოდ ცოტახანს დავისვენებ.თქბენ გააგრძელეთ იცოდეთ არ გამინადგუროთ ოთახი-გაიუღიმა და გავიდა, სანდრო გაჰყვა უკან
-რატომ მომყვები
-უნდა დავინახო სად დაწვები და როგორ, ხომ არ დაგავიწყდა შწნი ფსიქოლოგი ვარ შენზე პასუხს მე ვაგებ.
-გეშინია თავი არ მოვიკლა
-მინდა არ მეშინოდეს მაგრამ რავქნა ამისთვის არანაირი საბაბი არ მაქვს.
-დაწყნარდი, არ მაქვს დეპრესიის შემოტევა, არ ვაპირებ სუიციდს.
-კარგი, მაშინ ის მაინც მანახე სად იქნები იქნებ რამე დამჭირდეს, პირდაპირ რომ ოთახია იქ, თუ ვერ მოვისვენე გამოვალ
-აჯობებს დაისვენო- უკან დაბრუნდა სანდრო.
-ამხანაგებო ახალი მისია გვაქვს
-რა?
ფანჯრის მხარეს აყვავებული ხე უნდა დავხატოთ,
-და როგორ?
-ტოტებს მე დავხატავ, ყვავილები ადვილია, წითელი გული და თეთრი გვირგვინი
-ამ ოთახში დეპრესია არ მომინდება
-სანდრო დეპრესია რა არის?-ანკას და სანდროს საუბარში ჩაერია ილიაა სულ დადღაბნილი საღებავებით
-რომ გაიზრდები აგიხსნი
-სულ ასე მეუბნები.ცუდი ბიჭი ხარ
-ვაიმეე ეს ბავშვი მემგონი ჩემზე უფროსია უბრალოდ ჯუჯაა
-ჯუჯა არ ვარ
-დიდის აზროვნება გაქვს...

საღამოს დაქანცულები ისხდნენ სკამებზე და ნამუშევარს ათვალიერებდნენ
-ხვალ მხოლოდ ავეჯი და ეგაა, მოვრჩით მემგონი
-ძალიან ლამაზია, გოგოსია თორემ მე წავართმევდი მარიამს
-ამ პატარიკოს შეხედეთ რაა, მოდი ხოლმე მარიამთან.
-თუ ამ უჟმურმა წამომიყვანა მოვალ
-წასვლის დროა ახლა,მარიამმა არ გაიღვიძა ნეტა?
-წადით ბიჭებო, სანამ მართა და მახო მოვლენ მე ვიქნები მარიამთან
-კარგი, აბა შენ იცი, ოთახში არ შეუშვა
-გასაღებს გამოვართმევ მერე მართას და ვერ შევა სანამ არ დავასრულებთ
-ღამე მშვიდობის-ბიჭებს დაემშვიდობა მერე კი მძინარე მარიამს დახედა, ამასობაში ვახო და მართაც მოვიდნენ, ოთახი რომ ნახეს ძალიან მოეწონათ იმასაც ამჩნევდნენ მარიამი ნელ-ნელა რომ ბრუნდებოდა და ძალიან გახარებულები იყვნენ ამის გამო...

ორ დღეში მთლიანად მორჩა მარიამის ოთაახი, ულამაზესი გამივიდა ავეჯიც დადგეს და უკვე მზად იყო, ყველაფერი უფრო ნათემი გახდა ფანჯრის მხარეს, კედელზე, აყვავებული ხე ეხატა ლამაზი ფანჯრის ირგვლივ იყო ყვავილები, კრემისფერი, ვარდისფერი პეპლებით გაფორმებული ფარდა, ღია ისსფერი კედლები ჭერი ვარსკვლავებით მორთული, საწოლი შედარებით დიდი უყიდეს, პატარა ტუმბოთი ასევე ლამაზი წიგნების თარო, ძველი წიგნებს ახალი წიგნები მიუმატეს, კვლავ დააბრუნეს საწერი მაიდა, ორი რბილი სავარძელი და ყველაფერი მშვენივრად იყო.
-მზად ხარ შეაბიჯო შენს ახალ სამყოფელში?
-რატომ წელავ? -თვალები აატრიალა მარიამმა
-როგორ იქცევი დე
-კარგი რა დედაა, ქცევებზე რომ არ უნდა მესაუბრო რატომ ვერ გაიგე, შევიდეთ-
-ცუდი დღე აქვს აშკარად...-კარი გააღო სანდრომ ნამდვილად მოეწონა გაკვირვებული ათვალიერებდა კედლებს ნახატებს ფანჯარა განსაკუთრებით მოეწონა, თუმცაა სინათლე უცნაურად მოხვდა, ასეთი ნათელს ვერ ეგუებოდა, სისუფთავე იგრძნობოდა
-მოგწონს?
-ლამაზია ძალიან, კარგად გიმუშავიათ -გაიღიმა და ფარდას შეეხო მერე კი ჭერს დააკვირდა
-ჩვენ დაგტოვებთ, ისაუბრრეთ მიხედეთ საქმეს.-მართა და ვახო გავიდნენ მარიამი კი მდივანზე დაჯდა
-ისევ ცუდად გამოიყურები რა მოხდა მარიამ?
-კარგადაც გამოვიყურებოდი?
-კი აშკარად ძალიან ცუდ განწყობაზე ხარ
-რომ მოვყვე მომეშვება?
-რა თქმა უნდა,
-აღარ შემიძლიაა... არ შემიძლიაა... ყოველ ღამით ვხედავ წყეული რატის სახეს... მინდა გაქრეს ყველაფერი გაქრეს..მინდა აღარ ვნახოო, მინდა წავიდეს დამავიწყდეს- ცრემლიანი თვალები იატაკს მიაბყრო და ხმაწასულმა ამოთქვა.
-რატიზე მომიყევი
-შენ ხომ იცი ყველაფერი მასზე
-მინდა შენგან გავიგო,
-მეათე კლასში ვიყავი ჩემს სკოლაში რომ გადმოვიდა, ის მეთორმეტეში გადმოსვლის დღიდან გადამეკიდა მიგზავნიდა საჩუქრებს, წერილებს ბოლოს ნომერი გაიგო და ავადმყოფურად ამიკვიატა, ჩემი დეიდაშვილი ესაუბრა მერე და ცოტახანს გაჩერდა, უნივერსიტეტში რომ ჩავაბარე ისევ გამოჩნდა, ჩემს შეყვარბულთან ერთად ვიყავი კაფეში და მოვიდა, მისი გამომეტყველაებაა...
იმ დღეს ცხოველს ჰაგვდა, გაიგო რომ ლუკა არსებობდა ჩემს ცხოვრრებაში, მერე ისევ ისე დაიწყო ბოლოს მემუქრებოდა მაგრამ ამჯერადაც მიხედეს ლუკამ და ჩემმა დეიდაშვილმა ნიკამ, აღარ გამოჩენილა ნახევარი წელი, იმ დღეს...-ცრემლებმა იწყეს დენა მისი თვალებიდან-იმ დღესს მანქანით გაჩნდა საიდანღაც მოვიდა, როგორც გაირკვაა მითვალთვალებდა როცა მარტო შემოვრჩი ამით ისარგებლა-
-ლუკა? სადაა ახლა შენი ლუკა?
-წავიდა... მანაც ზურგი მაქცია,არ უნდოდა ჩემნაირი ბინძურის გვერდით მისი სახელიც ტალახში ამოსვრილიყო, ბევრი მოიქცა მის მსგავსად.
-შენ ბინძური არ ხარ მარიამ...ასე ნუ ამბობ, ვინც დაგტოვა ისინი შენი ღირსები არ არიან, შენს მეგობრობას და სიყვარულს არ იმსახურებდნენ, როცა ადამიანი გიყვარს მას არ დატოვებ რთულ პერიოდებში.
-ეგ ცალკე დარტყმაა, მეგონა ვუყვარდი ლუკას მაგრამ თურმე ასე სულაც არა ყოფილა.
-შენ?
-რა მე?
-გიყვარს?-ინტერესით დააკვირდაა
-არვიცი, ჩემში ყველა გრძნობა მკვდარია, სიცარიელეს ვგრძნობ,მარტო ვარ ჩემი სული უხერხულად ეტმასნება სხეულს,
-შენ ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ მარიამ, ადამიანი რომელიც მარტო არ არის, შენ შეგიძლია სიყვარული, გრძნობებიც საკმარისი გაქვს, საკმარისი შენთვის და საკმარისი იმისთვის რომ ეს გრძნობები სხვას გაუწილადო, მთავარია შენს თავში იპოვნო ძალა, ფანტაზიები რომელიც ახლა გაწუხებს გააქრო, იფიქრო იმაზე რაც გაბედნიერებს, ის დაბრუნდე რაც ადრე იყავი.
-საკუთარი თავის შეცოდების ამაზრზენ მომენტებში მგონია ის ვერასდროს ვიქნები ვინც ვიყავი.
-ყველაზე დიდი პრობლემა ისაა რომ საკუთარი თავი გეცოდება, შესაცოდებელი არაფერი გაქვს, შენ ჩვეულებრივო ადამიანი ხარ, რომელსაც შეუძლია გააგრძელოს ცხოვრება, ჩაკეტილობის და დეპრესიის დრო არაა მარიამ, უნდა დაუბრუნდე შენს ოცნებებს, მიზნებს შენს საყვარელ ადამიანებს გესმის!
-....
-აღარ იტირო, არც დაიძინო, ლეპტოპი აიღე და ფილმების ყურება დაიწყე,
-კითხვა მირჩევნია
-სახლიდან იშვიათად გადიხარ ორივესთვის გექნება დრო, ეცადე სიახლეებს გაეცნო თუ გინდა სოციალური ქსელები აღვადგინოთ, მართალია არავის ვამატებ მაგრამ თუ შენ გამომიგზავნი მეგობრობას დაგამატებ-ბოლო სიცილით თქვა და თან ლეპტობი გაშალა
-ნარცისი იდიოტი
-ჩაწერე პაროლი,
-იქნებ ცუდი აზრიაა.
-არამგონია, მთავარია სწორად გამოიყენო
-როგორ გავაკეთო ეგ?
-ჩემს პროფილზე გადმოდი და ჩემი ფოტოები ათვალიერე
-უკიდეგანოდ შეყვარებული ხარ საკუთარ თავზე
-ასეთი გამომეტყველებით ნუ მიყურებ თავს დამნაშავედ ვგრძნობ
-შეუსაბამო ფსიქოლოგი.-
სოციალური ქსელები აღადგინა, სანდრომ თავად დაიმატა საკუთარი თავი, ცოტა კიდევ ისაუბრეს ბოლოს კი სანდროს წასვლის დროც მოვიდა.
-მორჩა ახლა წავალ, ყველაფერი იცი,თუ რამე უკვე შეგიძლია შემეხმიანო, მობილურიც გამოიყენე.
-შემდეგი სამი დღე ვისვენებ შენგან?
-კი თუმცაა ძალიან ნუ გაგიხარდება, ხომ იცი როგორ მიყვარს მოუოდნელად შენი იმედების გაცრუება
-ჩემი ვაზაა...კარგად უნდა შემენახა
-კარგად იყავი-დაემშვიდობა და დატოვა მარტო მარიამი, მარიამი რომელიც აშკარა შვებას გრძნობდა...

შუადღეს თავის ტკივილმა გამოაღვიძა ბატონი სანდროო, გვანცას გვერდით იწვა, დაჟინებით უყურებდაა გვანცა
-რა მოხდაა?
-არაფერი, ძალიან იშვიათად გნახულობ და სახეს ვაკვირდები რომ არ დამავიწყდე
-მხოლოდ ერთი კვირაა რაც არ მინახავხარ
-მერე? ადრე ყოველ დღე ჩემთან იყავი...იმ გიჟი გოგოს ბრალიაა,
-წესიერად ისაუბრეე გვანცა
-მუსი სერიოზული მკურნალობა დაიწყე, ნამდვილი ფსიქოლოგივით
-ვარ კიდეც ფსიქოლოგი, აბა როგორ ვუმკურნალებ
-კარგი რა, ყველაფერი ვიცი, შენი და გიორგის გარიგებაც გავიგე
-საიდან გაიგე? -გაბრაზებულმაა გახედა გვანცას
-დაბოლილს წამოცდა-ძლიან გამაღიზიანებლად ჩაიცინა-იმედია ძალიან როლებში არ შეიჭრები, დროზე წამოდი იმ სახლიდან,
-ნუ მასწავლი რა და როგორ გავაკეთო!
-მიყვირი კიდეც?!
-საერთოდ ადექი და აქედან წადი გვანცა
-მაგდებ?
-არა გიშვებ, გიშვებ რომ გონს მოეგო,
-კიბატონო! წავალ, აი ნახავ შენ თვითონ მოხვალ ისევ, გაგიჭირდება და მოხვალ
-მე ? -ჩაიცინა-მე გამიჭირდება? არც შენ გაგიჭირდება და არც მე,იცი რატომ? იმიტომ რომ თბილისის მასშტაბით ბევრი შენნაირია ვინც ერთ შეხედვაზე გაშლის ფეხებს, შენ კიდევ ჩემს გარდა დარწმუნებული ვარ სხვაც ბევრი გარწევს ხოლმე
-როგორ ბედავ!
-წადიი, -გაბრაზებულუ წამოდგა და აბაზანაში გაუჩინარდა, -სარკეში დაუკვირდა საკუთარ ანარეკლა-ამის დ..ც ხელი ნიჟარას დაკრაა, შემდეგ კი ნერვიულად გადაისვა თავზე....

