თეკლეს საბანი კარგად გადააფარა და თავის საწოლში შეძვრა... ლელეზე ფიქრს ვერ იშორებდა თავიდან, ვერ ხვდებოდა რატომ გაიმეტა მაიამ ტყუპები ასეთი სიცარიელისთვის.შიგნიდან დიდ და დაუძლეველ სიცარიელეს გრძნობდა.
გვიან ჩაეძინა... მაგრამ სიზმრებმაც არ აცადეს მშვიდად ყოფნა... ბორგავდა და "გამიშვი, თავი დამანებე" ან "მიშველეთ, ვინმე დამეხმარეთ" ს ყვიროდა. თეკლა სწრაფად წამოხტა და მის გამოღვიძებას ეცადა, თუმცა ვერაფერს გახდა, ანდაც როდის იყო ტყუპების გარდა ასეთი სიზმრებიდან ვინმეს გამოეღვიძებინა? დიდხანს იყო ასე, მერე უცბად წამოხტა და შეშინებული ღრმად სუნთქავდა.
___________________
სიბნელე იყო, ალაგ - ალაგ ლამპიონები ანათებდნენ.ღამის12იყო და მარტო მივუყვებოფი ქუჩას. სიჩუმე ზედნეტად ხმაურობდა და იმდენად დამძიმებული იყო ჰაერი, მალე აქედან კისრისტეხვით გავიქცეოდი. უკვე აღარ შემეძლო ამ სიჩუმის ატანა. ფეხის ხმა გავიგე და მეც ავუჩქარე, პირველივე შესახვევში შევუხვიე, თუმცა ჩიხი აღმოჩნდა. ის კი ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა. არ ვიცი ვინ იყო ან რა უნდოდა.
- ვინ ხარ?
-მოდი ფორმალური მხარე გვერდზე გადავდოთ საყავრელო.
-რა გინდა?
-შენ... შენ მინდიხარ პატარავ.
ცოტაც და ავტირდებოდი, ნელ ნელა მიახლოვდებოდა მე კი უკან-უკან ვიხევდი. ბოლოს კედელს მივეჯახე, ის კი ჩემკენ წამოსვლას არ წყვეტდა.
-არ... არ მომეკარო.
ხმა მიკანკალებდა, ნელ - ნელა მიახლოვდებოდა და ბოლოს გაყინული ტუჩები მწველად შემახო კისერზე, ნელ - ნელა ქვევით მიდოდა. მერე ხელი ვკარი და გავიქეცი, თუმცა ამაოდ წამაქცია და ზემოდან მომექცა, ვკიოდი ვყვიროდი, ფეხებს ვიქნევდი. დახმარებას ვითხოვდი თუმცა არავინ ჩანდა.
-გამიშვი! გამიში ნუ მეხები! მომშორდი.
-ვერსად გამექცევი.
ამოისისინა და ხელი კაბისქვეშ შემიცურა. ვგრძნობდი, როგორ მიიწევდა მისი მტევანი მუხლიდან ზევით და მთელი არსებით მეზიზღებოდა ეს კაცი, უმწეოდ ვცდილობდი მისგან განთავისუფლებას, ჩემზე დიდი და ძლიერი იყო... ლამპიონი სუსტად ანათებდა მის სახეს, სადღაც 30-32 წლის იქნებოდა. შიშისგან გამაკანკალა, როდესაც თავის ბინძური ხელი საცვალში ჩამიყო და ორგანოზე მისი თითები ვიგრძენი. მერე კი ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა ვერც კი გავიაზრე. ტკივილისგან დავიკივლე, მერე კი მისგან გათავისუფელებას ისევ ვლამობდი, როგორც უწინ. სხეული თთქოს არ მემორჩილებოდა, მაგრამ მთელი ძალა მოვიკრიბე და ხელი ვკარი.
სწრაფად გამომეღვიძა და აქოშინებული იქვე შეშინებულ თეკლას ჩავეხუტე, ვცდილობდი დავმშვიდებულიყავი, მაგრამ მთელი სხეული მიკანკალებდა.
-ლელა კარაგდ ხარ?
-არა არ ვარ.
არ ვიცი ამდენი წლის მერე ისევ რატომ შემახსენა ამ ყველაფერმა თავი. შეიძლება ამდენი ხნის ნაგრივებმა "ჭრილობებმა" და ნაიარევებმა ნელ ნელა რომ იხსნებოდნენ და დიდი რაოდენობით "სისხლს" მაკარგვინებდნენ, დაზე გაგების შემდეგ ერთდროულად ამოხეთქა. თითქოს მაიას იმ არასწირი ნაბიჯის გამო მე ვისჯებოდი. გული არა სული მეწვოდა იმდენად მტკიოდა მთელი განვლილი ცხივრება... "ჭრილობებს" ერთიანად ასძრობოდათ "ნაკერები" და "სისხლი" შადრევანივით ამოდიოდა...
