ცამეტი წელი რომ შემისრულდა სრულიად შევიცვალე. რადიკალურად შემეცვალა ხასიათი, უფრო ჩუმი, გულჩათხრობილი და მკაცრი გავხდი. სამყარო სხვანაირ ფერებში დავინახე და მის მიმართ სიბრაზეც გამიჩნდა. ამ დიდ გარდატეხვამდე მისული თათია დღეებს მუსიკის მოსმენაში და ხატვაში ატარებდა, ახლა კი უაზროდ ვარ ჩავარდნილი წიგნებში. სკოლიდან დაბრუნებული შევიკეტებოდი ოთახში და ვცდილობდი რაც შეიძლება იშვიათად გამოვსულიყავი.. მშბოლებიც ცდილობდნენ ამ რთული „გარდატეხის“პერიოდში ხელი შეეწყოთ და ზედმეტად არ გავვეღიზიანებინე.
ქარაფშუტა გოგო არასდროვს ვყოფილვარ, მაგრამ ბავშვობიდან მომწონდა ბიჭები.. არ მოგესმათ! არასდროს დამიმალია ჩემი ემოციები და გრძნობები ვინმეს მიმართ. ვერ ვიგებ იმ ფაქტს რატომ უნდათ გრძნობების დამალვა და საკუთარი ემოციების ჩახშობა როცა შეიძლება ყველაფერი იმაზე მარტივად გამოვიდეს ვიდრე თავად წარმოუდგენიათ.. დარწმუნებული ვიყავი, რომ მოვიდოდა დრო და ჩემი ეს თვისება აუცილებლად დამეხმარებოდა ბედნიერ ცხოვრებაში.. დამამთავრებელ კლასში გადავედი, უკვე უგონოდ შეყვარებული ბიჭზე.
ერეკლე ქავთარაძე. გაიცანით ბიჭი, ჩემი ჰორმონების ამოტრიალების მიზეზი და საუკეთესო მეგობრის ძმა.
***
მთელი ტანით მიყრდნობილი სკამს, ჭერზე მქონდა მზერა მიპყრობილი და გულის გამაწუხებლად ვაკაკუნებდი მაგიდაზე, საჩვენებელ და ცერა თითს შორის მოქცეულ კალამს.
-ნიკოლეიშვილი, დაგვემართა ნერვოზი გააჩერე ეგ ხელი..-უკნიდამ კლასელმა გამომძახა.. ისე ბედნიერად ვიყავი ფიქრებში შეწინააღმდგების გარეშე შევუსრულე „თხოვნა.“
-რა გჭრს გოგო?-ჩუმად გადმომიჩურჩულა მარიამმა.. აი იმ გოგომ ვისი ძმაც მერამდენე წელია გულში მყავს ჩავარდნილი ვინ მოთვლის.
-ვაიმე.. არ დამაცადოთ რა.-შეწუხებული სახით გავსოწრდი და ახლა უკვე ხელებში დავმალე სახე.
-რა გჭირს შენ ამ ბოლო დროს?! საერთოდ გარეკე ხო?
-შარზე ხარ?
-იმენა მორიელი ხარ რაა.. გაიგე ახლა რა უნდა შენს თავს.. -არა კივიცი მაირიამ მაგრამ სად არის. სევდიანად გავაწკლაპუნე ტუჩები მობეზრებულმა ახლა მობილურს ჩავხედე.. -ხომ წამოხვალ შენც?
-სად გოგო?
-უჯარმაში ექსკურსიასავით.. თან მერე ჩემთან დავრჩებით.
-ბევრი მოდის?
-რავი მთელი კლასი, დამრიგებელი და ჩემები იქნებიან.. -აქ უკვე ყურადღებით ვუსმენდი, ჩემებში ალბათ ერეკლეც მოიაზრება.
