სადაც ბავშვები მოგროვებულიყვნენ და ისეთი სახე ჰქონდათ, წამით მეგონა ვინმე კვდებოდა.
-ხალხნო, რა ხდება? მშვიდობაა? (მე)
-იცი, არ ვიცი ეს კარგი ამბავია თუ ცუდი, მაგრამ... (ნია)
-მოიცადე ნია, სალომე შეიძლება ცალკე დაგელაპარაკო? (ნიკა)
-კი, ხო ყველაფერი კარგადაა?
-კი, კი წამოდი.
მე და ნიკა არც ისე ცოტახანი მივდიოდით. ბოლოს გაჩერდა, აქედან ნამდვილად ვერავინ დაგვინახავდა და მოგვისმენდა.
-რა ხდება?
-სალომე, დამიანეს რამე ხომ არ უთქვამს გუშინ შენთვის?
-არა, არაფერი არ უთქვამს.
-კარგი.
ვიცრუე, არ ვიცი რატომ, გუშინ ხომ დავგეგმე, რომ ნიკას ვეტყოდი ყველაფერს და ახლა რა დამემართა, ჯერ დამიანეს დაველაპარაკები.
-ხო მართლა დამიანე სად არის?
-წავიდა ქალაქში.
-რატომ?
-სალომე თავის დროზე ყველაფერს გაიგებ.
-ნუ გადამიყვანეთ ჭკუიდან, რა ნამიოკებით მელაპარაკებით? ვკვდები და არ ვიცი? ან დამიანე რა შუაშია? ან ნიას რისი თმა უნდოდა? დავიღლე უკვე რა, მე რატომ არაფერი არ ვიცი?
-სალომე დაწყნარდი, გითარი გაიგებ ყველაფერსთქო და დამშვიდდი.
-არა დავიღლე, ხო დავიღალე ყველა რაღცას მიმალავთ, დამიანესთნ წამიყვანეთ.
-რა? რატომ?
-დამიანესთნ წამიყვანეთ ახლავე.
-სალომე, რატომ?
-თვენ ხომ არაფერს მეუბნებით, მეც არ გეტყვით უბრალოდ დამიანესთნ წამიყვანეთ.
-კარგი.
ნიკამ მშვიდად დაასრულა საუბარი და დანარჩენებს უთხრა, რომ თბილისში ვბრუნდებოდით. არ ვიცი რაზე ფიქრობდა დამიანე, ან რა ხდება საერთოდ ჩემს გარშემო? ახლა ვეღარავის ვენდობი. ვერც საუკეთსო დაქალებს, რადგან ისინიც არაფერს მეუბნებიან, ვერც ჩემს ძმას და ვერც ვერავის. მხოლოდ დამიანე, ის არის ერთდერთი ადამიანი, რომელმაც შეიძლება რამე მითრას და ასეთ გაურკვევლობაში აღარ ვიყო. თბილისში ისე ჩავედით თალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი. ნიკამ ყველა ჩვენთნ წაიყვანა და შემდეგ დამიანეს სახლის გზას დაადგა.
-სალომე, იქნებ გადაიფიქრო?
-რა უნდა გადავიფიქრო?
-დამიანესთნ მისვლა, შეიძლება ახლა სახლში არცაა.
-არ აქვს მნიშვნელობა დაველოდები.
-სალომე არა.
-რა არა? ახლა ჩემს ნებაზე სიარულიც ამიკრძალე რაა, კი გეთნხმები, რომ შენ ჩემი უფროსი ძამ ხარ და მიცავ, მაგრამ დამიანე ჩემთის საფრთეს არ წარმოადგენს.
-დამიანე არა.
ძალიან ჩუმად ჩაილაპარაკა ნიკამ. მაინც მინდოდა დამიანეს ნახვა, იმ მომენტში ნებისმიერ რამეს დავთმობდი მის სანახავად. ნიკამ მოულოდნელად დაამუხრუჭა, რასაც ჩემი ოდნავი წამოყვირება მოყვა.
