ხანდახან ჩვენს ცხოვრებაში, რამდენჯერმე ხდება გარდამტეხი წუთები, მოვლენები ან თუნდაც ერთი ადამიანის გამოჩენამ სულ ამოგიტრიალოს შენი ეგო, შეეხოს შენს მორალს და სულის ისეთ ბნელ კუნჭულებამდე მიაღწიოს შენც რომ არასდროს გდომებია ჩახედვა.

სწორე ასე მოხდა ტიტეს ცხოვრებაში. ააფორიაქა სული, აუმღვრია ადამიანმა, რომელიც პირველად ნახა. ჯერ ვერ ფიქრობდა იმასზე თუ რატომ აფორიაქდა მაშნ, როცა ხელებში ჩუვარდა გულწასული, მაგრამ ფიქრის საშალება პროფესიამ არ მიცა, მოქმედებდა ავტომატირად და აკეთებდა იმას რაც ევალებოდა. გოგონა მოასულიერა და პალატაში დააწვინეს, გაუკეთეს დამამშვიდებელი და მშვიდად ეძინა მაშინ, როცა მისი ერთადერთი ძმა სიკვდილს ებრძოდა. ტიტე კიდევ დადიოდა შემოვლაზე და ფიქრისთვის არ ეცალა, აი როცა კარს მიუახლოვდა სადაც გოგონა იწვა და სანამ შესულიყო, მისი ძმის ამბების გასაგებად მიმღებში გაეშურა და გაიგო, რომ გადარჩა. გეგა ნემსაძე თაიას ძმა გადარჩა. გაიგო ისიც რომ თაია ერქვა.
- სახელიც კი რა განსხვავებული აქვს ამ გოგოს.,გაიფიქრა და მის პალატაში შევიდა. თეთრ ზეწარზე შავი აბრეშუმივით მბზინავი, ტალღოვანი თმა ეფინა.,ქათქათა კანი, მოკლე კურნოსა ცხვირი და ულამაზესი ტუჩები ქონდა, ტიტეს სუნთქვა შეეკრა, გაშეშდა ულამაზესი იყო თაია ნემსაძე. გაახსენდა მისი მწვანე, ცრემლიანი თვალები და სასტიკად აეწვა თითები ისე მოუნდა შეხებოდა. აი ის წამი, ის გარდამტეხი წამი მოხდა მის ცხოვრებაში და სწორედ მაშინ მიხვდა, რომ ეს იყო სულ სხვა შეგრძნება რაც კი რამე უგვრძნია.
იმ ღამით სიმშიდე იყო. თიას ძმა კი გადარჩა., მაგრამ კრიტიკულად იყო და ჯერ არ იცოდნენ როდემდე დარჩებოდა მართვით სუნთქვაზე. თაიას ოჯახის და მეგობრების გარდა თითქმის არავინ გააჩნდა და ცოტახნის წინ მხოლოდ ძმა დარჩა, ამიტომ მოუწია დედის დაკრძალვაზე ეფიქრა. მეგობრები რომ არ დახმარებოდნენ ალბათ ვერც გაუძლებდა. დაკრძალვის დღეს ძალიან წვიმდა, თაია სულ სველი და ტალახიანი იყო, თითქოს ამინდი ზუსტად ასახავდა მის შინაგან მდგომარეობას ამ ამბავს ისიც ემატებოდა, რომ მისი ძმა ვერ აცილებდა მშბლებს უკანასკნელ გზაზე. სულ იმაზე ფიქრობდა, რომ გაიღვიძებდა როგორ ეთქვა მომხდარი, როგორ დაეწყნარებინა როცა თავად იყო დასაწყნარებელი.
- ღმერთო მე რატო არ წამიყვანე მათთან ერთად?! მე რატომ არ ვიჯექი,?! რატომ არ გავყევი.
სულ ეს უტრიალებდა.
ლენკამ მისმა მეგობარმა წაიყვანა სახლში, დაბანა, მოაწესრიგა და კლინიკაში მიიყვანა. ჯერ კიდევ არ შეიძლებოდა პაციენტის ნახვა და ფანჯრიდან უყურებდა მისი ძმის დასახიჩრებულ და ათას მილზე შეერთებულ სხეულს, გული ნაფლეთებად იყო ქცეული. უნდოდა ეყვირა, ეტირა, გაეგლიჯა ყველაფერი მაგრამ მეორე მე არ აძლევდა ამის საშუალებას. მის ფანჯრებთან ჩიკეცა ვერაფერს აკეთებდა გარდა თვით გვემისა. ხშირად გვესმის მე რომ არ წავსულიყავი, მე რომ ასე მექნა, მერომ იქ ვყოფილიყავი და მსგავსი სიტყვების ამოძახილი, მაგრამ განა რა ვიცით ჩვენ საცოდავმა არსებებმა წინასწარ რა იქნება? განა შეგვიძია უფლის განგება წინასწარ ვიცოდეთ? განა შეგვიძია ჩვენ ცალკეულ ადამიანებს რამე შევცვალოთ?????

