თეკლეს გვერდით დამიანე იდგა, სერიოზული საქმიანი იერით.
-ამას აქ რა უნდა თეკ?
სახლში შემოვიდა და ორივე ხელით შუბლი მოისრისა.
-დაცვა დამინიშნეს.
-ჰაა?
-რა და დაცვასავით დამყვება მომაშორე რა!
-გოგო ენააა.
-დამაინე დაანებე თავი და ამიხსენი რა გინდა აქ!
-მეც მოგყვებით.
ღმერთო რა შევცოდე, სამი წელაი ბებია არ მინახავს და ახლა ყოფილ საქმროსთან ერთად უნდა წავიდე? ფუ ჩემ ბედს რა.
-კაი არ მაქ შენი ნერვები წამოდი, მაგრამ იცოდე ბებიას რამე იდოტობა არ დაბრეხვო თორე თავს წაგაძრობ.
-და მაგლითად რა არ დავაბრეხვო?
-ის რომ ჩემი ყოფილი საქმრო ხარ... მარა არა ეგ ეცოდინება უკვე კაი წავედით.
ტანსაცმლით და სხვა რამეებით სავსე ზურგჩანთა გარეთ გავიტანე და საბარგულშ ჩავდე მერე კი თეკოს წინ დაჯდომა ვაიძულე, მე კი გემრიელად გავწექი უკანა სიდენიაზე. დამაინე კარგახანს არ ძრავდა მანქანას და სარკიდან მიყურებდა.
-რას მიყურებ წადი რა.
-გამოიცვალე!
-რა?
ერთდროულად დავიკივლეთ მე და თეკომ, სიდენიაზე ისე წამოვხტი თავი სახურავს ავარტყი.
-გამოიცვალე თქო?
-და რატომ? რა შენი საქმეა რა მეცნება თან მომწონს მე. მიდი რა წადი თუ არა და გადადი და მე და თეკლე წავალთ.
-ლელა გამოიცვალე!
-არააა! ვაფშე რა გინდა.
-მინდა რომ გამოიცვალო, ძაან გამჭირვალეა.
-მიდი რა ყველას ვიცნობ სოფელში და არავის გაუკვირდებ.უჟმურო.
-თხაო.
-შე ოპოსუმო...
დმაინე ცოტახანს გაჩერდა.
-ჯიუტო
-ნაგავო.
-ურცხვო.
-შე იდიოტო, დებილო, საზიზღარო უხ როგორ ვერ გიტან.
იქვე მიგდებულ პატარა ჩანთას დავწვდი და თავში ვურახუნებდი თეკლე რომ აკივლდა.
-გეყოფათ ორივეს დავიტანჯე წადი რა წადი.
სანამ თბილისს არ გავცდით სულარ გამხსენებია ბავშვები. მერე ისევ სავარძლებზე გავწექი და თეკოს მუჯლუგუნი ვკარი.
-მეგობარს რო დავურეკო ხოარ შეგაწუხებ
-არა.
-მე შემაწუხებ
დამიანეს ნათქვამი დავაიგნორე და ტელეფონი ამოვაძრე, აკოს ნომერი ეგრევე ვნახე და გადავურეკე.როგორცკი აიღო სიტყვის თქმა არ ვაცადე ისე მივახალე.
-შე უნამუსო არსებავ ერთი არ გაგახსენდე. როდის მნახე ბოლოს?
-სანამ დამიანესთან ერთად წახვიდოდი კორპორატიულზე.
-მერე? უნამუსო ხარ ეგრე უნდა დაივიწყო შენი სისხლის სისხლი. მეწყინა-სუალ არ გამხსენებია რონ მარტო არ ვიყავი ისე წამოვაყრანტალე "სისხლის სისხლი". მერე რომ შევამჩნიე როგორ მიყურებდა დამიანე ენაზე ვიკბინე და მაინც გავაგრძელე-მოკლედ ჩემო ერთდერთო ბებოსთან მივდივარ და არ ინერვიულო, ხო ტყუპებს და დამარჩენებს შენ უთხარი.
-კაი და რამ გაგახსენა ლელა?
-რაღაც საქმე მაქვს, რომ ჩამოვალ მოგიყვები.
-მანქანასთან რო ზიხარ ნუ მელაპარაკები ტელეფონით.რამდენჯერ გითხრა?
-მე არ ვზივარ.
გაკვირვებისგან დადუმდა და მერე მკითა.
-ვინ ზის?
-დამიანე, თეკოც მიმყავს.
-ვაუ და მე დამტოვე ხო?
