ძნელია კიდევ ერთხელ დაგენგრეს ცხოვრება. ან ძლივს ხელახლა დალაგებულმა, თუ არა ძლივს აშენებულმა ცხოვრებამ ნგრევა დაიწყოს. ტკიოდა ყველაზე და ყველაფერზე, მეტად. სიცივისგან კანკალებდა, ცივი, შიშველი ტერფები ასფალტზე ედო და გრძნობდა როგორ გამყინავად ეხებოდა ცივი წყალი. იჯდა და ერთიანად დასველებული კიდევ უფრო სველდებოდა. თმა დასველებოდა და მხრებზე ეყარა, თვალებით კი ისევ ზეცას უყურებდა, ადგილს სადაც სიკვდილის მერე სიამოვნებით იცხოვრება, მაგრამ იცოდა... იცოდა რომ ბოლოს ან თვითმკვლობით დაასრულებდა ან თავის სიკვდილით. იდოც იცოდა რომ ორივე ვარიანტში მისთვის ლუციფერს საუკეთესო "ატრაქციონები" ჰქონდა გამზადებული.
სიცივე მალე გაქარსყლდა და შეეჩვია ორგანიზმი იმ ტემპერატურას რაც გარეთ იყო. ცრემლებს და წყლის წვეთებს ვეღარ არჩევდა და ყველაფრის მიუხედავად სახლში მაინც არ უნდოდა. იქ ხომ ცივი კედლებისა და უაზროდ მიმოყრილი წიგნების გარდა არავინ და არაფერი ხვდებოდა. არიყო მიჩვეული მარტო ცხოვრებას და ეს ყველაფერი მისთვის ჯოჯოხეთი იყო.სულ ერთ ადამაინს მაინც რომ ეცხოვრა მასთან ერთად რა კარგი ინქნებოდა, რასარ მისცემდა ისვე ის ცხოვრება მაინც ჰქონოდა რაც დამიანეს გამოჩენამდე. მერე არსაიდან მანქანა გამოჩნდა და ეს იყო ბოლო რამაც მის ტვინამდე მიაღწია, ფეხზე წამომდგარი უგუნოდ დაეცა. მანქანაში დამიანე და თეკლა იჯდნენ, თეკლამ უცბად მოჰკრა ტროტუართან გონება დაკარგულ ლელასთვალი და წამოაყვირა.
-დამიანე...დამიანე ჩქარა ლელა...
მთელი სისწრაფით გადმოვოდა მანქანიდან და ქალის მსუბუქი სხეული ჰაერში აიტაცა, არც საავადმყოფო, არც ექიმები პირდაპირ სახლში წაიყვანეს.თეკლა კი ისევ თვის სახლში დაბრუნდა, მთელი ღამე ვერ დაიძინა ლელაზე ფიქრით... იმედს იტოვებდა რომ კარგად იქნებოდა.
_______________________
თვალებს ვახელ და ოთახს ვათვალიერებ თითქოს ყველაფერი რიგზეა, ის საღამური მაცვია დამიანეს მოსვლამდე რომ მეცვა... ყველაფერი რიგზე უნდა იყოს წესით, მაგრამ არა გიტარა არსად ჩანს და თან ვგრძნობ რომ მარტო არ ვარ.
ხალათის ძებნა მეზარება ამიტომ ვდგები და პენუარის ამარა გავდივარ მისაღებში, შესვლისთანავე ჩემი გიტარის ხმა სასიამოვნოდ ჟღერს, მელოდიას ვცნობ იმასაც ვხვდები რომ ახლა უნდა დაიწყოს ტექსტი. მეც მეტი რა მინდა როდესაც საყვარელ სიმღერას მღერიან.
-Weißt du noch, als wir am Meer war'n?
Baby, wie lang ist es schon her, als
Du meintest, du wirst immer bei mir bleiben? Und das Meersalz
Hat so geglitzert auf der braunen Haut, noch mehr als
ზურგით მჯდარი დამიანე ჩემსკენ გაკვირვებული ტრიალდება და გიტარას იქვე დებს.
-გაიღვიძე?
-არა ისევ მძინავს და შენ ვერ ხედავ.
თვალები ავატრიალე და ჩარჩოს უფრო მყარად მივეყრდენი.
-აქ რა გინდა?