-ჰო რავი წამოვალ, აბა სახლში რა ვაკეთო.. -როგორც სხვა დღეებშიც, ერთად გამოვედით სკოლიდან. ნახევარი გზა ასევე ერთად გავიარეთ და უკვე მარტო დარჩენილმა ყურსასმენემში წყნარი მელოდია ჩავრთე , ხელები ჟილეტჩი დავმალე და გავიტრუნე. ყველაზე მეტად ეს მდგომარეობა მომწონდა, ჩემი კომფორტის ზონაა. არ ჰქონდა მნიშნველობა სად ვიყავი მთავარი იყო ყურსასმენები, კომფრტული მოსაცმელი და ფიქრები. ფანტაზიას არ ვუჩივი, ყოველ დღე ახალ-ახალ ვერსიებს განვიხილავ, თუ როგორ ვიქნებით მომავალში მე და ერეკლე.
ხანდახან მგონია რომ ავიკვიატე. ასე უბრალოდ ერთმა გაღიმებამ უაზრო იმედები ჩამისახა და სრულიად გამაბრუა, არადა ხომ ვიცი შანსი ნულს ქვემოთ მაქვს. ერეკლე ის პიტი არაა ჩემი არსებობა რომ შეამჩნიოს.. ყოჩაღ თათია, როგორი გონიერი ხარ ხოლმე მეგრამ, ხომ შეიძლება შენც დაივიწყო?! არა ტყუილად ვეცდები რამეს... ამასობაში მაზოხისტური თვისებებიც გამოვავლინე, მომწონს ჩემი მდგომარეობა! რა ვქნა მომწონს ის ფაქტი, რომ ვიღაც უიმედოდ მიყვარს და მოვრჩეთ აქ საუბარს!
ყურსასმენებში სიმღერა გაწყდა და ახლა უკვე ტელეფონის ზუმერი მესმოდა.
-გისმენ.
-აუუ თათი, რაღაცას გთხოვ რა?
-მთხოვე მარიამ..-მის ძალით სევდიან ხმაზე გამეღმა.
-არ წახვიდე სახლში ამოდი ჩემთან რაა.
-უკვე გზაში ვარ მარიამ, სკოლაშ რატომ არ მითხარი?
-აუ ახლა მომინდა შენთან ლაპარაკი.. რაღაც ძალიან მოვიწყინე გზაში და მჭირდები..მიდი წამოდი ტაქსით და ფულს მე დაგახვედრებ.
-არ მინდა მაქვს მეც, კაი ჰო. მაგრამ იცოდე მშია..
-აუ ხანდახან რა ჯიგარი გოგო ხარ რა..
-კაი, კაი.-ტელეფონი გავთიშე და მალევე გავაჩერებინე მძღოლს სამარშუტო ტაქსი. მეორე მხარეს გადავედი და მეგობრის სახლისკენ ავიღე გეზი.. დრომ გამაოცა, მალე გავიდა და მეც უკვე სადარბაზოსთან ვიდექი, ტელეფონი ჯიბეში ჩავდე ყურსასმენებთან ერთად. კიბეები მშვიდი მაგრამ სწრაფი ნაბიჯით ავიარე და ხის კარზე ძლიერად დავკარი მუშტი..
-შემოდიი..-წვრილი ყვირილის ხმა გავიგე მეორე მხრიდან და სახლშიც შევედი, გეზი სამზარეულოსკენ მეჭირა.
-ჰა აბა რა მოხდა.-იქვე მივდე ჩანთა მე კიდე სკამზე ჩამოვჯექი.
-რაღაცაზე ვეჭვობ და უნდა დამეხმარო.
-აუუ რა მოხდა?
-მგონი ჩემ ძმას ვიღაც ევასება.-ჯამიდან მსხვილი კარტოფილი ამოიღო და დანით კანის მოცლა გააგრძელა.
-კაი არ გაა*რაკო..-თვალები დავაწვრილე.-და მე რა შუაში ვარ?
-დღეს როგორც იქნა სახლში დამხვდა ხოდაა მინდა ორივე ერთად შევუჩნდეთ და ვათქმევინოთ.-ჩუმათ ხითხითბს.
-აუ მარიამ, როგორ ფიქრობ მე რომ დამინახავს მეტყვის რამეს?! ხომ იცი არ ვევასები..
-ვცადოთ რაა. -ძლიერად ჩაგდო ძლივს გათლილი კარტოფილი წყლით სავსე ჯამში..
-და ამისთვის მომაბრუნე სახლიდან?-ნელ-ნელა ნერვები მიწყდებოდა.
-კაი რა გჭირს რაა. თათი ნუ მიბრაზდები რაა. მინდა გავიგო და რა ვქნაა.
