ერეკლე ქავთარაძე./2/
მამის პროფესიამ ძალიან დიდი გავლენა იქონია პატარა თათიაზე, რომელსაც მუდამ აინტერესებდა გამოძიების გარშემო განვითარებული მოვლენები. ალბათ სწორედ აქედან ჩამოუყლაიბდა უემოციო ხასიათი. ცივი გამომეტყველების უკან ყოველთვის იმალებოდა მგრძნობიარე გოგო. ნიკოლეიშვილს მუდამ მიაჩნდა სისუტედ ემოციების გამოხატვა.. ამიტომ ცივი სახით უსწორდებოდა მის პირისპირ მდგარ ემოციებს.. ლაღი გამომეტყველებით ავიდა ავტობუსში, მეგობრის გვერდით დაიკავა ადგილი და აცქმუტებულ მარიამს ღიმილით გახედა.. -შენ რაღა გაცინებს გოგონი? -რავი კარგ ხასიათზე გავიღვიძე და..-ტუჩები გადმოატრიალა მარიამმა.-კაი რა გაგიკვირდა ახლა ჩემი ხასიათი. -რავი აბა. დილიდან ცდილობდა ხასიათის გაფუჭებას ძმა ჩემი.. მაგრამ ახლა ისეთი გახარებული ვარ სულ, რომ ქვეყანა დააქციოს ვერაფერს შეძლებს.-ხელები გულზე დაიკრიფა ქავთარაძემ და ფანჯარაში სიცრცეს წამიერად გახედა. -რატო კაცო? -რადა, ბატონმა ერეკლემ აიჩემა მეც უნდა წამოვიდეო. იქ დალევენ შენი ყ*ე კლასელებიო და უნდა ვაკონტროლოო.- გულის პატარა კუნჭლში საშინლად გაუხარდა ახალი ამბავი.. აქ ხომ სწორად ერეკლე ქავთარაძის გამო იყო. -კაი დაიკიდე რა, იყოს თავისთვის და აკვირდეს ამათ.-თავით კლასელებისკენ ანიშნა.- ჩვენ დავითრიოთ სასმელი, დავაწვეთ ტყეში და დავლიოთ..-ყურთან მიწეული, სიცილით გაუნდო მიზანი. -ჰოო ეგ არ გამოეპარება იმ ბუას.. -ვსო, მოვრჩეთ ახლა შენს ძმაზე ლაპარაკს, წამო იმათთან ვითამაშოდ.-მოძრავ ავტობუსმა ფეხზე მდგარი მეგობრები წააბარბაცა.. მხიარულ ნოტას არ კარგავდნენ ბავშვები.. რამდენჯრე გაიხედა ფანჯრიდან ნიკოლეიშვილა, როგორც კი ინტერესის ობიექტი დაინახა, მშვიდად ამოისუნთქა და კვლავ მოუბრუნდა გონება კლასელებისკენ. გაჩერებული ტრანპორტიდან ბავშვები ერთმანეთის მონაცვლეობით დაიძრნენ სივრცისკენ, მხოლოდ თათია ნიკოლეიშვილი არ ჩქარობდ. მთელი თავით იყო ჩავარდნილი ზურგჩანთაში და არარსებულ ნივთებს ეძებდა შიგნით. გონება ორად ჰყოფდა მის რეალურ სახეს. ნაწილს უნდოდა მთელი მონდომებით დაეპყრო კაცის ყურადღება, მეორე ნახევარი საკუთარი თავმოყვარეობი გადაბიჯებას უკრძალავდა. მთელი ძალით ებრძოდა ორი მხარე ერთმანეთს, მაგრამ სწორედ იმ ეგომ გაიმარჯვა , რომელიც ასე დაჟინებით მოითხოვდა ჩრდილიდან გამოსვლას! წელზე შემოფარებული ჟაკეტი, რომლითაც საჯდომის დაფარვას ცდილობდა მოიხსნა და იქვე სკამზე უგულოდ დააგდო. -ჰა თათა არ მოდიხარ?-კლასში მუდამ იყო ერთი ბიჭ, რომელიც თათა ნიკოლეიშვილის არყოფნას ყველგან ამჩნევდა. -კი დამელოდეთ ახალვე.- კლასელს ამოუდგა გვერდით და მასთან ერთად დაფარა მეგობრებს შორის მანძილი.მთელიგზა მხიარულობაში გაიარეს. მზეც ცის წვერზე მოექცა. -საშინლად დაცხა, მეტი აღარ შემიძლია.