გაზი გამოვრთე და სამზარეულოდან გავედი,მისაღებში მიგდებულ ხლათს დავწვდი და მოვიცვი,რადგან მოკლე პენუარის ამარა ვიყავი.გაზაფხულის მიწურული იყო,25მაისი,რაღაცნაირად ღრუბლიანი თუმცა მაინც თბილი დღე იყო.კარზე ზარი არა და არ წყდებოდა.
-მოვდივარ ხო მოვდივარ ნუ გამიფუჭე ეგ ღილაკი ძაან გთხოვ.
მაინც სიცილით ვუთხარი და კარი გამოვაღე,გამიკვირდა როდესაც ჩემი სტუმარი დავინახე,ვერ ვხვდები ტიპი ლამის საკურთხეველთან მივატოვე და მაინც ჩემს სანახავად მოვიდა?ვერაა ხო ეს? "რა გინდა საყვარელია"-მომაძახა მეოე მემ და მომინდა რაღაც ჩამერტყა მისთვის თავში.რა დროსი იცის ხოლმე გამოხტომა.
-არ შემომიშვებ?
-კი კი შემოდი ,მაგრამ აქ რა გინდა?
-ხომ მოგწერე გაემზადე და გამოგივლი მეთქი?
ლამის შეიცხადა და სახლში შემოვიდა მეც კარი მივხურე და უკან გავყევი.
-უი შენ იყავი?ამ არეულბისთვის ბოდიში,გამოცდბისთვის ვემზადები.
-არაუშავს,მიდი უცბა გაემზადე ერთ საათსი იქ უნდა ვიყოთ.
-და სად?
-კორპორატიულზე.
მომსმა ხო?არააა აშკაად მომესმა,მე არსად წმსვლელი არ ვარ.საშინლდ ვერ ვიტან კორპორატიულებს.
-მე არ მოვდიავრ შანსი არაა.მე და კორპორატიულეი ვერ ვეწყობით თან ჩემებიც იქნებიან მე კი არ მინდა მაიას თვალში გავეჩხირო.
ჩემ წინ ჩაფიქრებული იდგა,ღმერთო როგორ მიმტევებელი უნდა იყო საკურთხეველთან რომ მიგატოვონ და მერე მასან მხვიდე.მემგონი არცისე ცუდი და მაკაცრია,არც უჟმური,აშკარად ვცდებოდი.ისეთი უხეშიც არაა შეხედეთ წყნარად მელაპარაკება.ვინ გაცდის რა კარგიდ ფიქრს წამში უკან გადამაგდებინა ფიქრები ისეთი მკაცრი ხმით თქვა.
-არ მაინტერესებს მოდიხარ,მაიას რაც შეეხება არაფერი არ მოხდება მე და ჩემი ოჯახიც იქ ვიქნებით,მიდი და ჩაიცვი ახლა სასწაფოდ!ოღონდ შენ რომ იცი კახ**რად ჩაცმა ეგრე არა.
-უჟმური..
ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ჩემს ოთახში შევედი.არაა ტიპზე როგოგრ ვიფიქრე წყანარია და კეთილი თქო?უჟმური, უტაქტო ხეპრე, არაადამიანი ,მაგის კა**პა ტყეში დარბის.იდიოტი,ხისთავიანი.მერე კიდევ სვანებზე იტყვიან ხისთაიანები არიანო, ნარცისი, მგრელი ხიხო.არაა ისე მაინც მოიქცეს რომ თავი შემაყვაროს."უკვე მოგწონს აღიარე" ამ მეორე მეს ჩავცხრილვ ერთ დღეს ,მომაშორეთ.კარადიდან ჩემი საყარლეი კაბა გამოვიღ,ზევით ტანზე მომდგარი თეთრი იყო,ქვემოთ სულ ოდნავ გაშვებული ვერცხლისფერი,კოჭებამდე და თან მარცხენა მხარეს ბარძაყიდან ჩახსნილი.თმა უცბად ჩამოვისწორე,კაბა გადავიცვი,ტუში,კანის ფერი კონტური და თვალსფანქარი ავიღე.გასვლისას კლაჩს ვსტაცე ხელი და ოთახი დავტოვე. მისაღებში როგორც იტყვიან ფეხსველა "გავტანტალდი" დამიანე ჩემგან ზურგით იდგა.
