ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მომაწვა.. სიხარული, გაოცება, სიყვარული, სევდა, ბრაზი, მონატრება..
-რომ იცოდე რამდენხანს ველოდი ამ მომენტს (სანდრო)
-...
-ძალიან მენატრებოდი
-ახლა არ შემიძლია და გთხოვ მოგვიანებით დავილაპარაკოთ
-კარგი
საღამო ჩვეულ რეჟიმში გაგრძელდა
-აბა როგორ ხარ საყვარელო? (ლილე)
-არც კი ვიცი
-ეს ყველაფერი სანდროს აზრი იყო
-რა ეს ყველაფერი?
-შენი დაბადებისდღე მთლიანად მან დაგეგმა ჩვენ კი დავეხმარეთ
-თურმე ესენი ჩემს ზურგს უკან რაებს გეგმავდნენ
-აბა შენ ხოარ გეტყოდით, სიურპრიზი უნდოდა გაეკეთებინა
-მე მეგონა აღარც ვახსოვდი და საერთოდ აღარ მახსენებდა
-როგორ შეიძლება შენ ვინმეს აღარ ახსოვდე.. შენ ამბებს ყოველდღე გვეკითხებოდა, როცა ვეუბნებოდით რომ არ იყავი კარგად, ის რომ სულ ცუდ ხასიათზე იყავი და რომ საკუთარ თავს ადანაშაულებდი სურვილი ჰქონდა უფრო ადრე ჩამოსვლის თუმცა სამსახურის გამო მეტი ადრე ვერ მოახერხა
-გასაგებია
-რა გჭირს რაღაც ვერხარ ხასიათზე
-არ ვიცი, ძალიან უცნაურად ვარ, დაბნეული ვარ და ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებ რა ხდება ჩემს თავს
-ეგ არაფერი ნელ-ნელა მოხვალ აზრზე
-ხოო
კიდევ დიდხანს გავჩერდით და სახლში თითქმის სამი ხდებოდა რომ მივედით..
-მინდა ვილაპარაკოთ, თორე რაღაც ეს ყველაფერი ძალიან უცნაურია (სანდრო)
-შემოდი
სახლში შევედით, კარი დავკეტე და მოწყვეტით დავეშვი სავარძელში, ხმას არ ვიღებდი. ის ჩემს წინ იდგა და ჩემს თითოეულ მოძრაობას აკვირდებოდა.. არვიცოდი რაუნდა მეთქვა, თავს ძალიან უჩვეულოდ ვგრძნობდი.
ეს დღე! არც კი ვიცი.. ემოციებით იყო დატვირთული და მე ამ ემოციებით დაღლილი ვიყავი. მომიახლოვდა ჩემს წინ გაჩერდა და დაიხარა, ახლა ჩემს პირისპირ იყო. მის სუნთქვას ვგრძნობდი და მისი სურნელის შეგრძნება შემეძლო.. ხანდახან მეგონა რომ ეს სიზმარი იყო.
-ბარბარე
-..
-შემომხედე
ხელზე შემეხო, მე კი მაშინვე ჟრუანტელმა დამიარა მთელს სხეულში. არ ვიცოდი რა მჭირდა. როდესაც მარტო დავრჩით, არც კი ვიცი.. ჩემთვის უცნობი გრძნობა მეუფლებოდა.. ვერ ვხსნიდი ეს რაიყო.. ვერ ვიაზრებდი რა ხდებოდა ჩემს თავს, ეს ყველაფერი იმდენად უცებ და მოულოდნელად მოხდა რომ არ მჯეროდა! ვერ ვიაზრებდი.. ვუყურებდი ალექსანდრეს და მინდოდა მის სახეზე ამომეკითხა რაღაც, თუმცა არ შემეძლო.. ვაკვირდებოდი მის თითოეულ ნაკვთს და შევისწავლიდი..
-მეც ძალიან დიდხანს ველოდი ამ მომენტს და მეც ძალიან მენატრებოდი.. როდესაც შენთან ჩამოვედი, როდესაც ამდენი ხნის შემდეგ კვლავ დაგინახე, მინდოდა..