-გუშინ რომ გაიქეცი მე და თეკო კარგახანს გეძებდით მერე რომელიღაც ქუჩაზე გონება დაკარგული გიპოვეთ, სახლში წამოგიყვანე თეკომ მანქანა ამახია და სადღაც წავიდა, მე კი გამოგიცვალე, სიცხე გაგიზომე, მერე წამლებიც დაგალწვინე მაგრამ მემგონი ეგ არ გემახსოვრება, ხო და ნუ მოკლედ მთელი ღამე აქ გავატარე.
შოკირებული ვუსმენდი, განსაკუთრებით იმ ნაწილს სადაც თურმე გამხადა და ჩამაცვა ვაჟბატონმა.
-მოიცა მოიცა მოიცააა! უკან გადაახვიე. შენ გამომიცვალე?
-ხო რა მოხდა.
-დადიანო გამასწარი აქედან სანამ გითრიე გლანდებით. უზრდელო გარყვნილო დამოპალო არსებავ.
-გოგოო ენა მეთქი რამდენჯერ უნდა გგაფრთხილო?
-რამდრნჯერაც გინდა აი იმდენჯერ მაინც არ დაგემორჩილები.
პატარა ბავშვივით დავეჭყანე და უეცრად არსაიდან ტყვიის ხმა მომესმა მერე კი გამყინავი ტკივილი მუცელში. თითქოს ერთიანად გახვრიტა ტყვიამ კანი და მუცელთან მდებარე რომელიღაც ნეკნში გაიჭედა. ტკივილისგან მუხლებზე დავეცი და არაადამიანურად ვიკივლე, დამიანე მაშინვე მომვარდა, მაგრამ ამ სამყაროს მოშორებული ვიყავო. თითქოს ვიღაცამ ჩემს ნაწილს ავნო, ნაწილს, რომელიც ჩემი იდენტური იყო. ნაწილს, რომელიც არასდროს მინახავს, მაგრამ ის ყველაზე ახლოს იყო ჩემთან... ჩემს სულთან. ტკივილი მალევე გაქრა და შეშინებულმა ვერც გავიაზრე ისე შემოვხვიე დამიანეს კისერზე ხელები... ტკივილს სუსტად თუმცა მაინც ვგრძნობდი. დამიანემაც არ დააყოვნა და ორივე ხელი შემომხვია. ასე ჩამუხლულები, ერთმანეთს მოხვეულები არ ვიცი რამდენხანს ვიდექით, ნუ მანამდე მაინც სანამ ტკივილის ახალი ტალღა დამივლიდა. თითქოს ვიღაცამ სკალპტერი აიღო და მუცელს მიჭრიდა. იმდენად აუტანელი იყო ტკივილი რომ ისევ გონება დავაკრგე.
____________
შეშინებული დამაინე ლელას გამოღვიძებას სცდილობდა, მაგრამ შენც არ მომიკვდე იმდენად სტკიოდა ლელას რომ გონება დაკარგულიც კი რაღაცნაირად გრძნობდა ამას, მთელი დღე მასთან გაატარა დამიანემ, არც ზარებს პასუხობდა იჯდა მის საწოლთან და სველ ტილოებს ადებდა შუბლზე, ლელა კი ბორგავდა და რაღაცეებს ბოდავდა. მაღალი სიცხე ქონდა და ამ დროს ქირურგმა დამაინემ ნორმალურად არც კი იცოდა რა ჯანდაბა გაეკეთებინა რომ გამოფხიზლებოდა და წამლები მაინც დაელია. მეორე დღესაც რომ არ გაეღვიძა ნერვებიც აღარ ეყო და თეკლას დაურეკა.
-თეკლა სასწრაფოდ ლელასთან მოდი.
-რა მოხდა?
-მოდი და აგიხსნი გეხვეწები...
-კარგას არის ლელა?
-არა სიცხე აქვს მე კიდე ვერაფერას ვაკეთებ.
-კაი ხო კაი მოვდიავრ როემლი ექიმი მე მნახე ისე დაგერეკა მისი ძმებისთვის...
უცბად აბუზღუნდა თეკო, მაგრამ მაინც მივიდა, გზაში იმდენი ინერვიულა ლამის ავარიაში მოჰყვა. ლელას ბოლო დროს გაკეთებული საქციელები იმდენად მოსწონდა რომ თუ მას მოესურვებოდა თავის ხელით გააყოლებდა დამიანეს ცოლად. გოგო იმდენად შეჰყავრებოდა რომ უკვე დად თვლიდა. მხიარული, დაუმორჩილებელი და პრინციპული იყო ლელა მის თვალშ. ლელასთან რომ მივიდა არც დაუკაკუნებია ისე შეიჭრა და პირდაპირ მისი ოთახისკენ წავიდა. იქ კი დამაინე დახვდა ქალის სხეულთან ჩამუხლულიყო და სველ ტილოებს ადებდა შუბლზე.