-ნიკა რა მოხდა?
-არა.
-რა არა? ოდესმე ნორმალურად მეტყვი რამეს?
-დამიანესთან არ მიგიყვან.
-კარგი, შენ თუ არა მე მივალ, ფეხები ჯერ კიდევ ადგილზე მაქვს.
მანქანიდან სწრაფად გადავედი და გეზი სახლისაკენ ავიღე. ნიკასი თუ არა ჩემი მანქანით წავიდოდი. დაახლოებით 5 მეტრი მქონდა გავლილი, ჩემი ძმა, რომ დამეწია და დამიჭირა.
-რა გინდა? შენ არ მიგყავარ, მე წავალ.
-არა.
-კი.
-კარგი, მაგრამ მე მიგიყვან, ვიცი როგორი ჯიუტიც ხარ და სანამ შენსას არ მიიღებ მანამდე არ მოივენებ.
-ასე არ ჯობდა თვიდანვე, რომ დაგეწყო?
როგორც იქნა ბოლოს დაბოლოს მივაღწიეთ, დამიანეს სახლამდეც. ვაუ, სახლი გარედან შოკია, დიდი თნამედროვედ მოწყობილი ეზო. სახლი კი არა სასახლეა. ნეტავ ასეთი რა ბიზნესი აქვს? სალო მაგის დროა ახლა? ხომ გახსოვს გუშინდელი საუბარი? ხო და მაგაზე იფიქრე. კარებთნ პირველმა მე მივირბინე და ზარი დავრეკე. კარები დამიანემ გამიღო აბა სხვა ვინ ქინებოდა?
-სალომე, ნიკა? აქ რა გინდათ? სწრაფად შემოდით.
რასაც ჰქვია შეგვყარა შიგნით, არა რა გავაჟუჟუნებ ახლა რაა, რა ხდება საერთოდ?
-სალომემ ვეღარ მოითმინა, აიტეხა დამიანე, დამიანეო.
-ვაა, ასე შეგიყვარდი, პატარა ქალბატონო?
-მე შენზე სულ 3 წლით ვარ უმცროსი, ასე, რომ პატარა არ მეთმის.
-3 არა 4, მაგრამ გისმენ, რამ შეგაწუხა?
-4? სერიოზულად? კარგი ხო ესიგი....
-რა იყო? (ნიკა)
-დამიანე შეგვიძლია სადმე სხვაგან დავილაპარაკოთ?
-კი, წამოდი.
ბიჭებმა ერთანეთშ რაღც ანიშნეს, ნუ მოკლედ თავიდანვე არ მესმოდა, ამ ბიწების ლოგიკა რაა, ვერ გავუგე ვერაფერი და ამიტომ ხშირად შორს ვიჭერდი მათგან თავს. დამიანემ უკანა ეზოში გამიყვანა, სადაც ძალიან ლამაზი ბუნება იყო, თითქმის ხელუხლებელი და შუა ეზოში რამდენიმე სკამი და ერთი მაგიდა.
-რა ლამაზიაა...
-მადლობა, მაგრამ მგონია, რომ აქ ამის სანახავად არ მოსულხარ.
-ხო მართლია, სულ ამებნა გზა.
-აბა გისმენ.
ისეთი თვალებით მიყურებდა პატარა ბავშვს გავდა, ვუამეეე ახლა შემომეჭმევააააა, როგორ ახერხებს ყოველთის, რომ დამაბნიოს?
-ისა..... ხო...... ანუ........ აუ დამიანე ეგრე ნუ მიყურებ, სადმე სხვაგან მაინც გაიხედეე.
-ასე ძალიან გაბნებ პატარავ?
-ჯერ ერთი პატარა არა სალომე და მერე მეორე, გუშინდელი საუბარი იმედია გახსოვს... დღეს კი, რომ გავიღვიძე..
ყველაფერი მოვუყევი და ისიც მისმენდა. რატომ მოვუყევი ყველაფერი, ან ჩემი განცდები? სალომეეეეეე, მომაკლეინებ შენ ერთხელაც იქნება თავს რა.
