გამარჯობა ჩემო კარგებო .. უღრმესი მადლობა ,რომ კითხულობთ, აფასებთ და მოგწონთ ჩემი ისტორია, განსაკუთრებით მადლობა კრიტიკოსებს, თქვენ ნამდვილად დამანახეთ ჩემი შეცდომები .ყველანაირად ვცდილობ გამოვასწორო ახლა კი დავიწყოთ მეექვსეე თავი იმედია მოგეწონებათ...
მოემზადეთ :
1......
2...
3....
დავიწყოთ..
ჩემს ტუჩებს ახლა უფრო ცხოველურად დაეწაფა და არც მე დავუთმე,ისე გიჟურად მიკოცნიდა ტუჩებს რომ მთელი 10 წლის მონატრება ერთდროულად ამოიღო, ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი თავი ასე ბედნიერად , ვგრძნობდი რომ გატეხილი გული ნელ-ნელა მიმთელდებოდა, სიცარიელე ივსებოდა და ეს უმშვენიერესი გრძნობა იყო.
გაუჩერებლად მკოცნიდა, იმდენად ძლიერად რომ მიკბინა კიდეც
-მაპატიე , იმდენად გემრიელი ხარ ,რომ..―არც კი ვაცადე დამთავრება წინადადების და ტუჩებზე დავეწაფე, ისეთი ჟრუანტელი დაქროდა ჩემს სხეულზე ამაზე დამიანე უფრო იჭრებოდა და ხელებს ჩემს სხეულზე დაასრიალებდა, ნელ-ნელა მაისურის შიგნით შემომისრიალდა გაყინული ხელები და ამაზე ერთი ამოვიკვნესე
-ეს მხოლოდ ცივი ხელებია პატარავ ,ნუ გამიგიჟდები
-იდიოტო, იმედია მარტო ხელები გაქვს ცივი― უფრო სწორად , სხვანაირად მინდოდა რომ მეთქვა მაგრამ თქვენც კარგად მიმიხვდით რაც გამომივიდა
-რაო პაწი აიჭერი?
-გაჩუმდი და მაკოცე
-ჩემი პაწაწა მხეცი― ხელებს ისევ სხეულზე მისრიალებდა და ჰოპ მკერდისკენ წაიღო ხელები, ავკანკალდი მეგონა მოვკვდებოდი, სხეული საშინლად დამეხორკლა, ამაზე დამე უფრო აიჭრა და ხელები ნელ-ნელა ქვემოთ წაიღო,შეუჩერებლად მკოცნიდა თან ფეხზე ძლიერად მიჭერდა ხელს.ეს არანორმალური ამით არ კმაყოფილდებოდა , მაისური გამხადა და რამდენიმე წამით დამაკვირდა
-საოცრება ხარ ეკატერინე დადიანო
-...............................
-ახლა ისე მინდა.... მინდიხარ გოგონი ― კისრიდან დაიწყო ცივ და სველ კოცნებს მიტოვებდა , ლავიწები ,მკერდი აი აქ გაჩერდა
-მადის აღმძვრელია― ტუჩი მოიკვნიტა და მკერდს დაეწაფა, გამხეცებული იყო მეგონა მომაჭამს ჩემს შვილივით გამოზრდილ მკერდს თქო, ბიუსჰალტერი ჩამოწია -საშინლად ცივ ტუჩებს მადებდა და ენაც რომ შეაშველა აი მაშინ გავგიჟდი , კანკალს ვეღარ ვწყვეტდი, ფეხებს ერთმანეთის მიყოლებით საწოლზე ვასრიალებდი, სხეული სასტიკად შემიხურდა არვიცი ეს როგორ ავხსნა , სიამოვნებისგან მწვერვალზე ვიყავი, დამიანეს ჩემი მდგომარეობა კიდევ უფრო აგიჟებდა და აი ეს წყნარი და სანდომიანი ადამიანი ახლა გამხეცებული ეკვროდა ჩემს მკერდს, სიამოვნებისგან თმაში ვწვდი დამიანეს და ის უნდა გენახათ ,როგორ ამომხედა ცხოველური თვალებით და კოცნები მუცლისკენ გადაანაცვლა ამასთან ერთად კი მკეერდს ხელს არ აშორებდა ,ძლიერად მიჭერდა ხელს მაგრამ ეს ტკივი ის არ იყო რასაც ‘’ტკივილს’’დაარქმევდი ეს... ეს გასაგიჟებელი გრძნობა იყო, ნელ-ნელა ქვემოთ ინაცვლებდა და აი მიაღწია დანიშნულების ადგილს და ...
