-აბა ვინ?
-დაიცათ!
მისაღებიდან გავედი და კალე რასაც ქვია შევათრიე.გვერდში გაღიმებული ამოვუდექი ,მანაც გაღიმებულმა გაუწოდა დედას თაიგული,ცოტახანს აკვირდებოდნენ დედაც და მამაც .მერ მიხვდნენ ვინც იყო და მამაც ფეხზე წამოდგა.
-ეს ვინ მოსულა.მოგვენატრე აქ ხალხს!სად იყავი ამდენხანს ?დაგვივიწყე ხო სულ?
მხარზე ხელი დაარტყა და პატარა ბავშვივით აბუზღუნდა.
-არა დათო ძია როგორ გეკადრებათ!კელნში ვიყავი ,სწავლა და ამბები ხომიცით არა!ძლივს გამოვექეცი იქაურ ლექტორებს.
დედაც მოეშვა მისთვალიერებას და გულში მონატრებული შცილივით ჩაიკრა,თითქოს და საუკუნეა არ უნახავსო.კალე ფატიურად მის ხელში გაიზარდა.დედა რომ გათხოვდა დარია ისე ხშირად ვეღარ ნახულობდა ,როგორც ადრე.რადგან ეს უკანასკნელი ვარკეთილში ცხოვრობდა.მერე გაჩნდა სტასია,მაგრამ დარია არ დასთანხმდა ნათლობაზე,ოთხი წლის შემდეგ გაჩნდნენ ლუკა და თემო ,ამ დროს დარიას უკვე შეყვარებული ანუ თრეში ჰყავდა.ერთი წლის შემდეგ კი მე და კალე გავჩნდით,ზუსტად ერთდღეს დაემთხვა ჩვენი დაბადება.ეს უფრო დარიას ნაადრევი მშობიარობის ბრალია,მაგრამ რაც მთავარია მე და კალე ერთ დღეს დავიბადეთ ,დეკემბრის 10ში.ყოველწელს ერთად ვიხდით,ხელი მის გერმანაში ყოფნასაც კი არ შეუშლია.თანაც დარია ჩემი ნათლიაა.2წლის მერე გათხოვდა ნიკაზე და პატარა ანგელოზი ლიზაც ეყოლა,ღმერთო ეს ბავშვი ჩემზე და კალეზეა მოწებებული ,ისე ძალიან ვუყვარვართ ნუ რავი.ლიზის შემდეგ მოდის რიგით მესამე და ჯერ ჯერობით დარიას უკანასკნელი შვილი ანდრეა ,ეგ ჯერ ძალაინ პატარააა,ნუ 4 წლისააა.
ბოლოს იკადრეს და მოეშვნენ კალესაც.მერე მე სამზარეულოში გავედი და სტასიასთან ერთად სუფრა გავაწყე.დედამ და მამამ კალე შუაში ჩაისვეს.ნაგლები კი არ ემეტებათ ჩემთვის,ამათი მეგობარაია თუ ჩემი საბოლისბოლოოდ?მე ბექას და დამაინეს შორის მჯდომი ავღმოვჩნდი.
როგორცკი სკამი დავიკავე დედაჩემმა ეგრევე ბექაზე მკითხა.
- სად გაიცანი ბექა?
მეც სიცილით ვუპასუხე
-მეტროში
ამაზე ყველას "რააააა?" რეაქცია ჰქონდათ.
-ხო რაიყოთ დავეჯახენი და ასე უცბად ერთ დღეში ჩემი მაზლი გახდა,აწი ფრთხილად ვიქნები ვინმე მული ან მეორე ქმარი არ გახდეს.
-რა მეტრო გოგო არ გადამრიო? როდის გაგიცანი მეტროში?
აეეეე ამას მეხსიერებასთან პრობლემებიაქვს რა.
-აეეე ლენჩი ხარ რა აი ამ სახლში რომ მოხვედი და რომ გაგაგდე აქ ვცხოვრობ თქო ეგეც არ გახსოვს?
-აააა კი კი გამახსენდა.
-ნუ მოკლედ მერე გუშინ კლუბში ვიყავით მე კალე და და-ძმა , ნიკა და ანი ხო....
-რატო იტყუები.
ამას რაღაცას ჩვარტყავ, ერთდღეს იქნება დამაინე დადიანი ჩემი ხელით მოკვდება და მერე არ დმიწყო ღმერთო ჩხუბი, ისედაც ლუციFერისთვის ვარ გამზადებული.