ამდენი ხნის შემდეგ, მარიამთან ნიკა ნანუკა ირაკლი და ელენე მივიდნენ ისევ ისე როგორც ადრე მის გვერდით ისხდნენ,არ ეწინააღმდეგებოდა, მონატრებულ მეგობრებს თავადაც ეხვეოდა
-როგორ მომენატრე ჩემო პრინცესა
-ნიიკაა
-მეც მიმიშვით ახლა, ჩემს ბურდღუსთან-სიცილით მოეხვია ელენე
-ასე გავიჭყლტები ამხანაგებო
-შეეშვით შეეხუთა ბავშვს სული-ნანუკაა მივიდა ამჯერად
-აბა ქალბატონო საქმეები როგორ მიდის? გვიბრუნდები?
-ვცდილობ
-საცემი ხარ ამდენხანს რომ არ გვანხულობდი მაგრამ კარგი გავატარებთ, -გაიცინა ნიკუშამ
-მაპატიეთ,
-რომ მოგეწყინა მაგისთვის არ გვითქვამს, არაუშავს მთვარია კარგად იყო
-ხო და ჩემს ქორწილში მოხვიდე
-ანაბელიი... სულ დამავიწყდა, სადაა ანაბელი? რატომ არ მოიყვანე?
-არ სცალია მუშაობა დაიწყო, ქორწილისთვის ვაგროვებთ ბიუჯეტებს,
-როგორ მიხარია თქვენი ამბავი ნეტავ იცოდეთ-გაუღიმა მარიამმა
-ძალიან მალე ვიგუგუნებთ ერთად
-იმედიაა იმედიაა- ბავშვებთან ერთად იყო გარეთ გასვლაზეც დათანხმდა წყნარ კაფეში ისხდენნ და სააუბრობდნენ, მშვენივრად გადააყოლა გული, მერე ანკას დაურეკა და მასთან ერთად ისაუბრა ბევრი, აშკარად გრძნობდა თავისუფლებას.

****
ერთი თვე გავიდა, პროგრესი იყო მარიამთან, გარეთაც ხშირად დადიოდა სანდროსთან ერთად, უცნაურია სულ ჩხუბობდა თუმცა მაინც ძალიან მიეჩვია, მის გვერდით აღარ ეშინოდა თავს დაცულად გრძნობდა, ახალმა წელმა მშვიდოვით ჩაიარა და უკვე განახლებული ენერგიებით დაიწყეს ცოვრება, ქუჩაში მისეირნებდნენ უკვე ბნელდებოდაა თუმცა არ აპირებდნენ ფეხის მოჩქარებას, სკამზე ჩამოჯდა მარიამი
-დავიღალე, ამდენი სიარული აღარ შემიძლია
-რა ზარმაცი ხარ, -გვერდით მიუჯდა სანდროო,
-შეიძლებაა ერთხელ მაინც გამამხნეო?
-მე სულ გამხნევებ ძვირფასოო
-მაგ სიტყვას ნუ იყენებ, ძალიან ვღიზიანდები
-კარგი ოქორო
-სანდროოოო გეყოს
-კარგი ხო, ნუ ხარ აღრენილი, არ უნდა შეგეწყვიტა ის წამლები, შევცდი
-შენ საერთოდ ჩემი მკურნალობა არ უნდა დაგეწყო მაგაში შეცდი
-აი მაგაშიდაც მართალი ხარ,
-გეგონება მე გაძალებდი-მხრები აიჩეჩა და ლამპიონებით განათებულ გზას გახედა
-წავედით, ბნელდება უკვე.-
-სამუშაო დღე დასრულდა,
-სამუშაო დღეს გგონია ვაქცევ ყურადღებას? უბრალოდ აცივდაა უმჯობესია სახლში მივიდეთ
-ხო შენ სტანდარტული ფსიქოლოგი არ ხარ, იმას აკეთებ რაც წესით არ გევალება
-სულ ამაზე რატომ მეწუწუნები, გადავირევი
-საეჭვო პირად მიგიჩნევ
-ჯაშუშად?
-ქილერად, თითქოს ჩემი მოკვლა გინდა
-ფილმებს აღარ უყურო,
-შენ არ თქვი კარგიააო-გაიცინაა და კაველარი გამოსდო, -არ მიყვარს ღამე
-უნივერსიტეტში როდის უნდა დავბრუნდეთ?
-არ ვარ მზად
-მალე ერთი წელი გავა მარიამ, ზედმეტად ჩამორჩი მოვლენებს.
-შევძლებ?
-რათქმაუნდა შეძლებ, მე შენი მჯერა
-ეს სემესტრიც დასრულდეს,
-მერე ხომ დაბრუნდები?
-კი, თუ მზად ვიქნები
-იქნები, მშფოთვარეების ქალღმერთო მარიამ-
-სადღაც გამიმართლა ფსიქოლოგიაზე გაგიჟებული რომ ხარ
-გვიან ხვდები თუმცა მაინც კარგია, დასაფასებელი...
-სახლამდე მიიყვანა მშობლებს ჩააბარა და თავად კლუბისკენ წავიდა სადაც რათქმაუნდა ჭეშმარიტად მოილხინა...
სახლში მისულ მარიამს უცნაური სურათი დახვდა ისევ აღელვებული იჯდა მართა, ბოლო დროს ხშირად ხდებოდა ცუდად ამაზე ცალკე ანერვიულდა მარიამი
-დედაა რამე ხდება?
-არა, საიდან მოიტანე?
-არ მომწონხარ ბოლო დღეებია
-ყველაფერი რიგზეა,
-არა რაღაც ხდება, გუშინ გაუჩინარდი სახლიდან დღეს ასე მოუსვენრად ზიხარ, ცუდად ხარ? რამე სერიოზულია?
-არა მსგავსი არაფერია არ ინერვიულო შენ მარიამ...უბრალოდ..
-რა უბრალოდ დედა?
-არ ვიცი როგორ გითხრა ან როგორ მიიღებ ამ ამბავს მარიამ...
-მაშინებ დედაა
-გუშინ საავადმყოფოში ვიყავი,არვიცი რანაირად მაგრამ აღმოჩნდა რომ ორსულად ვარ...-
-რაა? არ არასებობსსს.... ამას მიმალავდიიიი?-გახარებული მივარდა ქალს, -რა მაგარიაა დედააა ამდენი ხნის შემდეგ.. ხდები ეს რას ნჯშნავს? დაა ან ძმა მეყოლებაა-
-გაგეხარდა?
-დედააა..როგორ არ გამეხარდებოდა, რას ამბობბბბ
-რავიცი ამ ასაკში...-
-დედაა რა ასაკი შენ გაქვს ჯერ მხოლოდ 37 წლის ხარ, პატარა დაიკო ან ძამიკო მეგოლებაა, რა მაგარიააა რა მაგარიააა-ეხვეოდა და თან სიხარულისგან ტიროდა-მამიკომ იცის?
-კი, გუშინ ვუთხარი
-მასაც ჩემი რეაქციის შეეშინდა?
-მარიკო ცუდად არაფერი გაიგო გთხოვ
-არა დედა, მესმის თქვენი, რთული ლერიოდი მაქვს მაგრამ ამის გამო აღარ უნდა ინერვიულო მე კარგად ვიანები უკვეე უკეთაც კი ვარ, ის გიჟი სანდო ბევრ რამეს სულ თავიდან მასწავლის, თქვენ მაძიერებთ მალე სულ მალე კარგად ვიქნები- გაუღიმა შუბლზე აკოცაა და ისევ მოეხვია.
ახალმა სასიხარულო ამბავმა მართლაც კარგად იმოქმედა მარიამზე, რომ გაიგეს ტყუპი გოგო და ბიჭი იყვენნ სულ გადაირია, ადგილს ვერ პოულობდა სიხარულისგან, მართას დატრიალებდა თავს და მის გვერდით იყო მიუხედავდ იმისა რომ რთული ორსულობა არ ჰქონდა.ყველაფერს ის დაემატა რომ ნიკამ ცოლი მოიყვანა ანაბელ ხუციშვილი რომელიც სანდროს ანაბელი აღმოჩნდა ამიტომაც ორივეს ერთად უწევდა ქორწილში წასვლა, ეს ახალი გამოწვევა იყო მარიამისთვის, ცპტა აშინებდა კიდეც, კაბის საყიდლად გავიდა ანკასთან ერთად, გასახდელში იყო და აკვიდებოდა ზურგს
-მარო სადდ ხარ აქამდე?
-სხვა კაბა მომაწოდე
-რა მოხდა? არ მოგერგო?
-მომაწოდე
-ტირი? -გასახდელში შევიდა ანკა
-ზურგზე ნაირევები ჩანს, არ მინდა ჩანდეს, არ მინდაა უნდა დავმალო-ატირებული მოეხვია
-ნუ ტირი, ნუ ტირი ჩემო ლამაზო, არ ინერვიულო, ეს მაინც ძალიან ცუი ფერის კაბაა, უკეთეის მოვძებნოთ შენ არ იტირო
-მეშინიაა რომ ვერ შევძლო? ძლაიან რომ შემეშინდეს ისევ ცუდად რომ გავხდე? ვინმე რომ შემეხოს რა ვქნა
-სულ შენი ნაცნობები და ახლობელები იქნებიან იქ, თან სანდროც იქ იქნება,რისი ეშინიაა, ნუ ტირი მოიწმინდე ცრემლები და გავიდეთ-ლოყაზე აკოცაა შემდეგ სხვა კაბებიც მოიზომა, საბოლოოდ აარჩიეს იდეალური ფირუზისფერი კაბა, ორ დღეში კი უკვე ქორწილის დღეც მივიდა, ნიკას გვერდით ყოფნა უნდოდა თუმცა ბოლომდე ვერ გაჰყვა მათ ტაძარში ჯვრის წრრას დაესწრო რამდენიმე ფოტო გადაიღო, წასვლას აპირებდა თუმცაა მოულოდნელად სანდრომ გააჩერა
-საეთ ძვირფასო მარიამ?
-მამას უნდა წავყვე
-ფოტოები? დეიდაშვილის ქორწილია, შენი ბავშვები ყველანი იქ არიან შენ უნდა დარჩე? გადაირევიან..
-მე...
-რა შენ, ხმა არ გამაგონო, ჩემი მანქანით წავიდეთ
-არმინდა
-კარაქიანი პურია???თან ხომ შევთანხმდით რომ სიტყყვა არმინდას რაოდენობა შეიცვლებოდა, საბოლოოდ სანდროს მნქანსი წინა სავარძელზე იჯდა და უყურებდა გზას
-შენზე გაბრაზებული ვარ სხვათაშორის
-ისევ?
-დიახ, შენი ნამდვილი ვინაობა დამიმალე,
-ვინაობის გარეშე უფრო მენდობოდი, მემგონი არ უნდა გაგეგო,
-მომატყუე
-კარგი რა ძვირფასო მარიამ, შენი ფსიქოლოგი ხომ ვარ, ვინ ბრაზობს ფსიქოლოგებზე?
-ვაზაა უნდა წამომეღო-
-კიდე ვაზაა?! -გაეცინააა და თავის თითები მარიამისას შეახო, მარიამის რეაქციებმაც არ დააყოვნა
-ხო აღარ ბრაზობ? რა აზრია ვისი შვილი ვარ და ვინ ვარ სინამდვილეში? მთავარია შენი ფსიქოლოგი ვარ და იმას რასაც ვაკეთებ ნამდვილად მინდა რომ ვაკეთებდე
-კარგი კარგი... ფსიქოლოგი ხარ და იცი რომორ მოალბო გული, გზას მიხედე
-აი ასე, როცა მიჯერებ ძალიან საყვარელი ხდები ხოლმე
-მთხოვ რომ ვაზა მოვიხმო
-ვჩუმდები.
მთელი დღე სანდროსთან ერთად დადიოდა ფოტოები გადაიღეს, უახლოესი წრე შეიკრიბა და ნმდვილად გაერთო, შემდეგ გიჟური ქორწილი რესტორანში გაგრძელდა, სადაც ნაცნობებთან ერთად ბევრი უცნობი სახე აირია, შესასვლელში გაჩერდაა გაქცევაც კი მოუნდა მაგრამ უგრძნო როგორ შეეხო მის მტევანს სანდროს ხელი
-ფსიქოლოგი არ შეარცხვინო, -ხელი ჩაკიდა და ვითომ არაფერი ისე წაიყვანაა მაგიდისკენ
-სანდროოო ცუდად გაიგებენ ესენი რამეს, ისედაც..
-ჩშ...ნუ აფართხალდი, არავინ გაქცევს ყურადღებას, თან მხოლოდ ხელი მოგკიდე,-ღიმილით გახედა, აღარაფერი უთქვამს დაემორჩინა სანდროს.
ნათესავების გარემოცვაში მოხვდა, ცოტა დაიღალა, უფრო სწორედ ძალიან დაიღალა, ხმამაღალი მუსიკა და უკვე კარგად შემთვრალი ადამიანები ირეოდნენ ერთმანეთში, რაც თავბრუს ახვევდა უკვე, მართას გვერდით იჯდა,ცეკვას ერიდებოდა არ უნდოდა ამდენი ადამიანის გარემოცვაში მოხვედრა სხვების გაუაზრებელი შეხება და ხელახლა ქაოსის და შიშის შეგრძნება, მხოლოდ ერთხელ ეცეკვა ირალის, როცა ნაკლებად იყო ერთმანეთში არეული მოცეკვავე ადამიანები..
გართობას არ იკლებდა სანდრო, ქალრთული ცეკვებიც იცეკვაა, რამდენიმე ჭიქაც დალია და კარგად ერთობოდა.
დარბაზში წყნარი მუსიკა გაისმა, მარიამთან ილია მივიდა
-მე და შენ ახლა ხომ ნათესაბვები გამოვდივართ?
-არამგონია-სიცილით გახედაა თვალებ აციმციმებულს
-რატომ არ ცეკვავ?
-არ მინდა, არ მომწონს ცეკვაა
-არც მე, თან არავინ მყავს რომ ვეცეკვო, ყველა პატარა გოგო მეცეკვება და მე მათთან არ მინდა ცეკვა
-ვაიმეე შენ მართლა დიდი ხარ მემგონი-
-მეცეკვები?
