დილით სანდროს ძარი მაღვიძებს
-ალო
-მზად არის!საქმე შესრულებულია!
-რა ასე მალე?
-შენ ხომ არ გეგონა დღესე ვაპირებდი წასვლას.
-მე არა.. უფრო სწორად კი
-შეცდი დეკუშ.თან ისეთები ჩავიდინე აზრადაც რომ არ მოგივა
-რა ?!რა გააკეთე?!
-საბუთების მოპარვა რომ არ შეემჩნია შევუცვალე,თითქმის იგივე საბუთებია მაგრამ არაფერი მაგას არ აქ.არც ბეჭედი,არც ხელმოწერა და რაღაცაც ვიმაიმუნე კიდე და ეგაა
-მოიცა,მოიცა ჯერ ერთი რა იცოდი რა საბუთები იყო?მერე მეორე კიდე რა იმაიმუნე სანდრო?!სულ გააფრინე მაიმუნობის დრო იყო ახლა ხო!
-ჯერ მომისმინე და მერე გამლანძღე ვა!პირველკითხვაზე პასუხია ,რომ ორჯერ შევედი მის ბინაში .ერთხელ საბუთები წამოვიღე მეორედ კიდე დავდე.მეორე კითხვაზე კი ის ,რომ ჩემი სიტყვები ჩავუმატე საბუთების ბოლოში.
-რა სიტყვები
-მოიცა ფურცელზე მეწერა.აჰა ვნახე ე.ი: „ჩემო ჯიგარო ლილუ ვწუხვა,რომ შენი საბუთები მე ჩამივარდა ხელში.დემუშას ცხოვრების დანგრევის უფლებას ვერ მოგცემდი.როცა ამას ნახავ დარწმუნებული ვარ .რომ მაგრა გაცოფდები,არაუშავს მანდვე ჭიქით წყალი დავინახე და თუ მოგინდება ჩაარტყი „აბა როგორი იყო?
-ვერ ხარ შენ.მაგრად გაკლია,ახლა დარწმუნებული ვარ რატომაც ხარ დემნას ძმაკაცი―მეცკი გამეცინა.სანდროს მადლობა გადავუხადე და ყურმილი დავკიდე.ისეთი გახარებული ვიყავი რომ საწოლიდან გიჟივით წამოვფრინდი,ტკივილი კი ვიგრძენი მუხლში მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე და მერიემთან შევვარდი.უი დედიკო აქ რა ხდება ?თურმე გაბის და მეროს ერთად სძინავთ.თუმცა მოიცა ეს ძილია?ეს...ეს უფრო განუხორციელებელ იოგის მოძრაობას წააგავს.
-ალე ჰოპ!― დავიყვირე და ნახევრად შიშველი ჩემი ძამიკო ძირს აღმოჩნდა
-გოგო შენ ხო არ გაჟუილებს,რა გინდა ამ დილაადრიან აქ!―ბღაოდა გაბრიელი
-შენთან რა მინდა მერიემთან მაქ საქმე,ადექ გოგოჯან ადექ გაგიჟდები ისეთს გეტყვი
-ჰა რა?მიდი მიდი მითხარი― დაჭყიტა თვალები,გაბრიელი მიხვდა რაზეც უნდა დამეწყო საუბარი და კარი შეამოწმა ,მერე საცვლისამარა ჩამოჯდა საწოლზე და ინტერესიანი თვალები მომაპყრო
-ჰე დაიწყებ თუ ძაღლები მოვიპატიჟო?!
-ოო მაგათს პოლიციელები ჰქვიათ!― მხარი გაკრა მერიემმა
-ძაღლი ძაღლია ცუნცულ.მიდი გოგო დაიწყე
-საბუთების ასლი ჩვენს ხელშია― და წარბები ავათამაშე.
-რა?― ისე დაიკივლა მერიემმა ვიფიქრე მარტო სახლში მყოფები კი არა მთელი სვანეთი გამოაღვიძა-მეთქი.