-რა გინდოდა?
-მინდოდა კვლავ შემეგრძნო შენი სხეულის სითბო. ძალიან მენატრებიდი, ძალიან. მთელი სხეული მეწვოდა და მიხურდა...
-მეც ბარბი.. ძაალიან მენატრებოდი. ჩემს წინ იდექი და სურვილი მქონდა მთელი სხეული დამეკოცნა შენთვის.. თითქოს მაგნიტი იყავი და მე მიზიდავდი
-რატომ არ მომეცი ამის საშუალება?
-რადგან იმ დროს, იმ მომენტში მე არ შემეძლო შენი პატიება.. და მე საკუთარ თავთანაც და შენთანაც ვიქნებოდი არასწორი. ახლა კი, მე შენთან მოვდი.. ორივეს შეგვეშალა.. შენ საკმარისად არ მენდობოდი, მე კი საკმარისად ვერ დაგარწმუნე ჩემს სიმართლეში.. ბარბი, მე არ შემიძლია უშეოდ. ჩვენ ხომ ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილნი, მიყვარხარ ჩემო პატარავ!
-მაგიჟებ! არც კი ვიცი ამ გრძნობას, ამ განცდას რა დავარქვა, ძალიან უცნაურად ვარ, ვერ ვხსნი, თუმცა უსაზღვროდ მიყვარხარ!!!
-აწი თუ ოდესმე მეტყვი რომ წადი ჩემი ცხივრებიდან და შენი დანახვა აღარ მინდაო, იცოდე რომ არსად არ წავალ და მთელი ცხოვრება შენ გვერდით ვიქნები
-არ გეტყვი
-რას არ მეტყვი?
-აღარასოდეს გეტყვი რომ ჩემი ცხოვრებიდან წახვიდე, მინდა ცხოვრების ბოლო წუთამდე და წამამდე ჩემს გვერით იყო
-კარგი შევთანხმდით
ბევრი ვილაპარაკეთ. მე ჩემი ამბები მოვუყევი მან კი თავისი. მნიშვნელოვანი და აღსანიშნი არცერთის ცხოვრებაში ხდებოდა რამე.. ჩვენ უერთმანეთოდ არვიყავით სრულყოფილები!
-ძალიან დავიღალე
-გეძინება?
-ჰოო
-კარგი დავწვეთ, მე კი ჩაგიხუტებ და თავზე მოგეფერები
-ყოველ ღამე ვოცნებობდი ამაზე
-რაზე?
-ხომ იცი რასაც ვგულისხმობ
-ვიცი მაგრამ მინდა გავიგო
-საზიზღარი ხარ
-არ ვარ
-ყოველ ღამე მინდოდა ჩემ გვერდით ყოფილიყავი.. იმდენად მივეჩვიე შენთან ერთად ძილს, რომ მარტო აღარ შემეძლო. მთელი ეს დრო არასრულფასოვნად და ფხიზლად მეძინა.
