მთელი ღამე სიცილში გაატანეს გოგონებმა , ხან რას იხსენებდნენ ,ხან-რას . ნინი თვალს ვერ ხუჭამვდაა ისე იყო აღელვებული …
შვიდი წლის იყო გურიიდან თბილისში რომ გადმოვიდა . იქ სახლი ჰქონდა რომელიც მამამისს და მის ძმას ეკუთვნოდა , რაც მათი დაპირისპირების მიზეზი გახდა . შალვა , ნინის მამა არ თმობდა თავის კუთვნილ სახლს და არ აწლევდა ძმას გაყიდვის საშუალებას . როდესაც ნიკომ სახლის მყიდველი მოიყვანა შოთას დაუკითხავად ,მან ეს ვერ მოუთმინა , მისი მშოვბლების ნაღვაწლი მთელი ეს სახლი იყო .. როგორ შეიძლებოდა მისთვის ფასის დადება? გაავებულმა შალვამ თოფს მოჰკიდა ხელი , იმ დროისთვის მისი ქონდა სულაც არ იყო გასაკვირი . შალვამ მოსთხოვა მყიდველს სახლის დატოვება , რის დროსაც შეკამათება მოუვიდა ძმასთან და შემთხვევით გასროლილი ტყვია თვით შალვას მოხვდა .. მას შემდეგ დედამისთან ერთად გადმოვიდა თბილისში , სახლი აღარც მოუკითხავს . აქ არავინ ყავდათ გარდა ნინის დეიდისა ,ქალბატონი თინათინის და ლელა. თინა ხუთი წლის წინ გარდაიცვალა ..
რთულია ..
ასე ადრე დაკარგო საყვარელი ადამიანი …
ასე უგანაჩენოდ ..
ნინი ბეჯითი იყო , უნდოდა ყველასთვის , საკუთარი თავისთვის დაემტკიცებინა თუ როგორი ძლიერი იყო და როგორ შეეძლო მიზნებისთვის მიეღწია . მისი ოცნება იყო მაოფლიოს გარშწმო მოგზაურობა და ამითვის მან პროფესიად დიზაინერობა აირჩია , უკვე მე4 კურსის სტუდენტია , ეს ის წელია როც ამას ეძლეოდა შანსი წასულიყო გაცვლითი პროგრამით და საბოლოოდ აეღო სერთიპიკატი და დიპლომი , რის შემდეგაც იმავე ქვეყანაში დასაქმდწბოდა სადაც გაივლიდა პრაქტიკას . ბევრი შრომა დასჭორდა ამის მისაღწევად , თეთრად ბათევი ღამეებიც დაუფას და ხშირად მშიერი ძილიც …
ლიკა მისი საუკეთესო მეგიბარია , ბინა ერთად გქონდათ ნაქირავები . პირველი კურსიდან ერთდ მოდიან და ალბათ ვერანაირი ძალა მათ ვერ დააშორებს .. ნუ თუ რა თქმა უნდა თუ ნიბის მეხი არდაეცა ან რამე შარი თუ არაიკიდა როგორც ჩვევია ხოლმე . რაც თავი ახაოვს აულ ჩალურჯებული ფეხებით და აწითლებული ლოყით დადიოდა , უბნის ქაჯი იყო ,მაგრამ ნიჭოერიც და რაც ყველაზე ცუდია წყენას არასოდეს ივიწყებდა . შეეძლო ასი წლის წინ ატი აწყებინე მისთვის ეხლა მოეთხოვა პასუხი და გვარიანადაც ეთავაზა ლოყაში გრძელი თითები .
-ნი, - მდივანის წინ იატაკზე მჯდარი ლიკა პოპ-კორნს დიდ ლუკმებად იტენიდა პირში .
-არ გეშინია ?- თვალი არმოუშორევია ფილმისთვის .
-რისი? -წითელი პლედი მიხლებზე გადაიფარა და ლიკასპოპ-კორნი მოპარა .
-აი , რომ დაიკარგო ? ან გზა აგებნეს ? ან იქნებ ვერ გაიგო ახსნილი?
-კარგი რა ? მე ნინი კალანდიას მეუბნები მაგას ? არგახსოვს იტალიურის სწავლა მე9 კლასაი დამოუკიდებლად რომ დავიწყე ? თურქული მარატალია არც ისე კარგად მესმის მაგრამ გაქცეულს შემოვაბრუმებ , დავაჯენ ჩემს წინ და საქართველოს ისტორიასაც მოვუყვები ,-სიცილით ორივეს აწითლებოდა სახე .
- აუ მაგარი ხარ რა , იმედია მეც წავალ სადმე .. მაგრამ არამგობია შენსავით სრული დაფინანსება ავიღო ,-დანაღვლიანდა .
- არა არა , შენ მაგარი ხარ აქეთ მოგცემწნ ფუკს ოღონდ ახვას არ შეუშალო ხელი და ოსე მოგცემთ დიპლომსო- გადაიკისკისა ნინიმ .
- მის შარიანო შენ მე მეუბნები სრულიად წყნარა არსებას ?-ბალიში მაგრად ამოსცხო თავში .
- კარგი დამანებე უნდა დავიძინო .

