კრნკრნ, კრნკრნ...
-ჯანდაბაა! ისევ "ბუდილნიკის" ზარი მაღვძებს.
გამშრალი სახით იძულრბულივარ ავდგე, ჩავიცვა სკოლაში წავბლაყუნდე. და ჩემ სახლში სარკეები უნდა ჩამივხსნა, გული მისკდება ყოველჯერზე.
უი ხო სულ დამავიწყდა მე ადა ვარ. მეთორმეტე კლასის მოსწავლე. უკვე აბიტურიენტივარ და აზრზე არ ვარ ცხოვრებისგან რა მინდა, სამთვეში გამიცდებია და რასვაბარებ არვიცი. ნუუ თავს იმით ვიმშვიდებ, რომ სხვებიც ჩემ დღეში არიან.


ბუნებით ძაან მხიარული ვარ, მეზობლები უბნის გადარეულს მეძახიან. სახლიდან სულ ღიმილით გავდივარ, სკოლაში ფეხით 30 წუთში მივედი. როგორც ყოველთვის შესასვლელში შემომეგება ჩემი ორი საუკეთესო დაქალი, ნია და შორენა. სამი მუშკეტელი ვართ. სულ ერთად და ბედნიერად. მე და ნია გადარეულები ვართ, შორენა კიდე გვაბალანსებს. კლასში შევედით თუ არა გავიგეთ, რომ დირექტორი გვიბარებდა. ნუ ეს ჩვენთვის ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. კალიდორში ისმის დირექტორის განრისხებული ხმა:
-ადა! ნია! შორენა! სად ხართ?!
იმწამს გაოცებულები მივვარდით.
-შეიძლება ყოველთვის თქვენ ქმნიდეთ პრობლემას სკოლააშიიი?!
ჩვენ დარცხვენილები ვიდექით ვერმივხვდით რახდებოდა.
საშინელი სიწყნარე ჩამოვარდა, შორენამ დაარღვია ეს დუმილი:
-პატივცემულო ამჯერად რა ხდება?
-რა რა ხდება ნორმალურები ხართ?!
გუშინ სკოლის მერე ბიჭები გიცემიათ.
მემაშინვე გავფიცხდი:
-მოიცა მოიცა, ჩვენარდაგვიწყია.
-არ მაინტერესებს მეორე გაკვეთილზე სხდომა გვექნება და გადაწყდება თქვენი ამ სკოლაში დარჩენა. ჩემა თვალებმა არ დაგინახოთ!

კარები მოგვიხურა და დავრჩით ასე სკვიდბორდივით. რაუნდაგაგვეკეთებინა სკოლიდან თუ გაგვაგდებნენ უმარღესში არ მიგვიღებდნენ.
-უუფ ახლა ამ კაცს შევუვარდები და არვიცი რას ვუზამ.
ნერვებმა შემომიტია
-ადაა! დაწყნარდი რისი გამკეთებელიხარ.
-ხო ხო, მიდი კიდე ეტლიკინე და უფრო იოლად გაგვაგდებენ.

აი ეს ის მომენტია გამოსავალი რომ არ გვაქ. რაჩვენიბრალია ჩვენთვის ვიჯექით მზესუმზირას ვაკნატუნებდით და ვიღაც მე10 კალსელი "ჟიზნ ვარამ"-ები მოვიდნენ და გვებლატავებოდნენ, ზედმეტებიმოუვუდათ და ნიამ უთავაზა. მერეკიდე სიტუაციამოითხივადა კარგად მივჟვერეთ.
ნია სერიოზულად ნერვიულობდა:
-დედაჩემმა ეს ამბავი რომ გაიგოს ბაბუაჩემთან გამიშვებს სოფელში.
-ნია შენ კიდე კარგ დღეშიხარ მერომ არჩავაბარო სასწავლებელში მამაჩემი დედასთან აგამიშვებს თურქეთში, მომიწევს მეც ვიღაც თურქი მოხუცების მოვლა.
-ამის დედაც!
კარგით გოგოებო დავწყნარდეთ, განგება არ გაგვწირავს.

ვფიქრობდით, ვერაფერი გადავწყვიტეთ და ისევ ისმის დირექტორის ხმა. გამოგვიძახა. მივედით. დირექტორი თავში მოკლათდა, გვერდზე ორი მასწავლებელი და ორი მანდატური მიისვა. თითქოს სასამართლოზე ვყოფილიყავით.
ძაან დაძაბულობა არ იყო, მაგრამ გუშინდელ ამბავს არ გვპატიობდნენ მშობლებს პრეტენზიებიაქვთო.