-....-
-მიდი რაა
-კარგი, ოღონდ ცოტახანს
-რა მაგარია, მე მეცეკვები -ხელი მოხვია წელზე მუცლამდე წვდებოდა, დახვეწილ მოძრაობას აკეთებდა ღიმილი ვერ შეიკაბა მარიამმა, მალევე სხვა ხელიც იგრნო წელზე და დააჟრჟოლა, სანდრო იყო
-რაინდოო, დამითმობ ქალბატონს?-თვალი ჩაუკრა, სიცილით მოშორდა ილია, უკვე სანდრომ მოიქცია გოგონა მკლავებში და ნაზად ააყოლა მუსიკას სხეული, სიახლოვით სუნთავა აუჩქარდა მარიამს,
-მაროოო, უბრალოდ იცეკვე და ისუნთქე თორემ გაიგუდები
-მთვრალი ხარ?
-არა, დავლიე თუმცა იმდენი ვიცეკვეე არანაირი ალკოჰოლის ზემოქმედება აღარ მეტყობა-
-კარგად ცეკვავ-მწვანე თვლების ფახურით ახედა,
-ასე დაძაბული ნუ ხარ, კუნთები დაგეღლება და მერე ხელში ჩამაკვდები-ირონიულად გახედა და თვალი ჩაუკრა
-თავხედი ფსიქოლოგი-თავი მხარზე ჩამოსდო და ნაზად აჰყვა მუსიკას, მაგრამ მოხვეული ხელები მაინც სხვანაირად წვავდა, ეს არ იყო შიში ეს უფრო სხვა ოყო...უფრო სხვაა სიამოვნებისა და შიშის ზღვარზე მყოფი გრძნობა.
-რომ მიჯერებ ძალიან კარგი გოგო ხარ-
ნეტარების ორი წუთი გაგრძელდა ცეკვა, რომ დასრულდა ადგილს დაუბრუნდა სანდროს სასიამოვნო მამაკაცური სურნელით გაბრუებული, ჰაერზე გადაწყვიტა გასვლა, სულ ყოველთვის სხვას ვერ შეაწუხებდა ძალა მოიკრიბა და აივანზე მარტო გავიდა,სიგრილემ სასიამოვნოდ დაუარაა, მოაჯირს დაეყრდნო და განთებულ ეზოს გახედა, შეამჩნია რაღაც თავშეყრა იყო დაბლა, საკმაოდ ხმამაღლა საუბრობდნენ, შიშმა მოიცვა არასასიამოვნოდ გასცრა ტანში, სანდროც რომ დაინახა სულ დაებინა გონება, შეშინებულმა დაიხიაა უკან, ვერაფერს ვეღარ არჩევდა უკან დაბრუნდა და გასასვლელისკენ ჰქონდა სულ თვალები
-მარიამ დე ხომ კარგდ ხარ?
-კი დეე, რა მოხდა?
-აღელვებული მეჩვენები, თან გასასვლელს უყურებ
-არაფერია, უბრლოდ ელე გავიდა დაა მაგიტომ ..-გაუღიმა და წყალი მოსვა, საუკუნედ გაუწელა ათი წუთი არადა არ გამოჩნდა სანდრო, ძალა მოიკრიბა და აივნისკენ გავიდა ისევ მოიმიზეზა ანკას უნდა დავურეკოო, არავინ აღარ ჩანდა, დარბაზშიც არ იყო არსად სანდრო... ცრემლები წამოუვიდა, უკვე ეგონა რომ საფრთხე ემუქრებოდა და ლამის გაგიჟდა, ნერვიულობისგან და სიცივისგან ჟრუანტელი უვლიდა, შესვლას არ ჩქარობდა უნდოდა სადმე მოეკრა თვალი
-რას უკვირდები ასე ინტერესით ძვირფასო მარიამ-სანდროს ხმა გაიგო და თითქოს ეს იყო რაც სჭირდებოდა, თვალები დახუჭა და ამოისუნთქა
-სანდროოოო
-ტირი?-გაკვირვებული მიუახლოვდა, ძალიან ახლოსს იყო მასთან ნაზად მოწმინდა თვალიდან ჩამოგორებული ცრემლი,
-შემაშინე...მეგონა ჩხუბობდი-ვეღარ დამალა, მწვანე სფეროები მის შოკოლადისფერებს გაუსწორა, სულ მილიმეტრები აშორებდათ ერთმენთს, მღელვარებამ მოიცვა მარიამის სხეული, თრთლავდა მისი ტუჩები, სანდრო კმაყოფილი მზერით აკვირდებოდა შემდეგ კი მოულოდნელად შეეხო მის ბაგეებს, ნაზად დაუკიცნაა მომხიბვლელი სავსე ტუჩები, ეშინოდა მარიამის რეაქციების თუმცა ესეც დაავიწყდა იმდენად სასიამოვნო იყო მისთვის ეს კოცნა, თითქოს პირველი, ჯერ არ განცდილი აღმოუჩენელი გრძნობები დაეუფლა, მარიმი გაშეშდა, არც აყვა დაბნეული, არც შეეწინააღმდეგა, ერთი რამე იცოდა სიგიჟემდე სიამოვნებდა ეს ყველაფერი სხვა განზომილებაში გადაჰყავდა სიამოვნება შიშს სადღაც ჯანდაბაში უშვებდა...
-არ ვაპირებ საკუთარი დეიდაშვილის ქორწილში ჩხუბს, -ცხვირის წვერზე აკოცა და მოშორდაა-შეეცადა რამე დაენახა გოგოს თვალებში თუმცა მარიამის მწვანეები მთლიანად დანისლული იყო.
-......
-ჩუმად რატომ ხარ მარიამმ...თუ გინდა დამარტყი და გამლანძღე, ბიცი საშინელი ადამიანი ვარ, შენი ფსიქიკა და ახლახანს მოშუშებული ჭრილობები რომ დავივიწყე..
-არასტანდარტული ფსიქოლიგი რომელიც ყველაფერს საპირისპიროდ აკეთებს, დავივიწყოთ, სეანსის ნაწილად ჩავთვალოთ-
-ასეთ პასუხს არ მოველოდი, ყოჩაღ
-მთვრალი ხარ...
-ნუ აიკვიატე გოგო რაღაც, რა მთვრალი მანქანით ვიყავი ქუჩაში გასულიი...
-ჩემი სანდრო ხარ?
-მისაკუთრებ? მომწონს ეს გამოთქმაა
-ვაიმე ვაზააააა.... საკუთრების აღსანიშნად არ გამოიყენება ამ ხემთხვევაში ჩემი
-კარგი გეხუმრები, ნუ აიწეწები ხოლმეე, შენი სანდრო ვარ... მოდი რა ჩაგეხუტები და არ მცემო
-აბა გონება არ მაქვს არეულიო,ძალიან ხომ არ გაგივიდა თავს?
-მხოლოდ ერთი ჩახუტება, სრულიად ფხიზელი.-ხელი ასწია და გაიცინა, მერე თავად მოხვია გოგოს ხელები და თავი მის კისერში ჩამალა
-ჩემი არასდროს არ უნდა შეგეშინდეს..
-არც მეშინია იდიოტო-გაიტურინა და თავი გულზე მიადო,
-ახალი წამალი უნდა დაგინიშნო, ყოველი სეანსის ბოლოს ერთი ჩახუტება
-მალე აღარ დამჭირდება შენი სეანსები
-ვიცი ვატყობ ... -თავზე აკოცა- შევიდეთ ახლა თორემ ძალიან აცივდა აქ.
ქორწილმა მშვიდობით ჩაიარა, ეს სიახლეც დასრულდა.
დღითი დღე უკეთ იყო მარიამი, ერთ დღეს სანდრომ მოულოდნელად წაიყვანა სპორტ დარბაზში, ბოქსის შესასწავლად, ბევრი იცინეს, ბევრი ივარჯიშა დარტყმებზე მარიამმა, დაქანცული ძლივს ჩაჯდა ბოლოა მანქანაში
-ამის შემდეგ ჩემი ვაზა აღარ დამჭირდებაა
-კიდევ კარგი შენთან მოვრჩი... უკვე სახუმარო აღარააა
-ერთ გაკვეთილში რამდენი ვისწავლე აქ უნდა გავაგრძელო სიარული, ჩხუბურ გარჩევებზეც კი მე მიმიწვევენ,
-წარმომიდგენიაა...
-ხვალიდან მორჩება ჩემი და შენი პარტნიორობა?
-მორჩება, თუმცა ბევრი რამე დაგიტოვე, ძალიან თუ მოგენატრე გადაავლე ხოლმე თვალი
-თავხედი იდიოტი-
-თავში ამივარდება ასე ნუ მეუბნევი
-ისედაც ავარდნილი გაქვს, წამიყვანე სახლში ახლაა
-არის ქალბატონოო...
*****
გავიდა დრო.
ზაფხული მოვიდა ამასობაში,ყველაფერი შეიცვალა, სოფელში გადაწყვიტეს წასვლა მართამ და მარიამმა, ვინაიდან თბილისის მხუთვარებაში ძნელი იყო მართასთვის. გახარებული იყო მარიამი ამდენი ხნის შემდეგ ისევ საყვარელ რაჭაში მიდიოდა ბებოსთან, ორი თვე გავიდა მას შემდეგ რაც სანდრო აღარ უნახავს, სიცარიელეს გრძნობდა და ძალიან ენატრებოდა რაჭა კი ამ მონატრების დასავიწყებლად შესანიშნავი საშუალება იყო,მთელი კვირა დღე აქეთ იქით დადიოდა, ბავშვების მეგობრებს ნახუულობდა და საყვარელ ადგილებს იხსენებდა.
მაღაზიაში გაგზავნეს დედა-შვილმა, ველოსიპედით წავიდა თან ეცინებოდა საკუთარ თავზე, ასე რომ ვთქვათ დააპარკინდა ველოსიპედი და მაღაზიაში შევიდა, ხუთი წუთი რიგში მოუწია დგომა ბოლოს იყიდა ყველაფერი და გარეთ გამოვიდა, ველოსიპედთან ვიღაც იდგა, ჯერ თავს იკავებდა მიავლისგან მერე ძალა მოიკრიბა და წავიდა, ზურგით იდგა მომწვანო მაისურში ვიღაც
-უკაცრავად.... ჩემი ველოს....-სიტყვა გაუწყდა ეს ვიღაც რომ მობრუნდა და სანდრო აღმოჩნდა-სანდროოო
-ძვირფასო მარიამმმ-გაიცინაა დაა გოგოს მიუახლოვდაა
-მოკვდი და მელანდები?
-არა აქ ვარ მართლაა...
-ძალიან ცხელა მაგრამ მაინც უნდა ჩაგეხუტოოოო- სიცილით მოხვია ხელები დაა სანდროს მოეხვია
-მომენატრე სულელო გოგო
-მეც მომენატრეე,
-ამას არ ველოდი
-ამდენი თვეე ჩემს გვერდით იყავი, ყველაფერმა იცის მონატრებაა
-სად დაბოდიალობ ამ ველოსიპედით? გინდა თავპირი დაიმტვრიო?
-კარგად ვმართავ,
-მოდი მანქანით წაგიყვან
-და ჩენი ველო აქ დავტოვო? არასდროს
-ჩავდოთ მანქანაში
-ჩაეტევაა?
-კი, ჩავტევვვ-გაიცინა და მანქანისკენ წავიდნენ, როგორღაც მოათავსეს, წინ დასკუპდა და გზა აჩვენა საეთ უნდა წასულიყო
-აქ რა გინდააა ?
-აქვე ვარ ძმაკაცთან ვისვენებთ
-ჩემი სახლიც აქვეაა, აი მივედით უკვე
-ახლოს ვართ
-ანუ გიხილავთ ხოლმე ბატონო
-დიახ,
-ჩამოდი, ცივ ყავაზე გპატიჟებ თან დედასაც გაეხარდება შენი ნახვა
-იცი მაცდურად ჟღერს შენი წინადადება-
-ხოდაა წამოდი
-ერთი პირობით
-რა პირობააა?
-მდინარეზე წამომყვები,
-გაგიჟდი??? ვერ ვიტან მდინარეს თან ძალიან ბევრი ხალხი იქნება
-სადაც ნაკლები იქნება იქ წავიდეთ, მე არ ვიცი გზები, რომ დავიკარგო მერე რა გეშველება?
-ნუ ხვინტრიცებ ამხელა კაცი
-მიდი რაა შენ კარგად იცი აქაურობა ვიციი
-კარგი ხო კარგი წავიდეთ, ჯერ სახლში შევიდეთ ოღონდ
-კარგი გოგო ხარ-გაიცინა და გადაჰყვა, მართაც მოინახულა და ანა ბებოც გაიცნო მერე კი ორივე მდინარეზე წავიდნენ მართას რათქმაუნდა არ შეშინებია გაშვების რადგან მის გვერდით სანდრო იყო...
ნახევარი გზა მანქანით გაიარეს შემდეგ კი ტყეში შევიდნენ, რამდენიმე ადგილზე ხალხი იყო
-ხედააავვ აქ სულ არაფერი არააა საინტერესო ბერი ხალხია და იმ ხიბლს უკარგავენ აქაუეობას რაც მნიშვნელოვანია
-შენ რომ მიყვებოდი იქ წავიდეთ, ჩანჩქერივითაააო და ლამაზიაოო
-შორიაა
-კარგი რაააააა რა არასტუმართმოყვარე ხარ, ასე მიხდი ამაგისთვის?!