-გასაგებია და რა გინდა ჩემგან?
-ვერ გაიგე, არავვინ არაფერს მეუბნება და შენ მითხარი რა, გთოვ.
ბოლო სიტყვა ,,გთხოვ“ ძალიან ჩუმად ვთქვი, წესით არ უნდა გაეგო, მაგრამ ეს ხო ჯაშუშია და რას გამოაპარებ ჩემი მთლი ცხოვრება ზეპირად იცის და...
-ბოლოს რა თქვი?
ბატონო დაიმიანე ჩემთნ თმაში გადაწყვიტეთ არა? კარგი.
-არაფერი, მოგესმა.
-არა. არა რაღცა თქვი.
-ნერვებს ნუ მიშლი და სხვა თემაზე ნუ გადაგაქვს ყურადღება, მაგას მე ვერავინ გამომაპარებს.
-წამოდი შენ ძმასთნ მიგიყვან და მერე...
-არავითრი მერე. აქ და ახლავე მოყვები ყველაფერს, დაიწყებ იქიდან ამდენი საიდან იცი ჩემზე და იმით დაამთვრებ, რატომ გახდნენ დღს ყველანი ასეთი უცნაურები.
-კარგად მომისმინე პატარა, ჯიუტო ქალბატონო, ჯერ შენ არაფერი არ უნდა იცოდე, როდესაც დრო მოვა ყველაფერს აეხდება ფარდა.
-მე კი არა შენ მომისმინე, აქედან ფეხს არ მოვიცვლი, სანამ ა=ყველაფერს არ დაფქვავთ შენ და ჩემი ძმა.
-კარგი ნუ მოიცვლი ფეხს. აბა კარგად საღმოს წყალს და საჭმეს შემოგაწოდებ და პლედასაც მოგხემარ გამიცივდე.
მოიცადე. მოიცადე, მოიცადე, მოიცადე, ახლა ეს წამოდგა და თან ირონიით გაჟღენთლი სიტყვები მითრა? ირონიული ღიმილითვე? არა მე ვარ აქ ყველაზე ჯიუტი, აქამდე ყველას მოვუგე ასეთ თამაშში და ამ ვიღცამ როგორ უნდა მაჯობოს? მოსაღამოვდა. მართლია დამიანემ აასრულა, რაც თვა, მაგრამ იქ ვეღრ გავჩერდებო, ასე, რომ სახლში შესვლა გადავწყვიტე.
-ვაა, დაბრუნდი? მეგონა ყველაზე ჯიუტი იყავი. ისე კარგია, რომ მოხვედი ახლახანს გამოვიძახე შენი საყვარელი პიცა, ჩვენი გემოვნება რაღცეებში ემთვევა. მოდი დაჯექი, რა პირდაღბული მიყურებ?
-არაფერი.... საერთოდ არაფერი. კარგი შენ ყველაფერი იცი ჩემზე, მე, რომ არაფერი ვიცი შენზე, ისიც კი არ ვიცოდნი, რომ 27 წლის ყოფილხარ.
-კარგი კიდევ რა გინდა, რომ იცოდე?
-რავიცი შენო ოჯახის შესახებ, რა ფერი გიყვარს და ასე შემდეგ.
-მე არც და მყავს და არც ძმა, ასე, რომ მარტივი ოჯახია, დედაჩემმა და მამაჩემმა გადაწყვიტეს, რომ დაისვენონ ამ გადამღლელი ბიზნესისგან და ახლა ევროპაში არაიან, ასე, რომ მხოლოდ მე ვარ, უბრალოდ მე. აი საყვარელი ფერი კი არ ვიცი.
დამიანე გამხიარულდა, ძლივს როგორც იქნა ისევ გამიღიმა, თბილად და საყვარლად. ალეჰოოოო სალომე, გამოფხიზლდიი.
-გინდა დავლიოთ რამე?