-ქოშინით,თითქმის თავისთვის ჩაილაპარაკა და იქვე ხეს ჩრდილს მიაშურა. -თათუუს დაიღალე გოგო? -ჰო ნოდო ძალიან. წადით, მე დავისვენებ და ავტობუსში დაგელოდებით რა.. -კაი რას ამბობ. მოდი აგიყვან და წავიდეთ. -შენც დაიღლები და ისედაც ცუდი წარმოდგენა აქვს ჩემზე ირინას და უარესად გავაბრაზებ..-სახე სიცხისგან აწითლებოდა და გასაგრილებლად საკუთარი ხელის მოძრაობით ჰქმნიდა ნიავს.. ნეტარება იყო სიგრილე. -კაი ტო, არ გ*იდია ირინა.. მოდი მოდი..-მუხლებქვეშ ამოდო ხელი და მოულოდნელად მხარზე გადაიკიდა. -იცოდე, არ დაგივარდე. -კაი პატარაა..-მისი მუქარანარევი ხმა სიცილით დაფარა ნოდო ხავთასმა და წინ წასულ მასას დაეწია, ზოგს გაასწრო კიდეც. არხეინად იყო მოკალათებული კლასელის მხარზე ნიკოლეიშვილი და ყვალეს მომღიმარი აკვირდებოდა. არ გამორჩენია ქავთარაძის გაღიზიანებული სახე. როგორც ყოველთვის ახლაც, დაწვრილებული თვალებით აკვირდებოდა გოგოს მოქმედებას. მშვიდი, გამაღიზიანებლად მედიდური ნაბიჯით მიიწევდა აღმართზე. სტილიც კი მასსავით ტემპერამენტიანი ჰქონდა შერჩეული. ტილოს ლურჯი შარვალი ეცვა, ცალი ხელი ჯიბეში ჰქონდა მოთავსებული. მეორე მტევანში სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი ეჭირა. -ნოდო, თუ დაიღალე ჩამომსვი.-მზერა როგორც კი მოაშორა ქავთარაძეს მაშინვე კლასელი აქოშნებულლ ხმა მოესმა.. -ჰო , რა უკვე აღარ შემიძლია. თან მოვედით.-მშვიდად ჩამოსვა მიწაზე. -პატივი იყო თქვენი ტარება უდიდებულესობა.! -სიცილით, მიახლოებლი ჯელტმენური ხმით უთხრა. -მადლობა.-არ მიაქცია კლასელის ქცევას ყურადღება. უკვე დანიშნულების ადგილას ასული იქვე კლდის პირას, ლოდზე ჩამოჯდა. სახე ჰაერს მიუშვირა. საშინლად ეამა ცივი ნიავი სხეულს რომელსაც ერეკლე ქავთარაძის ალი მოსდებოდა. -აღარ სველდები ჩემზე, თუ უკევ სხვა ობიექტი გყავს მიზანში?-ხავერდოვანმა ხმამ დაურღვია მშვიდი აურა, მოულოდნელობის ეფექტმა შიშიც კი გამოიწვია. რომ არა ძლიერი მტევანი, რომელიც მალევე ჩაეჭიდა მის გამხდალ მაჯას ალბათ კლდიდან გადავარდებოდა. -შემეშინდა.-მკერდზე მიიდო ხელი. -აჰ, გაშნებ კიდეც?-ირონია ჩამდგარი, უჩვეულოდ დაბალი ხმით ურევდა გონებას. -ერეკლე.. ერეკლე.. მგონი ძალიან მოგეწონა ის აზრი რომ მომწონხარ..-არც ნიკოლეიშვის გაუჭრდა ირონიის ჩატენვა საუბარში. საოცრად შეამცირა მანძილი. ქალის თმის სურნელი რომელიც ნიავმა აიტაცა, ცხვირის ნესტოები აუწვა ქავთარაძეს.. ფეხის წვერებზე დამდგარ თათიას კარგად გამოსდიოდა კაცის ნერვებზე მისივე სიახლოვით თამაში.