-არ ვიტყუები სანამ შენ და ამას შეგხვდებოდით ჩვენ ვიყავით. მერე შენ წამათრიე ამის მეგობრებთან და გამაცანი ყველა დეგენერატი ხარ რა.
ფეხი დავადგი რამე სისულელე რომ არ წამოეროშა.
-მარა რაგინდა საყავრელი ძმა კი გყავს.
სიცილით გავუწელე ბექა ლოყები.მერე დამაიენზე გადაიტანეს საუბარი.დიდხანს ლაპარაკობდნენ ჩემი და დამაინეს ქორწლის გეგმებზე.სტასია რისი სტასიაა ბექაზე ლაპარაკი არ წამოეწყო ისევე.
-იცოდი რომ ბექა სპორტსმენია?
-სტასია რბოლა სპოტი არაა!მითუმეტეს პირელი ორი რაუნდი ფაქტიურად ქუჩის რბოლაა,ეს კი ვერანაირად ვერ იქნება სპორტი,უფრო ადრენალინის მოზღვავება და სიჩქარის გადაჭარბებოთ გამოწვეული უამრავი შესაძლო ჯარიმაა.
მეწყინა რბოლას სპორტი რომ უწოდა,მაშინ როდესაც ის ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილა ,მაშინ როდესაც თუმდაც წელიწაში ერთხელ ვერ მიღებული ადრენალინის გამო შეიძლბა ცუდად გავხდე.
-აბა რაარის?
აი ჩამჭრელი კითხვაც
-ცხოვრების აზრია!
სანამ მე რამეს მოვიფიქრებდი თავის დასაღწევად მანამდე ბქეამ მიშველა და მეც მადლობის ნიშნად თავი დავუნიე.მან კი განაგრძო.
-რბოლა უბრალოდ საჭის ტრიალი არ არის.არც მანქანის სპიდომეტრზე დაწერილი ციფრების უფრო და უფრო ამაღლება,არც ბრძოლა პიველობისთვის.ეს უფრო ნარკოტიკია.ერთხელ და ორჯერ რომ მიიღბ არაფერა ,მაგრმა როდესაც ორ სეზონში გამოხვალ,ავარიაში მოხვდები და მაინც არ დანებდები მაშინ უკვე დამოკიდებული ხდები.ადრენალინი სულ უფრო და უფრო მეტა დგნდება,მასზე ხდები დამოკიებული,წელიწადში ერთხელ მაინც გჭირდება მისი მიღება რომ იცოცხლო.რბოლა შენი ნაწილი უნდა იყოს და ის არაფრის დიდებით არ უნდა დატოვო,წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერასდროს იქნები მრბოლელი.
ასე მეგონა ჩემს მაგივრად ლაპარაკობდა,ბექა და მე ძალიან ვგავდით ერთმანეთს ,ნუ რაც ჯერ შევამჩნიე ეს არის.სანამ ყველა დადუმდა მე დრო ვიხელთე და პიცის ნაჭერი გადმოვიღე.
-10 ოქტომბერს რბოლა აქვს ბექას და ყველანი წავიდეთ საგულშემატკივროდ რააზრის ხარ სოფი? ლელა შენ უეჭველად მოდიხარ მაზლია ბოლოს და ბოლოს. უარი არ მიიღება
ლუკმა გადამცდა და ხველება ამიტყდა, ჰააა ამათ ხოარ აჟრუალებთ, მე რბოალზე ლელათი მივსულიყავი და ბექასთვის მეგულშემატკივრა? თქვენ ხოარ ჰააა? როცა იქ ვხვდები ნაამა ვარ და რაცარუნდა ახლობელი იყო, ჩემი მტერი ხდები, მტერი რომელიც ადრენალინის დოზას მაწვდის და მაინც მტერია, ადამაინი ხდები, რომელიც უკან უნდა მოვიტოვო.
-ლელა კარგად ხარ?
-კი... კი უბრალოდ ლუკმა გადამცდა!
არა დამაინეც კარგი აფერისტია.როგორი თბილი და შეშინებული ხმა ქონდა უნდა გენახათ, გენახათ რა მოგესმინათ. ერთი წამით ისიც დავიჯერე რომ მართლა ვუყავრდი და ვადარდებდი.