თავი მის მკერდზე მედო, მის სურნელს ვგრძნობდი, მისი გულისცემა მესმოდა და მის თითებს ჩემს თმაში ვგრძნობდი.. გული კვლავ გამალებით მიცემდა. ალექსანდრე კვლავ ისევე მოქმედებდა ჩემზე, როგორც ადრე, მის ყოველ შეხებაზე ჟრუანტელი მივლიდა. საოცრად მსიამოვნებდა როდესაც ალექსანდრეს თითებს ჩემს თავზე ვგრძნობდი. მასთან თავს საოცრად მშვიდად ვგრძნობდი. ემოციებისგან დაღლილს ძალიან მალე ჩამეძინა.. ამდენიხნის მანძილზე ამ დღეს მეძინა ღრმად და მშვიდად.. მიყვარდა ისევე ისე ძალიან როგორც ადრე.. არა, უფრო მეტად მიყვარდა! დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს. თვალები გავახილე და საწოლში სრულიად მარტო ვიყავი, შეშინებული წამოვხტი და მთელ სახლში ვეძებდი სანდროს, თუმცა არსად იყო. ნუთუ ეს ყველაფერი რეალური არ იყო? ნუთუ ეს სიზმარი იყო? ნუთუ ეს ჩემი წარმოსახვა და ილუზია იყო?? არა ეს ასე ვერ იქნებოდა..!! თავზარი დამეცა და ძალიან შემეშინდა.. როგორ შეიძლება ეს ტყუილი იყოს, ეს ხომ ასეთი რეალური იყო.. ადგილზე გავშეშდი, აღარ ვიცოდი რაუნდა მეფიქრა, რაუნდა გამეკეთებინა. არც კი ვიცი რამდენიხანი ვიყავი ასე. მოულოდნელად კარის ხმა გავიგე, სანდრო იყო პარკებით ხელში, სავადაუდოდ მაღაზიაში იყო ჩასული, მე კი მეგონა რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო! იმდენად მეშინოდა მისი კვლავ დაკარგვის რომ უკვე ჭკუიდან ვიშლებოდი და საღად ვეღარ ვაზროვნებდი. როგორც კი სახლში შემოვიდა გიჟივით მივვარდი, ჩავეხუტე და ავქვითინდი. დიდიხანი ვიყავი მის სხეულს მიკრული და არაფრის დიდებით არ ვუშვებდი ხელს, რაც ძალი და ღონე მქონდა ხელებს ვუჭრდი, მინდოდა გამეჭყლიტა თუმცა არ გამომდიოდა
-რაგჭირს ბარბი, რატომ ტირი?
-მე მეგონა რომ..
-რა გეგონა?
-მეგონა რომ ეს ყველაფერი კვლავ ჩემი სიზმარი იყო. გავიღვიძე და არ დამხვდი, არსად იყავი და ძალიან შემეშინდა
-როგორი სულელი ხარ ჩემო პატარავ
-არვარ
-ნუ გეშინია მე აქ ვარ შენს გვერდით და ცხოვრების ბოლომდე შენს გვერდით ვიქნები
-გთხოვ აღარ წახვიდე რა
-ბოლოს შენ მთხოვე რომ წავსულიყავი
-ბოლოს მე გთხოვე რომ გეპატიებინა და ჩემთან დაბრუნებულიყავი
-ხოდა მე აქ ვარ, შენს გვერდით
-შენ ჩემთვის დაბრუნდი
-ხო პატარავ
არ ვიცი რა ჯანდაბა მჭირდა!! ვერ ვიაზრებდი, არეული და დაბნეული ვიყავი.. ვერ ვიჯერებდი რომ სანდრო ჩემთან ერთად იყო და კვლავ ერთად ვიყავით.
-ძალიან დასუსტებული ხარ ბარბი და უნდა მოგასუქო
-ხოო ვერ ვჭამდი
-ხო ეგ შენ მაცივარსაც ეტყობა, სულ გამოცარიელებული გქონდა
-ხოო
მალევე გემრიელი საუზმე მომიმზადა და გემრიელად ვისაუზმეთ. შემდეგ კი ლისზე ავედით და თითქმის მთელი დღე გავატარეთ ბუნებაში.. ძალიან მიყვარდა, სიმშვიდე, სიმწვანე, ბუნება და თან საყვარელ ადამიანთან ერთად ეს უფრო კარგი იყო.. პრინციპში სანდროსთან ერთად ვყოფილიყავი მთავარია და ადგილს ჩემთვის მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. გავიხსენეთ ჩვენი წარსული, ბედნიერად გატარებული ყოველი წამი, ასევე განშორების შემდგომი სევდა, ფიქრები, განცდები და აზრები..
-ბარბი ასე რატომ იტანჯავდი თავს?
ამდენიხნის მანძილზე? ნორმალურად არ ჭამდი, არ გეძინა. უბრალოდ სუნთქავდი და ცოცხლობდი მოვალეობის მოხდის მიზნით, ასე რატომ იქცეოდი?