-დამიანე უნდა დამეხმარო..
-ვაა ასე უცბად მორჩი?
ჩემსკენ შემოტრიალდა და გამიღიმა, თავიდან ფეხებამდ ჩამათვლიერა.
-ფეხშველა რატომ ხარ?გაცივდები.
-ნუ გეშინია კარგი იმუნიტეტი მაქვს.
-გაცვდები თქო!
ხმა გაამკაცრა და ასევე მკაცრი თვალბით შეომხედა.
-ტონ აკონტროლე და არ გავცივდებითქო. ხო და ჩემი სტრეტროფობიის გამო უნფა წამისვა შენ ესენი.-ხელში დაკავებული სამი ნივთი გავუწოდე და ყელზე ორი თითი მივიდე- გთხოოოოვ.
კატის თვალბით შევხედე და მასაც გაეღიმა,საბედნიეროდ სცოდნაი ბიჭს ამ სამი რამის წასმა.სახეზე ხელები რომ შემახო უნებურად დამბურძგლა,უჩვეულოდ თბილი თითები ჰქონდა.სახე კი იმდენად ახლოს ჰქონდა მოტანილი მისი სუნთქვა ზედ ტუჩებზე მეცემოდა,მოგატყუეთ ,თან რა მწარედ მოგატყუებთ რომ გითხრათ არ მესიამოვნა მეთქი.რაღაცნაირი შეგრძნება მქონდა თითქოს დაცული ვიყავი, თითქოს იქ ვიყავი სადაც საჭირო იყო.თავის საქმეს რომ მორჩა ავდექით და კარებთან მისულმა სწრაფად ჩავიცვი ვერცხლისფერი მაღლები.კარი გადავკეტე და მანქანაში მის გვერდით ჩავჯექი.
-ჯანდაბა გვაგვიანდება.
-ხომიცი სიჩქარეზე უარს არასდროს ვიტყვი,თუ გეშინია მე დავჯდები.
-ცდები ძვირფასო არც მე ვიტყვი მაგაზე უარს.
მანქანას სწრაფად ატარებდა და მომენტებში მე გამომხედავდა ხოლმ,მე კი ფაქტიურად მივაშტერდი.უკვე გითხარით რომ საოცრად სიმპატიური ადამანი იყო?იდეალურობის განსახიერება ნამდვიალდ არ იყო ისევე როგორ მე მაგრამ მაინც სიმპატიური ეთქმოდა.მწვანე უცნაუად ანთებული თვალები,წაბლისფერი დაბალზე შეჭრილი თმა,ან იქნებ ახოტრილი და მერე ამოსული?,ოდნავ კეხიანი ცხვირი და მიმზიდველი ტუჩები,საოცრად მიმზიდველი ნაკვთბი და სულ ოდნავ წამოზრდილი წვერი.მართლაც მშვენიერი საყურებელი იყო.და მე ამ ადამიანის ცოლობაზე ვთქვი უარი?ღმერთო სად მქონდა ტვინი,არაა უკვე სისულელეებს ვბოდიალობ აშკარად. რესტორანის წინ გააჩერა მანქანა და სანამ გადასვლას მოვასწრებდი კარი გამიღო.მის ხელს ჩემი შევაგებე და ფრთხილად გადმოვედი მანქანიდან,არც თუ ისე ბევრი კამერა იდგა გარეთ,სულ რაღაც 4 ცალი თავის ჟურნალისტებით.დაგვინახეს თუ არა მაშინვე ჩვენთან მოვიდნენ.დამიანემ მეტი ეფეტისთვის წელზე ხლი მომხვაი მეც შევიფერე და წავუმსახიობე.
-ქალბატონო ლელა ბატონო დამიანე რას გვეტყვით თვენს ჩაშლილ ქორწილზე?
ისევ რამე სისულელე უნდა მომეთხარა თორემ წინაზე ისე გავლანძღე ჟურნალისტები და ხალხი ახლაც იგივე არ გამოვიდოდა.
-რავი თუ უფრო დააკონკრეტებთ რა გაინტერესებთ შეიძლება აგიხსნათ.
დამიანეს გავხედე ,მშვენივრად ეჭირა თავი. ნუ ვაღიარებ წამით ისიც ვიფიქრე მოსწონს ეს სიტუაცია თქო.