ტიტე და ლუკა შემოვლაზე დადიოდნენ და ლუკა გაშეშდა. მიმართულებას თვალი
ვალი გააყოლა და დაინახა, ძაძებში ჩცმული თაია, როგორ იჯდა იატაკზე და მოთქმით უჩუმრად ტიროდა, ხელები უკანკალებდა და სხეულს ვერ იმორჩილებდა ისე კანკალებდა. ეს რომ დაინახა კინაღამ შეიშალა, ისე მოუნდა ხელში აეყვანა მკლავებში მოექცია და არასდროს გაეშვა. უნდა მისულიყო მაგრამ მისმა დაქალმა მიასწრო და მასთან ერთად ჩაიკეცა ერთმანეთს ეხვეოდნენ და ტიროდნენ. ეს ისეთი სცენა იყო ცრემლების გარეშე ვერავინ გაუძებდა,. ტიტეს სახე წაშლილი ქონდა და ცოტაღა აკლდა ხმამაღლა ატირებას, ლუკაც დაიზაფრა და უხმოდ გაეცალნენ ადგილს. არ ლაპარაკობდნენ მომხდარის შემდეგ და ვერაფერი მიხვდნენ ასისტენტები რა მოხდა ასე რომ დაამუნჯა ორივე.

ცოტა აზრზე რომ მოვიდა, თაიამ იკითხა ექიმის სახელი და გვარი ვინც დედამისს გაუკეთა ოპერაცია, უნდოდა ბოდიში მოეხადა ისტერიკის გამო. უთხრეს ტიტე ყანჩაველია 505კაბინეტშიო. მოიკრიბა გამბედაობა და კარზე დააკაკუნ, ამ დროს ტიტე მთელი თავით იყო ჩრგული საბუთებში და ისე დაუძახა მოდიო არც კი აუხედავს. თავი რომ აწია გაშრა, თაიას დიდრონ ამღვრეულ მწვანეებს გადააწყდა და გულის ცემაც გამოტოვა.
-იცით ბოდიშის მოსახდელად მოვედი ბატონო ტიტე მე ვერ ვაზეოვნებდი ხომ გესმით და....
-მესმის. წარმოთქვა ბიხი ბარიტონით და იქვე გაქვავა თაია
-მოკლედ ბევრს არ მოგაცდენთ., კიდევ ერთხელ ბოდიშს გიხდით.
-მეც მინდა ბოდიშის მოხდა ბევრი მომივიდა მეც ავღელდი, უბრალიდ ჩვენთვისაც რთულია პაციენტის... ნუ ხომ გესმით.. თაიამ ვეღარ მოსმენა გაუჭირდა და სასწრაფოდ გამოვარდა კაბინეტიდან.
-ფუ რა დებილი ვარ რაა გოგოს ჯერ ვერ მოსულა აზრზე და მე ისევ სიკვდილზე დავიწყე. გაბრაზდა თავის თავზე.
-იმ ღამით თაია სახლში წამივიდა დარჩენის უფლება არ ქონდა. ფეხით დაუყვა ქუჩას და საერთოდ გამოეთიშა სამყაროს, ისე მივიდა სახლამდე ვერც კი გააცნობიერა.

