არ შეგიყვარებ. 2ნაწილი 8თავი
ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ყვეალფერი ხელახლა უნდა მომხდარიყო, თითქოს ყველაფერი ისევ ირეოდა და ეს მე არა, თუმცა ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა... კედელთან ჩავიკეცე და უნებურად მოსწყდა ბაგეებს ორი სიტყვა. -არა გთხოვ... კანკალმა ამიტანა და სადაციყო გონებას დავკარგავდი, ასეთი უსუსური არასდროს არ ვყოფილვარ. არც მაშინ, როდესაც ის კაცი ჩემზე ძალადობდა და არც მაშინ როცა სიკვდილს პირადად შევხვდი... მეტიც ვიგრძენი, როგორ მოვიდა... ბიჭი უფრო მიახლოვდებოდა და მაიხლოვდებოდა. -შენ ხომ გესროლე? ხმა მეცნო საოცრად მეცნო... მაგრამ გონებამ მაინც ვერ აღიქვა და თვისას აგრძელებდა. -აქ ვერ იქნები... ვერ იქნები აქ შეუძლებელია... შენ მოკვდი... წადი, არ მომეკარო... ყურზე ხელებ მიდებული და თვალდახუჭული ვიჯექი, ბიჭი კი გაბრაზებული მეცა და წამოამყენა. -რაო ლელე გადავრჩითო? ახლა ვეღარ გადარჩები. -არაააააა გამიშვი, დამნებე თავი.... მომშორდი... ვფართხალებდი და უღონოდ ვცდილობდი მისი ხელებიდან თავის დაღწევას... -ამ ჯერად ყვეალფწრი შეიცვლება ძვირფასო! ახლა სამუდამოდ მოკვდები და ვერცერთი ექიმი ვეღარ გიშველის. -არ გთხოვ არა..გამიშვი, დამეხმარეთ... მიშ... მიშველეთ. პირზე ხელი ამაფარა თუმცა მე რის ლელა ვიყავი რამე არ მექნა და ხელზე ვუკბინე. მერე კი გავიქეცი, ჩიხიდან უკვე გავდიოდი როდესაც მაჯაში მწვდა. ინსტიქტურად მივტრიალდი და სახეზე სილა რომ ვიგრძენი უნებურად შემაბარბაცა. მერე იყო ძლიერი დარტყმა მუცელში და ჩემი ორად მოხრილი სხეული... ლელე ვეგონე! ხო ლელე ვეგონე, მაგრმა ჯობდა მე გადამეტანა ვიდრე ლელეს... თუმცა უეცრად გამახსენდა რომ ლელც იგრძნიბდა იგივეს... წამით მოვკარი მის სახეს თვალი და მაშინვე ვიცანი... ანდრეა იყო, ის ანდრეა კორპორატიულხე რომ დამიანე გამოლანძღა... მე კი ვიკჰემი ვუწოდე... -არა, ანდრეა დამანებე თავი. -ისე ჩემო ლამაზო რატომ არ მოკვდი იმ ტყვიით? -იმიტო... იმიტორო ჩემი და მაძლევს ძალას... შენ კი ლაჩარი ქალაჩუნა ხარ... -როგორ ბედავ! ჩაიხარა და კიდევ ერთხელ დამრტყა, არასდროს დავნებდებოდი, სიკვდილის ბოლომდე არ დავნებდებოდი. -კაცი შემოგხედავს, იფიქრებ რა ბიჭიაო ამ დროს კი ერთი მოძალადე ნაბი*** ხარ.. -შე ძუ*** კიდევ ერთ დარტყმა და ისევ ასფლატს შევეხე სახით, თუმცა მაინც არ ვაპირებდი გაჩერებას. მაინტერესებდა ბოლოს რას იკადრებდა... შიში ისევ ძველებურად შემომეპარა როცა კაბის ქვეშ მისი ხელი ვიგრძენი"ლელა დაწყანრდი, დაწყანრდი, უეჭველად გადაგარჩენს მისგან ვიღაცა" ვიგრძენი მისი თითები როგორ ათამაშდნენ საცვლის ირგვლივ და გული ლამის გამიჩერდა... ამდენს ვერ ვუძლებდი.მინა ვიყავი, რომელიც ვარდებოდა და მალე ნატეხებად იქცეოდა... სუნთქვა შემეკვრა და თლიდან ცრემლი ჩმომიგორდა. -ანდრეა გთხოვ... გთხოვ ეს არ ქნა.. -რატო ლელე, შენ მაინც მოკვდები, მამშენის ცოდვებისთვის მაინც მოკვდები რა აზრი აქ? უბრალოდ გავერთობი და მერე მოგკლავ... -გთხოვ არა... არა... არ ქნა ეს ძ..