-რატომ გაიქეცით?
-ჩემთვის უძვირფასეს მეგობრს დედა გახდა ცუდად ,ის კი მის სანახავად წასვლას 1 თვით ადრე შეყვარებულთან ერთად გეგმავდა თუმცა როდესაც თიკა ,ანუ მეგობრის დედა ცუდად გახდა იმ გოგომ ადგლი მე დამითმო ვინადან თიკას ქალიშვილივით ვყავარ,ასე რომ სპონტანურად მომიწია პრაღაში გაფრენა,დამაინესთან ბოდიში ,მაგრამ ჩემთვის მეგობრი,და ის ქალია უპირვეელსი ვინც დედასავით მყავს შემდეგ კი ყველა დანარჩენი.იმედია ამით თქვენი ინტერესები ამოვწყრე ნახვამდის.
შენობაშიც ასე შევედით და როგორცკი სოფის მოვკარი თვალი მომინდა იქიდან გავქცეულიყავი.აქ ამ ექიმებში ჩემი ადგილი არასდროს იყო და არც იქნება. მე სულ სხვა ვარ, მრბოლელი და ოჯახის სირცხვილი.დარწმუნებული ვარ სახეზე ფერი აღარ მედო.
-ლელ კარგად ხარ?
-კი კი უბროდ არ უნდა მოვსულიყავი, აქ ჩემი ადგილი არ არის.
-ჩშ... შენი ადგილი იქარის სადაც შენი ოჯახია, სოფი და ჯაბა ხედავ შენს ოჯახთან არიან ერთ მაგიდასთან. მე, შენ, თეკლა და ბექა ერთ მაგიდასთან.
-ოუ ანუ ჩემი კოლეგაც აქარის?
-კი, მარტო ჩვენ ორის ოჯახია სრულად წარმოდგენილი დანარჩენი მხოლოდ ექიმები.წამოდი ახლა მივიდეთ.
-ჯანდაბას შენი თავი ხო მოვდივარ.უი ის კაცი ვინარის?
-აბა ვინ.
თავლით იმ კაცზე ვანიშნე რომელიც დედასკენ მიდიოდა. ჭაღარა იყო, დედაზე მაქსიმუმ ორი წლით უფროსი შესაძლოა მისი ტოლიც კი საშინლად მეცნობოდა, თითქოს სადღაც მინახავს და ვერ ვიხსენებ სად.
-ავთო ხერგიანი, თქვენი მეწილეა. აქციების18%მას ეკუთვნის.
ვაუუუ, მოგავრეებიც ყოფილან მაია და ავთო, ვერაფერს იტყვი.
-ხოარიცი მამაჩემს რამდენი ეკუთვნის?
-კი, მამშენის საავადმყოფოებთან კავშირი ჯერ კიდევ მაშინ ჰქონდა ჩემს ოჯახს როცა 7წლის ვიყავი. შენ სადღაც 5-4წლის იქნებოდი. მაქედან მოყოლებული მეწილეები არაინ, მამას 10%ჰქონდა მხოლოდ და მხოლოდ. დათოს თვიდან აქციების 90%ეკუთვნოდა მერე ავთომ 18%შეისყიდა და მამაშენსაც 72% დარჩა რომელიც შენზე, ლუკაზე, თემოსა და სტასიაზე გადმოფორმდება მისი სიკვდილისთანავე.
თვალები ლამის გადმომცვივდა. კი მაგრამ მე რატომ?მე არფერი გამეგება არც ბიზნესის და არც ექიმობის, მაგრამ რაც არის არის შემოსავალი მაინც მექნება.
-ვაუ არ მეგონა მეც თუ მქონდა წილი, იმ დღეს რომ გითხარი არაფერი მეკუთვნის თქო ნამდვილად შევმცდარვარ.
-ხო ხო მაგ დროსისთვის ყევალფერი ვიცოდი, წამო მალე.
მრგვალ მაგიდასთან მივედით და ბექას ძლიერად მოვეხვიე, რაც არუნდა მიქარული მქონდეს რბოლა მუდამ რბოლად დარჩება, მე და ბექა კი მრბოლელებად. მაინც არ არის ლამაზი როცა ერთად "მუშაობთ" და ერთმანეთი გეზიზღებათ.