-ვიცი და მესმის.. არც მე მინდდოდა ასე ვყოფილიყავი, მაგრამ არ შემეძლო სხვანაირად ყოფნა.. ვცდოლობდი, ძალიაან ვცდილობდი მაგრამ არ შემეძლო! ყოველწუთას შენზე მეფიქრებოდა და გონებიდან ვერაფრით გიგდებდი, ეს კი მაგიჟებდა და მტანჯავდა. იმ საბედისწერო დღის შემდეგ, ყოველდღე ამას ვგრძნობდი, ყოველდღე ამ ტკივილს!
-მეც მიჭირდა უშენოდ.. ჭკუიდან ვიშლებოდი ხანდახან ისე მენატრებოდი, ყველგან შენ გხედავდი და ყველგან შენ მელანდებოდი..
-გთხოვ აღარ გვინდა
-კარგი მაპატიე
-პატიებას ნუ მთხოვ
-კარგი, მგონი დროა წავიდეთ ხო? აცივდა უკვე
-კი წავიდეთ
უხმოდ მივედით სახლამდე
-მომენატრა შენი სახლი
-ხოდა შემოდი
მართლაც მომნატრებია მისი სახლი.. როგორც კი შევედი წამიერად მისი სურნელი მისწვდა ჩემს ნესტოებს და სასიამოვნოდ გავბრუვდი.. მონატრებულ სახლს თვალი მოვავლე, სუფთად ჰქონდა, თუმცა ჯერ კიდევ აქა-იქ ეწყო ყუთები და ჩანთები
-ცოტა მისალაგებელია
-არაუშავს, დაგეხმარები დალაგებაში, ხომ იცი როგორ მიყვარს
-კი ვიცი, მაგრამ დღეს არა
-არაა გვიანი დავიწყოთ დღეს
-დღეს არ გვცალია
-რატომ?
-იმიტომ!
მიმიახლოვდა, ხელის ზურგით ნაზად შეეხო ჩემს სახეს და ნაზად მომეფერა. სახეზე მის სუნთქვას ვგრძნობდი.. ჯერ შუბლზე მაკოცა, შემდეგ თვალებზე დამიტოვა ტუჩებით ცხელი კვალი.. მისი სველი ტუჩები მაგიჟებდა და ჭკუიდან გადავყავდი.. ხელები თავზე შემოვხვიე და ბაგეებისკენ გავიწიე, თუმცა ამის საშუალება არ მომცა, ხელები გამაშვებინა და ხელში ამიტაცა.. წამში მის საწოლზე ვიყავი, ის კი ჩემს ზემოდან მოექცა. სათითაოდ დამიკოცნა სახის ნაკვთები მე კი მოუთმენლად ველოდი როდის მივიდოდა ტუჩებთან, რომელიც ასე მენატრებოდა და მსურდა.. სახიდან ყელზე გადაინაცვლა, შემდეგ პერანგის ღილებს წაეტანა და წამში მის წინაშე შიშველი აღმოვჩნდი. მის თლილ თითებს ჩემს სხეულზე ურცხვად დაასრიალებდა.. მკერდზე, წელზე, ზურგზე ხერხემალზე.. მისი თითოეული შეხება მწვავდა და სულს მიხუთავდა..
ტუჩები.. მკერდზე ვიგრძენი მისი ტუჩები, შემდეგ წელზე.. გული ძლიერად ამიძგერდა და სუნთქვა გამიხშირდა.. სწრაფად გადავაძრე მაისური და მისი ძლიერი სხეული მივიკარი.. შემდეგ თითებით მის შარვლის ღილებს წავეტანე, თუმცა შემაჩერა და ეს თავად გააკეთა...მთელი სხეული ითხოვდა მისგან მეტს.. ამჯერად კი თავად ვცდილობდი განმეთავისუფლებია თავი შარვლისა და საცვლისგან,
მაგრამ აქაც შემაჩერა, გავბრაზდი! უნდოდა თავად ეკონტროლებინა სიტუაცია და სადავეები მას ჰქონოდა..