-ჯერ ერთი მაი რბოლა არა ნახევარფინალური ქუჩის რბოლა, მეორე 10ში კიარა 15შია. მესამე მე არ და ვერ წამოვალ საქმე მაქვს!
-რა საქმე გაქვს ამაზე მნიშნვნელოვანი?და გუშინ გამოაცხადეს უფროსწორედ წუხელ შემდეგი რბოლის თარიღი.
-მაქვს ალბათ ბექაზე და ამ ოჯახზე მნიშვნელოვანი საქმეებიც, და ყველაფერს ნუ იჯერებ რასაც ტელევიზორი ამბობს.ოკეი?
გაღიზიანებულმა და აღელვებულმა ვუთხარი და პიცის ნაჭერი თეფშზე დავდე.
-გეუბნები ათშია.
-კი აბა.ჩემზე უკეთიცი ხო რას ლაპარაკობ?შენ ხარ ნაამა თუ მე?!
ბოლო სიტყვრბი ჩემთვის ჩავიბურტყუნე, გუშინდელი დანიშნული თარიღი გადადეს ვინაიდან ერთ-ერთი მსაჯი 14ამდე ქვეყანაში დაბრუნებას ვერ მოახერხებს სავარაუდოდ, დილას მომწერეს მეც ამის შესახებ.
-აუ ისე პირველ რაუნდში რაქენი ბექა?
-მეორე ადგილი ავიღე
-კაიიი?!
სტასიამ გაოცებულმა შეხებდ.
-ხო რა მოხდა?!
-როგორც ვიცი მუდმივად პირველზე გადიხარ.
აი ახლა ჩემი დრო იყო, ამაყად ავწიე თავი და სტასიას ყავისფერ სფეროებს მივაშტერდი.
-წელს არა, წელს ნაამამ აიღო პირველი ადგილი. რამდენიმე წამით აჯობა.
-სერიოზულად მაგ ბანძმა ბიჭმა?
"კაიიი? არ არსებობს, ბიჭი ვგონივარ? აეეე დაო ჩემ სიარულს ამინც დააკვირდი გემუდარები! ახლა დავიჯერო ბიჭივით დავდივარ?" . ბექას ვანიშე არაფერი ეთქვა და ისევ მე განვაგრძე.
-ბანძი არააა უბრალოდ ძნელია ავარიაში მოყვე და არ დანებდე მაინც, მაშინ როდესაც სხვებს უბრალო საჭის დაუმორჩილებლობაზეც კი გული მისდით. ძააან მაგარი ადამიანია და მრბოლელი მითუმეტეს!
-იცნობ?
-საკმაოდ კარგად!
წვენი მოვსვი და მაცდურად გადავხედე კალეს,მერე ტყუპებს.
-გაგვაცანი რა?
კალემ უჩუმრად გამომიგზავნა შეტყობინება და მეც სასწრაფოდ გავხსენი
<<<გაგედო პრინცესა?>>>
<<<მაგრად>>>
<<<რასაპირებ შენითავი, როგორ უნადა გააცნო?>>>
<<<არ ვაპირებ გავაცნო,შენ მაგაზე არ იდარდო>>>
-ვის წერ დაიკო?
-ნაამას.
რაც მომადგა ენაზე ის ვთქვი და მერე ვინანე კიდეც,ნომერი რომ ეთხოვათ?მაგრამ დაიცა მე ხომ ახლაი ნომერი მაქვს?მშვენიერია კიდევერთს ვიყიდი და ეგარის.
<<<ვერ ხარ ხო რა ნაამას ვარესად გაებმები>>
<<<ჩემფეხებს გავებმები არ ინერვიულო რა>>>
-და რას წერ?
ეს უკვე დამაინე იყო რომელიც ლამის ტელეფონში ჩამიძვრა და ირონიულად მიღიმოდა,იქიდან გამომდინარე რომ კარგად იცოდა ჩემი საიდუმლო ცხოვრება.
-ვკითხე აქვს თუ არა დრო ,და არაო მოკლედ სხვა დროს ვეცდები დავითანხმო თქვენს გაცნოაზე.
საბოლოოდ მორჩნენ ამ რბოლის საკითხს და დამანებეს თავი.ცოტახანს საჭმელი ვჭამეთ მერე დანარჩენებმა დივანზე გადაინაცვლეს მე და სტასია კი სუფრის ალაგებას შევდეით,ბოლოჯერ რომ გავედით სამზარეულოში თეფშების გასატანად სტასიამ ვითომ და სასხვათაშორისოდ მკითხა
-რბოლაზე ამდენი რამ საიდან?
