-დედი გაიღვიძე, უნივერსიტეტში დაგაგვიანდება.
-აუ დედა 5 წუთიც რა და ავდგები.
-არა სალო, ახლავე ადექი.
ჩემს ოთხში შემოსული დედა ფეხებზწ მქვდება და დაბლა მქაჩავს, თან საბანს მაძრობს.
-აუ დედააა, გავცივდები და შენი მოსავლელი ვიქნები.
-სალო არ მოგბეზრდა ყოველ დილას ერთიდაიგივე? უნივერსიტეტისაკენ სასწრაფოდ.
-კარგი ხოო, არ დაგაძინებენ რაა.
პირველ რიგში გაგეცნობით მე სალომე მაისურაძე ვარ, 23 წლის, საშუალო სიმაღლის, მუქი ყავისფერი თმებით, შავი თვალებით. რომ ვთქა მსუქანი ვართქო მოგატყუებთ, ვჭამ და არ ვსუქდები, როგორც იტყვიან ყველაფერი გენეტიკურიაო აი ასეა. უნუვერსიტეტში მეორე საფეხურზე ვარ, მომავალში მინდა ბიზნესვუმენი გავხდე და ოჯახური საქმიანობა განვარგძო, მათ სასტუმროების დიდი ქსელი აქვთ. მყავს დედა - მაია წიკლაური, მამა - კახა მაისურაძე და ჩემი უუუსაყვარლესი და უუუსიმპატიურესი ძამიკო - ნიკა მაისურაძე, (აბა ვის დაემსგავსებოდა მახინჯი, დდდ..), ის ჩემზე სამი წლით უფროსია და მაჟმად ამერიკაში იმყოფება საოჯახო ბიზნესთან დაკავშირებით. კიდევ მყავს ორი საგიჟთდან გამოქცეული დაქალი (დდდ..) - ეკა ბითძე და ნია მეკოკიშვილი. ისინი ჩემი ტოლები არიან და ერთდაც დავდივართ უნიში, ჩვენ სამის მამა ამ ბიზნესითა დაკავებული და რაც დავიბადეთ იქიდან ვიცნობთ ერთმანეთს. შეიძლბეა ითქვას, რომ ყველა ხელის გულზე მატარებს და ზედმეტადაც კი მიფრთხილდებიან, განსაკუთრებულად კი მამიკოს გოგო ვარ, ის ჩემი მეგობარიცაა და ყველა სურლვილს მისრულებს, რაზეც დედას ნერვები ეშლება, ამბობს, მე რომ რამეს ვუკრძლავ შენ ნუ თნხმდბიო, ამისდა მიუხედავად ერთი დღე არ გავა, რომ მაიკომ დედა სამსახურში წასვის წინ არ აკოცოს, ვერ ძლებს. შარშან დაბადების დღეზე Ford Mustang premium 400A მაჩუქა ჩემმა ძამიკომ, შავი ფერის და დავგრიალობთ, ეს მანქანა ხომ სისწრაფისთვისაა შექმნილი და ჯარიმებიც ბევრი მისდის ჩემს მამუციკოს, მაგრამ რა ქნას ვერ მიბრაზდება. მემგონი ძალიან შორს წავედი და ხო სად გავჩერდით? გამახსენდა უნიში მეჩქარებოდა.
სააბაზანოში შევედი თვი მოვიწესრიგე და გარდერობიდან შავი ფერის სკინ შარვალი და მწვანე ფერის ტოპი გამოვიღე, ხო კიდევ ერთი ფაქტი ჩემზე მწვანე ფერზე ვაფრენ.
-დედი, საუზმე მზადაა და მალე ჩამოდი.
-კარგიი.
ზოგადა არ მიყვარს მაკიაჟები და ამბები, ყოველთვის ბუნებრივ სილამზეს ვანიჭებ უპირატესობას და მაქასიმუმ ტუში და უფერული ტუჩსაცხი წავისვა ხოლმე. კიბეებზე ჩავედი და მაშინვე მამას მივუჯეი გვერდძე, თმა გაშლილი ქონდა და ამიჩეჩა.
