დილით, ეკა, ნია, თომა და ნიკა, სახლში არ არიან, მხოლოდ რეზია, დიდი ალბათობით. ოთახიდან გავედი და რეზიკიას ძებნა დავუწყე, მაგრამ რად გინდა? არსად არ აის, ალბათ სახლში წავიდა. ჩემს ოთახში შევედი თვი მოვიწესრიგე და მუხლამდე ყვავილებიანი კაბა ჩავიცვი. ვერ მომეფიქრებინდა ეკას თუ ნიას სახლში წავსულიყავი, თნ ვფიქრობდი ნიკასთის და ეკასთის ხელი არ შემეშალა, რავიცი მაინც რა იცი რა ხდება. კიდევ კარგი ეკას ჩემი ფიქრები არ ესმის, თორემ გამაფრთხობინებდა სულს. საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ ეკუნასთნ წავსულიყავი და დავხედავდი. პირველი რათქმაუნდა ეკას საძინებელში დავაპირე შესვლა. დავაკაკუნე, რავიცი უხერხულ მომენტში არ შევსულიყავი მაინც. ხმა არავინ გამცა, ამიტომაც შევედი და ასეთი სურათი მხვდება. ჩემი უგადარეულესი ეკაკო მთლს საწოლზეა გადაწოლილი, ჩემი საცოდავი ძამიკო კი კუთხეშია მიჭეჭყილი დაისე ძინავს. ერთი გენია იდეა მომდის თავში და მაშინვე ვიწყებ მის განხორციელებას.
-აააააააააა. კვდებააააააა, კვდებააააააააა.
ბოლო ხმაზე ვყვირივარ, რაზეც ნიკა თვალებს აჭყეტს და საწოლიდან ინსტიქტურად ვარდება, მას მიყვება საბანი და შესაბამისად ეკა მის ზემოდან თავსდება.
-ვაიმე გვრიტებო, ხელი შეგიშალეთ მემგონი და გავალ თვენ გააგრძელეთ თვენი საქმე.
-სალომეეეეეეეეეეე, მოგკლავვვვვვ, აგკუწავვვვვვვვ. (ეკა)
ეკა გამომეკიდა, თან ისე, რომ თალებიდან ნაპეწკლებს ყრიდა, ერთი წამით ისიც კი გავიფქრე, რომ ცოცხალს არ დამტოვებდა.
-ნიკაააააა, საუვარელოოო ძმაოოოო, მიშველეეეეე.
-ღირსი ხარ და რა გიშველო შენი ბრალია. (ნიკა)
-გაჩერდიიიიიიი. (მე)
-ქვესკნელში ჩაგიტანნნ. (ეკა)
ეზოში გავიქეცი. უკან მივიხედე, მაინტერესებდა ეკა მომდევდა თუ არა, ისევ წინ მოვიხედე, მაგრამ მაშინვე დამიანეს შევეჯახე, რა მყარი სხეული ჯქონდა დამიანია თუ ლოდი? რა არის რაა. სამაგიეროდ ხსნა ვიპოვე და უკან ტკიპასავით ავეკარი დამიანეს.
-აუუუ დამიიი გთოვ მიშველე იმ გადარეულისგან.
-დამი რამე ახალია თუ?
-რა იყო, მერე? მე არ მაქვს უფლება, რომ დამი დაგიძახო?
-კი, რათმქმაუნდა რაც გინდა ის დამიძახე, მაგრამ მემგონი ჯერ ჯობს, გავიგო რატომ დაგსდევს ის გადარეული. ეკუშ, ეკუშ, მოიცადე ორი წამი =, შეგიშლია მითრა, რატომ დასდევ სალოს, თუ რაიმე ისეთი მიზეზია მეც მოგეხმარები.
-ესეიგი ხმამაღლა დაიყვირა, როდესაც მეძინა, ნიკა გადავარდა საწოლიდან მიაყოლა საბანიც და მას მე მივყევი და თვზე დავახტი ადამიანს.
