სამი კვირაა დამიანე არ მინახავს, არავის სიახლოვეს არ გამოჩენილა. ამ ორ კვირაში ბევრი რამ შეიცვალა, უნივერსიტეტში აღარ დავდიოდი, რადგან მამამ მითხრა, რომ დრო იყო ბიზნესის მართვა მესწავლა. მე დავთნხმდი. ამ სამი კვირის განმავლობაში გლიანად არც კი გამიღიმია, ჯერ ხომ საერთოდ სიმსუქნე არ მაწუხებდა, მაგრამ ახლა საერთოდ სარკეშიც აღარ მინდოდა ჩახედვა. მხოლოდ მთვარემ იცოდა, ჩემი გაასაჭირო, ზოგადად ისეთი სუსტი არ ვარ, რომ ვინმეს გამო ვიტირო, კონკრეტულად კი ბიჭის გამო, მაგრამ დამიანემ რაღაც საოცრება დამმართა, ვერ ვიგებდი, ისე მომდიოდა ცრერმლები, არც ვტიროდი, არც მიხაროდა, უბრალოდ მარილიანი წყალი გადმოსცდებოდნენ ხოლმე თვალებს და ლოყაზე თავისუფლად დასეირნობდნენ. ეკას და ნიას ყველაფერი კარგად ჰქონდათ, მაგრამ ჩემი ასეთ შეხდულება ძალიან ცუდ დღეში აგდებდა მათაც და ბიჭბესაც, რა აღარ ცადეს, რომ გამეღიმა, ოდნავ მაინც გამეცინა, მხოლოდ ღამე მეღიმებოდა ხოლმე, მიხაროდა, რომ ასეთი მეგობრები მყავდნენ გვერდში და ამის გამო ძალიან ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ დამიანე, ოხ დამიანე, მასზე აღარ უნდა ვიფიქრო, მაგრამ ვერ ვივიწყებ, არ შემიძლია, ღმერთო რა დებილი ვარ, რომ მას მივეცი უფლება ჩემს გულს შეხებოდა. ამ დროის განმავლობაში, მოხლოდ ის მაიტერესებდა საერთოდ ცოცხალი თუ იყო. მე დებილი ვიყო დამიანეს ბრალი არაფერი არაა, ის უბრალოდ ერთობოდა, აბა სხვას რას მოელოდი სალომე? გეგონა ერთად დიდხანს და ბედნიერად იცხოვრებდით ხომ? მაინც რა სულელი ვარ. ხომ ვთქვი არცერთ ბიჭს არ მივცემ უფლებას ასე მომექცესთქო, მაგრამ საკუთრ თვსაც გავუცრუე იმედი. მიყვარს? კი ასემალე და მოულოდნელად. ყველაზე ცუდი ისაა, რომ სიყვარული არ შეგკითება, რომელი გინდა შეიყვაროო? თავის წკუაზე დაყავს ადამიანი და თითქოს ერთბა მისით. ეს სამი კვირა სრული ტანჯვა იყო, მაგრამ მაინც საკუთარ თავს ვაძალებდი და მთელი ყურადრბა ბიზნესისკენ მქონდა მიმარტული და დამიანეზე თითმის აღარც ვფიქრობდი. მაგრამ ვიქეცი ისეთ ადამიანად, როგორებსაც ვერ ვიტან, მუდამ დასტოინი და ამაყი ვიყავი და აღარსდროს არ ვიქნები ისევ ის სალომე ყველას, რომ ასე მარტივად ენდობოდა.
***
-შენ ბიჭო შ*გ ხომ არ გაქვს? (ნიკა)
-არა, მე სლაომეს ვიცავ, რა ვერ გაიგეთ, გგონია მე კარგად ვარ? (დამიანე)
-შენ არ იცი ის როგორ არის. გეფიცები საკუთრი ხელით დაგახრჩობ. (ნიკა)
-მას არც კი ვუყვარვარ და ჯობია მისგან შორს ვიყო, ასე მის გადარჩენას შევძლებთ, ასეთი რთულია ამის გაგებაა? ამის დე*აც.