-გაჩუმდი გოგო,არავინ გაიღვიძოს!―მოვაკეტინეთ მერიემს და ორივეს ვუამბე სანდროს ზარის შესახებ,ცოტაც ვიცინეთ და გაბრიელმაც არ დააყოვნა
-მაგ ჩემისას მაგრად ვერაქ ტო―და ისევ ახარხარდა.მათ ხმაზე დანარჩენებიც ოთახში გაჩნდნენ.ერთადერთი- ეს „წყვილი“ არ იყო ოთახში,იქნებ ერთ ოთახშიც კი დაიძინეს,ამაზე ფიქრში სახე მომეღუშა.ჩურჩულით უყვებოდა მერიემი ბავშვებს ამ ამბავს,მე კი ნელ-ნელა გამოვედი ოთახიდან.საკმაოდ ნაღვლიანი სახე მქონდა.დემნაზე და მის გუშინდელ საქციელზე მეფიქრებოდა,მის სიტყვებზე მეფიქრებოდა.მას ვუყვარვარ მაგრამ ეს მურმანას ეკალი გოგო ხელს გვიშლის.ნეტავ ყველაფერი მოგვარდეს რა.ამ ფიქრებში გართული რაღაც დიდს დავეჯახე.უი ვიღაც ყოფილა- დემნას სვეტი ,სვეტი კი არა დიდი მორი თუ ბოძი რავიცი აღიმართ ჩემს წინ
-ცოტა ყურადღებით პატ... დეა
-მაპატიეთ ბატონო დემნა .
-დილა მშვიდობის
-რა?― გაკვირვებულმა შევხედე. მართლა ვერ გავიაზრე იმ მომენტში თუ რა მითხრა ,თუმცა მერე კი მივხვდი
-დილამშვიდობის თქო
-აამ.. დილა მშვიდობის.― ვითომ გავუღიმესავით და ოთახში შევედი.ისეთი დაღლილი ვიყავი ფიქრებით რომ არც კი მახსოვს ბარგი როდის ჩავალაგე.თითქმის 11 საათი იყო ,რომ სამზარეულოში ვიყავით ყველანი,ცოტა ვჭამეთ და მანქანებისკენ გავემართეთ.სხვათა შორის გაგაც წამოვიდა თბილისში,ალბათ მიხვდებით რის გამოც.გაბრიელი,მერიემი და გაგა ერთ მანქანაში ისხდნენ.დემნასთან რა თქმა უნდა ლილუ ჩაჯდა,უკან კი ნიტა და ქალბატონი ნანა.ისე მოეწყო რომ ჩემი მანქანა ცარიელი დავტოვე და მარტო მე ჩავჯექი
-დეა მარტო ხომ არ აპირებ არა წამოსვლას?― მომაძახა ემიკიკომ
-კი ემი მარტო მინდა ყოფნა თან ჩემი ყორანის მართვა მომენატრა
-დარწმუნებული ხარ?
-კი ემი
-კაი მაშინ მშვიდობიანი მგზავრობა
-თქვენც ასევე― ბოლოჯერ შევხედე დამნასა და მის გვერდით მჯდომ ლილუს,სახე ისევ მომეღუშა ,ძალიან გავბრაზდი და ვერც კი წარმოიდგენთ რა გავაკეთე.გაზს ფეხი ბოლომდე დავადგი,უკვე გითხარით ალბათ რომ უმაგრესად ვატარებ მანქანას,ხოდა სულ მეკიდა ფეხის ტკივილი,ისეთი მოვასრიალე მანქანა და გავვარდი რომ ალბათ flesh-იც კი ვერ დამეწეოდა.შევამჩნიე რომ დანარჩენებიც სწრაფი სვლით გამომყვნენ,მეტი არც უნდოდა გაბრიელს ოღონდ გამასწროს.გვერდით გავიხედე და გაბრიელის კმაყოფილი სახე დავინახე ,როცა ეგონა რომ ასპარეზზე იყო,მაგრამ ნურას უკაცრავად რა,ვერ მოგართვი ,მოსახვევში სრიალით შევედი ,როგორც იცით bmw-სიკვდილის მექანიზმია მაგ მხრივ ,მეკი მიყვარს ექსტრემი.გაბრიელი ისევ ჩამორჩა და მე ვხალისობდი ამით.მომნატრებია ჩემი ბიჭი.საკმაოდ მცირე დრო დაგვჭირდა თბილისში ჩასასვლელად.ყველა საკუთარი სახლისკენ გაემართა,გაბრიელმა კი დაარიგა სახლებში ბავშვები.მე ჩემი სახლისკენ წამოვედი ისე მომენატრა ანიტა,ერთი სული მაქვს როდის ჩავკოცნი.
