დილას ჩვეულებრივად ავდექით გავემზადეთ და მანქანებში გადავნაწილდით. აკო, ლანა, ანი და ნიკა ჩემთან ჩაჯდნენ აი ტყუპები და კალე კი ცალკე წავიდნენ. რამდენი ვეხვეწეთ ლანას რომ ტყუპებთან ჩამჯდარიყო მაგრამ შენც არ მომიკვდე ლამის მე გადამაგდო მანქანიდან. შერცხვა გოგოს კალესი... გზაში აკომ მანქანა გამაჩერბია და მაღაზიაში ლუდის საყიდლად შეიარა.
-აკოოო ჩერო წამომიღე.
-კარგი.
მალევე შოკოლადებით, ჩეროთი და ოთხი ქილა აისით დაბრუნდა.
-შენ აღარ წამოგიღე საჭესთან ხარ.
-ხო ვიცი მაგიტო დაგაბარე ჩერო.
-ლელ ჩართე რა რამე.
უკნიდან მხარზე დამარტყა ლანამა ხელი და hi babe ჩავრთე.მერე სიმღერებიც მოგვბეზრდა და აღარვიცოდით, როგორ გაგვყევანა დრო სანამ თბილისში ჩავიდოდით, თანაც მოძრაობის წესებს ვიცავდი რაც მომაბეზრებელი გახლდათ.
-აუ ქორწილის ჩასაშლელად რამე მომაფიქრებიეთ რა.
ნიკამ მობეზრებულმა და ცოტა გაბრაზებულმა გადმომხედა. ისეთი საყავრელი იყო პატარა ბავშვივით რომ იბუსხებოდა, უმე ჩასაყლაპი.
-გითხრაი მე შენ და არაო!
-არ მითქვამს არა უბრალიდ დედაჩემი... ნუ ყველა ჩვენი წრის გარდა გადაირევა, აკივლდება, დაკივლდება და მერე რო წამაპორწიალებენ იმ დეგენერატ ადგიალს არ შემიძია ფუუუ.
-რა უთხარი ასეთი ჰა?
აკო სანახევროდ უკან მიტრიალდა და ნიკას უყურებდა, სანახევროდ კი მე.ნიკამ ისევ გაბუტული ბავშვის ხმით და იერით ამოილაპარაკა.
-ბრონი ჩაიცვი და სისხლის პაკეტები დავამაგროთ თქო და მერე კაბა იმაზე გადაიცვი თქო...ქორწლისი პროცესში რომ გკითხავენ ლელა თანახმა ხარი და კის რომ უპასუხებ გავაძრობ იარაღს და გესვრი მეთქი მარა არ გინდა.
ისევ გამეცინა მის ბავშორ ფანტაზიებზე და იგივე შინარსის ფრაზა გავუმეორე რაც თავისდროზე ვუთხარი.
-გითხარი ლუციფერს ნუ უყურებ თქო რა! სულგაგაგიჟა მაგ ბიჭმა!
ანი, ლანა და აკო კიდევ სიცილით იგუდებოდნენე, მერე ტყუპისცალმა თოდუამ მხარი გაკრა ძმას.
-რაო ჩიტო არაო.
-გადი მოშორდი.უკეთესი თქვენ მოიფიქრეთ რა.
გაბრაზებუმა გადახედა ყველას და მათაც ფირი დაიწყეს, სანამ თბილისში შევიდოდით უამრავი იდეა ვისმინე, ხან გატაცებაო. ხან ავარიაო, ხან ისევ სიკვდილი. ბოლოს როგორციქნა აკომ წამოიყვირა.
-მე მაქვს კარგი იდეა, მაგრამ ჯერ ყველაფერი უნდა მოვაგვარო და მერე გეტყვით, ნიკა და ლანა თქვენც დაგვეხმარებით ოღონდ. ამ ეტაპისთვის უბრალოდ ლელამ უბდა ითამაშოს საუკეთესოდ დამიანეზე შეყავრებული ქალის როლი.
-რაა? შანსი არაა.
-მისმინე ლელ...წარმოიდგინე რომ ფილმია ითმაშე ვითომ ნელ ნელა გიყვარდება. მერე ქორწილია და ბრახ ის ჩიშლება. ოღონდ ყველაფერი ისე უნდა გააკეთო, როგორც გეტყვი და ყვეალფერი გამოვა გპირდები.
-მართლა მპირდები?
-კი.
-ოთხივე მიყვარხართ
-ჩვენც.
ყველამ ერთხმად წამოიძახა და მეც ჩამეცინა. ბავშვები სხლში დავარიგე ნუ ლანას გარდა ვინაიდან ამაღამ და პრინციპში მთელი თვე ჩემთან რჩებოდა. (საფრანგეთში წავიდნენ ელენე და ნოდარი და მე დამიტოვეს). ლესელიძისკენ გადავუხვიე თუ არა მალევე გავაჩერე მანქანა. აკო გადმოიწია და ლოყაზე მაკოცა.