უცებ კარებზე კაკუნია, შემოიხედა ვიღაც უცხო ბიჭმა,
ნანა მასწავლებელი:
-რახდება დათა შვილო?
ვაა ჩვენი ნინო მასწავლებლის შვილი ყოფილა, რატონღაც აქამდე არ გვინახავს.
დათა დუმს.
დირექტორი:
-ჰა დათა რახდება რატომ შემოხვედი?
-მოკლედ გუშინდელი ჩხუბი ჩემი ბრალია, გოგორბი არაფერ შუაში არ არიან.
ამსიტყვრბმა გაგვაოცა.
მასწავლებლები და დათა გვერდით ოთახში გავიდნენ.

ვინ არის დათა? რა უნდა? რა ხდება? რატო იბრალებს ჩვენ დანაშაულს? რატოო?

ეს კითხვები არგვასვენებდა.
დირექტორი შემოდის და გვეუბნება
-დაბრუნდით გაკვეთილებზე.
-რახდება?
-დათამ აგვიხსნა ყველაფერი, თქვენ არაფერშუაში არ ყოფილხართ, ბოდიში ცილისწამებისთვის. მაგრააამ თუ კიდევ გავიგებ რამეეს...
გაოცებულები დავბრუნდით კალსში.


•დღე მეორე
სკოლასთან ისევ ჩემი გოგოები დამხვდნენ ახალი ამბავით. ის ვიღაც დათა ჩვენს სკოლაში გადმოსულა. უნდა გავარკვიოთ ვინარის და რა უნდა.
ისიც მე12ში ყოფილა, იმდენი ვქენით რომ ჩვენს კლასში დავაჯინეთ.
გაკვეთილი დაიწყო, კლასში შევედი დათას ვეძებდი თვალებით, დავინახე უკანა რიგებსი იჯდა, მის გვერდზე ერთი ჩემიკლასელი ლობიო იჯდა ავაგდე და დავჯექი.
-გამარჯობა დათა.
-გამარჯობა.
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-სასიამოვნო იქნებათუარა საკითხავია.
ერთმანეთს შევხედეთ თვალებში. ჩავიძირე. მისი შავი თვალები სასწაულმოქმედიიყო. მაგრამ წარბი, რომ ამიწიადა უხეშად შემომხედა . მეთქი ადა რასშვები.
-რახდება? მინდოდა მადლობა გადამეხადა, შენიწყალობით სკოლაში დავრჩით.
-არაფრის. მიპასუხა ნაგლად.
საშინლად არმომეწონა.