10 წუთში სახლში ვიყავი.მანქანა დავაყენე და სახლში შევირბინე.დივანზე სათამაშოებით გარშემორტყმული ჩემი დაიკო დავინახე და ისეთი დავუკივლე ბავშვს სათმაშოები გაუცვივდა ხელიდან
-ჩემი სიცოცხლეეეეეე..;.
-დეკოოო...
ისეთი ჩავიხუტე და ჩავკოცნე რომ ბავშვისგან არაფერი დარჩა.მარტო თმა და ფრჩხილები.ძალიან მომენატრა ჩემი პაწაწა .იქვე მარინა ბიცოლაც იყო და მასაც გადავეხვიე,მოვიკითხე,თვითონაც გამომკითხა როგორი დრო გაატარეთო.ცოტა ხანში გაბრიელიც მოვიდა და ლილუს სახლის გეგმა მოიტანა,უფრო სწორად მამამისის სახლის გეგმა,საკმაოდ დიდი სახლი ჰქონიათ,ახლა გასაგებია ყველაფერი.შემდეგ კარზე ზარის ხმა გაისმა და სანდრო შემეფეთა ლიკუნასთნ ერთდ.საბუთები მოიტანა და იმ წამსვე სარდაფში გავვარდი და ძალიან ძველ და დაჯეჯნჯღილისმაგვარ სკივრში შევინახე,ვაითუ რამე ვერ წავიდეს და მოძებვნა დაუპირონ.
3დღის შემდეგ:
ეს სამი დღე ,დაჟე ოთხიც გეგმას ვაწყობდით როგორ მოგვეპარა საბუთები,იმაზეც ვიფიქრეთ თვთონ ლილუს მამასაც ხომ არ აქვს ასლი თქო ,მაგრამ სანდიკომ გაგვირკვია და საბუთის მხოლოდ ერთი ასლი არსებობს და ისიც მე მაქვს დამალული.აბსოლუტურად ყველაფერი გავითვალისწინეთ,ალბათ ხუთი სათდარიგო გეგმა მაინც შევადგინეთ,მთავარი რომ ჩაგვიფლავდეს.იმედი მომეცა ,ვგრძნობ რომ დემნას და მამამისს ვიხსნით ამ სიტუაციიდან.ხვალ მათი ქორწილის დღეა,ამაზე რომ ვფიქრობ სისხლი ტვინში ელვის სისწრაფით მივარდევბა.ყველაფერი კარგად უნდა წავიდეს,თორემ დემნას სამუდამოდ დავკარგავ.კიდევ ერთი ადამიანის დაკარგვას ვერ გადავიტან.დღეს წვეულებააა,და მეც კი დამპატიჟა ლილუმ,პირადად მე არ ვისურვებდი ჩემი საქმროს ასე რომ ვთქვათ „ყოფილის“ წინა საქორწინო წვეულებაზე დაპატიჟებას.
საღამოც მოვიდა ,გოგოები ერთად გამოვეწყვეთ.ტანზე წითელი გრძელი კაბა ჩავიცვი მუხლს ზემოთ იყო აჭრილი,ფეხზე დემნას ნაყიდი ფეხსაცმეკლი და მისივე ნაყიდი კულონი გავიკეთე, არ დაიჯერებთ მაგრამ მისი ქურთუკიც კი ჩავიცვი,ისსე მიხდებოდა .მიმიხვდებოდით ასე რის გამო ვიქცევი,შეიძლება ვცდები კიდეც მაგრამ მინდა დემნას დავანახო ,რომ არაფრით ვარ იმ ქერა ბაბაიაგაზე ნაკლები.