-როგორ ხარ ბექუნა?
-რავი ტო კარგად შენ?
-მეტყობა რამე კარგად ყოფნის?
-რავი ცოტა.გამოცდების გამო ხარ ხო ეგრე?
-აუ კიიი, ყველაგან წიგნები მიყრია აღარ შემიძლია, აგერ ა შენ ძმას კითხე რომ მომაკითხა ხალათის და პენუარის ამარა გავუღე კარი.
ამაზე ბექას ეშმაკურად გაეცინა და მეც მხარზე მივცხე.თეკო რაღაცნაირად თბილი იყო ჩემს მიმართ, რაღაც სისულელეებზე ვლაპრაკობდით, რამდენიმეჯერ გაიცეკვეს თეკლაც, ბექამაც ვიღაც გოგოები გაიწვია, დამაინეც ხომ არ ჩამორჩებოდა ხო და ხან ვის ეცეკვებოდა ხან ვის. მე კი ვიდექი ასე უაზროდ და მოცეკვავე წყვილებს ვუყურებდი. უკნიდან დამაინე მომეპარა და ყურში ჩამჩურჩულა.
-მეცეკვები?
-გეცეკვები.
ჩემ და ბედად ვალსი ჩაირთო, აბა მეტი ცეკვა მე უბედურამ არ ვიცი და რა ვქნა. (ვიცი მაგრმა არცისე კარგად) ხელები დამიანეს შემოვაწყვე და მის უცნაურად ანთებულ თვალებს მივაშტერდი, რაღაცნაირად ოდნავ დაბნეული იყო. თუმცა ძალიან საყავრელი. უნებურად გამეღიმა.
-რაზე იცინი?
-ცოტა დაბნეული ხარ!
-დიდი წარმოდგენები გაქვს!
-ხო მეუბნებიან რომ კარგი ფანტაზია მაქვს!
-გეუბნები საკუთარ თავზე დიიდი წარმოდგენა გაქვს ლელ.-უტაქტო ხეპრე, თურმე დიდი წარმოდგენა მაქვს ჩემს თავზე-გგონია რომ ყველას უნდა უყავრდე, რაც არ უნდა მოხდეს ყველა ბიჭ უკან გამოგეკიდება. ყველას ეყვარები, ამიტომაც გაქვს ეგეთი სტილის ჩაცმულობა.
ოდნავ გავუღიმე, მაგრამ მერე კოპები შევკარი.
-ცუდად ფიქრობ დამიანე ჩემზე. სულაც არ ვფიქრობ ეგრე, იცი რაარის რეალობა?
-აბა მითხარი!
-სულაც არ მგონია რომ ყველას უნდა ვუყავრდე პირიქით ისეთი ცუდი ვარ არავის სიყავრულს არ ვიმსახურებ, მაიამაც კი სახლიდნა გამომაგდო, და სიამრთლე გითხრა ეს დავიმსახურე კიდეც.
სიმღერა დასრულდა და მაგიდას დავუბრუნდი, მარტო ვიდექი ვინაიდან ყველა ცეკვავდა, არა ნამდვილად არ უნდა მოვსულოყავი აქ.მაია მომიახლოვდა.
-ლელა წამოდუ ჩვენი კომპანიის მეწილე უნდა გაგაცნო.
-კომპანია შენი და დათოსია, წილები კი ტყუპება და სტაისას ეკუთვნის ვალდებული არ ვარ გავიცნო.
-წამოდი მეთქი.
-ახლა ისევ შენი ოჯახი ვარ?
-წამოდი.
აღარ გამიგრძელებია უჟმური სახით გავყევი უკან.იმ ავთოს და ვიღაც ქალს მივუახლოვდით, ხომ ვთქვი რა რატომღაც მეცნობოდა ის კაციც და ქალიც.თუმცა არ ვიცი საიდან.
-ლელა გაიცანი ე ბატონი ავთო და მისი ცოლი ლია არიან. ლია ავთო გაიცნაით ჩემი პატარა გოგო ლელა.
-სასიამოვნოა.
-ჩვენთვისაც.
მაინც უჟმური სახე მქონდა.რაღაცნაირი კაცი იყო, საოცრად მეცნობოდა როგორცუკვე ვთქვი, მაგრამ ამავე დროს მაინც უცხო იყო ჩემთვის.ცოტახანს უხერხულად გაჩუმდა ყველა მერე ავთომ ამოიღო ხმა.