ორივე გაცოფებული იყო, მაგრამ დამიანე განსაკუთრებით, ყველაფერს ლეწავდა, დაჭრილი მხეცივით იყო. არც ის აღარ გავდა საკუთარ თავს.
-ბიჭო გონს მოდი, შენა გამო ჩემი და არც კი იღიმის. შენ აზრზე ხარ რას აკეთებ? ამ ჩემს ფეხებს, თუ მისი დაცვა გინდა, მაგას შენი წასვლის გარეშეც მოვახეხებთ.
-შე*ემა შენ სულ გადაგიგვარდა ტვინი? ჩემთან ახლოს რომ იყოს, შეიძლება ყველაფერი გაიგონ იმ არაკაცებმა და მერე რა შეიძლება მოხდეს ისიც კარგად იცი.
-ნუ ღრიალებ და მომისმინე, კარგად ნუთუ ასეთი უგულო გახდი, რომ მას ასეთ მდგომარეობში შეგიძლია უყურებდე?
ნიკამ საყელოში მოუჭირა დამიანეს ხელი და კედელზე მიაკრა.
-შენ რა გგონია მე უკეთეს მდგომარეობაში ვარ, მე მას ვუთვალთვალებ და დამივიწყა და აღარ მინდა თვი შევახსენო, მე მასაც დავიცავ ჩემგან სორს ყოფნით და ბედნიერიც იქნება სხვა, რომ შეუყვარდეს, ჩემს გვერდით ბედნიერი ვერ იქნება.
-იცი ამ ბოლო დროს რა არსებად იქეცი? რატომ ვერ ხედავ ვერაფერს? ბინდი გაქვს გადაკრული შე*ემა თვალებზე?
-აუ ახლა შენც არ დამიწყო რაა
-რა არ დაგიწყო, შენც და სალომეც იტანჯებით, თქვენ ადამიანები აღარ გქვიათ უკვე სამი კვირაა, ერთი მხეცად იქცა, მეორე რობოტად, რომელსაც გრძნობები არ გააჩნია.
-ნიკა წადი..
-ინანებ.
-ნიკა წადი, ამის დე*აც.
-ისე ხვალ დაბადების დღე მაქვს და თუ მისი ნახვა გინდა შეგიძლია მოხვიდე.
-არ მოვალ.
-ვნახოთ...
დამიანე დვიანზე იჯდა თვალებჩაწითლებული და სალომეს გარდა არფერზე ფიქრობდა. ის სალომეზე ცუდად იყო, რადგან მისთვის ასეთ ძვირფას ადამიანს ასე ატკინა. თავის თავს ვერ იტანდა ამის გამო, მაგრამ დამიანეს ხომ უბრალოდ სალომეს უსაფრთხოება ანაღვლებს. ოღონდაც მას არ მოუვიდეს არაფერი და სალომესთვის ამხელა მსხვერპლზე მიდის. დამიანეს სუფთა სიყვარულით უყვარდა სალომე, უყვარდა და ისე უნდოდა დაეკოცნა მისი თითოეული სახის ნაკვთი, მაგრამ ამით მის სიცოცხლეს საფრთხეს შუქმნიდა. არ აპირებდა ნიკას დაბდების დღეზე წასვლას, რადგან იცოდა, რომ სალომემ თითქმის დაივიწა და აღარ უნდოდა ნაიარევის განახლება. დამიანეს გული თავიდან ბოლომდე დაიპატრონა ამ გოგომ. ეს ერთ დროს ძლიერი და მხიარული მამაკაცი, ახლა გაავებული ლომი იყო. არ უნდოდა ტკენოდა სალომეს მის გამო, ყველაზე მეტად ამას ვერ გატაინდა დამიანე, ის ხომ გოგონას ცრემლების მიზეზი იყო. დამიანეც და სალომეც მხოლოდ ღამე ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს, მართალია ერთანეთს არ ესმოდათ, მაგრამ გრძნობდნენ ამას და მხოლოდ მომავალი აიმედებდათ. დამიანე საკუთარ თავს დაიცავდა შავბნელი სამყაროსგან, მაგრამ შეიძლებოდა სალომე ვერ დაეცვა. ბიჭი ამდენი წლის ნაშრომს წყალში ვერ ჩაყრიდა.