-გნახავ ხო ხვალე?
-აუ არ ვიცი ვერაფერს გეტყვი ლექციები მაქ იმდენი რომ ნუ რავი.
ხელი კისერზე გავისვი იმის ნიშნად რომ ხვალ სიკვდილის დღე მქონდა.
-კაი მაინც თუ მოიცლი 12ზე ხოდზე წავიდეთ.
-აუ ხიდისგარდა ყველაგან წამოგყვები.
-კარგი მაშინ ბასიანზე. ხიდზე რატო არ გინდა ხომ გიყავრს იქაურობა?
-დამიანე დადის იქ და არ მინდა შენი გაცნობაც მომიწიოს.
-ვერ გაუყოფ ხო ჩემს თავს?
-ვერა.
ლოყაზე ვაკოცე,მანქანიდან გადასულმა კარი აღარ მოხურა, ლანამ კი სასწრაფოდ დაიკავა წინა სკამი. მის სახლთან მივედი და სწრაფად ჩვკეტე მანქანა, მესამეზე ფეხით ავედით და სახლში შევაჭერით.
-აბა ლან რა გინდა?
-ტანსაცმელი ქალო.
-ვიცი წამო ჩაგალაგებინო.
ოთახში შევედით და რაც კი რამ მომეწონა ყვეალფერი გავუქანე ჩემოდნანში. ლანას ტანსაცმელი ძირითადად ძალიან გამომწვევი იყო.
-ლანააა იცოდე მათხოვებ ამეებს.
-რაზეა ლაპარაკი ოღონდ შენ ერთი დღით წითელ კაბას თუ შორტს მათხოვებ.
-შორტი კომბინიზონია უბრალოდ უკანააქ კაბასავით რაღაც.
-აუუუ ძააან მომწონს.
-სად უნდა ჩაიცვა?
-კლუბში.
-უიმე ხო კაი მარა არ გამიფუჭო ბანკეტის მერე არ მცმია ბოლო ბოლო.
-პატარა გექნება ახლა.
-არ მექნება მაშინ ის კაბა ნაწილი ძაან დაფართხუნებდა და ფართხუნა ფეხები ჰქონდა შორტსაც ახლა კიდე ძაან მიხდება
-კარგი კარგი წავედით.
მოკლედ რომ გითხრათ სახლშ მისულები ეგრევე ჩემს ოთახში შევედით და კარადის მილაგება დავიწყე ისე რომ ორივეს გვყოფნოდა. მეორე დღეს დილის ცხრიდან უნივერსიტეტში ვეგდეთ და ლექციებს ვისმენდით მე, ლანა და კალე. 6საათზე უკვე მანქანაში ჩავეყარენით და სახლში წავედით. კალემ ცოტახანს დავისვენებ და მერე ამოვალო, ჩვენც საჭმელი ვჭამეთ დავისვენეთ და მერე ანი გამოვიდა ჩვენთან. დაუკაკუნებლად შემოვიდა და კარიდანვე დაიწყო ლაპარაკი. მოკლედ რა ამს ხომ ვერ გადავაჩვიე იქნებ ვინ მყავს?
-ვაიმეეე შოკი პიკი პანიკა ამბავი მაქვს გაიხევით სიცილით მოყოლას რომ დავიწყებ.
სიცილით შემოვიდა და სასუსნავებით სავსე პარკები მაგიდაზე დააწყო, მეც მაშინვე ამოვაძრე სნიკერსი და გავხსენი.
-დაიწყე!
-აუ ხო მირდი რას გავწვალებ.
სნიკერსი ჩავკბიჩე და კარგად მოვკალათდი ახალი ამბის მოსასმენად.
-მოკლედ სანიმ და ნათიამ ისეთი რაღაც მოიფიქრეს დაგერხა ლელა.
- ე გოგო მალე თქვი რა თუ ამბობ.
გაბუტულმა კიდევ ერთხელ ჩავკბიჩე სნიკერსი.
-კვირის ბოლოს შენი ხელის სათხოვნელად მოდიან!!
რამდენიმე წამი დამჭირდა გაგონილის გასააზრებლად და მაშინვე ფეხზე წამოვხტი.
-სულ შენი და შენი გამო***ებული ძმის ბრალია.
-მე რაშუაში ვარ.
ვითომ და მეარაფერი მომიფიქრიაო ისე შემომხედა, დავკალვ ახლა ამ ბავშვს. უნამუსო არა რას მიკეთებენ ღმერთოოოო რა გინდა აქ მაინც მომასვენე ვაიმეეე.