-მაინტერესებს ხოლმე,ჩემი აკვიატებები ძალიან კარგად იცი ,ასე რომ დამაინტერესა და ვუყურებ ხანდახან, ასევე ინტერნეტიც არსებობს.
-ნაამას საიდან იცნობ?.
-შენ წარმოიდგინე და თავადაც იცნობ.
-რაა?
-ხოისეთი ვინმეა აქ მყოფთაგან ყველა იცნობს!
-რბოლაზე რატომ არ მოდიხარ?
-იცი რომ ნაამას ავარიას ადამიანი შეეწირა?ასე რომ არ მინდა სიცოცხლე გავრისკო მაგით და ისეთი საქმე მაქვს მაგ დღეს რომ არ შეიძლება მაგის მიტოვება.
-მაინც?
-არაა სტასია შენი საქმე.
-მითხარი რა?
თავ სერიოზულად დავიჭირე და ცოტა წავუმსახიობე.
-დედას ხომ არ ეტყვი?
-არა.
-მაგიური დღეა 15 ოქტომბერი და მიტოვებულ ქარხანაში უნდა წვაიდე ლანასთან ერთად და ვიჯადქორო.
-ჰააა?ღადაობ? მეც წამოვალ რა ამინტერესებს.
ეს და ამის ჯადოები მოკლედ. სტასია შეპყრობილია ჯადოქრებით, სერიოზულად სჯერა ამ ყველაფეის.
-სტასია დებილი ხარ?რათქმაუნდა არა მაგრამ ახლა მისმინე მე რასაქმეცმაქ ის არავის გეხებათ და დამანებე თავი.
-ხო კარგი.
ამის მერე მისაღებში გავედი და კალეს გვერდით ,ესიგი დამაინეს წინ დავჯექი.ყველა თავის ბავშვობაზე და ახალგაზრდობაზე ყვებოდა ბოლოს ჩემზც მოდგა ჯერი არაფრის მოყოლა არ მსურდა ,ყველა ჩემი ისტორია ,ყელა მოგონება სალის უკავშირდებოდა ეს უკანასკნელი კი ჩემი გადაულახავი და უზომოდ ძლიერი ტკივილი იყო.კარგად დავფიქრდი საიდან შემეძლო სალის ამოგდება, რომელი ისტორიიდან და მერ დავიწყე.
-მოკლედ მერვე კლასში ვიყავი,მაშინ ნიკასთან ვმეგობრობდი მაგრმ არა მის დასთან,სადაქალოში მე და ლანა ვიყაით...
-ისე სალი გამოგრჩა.
დამიანეს სიტყვებმა ისიც კი დამავიწყა რის თქმასაც ვაპირებდი,გულში ღრმად შენახული სახელი სალი ამოძრავდა და მტკივნეულად გაჰყა სისხლს,თითქოს ჩემი ტანჯვისთვის დაიბად გულის სიღრმეში მისი სახელი.აიზბერგისფერმა თვალებმა ფერი დაკარგეს და შავიზღვისფერნი გახდნენ.ცრემლები ნელ- ნელა მაწვებოდა და სადაციყო ყველაფერს დავლეწავდი,ყელში ცრემლის დიდი გორგალი გამეჩხირა და სუნთქვაც ნელ-ნელა გამიხშირდა.ჯერ ტყუპესბს გავხედე რომელთაც ფერი დაკარგვოდათ,სევდისა და ტკივილისგან კი თვალები ჩემსავით შავიზღვისფერი გახდომოდათ.კარგად იკითხებოდ ამათ თვალებში დიდი და მსხვილი ასოებით ჩაწერილი სევდა,მონატრება,ტკივილი,უიმედობდა და ყველაზე მეტად და ყველაზე მკაფიოდ სალის მიმართ გამოუთმელი სიყავრული, რომელიც მისი გაუჩინარების შემდეგ ტკივილად გადაიქცა.მერე კალეს შევხედე შევხედე ძარღვები დასჭიმვოდა .მისი თვალებც ისეთივე სევდიანი და უსიცოცხლო გამხდარიყო როგორც ჩემი და ტყუპების.