•დღე მესამე
დღეს რაღაც განსხვავებულად ვიყავი, რაღაც განსხვავებული ხასითით. სკოლაში წასვლას არ ვაპირებდი რადგან წვიმდა და სკოლაშიც არავინ არ იქნებოდა. მაგრამ რატომღაც წავედი. სკოლა დაცარიელებული იყო. ზარი დაირეკა და კლასში მხოლოდ მეოთხედი ვიყავით. ნია და შორენა არიყვნენ. დათაც არ ჩანდა და ვინანე რატომ მივედითქო. მასწავლეებლიც სემოვიდა შუაგაკვეთიკსში კი შემოდის დათა. გულშირარაცნაირად გამიხარდა. მაგრამ უკმაყოფილო სახე მივიღე და არც მივესალმე გუშინდელის გამო. გვერდზე მომიჯნდა და გული შემიქანდა. არ მესმოდა რახდებოდა. ვერც წარმოიდგენთ ისეთი სიმპატიური არის ეს ჩვენი დათა. მაღალი, ტანადი, შავი, მაგიური თვალები, ვცდილობდითვალებში არ ჩამეხედა რადგან ეს თვალები მაგიურიიყო.
დასრულდა პირველი გაკვეთილი მეორე ნინ ომასწავლებრის გვქონდა, როგორც ვახსენე და გავუგე დატას დედა ყოფილა, მის გაკვეთილზე არ დააგვაინა. მოწიწებით იჯდა გაკვეთილზე, მასწავლებელმაც პირველი დათა გამოიძახა. მგონი მომწონს ეს ოხერი. მეორეს მერე წასვლა გადავწიტე.
კალიდორში მარტო მივდიოდი. შორიდან მესმის სასიამოვნო ხმა
-ადააა სააით?
გავიხედე და დათა, ჩემთავს ვუთხარი არ გაბრიყვდე თავი აკონტროლეთქო
-სახლში მივდივარ დღეს უაზრო გაკვეთილებიგაქ.
-ჰმ მეც წასვლას ვაპირებ, გავისეირნოთ თუ წინაარმდეგი არ ხარ.
გულშირაღაც ვიგრძენი და ვუპასუხე
-არმინდა
გაოგნებული შემომხედა, ალბათ მისთვის უარი არცერთ გოგოს არ უთქვამს
-რატოომ?
-ნუუ რავი, უცხობიჭებტან არვსეირნობ მითუმეტეს გუშინდელის მერე...
ნახევრად გაეღიმა
-უი ხო გუშინ ცორტა უხეშად მომივიდა. დროა ერთმანეთი გავიცნით წამოდი.
ხელი ჩამკიდა, ასეთი რამ არასოდეს მიგრძნია. ვერაფერი ვუთხარი. ხელი ვეერ გავუშვი. იმწამს ვიგრძენი რომ დათაა ჩემი გახდებოდა. მალე.
მივდიოდით ჩემი ხელი მჭიდროდ ეკავა და სასიამოვნო დუმილი სუფევდა. გადავწყვიტე დუმი დამერღვია.
-სად მივდივართ?
-უბნის ბოლოს კარგი კაფეა, ხიარ გეჩქარება?
-არა სახლში მარტივარ და არც არსად მეჩქარება.
-აჰა ძალიან კარგი.
სასიამოვნო ბიჭი ყოფილა დათა, ძალიან თბილად და ზრდილობიანად მექცეოდა, ყოჩაღ ნანა მასწავლებელს რაკარგი ბიჭი აღუზრდია.
კაფეში შევედით გამირჩეულ მაგიდასთან მივედით სკამი გამომიწვია და დავჯექი.
მიმტანს გასძახა
-მეგობარო როგორც ყოველთვის, ორი.
როგორც ხჩანდა აქაურობის ხშირი სტუმარი იყო. რიკილიანი სახიტ მიყურებდა და რაღაცის თქმა უნდოდა.
-ეს ადგილი ძალიან მიყვარს, ხშირადვარ აქ და იციი პირველიხარ ვინც აქ მოვიყვანე.
-და მე რატომ? ჩვენხომ მეგიბრებიც კი არ ვართ?
-ჰო, მეგობრები არა მაგრამ მე ვიგრძენი ის რაც არავისტან არ მიგვრძნია.
-და რასგრძნობ?
ამოსუნტქვას არ ვაცდიდი.
ჩაფიქრა, არ იცოდა რა ეთქვა.
ამდროს მიმტანი მოვიდა. როგორცჩანდა დათას მეგობარი იყო. საუბარი გააბას, მე კიდე ისე ვუყურებდი დათას. რაგავაკეთო შემიყვარდა.მისითვალები მეუბნებოდა, რომ მისტვისვიყავი გაჩენილი. არმესმის ორი დრის გაცნობილი ბიწი როგორ უნდა სემყავრებოდ ამაგრამ სამდღეში როგორმოხდა არვიცი. გაშტერებული ვუყურებდი დათას.
შრმამჩნია და ჩაეცინა.
-ჰეი... დაბრუნდი ამპანეტაზე.
გასწორებულსი იყო.
-ჰო მაპატიე. რაღაცმინდა გკითხო. იმ დღეს ჩვენი დანაშაული რატომ დაიბრალე?
-ვიცოდი, რომ ეს გაინტერესებდა, ნორმალურია. დიდიამბავია.
-დრო გვაქ შეგიძლია მომიყვე.
-მოკლედ გეტყვი უბრალოდ შენი გაცნობა მინდოდა.
გამიკვურდა მაგრამ ვერაფერი ვთქვი. ვედნიერი თვალენით მიყურებდა. ჩუმად ვიჯექით. ხელი ჩამკიდა. საოცალი ხელებიჰქონდა, ველოდებოდი როდის მეტყოდა რომ მოვწონვარ.
სასიამოვნოდ ვსაუბრობდით და მოსაღამოვდა.
ტელეფონზე დაურეკესეს
-ალოძმა
...
-არმცალია ახალ ვერ მოვალ, დაკავებულივარ.
მესიამივნა)
-საქმეთუგაქ წავიდეთ.
-არა ძმააკაცმა დამირეკა კლუბშივართ გელოდებიო.
-წადი
-შენთან მირჩევნია
-მეცწამოვალ
-არა.
კაი.
- წამო გავუსეირონოთ და მალე დაბნელდება სალხში ავალ.
ტანხმობის ნიშნად ადგა. გარეთ გავედით მორრუბლული ამინდი იყო და წვიმა დაიწყო.
-მოდი დავიცადოთ, რომგადიაღებს მერე გავიდეთ.
-არა, წამო, მიყვარს წვიმა.
გაეღიმა ხელი ცამკიდა და გავიქეცით. საშინლად დავსველდით. ბედნიერებივიყავიტ ორივე გგრზნობდი.
გაჩერებაას შევაფარეთ თავი.
ორივე ვუცინოდით. ახლოს მივიწიე და ტვალებში ვავხდე. უსასრულობაში ჩავიძირე
- იციი მე...
მაკოცაა...
ეს იყო პირველი...
დაუვიწყარი...
ვნებიანი...
შემომხედა და...
-ვიცი მეც.
ამწამს ორი სხეული ორი სხეული ერთ სულლად იქცა. ჩახეხუტე.
ტავდავიწყებით. ვგრზნობდი მისგულისცემას და თავს უბედნიერესად ვგრძნობდი.
ვერაფერი ვუთხარი წვიმაში გზა განვაგრძე მარტომ. დათა არგამომყვა. მსახლამდე სულ სიცილ კისკისიტ მივეიდი. ულამაზესი გრზნობა ყოფილა სიყვარული. მთელისაღამო ბედნიერებისგან არაფერი არ გამიკეთებია. უცებ კარებზე ხმაურიანი კაკუნია. საატსსევხედე ღამიე 11ია.
-ვინ არის?
-გააღეგოგო გავიყინეთ.
ცემიგოგოებიიყვნენ. გავარე და ცხუბიტ სემოვიდნენ.
-სად ხარ გოგო ტელეფონს, რომ არ პასუხობ?!
-ტელეფონს არ უნდა დახედოო?!
-მტეკიდღე არგამიჩენილხარ.
-რაჯანდაბასაკკეთებდი?
მოკლეეედ გოგოებო დაწყნარდით და დასხედით. სასწაული ამბავიმაქ, ყავას დავადგამ.
-რა ყავა არგინდა ყავა მიყევიდრიზე რახდება.
-არვიცი როგორ დავიყო
მოკლეედ...
შეყვარებულივარ
-რაა? ღადააობ? რანაირად
-ვინ არის? სადცხოვრობს? ააუ როოგორ მოყევიი.
-დათა
-რა დათა ის ჩვენი გადამრცენელი ნაგლი დათაა? ნია გაოცებას ვერ მალავდა.
ყველაფერი დეტალებში მოვყევი.
სამივე შოკში ვიყავით არცერთს არ გვჯეროდა.