-რომ არ გეუბნება ესეიგი საჭირო არაა. -ხმა კიდევ უფრო გამიმკაცრდა.
-კარგი.-ეწყინა.-ვჭამოთ და მერე წადი თუ გინდა.
-ნუ გწყინს მარიამ. უბრალოდ არის რაღაცეები რაც არაა საჭირო იცოდე. -პასუხი აღარ გაუცია, შებრუნდა და დიასახლისობა განაგრძო. მეც მოშვებული ვიჯექი სკამზე. ყავის გაკეთება გადავწყვიტე.უკნიდან მივეკარი ჩემს მეგობარს და ყელში ვაკოცე. -გემრიელო..
-ოხ ეს ვინ მოსულა.-ნერწყვი გამეჭედა ყელში ისე შემაშინა მისმა ხმამ.
-ვა ეკეე, როგორ ხარ?-უდარდელი ღიმილით შევხედე და კვლავ კარადისკენ შევტრიალდი.
-რავი გაფუჭდა აურა უკვე შენი დანახვით..
-არაუშავრს. რას ვიზამთ ყველაზე დადებითად ხომ არ იმოქმედებს ჩემი უმშვენიერესი აუარაა.-ჭიქა მშვიდად ავავსე ცხელი წყლით, კვლავ სკამზე მოვკალათდი და უტიფრად გავაგრძელე მისი თვალების ყურება.. -ტელევიზოს ჩავრთავ მარუს.. -გვერდი ავუარე კარებში გაჩხერილ ერეკლეს და მიმიკები დავიმშვიდე. უკან ადევნებულმა დამასწრო სავარძელში ჩაჯდომა.
-ისე დღეს კარგად გამოიყურები.-გაკვირვებულმა ისე სწრაფად მოვსვი ცხელი ყავა მთელი საყლაპავი ჩავიწვი. ხმა არ გამიცია, რამე რომ მეთქვა უნდა ავწრიპინებილიყავი და ამას ისევ დუმილი სჯობდა. მთელი ტანით იყო გადაწოლილი სავარძელში, განზე გაშლილ ლამაზ წვივებში ედო ხელები. ყველაზე მეტად მაგიჟბდა ცოცხალი, აღგზნებული მუქი ფერის თვალები. მზერა როგორც ყოველთვის გამჭოლი, დამცინავი..
-არაა?-სარკასტული ელფერით ჩაიცინა.გონზე მოვედი მაშინვე.
-რა?-კბილები ერთმანეთს ძლიერად მივაჭირე.
-გევასები თათია?-ხარხარი აუტყდა.ცეცხლი წამეკიდა სხეულზე. გულმა კინაღამ დამარტყა.ფეხზე წამოვიჭერი, მის წინ დავდექი და ხელებით სავარძლის დავეყრდენი. მთელი ბრაზი მოვმართე..
-მევასები.. თან ისე მევასები ერეკლე რომ ყოველ შენს შემოხედვაზე ვსველდები.-რაც შეიძლებოდა მეტი ირონიაა ჩავტენე ამ სიტყვებში, ერთხანს ვუყურე ყავისფერ თვალებში და უკვე სიგიჟის პიკს მიღწეული გავარდი სამზარეულოში.-დეგენერატი გოგო ხარ.-მასზე ვაპირებდი ბრაზის ნთხევას.
-რა გინდა გოგო?
-აქ რომ მომიყვანე ის მინდა. დამაწყვიტა შენმა დებილმა ძმამ ნერვები.
-აუ ნუ აქცევ ყურადღებას რაა..-ჰო რა ადვილია? მთლიანად ამოტრიალებული, გაფაქტული ვარ! აღარც გამოჩენილა ბატონი ჩემი ჰორმონების მტერი, ერთი გამოგვძახა მე მივდივარო და მეც მშვიდად ამოვისუნთქე. ვჭამეთ და დანაყრებულები საწოლზე მივწექი.
-როგორ შეგიძლია არაულ ოთახში გაჩერება?-ავზუზუნდი. ჩემი სუსტი წერტილი ვერ ვჩერდები არეულ ოთახში.