თეკოს კალათაში მედო თავი და ისევ ვკანკალებდი.
-ლელა რა მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ ცუდი სიზმარი იყო,მხოლოდ და მხოლოდ ცუდი სიზმარი... ცუდი სიზმარი მეტი არაფერი...
ამას საკუთარი თავის დასამშვიდებლად უფრო ვამბობდი ვიდრე თეკლასი...ის რაც მოხდა უკვე წარსული იყო და როგორც მადონამ თქვა ის სულაც არ იყო ისეთი, როგორიც მე მახსოვდა...
საღამმდე ოთახში ვიყავი და არ გავდიოდი, მომხდარზე პირველად დავფიქრდი ამდენი ხნის განმავლობაში, ვიხსენებდი ყველა დეტალს მიუხედავად იმისა რომ ეს ყველაზე მტკივნეული თემა იყო ჩემს ცხოვრებაში. საწოლზე ვიწექი, გულზე ბალიში მქონდა მიკრული და აივნის კარს დაჟინებით ვუმზერდი...
კარზე დააკაკუნეს და მეც ცრემლები სწრაფად მოვიწმინდე.
-შემოდით.
საწოლზე წამოვჯექი, კარი გაიღო და დამიანე შემოვიდა ხელში ლანგრით.
-მთელი დღეა არაფერი გიჭამი ასრე რომ...
-მადლობა დამიანე, მაგრამ არ მშია..
-არ შეიძლება ლელა არაა. უნდა ჭამო სულ ერთი ლუკმა...
საწოლზე ჩემს გევრდით ჩამოჯდა და ლანგარი წინ დამიდო.
-უი ხო, ანინე და გიო იყვნენ მოსულები ბებიაშენს მთელი ღამით, უფროსწორედ ამ წამიდან ზეგ დილამდე დასტყუა შენი, ჩემი და თეკლას თვები... სალაშქროდ მივდიავრთ...
-ვიცი მაგათი ლაშქრობები, ტყე, მდიანრეს ოდნავ გამაცდენენ... მერე კარვებს გავშლით იქ დავიძნებთ... და ა. შ. ასე რომ დაიწყე მზადება თორემ დაგვერხა.მიდი გადი მეც მოვემზადები და გავუაროთ იმათ. თეკლას უთხარი შემოვიდეს.
ოთახიდან გავაგდე საჭმელი ვჭამე და კარადა გამოვაღე. სულ ბოლო თაროზე შენახული ორკაციანი კარავი გადმოვიღე და ზურგჩანთაში ჩავტენე.მეორე სართულზე რაცკი ოთახები იყო გადავქექე, მაგრამ გიტარა ვერსად ვერ ვიპოვე... კიბეებზე დავეშვი და თან ბებიას ვლაპარაკობდი.
-ბებიიი ჩემი გიტარა ხოარ იცი სადარის? მთელი ზედა სართული გადავქექე ვერსად ვერ ვნახე...
-მე ავიღე...
დამაინეს ხმა მესმის მისაღებიდან და იქით გავდიავრ.
-კარგი რა რით ვერ გადაეჩვიე ამ ჩემი გიტარის აღებს თან დაუკითხავად?!
-რა ვქნა!
-აღარ აიღოოოო. ვსო რა. მარტივია.! არა ისე კი უკრავ კარგად.
-მადლობა მოგაქ?
-კი და გეგასაც წამოვაღებინებ.
-კარგი ისიც უკრვას?
-არა რასი უკრვას ისე უგდია მთელი ცხოვრება
ავიბარგეთ და საღამოს 7საათისთვის ტყეში წავედით, გოჰიები წინ მივდიოდით ბიჭები უკან მოდიოდნენ, ისინიც რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ.
-შენ და დამაინე ჰაა?
-არა რა სისულელა კაი რა ანინე,მე ის ქორწილში მივაგდე ვერ ხარ ხო?
-რა ქენი?
-მე მოგიყვები!
თეკლემ ყველაფერი ჩამოურაკრაკა, ამასობაში მდიანრესაც საკმაოდ გავცდით და ტყეშიც ღრმად შევედით, თან კარგ ადგილს ვეძებდით დასაბნაკებლად, სულ სამი ორკაციანი კარავი გვქონდა. ასე რომ ზოგს ერთად მოგვიწევდა დაწოლა. საღამომდე სოკო მოვაგროვეთ მე და გეგამ და მერე კოცონი დავანთეთ. ყველანი კოცონთან ვიჯექით და წარსულს ვიხსენებდით.