-კარგი მამა რაა, ხომ იცი ვეღარ ვილაგებ არა?
-კარგი ხო მოახერხებ როგორმე მაგასაც.
ძლივს დავილაგე თმა.
-კარფგი წავედი თორემ დავაგვიანებ.
-კარგი დე, ხომ იცი...
-კი ვიცი ფრთხილად ვატარებ მანქანას, ბოლობოლო ამდენი ხანია მაქვს.
მამასთან და დედასთნ მივედი ვაკოცე, დავემშვიდობე და წამოვედი, უნივერსიტეტში არ დამგვიანებია მადლობა ღმერთს. სასწრაფოდ ნიას და ეკას დავუწყე ძებნა, ჩვენი დილა ერთმანეთთნ ჭორაობით იწყება. უნის კარები შევაღ თუ არა მაშინვე დავინახე ორივე მათგანი, რომლებიც უნივერსიტეტში ყველაზე შემეტენე გოგოსთნ - თიკასთნ საუბრობდენენ, მემზიზღება ეს გოგო, ყველას ეკიდება კისერზე მთვარია მამრობითი სქესის იყოს. როგორც კი დამინახეს ერთმანეთშ ჩამოშორდენენ.
-თქვე, გამყიდველებო რას აკეთბდით იმ იდიოტკასთან? (მე)
-ჩვენ არაფერს არ ვაკეთებდით, თვითონ მოვიდა და ვიღც ახალია უნიშიო და მაგაზე გველაპარეკებოდა და ვეღარ გავაჩერეთ. (ეკა)
-კარგი ხო, აბა დღეს რას ვშვებით, პარასკევია და ასე ხომ არ ვიჯდებით სახლში? (მე)
-მოდი რა ჩმეთნ შევიკრიბოთ სასტავი და ვიგულაოთ გათიშვამდე. (ნია)
-ოკ, ბაზარი არაა მომენატრა თან ჩვენი შეკრებები. (მე)
-რომელ საათზე? (ეკა)
-უნიდან პირდაპირ მაღზიაში ავიდეთ, ვიყიდოთ რაღცეები და რამეს ჩავიჯდეთ. (ნია)
-თანახმა ვარ. (მე)
-ისე ახლა მაინც თვი ხო თნახმა ვარ თორემ შენ ფსიქო შერყეული ადამიანი თუ მოგიყვანს ცოლად. (ეკა)
-აუ ნეტა თვენ ვინ მოგიყვანთ და მერე მე ვიდარდებ საკუთრ თზე რაა. (მე)
-კარგით ხო წამოდით ახლა ტორემ საიქიოში მოგვიწევს ქორწილი გადახდა, პირველი ასმათის ლექცია გვაქვს ხომ გახსოვთ? (ნია)
-უი უი ხო, ვაიმეე ააააა, დღეს კიდე რაღცა შარდ მოგვდებს ააა. (ეკა)
-მოიცადე პირჯვარი გადავიწეროთ და ყვეოლაფერი კარგად იქნება. (მე)
სამივემ დავლოცეთ ერთმანეთი, რადგან ასმათის ხსნებაზეც კი გვაკანკალებს, ისეთია. საბდნიეროდ დღეს ყველა ლექცია მშვიდობიანად დამთავრდა და ბედნიერები გამოვდიოდით, როდესაც ჩემი ტელეფონი ამღერდა. ჩემი ნიკაჩო იყო.
-ხო ბარდღუ. (მე) (ასე ვეძახი მოფერებით)
-ბარდღუს გაჩვენებ მე შენ, მომისმინე საქართველოშა ვარ და გამოდი რაა ჩემი ბარტყი. (ნიკა)
-ბარტყის გამო გაგტყავ... მოიცადე საც ხარ?
-საქართველოში ახალი ჩამოფრენილი ვარ და სასტავი გამოდით.
-კარგი კარგი.