-იქნებ შენ იმდენად მოგწონვარ რომ გიდ*გება ჩემზე?! ჰა აბა დაფიქრდი რამდენჯერ წარმომიდგინე სექსუალურ ფანტაზიებში შიშველი.. -ცხვირის წვერის გახახუნებას არ დაავიწყდა ყელზე დაბერირ მოძრავ არტერიაზე. სიტყვის თქმა არ დააცადა ისე მოშორდა ადგილს და ნინო დეიდას გვერდით ამოუდგა. დამცინავად მომდგარი სახის მიღმა აღელვებული ემოციები იდგა. *** აგარაკის ეზოს კარი, მხიარულად შეაღეს ბავშვებმა და დიდი ხნის მდუმარე ეზო სიცილით და ხმაურით გამოაფხიზლეს. როგორც ყოველთვის გოგონები მასწავლების მითითებებ ასრულებდნენ. ნაწილს სახლის დალაგება ჰქონდა დავალებული, ნაწილი საჭმლის კეთებით იყო გართული. მხოლოდ ორი მეგობარი ისხდა ეზოში გამოკიდებულ ჰამაკში არხეინად და მწვანე ვაშლით ისველებდნენ პირს. შორიახლოს ტელეფონზე მოსაუბრე უფროსი ქავთარაძეც იყო. რომლის მზერაც არ გამორჩენია გოგოს. ახალისებდა კაცის მკაცრი გამოხედვა, უცნაურად ათამაშებული ჭინკები მის, მუდამ აღზნებულ მუქი ფერის თვალებში. იმ მომენტში დაეფიცება სულის გაყიდვაც კი შეეძლო, აღონდ ისევ ეგრძნო კაცის არომატული ცივი სურნელი. უემოციო, იდუმალი გამომეტყველებით უყურებდა თვალებში და ფეხებშორის მომატებულ ფეთქვას ერთმანეთზე დაჭერილი წვივებით ახშობდა -გოგო..-ძლიერად მკრა ხელი მარიამმა. -რაა?-მოულოდნელობისგან შეხტა. -ნოდარიკოს ხომ არ მოსწონხარ?-წარბები აათამაშა. -აი ეგ საიდანღა მოიტანე ჭორბიურო? -რავი დღეს სულ თავს დაგტრიალებდა.შენი თრევაც არ დაეზარა. სულ რომ მომკვდარიყო რომელიმე ჩვენგანი ალბათ უგულოდ გადაგვივლიდა და არ შეიმჩნევდა. -კაი რა, ალბათ ჩემი ტრა*ი მოეწონა და შებმას ცდილობს. ..-ხითხითი ჩილაპარაკა და ფეხით ჰამაკი აამოძრავა. -აუ თათი აქ ჩემ მეზობელს ცხენები ჰყავს, რომ არ გინდა გავიდეთ? შენ ხომ ძალიან გინდოდა ჯირითი. -მართა? მინდა წამო რაა. -აჟიტირებული შევვიდნენ ოთახში, ჩუმად გაუმხილეს ნინო დეიდას გეგმა და თანხმობის მიღებისთანავე სირბილით გადავიდნენ მეზობელთან. -ვალიკო ბაბუაა?-ჭიშკარი შეაღო ქავთარაძემ. -რომელი ხარ?-სახლიდან მოხუცი კაცი გამოვიდა, მოვლილი თეთრი წვერით და საოცრად კეთილი ლურჯი თვალებით. -მე ვარ მარიამი, ნინოს შვილი.. -მოდი მარიამ, რა კარებთან გაჩერებულხარ. -ვალიკო ბაბუა რაღაცის თხოვნა გვინდა.-საყვარლად გაინაზა მარიშკა ქავთარაძე. საოცარი უნარი აქვს! ასე საყვარლად შეუძლია ადამიანის დარწმუნება და ნებისმიერი თხოვნის შესრულება. -მითხარი შვილო აბა.. -ეს ჩემი მეგობარია-ხელით უკან მდგომ ნიკოლეიშვილზე ანიშნა.- ჯირითი უყვარს ძალიან და თქვენი ცხენი რომ წავიყვანოთ ცოტა ხნით? გპირდებით ფრთხილად ვიქნებით-ღიმილით გადახედა მარიამმა მეგობარს. -ჰო შვილო, წაიყვანეთ. ცოტა ფიცხია და .. ძაან არ გააჭენო.-თათიას ღმილით შეხედა მოხუცმა. -ელვა ჰო? -ჰო, სილვერს ცოტა ფეხი აწუხებბს და ვმკურნალობ. -ძალიან დიდი მადლობა ვალიკო ბაბუა..-გახარებულები უკან გაყვნენ მოხუც კაცს. შავ ცხენთან მიიყვანა. ბეწვი მართლაც ელვასავით უელავდა. ლამაზად გადავარცხნილი თმა და შავი ბრიალა თვალები ჰქონდა. გრძელი ფეხები. -როგორი მოვლილია.