ძალიან გთხოვ... ხელი ნელა შეასრიალა საცვალში და ახლა მის ხელს უფრო ცხადად ვგრძნობდი ორგანოზე...მერე უკანასკნელად მოვიკრიბე ძალა რომ მეყვირა და ვიყვირე კიდევ. -მიშველეეეეთ, დამეხმარეთ. -ჩუმად. პირში რაღაც ჩამტენა, ცალი ხელით ხელები გამიკავა მეორეს კი ურცხვად დაათამაშებდა ჩემს ვა***აზე.ვფართხალებდი და ამაოდ ვცდილობდი თვის დაღწევას უეცრად თმოს ხმა რომ მომესმა. -შენ ნაბიჭვა***. სანამ ანდრეამ ხელებზე მოჭერილი ხელი შეასუსტა და თემოს მიაჩერდა მე დრო ვიხელთე, ფეხებშორის ფეხი ამოავრტყი და უკან ხოხვით წავედი... სადღაც კედელთან მივიყუჟ და თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს...ყურებზე ორივე ხელი ავიფარე და წინ და უაკნ ვირწეოდი... მეშინოდა საშინლად მეშინოდა წარსულისაც აწმყოსიც და მომავლისაც... მხრებზე ხელი რომ ვიგრძენი წამომაყვირა. -არ... არ მომეკარო... -დამიანე ვარ... ამის თქმა და ფეხზე წამიხტოვა ერთი იყო, ძლიერად შემოვხვიე ორივე ხელი და ცრემლებმაც თავის გზა იპოვნეს... აკანკალებული ნელ - ნელა ვწყნარდებოდი, თუმცა ბოლომდე მაინც ვერა... -სა... სახლში მინდა დამ... -ლუკა წაგიყავნს მე კი ამ... -არა დამაინე წაიყავნე შენ თორე ამასთან რომ დარჩე შემოგაკვდება... მანქანამდე ძლივს მივედი ჩავჯექი თუ არა დამაინემ ღვედი შემიკრა და მანქანა დაძრა... ერთ წერტილს მივშტერებოდი და ვხვდებოდი როგორ იზრდებოდა სიცარიელე ჩემში...ტკივილი ნელ ნელა ჭამდა და ანადგურებდა ყევალფერ ლამაზს... ვერ ვხვდები ცხოვრება რატომ არ მაძლევს საშვალებას ჩემი თვალები მუდამ აიზბერგისფერნი იყვნენ, კაი ხო ბედნიერებისას შეიცვალნონ... ტკივილისგან იმდენად გალურჯებულიყვნენ რომ უკვე შავზღვას ჰგავდნენ.სახლში მიმიყვანა, თუმცა მანქანიდან არ გადავსულვარ, უფროსწორედ ვერ ვიაზრებდი ყოველივეს.მერე დამაინემ კარი გამოაღო და მის ხელზე დაყრდნობილი შვედი სახლში. -მოდი დაწექი.. კაბა ურცხვად გავიხადე და საწოლში ჩავწექი, შუბლზე მაკოცა დამაინემ და დააყოლა. -დაიძინე მე სახლში წავალ. შეტრიალდა, მაგრამ მაჯაში ვწვდი და გავაჩერე. ცრემლჩამდგარი თვალებით ავხედე. მერე კი აკანკალებული ხმით ვუთხარი. -არ წახვიდე... არ წახიდე რა გთხოვ... არ დამტოვო მარტო... საწოლთან ჩაიმუხლა და თმაზე გადამისვა ხელი. -კაი არ წავალ. ზედა და შარვალი გაიხადა და გვერდით მომიწვა. მე კი მკერდზე მივეკარი...