-კაი ჰო, ოღონდ შენ გაჩუმდი და დავალაგებ.. -მაშინვე მიწვდა დივანზე მიყრილ ტანსაცმელს და კეცვა დაუწყო..
-მარიამ როგორ ფიქრობ, ვის უფრო მეტად შეუძლია სიყვარული ქალს თუ კაცს?
-ადამიანს გააჩნია, მინახავს გონის დაკარგვამდე შეყვარებული კაცებიც, მოღალატე კაცებიც.. ყველას თავისებურად შეუძლია სიყვარული.
-ხო ალბათ.. -კედელზე გამიშტერდა თვალები, მაშინვე ქავთარაძის მზერა ამეკვიატა. მისი თვალები.. ჩემი გამოხტომით კიდევ უფრო შევაზიზღებ თავს ისედაც მუდამ წინააღმდეგი იყო ჩვენი მეგბრობის. -მარიამ რატომ არ მოვწონვარ შენს ძმას?
-რავი სულელია ერთი, არაა კაი გოგოო.. -სიმწრით ავხარხარდი.
-ხო,ალბათ მართლა არ ვარ კარგი გოგო.გამმომიძახე ტაქსი და წავედი რა, ხვალისთვის უნდა ვიმეცადინო. ბოლო კვირაა და დატვირთული ვარ რეპეტიტორებთან.
***
მთელი ძალით ვიტვირთავდი თავს რომ მისი აღმატებულება ერეკლე არ დამებრუნებინა გონებაში. ბოლო დღეებს სულ მასწავლებლებთან ვატარებდი და საერთოდ არ მეცალა არაფრისთვის. საღამოს სახლში დაბრუნებული კი ისე ვიძინებდი ჭამასაც ვერ ვასწრებდი. ახალი კვირა დაიწყო. გამოცდებიდან გამოსულები ერთმანეთს ველოდებოდით მე და პატარა ქავთარაძე. მშვიდად გავიდა გამოცდების კვირა. ყველა გახარებული ელოდებოდა ექსკურსიის დღეს..არ ვიცი მაგრამ რაღაც შეიცვალა, შინაგანად სავსე ვარ ემოციებით, ადრე ღამე არასდროს გამითენებია, ახლა კიდე გულაღმა ვწვერა და ველოდები გათენებას. აქა იქ ცრემლიც კი მადგება მაგრამ მაინც ვერ ვტირი. წინა კვირის მომენტი მუდამ ტრიალებს გონებაში და უამრავ ტალღას ქმის სხეულში. ხვალ ავდგები ჩავიცვამ გამომწვევად და დავანახებ რომ მის გარშემო მყოფებისგან გამოვირჩევი და მათზე ნაკლები არ ვარ.! ხო ზუსტად ასე ვიზამ.
დილით მაღვიძარას დავასწარი და სანამ დარეკავდა გამოვრთე.
-დილა მშვიდობისა დედი..-სამზარეულოში შესულ დედას მივესალმე და აბაზანას დავეპატრონე. სურნელოვანი გელით დავფარე კანი, თმა გავიშრე და ბუნებვრივი იერი დავუტოვე, ამოვიდა გასწორებული თმა ყელში. ისედაც იშვიათად თუ წავისვამდი მაკიაჟს ხოდა ახლაც მხოლოდ მკვებავი გადავისვი ხორბლისფერ სახეზე. მხოლოდ წამწამები ავპრიხე.
-დედი, შენი ჩანთა გუშინ გავამზადე, ერთი ხელი თბილებიც ჩავაწყე.
-მაიკო როგორ მიყვარხარ ასე რომ იცი ხოლმე..-უცნაურად აცქმუტებული ჩავეხუტე დედას.
-დედი, ხომ კარგად ხარ?-მიუჩვეველია ჩემგან გრძნობების გამოხატვას.
-დეე, ხანდახან საჭიროა სიყვარულის გამომჟღავნება.-მისივე სიტყვები გავუმეორე .-მამა ხომ არ წასულა?
-არა ემზაება ჯერ.
-ჰო, უჩემოდ არ წავიდეს, ფულიც მინდა და თან სკოლასთან დამტოვოს. -საძინებელში, რომ შევედი უკვე ვიცოდი რასაც ჩავიცვამდი. მალევე მოვიძიე, მაისის თვის მიუხედავად უცნაური სუსხი იყო დილაობით ამიტომ თხელი ჟაკეტის ზევიდან საყვარელი ჟილეტი მოვიცვი და ბედნიერი გავედი მისაღებში.