-ანი გამასწარი! რას ქვია რაშუაშ ხარ? შენ ძმას დაქორწინებას რომ უპირებდნენ შენ არ იყავი რომ წამაოყრანტალე ლელა და ეგარიან ერთადო. უკვე ერთი წელაი მაგ ბელთაყავს შეყავრებული ვგონიავრ მთელს შენს ოჯახს და უაბნს, კიდე რა დააშავე? ვაიმეე არ მაინტერესებს, როგორც გინდა ისე მოაგავრე. მე რაიყო ასე ხელწამოსაკრავი ვარ ყევალს ჩემი რძლობა რომ უნდა?
-ტკბილი ხარ და მაგიტო უნდათ!
ლანამ წვენი მოსვა და ჩემ მიერ თავში წამორტყმაც მიიღო, არაა რატო უნდა ყველას რომ მის შვილს გავყვე. ჯერ მე-10კლასში უჩასთან რომ მშფავდა მთელი კლასი და მისი ოჯახი ეგ არ მეყოფოდა, მერე აკოს დედმაც დააბრეხავ ეგ. ახლა დამინე და ნიკა დედააა ამათ რომ ვუყურო 4ჯერ უნდა ვიყო უკვე გათხოვილი არაა ჩემი საშველი არაა.
-რამეს მოვიფიქრებ.
-მოდი სიმართლე ვუთხრათ არ ჯობია გოგოებო?
-ძააან მიყვარხართ შენდა შენი ძმა ანი მაგრამ ლანა მართლია, ვუთხრათ ის რაც იყო და ისიც რომ უბრალოდ მეგობრები ვართ. არ შემიძია მერამდენე ბიჭთნ უნდა მშიფავდეს მისივე ოჯახი
-ჯერ მხოლოდ მესამეა
-მეოთხე ლანა დამაინე დაგავიწყდა თუ აკაკი?
-დამაინე დამავიწყდა უცბად.
-მეზიზღება ყველააააა, ანი რომელია?
-9საათია.
-ამაღამ აქ დარჩი გავათენოთ ჩვენ სამმა.
-კაი ნათიას დავურეკავ.
-მიდი და ხო მოემზადეთ 12ზე ბასიანზე უნდა ვიყოთ, მარა მოიცა დღეს რა დღეა?
-ორშაბათი.
სიმწრისგან გავიცინე და მერე ისეც გაბრაზებულმა დავიწყე.
-დეგენრატია აკაკი ბასიანი მომინდომა აქ ბიჭმა არაა ღია დღეს. წავალ დავურეკავ და ლოკა ლაუნჯში წავიდეთ. მიდით მოემზადეთ თქვენ და ათე ზე მაქსიმუმ თერთმეტის ნახევარზე იქ ვიყოთ. ორზე ხო იკეტება და.
-კაი მიდი.
ჩემს ოთახში გავედი და აკოს დავურეკე, ტელეფონი ყურსა და მხარს შორის მოვიქციე, თან კარადა გამოვაღე და ტანსაცმელს რაც არ მომეწონებოდა აქეთ-იქით ვყრიდი
-ხო ლელა!
-დებილი ხარ აკაკი დებილი!
-რატო ტო?
-რატო და ორშაბათია დღეს და არც ხიდი, არც ბასიანი და მითუმეტეს არც მტკავრზე ღია არააა.
-რა უნდა ვქნათ?
-ა ეხლა აწევ ტრა*ს და ლოკა ლაუნჯში წამოებლიწები.

-სფეისჰოლში რომ წავიდეთ?
-არ ვიცი მანდ არ ვყოფილავრ ჯერ. მარა თუ ღიაა წავიდეთ.
-10ზე თუ 10:30ზე იღება.
-11ზე მანდ იყავი. მალე მოვემზადებით და მანდ ეგდე. კალესაც ვეტყვი, ტყუპებს არ სცალაით ნაშებშიარიან და ნიკას დაურეკე ან ანის ვეტყვი.
-შენ დაურეკე.
-გაბრაზებული ვარ მიდი რა.
-რა მოხდა?
-მოგიყვები.
ყურმილი დავუკიდე და კალეს გადავურეკე ისიც მალევე დამთანხმდა, ოთხში გოგოები შემივიდნენ, ჩემსტასაცმელში რომ ვერაფერი ვნახე ლანასას დავუწყე ქექვა.
-აუ მიდი ის წითელი კომბინიზონ-შორტ-კაბა მათხოვე.
-აიღე კარადაშია ბოლო თროზე.
-ოკეი.იცოდე არანაირი ჟაკეტი რა.
გამაფრთხილებლად დამიბრიალა თვალები.
-არ გამოვა წიკები მაქ.
-გცეეემ. გამჭირვალე კაბა გათხოვო?
-არაა ძააან ბოზ**დარაა. იცი რა მათხიოვე? შინდისფერი ბოლოკაბა.
წამით დაიბნა და მერე კი კითხვა შემომიბრუნა.
-წინ რომ იკვრება ღილებით?
-ხო ეგ...