-ამ შემთვევაში სალომეს უნდა დავუჭირო მხარი, საღოლ სალო, ჯიგარი ხარ.
ხელი ჩამირტყა და ერთდ ვიგუდებოდით სიცილით.
-აუ რა, ორი ერთნაირი უფფფფ.
-ნუ გწყინს ეკა, ჩემი საკუთრი ძმა შენს მხარესაა და რა გაწუწუნებს?
-აუ მიდი რა.
სახლში შევედით, ეკა მოწესრიგდა და ისიც შემოვიდა ცვენთნ მუსაიფში.
-ნეტავ სად არიან ახლა ნია და თომა? (ეკა)
-რადგან აქმადე ნია არ დაბრუნდა და თემო კიდე ცოცხალია, ესიგი ეგენი უკვე მაგარ შარში არიან სახელად ,,სიყავრული“. (ნიკა)
ეკას აშაკარად არ მოეწონა ნიკას ეს პასუხი.
-ცოტა მეცოდება კიდევაც თომა, თქვენი დაქალის ხელში. (დამი)
-საერთოდ არ ვარ ცოდო, ჩემი სიცოცხლეა ეს. (თომა)
-ვა ვა ვაა ეს ვინები მოსულანნნნ. (მე)
-ნიუშ აბა როგორი იყო ჩემი ვაჟკაცი? (ნიკა)
-სიმართლე, რომ ითქვას ნიამ უფრო ივაჟცა ვიდრე მე. (თომა)
-შემარცხვინე ბიჭოოო? დედააა მომკალით ვინცხამმმ. (დამიანე)
-ნია ოთახში დროზეე. (ეკა)
-აუ ამათ ახლა საჭორაო მიეცათ და რა გააჩერებს. თომა თუ ძმა ხარ ნია მოგვაშორე რაააა. (რეზი)
-ვაააა რეზიკო, სადა ხარ შე*მა,ამდე ხანს? (ნიკა)
-სახლში ვიყავი და ნია, რომ არ მლოვიდა ესიგი ყველაფერი კარგადააა. (რეზი)
-ხოო. (თომა)
-თომა გამოდი რა ცოტა ხნით აივანზე. (რეზი)
-კარგი, წამო.
-ახლა რეზიმ ლექცია უნდა ჩაუტაროს ხომ ვიცი არა? (ნიკა)
-ეგრეც უნდა იყოს.
-ისე შე*ემა ვერ წარმომიდგენია, რანაირად უნდა გავაყოლო ვინმეს ჩემი და, აზრზე არ ვარ.
-ხო....
***
-მომისმინე თომა, ხომ იცი, რომ შეიძლება მე ჩემს დაზე ვხუმრობ, მომაშორეთ და ასე შემდეგ, მაგრამ შენც კარგად იცი, რომ მასზე მეტად არავინ მიყვარს და მას ნებისმიერ ფასად დავიცავ. თუ მისი ნება არ იქნება შენ არაფერს იზამ გაიგე? თუნდაც რაიმე, რომ....
-ვიცი რეზი, რამე, რო ეწყინოს არ მაპატიებ, ვიცი, ვიცი და არც ჩემს თვს არ ვაპატიებ ამას, ხომ იცი სერიოზული, რომ არ იყოს ჩემი გრძნობა ამხელა ნაბიჯს არ გადავდგამდი.
-ვიცი თომა, ვიცი რა კაცი ხარ და ამიტომაც განდობ მას. და მინდა.
-დამიჯერე მას არაფერი მოაკლდება ჩემი მხრიდან.

***
-აბა დროზე ჩამოყევი რა მოხდა? აკოცე? ჩაეხუტე? რა ქენი, გოგო რააა? (ეკა)
-ოჰოოო, ეკუშ დაწყნრდი და ყველაფერს მოგიყვებით. ესე იგი, თავიდან პატარა უუულამაზეს ქოხში მიმიყვანა, ძალიან ლამაზი იყო, შემდეგ შიგნით შევდით დაა...
ნიამ ყველაფერი დაწვრილებით მოყვა.