მანქანებში ჩავსხედით და დიდ ,უზარმაზარ სახლში ამოვყავით თავი.მანქანები იქვე ახლოს გავაჩერეთ.სავარგულში საჭირო ხელსაწყოები და ყოველიშემთხვევისთვის ტანსაცმეელი ჩავაწყვეთ.აქედან იწყება ოპერაცია „შარში ვართ ბავშვებო“,ნუ ეს ახლა მე მოვიფიქრე რადგან სიტუაციას რომ გადავხედე ლამის სახლში გაბრუნება მომინდა.
სახლში შევედით და შემაღლებულ ადგილზე მდგომი სასიძო-საპატარძლო დავინახე,დემნამაც კი შემამჩნია და თვალს არ მაშორებდა ,შემდგომ გვერდით გაიხედა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.ჰა ჰა.. მოვეწონე ჩემს ბიჭს,ნეტავ მალე დამთავრდეს ეს ყველაფერი ,რომ გემრიელად ჩავიხუტო და დავუკოცნო ის მარწყვივით ტუჩები.დიდი მისაღები იყო,იმდენად დიდი დარბაზს უფრო ჰგავდა:მრგვალი მაგიდებით სავსე ,ერთ-ერთთან მივედი და დავდექი,იმ წამსვე ლილუ გამოემართა ჩემსკენ და საწყალ დემნას მოათრევდა, კი არ მოყავდა მოათრევდა.
-გამარჯობა ჩემო ძვირფასო
-ოჰოჰ საპატარძლო!გაგიმარჯოს! სიძე შენც გაგიმარჯოს!
-გამარჯობა დეა― თითქოს დაიმორცხვაო და თავი ოდნავ დახარა
-გამიოხარდა რომ მოხვედი
-რას ამბობ!ჩემი უფროსის გაბედნიერებას როგორ გამოვტოვებდი―ეს ვთქვი და დემნამ დაჭყეტილი თვალებით აწია თავი და მომაშტერდა,მე ნაგლურად გავუღიმე და ლილუს შევხედე,ვიცი ვტკენ გულს ჩემი საქციელით მაგრამ ასეა საჭირო.მაპატიე დემნა მაგრამ ასეა საჭირო .
-რა თქმა უნდა დეაკო,კარგი გნახავ კიდევ,ახლა ჩემს მომავალ ქმარს სხვებსაც გავაცნობ― მკლავში ჩაჭიდა ხელი და მკერდზე ღიმილიანი სახით მიეტმასნა.ვერ ვიტან ამ გოგოს!მე დემნას გაშლილ ხელზე თითების ნელი მოძრაობითა და ღიმილით დავემშვიდობე და მისი გაცეცხლებული მზერაც დავიმსახურე.ამ დროს დანარჩენებიც მოვიდნენ ჩემთან და სანდრომ მანიშნა უკვე დროაო .თავი დავუკარი და ლიკუნასკენ დავიხედე რომელიც ვითომ ახლა შემოდიოდა კარში,წარბი ავუწიე და თვალი ჩავუკარი.
ეგ ეგ იყო და ძირს დაეცა, სულ რამოდენილე ადამიანმა შეამჩნია ეს ,მე კი რის მე ვარ რომ ყველას ყურადრება არ მიმეპყროდა ხმამაღლა დავიკივლე ლიკუნა თქო ,მისკენ გავვარდით მე და სანდრო .ნიკა და გაბრიელი მეორე სართულისკენ დაიძრნენ.ყველა ჩვენსკენ მოცვივდა ს,სანდრომ ზელში წამოიტაცა ლიკუნა და იქვე მდგარ დივანზე წამოაწვინა,აი ლილუს მშობლებიც აქ მოცვივდნენ
-რა ხდება ლამაზო რა გჭირს?― ისე ეუბნებოდა ლილუს მამა ლიკუნას თითქოს „ეღვიძოს“ და „გული არ წასვლოდეს“.