ამ დღეებმა მალევე გაურბინეს , საბუთები მზად იყო , მხოლოდ ბარგის ჩალაგება აკლდა ნინია და დეიდასთან გამომშვიდობება .
- ნი , აქ ხარ? საძინებლის კარი შეაღო ლიკამ .
- ხო აქ ვარ შემოდი - სარკის წინ მდგარი ნინი შარვალს იზომებდა და თავის თავს უწონებდა .
- ნახე ,- მუჭში ჩამალულ ყუთზე ანიშნა ,-ეს შენ, ოღონდ თუ არმოგეწონება მაინც შენია იცოდე ,-ღიმილი გადაეპინა სახეზე , არა უპრო დაკრეჭა იყო .
- -ვა , აბა მანახე ,- ყუთი აიღო და შიგნიდან ვერცხლის კულობი ამოიღო ანგელოზის გამოსახულებით .
- -აუ , -მოეხცია ნინი, რა მაგარია ,მალდობა მადკობა ,-სახე ჩაუკოცნა დაქალს .
- ეს ჩვენი მეგობრობის თილისმა იქნება და სადაც არ უნდა წახვიდე , თან ნახე , -კულონი შუაზე გაყო და მათი ფოტო ანახა ,-ჩვენ სუკ ერთად ვიქნებით .


აეროპორტში უამრავი ხალხი ორეოდა , ნინი თავის დიდ წითელ ჩანთას მიაგორებდა და თან ოხრავდა ,ტაქსისტის გამო რომელმაც აეროპორტისგან შორს გაუჩერა მანქანა . თანა რავის მიყვებოდა არავინ აცილებდა . არ უყვარდა ბავშვობიდან , ცუდ მოგონებებთან აკავშირებდა.
ნინიმ მალევე მოძებნა თავისი კურსელები , სუკ ხუთი იყვნენ , ხოლო საქართველოდან მთლიანობაში ოცდაათი .
- გამარჯობა ,-მიესამა კუთხეშჯ მდგარ ლანას , კესოს ,მართას და ნიკას . ისინიც დიზაინის ფაკულტეტზე სწავლობდნე .
გადაეხვივნენ ერთმანეთს და რეგისტრაციაც დაიწყო . არანაირი ორობლემა არ შექმნიათ .
ნინიმ თავისი ადგილის ძებნა დაიწყო .
- უკაცრავად ,-ჩაახველა ნინიმ,- ეს ჩემი ადგილია ,-მიუთითა ჟღალ ბიჭს .
- უკაცრავად?- ყურიდან ყურსასმებები მოიხსნა ,-რამე მითხარი ?- გაურკვევლობა გადაეფინა სახეზე .- ეს ჩემი ადგილიათქო ,- წარბები შეკრა გოგომ და თმა გვერდით გადაიწია ორი თითით.
- ჯანდაბა , ისევ …-თავის გაქნევით ატვა ბიჭმა სა ზოზინით ადგა და დაუთმო ადგილი ნინის .
- -ბოდიში მაგრამ ეს ადგილი მართლა ჩემი და ამითომ ტყუილად ქოშინებ ,- ირონიულად შეხედა ჟღალს .
- მომისმინე , ვიცი,-ორივე ხელი აწია და დაწყნარებისკენ მოუწოდა ,-ვიცი ,მაგრამ ჩვევად მაქ სულ ფანჯარასთან ვჯდებიხოლმე და ეხლა პირველად სამასწრო ვიღაცამ .. ამიტომ..
- - მერე ?- ხელები აუწოა გაურკვევლობის ნიშნას და ზურგჩანთა თავის ადგილას მოათვასა
- კარგი არაფერი .

შეიკარით ღვედები გამოაცხადა სტიუარდესამ .
ნინი ფანჯრიდან იყურწბდოა და თავის ბლოკნოტში რაღაცას წერდა , თან ფოტოებსაც უღენდა ყვეაფერს .
- ოხ , ჯანდაბა ,-ფოტოაპარატი გაუვარდა ხელიდან
- აი,- მიაწოდა ჟღალმა ჩართული ფოტოაპარატი .
- მეც არვიცი ესეთი მოუხერხებელი როგორ ვარ ,-უხერხულად საიმანჭა და მადლობა უტხრა .
- არაუშავს , ჩემი დაც ესეა .. მგონი ყველა გოგო ესეა ..- ღიმილი შეეპარა სახეზე .
- ჰაჰაჰა. სულაც არ მეცინება . გამოგჯიჯა ფოტოაპარატი ხელიდა და ისევ ბლოკნოტში ჩარგო თავი .


თვითმფრინავი დაიძრა ,ნინის შიში გადაეკრა სახეზე .-ჯანდაბა არმეგიბა ესეთი რთული ატუ იყო,-ჩაიჩურჩულა .
-გეშინია?-არც შეუხედავს ისე უთხრა ჟღალმა .
-არა , რაც არ გამოგუცდია იმჯს რიგორ უნდა გეშინოდეს?- დაბნეული და შიშნარწვი შავი თვალები დახუჭა და ხელბი მოუჭირა სავარძლის კიდეებს .
- არა და ყევლაზე კარგ მომენტს უშვწბ ხელიდან, ადრენალინი თვალებ დახუჭულმა კიარ უნდა განიცადო ,პირიქით ირგვლივ უნდა აკონტროლო ყველაფერი .
-მოდი ჩემო კეთილის მსურველო იდიოტო დაძლევთსკამის მეზოველი ,გთხოვ შენი საღი აზროვნება სანამ არ ჩამიხშვია გაჩუმდი და ჭკუას ნუ მარიგენ მეორე კლასის ოროსანი მოსწავლესავით.-გაბრაზება შეწტყო.
-კარგი ,კარგი ,-ჩაეცინა მოურიდებლად და უკუღმა დახურული ქუდი მოიხანა , ხელებში დაიწყო თამაში .- იმედია შენით დაძლევ ამ შიშს ან ვინმე გამოჩნდება შენნაირი არანორმალური და ერთად დაძლევთ .
ხმა არცერთს ამოუღია, თვითმფრინავმა დაშვება დაიწყო...