-აიღე ვიცოდი მთხოვდი და ჩავაგდე.
-მიყავრხარ მეტრეველო.
ლოყაზე ვაკოცე და კარადის მისი მხრიდან შინდისფერი ბოლოკაბა ავიღე, მერე ჩემი კარადიდან შვი თხელი სვიტერი. სწრაფად გადავიცვი ზედა და მკლავზე გაკეთებულ სპეციალურ ამოჭრილებში ცერა თითები გავყავი. მერე კაბაც ამოვიცვი და ზედა შიგნით ჩავიტანე. ანიმ ინტერესით შემომხედა
-ფეხზე რას იცმევ ან თმას რას უშვრები?
-უნდა დავისწორო. ფეხზე რავი ნაჭრის ჩექმები რომ მაქ მაგას ჩავიცმევ.
-იმას იღლიები რო არ გქონდეს ყელამდე რომ აგივიდოდა?
-ჰა ჰა ჰა სასაცილოა ძაან
სანამ მე თმას ვისწორებდი ლანამ ტანზე ჩემი ბანკეტის სამოსი და ფეხზე მისი წითელი ჩექმები მოირგო. ანიმ თეთრი საკამოდ მოკლე კაბა ჩაიცვა და შავი მაღლების ჩაცმას აპირებდა(არა ჩემი და ლანაც ჩექმებიც მაღალ ქუსლზე იყო, მაგრმა მისი ძაან მაღები იყო)
-ანი თავს წაგაძრობ შავი ფეხსაცმელი მოაშირე, სასწრაფოდ, ან შვი კაბა აიღე ჩემი!
-ძაან კახპობა როა?
-ხო
-ოკეი მომწონს ეგ კაბა.
ჩემი კაბა ჩაიცვა და სწრაფად გავედით სახლიდან. 5წუთი ველოდე კალეს რომ აღარ მოვიდა გოგოები მანქანაში დავტოვე და სახლში ავაკითხე. კარები ისევ ჩვეულებრიავდ შევაღე.
-ეო რას შვრები ამდენ ხანს?
-აუ არ მეშვება ტასო(ვიცი წინა თავში ლიზა დავწერე მგრამ ტასო ქვია ამერია)
-აუ ლეეეელ წამიყავნეთ რა?
-მიდი დარიას და ნიკას კითხე!
-გეხვეწები შენ უთხარი!
-ტასო მისმინე, მე ვერ მოგხედავ იქ საყავრელო, მე, კალე, ნიკა, ლანა, ანი და აკო რომ გავილეშებით მერე ვეღარ მოგხედავთ.
-აკოვინააა.
-ჩუ გოგო ნუ გაქ გრძელი ენა.
სწრაფად დაუცაცხანა უმცროს დას კალემ.
-ვინაა ლელა?
-ჩვენი მეგობარი!
-რატომ არ ვიცნობ?
-არვინ იცნობს ჩვენ გარდა! სუ ოღონდ!
-აა მაგასთან ერთად დადიხარ საზღვრ გარეთ. რომ იძახი მარტი მივდიავრ მრტოოო?
-კალეეეე მოვკალვ. დაუშვად დავდივარ?
-კაია ძლიან გშიფავთ უკვე.
-საქმრო მყავს მე გოგო ნუ ხარ ტლიკინა მიდი რა ვერ წაგიყვანთ დღეს გთხოოოვ ტასო და არაფერი წამოგცდეს.
-სანაცვლოდ რას მივიღებ?
-გიოსთან ურთიერთობის აწყობაში დაგეხმარები.
უფროსი ძმების ჩვევა ხომიცით? აი ბიჭის სახელს რომ გაიგებენ და გაკივიან ეგრე იყო ზუსტად კალეც.
-ვინაა გიო?
-წამო გზაში აგიხსნი. გკოცნი ტასუ.
-მეც.
მანქანის წინა სავარძელზე ლანა იყო სამოსკუპებული ასე რომ ვაჟბატონს უკან დაჯდომა მოუწია. მანქანა რომ დავქოქე ეგრევე დანაპირები გამახსენა.
-გიორგი არის ტასუნას კურსელი.
-და რა ურთიერთობას ამბობდი?
-რა ურთიერთობაც წესით მე და დამაინეს უნდა გვქონდეს.
-წინააღმდეგი ვარ, ჯერ უნდა გავიცნო!
-გაგაცნობ გპირდები. ახლა მოკეტე არ მაქ შენი ნერვები.
-კარგი მაგრამ რა მოხდა?
-ანი ან ლანა გეტყვიან. გავგიჟდები გეფიცები კალე გავაფრენ.
მანქანის საჭეს ხელი ძლიერად დავარტყი და გაზს უფრო მაგრად მიავდგი ფეხი. ანიმ კი კალეს მხარი გაკრა და თვითონვე დაიწყო ამ ამაზრზენი ამბის თქმა.
