-კი, ვამბობდით, ნეტავ სად არის, ისე მომენატრა, რომ მოვა ჩახუტებით უნდა გავჭყლიტოთქო. (მე)
-აბა?
-რა აბა?
-სად არის ჩახუტება?
-დეგენერატო.
-აი ეგ არ უნდა გეთქვა.
-რას ნიშნავს არ უნდა.....
დამიანემ თვალის დახამხამებაში დაფარა მანძილი ჩემამდე და კოცნითც დამაჯილდოვა. ცოტა ხნის სემდეგ გავიაზრე, რომ ნია, ეკა და დანრჩნები უკვე შენობაში იყვნენ.
-იცოდე, კიდევ თუ რაიმე ზედმეტს იტყვი, ასე გაგაჩუმეგ ყოველთვის, ახლა კი დროა წავიდეთ, ვიცი, რომ მთელი საღამო ვერ დამივიწყებ და გეთნხმები ძნელიან ასეთი კოცნის დავიწყება, მაგრამ ეცადე მაინც და ხო, ასეთი კაბები დაივიწყე.
-ნარცისო.
გაბრუებული ვიყავი და თვალებგაფართოებული, დებილური ღიმილით ველაპარაკებოდი ყველას. ცოტა დავლიე კიდევაც. მალე გადავერთე გართობის რეჟიმზეც.
-წამოდით რა ვიცეკოთ, რა ქანდაკებებივით დამსხდარხართ? (მე)
-შემ ცეკვა არ გამოგრჩეს, დაგვაცადე ცოტა ხანს დალევა. (ნიკა)
-ოხ, ოხ, ოხ. კარგი თვენ დარჩით მე გავალ. (მე)
-მე და ეკაც მოვდივართ. (ნია)
დავინახე ნიამ მხარი გაკრა ეკას და ისიც დაითნხმა. ოორივეს ხელებზე დავექაცე და საცეკვაო მოედანისკენ გავათრიე.
-იცოდე ყველაფერს მოყვები, რა მოხდა გარეთ. (ეკა)
-ოფ ქორსს. (მე)
-ჭორაობა გვერდზე გადადეთ დაქალუჩკებო და ახლა ვიცეკვოთ, დღეს მთელს კლუბს თავზე ვიმხობთთ. (ნია)
-შენ ჯობს მთელი ღამე თომაზე იფიქრო. თორემ მერე ნახე კლუბის ტავზე დამხობა. (ეკა)
თან ვლაპარაკობდით და თნ მუსიკას ვაყოლებდით ტანს. უცბად ვიგრძენი ხელი წელზე და იმ ადამიანისაკენ შევტრიალდი.
-მადლობა, მაგრამ მე უკვე დაქალებთნ ერთდ ვცეკვავ, ასე, რომ...
-მერე რა, ჩემთნაც იცეკვებთ.
-არა.
-მოდი აქ.
მაჯაზე ხელი ჩამკიდა, მე კი მის მაჯას მოვუჭირე ხელი.
-ძლიერი ყოფილხარ, მაგრამ ასე ვერ მატკენ.
-თუ არ გინდა ეს ძალა ბოლომდე გამოვიყენო, გირჩევ გაიწიო.
-არ გაქვს ამხელა ძალა.
დავიანხე როგორ წამოდგნენ ბიწები სკამებიდან, მე კი მათი დახმარება არასდროს დამჭირვებია. მუშტი სახეში გავუქნიე. ხო კიდევ ერთი ფაქტი ჩემს ცხოვრებაზე მე, ნია და ეკა 3 წელი დავდიოდით ბოქსზე, სამივემ ავიტეხეთ თვის დაცვა ხომ უნდა შეგვეძლოსო, ხოდა ძალა ნამდვილად გვქონდა. ის ბიჭი მალევე გამეცალა, ტუცი გავუხეთე, მაგრამ ხომ უნდა ცოდნოდა, რომ არა ნიშნავს არას. თვალი მოვკარი როგორ კმაყოფილმა ჩაიცინა დამიანემ და თავის ადგილზე დაბრუნდა. მე და გოგოებიც მალევე დავსხედით ბარის სკამებზე.