სწრაფად გავუთიშე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე, მემგონი უნივერსიტეტი ცოტა შეზანზარდა.
-რა იყო გოგო, ნუ გახვრიტე ყურის ბარაბანი. (ეკა)
-ნიკაჩო ჩამოვიდაააააააა.
-რაა? (ორივემ ერთიანად წამოიყვირა)
-ხოოოო.
დავინახე ეკა როგორ აიბუზა გაწითლდა, გალურჯდა და ცისარტყელას დაემსგავსა, მე და ნიამ ერთმანეთს გადავხედეთ და ჩუმად ვიცინოდით, ეკა კი ამბობდა ნიკა არ მომწონსო მაგრამ ჩვენ რას გამოგვაპარებს. ჩემი მანქანით გადავწყვიტეთ წასვლა და ამ წამამდე ვიცინოდით მე და ნია.
-აუ გაჩერდით რა რატომ იცინით ან მეც გამაცინეთ. (ეკა)
-ეკუშ ძაან მომენატრა ჩემი ბარდღუ და შენ არა? (მე)
-მეც... მოიცადე, ეგრე არ შეიძლებააა. (ეკა)
-შენი ხმა არ გავიგო და არ მითხრა, რომ არ მომწონსო ამდენი წელია ბიჭები დაგსდევენ, იშორებ და დავიჯერო სულ ტყუილად, არადა იმენა რა სიმპოები იყვნენ. (ნია)
-ნიაააა. (ეკა)
-კარგი ხო, ხოოო (მე)
სიცილ-სიცილით ვმართვდი მანქანას, გზჯვარედინზე როდესაც გავედით ვიღაცა მოდიოდა ვერ დავინახე, საბედნიეროდ დამუხრუჭება მოვასწარი და უბედურ შრმთვევასაც გადავრჩით, დავინახე მისი თვალები, მწვანე იყო, ისეთი მე, რომ მიყვარს ეს იყო მხოლოდ რაც დავინახე.
-სალომეეეე, ჩვენი მოკვლა გინდააა? და მერე კობოში ამოგატრიოლებდი და ისე დაგაწიწკნიდი თმებს. (ნია)
-რომ ვამბობ არ არის კარგადთო ვინ მისმენს?
-კარგით ახლა ნუ მომიწყეთ აქ განსჯის საღამო, ბოლობოლო მოვასწარი დამუხრუჭება და ცოცხლები ვართ. (მე)
კიდევ ბევრ რამეზე ვილაპარაკეთ და ვიცინეთ, თითოს ეს შემთვევა არც ყოფილიყო, მალევე მივედით აეროპორტში. როგორც კი ნიკას მოვკარი თვალი მზის სინათლის სიჩქარით მივვარდი და შევახტი, 1 წელია არ მინახავს.
-ჩემი ძამიკოოო, ცემი ბარდღუუუუ, როგორ მომენატრე. (მე)
-მეც ჩემო ბატყუჭელაააა, რამსიმძიმე გამხდარხარ, ჭამის გარდა არაფერს არ აკეთბ?
-დამპალო.
-აი მაგისთის მგვხვდება.
-არა ოღონ ის არა რაც მე ვიფიქრე.
-კიიი.
მელე ჩემმა კივილმა აიკლო აეროპორტი, ნიკა დამსდევდა და თან მიღუტუნებდა, ყველა გაკვირვებული იყო, რადგან მხოლოდ მისი მოღუტინებული მეღუტუნებოდა.
-ვსიო.... ბოდიში..... ვნებდები.... (მე)
-ხოდა ასე. სულ დამავიწყდა დანარჩნები. (ნიკა)
-ხო განსაკუთრებით ერთი გელოდება მოთმენლად.
-რა თქვი?
-არა არაფერი.
ნიკა ეკას და ნიას გადაეხვია.
-როგორ ხართ ეკუშ, ნია?
-კარგად შენ როგორ ხარ ნუკა? (ეკა)
-მეც კარგად, რომ იცოდეთ თვენც როგორ მომენატრეთ.