-არ დაუკრავ ლელა?
-კი თეკო გიტარას მომაწვდი?
-აი აიღე.
გიტარა ხელში ავიღე თუ არა მაშინვე იმის დაკვრა დავიწყე, რასაც მუდამ ვმღეროდით ლაშქრობისას. მე გიტარაზე ვუკრავდი დამაინე კი ამღერდა. ბოლოსკენ ტექსტი ძალიან მომწონდა და მეც ავყევი.
-ცაში ახედე, რა ლამაზია ეს სიყვარული,
რა ლამაზია, რომ ამ სიყვარულს ფერება უნდა
რა ლამაზია ამაზე ფიქრი,
თავი დამადე, მომეცი ფიცი
რომ გეყვარები ამ ცხოვრებაში
პატარავ მუდამ ოჰ, ო, ო
რა ლამაზია ამაზე ფიქრი,
თავი დამადე, მომეცი ფიცი
რომ გეყვარები ამ ცხოვრებაში
პატარავ მუდამ.
ცაში ახედე, რა ლამაზია ვარსკვლავთა ცვენა...
მერე იყო ლუდი, გრიალი და დროს ტარება, ბოლოს ისევ გიტარას დავუბრუნდით ოღონდ ამჯერად გიტარაც და სიმღერაც დამაინემ მიისაკუთრა, ჩემს წინ იჯდა და პირდაპირ მე მიყურებდა.
________________
ყველა ხვდებოდა, როგორ მთელი გულით უყვარდა დამიანეს ლელა და სიმღერაც რომელიც ლელასთვის უბრალო სიმღერა იყო მისი რეალური სიტყვებიც კი შეიძლებაყოფილიყო." ზღვის ფერი გაქვს თვალებს" მღროდა და ლელას ურცხვად უყურებდა, ის კი გაუაზრებლად ნასიამოვნები სახით მიშტერებოდა დამაინეს მწვანე სფეროებს.
მერე დაიშალნენ. გეგასთან კარავში შეძვრა ლელა და დაიძინა, აი დამაინეს კი წამით არ მოუხუჭავს თვალი, ვერ ეგუებოდა იმ აზრს რომ მასთან კაირა სხვასთან ერთად ეძინა ლელას. ვერ ეგუებოდა იმ აზრს რომ შეიძლება ლელა ოდესმე მართლა გეგას გაჰყოლოდა ცოლად. ლელა ბებოს სიტყვები ისე ღრმად ჩჰბეჭვოდა გონებაში რომ ვეღარ იშორებდა.
____________
ქორწილში მშვენივრად გავერთეთ, დამაინეს რამდენჯერმე ვეცეკვე. დროც ისე სწრაფად გადიოდა რომ მალევე მოგვიწია თბილისში დაბრუნებამ. მანქანაზე თეკლეს დიდი თხოვნის მიუხედავად არ დავჯექი ვიანიდან შემეშნდა რამე არ მოსვლოდათ... თბილისში ჩავედი თუ არა სახლის კარი შევგლიჯე და დავიძინე, ხვალ მაიასთან და მერე ლელესთან წასვლას ვაპირებდი. უნდა აეხსნათ დედასაც და ბიძასაც ეს რატომ გააკეთეს... რატომ დამაშორეს ჩემივე თავს...
______________________
დილას არცისე ადრე გამეღვიძა,ავდექი და აბაზანისკენ დავიძარი გზა და გზა ტანსაცმელ ვიხდიდი, შესვლისთანავე სიმღერები ჩავრთე და ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი... თითქმის საათი გავტარე საშხაპეში. ბოლოს ვინებე და პირსახოცშემოხვეული გამოვედი.მისაღებში ფენის ასაღებად გავედი, უცბად კარი გაიღო, მე კი შეშინებულმა შევკივლე.
-ვაიმე თეკლე გული გამისკდა რა გეტაკა რაიყო, რით ვერ ისწავლე დაკაკუნება იქნება შიშველი დავდივარ.
-იქნებას გარეშე დადიხარ, რას შვები აბა?
-სახლში ვაპირებ გასვლას.
-მაიას უნდა დაელაპარაკო?
-უნდა დავამხო და ტყუპებს გავაგებინო ლელეზე, მერე ლელესთან გავიდე და ავთოს ცხვირპირი დავუნგრიო.
-უიჰ რა მხეცი ხარ, წამო აგარჩევინებ რამეს.
-კაი წამო.