მთელი ღამე არ მიძინია, ბედნიერებისგან არტაცებული ვიყავი. ერთი სული მქონდა როდის გათენდებიდა. ვიფიქრე მივწერთქო მაგრამ მისი ნომერიც კი არ ვუცოდი. სოციალურ ქსელში ვერ ვიპოვე. ღმერთო ჩემო სიზმარი ხომ არ იქნებოდა. არა ეს წმინდა გრძნობა არის. მისითვალები რომ მახენხება)))

•დღე მეოთხე:
დილას ადრიანად გავიღვიძე ძალინკარგ ხასიათზე ვიყავი. ლამაზად გამოვეწყვე, "რავქნა გენაცვალე ლამაზი გამაჩინა ღმერთმადა")) სიხარულიტ გავექნე სკოლაში, სულ ღირინ-ღიღინით. კლასში სევედი და დატა არ დამხვდა. ზაეი დაირეკა, მოუტმენლად ველოდი ჩემს პირველ სიყვარულს. დამტავრლაპირველიგაკვეთილი და ავფოქრიაქდი, ყველას ვკითხე ვერაფერი გავარკვიე, ამსკოლაში მეგობრები არყავდა. ბოლობოლო სხვაგზა არდამრჩა ნინო მასწავლებელთან უნდა მივსულიყავი. სამასწავლებოლ კარებთან მუვედი ღმად ჩავისუნთქე, დავაკაკუნე და ნინომასწავლებელი მოვითხივე, მაგრამ მიტხრეს რომ არიყოსკოლაში. ცუდადგავხდი. მგონი ნია და შორენაც ჩემთან იყვნენ. მოულოდნელად საგინებელში ჩავარდი. გოგოების საპირფარეშოსი ჩავედი და საათები იქ ვიჯექით მე და შორენა.
ნია შემოვიდა. შორენამ კითხე:
-რა გაარკვიე?
-სკოლიდან წავიდნენ ორივე.
ცრემლები წამომცვივდა.
ღმერთო ეს რა კოშმარია, ორიდრის გაცნობილი ბიჭი სიცოცხლემდე შემიყვარდა, ესგატაცება არ არის, მისი არც მისამართი ვიცი, არც ნომერი. რატომ ვარ ასეტი დაუფიქრებელი. სად წავუდა როგორ მიმატოვა. დეპრესიაშივარ. ერტიკვირის მანზილდე ცოცხალ-მკვდარი მივდიოდი სკოლაში იმსი იმედით რომ დათა მომაკითხავდა. არა გავიდა კვირები, თვები არვიცი რა მოხდა, რახდება.
რა გავაკეთო?
რისთვის ვცოცხლობ?
რა დავაშავე?
ცუდადვარ.