ეკას მორცხვად გაეღიმა. მე და ნია კიდე ერთმანეთს ვეფარებოდით, რომ ჩვენი სიცილისგან შეკავებული სახე არ დაენახათ. ვუაიმეე როგორ მიყვარს ეს გვრიტები, ხომ ვიცი ჩემს ძმასაც მოსწონს მაგრამ არ ამბობს. რა ეშველაბთ? ამასობაში ჩვენი ვაჟკაცებიც მოვიდნენ. სასტავში სულ 6 ვიყავით: მე, ეკა, ნია, ნიკა, თომა და ნიას ძმა რეზი, ბიჭები ერთნეთის ტოლები არიან, ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ და ყველაფერს ერთად ვაკეთებთ. ბიჭბემაც მოიკითხეს ნიკაჩო და ჩვენ მოგვიბრუნდენ. აქ ორ წყვილს ვამჩნევ რომლრბიც ერთმანეთშ გრძნობებში არ უტყდებიან: ეკა და ნიკაჩო, ნია და თომა. აი ნია და თმა სულ ჩხუბობენ და თუ არ ჩხუბობენ მაშინ საერთოდ არ ელაპარაკებიან ერთანეთშ და ყველას გონია, რომ არც ერთშ არ აქვს გრძნობები ერთმანეთს მიმართ,მაგრამ მე და ეკას არაფერი გამოგვეპარება, მაგრამ ჩუმად ვართ, რადგან ნიას ვულკანური ამოფრქვევის მოწმეები არ გავხდეთ.
-რას შვებით გოგოებო და ერთო თხავ? (რეზი)
-ეჰჰჰ სალო, როგორ მშურს შენი, ნიკუშა ბარტყს გეძახის და მაგაზე ბრაზდები და მე რა უნდა ვუქნა ჩემს ბეგემოტ ძმას? (ნია)
-კარგი რა ნიუშკა, ნუ იგესლები რა. (თომა)
-მადლობა ძმაო, რომ დამიცავი. (რეზი)
-კარგთ ახლა ვიღც მინდა გაგაცნოთ და რა დროს ჩუბია, წუთი წუთზე მოვა, ის ჩემი პარტნიორია და აქვს რესტორნების დიდი ქსელი. აი მოდი კიდევაც, დამიი აქ მოდიი, გაიცანით დამიანე ახვლედიანი. (ნიკა)
არა, არა, არა, არა, არა და არა....... ოღონ ის არა........ ოღონდ ის არა, ვისაც ახალ მე ვფიქრობ.....






-ეს არის დამინე ამდენს, რომ გვიყვებოდი? გამარჯობაა, მე თომა ვარ.
-გამარჯობა, საიამოვნოა, აბა ნიკა სხვებიც გამაცანი.
-კარგი, ეს რეზია, ეს ნია, მისი და, ეკა და ბოლოს ჩემი უმცროსი და სალომე.
-შენ..... შენ ნუთუ....... მოიცადე როგორ..... (მე)
-სალო რამე მოხდა? (ნიკა)
-არა, არაფერი, უბრალოდდ.... (მე)
-უბრალოდ საიდანღაც მეც მეცნო და მასც ასეთი შეგრძნება ჰქონდა. (დამიანე)
-ხო. (მე)
ის იყო, ის მწვანე თვალები, სამწუხაროდ იმ მწვანე თვალების გარდა კუპრივით შავი თმა და ნავარჯიშები ტანი ჰქონდა, ჩემზე ერთი თავით მაღალი იყო. ენა ჩამივარდა ისეტი გარეგნობა ჰქონდა წამით თვალიც კი მომჭრა მისმა თვალებმა.
-კარგით ესიგი ჩემი მშობლები არ არიან სახლში და ცემთან მივდივართ ყველა, დამიანეს ჩათვლით.