-ვაიმეე ნიუშშშ, შენ აღარც ხუმრობ. (მე)
-ჰომ. აბა ახლა ეკუნა შენ მოყევი. (ნია)
ეკამაც თნმიმდევრობით მოყვა, მისი და ნიკას ამბავი.
-ვაიმეეე, იმ ჩემმს ბეგემოტმა ძმამ ნეტამც არ მინდა რამე გაწყენინოს თორემ,გადავაცლი ლამაზად გადავარცხნილ თმებს. გიყავრს?
-არ ვიცი. (ეკა)
-შეგიძლია თვა რას გრძნობდი, რომ გაკოცა ან შენთნ ახლოს, რომ იყო, ან საერთოდ ვინ არის შენთვის? (ნია)
-არ ვიცი, რომ მაკოცა თითოს, მუცელში ჯუნგლები მქონდა, პეპელბი კი არა, მოახლოებაზე კი არა მის დანხვაზეც სუნთქვა მიხშირდება.
-ლოვეეეეეე. (მე)
-არა გოგო, არ ვიცი ეს რა არის მაგრამ...
-აუ ეკუშ დაწყნარდი რა შენს თვსაც კი არ უტყდები და ნიკუშას როგორ ეტყვი ჯა? (ნია)
-ვინ გითრა, რომ რამეს ვეუბნები?
-ეკააა, არ გადამიყვანო ადამიანო ჭკუიდააან. (მე)

***
-ლაშქრობაში წავიდეთ რა კარგი იქნება თნ დავისვნებთ კიდევაც. (დამიანე)
-კი კარგი იდეაა. (მე)
-სად წავიდეთ? (თომა)
-ისეთ ადგილას, სადაც არც ტელეფონი იჭერს და არც არავინ არაა. (ნიკა)
-აუ შე*მა შენ თუ მგლის მუცელში გინდა ყოფნა პირდაპირ თქვი ეეე. (რეზი)
-აუ შენ რა გაა*რაკე რაა, ისეთ ადგილი ვიგულისხმე სადაც ხელს არვინ არ შეგვიშლის. (ნიკა)
-მე მომწონს ეს იდეაა, მოდით ლეჩხუმში წავიდეთ. (ეკა)
-მე თანახმა ვარ. (ნია)
-შენ ყველაფერზე თნხმა ხარ, ასე, რომ დაწყანრდფი. (რეზი)
-პრიმატო.
-ახლა არ დაიწყოთ რა ისევ ეს და-ძმის კინკლაობა რაა. (მე)
-დამიანე, რამე მოხდა შე*ემა? რა სახე გავქს, გეგონება მთლი მსოფლიოს ლიმონი ამან შეჭმამა. (თომა)
-არაფერი, არა, უბრალოდ ღღჩაზე ჩავფიქრდი.
-კარგი. ესიგი ზეგ დილით 6 საათზე გავდივართ, რომ მოვასწროთ ჩასვლა და მოემზადეთ, აბა ჰე. (რეზი)
-ვიცი მაქნანებით მივდივართ? (მე)
-თვენ არ დაჯდებით საჭესთნ. (ნიკა)
-არც ვაპირებდით სიძევ. (ნია)
-რა დამიძახე?
-უი ბოდიში წამომცდა.
ეკამ იმხელაზე დაუბრიალა თვალები ნიას, ლამის ბუდიდან გადმოუცვივდა. მალე მოვიდა ოთხშაბათი დღეც, მანამდე მე და ნია ვცდილობდით, რომ ნიკასტნ რამე გამოსვლოდა, მაგრამ ნიას ხომ თომას გარდა არავინ ახსოვს, ასე, რომ ძირითდად ისევ მე ვმუშაობდი ამათ დაწყვილებაზე. ყველაფერი ჩანთბში ჩავდეთ. ერთი ძალიან დიდი კარავი ვიყიდეთ სადაც 4 კაცი თვისუფალდ დაეტეოდა და ერთიც გოგობისთის 3 კაციანი.