-ალექსანდრე
ჩემს ხმაში იგრძნობოდა ვნება და სურვილი.. ამან უფრო გაახელა.. წამით შეჩერდა და თვალებში შემომხედა, შემდეგ მისი თლილი თითები ტუჩებზე ნაზად გადამისვა, მე კი წამში ჟრუანტელმა დამიარა.. ტუჩები ამიხურდა და ფეთქვა დაიწყო..
-ვგიჟდები ყოველ ჩემს ქმედებაზე ასეთი რეაქცია რომ გაქვს..!
რაღაცის თქმა მინდოდა, თუმცა არ დამაცადა და სწრაფად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს.. ღრმად და ძლიერად მკოცნიდა, ვნებიანად და მთელი არსებით. ღმერთო ჩემო! როგორ მენატრებოდა მისი სავსე და მხურვალე ტუჩები.. ამოსუნთქვა არ მინდოდა, იმდენად მსურდა მისი ტუჩები.. არ მინდოდა მათ მოვშორებოდი.. მაგნიტივით მიზიდავდა.. თავად მომშორდა და მისმა ტუჩებმა კვლავ კისერზე გადაინაცვლეს, შემდეგ მკერდზე.. წელზე.. მუცელზე.. უკვე ჭკუიდან ვიშლებოდი და ამ სურვილს და ვნებას ვეღარ ვეწინააღმდეგებოდი. ამას გრძნობდა და ეს უფრო მომთხოვნს ხდიდა.. მისი ტუჩები ჩემს სხეულზე ცხელ კვალს ტკვებდნენ.. ხელებს კი ხერხემალზე დაასრიალებდა.. მთელი სხეული მიფეთქავდა.. ამჯერად მისმა ხელებმა წელზე გადაინაცვლეს წელიდან კი.. ფრთხილად გამიხსნა შარვალი და სწრაფად გამხადა.. მოსალოდნელის გაფიქრებისას კვნესა აღმომხდა.. გაეღიმა და აღეგზნო, თვალები ვნებით აევსო და კვლავ დაეწაფა ბაგეებს.. ამჯერად მეტად ღრმად და ძლიერად.. მისი ტუჩები არ ჩერდებოდნენ და არც მინდიდა გაჩერებულიყვნენ.. მე კი უკვე ვეღარ ვითმენდი..
-სან
კვლავ გამაჩუმა, ხელი ჩემს საცვალში ჩააცურა.. მთლად ავხურდი და დავიძაბე.. მთელი სხეული მიკანკალებდა.. თითებით მეფერებოდა.. ნელა, ნაზად ამოძრავებდა სისველეში თითს და ვგრძნობდი, როგორ ცდილობდა გმინვა შეეკავებინა.. მე კი ჭკუიდან ვიშლებოდი.. ჭკუიდან გადავყავდი მას და მის თითებს, რომელთაჩ ჩემში ვგრძნობდი.. სიამოვნება მეტად იმატებდა და მეც მეტად მსურდა ალექსანდრე.. სუნთქვა მეტად გამიხშირდა.. ბაგეებიდან ამოსულ ბგერების გაჩერებას აღარ ვცდილობდი.. სიამოვნების ჰანგები ისმოდა მთელს ოთახში, ეს კი მას მეტად აგიჟებდა.. ხელზე ხელი ძლიერად მოვკიდე და შევაჩერე, მან კი ბრაზიანი თვალებით შემომხედა.. მის სხეულს მეტად მივეკარი. ხელბი გავითავისუფლე და მინდოდა მის თმებში შემეცურებინა, თუმცა მისი ხელების ბარიერს წავაწყდი..
-სანდრო!
თითქოს ჩემს მოთმინებას ცდიდა, რადგან არ ჩქაროდა, ეს კი მეტად მაგიჟებდა!!