-ტყუპები და სტასია უკვე გავიცანი, ისიც ვიცი რა განხრით არიან და შენ? ალბათ.. ფსიქიატრი?
-არა ხალხის გადარჩენა ჩემი საქმე არ არის.
-ექიმი თუ არა მაშ ვინ ხარ?დათოს და მაიას შვილი არ მეგონა ექიმი თუ არ იქნებოდა.
აი ამას ვერ ვიტან ძვირფასებო ყველაზე მეტად, რა აზრი აქვს ვისი შვილი ან მეგობარი ვარ? შვილობით რომ ვიმსჯელოთ მასე ლუციფერიც ღვთის შვილი იყო, მაგრამ მისგან რადიკალურად განსხვავდებოდა, მეც სწორედ ეგრე ვარ, "უფრთო ანგელოზების" შვილი ვარ, მაგრამ თავზე დიდი ბოროტი რქები მადგას.
-მსახიობია
-მრბოლელი ვარ.
ერთდროულად ვთქვით მე და მაიამ, და მანაც თვალები დამიბრიალა.ავთოს ღიმილი სახეზე შეეყინა მე კი იქაურობას სასწრაფოდ გავცილდი, ვერ ვხვდები მაიას ჩემი რატომ სრცხვენოდა. ისევ ჩემ ადგილს დავუბრუნდი, თეკოც იქ დამხვდა.
-სადარიან ძმები?
-ვიღაცეებს ეცეკვებიან!არიცი მაგათი ამბავი. კიდევკარგი ცოლად არ გაყევი თორემ ნაშებს რა ეშველებოდათ?!
მის ხუმრობაზე გამეცინა და მხარი გავკარი.
-ეშველებოდათ, თვეში ერთხელ ძაღლის თოკს გამოვაბამდი და გავასეირნებდი.
ცოტახანს ასე უაზრო ხუმრბობეს ვიძახდით და გვეცინებოდა, მერე დამიანეს მოვკარი თვალი, ვიღაც ქერას ეცეკვებოდა მეც თეკოს მკლავში ვწვდი.
-არ გინდა ვიცეკვოთ?
გამომწვევად გავუღიმე და მასაც სახე გაებადრა, მაგრამ მერე მანაც ირონიით სავსე ხმით მითხრა.
-ყოფილო რძალო იმნაირი ხომ არ ხარ?
-ეეეე ახლა დაიცააააა შენ და თოდუა ჩემს ორიენტაციას რატომ გადაეკიდეთ?
წამში შევკარი კოპები და მაინც წავიყავე საცეკვაოდ. სიმართლე გითხრათ ეს ცეკვა დიდად კარგად არ გამომდიოდა და სულ რაღაც ერთხელ მქონდა ნაცეკვი, მაგრამ ყოველ მოძრაობაზე ჯინაზე დამიანეს ვუყურებდი. რაღაცნაირად არ მსიამოვნებდა მის გვერდით ვიღაც გოგო რომ იყო. "მოგწონს თქო გითხარი" "მოკეტე არ მოსწონს" "კი კი შეხედე როგორი თვალებით უყურებს" "დიდი ამბავი" ჩემმა ორმა მხარემ გაცხარებული კამათი წამოიწყო, მაგრამ რეალობაში უცხოს ხმამ დამაბრუნა.
-შეიძლებათ პარტნიორი წაგართვათ?
თეკლა მომშორდ და დამტოვა ვიღაც უცნობთან. ტუჩებით ვანიშნე მოგკლავ თქო და ბიჭს მივუტრიალდი. არც მესიმპატიურა და და არც მესიამოვნა მის გვერდით ყოფნა.
-დავინახე დამიანეს რომ ეცეკვებოდი!
გამეცინა მის სიტყვებზე.
-და მერე? მე ბექასაც ვეცეკვე და თეკლასაც. მხოლოდ დამაინეზე გაამახვილე ყურადღება და რატომ?
-იმიტომ რომ არაა შენი შესაფერისი!
-ვაუ გმადლობთ ასეთი დამცირებისთვის არ იყო საჭირო.
-მე დამაინეზე ვთქვი, უხეშია, უტაქტო,არც ქალთან მოქცევა არ იცის.