-შემდეგ ზაფხულს წაგიყვან გპირდები! თან მოენატრებოდი ლელას აკუნა.
-კაი კაი წავე.
-სად გეჩქარება, ააა დედიკო გირეკავს ხო.
-ლელა გცეემ გამოცდა მაქვს.
-ლექტორი დეიდა მომიკითხე, ან დამკვირვებელი მამიდა.
-რა გეშველება.. გასათხოვარი მყავხარ უკვე და ჭკუა არ გაქ. ვინ გითხოვს, საქმროც მიატოვე.
-ეგ არ მიყავრდა და იმიტო.
-აბა ვის გაყვები? დამრჩიშინბერა.
-მერე მიპოვე ვინმე კაი ბიჭი, სამეგობრო შენ რომ გყავს ეგეთი უნდა.
დავიანხე როგორ დაეჭიმა დამიანეს კისერზე და ხელებზე ძარღვები. ამან მაცადოს პროსტა ჯერ ხო არ იცის ვის ყბაში ვაგდებ უეჭველი გეგაზე დამიწყებს ბებო უნდა მიგთხოვოო ჰაჰ ეგრე აი ეგრე რა.
-გეგა არ გინდა და.
-უფ ისე ვნახვა თუ რამე არაა გამორიცხული. თან ხოიცი რამდენი ხანია ვუყვრვარ, მერე პაწაწუნა ბალღები გვეყოლება და დაგპატიჟებთ ხოლმე სვნაეთში.(შესწორება ვუყვარვარ არა კავხი დამიანეს გასაღიზიანებლად ვთქვი)
-დამაიენს უშლი ხო ნერვებს?
-ხო აკუნ სვხანაირად როგორ, უეჭ ჩემი მეჯავრე ხარ.კაი წავე რომ ჩავალ დაგირეკავ მპუა გყვარობ.
ყურმილი დავკიდე და გაბადრული სახიათ ავაცქერდი ჭერს, ცალ თვალს დამიანესკენ ვაპარებდი, სულ ცოტაც და აფეთქდებოდა, ოხ როგორ მსიამოვნებდა მისი წვალება ხოაზრზე არ ხართ არავინ. თეკო ოდნავ ნაწყენი მიყურებდა მაგრამ არ იმჩნევდა. დაძბული ჰაერი იყო და მეც ღრმად ჩვისუნთქე.
-ვინ იყო?
-აკაკი.
-სახელი გავიგე რას წარმოადგენს.
რადგან უკვე გაიგეს სიტყავ "სისხლის სისხლი" არაფერი უჭირდა თუ ასე მოვიხსენიებდი. სიამრთლე გითხრათ ძანაც მომწონდა ჩემი და აკოს დადებული ფიცი რომ მუდამ ერთად ვიქნებოდით და ერთმანეთის ბედნიერება გაგვიხარდებოდა.
-ჩენი სისხლის სიხლი.
გავიკრიჭე და ამის შემდეგ აღრც არავის ამოგვიღია ხმა, მანამ სანამ ბებოსთან არ ჩავედით. ჭიშკარში შევხტი და იმხელაზე ვიყვირე ბებო თქო გულგახეთქილი გამოვარდა სახლიდან, მე რომ დამიანახა თავიდნა ვერ მიცნო, მაგრამ მერე როცა კარგად დამაკვირდა... არ ვიცი ალბათ ისევ ის ცელქი და ანცი გოგო დაინახა ჩემში სამი წლის წინ რომ ჩამოვიდა აქ აკაკისთან და თავის მთელ ამალასთან ერთად. ისე ძლიერად მიკრავდა ბებო ცოტაც და სუნთქვას შევწყვეტდი.
-ბებოს გოგო, როგორ გაზრდილხარ, როგორ გალამაზებულხარ ბე... სულ დაგვივიწყე ხო აქაურები?
-მომენატრე ბები. არ დამვიწყებიხართ უბრლაოდ აკოსთან ერთად უფრო ხშირად გავდიოდი საზღვარ გარეთ და...
ლელა ბებომ ბავშვებს მოჰკრა თვალი მერე ისევ მე შემომხედა.
-ეს ის ბიჭია ხო?
-ვინ ბიჭი?
-ცოლად რომ უნდა გაჰყოლოდი.
-კი ეგარის, მაგრამ არ ვაპირებ, არ მიყვარს ბე...
-ოხ ლელა ლელა მეც ეგრე ვიძახდი ბაბუაშენზე მაგრმა ა რად გინდა ცოლადაც გავყევი და ორი შვილიც გავუჩინე.