-მმმმმმმმმმ.. შენ ყველაზე გემრიელი ლუკმა ხარ ― შორტი ოდნავ ჩაწია და იმ არაბუნებრივად გამოწეულ მენჯზე მეამბორა
-ამას სხვა დროისთვის შემოვინახავ კაწი
-კარგი და ახლა?
-რა ახლა?
-რა უნდა ვქნათ? ―ტიპიური მე! ლამის შევიწირე ეს ბიჭი ისე გავაცეცხლე და რა უნდა ვქნათ თქო? ახლა არ ვარ მოსაკლავი?
-თუ გინდა კიდევ გავიმეორებ ჰმ...― თუ მინდა? ეს კითხვა საერთოდ როგორ მოიფიქრა, ლამის გადამწვა და კიდევ გინდაო?
-იცი რა....―კისერზე ხელი შემოვხვიე და ჩემსკენ მოვიზიდე , წელს ქვემოთ ხელები შემომიცურა და თვითონ უფრო მოიწია ჩემსკენ
-რა პატარავ?
-ეს თითქოს ხომ არაფერი ?მაგრამ საოცრება იყო
-არაფერი? შენი ხმა უნდა მოგესმინა ცქნაფ― ისე გაიღიმა და ისეთი ტონით მითხრა რომ საშინლად ავწითლდი
-ვერ გიტან დამიანე რამიშვილო!
-კიკი აბა... ჩემზე გიჟდები მადამ დადიანო!
-უჰ თან როგორ... ― დამეს ზემოდან მოვექეცი და ისევ შეუჩერებელ კოცნას შევუდექით და აი ისიც დამიანეს ხელები უცბად ჩემს საჯდომზე აღმოჩნდა,რამაც კოცნა შემაწყვეტინა
-რა მოხდა?... ხელები გა...
-არაფერი მაკოცე ― რა იდიოტი უნდა იყო ადამიანი საყვარელ მამაკაცს შეხების უფლება არ მისცე , იმ მომენტში ისე შევხურდით რომ ,რამის გამოვემშვიდობე ჩემს ოცდაერთწლიან ქალწულობას. დამიანემ საკუთარ თავს უფლება არ მისცა უფრო ღრმად შემხებოდა
-პატარავ ბოლო ლუკმას პირველი ღამისთვის შემოვინახავ,არ გამიბრაზდე კარგი?
-ნუ იდიოტობ რა გაგიბრაზდე , ვერ ხარ შენ
-ჩემი ცეცხლი გოგო
-ახლა გამიშვი მაისურს ჩავიცვამ ,არ მინდა ვინმემ ასეთ მდგომარეობაში დაგვინახოს― წამოვდექი და მაისური ჩავიცვი , თმაც ვითომდა შევისწორე ..
-კაწ
-ბატონო
-ისე რას წარმოვიდგენდი წლების წინ ,რომ ასეთი მადის აღმძვრელი იქნებოდი
-მე კი ახლაც ვერ წარმომიდგენია ასეთი ცხოველი რომ ხარ
-რა იყო გატკინე რამე? ― ისეთმა შემომხედა ლამის გულის შეტევა მივიღე
-არა დამე ― საწოლზე ჩამოვჯექი― ეს ... ეს იყო... აუ არ ვიცი სიგიჟე იყო
-მხეცუნა როგორ მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ თან როგორ.იდიოტო
-რა გინდა გოგო, ცხოვრებაში გოგოს ზედმეტად არ შევხებივარ, გამოუცდელი ბიჭი ვარ მაგ საქმეში და მაქსიმალურს ვეცადე ვაა.. დავიჯერო მასეთი ცუდი იყო? გემრიელად კი ოხრავდი ―ბოლო სიტყვები ჩუმად ჩაილაპარაკა მაგრამ მე რის კატერინა ვარ რომ არ გამეგო. შემომხედა თუ არა მიხვდა რომ ყველაფერი გავიგე და გამიღიმა მე კი არც ვაციე არც ვაცხელე ტუჩებში ვწვდი, ოხ როგორ მიყვარს ჩემი მარწყვივით ბიჭი.
-ცქნაფ შოკოლადის სურნელი გაქვს
-ოჰ კაი ნუ შემჭამ, დამინდე
-დანდობა სხვა დროს მთხოვე
-რა დროს ?