ფეხებშორის ძლიერ სისველეს ვგრძნობდი.. მეტი მიმდოდა მისგან.. უფრო მეტი მსურდა..! სხეულს ვეღარ ვიმორჩილებდო.. სიამოვმება, ვნებები და სურვილი პიკს აღწევდა.
შემდეგ საცვალი გამხადა და ჩემს შორის მოექცა.. ბიძგი ვიგრძენი და მეც მაშინვე თვალები დავხუჭე..
-მინდა გხედავდე, თვალები გაახილე
დავემორჩილე მის ბრძანებას.. ის ნელ-ნელა ტემპს უმატებდა და სიამოვნებაც იზრდებოდა.. მის ბეჭებს ხელები ძლიერად შემოვხვიე, მან კი მეტად მიმიზიდა და მეტად აჩქარდა და ბიძგებს უმატა.. წამები და წუთები გადიოდა, სიამოვნება არ ნელდებოდა. პირიქით, სხეულიდან წამოსული იმპულსები უფრო ძლიერდებოდა და ისიც ტემპს უმატებდა. მაშინ, როცა ვიფიქრე, რომ ეს სიამოვნების მწვრვალი იყო, მან ტემპს კვლავ მოუმატა, სიამოვნებისგან ამოვიკივლე.. ჩემს ქმედებაზე მეტად აენთო და უფრო აჩქარდა. მის გმინვას ჩემი გახშირებული სუნთქვა ერთვოდა და ვგრძნობდი, როგორ ახლოვდებოდა კულმინაციის წამები.. მთლიანად ვკანკალებდი და მეგონა ამ სიამოვნებას ვეღარ გავუძლებდი.. სიამოვნებისგან თითქოს გონება მეთიშებოდა.. ერთად მივაღწიეთ კულმინაციას, შემდეგ კი მომშორდა და დაღლილები ორივენი საწოლზე დავეშვით.. ვცდილობდით სუნთქვა დაგვერეგულირებინა..
ჰარმონია..
სწორეს ეს სიტყვა შეესაბამებოდა ამ მომენტს.. ჩვენი სხეულიდან წამოსული ემოცია, პულსი, სუნთქვა, გულისცემა, ზუსტად ერწყმოდა ერთმანეტს და, ამან უფრო გამიღვივა ბედნიერების გრძნობა..
-ალექსანდეე, მიყვარხარ
აკანკალებული ხმით ამოვილუღლუღე, წუთების შემდეგ როცა ვიგრძენი, რომ ეს შემეძლო
გაეღიმა, ნაზად მაკოცა მხარზე და კისერში ჩარგო ცხვირი, ხარბად შეისუნთქა ჰაერი და კვლავ ჩაეღიმა..
უკვე ძილბურანში ვიყავი, მისი თბილი ხმა რომ გავიგე..
-მეც მიყვარხარ პატარავ!
.....
ხელის თხოვნა, ყველაზე გიჟური იყო..
ერთ-ერთ საღამოს როდესაც სახლში ვბრუნდებოდით, გზაზე მანქანა მოულოდნელად გააჩერა.. სწორედ იმ ადგილას სადაც პირველად ერთმანეთს შევხვდით.. იმ საბედისწერო დღეს, ლამის რომ გამიტანა.. უცებ ხალხი საიდანღაც გაჩნდა და მანქანის წინ შეიკრიბნენ. ნაცნობი თუ უცნობი ადამიანები.. ხელში ბუშტები ეკავათ ინგლისური ასოებით და ქაოსურად მოძრაობდნენ.. სანდრო მანქანიდან გადავიდა და მეც გადამიყვანა.. გზას მანქანის ფარები ანათებდნენ.. ირგვლივ ვარდის ფურცლები ეყარა.. გაოგნებული ვიყავი და აზრზე ვერ მოვდიოდი თუ რა ხდებოდა.. დაბნეული თვალებით შევსცქეროდი სანდროს, ის კი მიღიმოდა..