ოთხშაბთს დილით 5-ზე დარეკა მაღვიძარამ, მაშინვე წამოვხტი, შხაპი მივიღე, გავემზადე. ამასობაში ნიკამ დამიძახა, რომ უკვე გავდიოდით და მეც ჩემი ჩანთები ნიკას შევაჩეჩე წამოირეთო.
-რამსიმძიმეა? შენ 3 დღით მოდიხარ თუ საცხოვრებლად გადაიბარგე?
-ჰაჰაჰა, რა სასაცილოა, კარვები დევს და თუ გინდა დატოვე და ბალახზე დაიძინე, იქნება და შეგჭამოს რომელიმე მწერმა ან საერთოდ გველმა და დავისვენებ.
-ნუ იკბინები გოგო, წამოდი ორ მანქანაში გადავნაწილდებით, ესიგი შენ დამიანესთნ ჩაჯდები. მე ჩემს მანქანაში ვიქნები.
-ოკს.
დამაინეს მანქანასთან მივედი, ყველას მივესალმე. ამ მანქანაში ჩემს გარდა კიდევ ნია და თომა იყვნენ, საცოდავი ეკა დარჩა ბიჭებთან.
-გეცნობა ხო მანქანა? (დამიანე)
-ესეიგი შენც გახსოვს? (მე)
-ეგ როგორ არ მემახსოვრება.
-იცი მე მხოლოდ შენი თვალები ვიცანი.
-მეც.
-ასეთი დასტოინი როდიდან გახდი?
დამიანეს პასუხი არ დაუბრუნებია. მართლა ძალიან მეუცნაურა მისი ასეთი ხასიათი, ძალიან სერიოზული ჩანდა, ცოატ შემეშინდა კიდევაც. მალევე დავადექით ლეჩხუმის გზას. ვლაპარაკობდით, ვიცინოდით, დამიანეს გარდა ყველანი კარგად ვერთობოდით. როგორ მინდოდა მეკითა რა გჭირსთო? მაგრამ მე რატომ უნდა მეკითა, ან რატომ უნდა ეპასუხა მას ჩემთვის? უცბად მანქანაში არგოს ,,მინდა გაჩუქო“ ჩაირთ. აუუუ როგორ მიყვარსს, სიმღერასაც კი ავყები და ხმამაღლა დავიწყე უკვე სიმრელა, შეიძლება მომღერლის ნიჭი არ მაქვს, მაგრამ არც ვყროყინებ.
,,ან უკეთესი, ვინ უნდა გაჩნდეს, ჩაბნეული ხარ სულში მძივებად, მაგრამ ამ ბბოლო დროს თითოსდა გამჩნევ, რომ უჩემობა გემარტივება...“
მისამღერში ხელები გავშალე და რაც შემეძლო ავდექი, თმა და ნიაც ამყვნენ სიმღერაში, მაგრამ დამიანე ისევ იგივე სახით იჯდა, მოლოდ ოდნაცვ ჰქონდა ჩატეხილი ტუჩი, ღიმილისგან. ცოტა ხანში ჩამეძინა ვერ გავიგე როგორ მივედით დანიშნულების ადგილამდე.
-სალო, გაიღვიძე. (დამიანე)
-რა არის?
-მოვედით უკვე.
-აუ რა მაგარია.
-კი მაგარია.
სწრაფად გადმოვხტი მანქანიდან და ბავშვებს მივეხმარე კარვების გაშლაში, ბევრი ვიცინეთ, გავერთთ, ერთმანეთს ნერვები მოვუშალეთ და ასე გავატარეთ დრო, რომ არ მოგვწყინებოდა. ამასობაში მოსაღამოვდა და გადავწყვიტეთ კოცონის დანთება. მსი გარშემო შემვსხედით, როგოროც ამას აკეთბენ ხოლმე.
