შენ ხომ არ იცი, როგორი მტკივნეულია, როცა ბედნიერი წუთები დღის სინათლესთან ერთად უფერულდება. შემდგომ კი თავისთავად ქრება.... ქრება და უჩინარდება ფანჯრის მიდამოებში მყოფი ღრიჭოებიდან. ბოლოს კი უთქმელად გტოებს, მაგრამ ამავდროულად თან გიტოვებს შენში აშრიალებულ, მონატრებულ გრძნობებს, რომელიც შეუძლებელია კვლავ ოდესმე შენეულად აქციო.


გარეთ ისეთი ამინდი იდგა, როგორიც ყოველთვის მიყვარდა. ჩიტები თავისი ჯადოქრისებრი ეფექტით ღიღინებდნენ და მომენტალურად თავიანთ განზომილებაში გადავყავდი, სადაც ყველაფერს სიყვარულის თავბრუდამხვევი სურნელი დასტრიალებდა.
ვგრძნობდი, როგორ ივსებოდა ჩემი სხეული იმ სურნელით, რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ გაზაფხულის ძლევანოსილ ძალას შეეძლო.
ჩემი ტუჩები ვერ ახერხებდნენ გრძნობების სიტყვებით გადმოცემას. ისინი მხოლოდ ეშმაკისეულად ელვარებდნენ და ორად იყოფოდნენ, როდესაც ღიმილს ვერ იკავებდნენ...
მზის სხივები ჩემს სხეულზე თამამად იდებდნენ ბინას... ვგრძნობდი, როგორ აღწევდა, ჩემს ჯერ კიდევ უმწიკვლო და ამავდროულად ბავშვურ სულში და როგორ ეფინებოდა თითოეულ ორგანოს სიცოცხლის მალული ძალა.
თვალებს როგორც კი ვხუჭავ ვგრძნობ, რომ კვლავ მასზე ღვივდება ფიქრები გონებაში... კაცზე, რომელიც ჩემი ღამეული კოშმარი გამოდგა და ამავდროულად ახალი ცხოვრების გასაღებიც...
კვლავ გონებაში მიდგება, მისი თითოეული მიმიკა, მიხვრა-მოხვრა, თითოეული ამბორიც კი...
თითოეული მის მიმართ გაჟღერებული სიტყვა.
- მგონი მართლა შემიყვარდი.- ეს ის სიტყვები იყო, რომელიც მას ბოლოს ვუთხარი. რის გაგონებისთანავე „მან“ სასიამოვნოდ გაეღიმა და წელზე თავისი ძლევამოსილი თითის ფალანგები შემახო....

ვიცი... ათასი შანსი რომ მქონდეს, ათასჯერვე ამ წუთებს გავაცოცხლებდი... შეუძლებელი გამოდგა, მისი მამაკაცური იერის დავიწყება, რომელიც მუდამ ჩემს გონებაში დაფუსფუსებდა. გრძნობები შტორმისავით მიტევდა. დამშვიდებულ სულს ქარიშხალს მოუვლენდა... ბოლოს კი სრულიად განადგურებული, კვლავ მას ვუხმობდი, რადგან ჩემში სხვა ამაზე ძლიერი გრძნობა არ სახლობდა....


რაც ჩემს გონებაში ჩარჩა ღამეული სიზმრისგან მხოლოდ ესაა....

- იცი? ერთხელ ასეთი რაღაც ამოვიკითხე. „ქალს ორი ბაგეები აქვს ერთი მაღლა და ერთიც დაბლა. მაღლა კოცნიან სიყვარულის ნიშნად და იმის სურვილისთვის, რომ დაბლა კოცნის ნებაც დართონ.“
- არაა ეს მოსაზრება რეალობას მოკლებული.- ვუთხარი და მის ღრმა თვალებში ისეთი მზერა ვსტყორცნე, რომ მის ანარეკლში გაუჟღერებელი სათქმელი ამოიკითხა.


„იგი“ ჩემს სხეულს გამომწვევი მზერით ასაჩუქრებდა. გულამოვარდნილი ცდილობდა, რომ ჩემი შინაგანი სამყარო, ჩემი თითოეული მოძრაობით ამოეკითხა.
„იგი“ მაშიშვლებს...
არც ფაქიზად და არც ძალიან ველურად....
სხეული უკანკალებს და ერთი სული აქვს, როდის შეერწყმება ჩემს სხეულს.
- გინდა გითხრა ახლა რას ფიქრობ?
- რას?
- იმას, რომ ძალიან გინდივარ... ძალიან გინდა ორგაზმამდე მიგიყვანო...


ყოველგვარი გრძნობებისგან დაქანცული სააბაზანოში შევდივარ....
ვშიშვლდები....
ერთ ხანს საკუთარ ანარეკლს ვაკვირდები, რომელიც სარკიდან მიმზერს.
საკუთარ თითის ფალანგებს სხეულზე ვაცურებ...
თვალებსაც ვხუჭავ.
წარმოვიდგენ, რომ „იგი“ კვლავ აქ არის.
საკუთარი თითები საკუთარი აბობოქრებული სხეულის ტალღებში დაძრწიან.
ნელა...
აუჩქარებლად....
თუმცა საშინლად სასიამოვნოდ... აჰ....
სხეული დილის ცვარივით მეფინება....
საკუთარი ხმა შორეულად, ყრუდ ჩამესმის.
თითები რიტმულად მოძრაობენ...
წინ...
უკან და ასე დაუსრულებლად...
შემდგომ სასიამოვნო, ყრუ ტკივილი....
ერთი დიდი ამოკვნესა და ძირს წყლის წვეთებთან ერთად, საკუთარი სხეულის გაწმენდა.




თვალებს, როცა ვახელ კვლავ ვგრძნობ „იგის“ სურნელს, რომელსაც მთელი ჩემი სხეული ჰქონდა დამონებული....
ახლა კი ვდვავარ ფეხზე.
ვუყურებ ჩემს წინ მყოფ მწვერვალს და მინდა მის სულში ჩავძვრე.... მისად გადავიქცე.
მაგრამ „იგი“ არ მიღებს....
და ისევ...
როგორც გუშინ ან თუნდაც გუშინწინ, მარტო ვარ და კვლავ „იგი“-ზე ფიქრი მაწუხებს, რომელიც ჩემი ღამეული კოშმარი და ამავდროულად ახალი ცხოვრების გასაღები აღმოჩენილიყო.