მანაც ოდნავ გაიღიმა და ორივე ხელი მჭიდროდ შემომხვია. -ყველაფერი მე რატომ მემართება? -კარგ ადამაინებს ყველაფერი ემართებათ და იმიტომ. დამშვიდდი და დაიძინე. ყველაფერი კარგად იქნება. შუბლზე ამკოცა და ნიკაპი თავზე ჩამომაყრდნო... მისგან წამოსულ სითბოს ვგრძნობდი და თან ისე მკვეთრად რომ ნელ - ნელა დავმშვიდდი. _________________ ლელე გვიან დაბრუნდა სახლში, რაღაც უჩვეულო ჰარმონია მოდიოდა ლელასგან და მისვლისთანავე მის ოთახში შევიდა, როგორცკი დაინახა ჩახუტებული ლელა და დამაინე ჩაეღიმა და ოთხის კარი ფრთხილად მოხურა, რაიცოდა ცოტახნის წინ რა მოხდა... ტელეფონი აწკრიალდა და აიღო. -ხო თემო? -ლელა რას შვება ხო კარგადააა? -ვაიმე ისე საყავრლად ძინავს დამაინესთან ერთად, უეჭ რაღაც იმაიმუნეს. გადაიკისკისა და დივანთან მივიდა. - რა იმაიმუნეს გოგო იმ ბიჭმა შენ რო გადჭრა მისი გაუ***ივრება სცადა და დამაინემ სახლში მოიყვანა. -რაააა? შოკირებული ჩამოჯდა დივანზე და ძმას ყველაფერი დაწვრილებით მოაყოლა... --------- 4 საათისკენ გაეღვიძა ლელას, დამიანეს მკლავებიდან თავი დაიხსნა და სააბაზანოში გავიდა... იდგა ონკანთან და ვერ ხვდებოდა ყველაფერი მას რატომ ემრთებოდა, მერე უცბად ადგა და ლეპტოპს მიუჯდა, საბუთები ბერლინის ერთ-ერთ უნივერსიტეტში გააგზავნა. გერმანული ფილოლოგიის ფაკულტეტზე აპირებდა ორწლიანი მაგისტრატურის გავლას. ერთ კვირაში პასუხი მოვიდოდა და წინასწარ განიცდიდა ყველაფერს... მერე ლეპტოპი დაკეცა და ისევ დამიანეს მიუწვა გვერდით. ხვდებოდა რომ ყველაფერი უწინდელივით არ იყო, ახლა არა თუ სძულდა დამიანე არამედ მის მიმართ სიმპათიით იყო განწყობილი და მეტიც მის მიმართ უცნაური გრძნიბები გასჩენოდა. ახლაც გატრუნული იწვა მის გვერდით, მაშინ როდესაც სხვა დროს მთელ ღმეს ტირილში გაათევდა... თუმცა ყვეალფრის მიუხედავად მაინც გრძნიბდა რომ აქ მისი ადგილი არ იყო, ყველა ვინც გამარჯობას მაინც ეტყოდა მერე მის გამო მუდამ შარში ეხვეოდა... აღარ შეეძლო ამდენის გაძლება... _____________ დილას რომ გამეღვიძა დამიანე არ დამხვდა, რაღაცნაირად მეტკინა გული... ავდექი და აკოს მაისური გადავიცვი... მუხლამდე მწვებოდა. ფეხების ფრატუნით გავედი სამზარეულოში და ტოსტის კეთება დავიწყე... არავინ იყო სახლში და ცოტა მეშინოდა. ტელეფონი აწკრიალდა, მიბეზრებულმა თვალები ავატრიალე და ყურმილო ავიღე.. -ლელ საღამოს რას აკეთებ? -სახლში ვზივარ და ნაყინს ვჭამ ალბათ. რა იყო?. -სადმე ხომარ გავიდეთ? -არა დამიანე. თუ გინდა მოდი მარა მე სახლიდან ფეხის გამომდგმელი აღარ ვარ. იმის მერე რაც გუშინ მოხდა... ყურმილი დავკიდე და ისევ საჭმლის ჭამას შევუდექი....საღამოს ლელე ბავშვებთან გავიდა მე კი სახლში მარტო დავრჩი... კარზე ზარიდ დარეკეს, მაგრამ მაგრად მეზარებოდა ადგომა. -შემოდით ღიააა. კარი გაიღო და ვიღაც შემოვიდა. მე კი დივანზე ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი. -რას კითხულობ? -წითელი და შავი! -მერე? -უაზრობაა არ მომწონს. რას შვები შენ? -არაფერს ორი ოოერაცია გავაკეთე დღეს. -მოგიკვდი. სარკაზმით ვუთხარი და წიგნი გვერდზე გადავდე. მისკენ მივტრიალდი თუ არა, მისივე მწვანე სფეროებში ჩავიკარგე.