-რიყო რატო გაჩუმდი ლელა?რა სალი არცერთს არგიხსენებიათ!ან ახლა სადარის?
-სალი და მისი ადგლსამყოფელი შენთან ერთად გასარჩევი არ არის!
გაბრაზებულმა შეუღრინა დამაინეს.ის კი ზუსტად ვიცი გულუბყვილოდ კითხულობდა თუმცა მაინც ნელ-ნელა საკუთარ თავს მაზიზღებდა
-ბოდიშით.
ესღა ვთქვი და მტკიცე,მედიდური ნაბიჯებით დავტოვე ოთახი.ამ ნაბიჯებში ტკივილს და გაქცევის სურვილს მხოლოდ ერთეულები დაინახავდნენ.როგორცკი კიბეებთან მივედი მთელი სისწრაფით გავიქეცი და ოთხაის კარი შევგლიჯე,რაცკი რამ მომხვდა ხელში ყველაფერი იატაკზე აღმოჩნდა,საწოლს დავწვდი და ავრიე,ერთადერთი რასაც არ შევხებივა საწოლთან გაუნძრევლად მდაგრი ტუმბო და ჩემი გიტარა იყო.ცოტახანში კალე შემოვიდა ოთახში.ნორმალურად შემოსვლაც არ ვაცადე რომ მისკენ გავიქეცი და მკერზე ავეკარი.მანაც ხელები შემომხვი.ვტიროდი და რაღაცეებს ვბუტბუტებდი,ის კი თავზე მეფეებოდა დროდა დრო მაკოცებდა მერე კი ისევ ლოყას ჩამომადებდა და იმავეს იმეორებდა.
-მომენატრა.მოვძებნოთ რა გთხოვ კალე მოვძბნოთ!
-კარგი მოვძებნოთ!
-მიყვარხარ აი ძალაინ ძალაინ!
-მეც .
ისევ თმაზე მაკოცა და ნაზად ჩამომისვა ხელი.ოდნავ მომცილდა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-ვიცი რომ ცუდზე ფირობ და ნუ ფიქრობ!სალი კარგადაა კოტე მიხედავდა.არაფერი არ უჭირს გესმის.ახლა აღარ იტირო ხომ პრინცესა?
თავისხელით მომწმინდა ცრემლები და ორივე ლოყა ჩამიკოცნა.მეც საყვარლად გავუღმე
-დარწმუნებული ხარ?
-99.99%-ით
-და ის 0.01 პროცენტი?
-ახლა შეიძლება სიცხე ქონდეს ან ორსუალდა იყოს ასე რომ..
-რა საზიზღარი ხარ!
გავიცინე და მკერდზე მივარტყი ხელი.
-შენ კიდევ პრინცესა ხარ.
უეცრად კალეს უკან კარში გახევებულ დამაინეს მოვკარი თვალი და ვითომდა ვერ შევიმჩნიე ისე გავაგრძელე კალეს ყურება.მარცხენა წარბს კუთხე მოვიქავე იმის ნიშნად რომ თამაშში ამყოლოდა.ბავშვობაში ჩვენი ენა გვქონდა.მარცხენა წარნბის ბოლოს თუ მოვიფხანდი თამშში უნდ ამყოლოდა.მარჯვნა წარბის ბოლოს მოქავვა-"დაგერხა"ს ნშნავდა.ცხვირზე მარცხენა მხრიდან თითის დაკვრა-"ვიტყუები და არაფერი წამოგცდეს".მარჯვენა მხრიდან-"მიშველე"
ტუჩის მოკვნეტა-"ყურადღება გადაატანინე".მარცხეა ყურის ბიბილოს დაქაჩვა-"მომაშორე"
.მარჯვენა-"გამაცანი".აი თვალების ატრიალება კიდევ-"არ ვიცი და მომეშველე".კალეც მიხვდა, ახლა ჩემი ჯერი იყო რამე მეთქვა.
-მერე პრინცესას კოცნა რომ უნდა?
ქვედატუჩი პატარაბავშვივით საყავრლად გადმოვბურცე.
-რადღეშია ოთახი და კდევ უნდა?
-კი თან ძალიან!
-მერე თავისმა პრინცმა აკოცოს.
-შენ ხარ მერე მაგ პრინცესას პრინცი.
დაიხარა და ყელზე მომაკრი ცივი ტუჩები.
-აქ რა ჯანდაბა ხდება?