-ჯანდაბასს წამოდი ოღონდ არ აწუწუნდე-სიცილით გაუძღვა წინ, ოც წუთში ულამაზესი ხედი გადაიშალა მათ წინაშე პატარა ჩანჩქერი და საკმაოდ დიდი საბანაოო, დიდი ქვა იყო გადასახტომი, ირგვლივ სიმწვანე და ჩიტების ხმაური საოცარ ჰარმონიას ქმნიდა
-ხო ლამაზიაააა
-მართლა ლამაზი ყოფილაა
-სულ მიყვარდა აქ ამოსვლა ნიკა ელე და ჩემი ბავშვები რომ იყვნენ ხოლმე აქ.
-მარტო დადიოდი?
-ვერა, აქ მარტო როგორ წამოვიდოდი, შორია კედები გაიხადა და ქვაზე ჩამოჯდა, ფეხები მდინარეში აათამაშა
-ძალიან ცივიააა
-მე უნდა გადმოვხტეე
-გაგიჟდი ხო? მაღალია
-არაა მაღალი თან ძალიან ცხელაა, მხოლოდ მაისური გადაიძრო, შორტისამარა გადმოხტააააა და გაცურაა
-როგორია?
-ძალაინ მაგარი, არ ჩამოხვალ?
-არააა, ცურვა არ ვიცი, თანაც არ მომწონსსს მეე ეს წყალი
-გინდა გასწავლოო
-არა,-ქვისკენ მოვიდაა სანდროო
-მე დაგიჭერ, ჩემს გვერდით რისი გეშინია? თუ დახრჩობა დაგემუქრება დაგეხმარები
-ხო დამახრჩობ,
-მარიამ ბევვრ რამეს კარგავ
-შენ იცურავე და გაერთე მე ასეც მშვენივრად ვარ-
-კარგი-შებრუნდა მაგრამ უცებ შემობრუნდა ხელი მოჰკიდა ფეხში და წყალში ჩააგდო
-აააა რასაკეთებბბბბბ-უნდოდა მოშორებოდა მაგრამ გაახსენდა ცურვა რომ არ იცოდა თანაც ეშინოდა ამიტომაც უფრო აეკროო, ისე განაგრძო ყბირილი და ფართხალი
-ნუ ფართხალეებბბ
-ვიხრჩობიიიი
-არ იხრჩობი მაგრამ ასე თუ გააგრძელე მე დამახრჩობ, ხელები ოდნავ შემიშვი-გაიცინაა და მარიამს გახედა, მარიამიც ოდნავ განეშორაა თუმცა მაინც შეშინებული ეკვროდა
-რატომ გააკეთე ეს?
-აქდან მშრალი უნდა წახვიდეე? ცოდვაა ეგ მარიამ-
-სიამოვნებით ჩაგახრჩობდი აქვე ცურვა რომ ვიცოდე- ამოიბუტბუტა და ოდნავ მოშორდა სიახლოვისგან ჟრუანტელმა დაუარა, ხელზე ჩაეჭიდა-
-ნუ გეშინიაა ღრმა არაა, ნახე მე ფეხზე ვდგავარ
-მე რომ დავდგე დამფარავს
-ხო ჯუჯებს განსაცდელი გელით
-ჯუჯა არ ვარ-წყალი შეასხა სახეში
-ეს არ უნდა გექნაა
-სანდრიკოო ასე ნუ მიყურებ...არ მომწონსს...არ გამიშვაა ხელი... დავიხრჩობი სანნნნ- წამებში შეეცვალა სახეე
-კარგი ნუ ფრთხიიი გიჟი კი არ ვარ ხელი გაგიშვა, ვიცი რომ გეშინია-
-ზოგჯელ ჭკვიანი ხარ
-გინდა მაგარი რაღაც გასწავლო?
-რა?
-წყალზე ტივტივი
-ეგ არ გამომივა
-მე გამომდისს -ხელები მოჰკიდა -მოდუნდიი, წონასწორობას რომ დაიჭერ მერე გაგიშვებ არ შეგეშინდეს..
-რომ დავიხრჩოო
-არ დაიხრჩობიი..-წყალზე გაასწორააა მერე თავადაც იგივე პოზაში გასწორდა, საოცარი შვება იგრძნო მარიამმა, უყურებდა ცას უსმენდა ჩიტების ჭიკჭიკს და ტივტივებდა,ცოტაც და სიამოვნებით ჩაეძინებოდა
-ხომ კარგია?-სანდრო გასწორდაა დაა მარიამიც გაასწორა
-კიი, -მწვანე თვალები მიანათა და გაუღიმაა...
-შენი თვალებიი...
-რა ? რა სჭირს თვალებს?
-ძალიან ლამაზიაა... ტყის ფერია
-რა აღშფოთებულმა თქვი მე მეგონაა სისხლები მდიოდაა-სიცილით გახედაა, ხეს არ უშვებდა არაფრის დიდებით.-შენი თვალები შოკოლადისფერია და მშივდებაა იციი
-შენ და ჩემი ძმა შეკრულები ხართ? სულ შოკოლადს გაჰყვირით ჩემთან ორივეეე-
-მომანატრა ილია-
-მასაც მოენატრე, სულ შენზე მელაპარაკება ხოლმეე
-რაო რას გეუბნება
-რომ გითხრა გამიბრაზდება,
-ოჰ, მაშინ აღარ ჩაგეკითხები-უეცრად ხელი ეშვა მარიამს შებორძიკდაა ჩაყვინთავდა კიდეც მაგრამ ხელები სანდროს კისერს მოსდო, სანდრომაც დროულად შემოხვია თითები წელზე
-ფრთხილააააადდ- ერთმანეთთან ძალიან ახლოს აღმოჩნდენ, გონება დაებინდა სანდროს შიშველ სხეულს ეხებოდა, მის თვალებთან და ტუჩებთან ძალიან ახლოს იყო, სუნთქვა აუჩქარდა, გული თითქოს გაჩერდაა ბაგეები ერთმანეთს დააშორა, გულში კოცნას ნატრობდა სურვილმა შეიბყრო სანროს ტუჩების გემო კვლავ რომ ეგრძნო, მალევე შეუსრულდა სურვევილი თავი ვერ გააკონტროლაა სანდრომ და ნაზად დაუკოცნაა სავსე ბაგეებიი, საოცარი ენერგია მისცა, სისხლის მიმოქცევა აჩქარდა ელექტრონებმა გაიარეს თქხემიდან ტერფამდე, ფრთხილად მოშორდა სანდროო და შუბლზე მიადო შუბლი
-მაპატიე... ეს რომ არ გამეკეთებინაა მოვკვდებოდი...
-მეც... მეც მოვკვდებოდი- ამჯერად თავად მისწვდა ბიჭის ტუჩებს უფრო მჭიდროდ მოხვია ხელები.
^
მთელი ორი დღე გაშტერებული დადიოდა ამ კოცნის გამო, სართოდ აერია ყველა გრძნობა, არ იცოდა ვინ იყო სანდრო მისთვის, საეთ მიდიოდა მათი ურთიერთობა, შუადღეს სახლთან სანდროს მანანა შენჯშნა, გაკვირვებული გავიდა ეზოში მართას ესაუბრებოდა ბატონი,გავიდა და მიესალმა
-რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ სანდრო?
-არაფერი, მოვიწყინე და ვიფიქრე იმ ლამაზ ადგილს მაჩვენებსთქო რომ მიყვებოდი რაღაც გორაზე
-ახლა?
-ხოო შორს არ ყოფილა,
-არააა მეზარება
-შვილოო მარიამ რა მოგდის შენ? შენ არ ამბობდი ერთი სული მაქვს ის გორა ვნახოო?წაყევი სანდროს არც ისე შორსაა
-ხო ნახევარი საათის სავალი რა შორიაა დედა,
-ანუ უარით მისტუმრებ?
-მარიამმმ-თვალების ბრიალით გადახედა მართამმ
-კარგი ხო კარგი ჩავიცვავ და გამოვალ ახლავე-
-მეჩვენება თუ თავს მარიდებ?-ბილიკზე მიმავალი სანდრო გაჩერდა და მარიამს გახრდა
-გეჩვენება
-ასე იმ კოცნის გამო ხარ?
-ავირიე სანდრო, გაურკვევლობაში ვარ რას ნიშნავს ეს ყველაფერი
-უნდა ხვდებოდე რასაც ნიშნავს,
-ვხვდები და არ მინდა ეს ხდებოდეს, -თვალებ ანთებულმა გახედა-ხომ არ დაგავიწყდა ვინ ვარ და როგორიც ვარ?
-მეგონა ეს საფეური გადავლახეთ მარიამ, ზრდასრული ადამინები ვართ, საოცარი ქიმიით და გაკოცე, თუ დაგამშვიდებს გეტყვი რომ სულ არ ვნანობ და ახლაც შემიძლია იგივე გავაკეთო
-არასწორია ეს სანდრო!
-რატო? არც ნათესაური კავშირი არსებობს, არც რაიმე სტატუსი, არფერი არაა არასწორი
-მე შენთან ასეთი ურთიერთობა არ მინდა!
-ისევ ფსიქოლოგი ვიყო??? ნუთუ ვერ ხვდები რომ ჩვენი ურთიერთობა ექიმის და პაცინტის ურთიერთობის ჩარჩოებს დიდი ხანია გასცდა
-.....
-კარგი როგორც გინდა ისე იყოს, გასაგებია მესმის მივბრუნდეთ აჯობებს მემგონი
-ნახევარზე მეტი გზა გამოვიარეთ, თანაც მე არსად მიბრუნებას არ ვაპირებ, შეგიძლია შენ წახვიდე.
-და მარტო დაგტოვო?
-დიახ...
-ამინდი ფიჭდება, სავარაუდოდ ჭექა-ქუხილი დაიწყება მალე
-მერე რა სულ არ მეშინია-იხტიბარი არ გაიტეხა მარიამმა და წინ წავიდა, რათქამუნდა სანდრო გაჰყვა, გორაზე ავიდნენ და წვიმის წვეთებიც წამოვიდა
-ჯანდაბაა მართლა გაწვიმდააა,
-ხომ გითხარი... ჯიუტო თხა
-უკაცრავად?! ვინ წამომიყვანაა აქ?
-მე გითხარი მივბრუნდეთ-მეთქი,
-დიდი გზა გვქონდა გავლილი უკვე
-ახლა რა ვქნათ, შემთხვევით რაიმე ისეთი ხომარაა თავის შეფარება რომ შევძლოთ დროებით?- უკმაყოფილო სახით გახედა მარიამს, მარიამი ჩაფიქრდაა და რამდენიმე წუთში სახე გაუნათდაა
-ევრიკააააა
-რაა?
-წამოდი, აქვე ძველი ქოხია, წამოდიიი- სირბილით გაიქცნენ, გვარიანად დასველდნენ თუმცაა მალევე მიაღწიეს პატარა ხის ქოხისს..
გასაღწბი მონახა მარიამმა და შევიდა, ერთი უბრალო ძველი ქოხი იყო, ძველი ავეჯით, ერთი პატარა მაგიდა ორი სკამი ბუხარი და საწოლი და სკივრიი
-ესს ქოხი ვისია?
-ჯერ ბუხარი დავანთოთ აჯობებს, სულ სველები ვართ- კარის უკან მიგროვილი შეშა აიღო მარიამმა
-მე მივხედავ შენ ასანთი მონახე-დიდი ძებნის შემდეგ მონახეს დდა მალევე აანთეს ცეცხლი, მარიამმა მართას დაურეკა რომ არ შეშინებოდა, შემდეგ კი ბუხრის წინ დაჯდაა
-ვისია ეს ქოხი?
-ბაბუაჩემის ქოხი იყო, ადრე აქ სათიბი ჰქონდათ, ამიტომაც ააშენეს ეს ქოხი, სახლში სიარული აღარ უწევდათ როცა აქ რჩებოდნენ ხოოლმე,
-საინტერესოა, სიძველის სურნელი ტრიალებს თუმცა მაინც კარგადაა მოვლოლი
-მე ამოვდიოდი ხოლმე, მე თუ არ ვარ მეზობელს ავალებს ბებო და ის ამოივლის ხოლმე, ძალიან უყვარდა ბაბუას თურმე აქაურობა-გაიღიმა და ბუხარს გახედაა..
-ასე გაცივდები, სულ სველი ხარ
-აბა რა ვქნა? გამოსაცვლელი აქ არაფერი მაქვს...მომიწევს ასე ვიყო და გავშრე-დაბღვერილმა გახედა
-ასე ნუ მიბღვერ
-არ ხარ ღირსი?
-არაა -ზედა გაიხადა და ბუხართან მიფინა
-რაგააკეთე...-უხერხულად მოარიდა თვალი
-შენგან განსხვავებით არ ვაპირებ გაციებას-
-და ასე უნდა იჯდე... ასე შიშველი
-კსრგი რა მარიამმმ... წელს ზემოთ შიშველი მარ მხოლოდ, და ასე რომ იქცევი ვკომპლექზდები მეც...-კედელს მიეყუდა და თავი მიაყრდნო.
-არ მინდოდა ასე არეულიყო ჩვენი ურთიერთობა... ძალიან მივეჩვიე შენთან ყოფნას...ვერც იმას ვიტყვი გაუცნობიერებლად მოხდათქო...
-სანდრო ხომ იცი ჩემი ტრამვა, ახალი ურთკერთობები ჩემთვისს ძნელია ჩემი ძველი ძლივს შეხეორცებული ჭრილობები ხშირად მახსენებს თავს, არ მინდა დაიტანჯო...
-მარიაამმ სამუდამოდ უნდა მოიშოროო ყველა ჭრილობა, უნდა დაძლუოო გესმის?