-მამიიკოო..-გავწელე და უკნიდან მოვეხვიე.
-არ მომწონს ამდენი დღით რომ მიდიხარ.-მოღუშული სახით გამომხედა.
-კაი რა, მასწავლებელიც იქნება და მარიამის ოჯახიც.
-მერე რა.. მოკლედ რამდენჯერაც არ უნდა დავრეკო სულ მპასუხობ. თუ რამე ისეთი სიტუაცია იყო და არ მოგეწონა მირეკავ. მე ჩამოვალ და წამოგიყვან. თვალებს კიდე ნუ ატრიალებ.. ათასი მამაძაღლი დაიარება.
-კაი,კაი. ადექი წავედით ახლა. -აი ყველაზე მეტად რა მიყვარს იცით? არასდროს ავიწყდება დედასთვის კოცნა წასვლის წინ. ასე ხელებს შემოხვევს ხოლმე წელზე, ცოტახანი თვალებში უყურებს და კოცნის. არც ერთი დღე არ არის ამის გარეშე.-მეამაყებით მე თქვე.-სულელური ღიმილი ამეკრა სახეზე, ორივეს მივეკარი.
-დათი, დღეს რა დაგახვედრო?
-დღეს მზად დამხვდი საღამოს, რესტორანში ვივაღშმოთ.. -გული ამიფანცქალდა..
-ჰო, გაუშვით შვილი და იმაიმუნეთ თქვენ..
-თათია, გაყევი მამაშენს..-სიცილით გამოგვიშვა დედამ და მეც მთელი გზა ჩუმად ვიჯექი.
-ასე საგულდაგულოდ ვისთვის გაიპრანჭე?-მამის ვითომ მკაცრმა ხმამ გამომაფხიზლა.
-ელასტიკებით სიარული როდიდან არის გამოპრანჭვა მა?
- არასდროს არ ყოფილხარ დებილი შვილი და ახლა რა დეგამრთა? ან როდის იყო მე რამეს მატყუებდი?-ჩაერთო გამომძიებლის ალღო ალბათ.
-ცოტა არ იყოს მეუხერხულება შენთან ამ თემაზე ლაპარაკი...
-მამი, შენ ისე სწორად ხარ გაზრდილი გენდობი. იცოდე ამ ცხოვრებაში ბედნიერი დღეების გარდა არაფერი დაგრჩება. ამიტომ ყველა წამი დაიჭირე და არ გაუშვა. გააკეთე ის რაც შენ გაგაბედნიერებს.. თუ რამე შეცდომას დაუშვებ არაუშავრს. ეს ცხოვრება ხომ ზუსტად შეცდომებით ისწავლება. რაც მთავარია მე გყავარ და თუ რამე შეგეშლება ერთად გამოვასწორებთ ხომ ასეა მა?! -თავზე ხელი გადამისვა, წამით გამომხედა.
-ბედნიერია დედა ასეთი რომ ხარ. მეც ბედნიერი ვარ მა.. -გული ამიჩუყდა.
-თუ ვინმემ გაწყენინა მითხარი დამოვაჭრი ყ**რებს.-სიცილით მითხრა.
-კაი მა.-აი სკოლასთანაც მივედით.
-მიდი მამას მერცხალო და ჭკუით ხო.?არ ანერვიულო დედა.
-კაი მა.-ლოყაზე გემრიელად ვაკოცე და ავტობუსთან შეკრებილ კლასელებს შევერიე..

___________
გამარჯობა.. ძალიან აღლვებული და მონატრებული ვარ აქაურობას. ბოლო მოთმინების ფიალაც აივსო, ხოდა დავბრუნდი.. დავბრუნდი ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული ისტორიით. იმედია ამდენი ხნით გაუჩინარებას მაპატიებთ და კვლავ დამიბრუნდებით.. მოუთმენლად ველოდები ჩემი პერსონაჟების შეფასებას.. ძალიან მომენატრეთ მე თქვენ, სიყვარულით თქვენი ფენიქსი.. <3