-აბა ხვალ რას ვშვებით? (ნია)
-პატარავვვ, ხვალლ..... (თომა)
-უი ხო, სულ დამავიწყდა, ხვალ მე და თომას არ გვცალია. (ნია)
-აუუ შე*ემა რა გინდოდა? რა შარი აიკიდე რააა. გოგო გამუშვი ცოტა ხანს ბიჭებში, თორემ დადებილდა ეს ჩე*ისა. (რეზი)
-აუ გაა*ვით რა, თქვენც გეყოლებათ შეყვარებულები და მერე მე გავიცინებ. (თომა)
შეყვარებულების ხსენებაზე ყველამ თავი ჩავხარეთ რეზის გარდა, რასაც მისი არანორმალური სიცილი, ხარხარი, ან შეიზლება ითქვას ყროყინი მოყვა.
-არა ეკუშა და ნიკა კარგი მესმის, ერთმანეთის სიყვარულით იწვიან და არაფერს ამბობენ, მაგრამ სალო და დამიანეს ნაღდად ვერ წარმოვიდგენდი. (რეზი)
ნიკას და დამიანეს თვალების დაბრიალებამ არ დააყოვნა. რეზი მაშინვე დასერიოხულდა ხელები დანებების ნიშნად მაღლა ასწია.
-ბოდიშიიი.
კიდევ გავჩერდით ცოტა ხანს და ღქამის 2 საათი იყო, რომ წამოვედით. ნია და ტომა ისევ სადღც გაგვეპარნენ. ორივე თითქოს ისევ 10 წლის ბავშვები იყვნენ. კლუბიდან გამოვდიოდით, ვიცინოდით, ნასვამებიც ვიყავით, დამიანე და ნიკა ნაკლებად, რადგან მანქანებით იყვნენ. მე როგორც ყოველთვი დამიანეს გვერით შემტენეს, აბა ერვები, რომ არ მოგიშალონ ხომ არ შეიძლება. სამაგიეროდ ნიკა და ეკაც ერთად დავსვით, რეზი კი ჩვენთნ ჩაჯდა, რათქმაუნდა ეკას მომავალ დღეს ვერ გადავურჩებოდი, ამის გამო, მაგრამ ისევ ხო მათთვის ვაკეთებთ. მთელი გზა ხმა არ ამოფვიღია არცერთს, ნიკამ გადმოგვცა,რომ მე ეკას მივიყცვან თავის სახლში და სეიძლება ვერ მოვიდეო, ყველამ ვიცით, რომ ეკას ძალიან არ უყვარს სიმარტოვე, მაგრამ ეს ხომ კარგი მიზეზია იმისათვსი, რომ ეკა და ნიკა მარტო დარჩენილიყვნენ. მალევე მივიყვანეთ რეზი სახლში, მე და დამიანე კი ჩემი სახლის გზას დავადექით. მანქანა როგორც კი გაჩერდა, კარები უნდა გამეღო, მაგრამ ჩაკეტილი დამხვდა.
-გეთაყვა შეიძლება კარები გამიღოთ?
-რამე ხომ არ დაგავიწყდა?
-რა?
-კოცნააა.
ეს თქვა და ლოყაზე მიიდო თითი.
-იოცნებე ჩემო კარგო, ოცნებას კაცი არ მოუკლავს.
-მაშინ ვერც ამ მანქანიდან ვერ გადახვალ, იცი, რომ ამის გამკეთბელი ვარ.
-აუუუუუ...
-აბა, გელოდები.
ლოყასთნ მივუტანე ტუჩები, უცბად სახე შემოაბრუნა და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთშ შეეხო, მინდოდა მოშორება, მაგრამ ისეთი კოცნა იცოდა, დავდნი ლამის იქვე, თნ ცალი ხელი თმაში შემიცურა და შესაბამისად ვერც მოვიშორებდი მას, სხვა რაღა გზა მქონდა, ასე, რომ ავყევი. ცოტა ხნის შემდეგ ჩემს ტუჩებს მოწყდა და თვი შუბლზე მომადო, ისე, რომ ერთმანეთის თალებში გვიწევდა ყურება.
-ახლა, წადი და სიზმარში მნახავ.
ენა ჩავყლაპე, პირდაპირი მნიშვნელობით, ამიტომ უბრალოდ თავი დავუქნიე, რაზც ჩაეიცინა და მომინდა კიდევ ერთხელ დამეგემოვნებინა მისი ტუჩები, მაგრამ თავი შევიკავე, არ ვიცი როგორ და დაპროგრამებულივით შევედი სახლში, ისიც კი არ მახსოვს როგორ ჩამეძინა.
