პროლოგი
_ჩაგიხედავთ ადამიანის თვალებში?
დაგინახავთ რა ხდება, იქ, შიგნით?
თვალებით უნდა ჩასწვდე მის სულს! ისინი დაგანახებენ, როგორია ადამიანი! რა უჭირს, რა ულხინს. ბედნიერია, თუ უბედური. ისინი დაგანახებენ კარგსაც და ცუდსაც.სულში ღრმად ჩამალულ შიშებს,ტკივილებსა და ნაიარევებს გაჩვენებენ.
რა ფერის არის ადამიანის სული?
წითელი? მწვანე? თუ ქარვისფერი?
სული იმფერია, რაფერიც ადამიანის თვალია,მაგრამ მე თუ მკითხავთ ყველაზე ლამაზი, ყევალზე კეთილი აიზბერგისფერი სულია. თითქოს ყინულია, ცივია, უხეშია,მომაბეზრებელია, მომაკვდინებელია. ერთი შეხედვით მკაცრი, ბოროტი, გაყინული დამახინჯი ჩანს, მაგრამ რეალურად ყველაზე თბილი, ყვეალზე ლამაზი, მომაკვდინებლად ლამაზი, სახიფათო, ადრენალინის მოყვარული, მხიარული, ერთგული, მგრძნობიარე და ნაზია. თითქოს ცივია, მაგრამ არავინ იცისი იქ შიგნით მის მორევში რა ხდება. არავინ იცის რაფერისარის ეს გაყინული ცისფერი შიგნიდან, იქნებ ანათებს, იქნებ მოკაშკაშე ლაჟვარდისფერია, ანდაც შავზღვაზე მუქი ლურჯი. ამას მანამ ვერ გაიგებთ სანამ არ გააბრაზებთ, სანამ არ შეაყავრებთ, სანამ არ ატკენთ, სანამ ყველა გრძნობას არ განაცდევინებთ და თითვეულისას თვალებში ღრმად არ ჩააშტერდებით,ისე ღრმად რომ მის სულს მისწვდეთ...

ანი..
უკვე ყველაფერი მზად იყო,დამიანე და მისი ოჯახიც წუთი წუთზე მოვიდოდა,გადავწყვიტე გადამემოწმებინა რა ქნა ლელამ.ასე რომ ტელეფონი ამოვაძრე და მეორე ნომერზე მივწერე.
<<<რა ქენი?>>>
<<<აკოსთან ვართ ჩემოდნებს ავიღებთ და მივდიავრთ >>>
<<<კარგი თუ რამე აირია მოგწერ.თუ არა და საინტერესო ამბებს ჩეხეთში რომ ჩამოვალ მოგიყვები>>>
<<<როდის მოდიხარ?>>>
<<<1 კვირაში.ეჭვი ხომ არ უნდა გამოვიწვიო?>>>
<<<რა თქმა უნდა არა!>>>
<<<რომ გაფრინდებით მომწერე>>>
ტელეფონი ისვე ჯიბეში დავაბრუნდე და სავარძელში ლანას გვერდით ჩავჯეი.მოუთმენლად ელოდა ლანა დაქალის გაქცევით გამოწვეულ პანიკას.როგორცკი დავჯექი თავით ტელეფონზე მანიშნა.
-რა ქნეს?
-აკოსთან არიან ნივთების ასაღბად და მალე წავლენ აერპორტში.
ჩუმად გადავუჩურჩულე .30 წუთში კარზე ზარი დარეკეს და ლანას მხარი გავკარი.
-იწყება ..
ხელები ერთმანეთს გაუსვა და ეშმაკურად გამიღიმა.
-ოჰო როგორ გავერთობით?
-ძაან მაგრად.მე გავაღებ კარს მაია დეიდა.