ტიტე ერთ შუახნის ექიმს მოწონდა, ვის არ მოეწონებოდა ხორბლისფერი კანი, ეშხიანი ზღვისფერი თვალები, დიდრონი ტუჩები, თმები წინ ქოჩრი და გვერდებზე სპარსული, წვერი ყოვლევის დაბალზე ქონდა გაპარსული. საშალოზე მაღალი სუსტ ადამიანებში გადიოდა. ექიმს, ელისაბედი ერქვა და ისე მოწონდა, რომ დაინახავდა ვერც სხეულით და ვერც სიტყვუთ ვერ მალავდა. ალბათ რომ შეძლებოდა ყველას წინაშე შემოაძარცვავდა ტანსაცმელს. ეს ამბავი კლინიკაში ყველამ იცოდა სულ დასცინოდნენ ტიტეს. ხშირად მისი ასისტენტები სპეციალურად უგებდნენ მახეებს, რომ ელისაბედს გადაყროდა და ამაზე მერე ,, ეღადავათ,,. ტიტე ფოიეში იდგა და პაციენტების ანალიზების პასუხს აჯამებდა, ლუკა ელისაბედს გამოელაპარაკა და ტიტეს მიმარატულებით წამოიყვანა სპეციალურად და ტექნიკურად, დაინახა თუ არა დაიწყო.
-ოოჰ ეს ვინ დავინახეეე თვით ზევსი.
და ამ დროს ყველამ მათ გამოხედა, ტიტემ თვალები აატრიალა და მხოლოდ ყალბი ღიმილით შემოიფაგლა.
-ტიტე ჩემო სიმპაწიურო როგორ ხარ? რახანია ჩემთან არ შემოგივლიაა?
-პაციენტები მყავდა ბევრი ქალბატონო ელისაბედ.
-ოოხ როგორი პასუხისმგებლიანი ხართ. სად აქვთ ამ გოგოებს თვალები საად? მე მაინც ვიყო შენი ტოლი? რა იქნრბოდაა ჰააა ასეთი ბიჭი მარტო როგორ უნდა ატაროთ არ გრცხვენიათ? თვალი მოავლო იქ მყოფ საზოგადოებას.იო
-ტიტეს მოთმინების ძაფი გაუწყდა, ცოტაც და ლამის გაგლეჯდა ამ ქალს ისეთი სახე ჰქონდა.
აქეთ იქიდან ფხუკუნი ისმოდა ტიტემ თვალი რომ აწია პირდაპირ თაიას მომღიმარ სახეს გადააწყდა, მოშრებით იდგა და უყურებდა სანახაობას. ტიტეს შერცხვა ფერები გადაუვიდა და ისეთი სისწრაფით გავარდა კაბინეტში ხალხს ლამის ფილტვების ანთება დაემართა.

დღეები დღეებს მიზდევდა გეგა უკეთესად ხდდბოდა უკვე პალატაში იწვა და თაია და ლენკა ერთმანეთს ცვლიდნენ და ისე რჩებოდნენ მასთან. ტიტე ულვე ყირებამდე შეყვარებული თაიას დანახვაზე რაღაც სისწრფით სხვა ადამიანად გარდაიქმნებოდა და ეს უკვე შესამჩნევი ხდებოდა. ხვდებოდნენ ლუკა და ანდრეაც რომ მათ მასწავლებელს უკვე ,, წა. ტიტემ ძლიერად მოხვია წელზე ხელი თაიას, რომ არ დაცემულიყო და აი მაშინ იგრძო თაიამ სხეულში აფეთქება და აფორიაქება, მათი თვალები კი ერთმანეთს ისე შეეჩეხა, ვერც კი ამჩნევდნენ მათ ირგვლივ რა ხდებოდა.


ველი შეფასებას და კრიტიკას. რთულია შეფასების გარეშე გაგრძელება