-შენი კივილისა და კვნესის ხმა რომ მოიცავს კედლებს. აი მაშინ მთხოვე დამინდეო რომ უფრო გაკვნესო―ჰუჰ ამის თქმა იყო და შევჟუჟუნდი, ნელ-ნელა იწევდა ჩემსკენდა ხან ზედა ტუჩზე ,ხან ქვედა ტუჩზე ნაზ კოცნას მიტოვებდა, თქვენ წარმოიდგინეთ ამ ‘’ცეცხლის’’ შემდეგაც კი არ გაუთბა ტუჩები, ისევ ისეთი ცივი და მომაკვდინებლად გემრიელი იყო. ჩვენს ვნებაში გართული სულ მოვწყდით ამ სამყაროს რომ იესეს ხმა გავიგე
-დამე.. კატუშ.. სად ხართ?ცოცხლები ხართ?
-ოპა იესე გვესტუმრა
-ჩემი ძამიკო მოპარტყუნდაო ― შემოაღო ესემ კარი და რომ დაგვინახა სახე დაუმშვიდდა
-ეს დედააბზრიალებული ხმა რომ გამცეთ მოკვდებით ბლიად?!
-კაი რა იყო ?იქნება და რას ვშვებოდი რომ შემომივარდი სახლში?!―ვუჩმიტე დამიანეს იმის ნიშნად რომ მოეკეტა თორემ იესემ ისეთი სახე მიიღოა ჯერ მე მიმაკლავდა რომ დავიკარგე და მერე დამიანეს რომ ჩემთან ერთად იყო და სახლშიც კი არ მივედით.
-შენ ხო არ ანძრევ ჰა? გადავატყავე ეს დედამოტყნული ტყე და ვერსად გპოულობდით და თქვენ აქ გულაობთ ხო?!
-ცოტა კორექტულად ილაპარაკე !რა გჭირს ვერ გავიგე?!
-ოხ თქვენ... დავაი სახლში მივდივართ და შენ მერე წაგიკითხავ ლექციებს!ადგა ჯარი დროზე
-ადე კაწ თორემ აფეთქდა შენი ძმა
-ოო რა ესე ! ძალიან საზიზღარი ენა გაქვს
-გოგო!― ისე შემომხედა ადგილზე გავიყინე , დამიანეს ხელი ჩავკიდე და ისე მივდიოდით სახლში. 15 წუთი დაგვჭირდა ალბათ სახლამდე, იესე კი არ მიდიოდა მივრინავდა, მძლივს ვეწეოდით ,თან გვეცინებოდა თან არ გვინდოდა იესეს გაეგო თორემ ცუდად გვექნებოდა საქმე.როგორც იქნა შევედით სახლში და ანუკა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით „შემომაფრინდა“ და მას დანარჩენებიც მოყვნენ.ყველა გაუჩერებლად ისე ,რომ ერთმანეთს არ აცდიდნენ , მეკითხებოდა სად ვიყავი , რამე ხომ არ მტკივა და ა.შ
-ოე დაეწყვეთ ეხა ყველა!ანუკ ტვინის ტყვნის გარეშე !თორემ განახებთ დედის წიოკს არ ამკრიფოთ!
-რას იმუქრები ?! ვითომ რაო ?!
-ჯერ ერთი - ეს დედაშეცემული ხო შეგიძლია ამ დედამოტყნულ ტელეფონზე მიპასუხო ჰა? თუ მაინც და მაიც დედის უნდა ვატრიალო რო რამე შეიგნოთ?! შენ სად ჩემ ფეხებში იყავი ჰა? საერთოდ ტვინი გაქ?! მიპასუხე გოგო რომ გეკითხები! ― ისეთ გამწარებული იყო რომ რამის სილა გამაწნა , ეკე რომ არა ალბათ იესესგან ერთ სილას ვიგემებდი
-შენ შიგ ხო არ გაქ ბიჭო!იმის მაგივრად რომ კითხო როგორ ხარო საცემლად ექანები? ვიყო მაგ ხელებს დაგამტვრევ კიდევ რამე მასეთი რომ გაბედო! დედის სულს ვფიცავ გამკეთებელი ვარ!― ისე ვიყავი ლამის ბოლო ხმაზე ავბღავლებულიყავი,იესე დამიანეს მივარდა მაისურში სწვდა და ღრიალი დაუწყო
-ისევ მე?! მას რომ რამე მოსვლოდა რა უნდა მექნა? დაფიქრებულხარ? გავიდოდა დრო და ვინმე ნაშას ააგდებდი და გეყოლებოდა ის მე კირა?- ვინმე დას გამიცოცხლებდა?! გეკითხები ვინ დაიკავებდა ეკატერინეს ადგილს ჩემს გულში?! არ გაცოცხლებდი მას რომ რამე მოსვლოდა, დედ-მამის სულს ვფიცავ არ გაცოცხლებდი!