-სიხარული და გაოცება ერთიანად გამოსახვოდა თათას. -აბა როგორ ჩემო გოგო. შეძლებ თუ დაგეხმარო? -შევძლებ.-თმები ერთი ხელის მოსმით გაიშალა, ძლიერად ჩაეჭიდა უნაგირს და მალევე ამხედრდა შავ ელვაზე. მშვიდი ნაბიჯით გამოიყვანა ეზოდან და გზას გაუყვა.. მარიამი უკან ჩამორჩენილი ტელეფონით უამრავ პოზაში უღებდა სურათებს. სუსხიანი ჰაერი ეკლებივით ხვდებოდა სახეზე, ნიავი ყავისფერ თმას თავის ნებაზე აფრიალებდა და იდუმალ შეხედულებას სძენდა. წრეზე მოსიარულე ულაყის მოძრაობას ტანს აყოლებს და სახლის სიღრმეებში იმ კაცის მზერას ეძებს. შემობრუნებულს სულ სხვა მხარეს დახვდა ერეკლე ქავთარაძე, ჯიქურად მიაშტერდა თვალებში, ბაგეები კი ღიმილმა გაუპო. ცხენს არ აძლევს წასვლის საშვუალებას.. რამდენიმე წამი ასე გაგრძელდა, უცებ ძლიერად მოიქნია საბმელი და ადგის მოსწყვიტა ულაყო. მოხრილი მთელი ტანით იყო დაჭიმული და ჰაერს მისი სისწრაფით ჭრიდა. -მიდი პატარა, უფრო სწრაფად.. –სითამამე მოემატა,კიდევ ერთხელ აგემა ტყავის საბმელის ნაწილი ულაყის უკანალ და მანაც ისეთი სისწრაფით განაგრძო სვლა, რომ არა ძლიერად ჩაფრენილი მტევნები ალბათ უკან გადააგდებდა. გაჩერება სცადა, ორ ფეხზე შედგა ცხენი. შიშით წამოიყვირა და მთელი ძალით მოეჭიდა. პირველად შეეშინდა ტკივილის. მთელი ძალით დაიჭირა თავი და დაიმორჩილა ფიცხი ცხენი. ცოტა კიდევ ირბინა ელვამ,ნელ-ნელა შეანელა სვლა და სახლისკენაც მობრუნდნენ.-შემაშინე ლამაზო ბიჭო!- უკვე გაჩერებულ ცხენს, ერთ მხარეს გადმოვარცხნილ თმაზე მოეფერა და შუბლით კისერზე დაეყრდნო. -ვაიმეე, თათია გული კინაღამ გამისკდა.-თვალებ გაფართოებული, ფერდაკარგული მივარდა მეგობარს როგორც კი დაბლა ჩამოვიდა ნიკოლეიშვილი.-კინაღამ გადმოგაგდო. -მეც შემეშინდა.. - მშვიდი მაგრამ, მაინც შიშჩამდგარი ხმით უთხრა.ტყავის საბმელი წინ დაიჭირა და ცხენთან ერთად აკანკალებული სხეულით დაიძრა სახლისკენ. შიშს ჰყავდა ატანილი გარშემო ვერავის ამჩნევდა. პატრონს მიუყვანა ცხენი, მადლობა გადაუხადა და სახლისკენ თავჩახრილი დაბრუნდა.. მკლავში ძლიერი ხელი იგრძნო,რომელმაც მარტივად შემოაბრუნა. -ეს რა ცირკი დადგი?-შუბლშეკრული, გაბრაზებული შეშინებული მზერით დაჰყურებდა გოგოს. -ასეთი თავქარიანი რატომ ხარ?! რამე რომ მოგსვლოდა რა პასუხი გამეცა შენი მშობლებისთვის?!-არ წყვეტდა ნიკოლეიშვის დატუქსვას, მათ შორის მანძილს კი საგრძნობლად ამცირებდა. მისი დაჭმული მტევანით დაუჭირა კეფა და აიძულა თავი არ აერიდებინა.. -მარიამ..-ხმამაღლა დასჭექა. -რა იყო?-სახლიდან გამოსძახა მეგობარმა. ერთხანს ჩუმად იდგა, მოთმინებით ელოდა ქავთარაძის რეაქციას, რომელიც არ აპირებდა გოგოს გათავისუფებას მკლავებიდან. -მოდი რა ერთი წუთით..-ირონიული სიცილი მოედო ბაგეებზე და მაშინვე იგრძნო თავისუფლება როგორ კი ფეხის ხმა გაისმა.. -რა გინდაა? აუ თქვენ კიდე ჩხუბობთ?