-აბა ბალღნებო რით გავერთოთ? (რეზი)
-გიტარა ხომ წამოირე, ერთი ჩვენებური შემოვძახოთ. (თომა)
-კარგი აზრია, აუ გეხვეწები ,,მზე დამქავს ხურჯინით“ დაუკარი რა. (ეკა)
-კარგი ეკუშ, მაგაზე როგორ გაწყენინებ.
-თქვენ გაერთეთ, მე არ მინდა, დავიღლე ძალიან და გავალ. (დამიანე)
-კარგი ძმა, როგორც გინდა. (ნიკა)
ძალიან შეწუხებული მეჩვენა და ამიტომაც გადავწყვიტე უკან გავყოლოდი.
-ბავშვებო, მეც წავალ რა მანქნაში მეძინა და საქმის კეთბამ გადამღალა.
-წადი კაცო, რა ახსნა-განმატებებს იძლევი. (ნია)
-მოკლედ შენ, რომ არავის უკბინო არ შეგიძლია რაა.
-ჰომ.
დამიანეს ვეძებდი და ბოლოს შემაღლებულ გორაზე დამჯდარი ვიპოვე, მთვარეს და ვარსკვლავებს უყურებდა და რაღცას ბუტბუტებდა, სამწუხაროდ არაფერი მესმოდა. საბოლოოდ გადავწყვიტე მათნ მივსულიყავი. უკან დავუდექი, ოდნავ შორს მისგან და უნდა დამეძახა, რომ სიტყვის თქმა დამასწრო.
-ტყუილად მოხვედი.
-არა, ტყუილად არ მოვსულვარ. იცი ძალიან სეიცვალე ეს ბოლო დღეებია, თითქოსდა უფრო ჩაკეილი გახდი.
- და მერე თუნდაც ასე იყოს შენ რა?
-არაფერი, საერთოდ იმასაც ვერ ვხვდები რატომ გამოგყევი და შენ მე რატომ უნდა მითრა ან ამიხსნა. ბოდიში, რომ შეგაწუხე.
წასვლას ვაპირებდი, რომ მაჯაში მომკიდა ხელი და თალის დახამხამებაში ისე ახლოს მოვიდა ცემთნ, რომ სუნთვა შემეკრა. მხოლოდ მის თვალებს ვუყურებდი, ამ სიბნელეშიც კი როგორ ანათებდა და ელვარებდა. ჩაემხუტა და ისე მეხუტებოდა თითქოს ვინმე ართმექვდეს ჩემს თავს. მეც რათქმაუნდა მოვხვიე ხელები. ყველაზე მეტად ჩახუტება მიყავრს, აი თბილი ჩახუტება, ისეთი გაყინულ სხეულს და სულს რომ გაალღობს.
-იცი შეგიძლია მითხრა, მართლა, შეგიძლია მენდო.
-ვიცი.
-მაშინ რა ხდება? არ მეტყვი? იქნება დაგეხმარო.
-შენი ერთდერთი დახმარება, ის იქნება, რომ ჩემგან თავი შორს დაიჭირო.
-იქნება და არ მინდა, რომ შორს ვიყო შენგან.
-და რატომ?
-.....
-კითხვა დაგისვი და მიპასუხე.
-არ ვიცი, გასაგებია?
ცრემლი მომაწვა არ ვიცი რატომ. ალაბთ იმიტომ, რომ.... არა სალომე, არა რაზე ფიქრობ. სულ გამოშტერდი? შენ ხომ პირობა დადე.
-არ იტირო რა. კარგი? მეც ცუდად ვხდები.
-რატომ? თან არ ვტირივარ და არც ვაპირებ. ასე მარტივად არ ვტირივარ.
-არა ხო, მე ვარ 23 წლის სალომე, რომელმაც ,,შუაღაამის მზე“-ს უყურა, წიგნები წაიკითხა და მათზე იტირა?
-ეგ ეგრე არ არის. მოიცადე შენ საიდან იცი, მითვალთლებდი? მაგ დროს სენ არც კი გიცნობდი.
-შენ არა, სამაგიეროდ მე გიცნობდი.
-მაინც არაფერი მესმის.
-წამოდი დავსხდეთ.