-გგონიაა ჩვეულებრივად გავაგრძელებ ოდესმე? გგონია ვინმეს სიყვარულს შევძლებ-ჩაიცინაა და თავი მუხლებს ჩამოსდო
-შენ არც ის გეგონა აქამდე თუ მოხვიდოდი...მაგრამ უკეთ ხარ,ყველაფერს ბრძოლა ჭირდება, დაძლევა იმ ნაძირალას კვალი მთლიანად უნდა გააქრო არ მისცე უფლება რაიმე შეზღუდოს, - თავი ასწია და წამოდგა, სანდროს წინ დაჯდა და მაისური გაიძრო, გამოჩნდა ნაირევები ისევ მუხლებს დაეყრდნო
-ხედავვ ჩემს ზურგს... ისევ ეტყობა კვალი იმ დღის ექიმმა სულ ასე იქნებაო, როგორ დავივიწყებ როცა თითეული შეხებისას ის გამახსენდება ?? ვინმე რომ შემეხებაა იმ წყეულის შეხება გამახსენდება ... მტკივა სანდრო, შეიძლება მოშუშებულია ეს ჭრილობები მაგრამ ყოველი შეხება მტკივა, -ცრემლებმა იწყეს დენაა, ნაზად მიუახლოვდა სანდრო თავიდან არ ეხებოდა შემდეგ კეფაზე მიაწება ტუჩები, მსუბუქად ანათებდა ცეცხლის ალი ოთახს, ცეცხლის ჩრდილები ნახატებივით ეტყო მარიამის ზურგს, ქამრიგან დატოვებული ნაირევები ეტყობობა მის ზურგს, ფრთხილად დაუყვა თითებით ხერხემალს,
იგრძნო როგორ შეკრთაა მარიამი, წამით სუნთქვაც შეაჩერა, მისკენ მიიწია და ზურგიდან აეკრო, ნაიარევს გადაუსვა ნაზად თითი და ფრთხილად ძალიან ნაზად აკოცა, ერთიანად აკანკალდაა მარიამი, ცრემლებმა გადმოლახეს ჯებირები
-სანდროო...-ტირილუთ ამოთქვა და ხელზე მოუჭირა-
-რას გრძობ როცა გეხები?- თმაზე დაუსვაა თითებიი-მხოლოდ შიშს?
-მტკივა...არ შემიძლიაა, ჯანდაბაა მტკივა... -სასოწარკვეთილმა ამოიხავლაა დაა გაბრაზებულმა დაარტყა ფეხები იატაკს, უკვე ისტერიკა ეწყებოდა-არ შემიძლიაა სულ ასე ვიქნები... სულ ასე... დავიტანჯები და ჩემს გვერდით მყოფსაც დავტანჯავ... შენც დაგტანჯავ- უკან არ იხედებოდაა სიახლოვეს გრძნობდაა არ ეხებოდა მაგრამ მაინც მოდიოდა მისგან სიმხურვალე, შიშველ ზურგს უწვავდა მისი სხეულიდან წამოსული ენერგია. .
-არ იტირო... აღარ იტირო... ყველაფერი მოგვარდება, ყველაფერი კარგად იქნებაა... ძალიან კარგად იქნება- საკუთარი მაისური გადააცვაა მარიამს-ეს ჩაიცვი სანამ შენი გაშრება, , ჩუმად შებრუნდა და გულზე მიადო თავი, არაფერს ამბობდა ახლოს იყო მასთან და ამით მშვიდდებოდა,სანდრო ერთადერთი იყო ვისთანაც ასე იყო, შიშსაც კი გადალახავდა ხოლმე...
-რომ ვერ დავძლიო ეს შეხების შიში, მერე?შენ იქნები ჩემთან? შეძლებ? ეს გინდა?
-დაძლევ, ჩემთან ერთად დაძლევ, ამდენი რამე დაძლიეე,შენთან ყოფნა რომ არ მინდოდეს და დარწმუნებული არ ვიყო ასე არ ვიქნებოდი შენთან -თავზე აკოცაა
-ჩახუტებას მივეჩვიე, არც შენი კოცნა მაშინებს არც წელზე მოხვეული თითები, უბრალოდ ნაირევები... მათი შეხებაა...
-მოგიწევს მათაც შეეგუო, უნდა შეეგუო და დაივიწყო საიდან მოდის ეს კვალი, მხოლოდ შეხებაზე უნდა ფიქობდე და იმაზე ვინც გეხება,მხოლოდ ჩემზე უნდა იფიქრო-გაუღიმა და ცხვირზე მოუჭირა თითები
-რატომ მოხვედი ჩემთან?-
-არვიცი.არც მე არ ვიცი რატომ მოვედი, მაგრამ მოვედი და ეს მოსვლა ღირდა..

ეს დღე მათ ცხოვრებაში იყო მნიშვნელოვანი, ახალი ნაბიჯი ახალი ეტაპი,
მთელი ერთი კვირა ერთად დადიოდნენ ერთობოდნენ, მშვენივრად გრძნობდნენ ერთად თავს, ერთი კვირის შემდეგ მარიამს მოუწიაა თბილისში დაბრუნებაა, უვკვე უნივერსიტეტის საქმეებიც უნდა მოეგვარებინა, მოაგვარა კიდეც, სექტემბერიც მალე მოვიდა მთელი ძალა მოიკრიბა და ისევ დაბრუნდა, ორ თვეში სამსახურსაც, საყვარელ რედაქციას დაუბრუნდა და ისევ გააგრძელა ერთ-ერთი ინტერნეტ საიტისთვის და ასევე ჟურნალისთვის სტატიების წერა, მთელი ამ ხნის განმავლობაში მის გვერდით იყო სანდრო, სანდრო რომელიც ამხნევებდა და ეხმარებოდა, უდიდეს ძალას აძლევდა, მისი წყალობით რწმუნდებოდა რომ ცხოვრწბა მართლაც მშვენიერიაა და ცხოვრება იმჯსთვის ღირს რომ ვიცოცხლოთ და არა ვიარსებოთ.
ანკასთან ერთად იჯდა კაფეში და ნაყინს მიირთმევდა შუა ნოემბერში ვიღაც მაღალი ქერა მივიდა მათთან
-მარიამი რომელია?
-მე ვარ, რა მოხდა? -ინტერესით გახედაა ქელა ლამაზმანს რომელიც თოჯინას ჰგავდა
-ძალიან კარგი რომ შენ ხარ, -ჩაიცინა, ანკას ეს უკვე არ მოეწონა
-კითხვა ვერ გაიგე? რა ხდება და ვინ ხარ აქ ასე რომ მოდიხარ-ფეხზე წამოდგა
-შენ ვინღა ხარ, წესივრად მესაუბრე თუ შეიძლება... შენს მეგობართან მაქვს საქმე
-თქვით რა ხდება და საერთოდ ვინ ხართ
-მარტო მი და საუბარი- დამცინავად გახედა ანკას
-ანკასთან დასამალი არაფერი არ მაქვს
-კარგი, როგორც გინდაა, მოკლედ გეტყვი ძვირფასო, მე გვანცა ვარ...
სანდროს შეყვარებული,- და თითქოს ძლიერად ჩაარტყეს რაღაც ბლაგვი საგანი მარიამს
-ვერ გავიგეე
-საყვარელო ძალიან ვხალისობდი თუმცაა მომბეზრდა, ამიტომ დროა გაიგო სიმართლე სანდროზე
-რა სიმართლე? ვერ გავიგე რას ამბობ
-სანდრო სინამდვილეში იცი ვინცაა, მაგრამ მთავარი მაინც არ იცი, შენი მკურნალობის ამბავი ერთი დიდი გარიგების ნაწილი იყო, ყველაფერი დადგმული, ნიძლავის გამო დაუბრუნდა სანდრო ფსიქოლოგიას, შენ უბრალო სათამაშო იყავი, მიზნის ასასრულებლად გამოგეყინეა, პატარა მარიონეტი, თკჯინაა- ცოცხლად მოკვდა მარიამი
-არააა მატყუებბბ....
-არგატყუებბ, თუ არ გკერა ჰკითხე შენს სანდრიკოს,
-მარიამმ... არ დაუჯერო არ დაუჯერო ვერ ხედავ როგორ საუბრობს... -ანკა მივარდა მეგობარს მერე გვანცას მიუვრუნდაა
-აქედან წადიიიიიი
-წავალ მაგრამ იცოდე მაირამ მე ვუყვარვარ სანდროს და დროა მისგან შორს დაიჭირო თავი-გამაღიზიაბებლად არხევდა ტანს, კაფე დატოვა და კმაყოფილი მზერით ჩაჯდა მანქანაში
-მარო, ასე ნუ ხარ... წყალი დალიეე დამშვიდდი
-სანდრო... ამას ხომ არ იზავდა?
-არა, არ იზავდა, ამ ალქაჯის გჯერა?
-უნდა დავურეკო უნდა ვნახო, სუნთქვა მიჭირს უკვე- თვალებ ამღვრეულმა აიღო ტელეფონი და სანდროს დაურეკა, სასწრაფოდ სთხოვა შეხვედრა,
-ანკააა მარტო უნდა ვისაუბროთ....
-მესმის წავალ მაგრამ იცოდე კარგად დაფიქრდი და უსაფუძვლოდ არ დაადანაშაულო, მოუსმინე კარგი?
-კარგი კარგი, -წყალი დალია და დაელოდა სანდროს, მალევე მივიდა შეშფოთებულჯ სახე ჰქონდა?
-ხომ კარგად ხარ? როგორ მესაუბრე
-ჯერ კარგად ვარ...
-რამე მოხდა?
-ვინ ხარ სინადვილეში????
-რას გულისხმობ?
-ვინმე გვანცაა მივიდაა და მითხრა რომ მატყუებ, რომ უბრალოდ საცდელი ვირთხა ვარ და სათამაშო-სახე შეეცვალა სანდროსს,
-მარიამმმ
-სანდრო ასე რატომ მიყურებ... მართალია ხო ის გოგო?...ასე დაეციიი მართლაა ნიძლავის გამო იყავი ჩემთან-აცრემლებულმა გახედა თუმცა მაქსიმალურად იკავებდა თავს რომ არ ატირებულიყო.
-მარიამ აგიხსიი
-რას ამიხსნი? რას ახსნი? ამ საქციელს ახსნაც მოეძებნება? მომატყუეე...ყველაფერი სიცრუე ყოფილა... ეს როგორ გამიკეთე სანდრო, ხომ გენდობოდი, მე გენდობოდი-
ცივი მზერით გახედაა
-მომისმინე მარიამ, არ იყო ეს ყველაფერი სიცრუე, თავიდან შეიძლება მართლაა გარიგება იყო მაგრამ შენთან რომ მივედი ერთი კვირის შემდეგ მართლა გულით დავიწყე შენთან ურთიერთობაა
-საშინელი ადამიანი ხარ... მძულხარ, მეზიზღები...
-გთხოვ მარიამ დამიჯერეე, არაფერი არ ყოფილა სიცრუე
-გადი ნუ მესაუბრები... შენს გვანცასთან წადი... იმედია ნიძლავი მოიგე და საწადელი აისრულე, დიდი მადლობაა... კარგად იყავი- ზურგი აქციაა ვეღარ გააჩერა ცრემლები ატირდა და სასწრაფოდ გამოიქცა უკან დაედევნა სანდრო თუმცა ვერ მოახერხა დაწევა, ყველაფერი ჩაწყდა მარიამს, საშინლად ტკიოდა გული იმედგაცრიებას გრძნობდა, ყველაფერი ჩამოეშალა რაც კი გააჩნდა. ატირებული მივიდა სახლში, დიდხანს ტიროდა, საკუთარ ოთახს აკვირდებოდა ახსენდებოდა ყველაფერი, ლამის სული მოეხუთა, იმ დღეს ანკასთან წავიდა, სახლში დაიბარა ანკაა ცუდადო და წავიდა, მთელი ღამე ესაუბრებოდა ტიროდაა ლანძღავდა მაგრამ ვერანაირ შვებას ვერ გრძნობდა, ასე გაუგებრობაში გავიდა თვეები, არსად ნახულობდა, არც ზარებს პასუხობდა, უნივერსიტეტს დაუბრუნდა და მაქსიმალური მობილიზება იქ სცადა.
ერთ დღეს უნივერსიტეტიდან ბრუნდებოდა სანდრო რომ წამოეწია ქუჩაში, გვერდით დაუდგაა
-ხომ შეიძლება ეს სიმშვიდე ერთხელ მაინც გამოიჩინო ჩემთან და მომისმინო-გაკვირვებულმა აათვალიერა მარიამმა მის გვერდით მდგომი,
-არ დაგიმსახურებია
-ყველაფერს აგიხსნიი... ისე არაა როგორც შენ გგონია?
-რა არაა ისე? მომატყუეე სანდრო.ყველაფერი სიცრუე იყო.
-არ ყოფილა სიცრუეე, გთხოვვ აგიხსნი მხოლოდ რამდენიმე წუთს ვითხოვ
-არ მცალია, უნდა წავიდე
-ლექციები დასრულდა ცოტახანი მოიცდი
-დაბნელდება და სახლში მისვლა გამიჭირდება
-მე მიგაცილებ,
-არ მინდა! შენთან ყველანაირი ურთიერთობა გავწყვიტე!
-ნუთუ არ ვიმსახურებ რომ ერთხელ მაინც ამახსნევინო სიტუაცია, ორი თვეა უშედეგოდ დაგდევ
-ხოდა შემეშვი
-აგიხსნი და შეგეშვები, მხოლოდ ათი წუთი მჭირდებაა...- ცოტახანს უყურა მარიამმა მერე კი დანებებულმა გახედა
-მხოლოდ იმიტომ რომ თავი დამანებო
-პარკში დავსხდეთ
-კარგი-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და უკან მიჰყვა, მის გვერდით დაჯდა და ყურადღებით მოსმენა დაუწყო
-საიდან დავიწყო?
-სულ თავიდან!
-ის რომ შენს განო დავუბრუნდი ფსიქოლოგიას მართალია, ასევე ისიც რომ გარიგების გამო იყო ეს... მაგრამ მხოლოდ იმიტომ რომ არ ვიცოდი ვინ იყავი და როგორი, მეგონა არ იყო საქმე ასე რთულად, შენ გამოგაკეთებდი და მეც უბრალოდ ჟინს დავიკმაყოფილებდი ასე მქონდა განზრახული... ამის გამო მართლა მცხვენიაა...