კარისკენ რასაც ქვია ფრენით წავედი,უკვე ერთი სული მქონდა დამიანეს სახე მენახა როდესაც ლელა ოთახში არ დახვდებოდა.იქიდან გამომდიანრე რომ ჩემი დებილი ტყუპისცალი ცუდი მსახიობია მისთვის არანაირი არაფერი არ გვითქვამს,ასევე არც ტასომ იცოდა რაიმე ლელეას წასვაზე.გეგმას აუჩარებლად და მშვენივრად მივყვებოდით.კარი გამოვაღ და საყვარლად გავუღიმე აწ უკვე პოტენციურ ყოფილ სიძეს.
-როგორ ხარ ანი?
მეღიმებოდა იმის წარმოდგენაზე, როგორ გადაექცეოდა ეს მომღიმარი,ოდნავ აღელვებული და ბედნიერი სახე უეცრად დამწუხრებულ,გაბრაზებულ და შეურაცყოფილად.
-მე კარგად თავად?
-კარგად ,ლელა სადარის?
-ოთახშია ალბათ უკვე მორჩა ყველაფერს ადი თუ გინდა მე მაიას გავაგებინებ.
ხელით მეორე სართულისკენ ვანიშნე,კარს მოვშორდი და მაიას გავაგებინე დამაინეს მოსვლის შესახებ,დამიანეს უკან ბექა და მშობლები მოჰყვნენ ,მისი მეჯვარითურთ.თეკო არსად ჩანდა ანუ ან დააგვიანებდა ანდაც პირდაპირ ქორწილში მოგვადგებოა.სამწუხაროდ ქორწილი არ შედგება.დედა, როგორ დამეწვა სათუთი გული,არა ბიჭოს ამ უხეშ,მონსტრ და არაადამიან მეგრელს გავაყოლებ ჩემს დაქალს მეტი საქმე არ მაქვს ზუსტად აი.მალევე კიბეებზე სახეალეწილი დამიანე ჩამოვიდა.
-ლელა არაა და...
კიდე რაღაცის თქმას აპირებდა,მაგრამ ვინ აცადა კარები სახეწაშლილმა თეკლემ შემოგლიჯა და რამდენიმე წამი მუხლებს დაეყრდნო სულის მოსათქმელად.თეკლას ეგრევე ბექა მივარდა.
-რა გჭირს ?შენ რა ირბინე?
-მაგის დრო არააა...ლელა ...ის გაიტაცეს.
ყველას ისეთი სახე ჰქონა ცოტახანში ავხარხარდებოდი,ნუ ლამის იყო სცილისგან ჩავმკვდარიყავით მე ლანა,კალე და ტყუპი ძმები აი ჩემმა დეგენერატმა ძმამ მართლა დაიჯერა ეს სისულელე."ღმერთო ამ გოგოს ამდენი სისულელე საიდან მოსდის ტვინში?ნუ მამენტ ტვინი არ აქვს რა მიკვირს.ლელა ისეთია იქით მოიტაცებს ვინმეს,არა ბიჭო შენ აჯობებ ისეთ ჯანზეა ტიპი.მაგან აქეთ რომ მოიტაცოს ვინმე და ქმრად მოგვიყვანოს არ გამიკვირდება"უცბად გავიფიქრე და ტელეფონს დავწვდი.ამასობაში კი თეკლას ყველაფრის მოყოლა თხოვა მაიამ ქალი სადაც იყო გაგიჟდებოდა.
-ჩემი დაქალი მილას წამოსაყავნად გავედი ლესელიძეზე,ახლახანს გადავიდა და სანამ მის სახლთან მივიდოი დავინახე ვიღაც ტიპმა როგორ აიღო და წაიღო,კარგახანს ვსდიე მერე კვალი დავკარგე და აქ მოვედი.
არა ხო გეუბნებით დებილია,დაერკა პოლიციაში,მაგრამ ეგ რომ არ გვაწყობს?
ლელა...