-და მე თავს ვიცოცხლებდი?! როგორ ფიქრობ მის გარეშე ადამიანობას შევინარჩუნებდი?!
-გეყოთ!გოგო ლამისაა მოკვდეს და თქვენ ერთმანეთს ჭამთ, ის ცოცხალია და მხოლოდ მაშინ მოკვდება მისი საყვარელი ადამიანები ერთმანეთს თუ დახოცავენ! საკმარისია რა საკმარისი― კანკალმა ამიტანა , ცრემლები შეუჩერებლად მომდიოდა, ვეღარ ვაზროვნებდი , მხოლოდ ანუკას ყვირილი მესმოდა და გავითიშე.....
-კატოოოოოოო...............................................
გონს რომ მოვედი ისევ სხვა ოთახში ვიყავი . საწოლთან დამიანე და იესე იყვნენ ჩამუხლულები და უცნაურ ხმებს გამოსცემდნენ.თვალები წესიერად რომ გავახილე დავინახე იესემ როგორ დაადო მხარზე ხელი დამიანეს
-მაპატიე დამე...ის ჩემი სამყაროა.მას რომ რამე მოსვლოდა მოვკვდებოდი
-ვიცი. ჩემი სიცოცხლის წყაროა ეს გოგო, მის გარეშე მოვკვდები
-ჩემი ტკბილი ბიჭები ― წამოხტა ორივე და ცრემლიანი თვალები შეიმშრალეს
-პატარავ როგორ ხარ
-რადგან შერიგდით რა მომკლავს , ან თუ მოვკვდები ბედნიერი მაინც ვიქნები― იესემ ისეთი მიჩმიტა ჩემი სიტყვების გამო რომ ,მგონია სული ამომძვრა
-აუუუუუუუუუუჩ..... პრიმატო!ცხოველო!
-ხო და მასე , რომ ჭკუა ისწავლო ! ― შუბლზე მაკოცა და ჩუმად მითხრა― დედას და დას მეორედ ვერ დავკარგავ,მიყვარხარ კატერინა!
ამ სიტყვებზე ცრემლი წამომივიდა, დედაო რომ ახსენა უფრო ამეტირა ,იესე გავიდა ოთახიდან და დამიანე საწოლზე ჩამოჯდა
-ჩემო ერთადერთო ნუ ტირი რა .. ხომ დაგპირდი ჩემ გამო აღარ იტირებ თქო , მაგრამ...
-არა დამე შენ გამო არა, უბრალოდ დედა გამახსენდა― წამოვიწიე და დამიანეს გულზე მივეკარი, ხელები ისე ძლიერად შემოვხვიე, რომ მისი სუნთქვის ხმა თითქმის აღარ მესმოდა
-კარგი გოგონი .მთლად ნუ მომკლავ
-გაჩუმდი ვა!
-ჩემი ბრაზიანი― ხელები შემომხვია , ტუჩები ყურთან მომიტანა და ვნებიანი ხმით მითხრა
-ჩემი მხეცუნა ხარ შენ, უჰ როგორ მომინდი
-კარგი რა
-რა ? ― გაკვირვებულმა შემომხედა
-რა დაუკმაყოფილებელი ხარ? აქედანვე ვატყობ შენს ხელში მოსვენება აქ მექნება
-ოო... კი გექნება ................... შუალედებში
-ოო გადი რა ― ხელი მივკარი, ჩაიცინა და მაკოცა.ეს ბიჭი მიყვარს, ძალიან , უსასრულობამდე მიყვარს. და ამ დროის განმავლობაში ერთხელაც არ გამხსენებია ემილია და მისი ამაზრზენი საქციელი , ყოველშემთხვევაში იქამდე სანამ მის ხმას არ გავიგებდი
-დამიანიკო... სად ხარ ბოდიშის მოხდა მინდა პატარავ
-სერიოზულად? ................

ესეც მეექვსე თავი
ვიმედოვნებ ცუდი არ გამოვიდა . ალბათ მოგეწონებათ, დიდი მადლობა რომ აფასებთ ჩემს ისტორიას, უფრო დიდი მადლობა კი იმისთვის , რომ მოგწონთ ისტორია.. უსაზღვროდ მადლობელი ვარ... მგონია ,რომ პატარა თავები არ გამოდის , ასე რომ დააფიქსირეთ თქვენი აზრიც
<3<3<3
თავი 7