-დედა და მამა ლელას ხელის სათხოვნელად მოდიან ლელასთან!
-რააა?
-მე აგიხსნი. - დამშვიდებულმა ვუთხარი და სარკიდან გავხედე მეგობარს-შარშან ნიკასთვის მილას გარიგებას აპირებდნენ. აი მეზობელი რომ ჰყავთ, შენ და ნიკა რომ დასცინოდით, არც მყავს ნანახი. ხო და ამ დებილმა წამოაყრანტალა ცოლად ვერ მოიყავნსო და მერე იმათმა რატოო და აჰა ამაზე უკეთესს რას მოიფიქრებდა და დააბრეხვა რომ ერთად ვიყავით, ასე დღემდე ერთად ვგონივართ მაგის სამეზობლოს და ოჯახს.
-უიმე გრძელი ენა გაქ ანი, უნდა ამოგაგლიჯო ამ ანგელოზივით გოგოს შენი ძმის ხელში ვერ ჩავაგდებ.
ამასობაში კლუბშიც მივედით, აკოს ჩავეხუტე და გადავკოცნე ნიკა კი ხელის აწევით გავაჩუმე, მაშინვე შევაჭერი და ბარს მივაშურე. ცოტახანი ველოდე ბარმენს და მერე როგორციქნა ჩემთვისაც მოიცალა.
-ჰეი რას დალევ?
-ლონგ აილენდი გაქვთ?
-კი, მაგრმა ასეთი ძლიერი შენთვის?
-ნუ მიყურებ თუძმა ხარ ეგრე თვი 11წლის ორჭიქიანი გოგო მგონია.
სკამზე ჩამოვჯექი და მალევე ნიკა მომიჯდა გევრდით.
-ორი მარგარიტა.
-ლონგ აილენდი შევუკვეთე მე.
-კარგი ერთი მაშინ.
ბარმენმა კოქტეილი იმედგაცრუებულმა დამიდგა და ნიკას მიერ შეკვეთილი მარგარიტას მომზადებას შეუდგა, არც ვუყურებდი ისე ვიყავი მასზე გაბრაზებული. არც სასმლისთვის დამიაკრებია პირი,ჩვევად მქონდა სანამ მასაც არ დაუდგამდნენ არ ვსვავდი. მერე როცა მისი მარგარიტაც დადგეს ერთი ყლუპი მოვსვი. კარგად ვგრძნობდი ჩაის, არყისა და ტეკილის გემოს სხვას ნამდვილად ვერ ვარჩევდი.
-რატო ხარ გაბრაზებული?
-ნიკა კარაგდ იცი!
-რა ჩემი ბრალია?
-ზუსტადაც რომ შენი და ანის ბრალაი! მე რავქნა ახლა ქორწილი ჩავშალო?
და სწორედ ამ წამს დამკრა იდეამ
-ნიკაააა ზუსტად ეს მინდოდა.
-არა ჩვენ აკოს გეგმას მივყვებით და შენი ქორწილი ისედაც ჩაიშლება. თან მისი გეგმა სახალისო გამოვა.
-მაშინ დედაშენს აუხსენი რომ არ მოვიდეს და ხელი არ ითხივოს ჩემი. არა რა მაინტერესებს იცი? ყველას რატომ უნდა მის შვილს რომ გავყვე?
-იმიტომ რომ ლამაზი, ჭკვიანი და უერთგულესი ხარ.
უკნიდან აკო ჩამეხუტა.
-მადლობა აკო.
-რას სვავ
-ლონგ აილენდს გინდა?
-კი.
ჭიქა გავუწოდე და უკან დაბრუნებული ნახევარი მე ჩავცალე. მერე იყო ცეკვა, მხიარულება ჭქის-ჭიქაზე გამოცლა, მაგრამ რად გინდა სანამ მე-20ჭიქამდე არ ავედი ვერ დავთვერი.სახლში გვიან მივედით.

15 ოქტომბერი... რბოლა.

დილას ძლივს დავიხსენი დედის კლანჭებიდან თავი და მეირე რაუნდი სადაც ტარდებოდა იქ მივედი. სწრაფად შევედი ერთ-ერთ გასახდელში და ის იყო უნდა გამომეცვალა რომ აკო შემომივარდა.
-ეეე კარი დაკეტე მალე ვიხდი უიმე.
შემოვიდა და კარი მოხურა.
-მისმინე უნდა გაიმარჯვო ხო? სისულელეეებზე არ იფიქრო, სწრაფად და მოხერხებულად, თუმცა ფრთხიალდ ატარე... გახსოვდეს რომ შენთან ვარ.
ხელში ჩაბღუჯული ნივთი ყელზე შემაბა და ვიცანი, ეს ის გულსაკიდი იყო წინა რაუნდის მერე რომ მომცა.ავღელდი ასე არადროს მოქცეულა.