ანის გასვლიდან 15 წუთში აკომ მომწერა
<<<ქვევით გელოდები>>>
<<<კაბას გავიხდი და მოვდიავრ>>>
კაბა და ქუსლიანები საწოლზე მივყარე,სქელი იასამნისფერი ზედა და ჯინსი ჩავიცვი,ტუმბოდან მეორე ტელეფონი ამოვიღე ახალი სიმ-ბარათი ჩავდე და პატარა ჩანთაში ჩავაგდე.წინასწარ გამზადებული ზეწარი ფანჯრიდან ისე გადავკიდე რომ ვინმეს ეფირა ,მარიას აივანზე ჩავხტი და მერე იქიდან გავედი გარეთ,რეალურად კი კიბეებზე პატარა ჩანთითურთ დავეშვი და იქვე მდგომი კარადიდან წითელი ქუდიანი მოსაცმელი გამოვიღე.ლიპტს აღარ დავლოდებივარ და კორპუსის კიბეებზე დავეშვი,უკანა გასასვლელთან აკო თავის მანქანით დამხვდა და მასთან წავედით.ორი ჩემოდანი ჩამოიტანა მე კი სადარბაზოსთან ვუცდიდი,მანქანაში რომ ჩატენა მერე გამახსნდა აკოსთან ჩემი საყვარელინ ზედა რომ დამრჩა და ასასვლელად გავიწიე თუმცა აკომ არ მაცადა პირდაპირი მნიშნელობით ამიღო და მანანაში ჩამტენა.აეროპორტში მისულები მალევე გავფრინდით თურქეთში.გზაში ანის მივწერე
<<<თურქეთში ვიქნებით მალე და მერე იქიდან გადავფრინდებით ჩეხეთში.ყველაფერი კარგადაა,ბიჭები მომიკითხე და კიდევ:დედამ თუ ძაან ინერვიულა უთხარით რომ ერთ თვეში დავბრუნდები>>>
<<<ქალი კედლებზე გადის ისეთი სისუელე დააბრეხვა თეკლამ ,როგორცკი ჩამოვალ მაშინე მოგიყვებით ყველაფერს,დეიდა მომიკითხე რომ ჩახვალთ>>>
<<<აუცილებლად,მალე ჩამოდი თორე დავრჩებით ფოტოების გარეშე>>>
თურქეთში ერთი დღით დავრჩით და მერე იქიდან ჩეხეთში გადავფრინდით.ვიფიქრეთ ასე კვალის აღება ცოტა გაჭირდებოდა.პრაღის აეროპორტში თიკა და ვლადიმერი დაგვხვდენენ.როგორ მომნატრებია თიკა.ბოლოს 17 ისები ვიყავით მე და აკო თიკას რომ შევხვდით, უფროსწორედ საქართველოდან, რომ ვაცილებდით.სანამ ანი ჩამოვიდოდა ძირადად სახლში ვიჯით და ვლადიმერს ველაპარაკებოდით,ნუ ჩეხურად ლაპარკს ვცდილობდით ,რამდენიმე სიტყვა მაინც ვისწავლეთ.ისედაც არ გვიჭირდა კონტატი ვინაიდან ინგლისურად და გერმანულად მშვენივრად ვლაპარაკობ ,აკო კი ინგლისურად და ფრანგულად სხლავს,სამაგიეროდ გერმანულში მოიკოჭლებს ისევე, როგორც მე ფრანგულში.ერტკთ კვირაში ანიც ჩამოვიდა და დაიწყო გაუთავებელი გართობა,პრაღის ქუჩებში ხელიხელჩაკიდებული სიარული.ანის მიერ თითეული მომენტის დაფიქსირება.ხელჩაკიდებულები დავდიოდით მე და აკო და რას აღარ ვაკეთებდით ,ხან ვტრიალდებდი და სუა ქუჩაში ვეცეკვებოდი,ხან ზურგზე ვახტებოდი და ნუ მოკლედ მაგრად ვერთობოდით.ფოტოები გადაღებისთანავე ჩემი და აკოს საერთო ინსტაგრამზე იდებოდა.სხვათაშორის საკმაოდ ბევრი გამომწერი და გულშემატკივარი გვყვავს მე და აკუნას.16 წლიდან მოყოლეული ყველა ფოტოს რასაც ვიღებთ ვბეჭდავთ და აქაც კი ვდებთ და იმის მიუხედავად რომ მილიონჯერ გვაქვს ახსნილი ხალხისთვის, რომ მხოლოდ მეგორები ვართ ,ისინი მაინც შეყვარებულებად გვთვლიან.