აბაზანაში შევიკეტე და თმა გავიშრე თკომ კი ტანსაცმელი შემომაწოდა.
-ვაა ეს ჯინსის შორტი რამდენი ვეძებეეე, მადლობა თეკლეე. ისა აბა ნახე მანდ ლურჯი ტოპიც ხოარააა.
ტოპი შემომაწოდა და გაღმებულმა ვაკოხე.
ერთ საათში მზადებას მოვრჩი და თეკლეც გავისტუმრე, მერე კარი გადავკეტე, BMW ს კარი გამოავღე და სახლში წავედი, ნახევარ საათში უკვე იქ ვიყავი... ლიპტს აღარ დავლოდებივარ მერვემდე ფეხით ავედი და ასვლისთანავე კარზე ისე ძლიერად დავაბრახუნე რომ ლამის ჩამოვიღე. კარი ლუმ გამიღო.
-დაბრუნდი სოფლიდან?
-კი და მაია სახლშია?
-რა გჭირს?
-გაიგებ სახლშია თუ არა გამაგებინე!
-ავთო გვყვავს და ცოტა მერე დაამხე....
-მთლად უკეთესი აქვე გავუერთიანებ "ბიძიას" სიფათს.
ბიძია საჩვენებელი და შუა თითების მოხრით გამოვკვეთე. ლუკა გვერდზე გავწიე და მისაღებში შევვარდი. იმედენი რამ მოვიძეთ სოფელში ყოფნისას დედაზე და ავთოზე, ასევე ლელეზო რომ მთელი მტკიცებულებებით ვიყავი მოსული..
-მაია ასათიანო მსოფლიოში ყველაზე საზიზღარი დედა ხარ, შენნაირი ამაზრზენი ქალი ჯერ არ დაბადებულა.
უფს ლუკას დაავიწყდა ეთქვა სოფი და ჯაბაც არიანო, ლუკ გევრდით ამომიდგა და მეც უცბად ვუჩურჩულე.
-ლუკა ვერ მითხარი სოფიც აქ თუ იყო?
-მაცადე? რა ხდება?
-ტყუპისცალი ამახიეს და ის ხდება.
მაია ფეხზე წამოხტა და მკალვში მწვდა. მერე კი ჩუმად თუმცა მაინც გამყინავად მითხრა.
-მოკეტე და მერე დაგელაპარაკები!
-მერე შენთვის აღარ მეცლება ჩემი და უნდა ვნახო!
სტასიამ გაკვირვებულმა შემომხედა, ლუკამ და თემომაც ლამის გიჟად შემრაცხეს.
-რა და?სტასია აქ ზის!
ეს უკვე მამაჩემი იყო.
-ლუ თმო არ იცოდით რომ კიდევ ერთი და გვყვავდა? სტასი არც შენ? ხო დათო შენ რომ არ იცოდი ეგ ისედაც ვიცი.
ვთქვი და მერე ავთოსკენ დავიძარი.
-სოფი დიდი ბოდიში, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს სხვა ვარიანტში ვერასდროს გავიგებდი ჩემმა ძვირფასმა ბიძამ და დედიკომ მე და ლელე შუაზე რატომ გაგვყვეს.ერთხელ მაინც არ იფიქრეთ რა მოხდებოდა როცა ერთმანეთს ვნახავდით? ერთხელ მაინც არ დაფიქრდით როგორ დავიტანჯებოდით უერთმანეთოდ? ჩვენზე არ იფიქრეთ?არ დაფიქრდით როგორ მივიღებდით ერთმანეთს როცა გავიცნობდით...
სიტყვა ავთომ გამაწყვერინა.
-თქვენ ეს არასდროს უნდა გაგეგოთ.
ავთომ იმხელაზე დასჭექა ჩემს გარდა ყევალ შეხტა, მე კი თვალებში ჩავაშტერდი და გაუაზრებლად მთელი ძალით გავაწანი სილა.
-ის ჩემია გესმი ავთო? ! ჩემია, ჩემი დაა, ჩემი ტყუპისცალია, ჩემი ნაწილია. უჯრედი, უჯრედის მიყოლებით შეგვქმენს და ამით ორივე ბედნიერები ვიაყვით სანამ შენი ბინძური გონებით დედაჩემს გაურიგდებოდი და ლელეს წაიყავნდით შენ და შენი ცოლი. მაია იცი რა მითხარი? გული არ გეტკინა შენივე ნაწილი ვიღაც იდიოტ კაცს რომ გაატანე გერმნიაში, გულში ერთხელ მაინც არ გაიფიქრე როგორ დავიტანჯებოდით! რაზე ფიქრობდი, რაზე ფიქრობდი როდესაც ლელეს მას ატანდი? მაგრამ უგულო ხარ, უგულო. შენი ცოდვებისთვის კი მე ვისჯები, ყოველთვის მე და ლელე ვისჯებით.უგულო ხარ! - გავჩერდი და ცრემლები მოვიწმინდე. - მაინტერესებს ეს რატომ გააკეთეთ.