-გვერდით გაიხედე
ხალხმა შეწყვიტა ქაოაური სიარული და გაჩერდნენ.. Will you marry me?
სანდრო ჩემს წინ დაიჩოქა, ბეჭედი ამოიღო და მომღიმარი სახით ელოდებოდა ჩემს პასუხს.. დავიბენი.. ცრემლები წამსკდა და ხმას ვერ ვიღებდი..
-გახდები ჩემი ცოლი?
-რა თქმა უნდა!!
ბეჭედი ხელზე მომარგო და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა..
.....
ჩვენი დღე!!
დაუვიწყარი იყო.. როგორზეც მუდამ ვოცნებობდი..
ჯვარი ბეთლემის ეკლესიაში დავიწერეთ, რომელიც მდებარეობს ყაზბეგის მუნიციპალიტეტში, მყინვარწვერის მარშრუტზე, ბეთლემის ქოხთან ახლოს.. ზღვის დონიდან 3900 მეტრზე მდებარეობდა.. საოცარი ლანდშაპტი იშლებოდა ჩვენს წინ.. ნისლი.. ბუმბერაზი დათოვლილი მთები.. სიმშვიდე.. სიწყნარე.. სუფთა ჰაერი.. სიყვარული.!
....
სან გრძნოობ? მრგვალ მუცელზე ვადებინებ ხელს.. ისიც მომღიმარი სახით მიყურებს და შემდეგ მუცელს კოცნის..
-მამას მოსვლა გაუხარდა და ასე გამოხატავს
-ხოო მოენატრა დედიკოსაც და შვილიკოსაც
....
ღამით ტკივილებმა გამაღვიძა, ვერ ვისვენებდი და ლოგინში ვწრიალებდი..
-საან გაიღვიძე
წამოხტა და ნახევრად მძინარემ შემომხედა
-დამეწყო, გთხოვ ჩქარა წამიყვანე!
განერვიულებული წამოხტა, უცებ გაემზადა და გამაქანა სამშობიაროში.. გზაში კი მამშვიდებდა
-ნელა და ღრმად ისუნთქე ჩემო პატარავ..
-მტკივა..
-ვიცი პატარავ, მალე მივალთ..
მთელი 5 საათის განმავლობაში ჩემს გვერდით იყო და ასე ცდილობდა დავემშვიდებინე და ტკივილები შეემსუბუქებინა.. დაა აი დილის 7 ის 20 წუთზე გაისმა ტირილის ხმა.. და ყველა ტკივილი წამში დამავიწყდა... უკვე დედა ვიყავი!! ცრემლებით სავსე მქონდა თვალები და გულში სითბო ჩამეღვარა როდესაც დავინახე და დანახვისთანავე შემიყვარდა ეს პაწაწინა არსება, რომელიც ჩემი და ალექსანდრეს ნაწილი იყო..
...
-მამა დედას მუცელი რატომ ეზრდება? (ევა)
-რატომ და შიგნით დედიკოს პატარა ბავშვი ყავს, შენი პატარა ძამიკო მაა (სანდრო)
.....
ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი !
რა არის სიყვარული?
ჩემთვის სიყვარული ჩემი ოჯახია! ალექსანდრე, ევა და გაბრიელი.. ეს არის ჩემი სიყვარული და ჩემი ცხოვრების მამოძრავებელი ძალა!!!
და თქვენთვის რა სიყვარული??

P.S იმედი მაქვს მოგეწონებათ.. მინდა თქვენი აზრი დააფიქსიროთ, ამ თავთან და ამ ისტორიასთან დაკავშირებით, ამიტომ გთხოვთ რომ დააკომენტაროთ დიდი იმედი მაქვს რომ იმედები არ გაგიცეუე.. ძალიან მიყვარხართ და მადლობას გიხდით ყველას ვინც კითხულობდით, ვინც აკომენტარებდით და ამით დიდ სტიმულს და სიხარულს მანიჭებდით დაგიბრუნდებით მოგვიანებით მიყვარხართ და დროებით.