-კარგი.
იქ დავსხედით, სადაც დამიანე იჯდა და სე უბრალოდ ერთმანეთშ ვუყურებდით. პირველი ამინც მე წაამოვიწყე საუბარი.
-ამას რატომ აკეთებ?
-რას?
-რატომ მეუბნები, რომ შენგან შორს უნდა ვიყო? ან საერთდ ვინ ხარ? საიდან იცი, რომ ფილმზე შიშლება ვიტირო ან რომელ ფილმზე?
-შენზე იმაზე მეტი ვიცი ვიდრე შენ გგონია, და გირჩევ შენი პირობა შესარულო.
პირობის ხსენებაზე, ერთ ადგილას გავშეშდი.
-რა პირობა?
-სალომე გთხოვ თავს ნუ ისულელებ, შენ პირობა დადე და ხელიც კი მოაწერე, რომ არავინ შეგიყვარდებოდა, ძალიან ბევრი გქონდა მაშინ ამის შესახებ წაკითული და გეშინოდა, რომ შენც გულს გატკენდნენ და ტკვილის გადალახვა მოგიწევდა.
-შენ... როგორ..... საიდან იცი, როდესაც ეს არვისთის არ მითქვამს.
-ის არ ვარ ვინც გგონივარ, უბრალოდ ცემგან თვის სორს დაიჭირე და შენს პირობაზე, იფიქრე, შენ ხომ არცერთხელ არ დაგირღვევია პირობა და გამონაკლისს ნუ დაუშვებ. ახლა კი წადი.
-მაგრამ მე...
-წადი.
უსიტყვოდ წამოვედი და მაშინვე ცმეს კარავში შევძვერი, დიდი ხანი არ დამძინებია, იმაზე ვფიქრობდი, ვინ იყო დამიანე, ან ამდენი რამე რატომ იცოდა ჩემზე. გარკვეული დროის შემდეგ ნია და ეკაც შემოვიდნენ კარავში.
-შენ არ გძინავს? (ნია)
-არა.
-აუ ნეტავ დარჩენილიყავი, იცი რა კარგად გავერთეთ? ციმღერეთ ვიცეკვეთ, იცი რა გავიხსენეთ? შენ, რომ ერთხელ გიორგი ცემე სკოლაში და ბიჭები, როგორი დადებილებულები გიყურებდნენ. (ეკა)
-ხო. (მე)
-რა გჭრის, გოგო, კარგად ხარ?
-კი.
-აუ ამას რაღც აწუხებს, კი, არა, ხო. რა პასუხებია გამაგებინე? (ეკა)
-ახლა დაკითხვა უნდა მომიწყოთ? არაფერი არ არის. დაკმაყოფილდით ჩემი პასუხით?
-დაწყნარდი რა. ხუთი თითავით კარგად გიცნობ. თუ არ გინდა არაფერი არ გვითრა, როდესაც მოგინდება მაშინ გვითარი. ახლა იმიტომ არ გეუბნები არაფერს, რომ გიცნობ. ღამემშვიდობის. (ნია)
-ღამემშვიდობის. (მე)
-ხვალ მაგარი დღ გველის, აბა სწრაფად ვხიწავთ თვალებს და ვიძინებთ. (ეკა)
გამეღიმა, კი გამეღიმა, რადგან ეკა მუდამ ცდილობდა რთული სიტუაციებიდან გამოსვლას და ახლაც ასე ქნა. მაინც ვერ ვწყვეტდი ფიქრს დამიანეზე, ნეტავ ნიკამ იცის რამე? უნდა ვუთხრა, აუცილებლად უნდა ვუთრა. დილამდე ძილი გამკარებია. უკვე შუადღე იყო, რომ გამეღვიძა. კარავში არავინ იყო, ამიტომ გარეთ გავედი, სადაც........



გამარჯობააა. დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ შეფასებისთის, ეს ნამდვილად მნიშვნელოვანია ჩემთვის. იმედია ისიამოვნებთ ამ თავით. :)