ციტახანს დუმდა მაია მერე კი გაუბედავად თქვა.
-მას შვილი არ ჰყავდა მე კი შენ და კიდევ სამი მყავდით.
-რააა? და მაინც და მაინც მე და ლელე რატომ?!
-იმიტომ რომ ძმის დაკარგვა არ მინდოდა გესმის?!
ისიც ყვირილზე გადავიდა და აწყლიანებული თვალები დათოს მიანათა. მე კი დაწყნარებული გაწონასწორებულიხმით განვაგრძე.
-და არ დაკარგე? ისიც ხომ გერმანიაში წავიდა? შენ შვილიც და ძმაც დაკარგე, არა შვილი არა შვილები. ამ წამიდან ჩემთვის ყევალ ვინც გაგამართლებთ მკვდარია, დაე გაპატიონ ლუკამ, სტასიამ და თემომ, მამაც კი, მაგრამ რაცარუნდა მოხდეს ყევალფერი რომ გაპატიო ამის პატიებას უბრალოდ ვერ შევძლებ. ჩემი თავი მეგონა ადამაინი რომელიც არაფერს იმსახურებ მაგრამ შენთაბ შედარებით მე ანგელოზი ვყოფილვარ. ლელეს რაც შეეხება ისიც გაიგებს ყველაფერს.
ისევ სილა გამწნეს, მაგრამ ამ ჯერად არა მაიამ არამედ ავთომ.
-ამის უფლებას არასდროს მოგცემ.
-შე ნაბ***არო.
ისეთი ძალით ვხიე მუშტი რომ ცხვირიდან სისხლი წასკდა, ლუკა და თემო ცდილობდნენ გავეჩერებინე, არა მარტო ისინი ყევლა ამას ცდილობდა მე კი ლელეს ისევ დაკარგვის შიშით რაღაც არეალური გრძნობა გამიჩნდა და იმაზე მეტ ძალას ვგრძნობდი ვიდრე ოდესმე. იმ დღეს დედა რომელსაც ამდენხანს ვიცნობდი დავიწყებას მიეცა. ლელესთვის უამრავი რამის ახსნა მომიწია. ერთ კვირაში გამოწერეს და ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. დამაინე ყოველ დღე მოდიოდა, ვჩხუბობდით და ვჩხუბეობდით, ყევალ დეტალზე, ყველა სიტყავზე, იყო შემთხვევები როცა ბალიშებსაც კი ვესროდით. თუმცა ყველაფერს აზრი ჰქონდა, ახლა ყველა ჩემთან იყო. ახლა ყველა ერთად ვიყავით. ამდენი ხნის შემდეგ შევძელი და ბედნიერებას ჩავებღაუჭე.
________________
აგვისტო...
კლუბში ვიაყვით, მე ლელე და მთელი ჩემი სამეგობრო, დამაინე და თკლეს ჩთვლით, მერე რაღაც მოხდა არ ვიცი რა, ვერ შევძელი გაჩერება და ლელეს დავუბარე სახლში მივდივარ მეთქი... ლუ და თემომ დედას აპატიეს თუმცა მის მხარეს არ იყვნენ ეს კი იამს ნიშნავდა რომ ისევ ისეთი ურთიერთობა გვქობდა რაც ადრე, მამასთანაც ანალოგიურად ვიყავი... ქუჩას მივუყვებოდი ჩვეულებრივად , არც ჩქარა და არც ნელა... წითელი მოკლე კაბა მეცვა, ნუ ზემეტადაც კი მაგრამ ტყუპისცალს ვერ ვაწყენინე, თან ეს ერთადერთი მსგავსი კაბები იყო ჩვენს კარადაში. თმა აწეული მქონდა და ასევე წითელ მაღლებზე უკვე ძლივს დავდიოდი. ფეხის ნაბიჯები მომესმა გაყრუებულ ქუჩაზე. საშინელი "დეჟავუ" ვიგრძენი, გაუცნობიერებლად შევუხვიე და როცა ჩიხში აღმოვჩნდი გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა, თითქოს წარსული ჩემს გასანადგურებლად დაბრუნდა.

დაგიბრუნდით აბა? მოგეწონათ? რას ფიქრობ ამ ყველაფერზე?