***
-შეგიძლია გადახვიდე, თუ კიდევ გეშინია შემიძლია გადმოვიდე მეც. (ნიკა)
ეკას ძალიან ეუცნაურა მისი თვალები, თითქოს სითბოს აღარ აფრქვევდნენ მის მიმართ და გულში ელვასავით გაკრა რაღაცამ.
-ნიკა ბოდიში.
-რისთვის?
-ძალიან კარგად იცი რისთვისაც, შეიძლება არ უნდა მეთქვა სალოსთვის, მაგრამ მე მას დაბადებიდან ვიცნობ და ამაზე უფრო ჩაიციკლებოდა, ბოლობოლო ჩემი საუკეთსო დაქალია და...
-არა, ვიცი, აღარ გააგრძელო, უბრალოდ დავსრულოთ ეს საუბარი და წადი სახლში, თუ გეშინია გითხარი, რომ შემიძლია მეც წამოვიდე და სანამ დაგეძინება იქ ვიყო.
ნიკამ კარები გაუღო და თვითონაც გადავიდა, შემდეგ კი სახლში შეიყვანა. ეკა უკან დასჯილი ბავშვივით მისდევდა
-ნიკა მოიცადე ცოტა ხნით მე...
-არა, ახსნა არ მინდა.
-ნიკა... აღარ შემიძლია... მაკოცე....
-რა?
ნიკას თვალები დაუმგვარლდა და მხოლოდ ახლაღა შეხედა ეკას, რომელიც ისეთ განცდებში იყო, ლამის ტირილს დაიწყებდა.
-რა რა, ხომ მითხარი, როდესაც მთხოვ, მაშინ გაკოცებო, ხოდა ახლა ეს ჩემი სურვილია.
-ჩემი სულელი გოგო ხარ.
ნიკამ აღარ დააცადა სიტყვის თქმა და მის ტუჩებს დაეწაფა, როგორც მოწყურებული კაცი წყალს.
-ახლა, კი წამოდი, მაინც ვბრაზობ შენზე. იცოდე, რომ ახლა ვერ გამაჩერებ და როდესაცმომინდება მაშინ გაკოცებ.
ეკა შოკში იყო და უბრალოდ ნიკას უსმენდა. როგროც კი სახლში შევიდნენ ნიკამ მაშინვე აუსრულა დანაპირები და საძინებლამდე ასე ავიდენენ.
-ახლა კი დავიძინოთ.
-მიყვარხარ ნიკა.
ეკა ფხიზელ გონებაზე ამას არასდროს არ იტყოდა. ნიკას თვალები აენთო და გაუბრწყინდა ახლა ალბათ ყველაზე ბედნიერი იყო.
-მეც ძალიან მიყვარხარ ჩემო ფერია.
ერთმანეთზე ჩახუტებულებს ჩაეძინათ. რას აკეთებდნენ ამ დროს ნია და თომა? ისინი დედამიწას აღარ ეკუთვნოდნენ, გადავიდეთ იმ დროს, როდესაც წყვილი გაიპარა.
***
-წამოდი ე გავიპაროთ და დავტოოთ ესენი აქ. (ნია)
-წამოდი პაწუკაა. (თომა)
ნია და თომა ხელცაკიდებულები გავიდნენ კლუბიდან და ტაქსი გააჩერეს. თომამ თავისი სახლის მისამართ უკარნახა.
-შენთის პატარა სიურპრიზი მაქვს ჩემო სიცოცხლე.
-მოუთმნელად ველი.
ნიამ ისეთი ხმით უთრა, თომამ ძლივს გადაყლაპა ყელში მოწოლილი ბურთი. ნიას ეს არ გამორჩენია და უფრო და უფრო ცდილობდა მის ჭკუიდან გადაყვანას. მალე მივიდნენ დანიშნულების ადგილამდე. თომამ ნია ჯელტმენურად გადაიყვანა მანქანიდან და სახლში შევიდნენ. თომამ ხელაფარებულმა წაიყვანა ყველაზე დიდი ოთახისკენ სადაც სიურპრიზი ელოდათ. ბიჭმა მაშინვა მოაშორა თვალებიდან ხელები და მუცელზე შმოხვია, როდესაც მიაღწიეს დანიშნულ ადგილამდე.