-ალბათ დამცინოდი კიდეც გულში
-მე ისე მოგიდექი როგორც ჩვეულებრივ პაციენტს მარიამ, რა დაცინვა?
-მოყევი გაგრძელე
-ორი სეანსი იყო საჭირო და ამის მერე მთლიანად შემეცვალა აზრები, დამოკიდებულებაც და მოვალეობის გამო კი არა გულით მომინდა რომ დაგხმარებოდი, ყველაფერზე უარი ვთქი, ამ ნიძლავზეც და მართლა დავიწყე შენი განკურნება.
-რატომ მაინც და მაინც მე?
-იმიტომ რომ ადრეც გიცნობდი... გიორგისაც ნანახი ჰყავდი... ანაბელის ფოტოებიდან ყველაფერი აქედან დაიწყო,
-გულს მირევს შენთან საუბარი, -ცრემლებმა გადმოლახეს საზღვრები და ლოყებზე დაუყვნენ ბილიკებად შემდეგ კი სადღაც სიცარიელეში გაუჩინარდნენ
-მაშინ უბრალოდ მომინდა შენი გაცნობა, ანაბელმა თქვა რომ განსხვავებული იყავი, მეჩხუბა კიდეც მაგის გამო როცა მოწონება გამოვხატე, მითხრა შეყვარებული ჰყავს და შენებურები არ დაიწყოო, ამ დროს გიორგი ჩემთან იყო... მთვრალი ვიყავით ორივე, როცა ანაბელი წავიდა უბრალოდ საუბარი ისე წარიმართა რომ მე შენ უნდა მომეხიბლე...ეს მანამ სანამ შემთხვევა მოხდებოდა, მერე კლინიკაში გნახე.. დედაჩემის კლინიკაში, აგრესიული და საშინლად შეცვლილი იყავი არ მეგონა რეალურად ასეთი საშინელება თუ მოხდა, მე უბრალოდ ჩვეულებრივი უბრალო ტრამვა მეგონა და ამიტომ ხელმეორედ დავთანხმდი გიორგის... შემდეგ ყველაფერს გავეცანი და გეფიცები ეს აზრები სამუდამოდ გავაქრე გონებიდან.. მომინდა დაგხმარებოდი.
-ფილმის სიუჟეტი-ჩაიცინაა და აცრემლებულმა გახედა-გვანცამ მითხრა რომ ზურგს უკან დამცინოდი.
-გვანცას საკუთარი იტერესები აქვს მარიამ...მე ის მოგიყევი რაც სიმართლეა, ჩემს საქციელს გამართლება არ აქვს მაგრამ ასე არ შემიძლია, გავცდი საზღვრებს, არ მეგონა ოდესმე ვინმეს ამას თუ ვეტყოდი მაგრამ, შენთან ერთად გატარებული დღეები ძვირფასი გახდა ჩემთვის...
-არ მესმის სანდო შენი, ჩემს წარმოსახვაში ყველაფერი დაინგრა.ის დღებიც გაქრა
-მარიამ...
-დამშვიდდი დაიწყნარე ქვეცნობიერი მადლობა ყველაფრისთვის, გაბრაზებული აღარ ვარ, ბედნიერებას გისურვებ!-ფეხზე წამოდგა
-არ მინდა წახვიდე...
-მე შენთან ერთად არ მინდა ვიყო, იმედგაცრუებაა ვგრძნობ
-ხომ აგიხსენი
-დიდად ვერაფერი შეცვალე...-კარგად იყავი-ზურგი აქცია, მიდიოდა და საშინელ ტკივილს გრძნობდა ბრაზობდა საკუთარ თავზედაც და სანდროზედაც, ძალიან ძვირფასი გახდა მიათთვის სანდრო მაგრამ უცებ დაინგრა ყველფერი, ძალიან მალე...

^^^^^
2 დეკემბერი იყო, უკვე მყარი ნაბიჯებით მოსიარულემ რამდენიმე ძლადობის მსვერპლ ქალს ესტუმრა, გაამხნევა და ძალიან დაეხმარა, იმედი მისცაა, მას ესმოდა ამ ქალების, იცოდა რას განიცდიდნენ, ტელევიზიაშიც მიიწვიეს, დიდი ძლაისხმევით შეძლო და ესეც გადალახა, უკვე აღარ სრცხვენოდა,მიუხედავად იმისა რომ მასში ჯერ კიდევ იყო შიშები ყველა ღონეს ხმარობდა რომ ეს შიშები სხვისთვის გაექრო და სრულფასოვან ცხოვრებას დაებრუნებინა.კამერებს უყურებდა და ცდილობდა არაფერი შეშლოდა
-ვინ დაგეხმარათ თქვენ თავად ამ ყველაფერს გამკლავებოდით?-ტელე გადაცემის წამყვანი ღიმილით მიუბრუნდა მარიამს
-არ დაგიმავალვთ ეს გამკლავება და ყველაფრის დავიწყება ჩემთვის ძალიან რთული იყო, ექვსი თვის მანძილზე მეცვლებოდა უამრავი ფსიქოლოგი... არაერთი პრობლემა შემექმნა... მიუხედავად ყველაფრისა ჩემი მშობლები არასდროს კარგავდნენ იმედს,გვერდში მედგნენ, არ მტოვებდნენ ჩემი მეგობრები რომლებთანაც მე არ ვკონტაქტობდი, თუმცა ისინი მაინც არ მტოვებდნენ, შემდეგ იყო ახალი ფსიქოლოგი რომელიც სრულიად სხვა კუთხით მიუდგა ჩემს მდგომარეობას, მიმახვედრა იმას რომ ცხოვრებაში არიან ადამიანები რომლებსაც ვჭირდები... თითქოს თვალი ამეხილა და დავიწყე ოჯახზე ახლობლებზე და მეგობრებზე ფიქრი, ამ ფიქრმა და თვალის ახელვამ საბოლოოდ გამხადა ისეთი როგორიც დღეს ვარ-კამერას გაუღიმაა, მაგრამ ეს არ იყო ნამდვილი ღიმილი, სანდრო გაახსენდა...თავისი სანდრო და მარცხნივ საშინლელი ტკივილი იგრძნო
-რას ურჩევდით იმ ადამიანებს ვინც ახლა ტელეეკრანებთან ზის იგივე ლრობლემა აწუხებს თუმცა ვერ საუბრობს ამაზე
-მე მათ ვურჩევდი რომ არ მისცენ საკუთარ თავს დანებების საშუალება..იპოვნონ ძალა და ისაუბრონ ბევრი და არ დაივიწყონ მათ ცხოვრებაში არსებობენ ისეთი ადამიანები ვისაც ისინი სჭირდებიან-
-ძალიან ძლიერი ადამიანი ხარ მარიამ, საოცარი ენერგია გაქვს, საოცარი ძალა მოდის შენი თვალებიდან-საუბარი აპლოდისმენტებმა შეაწყვეტინა, შემდეგ ისევ განაგრძო- მე და ალბათ ჩვენს მაყურებელსაც ძალიან აინტერესებს თუ რამდენი ხანი მოუნი ამ კრიზისის დაძლევას და ასეთი ძალით ცხოვრების გაგრძელებას?
-პირველ რიგში მადლობა... რაც შეეხება კრიზისის დაძლევას კრიზისი ბოლომდე დაძლეული არაა, უბრალოდ მე ვაგრძელებ ცხოვრებას, ძალის აღმოჩენას კი ყოველდღე ვცდილობ, ის პერრიოდი აი განსაკუთრებით რომ უიმედოდ ვიყავი იყო ცხრა თვე, ცხრა თქვე ვიყავი გათიშული რობოტი, შემდეგ დავიწყე ძალის მოკრება და დღესაც ასე ვაგრძელებ- გაუღიმა წამყვანს
-საოცარი ადამიანი ხარ მარიამ, მადლობა რომ მოხვედი და მადლობა იმისთვის რომ გვესაუბრე ამ მძიმე თემაზე, დარწმუნებული ვარ იქ სადღაც ტელეეკრანის მიღმა ბევრ ადამიანს მიეცი საკუთარ თავში ძალის აღმოჩენის მიტივაციაა, წარმატებები შენ
-მადლობა თქვენ რომ მომიწვიეთ და მომეცით საშუალება თუმდაც უმნიშვნელოდ დავხმარებოდი სხვებს- ეთერი დასრულდა, ერთიანად მოდუნდა და თითქოს ამოისუნთქა, სტუდია აპლოდისმენტების თანხლებით დატოვაა და მიკროფონი მოიხსნა, რამდენიმე დეტალი გაარკვია შემდეგ კი სახლიში წამოვიდა, მოულოდნელად გაწვიმდა, ვერ მოასწრო შენობისკენ მისვლა უეცრად დასველდა
-ჯანდაბაააა, -გაღიძიანებულმა ამოთქვა და ერთ-ერთ სადარბაზოს შეაფარა თავი.-ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, ყოჩაღ ამინდო! აი ყოჩაღ, ორ დეკემბერსაც წვიმს, გეთოვა მაინც- თმა გაიწურა თან ისე საუბრობდა გეგონება ამინდი კი არა ვინმე პიროვნება ისგა მის წინ
- შიზოფრენებზე მკურნალობა გესაჭიროება მემგონი, ზურგს უკან მოესმა ნაცნობი ხმა
-სანდროო?! აქ რას აკეთებ? დამყვები?აბა თავს დაგანებებო
-ძვირფასო მარიამ შენ დამყვები, შენ შემოვარდი ჩემს სადარბაზოში
-შენს სადარბაზოში?!
-ხოო, აქ ვცხოვრობ,-გაუცინა და მასთან ძალიან ახლოს მივიდა ისე ახლოს რომ ცოტა ძალიან ჩამოცხა მარიამთან.
-...რომ მცოდნოდა არ შემოვვარდებოდი აქ
-საერთოდ მაგ ლოგიკით სულ უნდა გადახვიდე თბილისიდან, ჩემი ნახვა თუ არ გინდა,
-შენ გადადი
-მე არ ვაცხადებ ლრეტენზიებს, შენ მერიდები-მხრები აიჩეჩა და სიგარეტი მოიქცია ტუჩებს შორის-გაცივდები ასე, სულ სველი ხარ
-კარგი მართლა?! მე ვერ ვხვდებოდი მაგას კიდევ კარგი მითხარი
-ტელევიზიაში გამოჩნდი და უკვე საუბრის მანერა შეიცვალე თუ ასე რატო მესაუბრები?!
-ისე გესაუბრები როგორც საჭიროოა, უკაცრავად უნდა წავჯდე-რათქმაუნდა მხოლოდ თეორიულად იყო ეს შესაძლებელი პრაქტიკულად კი ვერ წავიდა რადგან მაჯაში ჩაავლო სანდრომ თითები, ვერ შეიკავა თავი და სხეულზე აეკრო სანდროს,
-გაგიჟდი ხო სულ
-კი გავგიჟდი, ერთმა თავქარიანმა გოგომ გამაგიჟა...
-მერე ჩემთან რა პრობლემა გაქვს?!
-ჯიუტი თხა ხარ... ასეთ ამინდში სად მიდიხარ?! ალბათ მდინარე ადიდდებოდა ქუჩები დაიტბორებოდა საფრთხეში ნუ იგდებ თავს-ირონიიით გაუსწორა თვალები
-დახრჩობა მირჩევნია აქ დარჩენას...გამიშვი ხელები-ხელი ჰკრა და თავი გაინთავისუფლა, სანდრო შეტორტმანდა და კედელს მიეჯახა... რათქმაინდა სხვა დროს ასე არ მოხებოდა მაგრამ ახლა დაუძლურებული იყო მაღალი სიცხის გამო, რომელიც მარიამამა ვერ შეამჩნიაა, გულმა არ მოუთბინა და მაინც მიუბრუნდა სანდროს რომელიც ისევ კედელზე იყო მიყრდნობილი... სიგარეტი ჩაექრო და არეული იყურებოდა
-ძალიან დასუსტებულხარ შენ არ გახვიდე გარეთ-ჯერ სიცილით გახედა მაგრამ პასუხი რომ ვერ გაიგო დასერიოზულდა და შეშინებუკი მიუახლოვდა-რამე გატკინეე? ცუდად ხარ? რა მოგივიდა?-სახეზე ჩამოუსვა თითები-სანდროოოო
-შენ რა უნდა მატკინო სულელო გოგო-
-მემგონი შენ სიცხე გაქვსს...-თითები შუბლზე მიადო-ჯანდაბააა ხუციშვილო იწვი,
-სიცხისგანნ მხოლოდ?
-ასეთ მდგომარეობაში სად მიდიოდი? შენ თვითონ სად მიდიოდი მე რომ მეუბნევი?
-წამალზე-
-ქურთუკის გარეშე? ცდილობ ახლა თავი შემაცოდო ხოო?
-არა, ეგ არ მფიქრია, მიდიოდი შეგიძლია წახვიდე,-
-წავალ, დარჩენას არ ვაპირებდი...-გამოვიდა გარეთ მაგრამ ორ წუთში ისევ შებრუნდა კიბეებზე მიმავალს მოეწია
-რომ მოკვდე მთელი ცხოვრება სინსისი არ მომასვენებს, რომელ სართულზე ხარ?
-მეშვიდე, ყავისფერი კარი.
-კარგი...-ისევ გაბრუნდა
-ეტყვი რომ გვამი ამ მისამართზე მოძებნონ თუ ეს რას ნიშნავს..-სიცილით გააგრძელა გზა, აფთიაქში ჩავიდა მარიამი, წამლები იყიდა, მარკეტიდან ბებოს მაგიური წვნიანისთვის ინგრედიენტები იყიდა და სანდროსთან ავიდა ისევ
-აა კეთილო მარიამ მოხვედი ისევ?