მოიცა რა? ბებომ მეორე შვილიც ახსენა? რატომ ვიცოდი რომ მხოლოდ დედა ჰყავდათ. ჯანდაბა კიდევ ერთი ტყუილი, დიადი არ გავამახვილე ყურადღება, ბებომ ოთხებში მოგავწყო ვივახშმეთ და მე და თეკლა ჩვენ ოთახში შევედით. გვიანობამდე ვჭორაობდით მერე ჩაგვეძინა. მეორე დღეს ბებომ ხაჭაპურები დაგვიცხო, მმმ როგორ მიყავრდა მისი გაკეთებული საჭმელი... მიყავრდა ბებო რადგან მას ვუყავრდი, ოჯახში ყევლაზე მეტად ბებოს ვგავდი, გარეგნობით(თვალებს თუ არ ჩავთვლით რადგან ლელა ჰეტეროქრიმია) ბებო ვიყავი, ხასიათითაც და ცხოვრებითაც... რაღაც ნაწილით მაინც... უკვე შუადღე იყო თეკოს ოთახში რომ შევუვარდი.
-თეკლე კუპალნიკი წამოიღე?
-ჰა?
-საცურაო კოსტუმი წამოიღე?
-არა რატო მეკითხები.?
-საბანაოდ მივდივართთან შეიძლება გეგა, გიო ლილე და ანინეც ვნახო რავი იქნებიან ალბათ მდინარეზე..
ჩემი კუპალნიკი გავუწოდე, გავემზადეთ და დამიანეც გავაფრთხილეთ, ერთ საათში სახლის უკან ტყეში ბილიკს დავადექით და მდინარესთან მივედით, უფროსწორად პატარა ჩანჩქერ-ტბასთან. ვგიჟდებოდი ამ ადგილზე და რა მექნა.დავინახე ხიდან როგორ გადმოხტა ბიჭი და პირდაპირ წყალში ჩახტა, მდინარიდან თავი რომ ამოჰყო ვიცნაი გეგა იყო.ჩემზე სამი წლით უფროსი ზაფხულის მეგობარი.
-უნდა გადმოვხტე! თქვენ არ გინდათ?
-არა იყოს მოვიტეხავ რამეს.
-კაი დამაინე შენ?
-მოვდივარ თორე მოიწევ რანეს.
სანამ გაიაზრა როგორ ავცოცდი ხეზე უკვე ტოტზე ვიდექი და გადმოსახტომად ვემზადებოდი, იქაური ბიჭები გაკვირვებული მიყურებდნენ არც გოგოები რჩებოდნენ ნაკლებ შოკში. ასე "უცხო" მოვედი მათი შეკრების ადგილას და წყალში ვხტებოდი, ნუ გასაკვირი არაა როამ არ ვახსოვდი არავის. ბოლოს აქ ყოფნისას ისინი რომ ვანხე 17წლის ვიყავი, მერე მხოლოდ ბებოს სანახავად ჩამოვდიოდი ისიც ზამთარში ან ზაფხულის დასაწყისში და ეზოდან კაირა სახლიდანაც არ გავდიოდი. ხიდან სალტოთი გადავხტი წყალში, წყალი ორად გაიპო და ჩამყლაპა. მე კი მის ქვეშ მოცურავე თევზ დავემსგავსე, მერე უცბად ამოვყავი თავი და ყველას გავუღიმე, სანამ ნორმალურად ჩასუნთქვას მოვასწრებდი, მანამდე დამაინეც გადმოხტა და ტალღამ პირდაპირ მე დამარტყა, ამოყვინთულმა დამიანეს დავცხე ეგრევე.
-ცხოველი ხარ, არ იყურები სად ხტები?უფ მომიშალე ნერვები.თეკო ჩამო თბილია.
დამაინე დავიკიდე და გეგასკენ გავცურე.გეგა ისე მიყურებდა როგრც ქალს და არა როგორც ბავშვობის მეგოაბრს.
-გამარჯობა ლამაზო...
-შენგან მიკვირს გეგ ეგეთი ლაპარაკი.
საყვარლად გავუღიმე და ცალ მხარეს გადავაგდე თავი.
-საიდან იცი ჩემი სახელი?
-ე მართლა ვერ მიცანი?მეწყინა, მე კიდე ეგრევე გიცნაი, ფუ გველი ხა რა.
ცოტახანს ფიქრობდა მერე მაინც ვერ მიცნო და ისევ მინიშნება ჩავუგდე.
-სახლი შენს წინ.
