არიფიქროთ ცრემლები სირცხვილია კაცის თვალზე, ცას შევყურებთ ცისარტყელა გვიფერადებს ყალბ სინათლეს, სიზმრად ვნახე სიყვარულს რომ მე ველოდი გემზე ოცნებები ტალღებივით მოდიოდა ჩემსკენ... გამახსენდა საქართველო კარტოფილის გემო ამბავი კი ჩემზე არის ჯობს კარგად დავწერო არ გეგონოთ ანდერძსა ვწერ ან კი თავს ვიფასებ...
რითმას შევწყვეტ და დავიწყებ ჩემს თავგადასავლებს..

რვაწლის ვიყავი მთიდან ქალაქში რომ გადავედით საცხოვრებლად მე დედა და მამა, ერთიწლისწინ უფროსი ძმა დაავადებით გარდაიცვალა, ავამტყოფობის მიუხედავად დაუღალავად ეხმარებოდა მშობლებს ზამთარს შიმშილით რო არ მომკვდარიყავით კარტოფილი მოგვყავდა სულ ჩემი ძმა უვლიდა და ცდილობდა მშობლები არ დაეტვირთა, ძმის სიკვდილის შემდეგ ბებიასთან გადავედით საცხოვრებლად, ქალაქს დიდი შთაბეჭდილება არდაუტოვებია ჩემთვის... განათლებაა ქალაქში მივიღე სრულწლოვანი რო გავხდი უკვე იმაზე მეტს ვფიქრობდი ოჯახზე ვიდრე სხვადროს... მახსოვს ჩემძმას მეზღვაურობა უნდოდა როდესაც მიწას ბარავდა, თან ოცნებებში დაფრივნდა ზოგჯერ გვერდით მომიჯდებოდა და ბედნიერი მიყვებოდა სხვადასხვა იასტორიებს, მეზღვაურებზეე ამიტომ ჩემი ძმის ოცნების ასრულება მე გადავწყვიტე და მეზღვაურიც გავხდიი, ახლაც მახსოვს დედაჩემის მოჩვენებითი სიხარულის ცრემლები რომელიც გემზე ამაყად მდგარს მიყურებდა და ცდილობდა დარდი და სევდა დაემალა... მამა რომელიც ცრემლებს იკავებდა და ამაყად მიყურებდა... როდესაც პორტიდან გავედით ცას ავხედე და გავიღიმე.

სამი წელი გემზე ვიყავით რამდენიმე შტორმს გადავურჩით, როდესაც დედა მომენატრებოდა მის ფერადი ძაფებით მოქსოვილ შარფს ვიხუტებდი და ცრემლებს უფლებას ვაძლევდი გარედ გამოეღწიათ, ვიხსენებდი ძველდროს და მობეზრებული თევზეულობის ჭამით ოცნებად მრჩებოდა დედას შემწვარი კარტოფილი, მომღიმარი ძმის სახე მთა, თბილი ოჯახი რომელიც ზამთრის სითეთრეს ერთმანეთის სიყვრულით ვაფერადებდით.
სამი წელი გემზე ყოფნის შემდეგ დადგა ის დღე როცა ჩემს მშობლებს ვნახავდი, გონებაში უკვე წარმოდგენილი მქონდა თუ როგორ მიწვავდა მომღიმარი დედა მონატრებულ კარტოფილს, როგორ ამაყობდა მამაჩემი ჩემით, და ამდენი ხნის შემდეგ როგორი უზრუნველყოფილი ცხოვრება გვექნებოდა, და ამის წარმოდგენითაც ძალიან ბედნიერი ფართო ღიმილით მივდიოდი შინისკენ.
კარზე დავაკაკუნე და ველოდი მშობლების ხმის გაგონებას მაგრამ არავის ხმა მესმოდა, კარი შევაღე და ოთახში შევედი,
-დედა, მამააა მე აქვაარ
ხმაღლა ვთქვი და დავინახე მდივანზე მჯდომი ჭაღარათმიანი კაცი..
-მაამა. ჩუმად ჩავილაპარაკე თოვლივით თეთრთმინი მამის დანახვაზე.
მამაჩემმა ვერმიცნო და ჩემი ბედნიერება მალევე სევდაში გადაიზარდა.
როცა ვიკითხე თუ დედა სადიყო მან უბრალოდ და უემოციოდ წარმოთქვა სიტყვები. ცაში ღრუბლების იქით, დაა ამის გაგონება იყო რომ თვალს დამიბნელდა, კანკალმა ამიტანა და ცრემლებიც თვალიდან მთელი სიჩქარიდ მწყდებოდნენ და ცივ იატაკზე ეცემოდნენ. დაოცნება ოცნებად დარჩა ფერადი სამყარო რომელსაც რამდწნიმე წუთისწინ ვხედავდი გაშავდა დედას შემწვარი კარტოფილიც ოცნებად დარჩა მხოლოდ ცაში მყოფიი ორი ანგელოზი და დარდისგან დაბერებული მამა დამრჩა რომელიც ელოდება გემის ხმას რათა შეეგებოს მის მეზღვაურ შვილს რომელიც მის წინ ცრემლებით იღვრება,

არიფიქროთ ცრემლები სირცხვილია კაცის თვალზე, როცა დედა გიკვდება ვის ადარდებს ცრემლი თვალზე, სირცხვილიი კი იცით რაა მშობლებს კარგავთ შორი გზაზე, სიხარულით ბრუნდები შინ და ოცნებაც რჩება ასე, მოგონება შეინახეთ სულ დაგრჩებათ გულში სავსე ერთადერთი რაც არ გტოვებთ მოგონება არის ხალხზე...
--------------------------------


(სიმართლე რომ გითხრათ, უბრალოდ ეს არის თემა რომელიც უნდა შემედგინა შემდეგი სიტყვებით "გემი, კარტოფილი, ოცნება, ცა და მთა" რატომღაც აქ საიტზე დადებაც გადავწყვიტე იმედია საინტერესო გამოვიდა (( ; )