***
-აბა ჩემი იუბილარი რას შვებააა? (მე)
-როგორ ხარ პატარავვვ? (ნიკა)
-კარგად, მშვენივრად ისეთი სიურპრიზი გელის წინნნ, ბოჟე მოიიიიი.
-რა ჩაიფიქრე?
-მე არაფერი.
-ოხ სალომეე.
სანამ ჩემი ძმა ცდილობდა გამოეტყუებინა სიურპრიზი, მოსაღამოვდა კიდეც და რესტორანში წასვლის დროც მოვიდა. ნიკუშამ მთელი დღე მაღაზიებში მატარა, ვიცი ჰო ბიჭებს არ უყვართ ასეთი რაღაცეები, მაგრამ აიჩემა ეკას მე უნდა ვუყიდო რამე, თორემ ისეთ რაღაცას ჩაიცვამს ვიღაცა შემომაკვდებაო, მე კი ეკას საუკეთესო დაქალი მიპოვა და იმას მეკითხებოდა რა მოსწონსო, როგორ მეცინებოდა ახლა ჩემს ძმაზე, ასეთი საყვარელი და ასეთი თბილი დიდი ხანია არ მინახავს, არა მართალია ჩემთნ სულ თბილი იყო, მაგრამ ეკამ რაღაცანირად უფრო პატარა ბავშვად აქცია, სულ ანათბდენენ ორივე, როივე კი არა ოთხივე, ნია და თომა უკვე სერიოზულ ეტაპზე არიან და ხშირად ვეღარ ვნახულობთ სამწუხაროდ, გაძვრებიან ხოლმე სადღც ერთდ და მე ვრჩები მარტო, იმ დროს სულ დამიანეზე ვფიქრობ. დამიანეზე ფიქრებში ვიყავი გართული, ნიკას შეჯანჯღარებამ მომიყვანა გონს.
-ჰეი ლამაზო, ვისზე ფიქრობ?
-რა?
-ოხ გამოიშტერა თავი ქალაბატონმა, სალომეეეეე, მოხარშულს გიცნობთ თქვენო უდიდებულესობავ.
-არავიზე.
-დამიანე შეგიყავარდა ხომ ასეა.
-ეგ საიდანღა მოიტანე?
-რაც არ გამოჩენილა მის მერე ერთი კარგად და გულიანად გაცინებული არ მინახიხარ და ახლა, როდესაც რაღაცაზე, უფროსწორად ვიღაცაზე ფიქრობდი, 32-ვე კბილი გადმოყრილი გქონდა თავის ღრძილებიანად.
-მაგის სახელი არ მიხსენო.
-აუ პატარავ, ბოდიში არ იტირო რა ა, მე შევხვდი მას გუშინ, ვერ გეტყვი კარგადაა თქო, მაგრამ ეს სამკვირიანი განშორება მისი ბრალი არაა.
-ნიკა ნუღარ მელაპარაკები მასზე და თავს ნუ მატკიებ.
-სალომე მე ვერ დამიმალავ, გგონია ჩემს დას და ბავშვობის მეგობარს არრ ვიცნობ? რომ დაგენახა რა თვალებით უყურებდით ერთმანეთს და სიმართლე, რომ ვთვა მაგ დროს მინდებოდა, რომ დამიანე გამეტყავებინა, მაგრამ დიდი ხანია უკვე ვიცი, რომ უყვარხარ.
-ნიკა მოკეტე.