-არა, მე სამლეზე ცუდი რეაქცია მაქვს, ისე კი მიყვარს, წითლი რვინო.
-არაუშავს ერთხელ გადაიტან ცუდ სიმთვრალეს.
გამიცინა და სამზარეულოში გავიდა საიდანაც წითლი ღვინით და ორი ჭიქით დაბრუნდა. ამასკობაში ჩვენი პიცაც მოიტანეს, ნიკა კი არც გამხსენებია. ორივე ჭიქა შეავსო მან წითელი სითხით.
-აბა, ჩვენ გავიმარჯოს, პატარავ
-შენ ძაან შეეჩვიე, რაღაცა ამ სახელს.
-გაჩმდი და დალიე საყვარელო.
აღარაფერი არ მითქვამს, უბრალოდ ჭიქა ავიღე, ღიმილიანმა მივუჭახუნე და ერთი ამოსუნთქვით დავლიე.
-იცი, ასე მალე არ ღირს ამ ღვინის დალევა.
-კარგი რა. აბა მიდი დაასხი.
-იცი, მგონი მართალი იყავი, სამელთნ დაკავშირებით.
-შენ ვინმემ რამე გკითხა? დაასხი.
-კარგი.
ჩაეღიმა, ერთ ჭიქას მეორე მიყვა, მეორეს მესამე და ასე შემდეგ.
-სალომე ბევრი დალიე და წამოდი, გეძინება შენ ალაბათ, ალბათ კი არა გეძინება.
-არა, მე და შენ ახლა, მაგრად გავერთობით.
-რა? სულ გააფრინე ხო?
-არა რატომ? აბა მიდი მუსიკა და ტანციმანცი წავიდააააააა.
-არა რა ნამდვილი დარტყმული ხარ.
-და მერე ვინ გითხრა, რომ არ ვარ.
დამიანემ მუსიკა ჩართო, თუ არ ვცდები ,,mad love” იყო ჩართული, რაზეც ფეხები უბრალოდ თვისით გარბიან და მეტი არაფერი. ტანი რიტმულად ავაყოლე, ცეკვის ნიჭი მუდამ მქონდა. დამიანე ჩუმად მაკვირდებოდა და იღიმოდა.
-მოდი აქ, რას დამდგარხარ? მეცეკვე.
-არა, მე არ ვიცი ცეკვა, არ დაგიმახინჯებ ცეკვას.
-აუ რამდენს ლაპარაკობ რააა, იცი ჩუმად, რომ ხარ და იღიმი, როგორი სიმპა,,წ“იური ხარ?
-ჰო? შენ კიდე იცი როგორ...
-სექსუალურად ვცეკვავ? კი ვიცი.
დამიანემ ყურთნ მომიტანა სახე და მიჩურჩულა.
-ასე არსად არ იცეკვუ, თუ იქ მხოლოდ მე არ ვარ.
-რატომ?
-იმიტომ... მერამდენედ გეუბნები ზედმეტ კითხვებს ნუ სვამ.
ეტყობოდა დამიანეც კარგად იყო შეზარხოშებული.
-შეიძლება რაღაც სიგიჟე გავაკეთო?
-მე მიყვარს სიგიჟეები.
ეს მკითხა დამიანემ და ტუჩებზე დამაცხრა. პირველი იყო, არა, ასეთი გრძნობა სხვა არ არის, მუცელში მთელი ზოოპარკი მაქვს, ზოოპარკი, ცირკი, არ ვიცი უბრალოდ კოცნაში ავყევი და ალბათ კიდევ დიდხანს ვიქნებოდით ასე, რომ არა დამიანეს წინააღმდეგობა. მან შეწეყვიტა კოცნა და თავი მხარზე დამადო.
-ბოდიში, შენ ჩემგან შორს უნდა იყო.
არაფრის თქმა არ დამაცადა, ისე მომშორდა და უბრალოდ კიბეებზე ავიდა. ბოლო საფეხურზე იყო, ნახევრად, რომ შემოტრიალდა.