ისეთი ლამაზები იყვნენ ნუ რავი. -არ გინდა რამეს ვუყუროთ?. -მაინც რა იდე გაქვს? -მმ დავფიქრდე. ჩავფიქრდი თუმცა სნამ რამეს ვიტყოდი მანამდე თქვა და მაშინვე დატყდა. -გრეის ორმოცდაათი ელფერი არ გინდა? -უხ შე დამპალო არსებავ. ბალიში ავიღე და გავუქანე. ცოტახანს ვსდიე მერე დავჯექით და"ნათელი გინების მარადიულ ბრწყინვალებას" ვუყურეთ. აზრზე არ ვარ როდის, მაგრამ ჩამეძინა.ასე დამაინეზე მიხუტებულს ჩამეძინა, მაგრამ რად გინდა ამ ანის თეკლესავით ვერ ვასწავლე კარზე დაკაკუნება. შემოსულა გემრიელად და აპარატით ფოტოებს გვიღებდა. -კარგი რა ანი! გეყოს ისე ხო ორ ეგზემპლარად ამომიბეჭდე. _______________ ერთი კვირის მანძილზე სახლიდან არ გასულა ლელა. იცინოდა თუმცა მხოლოდ ლელე ხვდებოდა, როგორი ტკივილი იმალებოდა ამ სიცილის მიღმა. ხვდებოდა რომ ახლა ნაფლეთებად გარდაქმნას იწყებდა და დროზე თუ არ შეაჩერებდა, დას დაკარგავდა, თუმცა ვერ ხვდებოდა რა უნდა გაეკეთებინა. დამიანე კი მუდამ ლელასთან იყო. ერთი კვირის შემდეგ ბერლინის უნივერსიტეტიდან პასუხი მოუვიდა, სახლში არავინ იყო და ლამის ჩამოამხო იქაურობა როცა პასუხი დადებითი აღმოჩნდა. აგვისტო იწურებოდა ის კი სექემბრის 1 ს იქ უნდა ყოფილიყო. პირდაპირი რეისით გაფრენას ერიდებოდა, რამდენიმე ქვეყანაში გადაფრინდებოდა და ბოლოს ბერლინში ჩავიდოდა. პირველი ტრადიციულად თურქეთი იყო, მერე საფრანგეთი, შემდეგ ჩეხეთი და ბოლოს ბერლინი...მეორე საღამოსთვის ადგილი დაჯავშნა და ბავშვებთან ერთად გასართობად წავიდა... ყველას ისე უცინოდა, როგორც უკანასკნელი ნახვისას იციან ხოლმე... არცერთი ემეტებოდა დასატოვებლად თუმცა არც ის უნდოდა მის გამო ვინმე შარში გახვეულიყო... ღამე სახლში დაბრუნებული მაგიდას მიუჯდა და წერილი უცბად დაწერა... დილას ლელე დედამისთან წავიდა სანახავად(მაია),თან დაუბარა დავრჩებიო. 8ხდებოდა ბარგი რომ ჩაალაგა და BMW ში ჩატენა ორი ჩემოდანი. შავი ყუთი აიღო, თავის ფოტოებიჩადო, მეგიბრებთან და ოჯახთან გადაღებული, თავზე წერილი დადო და დამიანეს დაურეკა. -ხო ლელ? -დამიანე შეგიძლია შემხვდე? -კი რა მოხდა? -სამქ მაქვს! ნახევარ საათში ნოეს ბარში მოდი... მანქანაში ჩაჯდა და ბარს მიადგა, გარედანვე დაინახა ბარში, ვიტრინასთან მჯდარი მომლოდინე დამაინე. ყუთს ხელი დაავლო და გაუბედავად შევიდან ბარში...არავინ იყო დამაინეს, მის და კიდევ ნოეს გარდა... წინ დაუდგა და ნერვიულად აათამაშა მაგიდაზე ხელები. ______________ ვნერვიულობდი, რადგან ვიცოდი დამაინეს დატოვება ლელეს მერე ყველაზე მეტად გამიჭირდებოდა, შეიძლება დიდ დროს არ ვატარებდი მისი გვერდით, ან სულ ვჩხუბობდით, თუმცა რაღაცას ვგრძნობდი რაღაცას რაც ყოველ ჯერზე მსთან დაბრუნებას მაიძულებდა. რასაც ყოველთვის დამაინესთან მივყავდი. -მოკლედ გეტყვი, აი ეს ყუთი, მე ახლა ავდგები და წავალ, შენ კი ჩემ ოჯახს მაშინვე წაუღე როგორცკი მანქანას დავძრავ, მნიშვნელოვანია. -რა ხდება ლელ? -როგორცკი ყუთს გახსნის ლუკა ყველაფერს გაიგებ...