ვერც გავიაზრე როგორ აღმოჩნდა ჩემი ხელი კისერზე მოჭერილი. გააზრების შემდეგ ამღვრეული და გაოგნებული ტვალებით ჩავაჩერდი.
-აჰ, უკვე ჩემი მოკვლის სურვილიც გაქვს?
-მე.... არ ვიცი....
-კარგი დაწყნარდი და მოდი აქ, უბრალოდ ნუ უარყობ იმას, რომ დამიანე არ გიყვარს.
თავისკენ მიმქია და ძლიერად ჩამიკრა გულში, თან თავზეც მაკოცა მზრუნველად.
-ბოდიში... მართლა არ მინდოდა..... არ ვიცი, როგორ შემეძლო.... კი მიყვარს, სიგიჟმდე, ვცადე დავიწყება, მაგრამ ვერააა.
ქვითინით ვლაპარაკბდი, რაც აქამდე არ მითქვამს, ახლა ამოვანთიე.
-კაარგი საყვარელო დაწყნარდი. მსაც უყვარხარ თნ იმაზე მეტად ვიდრე შენ გგონია.
-ნიკა... თუ ვუყვარვარ ახლა აქ რატომ არ არის? ჩემს გვერდით.
-მაგის მიზეზი ნამდვილად აქვს, მომისმინე შენ უკვე დიდი გოგო ხარ, შიძლება ახლა არასწორად ვიქცევი ამას რომ ვაკეთებ, მაგრამ საკმარისად იტანჯე და დროა სიმართლე გაიგო.
ნიკა ისეტი სახით იწყებოდა მოყოლას, მეგონა სადაც იყო მოკვდებოდა, ან მე ან ის.
-ნიკა ნუ მაშინებ.
-მომისმინე და არ გამაწყვეტინო. მე შენ მიყვარხარ, ძალიან, ძალიან, ეს დაიმახსოვრე, ყოველტის შენი ძმა ვიქნები მე. თვიდან დავიწყოთ, როდესაც შენ ჯერ კიდევ ჩვილი იყავი. ადრე იყო მამას მეგობარი, ძალიან ახლო მეგობარი, სახელად ლაშა ახვლედიანი, ის ძალიან ცნობილი ადამიანი იყო თბილისში კი არა, მთელმა საქართველომ იცოდა ლამის მისი სახელი. მას შეუყვარდა ნინო კაპანაძე და ეყოლათ, ძალიან ლამაზი გოგონა, რომელსაც სალომე დაარქვეს, მინდა გითხრა, რომ ეგ გოგო ზუსტად შენ ხარ. შენ ჯერ ერთი წლისაც არ იყავი, როდესაც ისინი მოკლეს. როგორც იცი როდესაც ბიზნესი გაქვს ყველა ბნელი ადამიანი შენი მტერი ხდება და მათ შეიწირეს ლაშაც და ნინოც, მაგრამ ისე გააკეთს, რომ ეს სიკვდილი დამსგავსებოდა თვითმკველობას, მაგ დროს მამაც იქ იყო და ლაშამ სიკვფილის წინ უთხრა, რომ შენთვის მიეხედა და შენი სიცოცხლე ნებისმიერ ფასად დაეცვა. სანამ შენ სრულწლოვანი არ გახდებოდი, მანამდე იმ კაცებმა რაფერი იცოდნენ, მაგრამ შემდეგ გაიგეს, რომ ლაშას დიდ ბიზნეს მემკვიდრე ჰყავდა. შენ შეიძლება დამიანე არ გახსოვს, მაგრამ სულ შენთნ იყო, ამ დროის განმავლობაში, უბრალოდ შენ ვერ ხედავდი. ჩვენ შენს დასაცავად მოვიფიქრეთ ასეთი რაღაცა, რომ ვიღაცას უნდა აეღო ახვლედიანის გვარი და თვი გაესაღებინა ლაშას შვილად, თან ეს ადამიანი ძალიან სანდო უნდა ყოფილიყო, მე ვერ ვიქნებოდი, რადგან