-ფეხზე ძლივს დგახარ და მაინც რომ მაგ ირონიას ვერ იშორებ....
-შემოდი შენც გაცივდები-შეატარა და უკან მიჰყვა , სამზარეულოს მიაგნო და ყველაფერი დააწყო ადგილზე მერე სანდროს წინ დადგა
-ჩემთვის რაიმე სამოსი მჭირდება
-მაღაზია არ მაქვს, ნაშების გამონაცვალს არ ჩაიცვავ
-ეგ შხამი დაგახრჩობსს,
-არ მინდა შეწიხდე წადი, არაა არაფერი საჭირო
-მომისმინე ბატობო სანდრო ან მაჩვენე სად დევს შენი ტანსაცმელი ან კიდევ ასე მოვამზადებ წვნიანს წამლებს დაგალევინებ და მერე შენ შეგაწუხებს სინდისი
-ჩემი ოთახია აქვვე, გახვალ და გააღებ კარს, მერე კარადა შეგხვდება, მეორე უჯრას გამოსწევ და სპორტულებია, შეგიძლია ითხოვო
-მხოლოდ ზედა მჭირდება -დაბღვერილმა გადაიცვა ნაცრისფერი ზედა, მუხლებამდე კი წვდებოდა თითქმის, სანდროს სასიამოვნო სურნელში ჩაიკარგა თუმცა მალევე მოეგო გონს, ჯერ სიცხე გაუზომა, ორმოცამდე ორი ხაზი უკლდა, წამლები დაალევინა შემდეგ წვნიანი შემოდგა სანამ გაზზე იდგა თავად ძმარი მონახა და შუბლზე დაადო
-როგორ ნერვიულობ ჩემზე-მისუსტებულმა ძლივს დააშორა თვალები ერთმანეთს
-არ დაიძინოოო იცოდე
-მეძინებაა
-მერე რა, არ დაიძინო
-საშინელი სუნი აქვს მაგ ძმარს და ცივია
- ასე უნდა იყოს... არ დაიძინო- ხელის გული ლოყაზე დაადო მეორეთი კი საფენი დაადო შუბლზე
-არ დავიძინებ
-სად გაცივდი? თუ რამე ვირუსია ნეტავ...
- გუშინ ყაზბეგში ვიყავი და საშინელ წვიმაში მოვყევი ალბათ იქ
-და დედასთან რატომ არ გახვედი??? ამ მდგომარეობაში როგორ დარჩი მარტო, რამე რომ მოგსვლოდა
-რომ მოვედი არაფერი მჭიდა, დღეს ლია მორიგეა ამიტომ ტყუილად ავანერვიულებდი წამლებზე უნდა გავსულიყავი
-არანორმალური ხარ!
-მადლობა- წვნიანი მოუტანა და საკუთარი ხელით აჭამა, სიცხემ დაუწია თუმცა მაინც იმკვდარუნებდა თავს სანდრო, მარიამის ზრუნვა და სიახლოვე მოსწონდა
-რატომ ხარ ასე სუსტად, სიცხე 37 გაქვს არადა-ხელის გული შუბლზე მიადო....-კრეტინოო გაახილე თვალებიი...თუ ფიქრობ რომ ასე გაამაცურებ ცდები ნუ ბავშვობ...-ნელა შეახო სახეზე თითები..-სანდრო... ნუ მაიმუნობ...სანდროო-უკვე მართლა შეეშინდა და ხმაც გაუტყდა-ნუ მაშინებ რაა...სანდროო.... ხმა გამეციიი...-მისკენ დაიხარა და სწორედ ამ დროსს გაახილა თვალები სანდრომ შეშინებული გადახტა უკან მარიამი
-კრეტინოოოო კინაღამ გული გამიხეთქეე...
-აბა არ ადარდებო...
-ფაქტიურად ხელში მე ჩამაკვდებოდი-მხრები აიჩეჩა და მდივანს მიეყრდნო.-აფერისტი ხარ, ძალით იმკვდანურებდი თავს ხო?
-კი მთემი ნახევარი საათია
-კრეტინო, აუტანელოო, იდიოტო
-რა ტკბილი ხარ მარიამ...დამინდე დიაბეტი არ გამიჩნდესს
-ცინიკოსო
-არ უნდა გამეხილა თვალები
-თუ არ მოისვენებ დაგახუჭინებ ისევ...
-ნუ მემუქრები ისედაც ცუდად ვარ ვერ ხედავ
-ძალიან კარგად ხარ, მემგონი ჯობია წავიდე-ფეხზე წამოდგა მაგრამ სანდროს ხამმ გააჩერა
-კიდევ ცოტახანს დარჩი
-რატომ?
-სიცხემ რომ ამიწიოს?
-მე ვეღარ გიშველი სასწრაფოში უნდა დარეკო
-არ მინდა რომ წახვიდე...გთხოვ..-სერიოზულად გახედაა ვეღარ შეიკავა თავი მარიამმა თან რომ დაფიქრდა არც თვითონ უნდოდა წასვლა, ისევ მდივანზე დაჯდა და დიდხანს იყო ჩუმად მერე ისევ სანდრომ დაიწყო საუბარი...
-ის ალუბალი აყვავდა?
-კი, ისევ ისე ლამაზად.
-წვიმდა და მის ქვეშ იდექი?
-არაა, შორიდან ვუყურებდი ჩემიმოხატული ფანჯრიდან.
-შენ ადრე მითხარი, რომ ჩემთან ერთად დადგებოსი იმ ხის ქვეში.
-ალბათ დავდგებითქო ასე ვთქვი.
-არადა როგორ მაინტერესებდა.
-ნეტავ ეს ტყუილი რომ არ ყოფილიყო როგორ გავაგრძელებდით?
-ეს ტყუილი რომ არა შეიძლება არც მეპოვნე.. ისევ შენთვის მჯდარიყავი ოთახში... ან სხვა ვინმე გიშველიდა-
-არ შევხვდებოით ?
-ალბათ არა, არვიცი- მარიამი ჭერს უყურებდა სანდრო კი კედელს ძალიან მშვიდი გახდა მათი საუბარი, თითქოს წამის წინ ესენი არ ჩხუბობდნენო..
-რაც შენ გააკეთე სხვა ვერ იზავდა ამ ყველაფერს ალბათ
.... ნანობ იმ დროს რაც ჩემთან იყავი?
-ხომ გითხარი მეათასჯერ რომ არა...მე მართლა მინდოდა კარგად ყოფილიყავი, ახლაც მინდა...და კიდევ ისიც მინდა რომ ჩემთან იყო..შენით დავაადდი მარიამ!
-შენ იცი რომ შენი შესაფერისი არ ვარ
-საიდან ასკვნი ამ დებილობებს? რამე კურსებზე დადიოდი?
-სანდრო...
-რა ? ყოველთვის ზედმეტად სჯი საკუთარ თავს და ასევე არ აძლევ არაფრის უფლებას, არც იმის უფლებას მაპატიო, არც იმის უფლებას უბრალოდ მომყვე, ჩემთან ერთად იყო, სულეილი ხარ !
-ადვილია???
-კი, ერთი ნაბიჯია, მერე ერთად მივხედავთ ყველაფერს.
-...
-რა გინდა მარიამ? რას ამბობს შენი გონება? რას გკარნახობს გული?
-გულს სხვას გონებას სხვას
-და რა გინდაა უფრო მეტად? რომელს უჯერებ?
-შენთან ერთად მინდა თუმცა არც მინდა, მეშინია- მის წინ მივიდა და ხელს მოჰკიდა ხელი
-ნუ გეშინია...
-მე გადმოვდგი ნაბიჯი სანდრო... ხელი ჩაგჭიდე
-შენთან ერთად ვიქნები მარიამ, არანაირი ტყუილი არ არსებობს,არც არსებობდა... სულ შენთან მინდა ვიყო-თმა ნაზად გადაუწია ყურს უკან და თითები ჩამოუსვა ლამაზ ნაკვთებზე-არ ვიცოდი ოდესმე ამას ვინმეს თუ ვეტყოდი მაგრამ შენ ხარ ის ვისთანაც მინდა რომ მთელი ცხორება გავატარო, შენ ხარ პატარა სულელო გოგო...ხელზე აკოცაა და გულში ჩაიკრა...
-იმედია ეს სიცხის გამო არ ბოდავ თორემ იცოდე ფანჯრიდან გადაგაგდებ
-ვაზით აღარ მემუქრებიიი
-აღარ მაქვს გააქვრე ის ვაზა... ისე სადაა?
-ჩემს ოთახში მიდევს-გაუცინაა და თმაზე დაუსვა თითები
-აბა კოშმარში ვხედავო...
-ხო ვხედავ და კოშმარში პირდაპირ თავში მირტყავ
-ფრთხილად არ აგისრულდეს
-როგორ მემუქრები...მაგრამ მაინც ვერ შემაშინებ-გაუცინა და ნაზად შეეეხო მის ტუჩებს.
ამის შემდეგ იყო ერთ თვიანი შეხვედრები საბოლოოდ კი ერთ თვეში სრულიად მოულოდნელად წავჯდნენ სვანეთში და ხელი მოაწერეს მხოლოდ მშობლებს ახარეს ეს ამბავი, დანარჩენი კი სხვა დროისთვის გადადეს, ან საერთოდ გააუქმეს, არცერთს არ სურდა დიდი ქორწილი, უაზრო ბანალური ცერემონიები ჯვრისწერით სრულიად კმაყოფილები იყვნენ.
გაუმართლათ სასტუმროში მისვლისთანავე თოვა დაიწყო,
-როგორ თოვსს- სააწოლიდნ უყურწბდა მარიამი თავი სანდროს გულზე ედო და მის ლრესზე სხვადასხვა ფიგურებს ხაზავდა თითებით.
-მემგონი გაგვიგრძელდება არდადეგები-შუბლზე აკოცაა
-ვერ ვიტან თოვლს
-მე ხომ მიტან? გავანეიტრალებბ-ზემოდან მოექცა და სიცილით აკოცა
-ვერც შენ ვერ გიტან- ენა გამოუყო და ზურგზე უბრწკინაა
-რა ცუდი გოგო ხარ მარიამმმმ
-ხოდა შენ გაქვს ცუდად საქმე ბრატ... თორე მე რაა?! არც არაფერი.
-ამ ბრატს ნუ მიძახითქო რამდენჯერ უნდა ვთქვაა..
-რავქნა აკვიატებული მაქვს დაა-თან კოცნიდა თან ესაუბრებოდა და იცინოდაა
-ხოო?!
-ხო ხო -ტუჩზე მოსდო კბილები დაა მოქაჩაა
-როგორ გაცელქდი...
-დაცოლებამ იცისს ბრ..
-ბრ???
-ბროწეულის ყველაზე ტკბილო მარცვალო-გაიცინა და ხელები კისერზე მოხვიაა,- მომთხოვნად წაეტანაა სანდროო აწ უკვე მეუღლის ტუჩებს, სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დაუარაა მარიამსს, ხელები სანდეოს თმებში ახლართა და მოქაჩაა, გახელებული აუყვა თითებით ხერხემალს და თბილი ჯემპრი მოაშორაა, სუნთქავა შეეკრა მარიამს, გული თითქოს გაუჩერდა,
-ისუნთქეე-ნაწყვეტ ნაწყვეტ ამოთქა და კოცნის ბილიკებით დაუყვა ლავიწიდან მკერდამდე გზას,თვალები დახუჭა მარიამმა, და სანდროც გაჩერდა, ფრთხილად წამოაჯინააა
-გაახილე თვალები- დახუჭულ თვალებზე აკოცა და დანისლულ მწვანეებს გაუსწორა შოკოლადისფერი სფეროები
-ასე დაძაბული ნუ ხარ... არასდროს არაფერს არ დაგაძალებ, მხოლოდ შენი თანხმობით მოხდება ყველაფერი... უნდა შევეჩვიოთ აზრებს,ხომ იცი რომ ჩემი არასდროს არასდროს არ უნდა შეგეშინდეს...
-შენი არ მეშინიაა სულელო... -სიცილით მოხვია ხელები კისერზე და გაუღიმა- არც შემეშინდება, არაფერზე არ მეფიქრება უბრამოდ მაგიურად მოქმედებს შენი შეხებაა კრეტინო კაცო-ტუჩებზე თავად წაეტანაა და მაგრად მოხვია ხელებიი...
-ტყულები არ გამოგდის ხოლმეე
-არ გატყუებ... დაცოლების პოლიტიკას ასე დავიწყებ შენ გგონიაა?
-ეს დაცოლება რა უბედურებაა?
-მომწონსს...
-ორაზროვანიაა...
-საშინელი აზრები გიტრიალებსს... გავფანტოთ
-მიღებულიააა ბრძანებაა-გაიცინაა ხელები წელზე შემოახვევინა და ფრთხილად გადააწვინა, ზემოდან მოექცა და სველი კოცნით აუყვა ნატიფ კისერს,
-მე მიყურეე...თვაებს ნუ ხუჭავვვ...- თვალის ჭრილთან აკოცაა და შარვლისგან გაათავისუფლა, თავადაც გათაისუფლდა მაისურიდგაან, საოცარ ტემპარატურას გრძნობდა მარიამი, თხემიდან ტერფამდე საოცარი ენერგიით აივსო, ღელავდა ეშინოდა დაუძლეველი შიშის, თუმცა სანდეოს შეხებაზე სულ არ ახსენდებოდა ის წყეული ღამე, ლამაზი ფერებით იხატებოდა ეს ღამე, მის სულს ფერადი ყვავილებით აფორმებდა და ნაზ მოგონებად უბეჭდავდა გონებაში.