-აკო რა ხდება?
-არაფერი!
-სადმე მიდიხარ? რამე გჭირს?
-არა ახლა დაწყნარდი გესმის გადი იმ ტრასაზე და დედა უტ**ე ყველას. ვერავინ დაგამრცხებს ჩემი ძლიერი და ნიჭიერი ხარ შენ.
შუბლზე მაკოცა და სწრაფადვე გავიდა გასახდელიდან, ჯერ გულსაკიდს დავხედე მერე კომბინიზოსნ, გაუხდელად გადავიცვი კომბინიზონი და კალეს გადავურეკე.
-რაქენი?
-მზადაა.
-მადლობა.
საქმე ის არის რომ რბოლისთვის მანქანის ნომრებს ყოველთვის ვცვლი. ჩემი ნომრებიდან მხოლოდ და მხოლოდ წარწერიან ნომერზე "ნაამა" ზე გადავდივარ, ნუ პრინციპში ზედვე ვაკრავ და მერე ვაცლი ისევ.
ჩაფხუტი მოვირგე და გასახდელიდან გამივედი. სანამ მანქანამდე მივიდოდი თვალებით ჩემს სასტავს ვეძებდუ,ვერსად რომ ვერ ვანხე ვერც კალე, ვერც ანი, არც ტყუპი დაძმები და არც აკო რომ არ იყვნენ არსად საშინლად ავღელდი. აი თემისგან და ლუსგან არაფერი მიკვირდა. მანქანაში ჩავჯექი და იარაღის გასროლისთანავე დავძარი მანქანა. სამი წრე და ერთი პირველი ადგილი, მთელი ეს დრო უკან მივყვებოდი ბექას ვერაფრის დიდებით ვერ გვუსწარი ბოლო წრეზე კი როცა უკვე ყველა იმედი გადაწურული მქონდა, აკოს სიტყვები გამახსებდა, "სწრაფად და მოხერხებულად, თუმცა ფრთხიალდ ატარე". მანქანის სპიდომეტრმა ბოლო სიჩქარეს მიაღწია და მეც მოხერხებუალდ გავძვერი უკანასკნელ შესახვევში ამის იქით ბექას გზა აღარ ჰქონდა, თუმცა ჯერ ისევ არ ვჩქარობდი გამარჯვების აღიარებას, ყოფილა მომენტები როდესაც ფინიშზე გადაუსწრიათ. თუმცა ეს მომენტი განსხვავდებოდა, მალევე ფინიშ გადავკვეთე უკან ბექა მომყვა. მანქანა ნელ-ნელა გავაჩერე და გადმივედი. იქაურობას თვალი რომ მოვავლე დედაჩემი, მამა, სტასია, ჯაბა, სოფი, ტყუპები და კიდევ ორი გოგო დავიანხე მათ გვერდით. ანუ ამიტომ შემომივარდა აკო გასახდელში. ბექა მომიახლოვდა.
-ლელ სასწაული ხარ!
-მადლობა. ოღონდ ჩუუ-საჩვენებელი თითი ტუჩებზე მივიდე.-ორიევს მშბლები და დამაინეც აქ არიან.უი და ვიღაც ორი გოგო.
-ხო ჩემი და და მისი დაქალი მილა არიან ეგ გოგოები.
-კაი ავორთქლდი მეეე.
-ეგდე უფრო მეტ ეჭვს გამოიწვევ.
-აი გაიგეს სქმროს ძმა მრბოლელიაო და მოეთრნენ ცხოვრებაში რბოლისთვის არ უყურებიათ რა გინდა ღმერთო რააა? ჯოჯოხეთი იქითაც მეყოფა.
-კაი წავე მე.
-მიდი. აუუუუ ლანა მაინც იყოს.ფუი.
მანქანაში ჩაჯდომას ვაპირებდი დედა და სტასია რომ მომიახლოვდნენ.
-ჰეი დაიცადე.
ოხ სტასია, სტასია ვერ გიტან მეზიზღები, აი უსაშინლესად.მეც გავჩერდი და მივტრიალდი. დამანებონ რა თავი. რა სიკვდილი უნდათ.
-მე სტასია ვარ!.
ხელი გამომიწოდა მეც ამრეზად ავხედე, მაგრმა რას დაიანხავდა ჩაფხუტში ეს ჭკუათხელი. ხელთათმანიანი ხელიი გავუწოდე და ჩამოვართვი.
-ლელამ გვიამბო თქვენზე და მე და დედას თქვენი გაცნობა მოგვინდა.
სადაციყო წავიქცეოდი, ისე ვნერვიულობდი.მოიცა და რომ გაიგონ რა დამსჯიან? 21წლის ვარ (ნუ ჯერ) ფეხებსაც ვერ მომჭამენ რა.ხმა შევიცვალე და ოდნავ მივამსგავსე ბიჭის ბარიტონს.