ჩემთან მარტივად მოგაგნებდნენ, ბიჭებმაც იციან ეს და ვერც ისინი იქნებოდნენ, რადგან მათ ოჯახი ჰყავდათ. დამიანეს ძალიან შეუყვარდი, მაგრამ არ მოდიოდა, ჩვენ კი გვეუბნებოდა, რომ ბედნიერი უნდა იყოსო, მე კი ამას ვერ შევძლებო. მასაც მოუკლეს ყველა ვინც კი ჰყავდა ახლობელი და ამიტომაც მან საკუთრ თავზე აიღო ეს პასუხისმგებლობა, რომ მე მაინც არავინ მყავს და თუ მომკლავენ ჩემს ოჯახს მაინც ვნახავო. თავიდან უარზე ვიყავით, მაგრამ შენ იმდენად უყვარდი... შენს დასაცავად გააკეთა ეს. ბოდიში იმისათის, რომ ამდენი ხანი გატყუებდით ყველა, მაგრამ შენ, რომ ეს გაგეგო შეიძლებოდა მართლა მოეგნოთ შენთვის, ახლა კი დამიანემ ყველფერი გააკეთ იმისათის, რომ შენთის ვერ მოეგნოთ და სავარაუდოდ აღარ დაგჭირდება დამალვა, მაგრამ მაინც ჯერ არ თქვა არაფერი, მე მინდოდა უკვე დიდი ხაინა, რომ მეთქვა შენთვის, მაგრამ არ მაძლევდენენ უფლებას...
წარმოიდგინეთ თავი ჩემს ადგილას, რას იგრძნობდით? მთელი ცემი ცხოვრება ტყული ყოფილა, ვერც კი მივხვდი, როგორ მომდიოდა ცრემლები გაუჩერებლად.
-სალომე, გთცვო რამე თქვი.
-რა ვთქვა? გინდა აზრი გამოვხატო ახლა რას ვფიქრობ? მაგრამ არ მოგეწონება, ძამიკო.
ბოლო სიტყვაში იმხელა ირონია გავურიე, მეც კი ვერ დამეჯერებინა.
-სალომე...
-არა, არაფერი არ თქვა, არ გაბედო, რომ რამე მითხრა, შენ გგონია რომ ახლა მე გაბრაზზებული ვარ? არა არ ვარ ეს ჯერ კიდევ დასაწყისია ნიკა მაისურაძე.
საწრაფოდ გავვარდი ოთახიდან და ჩემს საიდუმლო ადგილას წავედი, როელიც ამ ბოლო სამ კვირაში აღმოვაჩინე, ეს იყო ჩემს სახლთან ახლოს მდებარე, პატარა ტყე, სადაც ასევე მოვაწყე პატარა კარავი და ნამდვილი საცხოვრებელი სევქმენი, აქ ნამდვილად არავინ არ დამიწყებს ძებნას. ტელეფონი გამოვრთე და ფიქრებიც მაშნვე ამოტივტივდნენ თავში, ძალიან ცუდად ვიყავი, არავინ მაინტერესებდა, ინერვიულებდნენ, თუ რა იქნებოდა, მაგრამ ახლა მარტო ყოფნა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. როგორ შეძლეს და დამიმალეს ეს ყველაფერი, შოკირებული ვარ. ახლა ვის შემიძლია, რომ ვენდო? არავის. ყველაზე მეტად ახლა ვბრაზობ საკუთარ თავზე, რადგან არ შემეძლო არასდროს, რომ ვინმეზე გაბრაზებული დიდხანს ვყოფილიყავი. მოსმენილი შემდგე კი დამიანეს, როდესაც ვნახავდი ერთშ კარგად გამოლანძღავდი და ვეტყოდი როგორ ძალიან მიყვარს. ბოლოს ტელეფონი ჩავრთ და წამოვიდა მესიჯების, შეტყობინებების