-შენ არ გაქვს უფელბა ასე ილაპარაკო იმ კაცზე რომელსაც არცკი იცნობ, იცი ვის გავხარ? მისტერ ვიკჰემს "სიამაყე და ცრურწმენ" - იდან. ისიც შენსავით სხვას ლანძღავდა და რეალურად თვად იყო ის რასაც სხვაზე იძახდა.შენი საქმე არარის ვის ვეცეკვები და ვის არა.
-უი ხო მე ანდრეა.
-მშვიდობით.
არ მესიმაოვნა დამიანეზე რაც თქვა, არ ვიცი რატომ მაგრამ გავღიზიანდი. დამაინე იმდენად გამომისწირდა ამ ერთ დღეში უკვე ვერ ვიატნდი მასზე ცუდს რომ ამბობდნენ.პირველად ვნახე ასეთი თბილი, თითქოს მასში რაღაც შეიცვალა, თთქოს დახურული დარაბები გახსნა. ბიჭს მოვშორდი და თემოსკენ ავიღ გეზი რომ უეცრად ჩემი სახელი მომესმა და გავჩერდი.
-ეს ლელა რაღაცნაირი ტიპია, ლიას და ავთოს ლელეს ყველაფრით გავს.
-კი ზედ გამოჭრილი ლელეა! თმა, სტილი, თვალები?
-ხო მასსავით გამჭირვალე თვალებიაქვს, ცოტა სევდიანიც. ლელესაც ეგეთი თვალები აქვს უკვე მერვე წელია, აზრზე არ ვარ რა ეტაკა.
-ხო ლამაზია.
-ლამაზია, მაგრამ ვერ აღზარდეს. გავიგე მრბოლელი ყოფილა, მისი მშობლები რამდენ სიცოცხლეს არჩენენ ყოველ დღიურად ეს კი თვითმკვლელია, რომელიც ერთ დღეს მისი მშობლების ტკივილის მიზეზი გახდება. შესაძლოა სხვისი მშობლებისაც.
-ნუ გააჩნია რა დონის მრბოლელია!, მაგრამ არასდროს არსად არ მინახავს, უბრალო გატაცება იქნება.
-უი ნელ გაიგე სახლიდან წასულა. აფსუს რა გოგოა და რა ქაჯი. არ იმსახურებენ დათო და მაია ასეთ შვილს.
გავშრი გავქვავდი,მამას მდივანი რომელიც სულ რაღაც ორჯერ მყავს ნანახი ვიღაც ქალს ჩემზე ეჭორავებოდა.თანაც ლამის მიწასთან გამასწორეს.ღმერთო ეს რას მოვესწარი?! თურმე სახლიდანაც წავსულვარ და ქაჯიც ვყოფილავრ(არაა მეორეს ვაღარებ ცოტათი ვარ). ეს ლელე მაინც ვინღა ჯანდაბა? როგორ მაინტერესებს. თემო და ლუაკ სადღაც გავიდნენ და ანდრეაზე გაბრაზებული ემოციებს ვერ ვაკონტროლებდი მეც მეტი რა მინდოდა, მამას მდივანს მივუახლოვდი და მის წინ გავჩერდი.(მგონი ეკა ქვია, ჩემზე 7წლითაა დიდი და თავი სამყარო გონია).
-ოუ ლელ როგორ ხარ?
-ნუ მეტყლარწები ძალაინ გთხოვ-ირონიულად ვუთხარი და ხელით ვანიშნე უკან დაწეულიყო. - ისე თუ ოდესმე ჩემი გალანძღვა მოგინდება და იმის თქმა რომ ოჯახს ვარცხვენ ჯობს პირში მითხრა, არარის საჭირო ვიღაც ვიღაცეებთან ჩემი მიწამდე დაყავნა, მაგრამ გაითვალისწინე არც შენ ხარ ციდნა მოფრენილი ანგელოზი.
სახეზე ირონიულ ღიმილს არ ვიშორებდი და ისე ველაპარაკებოდი, მაიამაც შემნიშნა და ნელა წამოვიდა ჩვემსკენ.
-რაა რებს ბოდავ?
ისეთი სახე მიიღო თითქოს ზურგსუკან გაჭორვაში ის კი არა მე გამომიჭირეს.