-მოიცადე ჩემტან მივდივართო და ის ჩემი სახლი არ არსი თუ გამომაძევე უკვე? (რეზი)
-აუუ შენ გაჩუმდი რაა. (ნია)
-მე ალბათ ვერ მოვიცლი, თნ არ მინდა ძველ მეგობრებს ხელი შეგიშალოთ. (დამიანე)
-არა კაცო რის შეშლა, წამოდი. (რეზი)
-არა მართლა ვერ მოვიცლი და სხვა დროს იყოს. (დამიანე)
-კარგი, მაგრამ თუ მაინც გამოგიჩნდა დრო წამოდი, ჩვენ გვიანობამდე ვართ. (ეკა)
-კარგით, ნახვამდის. (დამიანე)
ამ დროის განმავლობაში დადუმებული და მგონი პირდაღბულიც ვიყურებოდი აქეთ-იქით, მისი ღიმილი კი ძალიან მომეწონა. თითოს ენა ჩავყლაპე, და გახევებული ვიდექი, როდესაც 5 ადამიანი ერთად მაჯანჯღარებდა.
-სალოოოო. (ნია)
-ვაიმე, მგონი გოგო დავკარგეთ. (თომა)
-ასე მოაჯადოვა დამიანემ? (ეკა)
-რა? ჰა? რა თქვი? (მე)
-ოჰ ეკუშამ დამიანე ახსენა და გამოფხიზლდა. (რეზი)
-ეგ რა შუაშია. (მე)
გოგოებს თალებით ვანიშნე მერე მოგიყვებითქო.
-კარგით ახლა დავგაზოთ ნიაკოსთნ და რეზისთნ. (ნიკ,ა)
-შე*ემა რა სახით მოძრაობ, 12 წლის ღლაპს გავხარ. (რეზი)
-აუ გაა*ვი რა. (ნიკა0
-კარგი ხო ნუ ამლაშდი, წავედით და ვგულაობთ ბოლომდეეე. (თომა)
ჩემს და ბიჭების მანქანბში გადავნაწილდით, ეს დრო კი ვიხელთე და გოგოებს მოვუყევი ყველაფერი.
- აუ შენი საყვარელი ფერის თვალები, არ მჯერააა, მეც გამიკვირდა რა სახით უყურებს გოგო არ მომტაცოსთო. (ეკა)
-ხო, მემგონი მალე ახალი წყვილიც გვეყოლებ. (ნია)
-და ძველო რომელია? (ეკა)
უცბად ნიას ხელი გავკარი და ორივემ სიცილი დავიწყეთ, სამივეს შოკი პიკი პანიკა სიცილი გვქონდა, ამ სიცილში ერთანდებოდა ვირის ყროყინი, მაიმუნის ყვირილი, ჩიტების წიკჭიკი, სირენის ხმა და რა აღარ. ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიეთ ნიაკოს და რეზის სახლამდეც. საკმაოდ დიდი სახლი იყო და დიდი მისაღებიც ჰქონდა, თვისუფლადი ვიყავი, რადგან დამინესთნ მომერიდებოდა გიჟობები, მაინც ახალი გაცნობილია და... მანმდე მაღზიაშიც ვიყავით და წამოვზიდეთ მთლი ჩიფსების და სასმელების მარაგი. სახლში როგორც კი შევედით თომა ეგრევე დვანზე დაჯდა სა ფეხები გვერდძე სკმაზე დადო.
-რავიცი შე*ემა, უნდა მეთქვა თავი ისე იგრძენით, როგორც საკუთარ სახლშითქო, მაგრამ არაა მემგონი საჭირო. (რეზი)
-აუ, მე ყველას სახლში ასე არ ვარ, ახლა რამ დაგადებილათ? (თომა)
-კარგით რამე ფილმი ავარჩიოთ რა.. (ეკა)
-ფილმს მე მივხედავ. (რეზი)
-კარგი, მაშინ მე, ეკა და ნია ჩიფსებს და ეგეთებს მივხედავთ. (მე)
-ოკ. (ნიკა)
სამზარეულოში შევედით, ყველაფერი ჯამზე დავყარეთ, სასმელები გავაციეთ და მისაღებში გავიტანეთ ყველაფერი.