ზღვაც, ერცერთისტვის არ მიმიქცევია ყურადღბა, ისე მივწერე ნიკას, რომ მალე მივიდოდი რესტორანში და ჩემს გარეშე დაეწყოთ გართობა. თან ისიც დავაყოლე, რომ დღეს არაფრის დიდებით არ ჩავიშხამებდი და შემდეგ დაველაპარაკებოდი ამ საკითზე. ჯერ სახლში წავედი, არავინ არ იყო. პირდაპირ ჩემს ოთახსი შევდი, სწრაფად მოვწესრიგდი, მართალია ცოტა ხნის წინ საშინელი ამბავი მაჯახეს, მაგრამ არავის აღარ მივცემდი უფელბას ჩემი გართბა ჩაეშხამებინა, თან სიურპრიზი მაინტერესებს ნკას, როგორ მოეწონება, მაინც მიყვარს ეს ჩემი არაბიოლოგიური ,,ძამიკო“ ვერ გავუბრაზდები და რა ვქანა? სპეციალურად ამ დრისთის ნაყიდი კაბა ჩავიცვი და მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთ, თმები კი გავიშალე და უბრალო საბნევით წინ ჩამოყრილი თმა უკან ჩავიმაგრე, კაბა ლურჯი იყო, ძალიან მომეწონა ისეთი იყო თავი, რომელიმე ზღაპრის პრინცესა გეგონებოდა. ამ ქვეყანაზე ყველაზე უცნაური რამ გავკეთე და ამ ულამაზეს კაბაზე თეთრი კლასიკური ბოტასები მოვირგე, სიმართლე, რომ ვთქვა მოუხდა კიდეც. არასდროს არ მიყვარდა გოგონები მაღლებზე, რომ დაკაკუნობდნენ და ნერვებს მიშლიდნენ.

მანქანაში ჩავჯექი და მალე მივაღწიე რესტორანსაც. რესტორანში, რომ შევედი, მაშინვე ბავშვებთან წავედი, მათ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი ხალხი იყო, რათქმაუნდა სულ ნაცნობები, ნათესავები და ა.შ. წელს დაიჩემა დიდი დაბადების დღე მინდაო და შეკრიბა მთლი საქართველო. როგორც კი შევდი, მაშინვე ყველამ მე შემომხედა, აშკარად ყველას გაოგნება ეხატა სახეზე, რამდენიმე ისეთ მზერაც ვიგრძენი, ცოტა შემრცხვა კიდევაც. ჩვენების მაგიდასთნ წავედი და თვალებით ,,ვიღაცის“ ძებნა დავიწყე. (მიხვდებოდით, ალბათ ვისზეც მაქვს საუბარი)
-აქ არ არის. (ნიკა)
-საიდან იცი?
-თავად მითრა, არ მინდა მნახოს და გული ისევ ეტკინოსო.
-ჩემი ბოთე.
ეს სიტყვები ძალიან ჩუმად ჩავილაპარაკე, გული მიგრძნობდა, რომ სადღაც აქ იყო, მაგრამ არ გამოდიოდა სააშკარაოზე.
-რა თქვი გოგო?
-არაფერი.
-აი მაგ შენს ბოთს დავახრჩობ საკუთრი ხელით, მაინც ვერ შევეჩვიე იმ აზრს, რომ ვიღაც გიყვარს.
-ვაიმეეე, ჩემი ეჭვიანი ,,ძამიკოო“, როგორ მიყვარს.
-შენ გოგო რამე მოწიე, ან დალიე?
-ნოუპ.
-აბა ამნეზია გაქვს?
-ნწ..
-აბა რა გჭირს ნუ გამიხეთქე გული.
-ხომ მოგწერე დღეს უბდა გავერთოთო და ხვალ კი მაგრად მოგხვდება მაგისთის.
-ოუუუ შითთ ხვლა ჯობია გავიქცეეე.