უეცრად დამიანეს მკაცრი და გაბრაზებული ბარიტონი გაისმა,მეც ფაქტზე გამოჭერილისავით შევხტი.
-და..დამიანე?
ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე.
-აქ რა უნდა ამ არსებას?
-ამ არსებას როგორც შენ მეძახი კალე ქვია.
-რა უნდა ლელა?ან რას გავს ოთახი რა მოხდა.
-ოთახზე ცოტა უხერხული სათქმელაი მაინც ოჯახის მიერ დადგენილი საქმრო ხარ,და ამას რა უნდა და ეგეც უხერხულია.
-გაეთრიე კალე.
მკაცრად უთხრა და თითით გასასვლელზე ანიშნა.
-კალე დარჩი ძვირფასო.
მხარზე მივეტმასნე და სიცილს ძლივს ვიკავებდი,დედაააა რა ნიჭიერი დავიადე."აი ხომ ხედვა ღმერთო შენ უფროს შილთან მინდა ყოფნა, აი რომ გააძევე და ჯოჯოხეთი მიუსაჯე მაგასთან"
-რას ნიშნავს ძვირფასო?
-მისმინე დამაინე არ გვინდოდა ასე გაგეგო ,მაგრამ ლელა და მე ერთად ვართ რამდენი წელაი ვინ იცის?
-რა?ჰაჰაჰ გამაცინე ლელას დაკარგავ ანუ იმიტომ რომ ის ჩემი ცოლი გახდება!
-ცდები აი ამ ბეჭედს ხომ ხედავ?-ჩემი ხელი აიღო რომელზეც მართალც მეკეთა ბეჭედი,თანაც ალმასის თვლიანი,17ის ვიყავი ტყუპებმა ეს რომ დაბადებისდღეზე მაჩუქეს,მას შემდეგ არც მომიხსნია.-შენგან განსხვავებით მის თითზე მე ჩემი ნიშანი დავტოვე რომელიც 17 წლის მერეაქვს.როგორცკი სწავალს დაამთარებს კელნში წავალთ მაგისტრატურასაც იქ გაივლის და დაოჯახებითაც დავოჯხდებით ასერომ მას ვერანაირად წამართმევ.
ისე ლაპარაკობდა ლამის მეც დავიჯერე რომ დანიშნული დამაინეზე კიარ ამასზე ვიყავი.
-ეს...მაშინ დათომ...
-მათ არაფერი იცნა ჩემზე და კალეზე.
აი აქ კი ორივს ისტერიული სცილი აგვიტყდა და აბოლოოდ ჩვენი სპექტაკლიც გამოვააშკარავეთ და დამაინესთან მარტო დავრჩი.კალეგავუშვი და კარი მივხურე მერე კი გიტარითურთ მშვიდად დავჯექი ფართო ფანჯრისრაფაზე და გიტარაზე რამდნჯერმე ჩამოვკარი.
-არა ასეთი მატყუარა როგორ გაჩნდი,ან სადი ისწავლე ეს ტყუილები.
-იცი რა,არ გაგიგია ის ლამაზ ფრაზა თუ რაცარის სკოალზე?აი ადოლფ ფერიერიმ რომ თქვა. დაიცა გავიხსენო როგორაა-ცოტა წავიმსახიობე ,ვინაიდან ეს ჩემი საყვარელი აზრი და რავი ფრაზაა ის ყოველთვის მახსოვს-ააა ხო გამახსენდა:და შექმნეს სკოლა ისე, როგორც ეშმაკმა ბრძანა. ბავშვს უყვარს ბუნება, ამიტომ ოთხ კედელში გამოამწყვდიეს. მას არ შეუძლია უმოქმედოდ ყოფნა, ამიტომ აიძულეს გაუნძრევლად ჯდომა. მას უყვარს ლაპარაკი - აიძულეს ჩუმად ყოფნა. ისწრაფვის გაიგოს - აიძულეს ყველაფრის დაზეპირება. მას სურს გამოიკვლიოს ყველაფერი და ჩაწვდეს ცოდნას, მაგრამ მას უკვე მზამზარეულ, გადაღეჭილ "ცოდნას" აწვდიან. და სწორედ მაშინ ისწავლეს ბავშვებმა ის, რასაც ვერ ისწავლიდნენ სხვა პირობებში. მათ ისწავლეს ტყუილი და თვალთმაქცობა.