-მიმიშვი. - ძმა გამოაგდო და შუბლზე დაადო გოგოს ხელი, თუმცა იმდენად ცხელი იყო რომ მალევე უკან წამოიღო.-მიდი ძმარი მოძებნე, ამის ამბავი რომ ვიცი უეჭველად ექნება სადმე.
ნაჭრის გამოცვლას აპირებდა, მაგრამ წყალი თბილი რომ დაუხვდა სააბაზანოში გაიტანა ჯამი და ცივი წყლით აავსო. ოთახში დაბრუნებულმა დამიანემ ძმრის ბოთლი შემოიტანა. ცოტახანს ძმრიანი წინდები ჩააცვეს და ისე დატოვეს. აი ახლა კი თეკლეს დაკითხვა იწყებოდა.
-რა დაემართა?
-გუშინ დილას ადგა ჩვეულებრიავდ მერე ვლაპარაკობდით კარში იდგა და უცბად მარჯვენა ნეკნთან იტაცა ხელი და ისე იყვირა თითქოს ვინმეს ტყვია ესროლა მისთვის, მერე მე შემომეხვაი. ვიფიქრე დაწყანრდა თქო მაგრამ ახალმა ტალღამ დაარტყა და უფრო აკივლდა. მერე გონებაც დაკარგა და სიცხემაც აუწია.
-ღმერთო მინიმუმ ორი დღე თუარ მოვიდა გონს საავადმყოფოში მიგვყავს, ისე მე ვარ ექიმი თუ შენ?
-მე ქირურგი ვარ!
-ერთხელ ხომ უმკურნალე.
-მაშინ ოპერაცია გავაკეთე მე მეტი არაფერი, ჯანდაბას ახლა ისევ ოპერაცია რომ იყოს გასაკეთებელი გავაკეთებდი, მაგრამ ამის აზრზე არ ვარ.
-დამაინე დწყანრდი.
-როგორ დავწყნარდე შეხედე, ცუდადაა თეკლე ც უ დ ა დ.
-ყველაფერი კარგად იქნება დაწყარნდი მივხედავ მე.
ძმას მხრებზე დააწვა და დააჯინა. ორი დღეს აღარ დალოდებია დამაინე, საღმოს გონს რომ არ მოვიდა საავადმყოფოში გააქანა.
______________
გონს წამლების სუნს მოვყავარ, არ ვიცი რამდენხანს მეძინა, მაგრამ დაღლილობას ისევ ვგრძნობ. პალატაში დამაინე შემოდის და ოდნავ მეღიმება, მალევე გადის და ექიმს უძახის, ექიმი მამოწმებს და მერე დამიანესთან მარტოს მტოვებს.
-რამდენ ხანს ვიყავი ასე?
-სამი დღე! ექიმმა თქვა რომ სიცხე აღარ გაქვს და საღამოს გაგწერენ.
ოდნავ მეღიმება და ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ჩემი ნაწილი სადღაც აქვე არის.
-დამაინე..
-ხო?
-მადლობა.
-არაფრის მე გავალ და თეკლა შემოვა თორემ იცი რამდენი ინერვიულა შენზე.
შუბლზე მკოცნის და მეც პატარა ბავშვივით ვბუზღუნებ.
-ფუუუ ნუ დამდორბლე...
-მე? არაა რა სისულელეა.
დამაინეს გასვლიდნა 2წუთში თეკლე შემოდის. რასაცქვია მახრჩობს ისე მეხუტება ვჭორაობთ და დამაინეზე ვღადაობთ. ამასობაში საღამოც მოდის ტანსაცმელს ვიცმევ და პალატიდან გავდიავრ. თეკლამ გაწერის საბუთებს მე მივხედავო.
-რამდენჯერ გითხარი ფეხშიშველი ნუ დადიხართქო! აი როარ დამიჯერე,იმ თავსხმაში ფეხსაცმლის გახდა რამ მოგაფიქრა?
-რავიცი.