ეგ კიარა ანიმ რომ მომიყვა თეკლამ რა იდიოტობა მოთხარა ლამის გავწექი სიცილისგან.

ერთი თვის შემდეგ:

აეროპორტში ვდგავართ და თიკას ვემშვიდობებით, ლამისაა გავწვე ტირილით ისე არ მინდა მისი მიტოვება.
-ნუღა ტირიხარ რა. მეც მომენატრება დეიდა, მაგრამ ვტირი? თან ჩემი დიდაა შენი ხოარა?
ანიმ ორივე მხარზე ხელები შემომხვია და ჩემი დამშვიდება სცადა, სანამ აკო დედამისს ამშვიდებდა, მერე საბოლოოდ დავიხსენი მისი კლანჭებიდან თავი და თიკოს მოვეხვიე.
-ხომ ჩამოხვალ?
-ვნახოთ ჩემო გოგო!
-მომენატრები თიკ..
-მეც, აკოს მიმიხედე!
-მაგაზე გეტყვი უარს? ისედაც 24/7ზე მაგის ბინაში ვაგდივარ.
-ზესაუკეთესო მეგიბრები ხართ! თქვენზე უკეთესი არავინ მინახავს.
ლოყაზე ვაკოცე, კიდევ ერთხელ მოვეხვიე და თვითმფრინავში ჩვჯექი, სტამბოლში რომ ჩვფრინდით, ერთმა აზრმა დამკრა თავში.სასტუმროში უნდა გავჩერებულიყავითრადგან ორი დღით გადაიდო ფრენა. ასე რომ ჩემს აზროვნებასაც გასაქანი მივეცი. ბევრი რომარ დაგვეხარჯა ერთი, ორ საწოლიანი ნომერი ავიღეთ. საღამოს სამივენი საწოლზე ვიჯექით და კარტს ვთამაშობდით.
-აუ იცით რა ვიფიქრე?
აკომ და ანიმ მობეზრებულებმა გამომხედეს.
-რა?
-სწავლა როდის გეწყებათ?
-თებერვალში.
-თებერვალში.
-მერე მეც და მოდი თებერვლამდე დავრჩეთ. რაღა დარჩა სულ რაღაც 6 დღე, მე 10თებერვალს მეწყება და თქვენ?
-ხოიცი რომ ჩვენც.
-ხო და საგნები და რაღაცეები აქედან ავირჩიოთ და 8ში გავფრინდეთ, მანამდე დავათვალიეროთ რა, აუ აკო გთხოვ.
ბევრი ვეწუწუნეთ, თუმცა ბოლოს მაინც დაგვთანხმდა ასე რომ სწავლის დაწყემბამდე აქ ფავრჩებოდით. მერე უნივერსიტეტს დავამთვრებდით და მე კელნში, თუ ვერა ბერლინში მაინც წავიდოდი მაგისტრატურის გასავლელად. დიდი გეგმები მქონდა და გეგმებს ზუსტად მივუყვებოდი. ახლა აღარ მაინტერესებდა რომ ოჯახი აკოზე ყველაფერს გაიგებდა, მერე რა? მერვე წელია რაც მეგობრები ვართ და ეს ყველაზე კარგი რამარის ჩემს ცხოვრებაში.სტამბულში კარგად გავერთეთ და ისე უცბად მოვიდა 8თებერვალი ვერც გავიგეთ. საქართველოში რომ დავბრუნდით არსაიდან ჟურნალისტები გამოეჩხირნენ და ყველა კამერა ჩემსკენ იქნა მომართული, თუმცა მალევე აკოს მიანათეს, მერე კი ისევ მე.
-ქალბატონო ლელა რას გვეტყვით იმ ფაქტზე რომ თქვენ გაგიტაცეს?
სასაცილოდაც არ მეყო, შევჩერდი და კითხვის პატრონს მივუტრიალდი.