-აბა რა ფილმი აარჩიეთ, ტვინიკოსებო? (ნია)
-აუ შენ რა შარზე ხარ დღეს რა. (ნიკა)
-არაფერიც, უბრალოდ ერთ სულიერმა მომიშხამა ნერვები. (ნია)
-ეგ სულიერი უკან გიდგას და გირჩევნია გაიქცე. (მე)
-ვაიმეეეე. (ნია)
წამებში ვხედავდით როგორ ხოხავდა და იკლაკნებოდა საცოდავი ნია იატკაზე და ზემოდან მოქცეულიყო რეზი და უღუტუნებდა.
- კარგი ხო, ნუ დაჭმეთ ერთნეთ ძაღლი და კატასავით, აბა თვით რა ფილმი აარჩიეთ? (ეკა)
-გრეის 50 ელფერი. (თომა)
-სხვა ვერაფერი აარჩიეთ? (მე)
-სხვა შენ აარჩიე თუ გინდა. (ნიკა)
-აუუუ ამ ბავშვს ნუ გამიფუჭებთ ფსიქიკას რა, ფუ თქვენ გარყვნილებო. (მე)
-აუ რატო მე მინდა. (ნია)
-შენ რაღაც ძაან აცანცარებული ხარ. (რეზი)
-აუფფ ჯერ არ მაქვს ნანახი ვითომ რააა. (ნია)
-ამ ოთახში ყველას აქვს ნანახი და დაწყნარდით რაა. (თომა)
-კარგი ხოო. (ეკა)
მე და ეკა გაბუსხულები დავჯექით, რადგან არ არის მარტივი ასეთ ფილმს უყურო ბიჭების თანდასწრებით. შუამდე, რომ მივიდა დივანზე ფეხებ აწყობილი ვიჯექი, ხელში ბატიბუტი მეკავა და გაფაციცებით ვუყურებდი, ისე შემითრია.
-რა იყო ძალიან ხომ არ გადაშვი ჰა? (ნიკა)
-აუუ მართლა შე გარყვნილო, თქვენ აარჩიეთ ცნობისთის ეს ფილმი. (მე)
-ხო ისე რეალობაში არ გეღირსება ეს და ფილმში მაინც ნახო. (ნია)
-ნიააააა. (მე)
-ისე ქალბატონო სალომე დამიანე, რომ დაიახე ენა გადაყლაპე და ჰაა? (რეზი)
-აუ რეზი მოგხვდებაა. (მე)
-კი როგორ არა. (რეზი)
-შე აუტანელო, მე ცოტა ხნით გავალ. (მე)
-ოკს. (ეკა)
დაბრუნებისას, რომ გამოვედი და მისაღებში შევედი ყველა გაშტერებული მყურებდა.
-რა იყო ხალხნო, მოჩვენება დაინახეთ? (მე)
-არა. (ნია)
-აბა მე მჭირს რამე? (მე)
-არა. (ეკა)
მხოლოდ ნია და ეკა იყვნენ დიდი ხნით გაშტერებულები, ხოლო ბიჭები ფხუკუნებდნენ და იცინოდნენ.
-ესე იგი რატომ გაშტერდი როცა დამიანე დაინახე? (ნიკა)
-არ გავშტერდი, უბრალოდ....
-უბრალოდ რა? (დამიანე)
-უკან მიდგას ხომ? (მე)
-კი. (თომა)
უკან გავიხედე და იმდენად ახლოს იყო ჩემთნ, რომ სუნთქვა შემეკრა და გულის ცემა ამიჩქარდა.
-ვნახოთ რა უბრალოდ. (დამიენე)
-რა? (მე)
უცბად ღუტუნი დამიწყო და სიცილი წამსკდა, თან არა ამქვეყნიური.