და ხო თუ შეძლებ მაპატიე... ფეხზე ავდექი, ისიც ადგა და ასე აღმოვჩნდით მაგიდასთან პირისპირ მდგარნი... ვერ გავძელი, ვერ მოვითმინე, სახეზე ორივე ხელი შევახე და პირველიც და ალბათ უკანასკნელი კოცნაც მას მივაბარა, კოცნაში ისიც ამყვა, მაგრამ მოვშორდი... მოვშორდი და უკან მოუხედავად გამოვედი, განა ხვდებოდა რომ ახლა წასვლის სურვილს მასთან ყოფნია სურვილო ეომებოდა...მაგრამ დამაიენსაც ვტკენდი და ყველაზე მეტად მისი ბედნიერება გამიხარდებოდ.... თვითმფრინვის ბორტზე ასულმა ვიგრძენი რომ ამ წამიდან ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ შეიცვლებოდა, თანაც ისე შეიცვლებოდა რომ ამას არც არასოდეს ვინანებდი... _____________________ ყუთი ლელას სახლში მიიტანა, ტყუპებმა ვეღარ მოითმინეს და გახსნეს, თვალში თავიდანვე წერილი მოხვდათ, ამოიღეს და ხმამაღლა დაიწყეს კითხვა... -არ ვიცი ვინ კითუხულობთ ახლა ამას, მაგრამ თუ ამას კითხულობთ ესეიგი მე ძალიან შორს ვარ და ალბათ აღარც არასდროს დავრუნდები... ვიცი რომ ყველას სულ ოდნავ მაინც დაგწყდებათ გული, თუმცა ეს ქვეყანა და ქალაქი ჩემთვის მხოლოდ ტკივილთან ასოცირდება. ამიტომ მივდივარ და ყველას გათავისუფლებთ ჩემგან. ამ წამიდან ყველას გპატიობთ ყველა შეცდომას... მიჭირს წასვლა თუმცა დარჩენა უფრო ძნელია... თბილისს ცრემლის, იარების და ჭრილობების გარდა ჩემთვის არაფერი უჩუქებია...მხოლოდ ტკივილი, თავქარიანი გართობა, ყველას რაღაც შარში გახვევა და ასე შემდეგ... ლუ მანქანას გიბრუნებ, ხო ვიცი ასტონ მარტინი ჩემი ცხოვრებაა, მაგრამ ის მანამდე შენ გეკუთვნოდა. მამა ჩემი წილები არ მინდა სხვას მიეცი, მე ისინი ოდნავადაც არ მჭირდება რადგან დიდხანს არ ვარ ქვეყანაში დამბრუნებელი... არ მეძებოთ, მაინც ვერასდროს მიპოვი... ლელე ვიცი რომ გტკივა, მაგრამ საყვარელო შენ გრძნობ, გრძნიბ რიგორ ვიშლები ისევ ნაწილებად! როგორც ადრე! და ახლა თუ არ გარდავისახები მაშინ სიცოცხლეს ალბათ თვითმკვლელობით დავასრულებ. ყველა მიყვარხართ, დამაინე შენც მიყვარხარ. ცხოვრება უჩემოდ გააგრძელეთ, თითქოს არც არასოდეს ვყოფიკვარ თქვენ სცხოვრებაში...ხო და მართლა ფოტოებზე სპეციალურად თქვენთვის გაკნკუთვნილი წერილებია. ლელა...." დამაინემ და ლელემა მაშინვე ფოტოების ძებნა დაიწყეს თუმცა დამაინეს ფოტოზე მხოლოდ სამი სიტყვა იყო... " მიყვარხარ და მომენატრები" არავინ შეხვედრი ამ ამბავს მშვიდად, განსაკუთრებით ლელე და დამიანე... მათთვის ლელა სხეულის და სულის ნაწილი იყო...დიდხანს, ძალიან დიდხანს ეძებდა ლელას, ყველა ქალაქი და ქვყანა მოიარა სადაც შეიძლება წასულიყო... მის საოცნებო ქალაქშიც იყო, მაგრამ ვერსად იპოვა...1წელი ეძებეს მეგობრებმაც და მერე ისევ ლელას სურვილს სცეს პატივი, გაგრძელეს ცხოვრება... მაგრამ აკაკი? აკაკი ვერ ხვდებოდა ასე რატომ დაარღვია ლელამ ფიცი! ვერავინ ხვდებოდ მისი წასვლის მიზეზს, ტყუპების ლელეს და დამიანეს გარდა... იმდენად სტკიოდა დამაინეს რომ უკვე ვეღარაფერს უძლებდა... ___________ |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.