-მეტყობა რომ ვინმემ მომიტაცა? თქვენს ცნობისმოყავრე ტ***ს მიხედეთ, სხვისი ცხოვრება თქვენი ერთი ლამაზი ადგილების საქმე არაა. ერთს გეტყვით შემეშვით და შეეშვით ჩემს ოჯახს გასაგებია? არავის გეხებათ ჩემი დამპალი ცხოვრება. მითუმეტეს ბრბოდ ქცეულ ხალხს, რომელიც ახლა ტელეეკრანებზე ჩემს გამოსახულებას ხედავს. იცით რა თქვენს თავს მიხედეთ. ხალხო თვალები გაახილეთ რა ჩემს პირადზე უფრო ცუდი რამეებიც კი ხდება ამ ქვეყანაზე. ყოველდღე მინიმუმ 10 ბავშვი მაინც ხდება ძალადობის მსხვერპლი. შეიძლება ამ ათიდან ერთმა სრულიად გაუცნობიერებლად თვის დასაცავად ვინმე მოკლას და თქვენ მაინც მას ადანაშაულებთ, მერე კი უბრალოდ რავი ციხეში უშვებთ, ქვებს უშენთ. ყოველ დღე ათასობით ადამიანი კვდება და დიახ როცა მე ვლაპარაკობ მაშნაც კი ვიღაც კვდება თქვენ კი ის გაინტერესებს გამიტაცეს თუ არა. და დიახ არავის გავუტაცებივარ ახლა კი ნახვამდის ჯანდაბამდე გზაც გქონიათ სულ ყველას.
-ეს ბატონი და ქალბატონი ვინარიან?
-ამ ბატონთან ერთად გაიქეცით?
-სად იყავით?
-დაქორწინდით?
უამრავი კითხვა მომახალეს თუმცა ყველას თვი ავარიდე და ჩემოდანი ხმაურით გავაგორე, მერე კი აკოს მანქანაში ჩავდე. გზაში ხმა არავის ამოუღია. ზუსტად იქ გააჩერა მანქანა საიდანაც წამიყვანა. ჩემოდნაი დავტოვე ვინაიდან ყველაფერი რაც იქ იდო აკოსთან რჩებოდა.
-მადლობა, საუკეთესო ერთი თვე და ცოტა მეტი იყო ჩემ ცხოვრებაში. აკო დიდი მადლობა რომ სულ ჩემთან ხარ.
-blood of blood ხომიცი ძალიან მიყავრხარ ასე რომ თუ გამოგაგდეს ჩემი სახლის კარი მუდამ ღიაა.
-მიყავრხარ, კაი წავე ვნახოთ რა მოხდება. მაია მომკლავს მაგრამ ჩემ ცხივრებას მეორედ დანგრევის უფლებას ვერ მივცემ.
მანქანიდნა გადმოვედი და კორპუსის პადიეზდში გავუჩინარდი, კიბეებს ნელა ზლოზინით მივუყვებოდი, თითქოს მეშინოდა იმის რაც მოხდებოდა. არა თითქოსის გარეშე მეშინოდა მოსალოდნელი ამბების.კარზე ზარი დავრეკე და ლუკამ გამიღო. მონატრებულ ძას რასაცქვია შევაფრინდი.
-მოგვენატრე, ერთხელ ამინც დაგერეკა.
-მეც მომენატრე, სად მქონდა მაგისთვის დრო. მაიამ რაო?
-გაგიჟდა რომ გაიგო გაგიტაცეს, ქალი ლამის საიქიოდან მოვაბრუნეთ.
-დღემდე არ იცის რომ კიარ გამიტაცეს გავიქეცი?
გაკვირვებისგან ლამის თვალები ამომცვივდა.
-უკვე იცის შენი განცხადების გამო.
-აუ ვერ ვიტან ჟურნალისტებს.
ძმას ლოყაზე ვაკოცე და ამ დროს დედა გამოვიდა მისაღებიდან.
-ლუკა ვინარის???.
სახე მოენგრა როდესაც მე დამინახა


ხო ვიცი პატარა და უაზროა მაგრამ იმდენჯერ წამიშალა კომპიუტერმა დავიღალე უკვე.