-ეკაა ჩემი ყურით გავიგონე რაც თქვი, თურმე მრბოლელი ვარ და რიგორი სირცხვილია, თურმე ვიღაც ლელეს ვგავვრ. ლამაზიც ვარ მაგრმა ვერ აღმზარდეს, უი ის არ გამომჩეს რომ სახლიდნა წავედი და მაია და დათო ჩემნაირ შვილს არ იმსახურებენ.
თავიდნა გაკვირვებული მიყურებდა, მაგრამ როგორცკი მოწვა რომ ყევლაფერი მართა გავიგონე და ვერ დამიძვრებოდა, ვერც მე და ვერც ჩემ გაჯიუტებულ მზერას მოეშვა და ყევალფერი დაფქვა, დაფქვა რა პირში მომახალა.
-დიახაც არ იმსახურებენ, იმდენად კარგი მშობლები გყავს შენნაირ შვილს არ იმსახურებენ. ასე ფეხი დაკარი და სახლიდან წახვედი.
ისტერიული სიცილი ამივარდა და უკევ ყველა მე მიყურებდა, მაია კი ჩემს გევრდით დადგა და მაწყნარებდა, ცდილობდა საკუთრ ტყუილებშ არ აბლანდულიყო და მანიშნებდა დაეთანხმეო. ბოლოს სიცილს რომ მოვრჩი ღრმად ამოვისუნთქე და დიდი ინტერესით ვკითხე.
-ვინ გითხრა რომ მე წავედი სახლიდან? ასე ჩავალაგე ჩემი ნივთები და წავედი?
-მაიამ თქვა.ხო ქორწილიდან გაქცეული 1თვის მერე დაბრუნდი და წახვედი სახლიდან.
გამარჯვებულის მზერით მიყურებდა, მაია კი მკაცრი მზერით, უნდოდა დავთანხმებოდი, უნდოდა მატყუარა არ აღმოჩენილიყო. შიძლება ბოროტი, უგულო ქაჯი ვარ, ძუ***ც კი მაგრამ ტყუილი ყველაზე მეტად მძულს(მსახიობობა არა, ტყუილი რომელსაც ჩემს დასამცირებლად ან ვინმეს დასამცირებლად ამბობენ, ტყუილი რომელიც ვინმეს აზარალებს. დანარჩენად მეც მატყუარა ვარ.)
-ვაუ მაი, მსახიობობა ჩემგან გადაგედო?. ბრავოოო კარგი მატყუარა ხარ, იცი რა ეკუს სახლუდნა კაირ წავსულავრ იმ ქალმა გამაგდო რომელიც ასე გიყავრს.
მაიასკენ მივტრიალდი, ოდნავ ნაწყენი თვალებით. არ ვიცი რა ეტაკა, მაგრამ ამ სიტყვების თქმისთანავე იმხელაზე გამაწნა სილა, რომ ცოტაც და წავიქცეოდი. მაინც მოახერხა და ყველას თვალწინ დამამცირა, მაშინ გადმოვიდა იერიშზე როდესაც ყველა გვიყურებდა, იცოდა... იცოდა რონ ხალხში არასდროს ხმას არაფერზე არ ამოვიღებდი. არასდრის დაურტყამს და ეს იყო ერთადერთი რაც არ გაუკეთებია, მაგრამ ესეც იკადრა, ყველანაირად დამამცირა. ყველაფერი გააკეთა იმისთვის რომ თავი დამნაშავედ და გარიყულად მეგრძნო. იმ წამს ვინატრე მიწა გამსკდომოდა და მეც შიგ ჩავეტანე. თითქოს სამყარო ნელ-ნელა პატარავდებოდა და მალე სულმთლად გამჭყლიტავდა,თვალებით თემოს და ლუს ძიება დავიწყე, მაგრმა არსად ჩანდნენ.ჩემი მშველელებიც კი სადღაც ააორთქლა ამ სამყარიმ და დავრჩი ყველასგან მიტოვებული ბრბოს დაჟინებული მზერის ტყვეობაში. დამაინე მომიახლოვდა და მხრებზე ხელი მომხვია, შოკიდან სწრაფად გამივედი.
-კარგად ხარ.
-მომშირდი.