მე სკოლამ მასწავლა ტყუილი,პირფერობა,საიდუმლოებების ქონა,მის გამო ვარ დღეს მსახიობი და არა ადვოკატი.მის გამო ვიტყუები დაა არა პირიქით ვიცავ სიმართლეს.მე ეს სისხლში მაქვს გამჯდარი,თითვეულ უჯრედში დევს უნარი ნებისმიერ დროს და ადგილას თუ საჭირო გახდა ისე ოსტატურად მოვიტყუო რომ ფსიქოლოგიც კი გავაცურო,ფსიოლოგი კიარა თვით სიამრთლის დემონიც შემიძლია ამით გვაცურო.რბოლაზეც კი მეტყობა რაც ვარ,იცი ნაამა რას ნიშნავს?არ იცი.ნაამა ცდუნებისა და ტყუილის აგრეთვე თვალთმაქცობის დემონია.მე კი ისე კარგად გამომდის,არანაირიემოცია ამაყი თვადაჯერებული ნაბიჯები არა?ცდები იქდან გამოქცევის სურვილი მახრჩობდა როდესაც სალი ახსენე.სალი ჩემი დაუძლეველი ტკივლი და შიშია
მეტი აარაფრი უთქვამს იმის გარდ რომ ცუდად ავარჩიე პროფესია,რადგან ტყუილი კარგს არაფერს მომიტანდა.სიმართლე ვთქვათ ტყუილი არ მიყვარს უბრალოდ ეს ჩემთვის ნიჭივითაა და ვეც ვაკონტროლებ.
-შენი ტყუილები არ მაინტერესებს!და ხო რბოალზე გამახსენდა ანა რბოლას დაანებებ თავს ან არაა და კალეს.
ამას ხოარ ჰააა? რა კალეს და რბოლას შორის არჩევანი? ფანჯრის რაფიდან ჩამოვხტი და გიტარა იქ დავტოვე სადაც წამის წინ ვიჯექი. მერე დამიანეს მივუახლოვდი და ჩემი მონოლოგი დავიწყე.
-მეღადავები?მე ორივეს ვირჩევ.იცი რაარს რბოლასა და კალეს შორის არჩევნის გაკეთება.აირჩიო შენი გულის მარცხენა პარკუჭი იმუშავებს თუ მარჯვენა.რბოლა ჩემი ნაწილაი,გგონია ვინმეს გამო მივატოვებ?თუ ასეა ცდები ძვირფასო.14წლიდან მე ნაამა გავხდი, 14წლიდნა საჭეს რომ მივუჯექი არც ავმდგარვარ. მანქანაზე ყველა დეტალი ვიცი არ არსებობს მანქანა რომელზეც რამე არ ვიცი. იმ დედა მოტყ***მა ავარიამაც კი ვერ შემაჩერა და შენ რა უნდა მიქნა.კალე ჩემი ცხოვრებაა,ძმაა რომლის გარეშეც ვერ ვიცოცხლებ.კალე არის ადამიანი რომელთანაც ღამის ოთხსაათზე აი ამ ფანჯრიდან გავიხედები და მერე დილის 8-9 სათამდე გარეთ ვსეირნობთ. კალე ჩემი ნაწილია.
-ასე ძალიან გიყვარს?
-კი უზომოდ მიყვარს .რანაირად არ უნდა მიყვარდეს ცხოვრების ნაწილი და ნათლიის შვილი?
-რააა?კალე ნათლიის შვილია?
-რა გეგეონა აბაა?ვინ გგონიავრ მე ყველასთან ასე კარგად კი არ ვარ.მისმინე ჩემ ცხორებას ვერ შეცვლი ისე როგორცც მოგინდება ახლა კი გადი.
მშვიდი ტონით ვუთხარი ოთახი გადავკვეთე და აკრი გამოვუღე გასასვლელად.ისიც უხმოდ ადგა და გავიდა.ოთახს ცოტა ხელი შევავლე და აკოს მივწერე რომ ხვალ დარინას ვნახავდი მერე კი სადმე წავსულიაყვით და დღეს მომხდარს მოვუყვებოდი. მანაც შეხვედრის ადგილად ჩვენი ლიმნის კაფე შეარჩია.


მოკლედ სადღაც 10ჯერ წამეშალა დაწერილი ტექსტი და სავრაუდოდ ისეთი კარგი აღარაა როგორც პირველად დაწერილი.