-თომააა, რა ლამაზიაა, ეს ჩვენთვის?
მთელი ოთახი ჩაბნელებული იყო და მხოლოდ სანთლების შუქი ანათებდა იქაურობას, იატაკზე კი ვარდის ფურცლები იყო მიმოფანტული, ოთხის შუაგულში კი ერთი მაგიდა და ორი სკამი ელოდათ.
-ვიცი, რომ გიყვარს ასეთი რაღაცეები, რეზის ვკითხე.
-ოხ რეზიი, მოვკლავ მე მაგას.
-არა, რატომ? არ გინდოდა შენი ოცნება ჩემთნ ერთდ ასრულებულიყო.
-ვაიმე თომაა ეს ყველაზე მაგარი რაღაცაა.
ნია ყველანირი მორიდების გარშე შეახტა თომას და ისე ჩაეხუტა, ლამის დაახრჩო საცოდავი ბიჭი.
-ნია იცოდე დავიხრჩობი და მერე აღარ გეყოლები.
ნიამ თავში წამოარტყა ხელი.
-ეგ მეორედ არც კი გაიფიქრო, თორემ საკუთარი ხელით მოგკლავ.
ნიამ ხელები გადააჯვარედინა და ტუცები საყვარლად დაბრიცა.
-ვაიმეეე, ვაიმე, ვაიმე ახლა მოგაჭამ მაგ ტუჩებსს.
მართ₾აც, რომ სულ ცოტაღ აკლდა, რომ ნიას ტუჩები აღარ ჰქონოდა.
-თომა, იცოდე იმ ვიღაც მარის აღარ მიწერ.
-ეჭვიანობ ცუნცულ?
-არა, რა სისულელეა, მაგრამ კიდევ მიწერ გულს და მოგატეხავ მაგ ხელებს, მოიცადე, მოიცადე, გული საერთოდ რატომ მიწერე? სიყვარული გამოხატე?
-კი.
-ანუ არ გიყვარვარ?
ნიამ წყლიანი თვალებით ახედა თომას.
-შენ ხარ ჩემი საოცრება, ანგელოზი გოგო, მარიამი ჩემი მამიდაშვილია, მერე გაგაცნობ.
-მართლა?
-თუ გინდა მამიდაჩემს გადავურეკავ.
-კარგი მჯერა.
-აი ეს მიყვარს ყველაზე მეტად, რომ მენდობი. მიყავრხარ ყვეაზე და ყველაფერზე მეტად.
-მეც.
-აბა, ქალაბტონო გთოვთ, რომ ერთი ცეკვა მაჩუქოთ, მერე კი შეგვიძლია წითლი ღვინოც დავლიოთ.
-რათქმაუნდა, დიდი სიამოვნებით.
თომამ ნელი მუსიკა ჩართო და ორივემ ერთად დაიწყეს მოძარობა, ცეკვის დროს, შუალედებით ერთმანეთს ნაზ კოცნებს ჩუქნიდნენ, ხოლო როდესაც თომამ კისერზე დაუტოვა ტუჩების კვალი, ნიას მთელს სხეულში დააჟრიალა. თომა ამას ხვდებოდა და სიამოვნბდა, რომ მის შეხებაზე ასეთი რეაქცია ჰქონდა. მუსიკის დასრუების შემდეგ წითელი სითხეც დააყოლეს. ისინი უბრალოდ ერთნეთშ სიტყვების გარსე, თვალებიტ ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს, ორივეს უჭირდა, რომ ერთმანეთში არ ჩაკარგულიყვნენ და საბოლოოდ არ დაეკარგათ თვი და მოახერხეს კიდეც, ბევრი ისაუბრეს, ჩახუტებუოლებმა მისაღებში გადაინაცვლეს და ფილმსაც უყურეს და ვერც კი გაიგეს, როგორ გათნდა. ნიას თომას მხარზე ედო თავი და მშვიდად ეძინა. თომამ ხელში აიყვანა, საძინებელში შეიყვანა და ტვითონაც მიუწვა გვერდზე, თომას კიდევ დიდხანს არ დასძინებია, ბოლოს მძინარე გოგონას გამობერილ ტუჩებზე ნაზად აკოცა, რამაც ნიას რიმილი გადაიეფინა, არ ეღვიძა, უბრალოდ იგრძნო.