-ვაახ შე*ემა, რა ჯიგარი ხარ რა ნიკუშას გარდა სხვამ ვერ მოახერხა ეს. (რეზი)
-აბა სალომე რა უბრალოდ. (დამიანე)
-არაფერი. ხეპრე. (მე)
ბოლო სიტყვა ისე ჩავილაპრაკე წესით არაფერი არ უნდა გაეგო, მაგრამ ჩემი ბედის ამბავი ხომ ყველამ იცის.
-გავიგონე. (დამი)
-ძალიანაც კარგი. (მე)
-ისე ძალიან საინტერესოდ უყურებდი ფილმს და მოგეწონა? (დამი)
-უზრდელო. (მე)
-კარგი ახლა ნუ დამიბნიე ბავშვი. (ნიკა)
-რა? (მე)
-არარფერი. (ნიკა)
ვერაფერს ვერ მივხვდი სი8ნამდვილეში, რატომ მეუბნებოდა დამიანე ასეთ რაღცეებს და ჩემი ძმა რატომ იყო ასე მშვიდად, როდესაც ბიჭებს ჩემთნ მოახლოების ნებასაც კი არ აძლევდა. ძალიან მიყვარს წითლი ჭვინო და მემგონი ცოტა მეტიც კი მომივიდა დალევა.
-აუ შენ უკვე გალეშილი მთვრალი ხარ. (ნია)
-ვინ მოგატყუა? (მე)
-ვინ მოგვატყა კი არა, ნუღრ სვამ. (ეკა)
-კარგი რა ეკუშ, ხომ იცი როგორ მიყვარს, აუუუ ბავშვებო სულ ყველა მიყვარხართთთ. (მე)
-აუ ამას ნამეტანი მოუვიდა. (რეზი)
-ხო, მაგრამ მე ვერ გავიყვან სახლში, მეც დავლიე და პატრული გამაჩერებს. (თომა)
-არც მე, არც ეკუშას და არც ნიას მანქანები არ გვყავს. აუ დამი მიდი რა შენ ხომ არ დაგილევია შენ გაგვიყვანე. (ნიკა)
-კარგი მაგას რა თხოვნა უნდა შე*ემა. (დამი)
-წავედით, აეეეე. (მე)
-აუფფ ეს ფხიზელი რა არის და ახლა მთვრალი. (რეზი)
-ხოო აბაა. (ეკა)
ჩემს ძამიკოსაც ჰქონდა ცოტა დალეული და ყველაზე მეტად ეს მაშინებდა, რადგან ძალიან სძენს ალკოჰოლი მას სითამამეს. ეკუშასაც ჰქონდა დალეული, მაგრამ ცოტა და ამიტომაც გული მიგრძნობდა, რომ რამეს ისე არ გააკეთებდენენ. დამიანეს მანქანაში ჩავჯექით ყველა, ჩავეტიეთ როგორღაც. კიდევ კარგი ჩვენი მშობლები, არ არიან სახლში თორემ დარხეული გვექნებოდა.
-ეკუშ შენც ჩვენთნ დარჩი, ასე ვერ მიხვალ სახლში. (მე)
-მართლი ხარ, დავურეკავ დედას და ვეტყვი, რომ შენთან ვრჩები. (ეკა)
-ოკ. (მე)
-წამოდი პატარავ. (ნიკა)
ეს თქვა ნიკამ და გაჩერებული მანქანიდან გადმოსულ ეკას ხელი გადახვია.
-მისმინე, ასე მხოლოდ შემიძლია მე გავაკეთო და ეს კარგად დაიმახსოვრე. (ნიკა)
ყურში უჩურჩულა. ეკა გაოგნებული, დაბნეული და ბედნიერიც იყო ამით. მე ჩამეძინა და აღარაფერი აღარ მახსოვს.



გამარჯობა, იმედია მოგეწონებათ, აქ ახალი ვარ და ჯერ კიდევ არ ვიცი კარგად მოთრობების წერა, ეს უბრალოდ საცდელი თავებია, თუ მოგეწონებათ აუცილებლად განვაგრძობ წერას :)