აბა პირდაპირ ხომ არ ვეტყოდი ლელა ასათიანი ვარ ,ხერგიანების შილიშვილი მეთქი.დაიბნა, მაგრამ მერე სახე გაებადრა და ორივე ხელით შემომხვია.
-ოხ ლელა ლელა მაინც ისეთივე ნამიოკება ხარ რაც იყავი.
-ისე ცოტა ცოტა მომენატრე.
-ჩვენც მოგვენატრე რა არია ხალი შენსკენ?
-რავი აბა, სამსახიობოზე ჩავაბარე, მრბოლელი ვარ, საქმრო მივატოვე ქორწილის დღეს და ძკააცთან ერთად პრაღაშვი ვიგულავე, მერე სახლიდან გამაგდეს და აი ახლა რა ხდება მაგის გასარკვევად ჩამოვეხი ლელასთან.
-ოჰო რამდენი რამ მოგისწრია.
-შენკენ?
-რავი ადვოკატი ვარ, შეყავრებული ისევ არ მაყსვ არ მეწვია ეს სიყავრული... ლილე გათხოვდა, ორი წლის გოგო ყავს. ანინე 1კვირაში გიოს მიყვება...
შოკისგან ლამის ჩავიხრჩე. როდესაც გეგამ თქვა გიოს ანინე მოჰყავსო. მერე ისტერიული სიცილი ამიტყდა.
-ღმერთო ჩემო არა ხო ვამბობდი ხო ვამბობდი ერთად იქნებიან თქო. ჰაჰაჰაჰ არააა ცუდად ვარ ვკვდები.სადარიან ახლა?
-ეგერ აი იმ ხის ძირში.
-კაი მაგათ მერე ვნახავ, არ გინდა დამიანეს და თეკლეს გაგაცნობ.
-მიდი და მეც მოვალ გიოს დაველაპარაკები გავგებინებ რომ ჩმოხვედი.
-კარგი.
ლოყაზე ვაკოცე და ნაპირზე გამოვედი. დამაინემ მაშინვე კოპები შეკრა, ვატყობდი როგორი დაძაბული იყო, თუმცა არ ვიმჩნევდი. დამაინეს გვერდით ჩემი ჩანთა იყო მიგდებული დავიხარე და შორტი ამოვიღე.
-ვინ იყო?
უცბად მომესმა დამაინეს გაბრაზებული და გამკაცრებული ხმა.
-ვინ?
-ვისაც ასე გულიანად უცინოდი და ეხვეოდი.
-გეგა, ჩემი ბავშვობის მეგოაბრი. მოვა და გაგაცნობთ.
გამჭირვალე ზედა გადავიცვი და თეკლეს გვერდით დავჯექი.დამაინეს რომ არ გაეგო ისე მიჩურჩულა.
-საყავრელია?
-ძალიან.
5წუთში გეგაც მოგვაიხლოვდა.
-მოკელდ თეკო გაიცანი ესარის ჩემი ბავშვობის სიყავრული(ხუბრობით) გეგა. გეგ ესაა თეკო, ეს კიდე თეკოს ძმა დამაინე. ჩემი ყოფილი საქმრო.
-ო რა გემოვნება ვაფშე არ გაქ ამას გაექეცი?
-მოგხვდება.
_________________
საღამოს თავისთან გადაგვიპატიჟა გეგამ, თან ანინეს და გიოსაც ვეტყვი და გადმოვლენ რამე გავაკეთოთო.შავი კომბინიზონიშორტი ჩავიცვი თმა ცხენისკუდად ავიწიე და თეკლასაც გადავხედე, უფ რა ლამაზი იყო. ლურჯი ტოპი და შავი კაბაშორტი ეცვა. დამაინე ძააან ჩვეულებრიავდ იყო. მისაღებში გასულები ბებომ გაგვაჩერა.
-სად მიდიხართ?
-ბე გეგა გავაცანი და თავისთან დაგვპატიჟა, ანინე და გიოც იქნებიან ხო გამიშვებ,.
-კი ბე ოღონდ ჭკუით.საქმრო არ გააგიჟო.
-კარგი რა ბე კიდე ერთმანეთს გვირიგებთ შენ და მანანა ბებო მე და გეგას?
-კი კი იმასაც უნდა შენნაირი რძალი ერთადერთი შვილიშვილისთვის და მეც მისნაირი სიძე.
-ბები ხოიცი რომ უსიყავრულოდ არ გავთხოვდები?
-კი ვიცი ვიცი გეხუმრები რაიყო ბე.
-გაკოცე წავედით ახლა.