-როგორ მიყვარსოოოო.
ნიკას ჩავეხუტე და შემომეფშვნა ლამის ეს კუნთა ბიჭი. შემდეგ ეკასთან გადავჯექი.
-სალო სად იყავი? რამოხდა?
-ნაშვილები ვარ.
ჩემს სიტყვებზე იმხელაზე გდაიხარხარა, მთლი რესტორანი შეძრა, მაგრამ რომ დაინახა მე ,,ამან გააფრინა“ სახით შევხედე დასერიოზულდა.
-მართლა?
-კი და მერე მოგიყვებით.
-ოკს.
-სიურპრიზი რას შვება?
-ვემზადები ჯერრრ.
-მალე თორემ დათვრა მთელი დარბაზი.
-კარგი ხო დამაცადე, ხომ იცი იდეალური უნდა იყოს.
-კარგი მიდი მოემზადე.
მანამდე ვიცეკვეთ, დავლიეთ, ვილაპარაკეთ, ვიცინეთ და მოკლედ მთლს რესტორანს თავზე ვიმხობდით. შემდეგ რესტორანში შუქები ჩაქვრა და მაშინვე ყველა ჩაწყნარდა. გაისმა მოხლოდ ეკუშას ხმა.
-დღეს როგორც მოგეხსენებათ არის ჩემი სიცოცხლის აზრის დაბადების დღე და მინდა მას გავუკეთო ორიგინალური მილოცვა, მიყვარხარ პატარავ და გილოცავ სულით და გულით.
მალე ჩაირთო მხოლოდ ერთი თეთრი პროჟექტორი და ისიც ეკასკენ იყო მიტრიალებული, ხოლო დარბაზში წითელი და ნამდვიალად რომანტიული ფონი შეუქმნეს. ჩემს დაქალს, რაც გამოსდის, გამოსდის, ის, რომ ძალიან კარგად მღერის, ხოლო როდესაც მან ,,Thousand years” დაიწყო დავინახე ნიკა, მართლა როგორი დადებულებული უყურებდა და მთლი სხეულით სიყვარულს ასხივებდა. წყვილები ცეკვავდნენ ნელა და ლამაზად. სცენა ისევ ჩაქვრა, რამაც სტუმრების ყურადღბის მიქცევა გამოიწვია. და ბოლოს განათდა სცენა, ეკა ისევ სასიამოვნოდ მღეროდა, ხოლო მთვარ საცეკვაო დარაბზის ცენტრში განათდა და თომა გამოჩნდა, რომელმაც ნიას დაუჩოქა და ბეჭდიანი ყუთი ამოიღო, აი მანდ უკვე შოკი იყოოო.
-ნია, ჩემო საუვრელო, სიცოხლე, პატარა, ფერია, ბარტყო და რავიცი რა აღარ, გახდები ჩემი ცხოვრების სამუდამო თანამგზავრი?
ნია ხმას ვერ იღებდა, მხოლო უყურებდა გაშტერებული ბეჭედს და ცრემლები მოსდიოდა სიხარულისგან, უცბად წამოიძახა:
-თანახმა ვარ.... მაგრამ სამუდამოდ ძალიან დიდი დროა.
-ვიცი პატარავ.
ნუ მერე მოკლედ რროგორ არის მილოცვები, ნიკამ და ეკამ კი მიულოცეს და სადღც გაქნრენ, ოხ ჩემო ძმაო და დაქალო, რა გეშველებათ. ამ დრის განმავლობაშ დამიანე არც კი გამხსენებია, სამაგიეროდ ვგრძნობდი, ვგრძნობდი ახლოს იყო.
-იუბილარი სად გაგვეპარა? (რეზი)
-აბა ცოტა დაატანე ტვინს ძალა და დაფიქრდი იუბილარის გარდა კიდევ ვინმე ხომ არ გვაკლია? (ნია)
-იმედია ივაჟკაცებს, ეჰ, რამხელა გაიზარდა უკვე, დიდი ბიჭია.