საყავრლად ვეკრიჭები და შემთხვევით ვიხედები მეირე მხარეს, რეანიმაციაში ვიღაც წევს, აპარატზეა შეერთებული და მგონი კომაშია. გული მეკუმშება მის დანახვაზე და რატომღაც გაუაზრებლად ცრემლები მცვივა. კარგად ვაკივირდები და პირი მღია მრჩება როცა ჩემ თავს ვხედავ.
-და... დამიანე.
-ხო რა ხდება?
-მე....მე მეჩვენება უ იქ მართლა მე ვარ?
ხელით რეანიმაციის ფანჯრისკენ ვანიშნებ სადაც კარგად მოსჩანს ჩემი სახე ან! ან იქნებ სულაც არ ვარ მე?იქნებ ვიღაც გაჭრილი ვაშლივით მგავს.
-ეს ხომ შეუძლებელია?
-ვინაა ის გოო ან ან ეს როგორ?
დამაიანე სადღაც მიდის და მე ვრჩები მარტოდ მარტო რეანიმაციასთან. თეკლა მიახოვდება და თვალებით თავის ძმას ეძებს... არა ის უბრალოდ ძალიან მგავს ხოამ ასეა? საავადმყოფოს ფოიეში გიჟივით შემორბის ავთო და ლია, ექიმს რაღაცას ეკითხებიან და ჩემკენ მოდიან, თუმცა ჩემს დანახვაზე სახე ეცვლებათ თითქოს მოჩვენება დაინახესო... დამაინე მოდის ჩემკენ და ჩერდება.
-გავარკვიე ვინცარის.
-ვიანრის?
-ლელე ხერგიანი, მამაშენის...
-ავთო ხერიგიანის შვილი?
-კი ეგრეა.
-აქ რაღაც სხვა ხდება და ჯობია მალე გავაკრკვიოთ. , შეუძლებელია ადამაინები ასე ჰგავდნენ ერთმანეთს.
საუბარში თეკლა ერთვება, არაფერს აღარ ვამბობ სახლში მივდიავრ და მისვლის თანავე მეცადინეობას ვიწყებ,მერე რაღაც რაღაცეებს ვარკვევ ავათო ხერგიანზე. თურმე მამჩემი სუალც არ აპირებდა აქციების გაყიდვას მაგრამ ავთოს მაინც მიჰყიდა თან დაბალ ფასად. კიდევ ის რომ 7წელი არ ჰყავდათ შვილი და მერე უცბად გაუჩნდათ ლელე,რაღაცნაირად ყვეალფერს ეჭვითავლით ვუყურებდი, რადგან დედა და ავთო ერთ სოფელში გაზრდილი აღმოჩნდნენ. საღამოს თეკლასგან შეტყობინება მომდის.
<<<არ ინერვიულო ყველაფერს მე გავარკვევ, მაგრამ დამეხმარე ცოტა კაი? >>>
<<<კი მაგრამ როგორ>>>
<<<ლელეზე და მის ოჯახზე რა იცი?რამე საეჭვო>>>
<<<დედა და ავთო ერთ სოფელში დაიაბდნენ და გაიზარდნენ, საეჭვო კი ისარის რომ იმ პატარა მიყრუებულ სოფელში ხერგიანების მხოლოდ ორი ოაჯახია, ერთი დედასი, მეორე სოფლის ექიმის, მაგრამ ავთო არც სოფილს ექიმს ყავს სანათესაოში და არც დედას, გამოცდები რომ დასრულდება ბებიასთან ჩავალ იქნებ რამე იცოდეს>>>
<<<კარგი აზრია არ წამიყავნ? >>
<<<კი ორ კვირაში დასრულდება და მერე წავიდეთ>>>
ორი კვირის შემდეგ....
რა აღარ ვეცადეთ, რა აღარ გამოვქექეთ თუმცა ვერაფრით ვერ ავხსენით ჩემი და ლელეს ასეთი ზუსტი მსგავსება, ბოლოს ორი კვირაც გავიდა, გამოცდებიც ჩავაბარე და ბარგიც ჩავალაგეთ მე და თეკლემ და ბებოსთან წასვლაც გადავწყვიტეთ, თან წლებია არ მიანხავს ერთი ორი თვე სვანეთში დავისვენებდით...
კარზე ზარი დარეკეს და მეც გავღე, პირი ღია დამჩა როცა ჩემს წინ მდგარი თეკლე და....





უაზროა მაგრამ დაიკიდეთ.