გეგასთნ გადავედით და კარი თავად გეგამ გაგვიღო, გვიანობამდე ლაპარაკობდნენ ბიჭები, ანინემ კი ქორწილში დაგვპატიჟა. ვაუ ძააან მაგარია ძველი მეგობრის ქორწილში მივდიავრ გამჭრვალე ზედებით და მოკლე შრტებით. ვერაფერს იტყვი, 12ის მერე რომ აღარც გვეძინებოდა და თან მოვიწყინეთ ანინემ მოდი სიმართლე თუ მოქმედება ვიღამაშითო.
ბოთლი დატრიალდა და ჰეჰ ანინეს ამოვუვედი მე.
-ლელი სიმართლე თუ მოქმედება?
-სიმართლე.
-შენ და დამაინე პირველად სად შეხვდით და რამდენი ხნის წინ.
-ამ ზაფხულზე ჩემს სახლში. - სიცილი ამიტყდა მაგრამ მალევე სახეზე შემეყინა დამიანემ რომ ხმა ამოიღო.
-ეგ შენ მნახე ახლა თორე მე ორი წლის წინ გნახე ავარიაში მოყოლილი საოპერაციო მაგიდაზე.
-მოიცა რა?
ლამის ყბა ჩამომიავრდა.
-ეგრეა ლელ მეც მოწმე ვარ. კაი გავაგრძელოთ.
რა აღარ მაკეთებინეს ხან საცვლების ამარა ვიდექი, ხან გარეთ გავდიოდი და ვყიროდი, მოკლედ დამტანჯეს, ბოლოს გეგას მე ამოვუვედი.
-სიმართლე, მოქმედებდბის თავი არ მაქ.
-რო თქვი რაღაცის გასარკვევად ჩამოვედიო რის გასარკვევად ჩამოხვედი?
ცოტახანს დავფიქრდი ღირდა თუ არა მეთქვა მისთვის. ბოლოს ჯანდაბას ვიტყვი თქო.
-ორი კვირის წინ ცუდად გავხდი და კლინიკაში გამეღვიძა, მერე რეანიმაციაში ჩემს ორეულს მოვკარი თვალი, ღმერთია მოწმე ყველა უჯრედით მგავს. ხო და მაინტერესებს მე ვარ ნაშვილები თუ ის დაკარგული. ან საერთოდ რა ჯანდაბა ხდება.
-ვაუ ამას ქვია შოკი პიკი პანიკა ამბები.
გვიანობამდე დავრჩით 3იყო დაწყებული რომ წამოვედით კარში გავჩერდი და გეგას მივუტრიალდი.
-გეგ...
-ხო!
-მადონა ისევ იქ ცხოვრობს?
-კი რა იყო?
-მაინტერესებს რამდენად იძახის სიმართლეს?
-100დან 99 პროცენტი.
-მადლოაბ
-შენი მომავალი გაინტერესებს?
-არა წარსულში რა შეცდომა დავუშვი ასე რომ მსჯის ღმერთი.
გავუღიმე და წამოვედი. მეორე დღეს გვაინ გამეღვიძა, უცბად ვჭამე და სახლიდნა ისე გავიქეცი არავისთვის არაფერი მითქვამს. სოფლის თავიდან, სოფლის ბოლომდე უნდა გავსულიაყვი ფეხით, თან ცოტას გავისეირნებდი. ყურსასმენები გავიკეთე და შორტის უკანა ჯიბეში ჩავიდე ტელეფონი. ზუსტად საათნახევრის მერე სოფლის ბოლოს მივადექი ამის იქით ტყე იწყებოდა, ტყის მერე ველი, მერე კი სხვა სოფელი. ტყეში შესვლა ბავშვობიდან მიყვარდა და მადონასაც ხშირად ვსტუმრობდი, უბრალოდ არასდროს მომსვლია აზრად რამე ისეთი მეკითხა რაც არ ვიცოდი და ვერ ვხსნიდი. პატარა ხელოვნურ ტბასთან ქოხი იდგა, მეც მის კარზე დავაკაკუნე და მადონამაც არ დააყოვნა.კარი გამოაღო მაგრამ არ შემიშვა. სანამ არ გაიგებდა ვინ ვიაყვი არ შემიშვებდა, იცოდა მაგრამ მე უნდა მეთქვა.
-ვინ ხარ?
-ლელა ხერგიანის შვილიშვილი, ყველაზე პატარა შვილიშვილი ლელა.
-აქ რა ქარმა გადმოგაგდო?
-რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი მაინტერესებს...