-სტასია, შენი და ძალაინ მიყავრს, მააგრამ რადგან ზედმეტსახელითა და უნომრო მანქანით გამოვდიავრ. და რადგან ჩაფხუტი მახურავს ესეიგი არ მინდა ვინმემ ჩემზე იცოდეს ახლა კი მშვიდობის.
-შენ რა გოგო ხარ?
-კი გოგო ვარ სტას, ბიჭ რა პონტშ გგონივართ? ღმერთოოო კაი გავიგე რომ ერთი გოგო ვარ მარტო ამ რბოლაზე, მაგრამ ბიჭი არვარ სახელს მაინც დააკვირდით.
-სორი, ბიჭი მეგონე და რა ვქნა.?
-ხო და არ გეგონო.
მანქანაში ჩავჯექი და აკოს დავურეკე.
-ოეე საღამოს ხიდზე მოხვალ?
-არა ბასიანზე წავიდეთ ოქეი?
-ოქეი, ახლა სახლში ავლ გამოვიცვლი მერე კალეს ვნახავ ჩვენ ბარში და 6ისკენ ამოვალ შენთან თუ გცალია!
-აუ არა ბოდიშ რა საყვეელო.
-დაიკიდე არაუშავს. ის იყო მანქანა უნდა დამექოქა რომ ჩემთან დამაინე მოვიდა და მანქანაზე მომიკაკუნა, მეც ჩაფხუტი მოვიძრე და მინა ჩავწიე.
-რა გინდა?
-საღამოს სადმე გავიდეთ?
-ბოდიში მეგობრებთან ერთდ კლუბში ვაპირებ აღნიშნვანს.
-კარგი მაშინ იქ შევხვდებით.
-იოცნებე.
აი ეს კი შოკი იყო სოფი რომ მოვიდა დედაჩემთან ერთად.
-დამაინე წავიდეთ კარგი?
-კარგი საღამოს გნახავ შენ.
-მოგკლავ დადინო.
ეჰ დედაჩემი რის დედაჩემია კილომეტრიდან არ იცნოს ჩემი ხმა.
-ეს ლელას ხმა იყო?
აუ აი რატოოოოო რატო? მაინც და მაინც ყველაფერი უნდა იცოდნენ ჩემზე? აი ძალიანაც მომწონს ასე მონაწილეობა რბოლაში რა საჭიროა იცოდნენ?
-არა მაია დეიდა რა სისულელეა ლელას აქ რა უნდა. - წაუმსახიობასავით დამიანემ, მაგრამ ეს ხო მსახიობადაც არ ვარგა და მზერა ჩემკენ გამოექცა, სულ რაღაც ერთი წამით მაიაც მიხვდა რაღაცას და წამოვიდა-ლელა წადი.
მანქანაზე ხელი დაარტყა და მეც დავქოქე, მაგრამ გაცდის ვინმე რამეს დედაჩემი მოვიდა სწორედ ამ დროს.
-ნაამას ელაპარაკებოდი?
-კი პრობლემააა?
-საიდნა იცნობ?
-ბექაც მრბოლელია არ დაგავიწყდეთ.
აეეეე გენაცვალე ტყუილებში, დედამ მანქანას გამოხედა და მეც დავიწვი.
-ლელა? მოიცა შენ აქ როგორ?
-რა? აბა ლელა?
აქეთ იქით მიმოვიხედე და ისევ მაიას შევხედე
-ნუ მაიმუნობ და მითხარი საიდნა გაჩნდი ამ მრბოლელის მანქანაში ან ის გოგო სადაა.
-შენ წინაა მე ვარ ნაამა ვაიმე, ტვინი წაიღეთ უკვე გსაგებია? აღარ შემიძლიხართ.
მანქანა დავძარი და სახლში მივედი იქ კი ყველა დამხვდნენ უკლებლივ, აი სად დამერხა.
-დაჯექი!
-კარგი.
გაკვირვებული დავჯექი ძმებს შორის ისინი ვითომაც არაფერი მომხდარაო ისე იჯდნენ.
-არა რაიყო ჰა ეს? რას ქვაი შენ ხარ ნაამა რას ქვია ამიხსენი!
საშინლად ვერ ვიტან როცა მიყვირიან ასე რომ.
-ნუ ყვირიხარ!
იმხელაზე ვუყვირე, სერიოზულად ვიწყებდი ფიქრს ხმა ხომ არ ჩამიწყდებოდა.
-ენა და ხმა გოგო!
-თორემ რა? ჰა რა? ხო ემ ვარ ნაამა მერე? მერე რა მოხდა რა დაშავდა თუ მანქანის საჭესთან ვჯდები ყოველ წელს წელიწადში სამჯერ და ადრენალისის დიდ დოზას ვაწვდი სხეულს? მერე რა თუ თავზე ჩაფხუტ მორგებული ვზივარ და გიჟივით ვატრიალებ რულს რა დამიშლი? ჩემფეხებს მიზავ. მე შენთვის არ მიკითხავს აზრი არც მრბოლელობაზე და არც მსახიობობაზე!