-კიბეებზე, რომ ახავალ მარჯვნივ მეორე კარი.
ისევ თავისი გზა განაგრძო. მე კი ვიდქეი, ისევ იმ ადგილას გაშეშებული და ვერ ვწყვეტდი ჩემს პირველ კოცნაზე ფიქრს და ზოგადად დამიანეზე, როგორ შეძლო და ამის შემდეგ კიდევ ის მითხრა, რომ მისგან შორს უნდა ვიყო. მართლი ვიყავი, ვიცოდი, რო ვიღც ასე მატკენდა გულს და ამიტომ საკუთარ თვს არ მივცემ იმის უფლებას, რომ დამიანე შიმყვარდეს, კარგი, ბინძურად უნდა თამაში? ვითმაშებ, მაგრამ ჩემი წესებით. მეც ავედი ოთახში, რადგან ფეხზე ძლივს ვიდექი. როგორც კი კარები შევაღე, საწოლზე მისი მაისური დამხვდა, ისეთი გრძელი იყო, კაბად გამომადგა და ზანტად ნელ-ნელა შევწექი თბილ და ქუნქულა საბანში. წამიც არ იყო გასული, რომ ღრმად მეძინა. დილით საშინლად ვიყავი, ყველაფერი მახსოვდა, მაგრამ თავი, რასაც ქვია მისკდებოდა. დაბლა ჩავედი და სამზარეულოში უკვე მეორედ მნახა დამიანემ თავის ზედაში გამოწყობილი.
-აი, აიღე გაზიანი წყალი.
-მადლობა.
უკან ვბრუნდებოდი, რომ გვერდძე ჩავლისას მხარი გავკარი და ლოყაზე ვაკოც. კმაყოფილმა განვაგრძე გზა, რადგან შევძელი მასში გაკვირვება და დაბნეულო0ბა გამომეწვია. ოთახში ავედი, გამოვიცვალე და ისევ დაბლა ჩავედი, ამჯერად ყველანაირად ვცდილობდი დამიანეს თამაშში ავყოლოდი. მალევე გადავწყვიტე სახლის დატოვება და ნიკასაც დავურეკე.
-დამიიი, მივდივარ მეე და ნიკა მომაკითხავს.
-მე წაგიყავნდი, რატომ შეაწუხე, ეძინა ალბათ, ყველა შენსავით ღამურა და დრაკულა კი არ არის.
-და შენ?
-რა მე?
-შენ არ ხარ ხომ ასეთი, პაკა გკოცნიიიი.
ჰაერივანი კოცნა გავუგზავნე და სახლიდან გავედი. სწრაფად ჩავჯექი ნიკუშას მანქანაში და სახლშიც ხმის ამოუღებლად მივედით.
***
-პატარა, სულელი გოგო, მაგრამ ყველაზე ბავშვური და საყვარელი.
თავისთის ბუტბუტებდა მსგავსი შინაარსის სიტყვებს, დამიანე, მაგრამ მხოლოდ ავტორმა, ანუ მე ვიცი, რა ელოდება მას მომავალში, და რა ხდება მის გულში.
***
სახლში როგორც კი მივედი, მაშინვე ეკა და ნია შემახტნენ ზედ.
-ვაიმეეე, შე დასაკლავო, ასაკუწო დაბ გასაპუტოო, სად იყავი ამდენ ხანს? (ეკა)
-იცი როგორ ვინერვიულეთთთ, დამპალოო, ოგორ გაბედე და სე უთქმელად წახვედიიი. (ნია)
-კარგით ჰო, ლექციები საღმოს რა ახლა, ან თქვენც მოყვებით ყველაფერს ან კიდე მე საერთოდ, საერთოდ არაფერს არ გეტყვით. (მე)
-წამოდი, წამოდი, დროზეეე. (ნია)
გოგოებმა ჩემს ოთხში ამათრიეს და მოყოლა დაიწყეს.