-პატარავ გაახილე თვალი გთხოვ გთხოვ― ამსახიობდა სანდრო,დემნა და ლილუც აქეთ მოცვივდნენ,ყველა ამ პატარა დივნის გარშემო შეიკრიბა.სანდრომ მთხოვა სასწრაფო დახმარება გამოიძახეო,ავდექი გვერდით გავედი და დავურეკე „ვითომ სასწრაფოს“ არადა მარინა ბიცოლას, (მის დასა და მეუღლეს) დავურეკე.ისინი სასწრაფო დახმარების ერთ-ერთ მანქანაზე არიან და მათაც კი შევუთანხმდით.ამასობაში კი ნიკას ესემესი მივიღე
{-სეიფი ვიპოვეთ ახლა ირაკლის ჯერია}
ეკუნას ესემესი გავუგზავნე და ლიკუნასთან დავბრუნდი.
-რა ქენი გამოიძახე?― ყოჩაღ სანდრო.ისეთი წყლიანი თვალებით შემომხედა მგონია მეც ამეტირა.აი მსახიობი მესმის.დემნა ამშვიდებდა.ლილუც კი მის გვერდით გაჩნდა.
ამასობაში მოვიდა „სასწრაფოც“,შემოვიდნენ და დემნას გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.ჯანდაბა ეს როგორ ვერ გავითვალისწინე,დემნა ხომ მარინა ბიცოლას იცნობს,იცის რომ არ მუშაობს „სასწრაფოში“.ფუ რა იდიოტი ვარ.
-აბა რა ხდება,რა დაემართა პაციენტს?
-გონება დაკარგა ქალბატონო..
-მარინა
-ქალბატონო მარინა მან გონება დაკარგა.
-კარგით მიმიშვით.
მარინა ბიცოლა ლიკუნასთან მივიდა და გასინჯვა დაუწყო,ყველა ისეთითვალებით იყურებოდა და ერთმანეთსი ჩურჩულებდა ,მგონია საშინელებათა ფილმს უყურებენო.ამ მდროს კი დემნა გვერდით დამიდგა და რაღც ჩაიჩურჩულა
-რა ჩაიფიქრეთ!
-ბატონო?!― მე ვითომ ვერ მივხვდი რაზე მესაუბრებოდა.
-ნუ თვალთმაქცობ დეა!
-რას გულისხმობ დემნა,გოგო ცუდად არის !ახლა ამის დრო არაა!― მისთვის არც კი შემიხედავს ისე ვუთხარი.და ესემესი მომივიდა
{-მზად არის დეკუშ,ჩვენ გვაქვს.გავდივართ}
{-ყოჩაღ ბიჭებო!ფრთხილად იყავით}
ისეთმა სიამოვნების გრძნობამ გამიელვა ,რომ არ მეგონა ცეკვას თუ არ დავიწყებდი.დემნამ სამწუხაროდ შეეამჩნია ეს ყველაფერი და უკან დაკავებული ხელებიდან ტელეფონი გამომაცალა,ჯანდაბა დამებლოკა მაინც.ვეცადე შეუმჩნევლად გამომერთმია ტელეფონი მაგრამ ვერ მვახერხე.ყველა ესემესი ზედმიწევნით წაიკითხა და აი ჩემი სიკვდილის დღეც დადგა.სანამ მარინა ბიცოლა ლიკუნას ვითომ სინჯავდა დემნამ სადღაც ბნელ ოთახში შემათრია და საშინლად გაბრაზებული ხმით ჩაჩურჩულა
-დეა წიკლაურო მოგკლავ!რა ჩაიფიქრეთ ახლავე მიოყევი
-დემნა არაფერი !უბრალოდ გამიშვი!
-დეა ნუ მაგიჟებ რა საქმე ,რას ნიშნავს შესრულებულია,ან შენს ძიძასაქ რა უნდა?!
-დემნა გეყოფა ვინმე შემოვა და ეჭვს აიღებს შემეშვი.
-დეა გეფიცები რაღაცას ჩავიდენ რა ხდება მომიყევი! ― ოდნავ მომშორდა და ჩემგან ზურგით შებრუნდა,მერე ისევ ჩემსკენ შემობრუნდა .უნდა წამოსულიყო ჩემკენ ,რომ ვიღაც შემოვიდა
-დემნა?!.........................................

ესეც მეცხრე თავი იმედია მოგეწონათ.ვწუხვარ თუ პატარა გამოვიდა ,მაგრამ ყველანაირად ვეცადე.