***
დილით სალომეს და ნიკას მშობლები მივიდნენ სახლში. ბავშვებს დახედეს და რომ დარწმუნდენ ყველაფერი კარგად იყო, თვითონაც დაწვნენ დასაძნიბლად, ნამგზავრები ძალიან გადაიღალნენ. დილით სანამ სალომე ღრმად იყო გადაშვებული სიზმრებში. ნიკამ, მაიამ და კახამ ერთგვარი კრება მოაწყეს, საუზმის დროს.
-დედა, მამა ასე ვეღარ გაგრძელდება, სალომე უკვე დიდია და ჩემი აზრით ღირსია, რომ სიმართლე იცოდეს.
-ნიკა, მე ავიღე მასზე პასუის მგებლობა და დავიფიცე, სალომეს მამის, გიორგის წინაშე, რომ მას ყველაფრის ფასად დავიცავდი.
-კი მაგრამ დამიანეც მეცოდება, მას ხომ უწევს, რომ მოიტყუოს და ამის გამო მასაც ექმნება საფრთხე, თუ საჭირო გახდება სალომეს პირადი მცველიც გავხდები, ის შემიყვარდა ამ წლების განალბაში და ის ისე მიყვარს როგორც ბიოლოგიური და.
-ვიცით შვილო, მაგრამ ჯერჯერობით სალომემ არაფერი არ უნდა იცოდეს, ასე ჯობია, დამიჯერე, თუ ვერ გავაკონტროლბთ მდგომარეობას, მაშინ უკვე სალომესაც ვეტყვით.
-თვენ არ გესმით, ის ჩვენ არასდროს არ გვაპატიებს, იმას, რომ არაფერი არ ვუთხარით, თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე ასე აღარ შემიძლია.
-მომისმინე ნიკა, მეც ისევე მიყვარს სალომე, როგორც შენ მიყვარხარ, შენი თლით ნახე, რომ ძალ-ღონეს არ ვიშურებ, რომ მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ დაემუქროს.
ნიკა ხმის ამოუღებლად გავიდა სამზარეულოდან, შემდეგ უკვე სახლიდანაც და მთელი დღე ეკასთნ ერთდ გაატარა, ეს გოგო ხომ მისი წამალი იყო და მის გვერდით პატარა და დაუცველი ხდებოდა, იმის მიუხედავად, რომ მას ვერავინ ზედმეტს ვერ უბედავდა, სულ შიში ჰქონდათ სხვებს და არავინ ეწინააღმდეგებოდა ნიკას, მაგრამ ,,დის“ დაქალმა მოახერხა და ბოლომდე დაიმორჩილა, ქალი, რომლის გამოც ყველაფერს გააკეთბდა იყვნენ სალომე და მაია, ახლა კი ეკაც მიემატა მის სიას. თომაც ასევე იყო, მაგრამ დამიანეს ყველაზე მეტად უჭირდა სალომესგან შორს ყოფნა, მას ხომ შეყვარდა ეს ნაზი და დაუცველი გოგო. შეიძლება ბოქსზე დადიოდა და ძალაც აქვს, მაგრამ დამიანე და სალომე ერთმანეთს წინაშე უძლურები ხდებოდნენ. ორივეს გულში ქარიშხალი იყო და ვერცერთი ვერ ხვდებოდა, როგორ ძლიერ უყვარდათ ერთანეთი. ყოველდღე როდესაც დამიანე და სალომე ერთნეთშ ვერ ნაახავდნენ, ან ერთნეთის ხმას ვერ გაიგონებდნენ, დილიდან საღამომდე გამოფიტულები დადიონენ. ისინი დამოკიდებულები ხდებოდნენ, მაგრამ სალომეს სიცოცხლესთის დამიანე, ამ ტკივილისთისაც კი მზად იყო, რომ სალომეს ცხოვრეიბდან სამუდამოდ გამქრალიყო...



აბა, როგორ მოგეწონათ, იმედია ცუდი არ არის და საინტერესოც გამოდის :) ყველას მადლობა ვინც კი მიფასებს დაგამოხატავს თავის აზრს. ველოდები შეფასებებს :D