ეს თქვა თომამ და ვითომ ,,ცრემლი: შეიმშრალა თვლაზე. ამაზე ყველას გულიანად გაგვეცინა. მე ცოტა ხნით საპირფარეშოში შევედი, ცოტა თავი მოვიწესრიგე და სარკეში, რომ ცავიხედე, გამოიცანით ჩემს უკან ვინ იდგა? დიახ, დამიანე. მისკენ შევტრიალდი არაფრისმეტყევლი თალებით.
-აჰ, უკვე ისე გავგიჟდი და დავთვერი, რომ დამიანე მელანდება?
დამიანე უბრალოდ გაღიმებული მიყურებდა, მე ნელა მივუტანე თითი ცხვირთან და თითი შევახე, რასაც ჩემი წამოყვირება მოყვა. თავიდან მართლა მეგონა, რომ მეჩვენებოდა.
-შენ? შენ ნამდვილი.... ხარ.....
-პატარავ მე ისეთივე ნამდვილი და რეალური ვარ როგორც შენ.
თვიდან ბავშვივით გამეხარდა მისი ნახვა და თვლაებიდან ცრემლები წამომივიდა, თვალის დახამხამებაში, ტკიპასავით ავეკარი მის სხეულს, ღმერთო როგორ მომენატრა ეს ჩემი ტანჯვის მიზეზი, მისი სუნი როგორ მჭირდებოდა თურმე. შემდეგ უკვე გამახსენდა რა გამიკეთ და გაცეცხლებული მოვშორდი.
-როგორ შეგეძლო დეგენერატო.
შემდეგ სილა გავრტყი, მაგრამ ნეტავ არ გამერტყა, მე უფრო მეტკინა ხელი ვიდრე მას სახე, ხო სულ დამავიწყდა ეს ხო ლოდია და არა ადამიანი.
-აააა, ხელიიი, როგორ მტკივაააააააა.
-მოდი წყალს შეუშვირე.
ცოტა ხანს წყლის ქვეშ მქონდა ხელი და მალევე გამიარა.
-სალომე ვიცი გული ძალიან გატკინე, მაგრამ მართლა ძალიან მიყვარხარ და არ შემიძლია შენს გარეშე, ვკვდები...
-მოკეტე რა...
არაფრის თქმა არ დავაცადე, ზედაზე დავექაჩე და ვაკოცე, მთელი მონდომებით. ვიგრძენი როგორ ჩაეიცნა.
-შენზე მაინც გაბრაზებული ვარ, უბარლოდ მომენატრე უკიდეგანოდ.
-ძალიან, ძალიან მიყვარხარ სალომე
-მეც ძალიან, ძალიან.
მაშნვე ხელში ამიყვანა და დამატრიალა.
-შენ უკვე გითხრე, რომ დღეს ულამაზესი ხარ?
-კი და არა ერთმა.
-ვინ გითხრა?
-ეჭვიანობ მაჩო?
ისე გულიანად გადავიხარხარე, ლამის გადავტყდი ხერხემალში.
-დიდი ხანია, ხომ არ გაგიცინია.
-ამ სამ კვირაში ბევრი რამ შეიცვალა, პატარა დაუცველი სალომე აღარ ვარ.
-თვალები ძვირფასო.
-რა?
-თვალები გყიდიან საყვარელო, შენ ახლაც ისევ ისეთი გული და სული გაქვს, როგორც ადრე, ისევ პატარა ხარ.
ჩამეხუტა და მოულოდნელად მაკოცა, მოწყვეტით.
-ჩემთვის ყოველთვის, ის პატარა გოგონა იქნები, რომელსაც ბიჭთან ურთერთობის ასე ეშინოდა.
კიდევ დიდი ხანი ვიდექით ასე ჩახუტებულები და არც ერთი არ ვიღლებბოდით ამით.