სულ ყველაფერი შეიცვალა,ნელ-ნელა ტკივილი სიამოვნებაში გადაიზარდა, სხვა განზომილებაში გადადიოდა, გრძნობდა როგორ ერეოდა ერთმანეთს უამრავი ფერი, ორი სიგიჟემდე ერთმანეთზე შეყვარებული სხეული ერთი მთლიანობა ხდებოდაა, სიამოვნების ხმები იბნეოდა ოთახში, ჰაერის ნაწილაკები იმუხტებოდა, ოთახი საოცარმა ენერგიამ მოიცვა, გარეთ თოვდა ქარს უმისამართოდ გადაჰქონდა თოვლის ფიფქები.
დილით ერთმანეთთან ძალაინ ახლოს გაიღვიძეს, პირველამა მარიმმა ჭყიტა თვალები და მაშინვე დაიწყკ ცელქობა, თითებით დაუწყო თამაში აანდოს სახეს
-მარიამმმმ-მძინარე ხმით ამოთქავაა და ხელი მოხვია-მოისვენეეე
-გაიღვიძე აშენდაა მსოფლიოო
-მერე თუ აშენდა ცოტა ხანს მეძინება კიდევ
-სანდროო, საქმეები გვაქვს სულ აქ ხომ არ უნდა ვიყოთ, ადეაი გარეთ გავიდეთ
-რა ენერგიებით დაიმუხტეე..
-სანდრიკოოოო... საანდროო სანდო ანდრო ადეექი-სახეზე აკოცაა, მერე უფრო მჭიდროდ მოიხვია საბანი, გააცნობიერა როგორც იწვაა როცა მომღიმარს სანდროს გახედა
-არ თქვა მცხვენიაო.. შენი ქმარი არ ვარ- საბანს დაქაჩაა
-ვაას ნუ ითხოვ... სახლში დავბრუდებით იცოდე
-რა შარში გავეხვიე
-ხუციშვილოოო
-კარგი არ გაბრაზდეე, ავდეგეთ და წავიდეთ, შენ ხომ კარგად ხარ? ჯერ თბილი აბაზანა მიიღე და მერე წავიდეთ თუ გინდა ერთად მივიღოთ
-ვაზაააა
-უნდა წამოგეღო კი მართალი ხარ-ტუჩებზე აკოცა და ხელები დაუკავაა რათა ბალიში არ მოხვედროდა თავში.

6თვის შემდეგ.
ყველაფერი მშვენივრად მიდიოდა, ნუ იყო პატარ-პატარა კომფლიქტები თუმცა ყველაფერს უმკლავდებოდნენ, მარიამი მალევე მიეჩვია ახალ ოჯახს თუმცა შემდეგ მაინც ცალკე გადავიდნენ სანდროს დაჟინებით საცხოვრებლად, ილია იყო ძალიან გახარებული, მარიამი სანდროს ცოლი რომ გახდა ძალიან უხაროდა, ძალიან უყვარდა მარიამი ბევრს თამაშობდნენ და საუბრობდნენ ერთად.
მართას და ვახოს ტყუპები შეეძინათ,იოანე და იოანა მარიამი ძლივს შორდებოდა თავის და-ძმას, შვილების ტოლი და-ძმა ჰყავდა და ამით რომ ამაყობდა და უხაროდა ცალკე თემა იყო.ხშირად იყო მათთან და უამრავ დროს ატარებდნენ ერთად, დედასაც ეხმარებოდა და პრაქტიკებსაც გადჯოდა (სანდროს თქმით)
გადარეული ანკაც შეხვდა თავის გულის სწორს, გაბრიელს, სანდროს ბავშვოვის ძმაკაცს და მეგობარს, სულ გადარიაა საწყალი ბიჭი მთელი ხუთი თვე დასდევდაა ბოლოს მობეზრდა და ერთად განაგრძეს ყოფა-ცხოვრება.
სანდრო ფსიქოლოგიას საბოლოოდ შეეშვა, ბიზნესში ჩაება, მრიამი ისევ განაგრძნობდა სტატიების წერას და ასე გადიოდა დრო.
***
შაბათ-კვირასდასვენება გადაწყვიტეს, სვანეთში ავიდნენ, სიცივე იყო გამეფებული ირგვლივ, ბუხრის წინ იჯდა დივანზე და ფანჯარაში გაჰყურებდა როგორ საშინლად თოვდა და როგორ ატრიალებდა თოვლის ფიფქებს ქარი.
მიუხედავად იმისა რომ არ სციოდა მაინც გააჟრჟოლაა მუცელზე გადაისვა თითები და შემოსასვლელ კარს გახედა,ანერვიულებულმა ამოიღო მობილური
-სანნ სად ხარ?
-მოვდივარ მარიამ
-ძალიან ცუდი ამინდია,უსაფრთხოა გადაადგილება?
-მოვედი უკვეე ეზოსთან ვარ,დაწყნარდი-
-კარგი მაშინ-დამშვიდებულმა დადო ტელეფონი მერე სამზარეულოსკენ წავიდა ჩაი დადგა გაზზე და ნამცხვარიც თეფშზე გაადმოდო, კარის ხმაც გაიგო, ღიმილით გავიდა მისაღებში კარგად გაეთეთრებინა თოვლს სანდრო
- რამდენი თოვლია
-ძალიან თოვს, -ქურთუკი მოიშორა პარკი მიაწოდა სასუსნავებით სავსე
-ეეეეე მაინც გამომიყოლეე ესენი? -თვალებ გაბრწყინებულმა გახედა
- ცოლს იმას ვათქმევინებდი ზუსტად არაფერს არ მისრულებსო, -სიცილით შევიდა ოთახში-ისე ვაკოცებდი მაინც ადამიანს ცოლოო
-ცივი ხარ, წადი გამოიცვალე და ცხელი ჩაი დავლიოთ თლრემ გაცივდები,
-არ მაკოცებბ?
-რომ ჩამოხვალ მერე,ახლა წადი თორემ მართლა გაცივდები
-რანაირი გახდი? რომ შეგეწინააღმდეგო ისე მიყურებ შეიძლება გარეთ გამაგდო, ამ ჩემმა შვილმა განგსტერად გაგცია.
-სანდრო....- თვალების ფახურით გახედა კიბეებისკენ მიმავალს.
ბუხრის წინ დალიეს ჩაი ცოტათი ჩათბა მერე უბრალოდ მდივანზე დაწვა და რა თქმა უნდა ქალბატონმა ვერ მოისვენა კნუტივით მივიდა და გვერდით მიუწა
-პატარა კნუიტი ხარ-ტუჩებზე აკოცა და ხელები მოხვია.
-ცივა გარეთ, ნახე როგორი ქარია
-მერე რა..სახლში ვართ თბილადდ ერთად
-გზები რომ ჩაიკეტოს
-არ ვაიკეტება ხვალ გაწმენდენ.მაგაზე არ იჯავრო შენ...-
-კიდევ კარგი მოაღწიე
-რაინდი ქმარი გყავს, გადმოლახა ქარბუქი და მოაღწია შენმადე-გაიცინა და წამოდგა, ზემოდან დააჩერდა.
-სად მდიხარ რაინდო
-არსად არ მივდივარ რაინდის მეუღლევ, -სიცილით მიუახლოვდაა მუცელს-უბრალოდ მე და ჩემს გოგოს დიდი ხანია არ გვისაუბრია, მოენატრებოდა მამა-მუცელზე ასწია ჯემპრი და აკოცა, იგრძნო როგორ დააყარა ბუსუებმა ტანზე და გაეღიმა,
-როგორ ვმოქმედებ დედიკოზეე...-ეშმაკურად ახედა სუნთქვა აჩქარებულს კიდევ აკოცა მუცელზე მერე ზემოთ ზემოთ წამოჰყვაა თითები ჯემპრის ქვეშ შეუცურა,
- თავისუფლება ძუძუებს?
-რასაკეთებ შე ცუდო კაცო, ესაუბრებოდი მემგონიი ბავშვს
-სძინავს ჩემს ბავშვსს, ასე რომ დედიკოს მივხედავ ცოტახანს,-ყელთან აკოცა ფრთხილად მოაშორა ჯემპრი გაბრაზებულმა გადააჯვარედინაა ხელები მარიამმა
-თავხედო კაცოო, რას აკეთებ, ამ სიბერეში ძალიან გათავხედდი
-შენ რას აკეთებ ეეე, ნელა აკოცაა და ხელები მოაშორებინა, მოშიშვლებულ გულზე აკოცაა რამდენჯერმე-რა სიბერე მხოლოდ 26 წლია ვარ, ახლა ვიწყებ ცხოვრებას.
-26 წლის და უკვე ცხრა თვის დაქმარდი... ეეე
-შენ საერთოდ 23 წლის მოექეცი ტყვეობაში
-ვინაა ტყვეობაში საკითხავიაა- ზურგზე უბრწკინაა
-მომენატრეეე, ბავშვი რომ დაიბადება ბევრი საქმე მოგვიგროვდება-
-სანდრიკოოო-ტუჩებზე ააფარა თითები-ნუ გადამრევ ახლა, გაჩუმდი და ადგილს დაუბრუნდი
-ასედაც კარგად ვარ, მაგრამ კარგი ჰააა...
-მშიააა
-ახლა არ ვჭამეთ?
-ეგ ბავშვს ვაჭამე, ახლა მე მომშვივდაა..ჩემს ორგანიზმს მოშივდაა-
-რა მოგიტანო?
-შენ არაფერი... სამზარეულოში წამომყევი, მარტო ხომ არ შევჭამ..-დაბღვერილმა გახედა
-ასე თუ გააგრძელე ღიპს მოვიგდებ მარიამმ
-რატო მეწინააღმდეგები? აბა მარტო მე გავსუქდე? სულ არ გესმის ჩემი?
-არა არ მესმის ერთი ადმაიანის სამყოფად მიწევს მხოლოდ ჭამა, თქვენ ორი ხართ ... საოცრად ჭირვეულობ ხოლმე- ლოყები დაუკოცნაა...-ნუ მებუტებიი
-არ ჭამო, რომ გასუქდე შეიძლება აღარ მომეწონო.... ვარჯიში გააგრძელეე
-აღარ გამოგყვე?
-არა გამომყევი ოღონდ არ ჭამო...ისე გამომყევი...ან თუ გინდა ჭამე ოღონდ ბევრი არა, ან რა ჩემი საქმეაა ჩემთან ერთად იყავი დაა რაც გინდა ის გააკეთე...
-როგორ ურევს ეს ჩემი შვილი ამ გოგოს თავგზას... გადავირიეეე...
-წავედიით თორემ ბავშვსაც შივდება და მერე ძლიან ბევრის ქამა მომიწევს-სიცილით მოკიდა ხელი
-ისე ძალიან რომ გავსუქდე მერე... გამშორდები?
-რა აზრებით მოძრაობ
-მართლაა გეუბნები
-არანაირჯ პრობლემა არ მექნება პუტკუნა მარიამთან..
-მატყებბბ ისე არ მოგეწონები როგორც ახლაა
-ნუ მისერიოზულებ მიმიკებს...არ იჩუბო ახლა-შუბლზე აკოცაა სკამი გამოუწიაააა და მის წინ დადგაა
-მემგონი აღარ მშიაა...
-აბა რა გინდა?
-შენთან ერთად მინდა...-წამოდგა და მოეხვიაა... ძალიან ძალიან მაგრად მოხვია ხელები
-ვგიჟდები შენზე მარიამო... მაგიჟებ და ჭკუიდან გადაგყავარ
-მეც ... მეც... მეც ჩემი შოკოლადი ხარ შოკოლადიაფერი თვალებით....

იყო ბევრი სიყვარული, მარიამი სანდროსთან ერთად, სანდრო მარიამთან ერთად.
იყო ბევრი ფერი.
ბევრი გაზაფხულის ფერი,
მათი ცოვრება ბედნიერების ელფერით იყო მოცული.
სანდრო და მარიამი არარეალური სამყაროს, რეალური პერსონაჟები... )))


დასასრული.
2020/03/03.

**********
გაზაფხულის დადგომას გილოცავთ!
მოვედი, არვიცი როგორ რანაირად მაგრამ მოვედი..
ისტორია მოვიყოლე როგორი, რანაირი არ ვიცი // ამაზე პასუხს ალბათ თქვენ გამცემთ,
ძალიან მახარებს სიახლეებზე გაზრდილი ნახვების, ემოციების და კომენტარების ხილვა, მეშინიაა კიდეც ამის თქმა... თვალი რომ ეცეს და აღარ გაიზარდოს ძალიან ძალიან გამიჭირდება ისე მივეჩვიე ამ ყველაფერს.
ბევრი ვიყოყმანე დამედო თუ არა საბოლოოდ ვდებ.
ძალიან კი მრცხვენია მაგრამ ჯერჯერობით ისევ ბოდიშს მოგიხდით გაპარული შეცდომებისთვის.
მადლობა რომ კითხულობთ, ბოდიში მათ ვისაც იმედები გაუცრუვდა...
ცოტა ბანალურად ჩათვლით ალბათ მაგრამ რა ვქნა?
ვერ ვიმეტებ ჩემს პერსონაჟებს, თავიდან ბოლომდე ჩემი შექმნილები არიან და მეცოდებიან...

აღარ შეგაწყენთ თავს,
მომინდია შეფასება და ამბები თქვენთვის, არ დაიშუროთ შენიშვნები, ლეწეთ კომნტარებში :)))

(p.s.გადმოირბინეთ ჩემს ფბ გვერდზე, თუ სურვილუ გაქვთ, იქ გავაქტიურდები და მოგაწვდით ინფორმაციებს ახლალ ისტორიებზე ან ძველებზე ან რავიცი, მოკლედ თქვენი საქმეა თუ თქვენი აქტიურობა იქნება მეც გავაქტიურდები ლამაზნო)

გიგზავნით გაზაფხულის ფერებს და ბევრ სითბოს ავტორიკო ალტერი *)