წამომაყვირა და იქაურობას სირბილით გავეცალე. გარეთ რომ გავვარდი ჟურნალისტები ნაკლებად იყვნენ, აზრზე არ ვიყავი სად მივდიოდი, უბრალოდ მივრბოდი, მერე წვიმაც დაიწყო და მაღლებზე დგომითაც დავიღალე. ცოტახანს გავჩერდი და ფეხსაცმელები გავიხადე. ცრემლები თავისით ცვიოდნენ. თითქოს უფსკრულის წინ მწკრივად იდგენენ და თავიანთი გადახტომის დროს ელოდნენ.თავსხმა წვიმა იყო, ციოდა მე კი გიჟივით ღამის12ზე ფეხშიშველი, სქელბრეტელიანი საღამოს კაბით წვიამაში მივრბოდი. სულ მთლად გავითოშე მაგრამ მაინც არ ვჩერდებოდი, არც ტელეფონი მქონდა, კლაჩთან ერთად კორპორატიულზე დამრჩა.ახლა რომ მანქანა მყოლოდა ისე მოვწყდებოდი ადგილს ვერავინ ვეღარ მიპოვიდა, გავიქცეოდი, ყველას და ყევალფერს გავექცეოდი, თუ საჭირო გახდებოდა თავს მოვიკალვდი და მაინც ყველას გავექცეოდი. წვიმდა და თვით შენობებიც კი შემზარავად იყურებოდნენ, თითქოს მთელს სამყაროს ერთიანად გადაეწყვიტა ჩემი ჩაყლაპვა.ყველაფერი იმ ღამეს მახსენებდა, მაშინაც წვიმდა, მაშინაც ციოდა და.... და მაშინაც მაისის 25იყო, თითქოს... არა! თითქოს კაირა ყველაფერი მე მეწინააღდმეგებოდა. ყველაფერს სურდა ჩემი ნაწილებად დაშლა და მერე მთელს სამყაროში ჩემი დანაკუწებული ნაწილების მტვერივით მიმოფანტვა. გათოშილი ბარდიურზე ჩამოვჯექი და ცას ავხედე. ისიც კიარ ვიცოდი სად ჯანდაბაში ვიყავი.
-ერთხელ! სულ ერთხელ მაინც გამოჩნდი! დამაჯერე რომ ჩემთნ ხარ, რომ მეც ისევე გიყავრვარ, როგორც დანარჩენები და მერე თუ გინდა ჯანდაბაშიც წასულხარ. სულ ერთხელ მაინც მიმანიშნე რომ არსებობ! გავიგე გავიგე რომ ცოდვილი ნაბ***არი ვარ, მაგრამ ამდენს მაინც არ ვიმსახურებ! ამდენი ტკივილი მაინც არ დამიმსახურებია! ჯანდაბას ეს ომი თავიდნავე შენ წამოიწყე! შენი ბრალია დღეს შენივე უფროსი ვაჟისთვის რომ ვარ განწირული... ჯანდაბამდე გზაც გქონია. არასდროს ხარ ჩემთან... ყველას ეხმარები, ყველას ცხოვრებას ულამაზებ, მაგრმა მე? მე ყველაფერი რაც კი მომწონდა გამინადგურე და მერე კიდევ მე გამგზავნი ჯოჯოხეთში, არა და თავად იმსახურებ მას.


მოკლედ გავიგე რომ არარელაურია, გავიგე რომ არ მოგწონთ, მაგრამ რა ვქმა ეს ვარ და ასე ვწერ. ბრჭყალებში ჩასმული დედა არარეალურად მიგაჩნიათ, მაგრამ დედა ყოველთვის პირდაპირი მნიშვნელობით არ უნდა გაიგოთ. რაც გინდათ ის თქვით მივიღებ როგორც რჩევას და ვეცდები გავითვალისწინო... თუ გინდათ მილიონ ერთხელ გამლანძეთ მაგრამ ვერ ავიტან რომელიმემ თქვათ რომ ამას ჩემზე უკეთ დაწერდით, რადგან ასე რომ იყოს თქვენ დაიწყებდით მის წერას და არა მე,ხო და თუ ეგეთი მაგრები ხართ დაწერეთ და მე შემეშვით. და თუ ეგრე ძააან არ მოგწონთ მითხარით და ვაფშე აღარც გავაგრძელებ და აღარც დავწერ არააა პრობლემა.