-როგორ დაგიგრძელდა ეგ ენა, რამე რომ მოგივიდეს მერე? მერე სად მიდიხარ. იმ წყეულ მანქანაზე ჯდომისას კიდვე ერთხელ რომ მოხვდე ავარიაში, მაგრმა ამ ჯერად სარბოლო ტრასაზე მერე რას იზავ?
-იცი რა ამ ჯერად მე არ ვიცი აღარ შემიძია რა უნდა გითხრა და მერე გინდა გაგიჟდი და გინდა გადაგიჟდკ ვაფშე ყველაფერს გეტყვი რასაც გიმალავდი.
ტყუპებმა ფრთხილად მიპრწკინეს და მანიშნეს არ ქნაო, ალბათ ეგონათ ყვეალზე ბნელ საიდუმოლსაც სააშკარაოზე გამოვიტანდი ტყუიალდ წიხდებით ამრტო ავარიაზე ვიტყბი.
-თქვი
-ის ავარიაც სარბოლლ ტრასაზე მომივიდა.
-რააა? აბა შე..
-მოგატყუეთ.
ფეხზე ლუ წამოდგა და მხარი ამიბა.
-თქვენც იცოდით?
-მათ ყოველთვიდ ყველფერი იცინ ჩემზე.
ცოტახანს ყევალ დადუმდა და განაჩენის მოლოდინში მეც გავჩუმდი.
-რბოლას თავს ანებებ არ მაინტერესბეს.
-მაია! შანსი არაა ხვდებით? 7წელია საჭეზე ვზივარ და გინად ყველაფერი რაც შევქმენი, სახელი, ავტორიტეტი. ყვრლაფერი ერთი ხელის მოსმით დავანგრიო?
-კი ეგ მინდა, მაგრამ შენთვის ვამბობ ხომ ხვდები რომ ამ პროფესიას სამუდამოდ ვერ გაჰყვები, რამე რომ მოგივიდეს. კარგი მე არა მაგრამ დამაინე? დამიანეზე არ ფიქრობ, ის შენი ქმარი რომ გახდება ის უნდა გააკეთო რასაც გეტყვის.
ძალაინ მშვიდი ტონი ჰქონდა მაგრმა ისე საშინლად გამაბრაზა ბოლო წინადადება რომ ავწივლდი.
-ფეხებზე დამაინე არ მაინტერესებს, სიცოცზლეს შევწირავ ამ პროფესიას თუ საჭირო გახდა, არ მივატოვებ გესმის
იამსაც არ გავაკეთებ რასაც დამიანე იტყვის, თნაც მან ყველაფერი იცის და არცააა წიანააღმდეგი. იცი რა შვილებიც რომ მეყოლოს მე მაინც მრბოლელი და მსახიობი ვიქნები, შვილების გამოც არ მივატოვებ, მოვკვდები და ობლად დავტოვებ და მაგ საქმეს თავს არ დავანებებ, იცი ხომ რიგორი ეგოისტიც ვარ? რაც არის ან ჩემით არის ან არა. რბოლა სულ იქნება ანუ სულ ჩემით იქნება და რომ მოვკვდები შენსავით კაირ ვაიძულებ შვილებს ჩემ პროფესიას გაჰყვეს! იცი რას ვიზავ რომელსაც დააინგერესებს იმას ვასწავლი ყველაფერს და ამ თემას აღარ შეეეხო მე მრბოლელეი ვარ და შეეგულეთ.
ზევით ავვარდი და 5წუთში უკვე მზად ვიყავი. სწრაფად ჩავედი კიბეებზე და მანქანაში მოვკალათდი. 10წუთში კი ბარში ვიჯექი კალეს წინ.
-რა გჭრს?
-დალევა მინდა მოვალ.
ბართან მივედი და ჩვენთვის კარგად ნაცნობ ბარმენს მივესალმე.
-როგორ ხარ ნოე?
-კარგად შენ?
-საშინალდ მიდი ნეგრონი დამისხი რა.
თან კოქტეილს აკეთებდა თან მელაპარაკებოდა.
-რა გჭირს?
-რბოლაზე გაიგო ოჯახმა და უნდა მიატოვო იმიტორო დმიანეს რომ გაჰყვები ვეღარ გააკეთებ იმს რაც გინდაო.
-აეეე და დამაინე ვინააა?
-ჩემი საქმრო! რამდენი რამ გამოტოვე ბარმენა.
-ნუ მეძახი ეგრე! აჰა აიღე და ეს შენ ძმაკაცს წაუღე დასჭირდება მაგას რომ გაიგებს.
-გაკოცე გასვლისას გადაგიხდი.
-მიდი.