-ესეიგი, დილით ვიღვიძებთ და ვხედავთ, რომ ბიჭები რაღაცაზე გაცხარებით ბჭობდნენ, ვერ გავიგეთ რაზე, შენი გაღვიძება კი არ გვინდოდა, ისედაც გვიან ცაგეძნია, ხო მართლა იმასაც მოყვები რატომ გაათენე თეთრად ის ღამე. ხო მერე, რას ვყვებოდი.... აუ ეკუშ გააგრძელე რააა, მე მალე მოვალ. (ნია)
-მიდი, მიდი გაიქეცი თომასთნ, იცოდე ძალიან არ იცუღლუტოთ და მალე მოდი მეც ხომ უნდა მოგიყვეთ, ფრიად მნიშვნელოვანი რაღაც. (მე)
-ოკს.
თვალი ჩაგვიკრა ნიამ და ოთახი ფრენა-ფრენით დატოვა. ოხ ეს და თომა, პატარა 2 წლის ბავშვებივით არიან.
-აბა განაგრძე. (მე)
-ხოდა დაგვხვდა წერილი, დამიანემ დაწერა, ყოველ შემთვევაში ასე გვითხრეს, ზედ ეწერა, რომ შენ რაღაც საფრთხე გემუქრება და გწირდება დაცვა, მაგრამ წესით ახლა შენ ეს არ უნდა გაგეგო. (ეკა)
-მართალი ხარ, არ უნდა გაეგო. (ნიკა)
ძალიან განაწყენებული ტონით თქვა ნიკამ ეს და ოთხიდან გავიდა.
-მოიცადე ნიკა. (ეკა)
-წადი გოგო დროზე, თორემ ამის გამო დაკარგე საბედო და მერე ვის გაგაყოლო ეს ვარდივით ეკა ჰააა?
-რეებს ღადაობ, ვერ ნახე როგორ ეწყინა, აუ არ გეწყინოს წავედი რაა.(ეკა)
ეკამაც მალევე დატოვა ოთახი და მე დავრჩი, მარტო ოთხში, ძალიან გადავირალე, ამიტომავ საწოლზე ცვილის ფორმაში მოვიკუნტე და ბალიშს ფართოდ შემოვხვიე ხელები. მალევე მიმეძინა. საღამოსთვის ბავშვებმა კლუბში წასვლა დავგეგმეთ და ავასრულეთ კიდეც. მუხლამდე მომგდარი კაბა ჩავიცვი. დამიანეც მოდიოდა. ასე, რომ ვაპირებდი სულ გადამეყვანა ჭკუიდან. მთელი გზა და მთლი ეს დრო გამარჯვებულის ღიმილით დავდიოდი და რის გამო ამას მხოლოდ ეკა და ნია ხვდებოდნენ.
-გოგო ახლა სრულ ფსიქოპატად არ აქციო, საცოდავი ბიჭი შეიწყალე ცოტა. (ნია)
-მაგან შემიწყალა, არა, თამაში უნდა და იქნება თმაში, მაგრამ ჩემი წესებით. (მე)
-არა რა, ახლა, ამ წუთს ყველაზე მეტად შენი მეშინია, ჩემო მეგობრაო. (ეკა)
-კარგით გეყოთ, იმ ზესიმპატიური არსების დაცვა, შევედით კლუბში და ვიმხობთ მთელ არემარესსსსს. (მე)
-აბა რააა. (ნია)
-ნია, ეკა თქვენ დაწყნარდით, თორემ ამაღამ მემგონი არაერთი მკვდარი იქნება და პოლიციაში კი ჩემი ძამიკო და საყვარელი თომა იქნებიან. (მე)
-ხო და დამიანეს პირდაპირ საგიჟეთში გაუშვებენ.(ეკა)
-აბა, ვინმემ ჩემი სახელი ახსენა? (დამიანე)



გამარჯობაა. ახალი, ცხელ-ცხელი თავიი. ვიმედოვნებ ცუდი არ არის და არ გაგიცრუებთ იმედებსს. :)