-მობეზრებულმა გადაატრიალა თვალები. -შენი ძმაა ცოტა დასაწყნარებელი. -გაცეცხლებულ თვალებში ეშმაკურად უყურებდა ძარღებ დაბერილ ქავთარაძეს.სიცილით გაეცალა მარიშკა.. -ამისთვის მიიღებ.-გამაფრთხილებლად დაუქნია თითი.. -დიდი სიამოვნებით დაველოდები მომენტს როცა დამსჯდი.-სექსუალური ხმით გასცა პასუხი და გვერდი ისე ჩაუარა შეხებაც არ დავიწყებია. მძლიმედ ამოისუნთქა ნერვებ მოშლილმა ქავთარაძემ. დაჭიმული საფეთქელი ხელით მოისრისა და გოგოს გამოწვევაზე გაეღმა.. უამრავი აზრი უტრიალებდა, როგორ მოეხელთებინა ეს ვნებიანი ქალი მკლავებში. ის ფაქტი რომ თათია ნიკოლეიშვილს გამოსდის მისი აღგზნება სრულიად აცოფებს. *** შუადღე უკვე გადასული იყო, ბიჭები ლუდით იყვნენ შეჟუჟუნებულები, გოგოების სიცილი კი აყრუებდა არემარეს.. ოთახიდან გამოსული ნიკოლეიშვილი სიცხეს უჩიოდა, ამიტომ მოღეღილი მკერდის დამალვა აღარ შეეძლო ჟაკეტით.. ეზოში აპირებდა გასვლას მაგრამ როგორღაც მარანში აღმოჩნდა, კედელსა და ეკეს შორის. -კიაი რა ეკეე. -სიტყვა გაწელა და ორივე მტევანი მიაბჯინა.-უყურე შენ როგორი მკვრივი მკერდი გაქვს..-ოდნავ მოუჭირა მკერდზე და სიცილით ახედა მის ზევიდან დაჩერებულ კაცს. -მოგწონს ხომ ჩემთან ასეთი თამაში? -ძალიან.-ახითხითდა და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის გამომწვევად მოიქცია. -ძალიან კარგია. მე კი თავის შეკავებას აღარ ვაპირებ. -თავი მტევნით დაუფიქსირა და მის ტუჩებთან დაიხარა. -საშინლად მოქმედებ ჩემზე თათია..-ვნება გარეული ხმა როგორც კი მისწვა მის სმენას, მაშინვე ტაომ დაუარა მთელ სხეულში. სასიამოვნოდ ჩაეღვარა ლავა ორგანიზმში. მაგრამ საერთოდ არ დაუკარგავს აზროვნების ძალა. -ეკეე.. ახლა ისე მინდიხარ..-არც მან დააკლო ვნების ნოტები.-დამელოდები? ორი წამით გავალ..-ნელ-ნელა აგრძელებს საუბარს და კაცის ყელს არ აშორებს რბილ, სველ ტუჩებს. -კაიი, აქ ვიქნები.-გამარჯვებული ღიმილით დატოვა ქავთარაძე. რომელსაც ვენებში ჰქონდა გამჯდარი ვნება. გახშირებული სუნთავდა და შუბლით მიყრდნობილი ცივ კედელს ელოდებოდა მის ვნებიან ქალბატონს. წყვილის სიცილის ხმა რომ მოესმა გაგიჟებული შეტრიალდა შემოსასვლელისკენ. აკისკისებული თათია და მის უკან აკრული თან ჩახუტებული ნოდო რომ დაინახა ლამის ცეცხი წაეკიდა სიბრაზიზგან. -ვაიმეე.. -გაოცებულმა შეჰყვირა. -ჩვენ გავალთ..-შეაბრუნა ნოდო და გასვლა დააპირა. წამით გაჩერდა კარების ზღურბლთან. ღიმილით გამოხედა გაგიჟებულ კაცს და ჰაეროვანი კოცნით დაემშვიდობა. __________ გამარჯობა. მოკლედ ველოდები შეფასებას. მინდა თქვენი აზრი დააფიქსიროდ პერსონაჟებზე ვრცლად.. მადლობა წინასწარ და იმედია მოგეწონებათ. <3 |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.