ერთი კვირა სრულ ბედნიერებაში გავატარეთ.დილით ბათას კოცნა მაღვიძებდა, ღამით კი ალერსისგან გათანგულები ერთმანეთს ვეხუტებოდით,მერე კი ასე ჩახუტებულები ვიძინებდით.ტელეფონები გათიშული გვქონდა,სრულიად მოწყვეტილი ვიყავით გარე სამყაროს და ეს მაბედნიერებდა.არავინ და არაფერი არ მახსოვდა.ზღვა,მზე,საყვარელი ადამიანი გვერდით,მეტი რა მინდოდა ბედნიერებისთვის?!არ მინდოდა აქედან წასვლა, მეგონა აქედან თუ წავიდოდი ძველებურად არაფერი აღარ იქნებოდა.რაღაც მაწუხებდა,ოღონდ ვერ ვხვდებოდი ეს რაღაც რა იყო.დღეს ბოლო ღამეა,ხვალ დილით აქედან წავალთ,დავუბრუნდებით თბილისის ქაოსურ ცხოვრებას.მომენატრნენ ჩემები,მაგრამ ამ დღეებსაც ვერ ველევი.აივნის ღია კართან ვზივარ სავარძელში, საათი ღამის 4ს აჩვენებს,ყიფიანი კი ჩემს ზურგს უკან წევს საწოლში და მშვიდად სძინავს.თეთრი პენუარი მაცვია, სიო ნაზად მელამუნება სახეზე,მსიამოვნებს მაგრამ გული არ ისვენებს,რაღაც ცუდს ელოდება და ცხოვრებაში პირველად მეშინია.ცხოვრებაში პირველად მიყვარს და ეს მაშინებს,რადგან ყველაზე სუსტი წერტილი გამიჩნდა.ფიქრების გასაფანტად სიგარეტს მოვუკიდე,მხუთავი აირი სასიამოვნოდ ჩავუშვი ფილტვებში,კვამლი კი ოხვრას ამოვაყოლე.
-პატარავ.-მომესმა ჩემთვის საყვარელი ხავერდოვანი ხმა.
-ჰო.
-რატომ არ გძინავს?-მოდი ჩემთან.
პასუხი არ დამიბრუნებია,ავდექი საწოლისკენ წავედი და საყვარელ მამაკაცს კისერზე შემოვხიე ხელები.მისი თლილი თითები სასიამოვნოდ მეხებოდნენ წელზე,ჩემს ხერხემალზე ნელა აყოლებდა თითებს.თითებს რომლებიც ჩემში არაამქვეყნიურ გრძნობებს იწვევდნენ,სასიამოვნოდ გამცრა, მის მუხლებზე მოვთავსდი, ვგრძნობდი მის ერექციას და ნელა ვამოძრავებდი თეძოებს.
-პატარავ!-ოხვრით აღმოხდა მის ბაგეებს.უკანალზე მჭიდროდ მომიჭირა ხელები და წამებში აღმოვჩნდი მის ქვემოთ.ხელის ერთი მოსმით გამაძრო ჩემი თეთრი პენუარი,მე კი ურცხვად ვასრიალებდი მის უბეში ხელებს,მანამ,სანამ ხელები თავს ზემოთ არ გამიკავა და ძლიერი ბიძგით არ შეერწყა ჩვენი სხეულები ერთმანეთს.
-მიყვარხარ ყიფიანო.-კვნესას ამოვაყოლე ეს სიტყვები.
-მეც პატარავ მეც.-ჩემი ხარ!
კვნესას ვერ ვიკავებდი, ვგრძნობდი ცხელი ლავა როგორ მეღვრებოდა სხეულში და როგორ ვიჭრებოდი სულ სხვა სასიამოვნო განზომილებაში.
-მიდი პატარავ გაათავე.-დამიყვირა,თითქოს ამას ველოდიო და მეც მივახწიე კულმინაციას,ოთახში კი ჩემი კვნესა და მისი ოხვრა ისმოდა.ძალა გამოცლილმა დამადო მკერდზე თავი და ვეცადეთ აჩქარებული გულები დაგვემშვიდებინა.მერე თავი აწია,ხელებს დაეყრდნო,თვალებში ჩამხედა და ჩემს ტუჩებთან დაიჩურჩულა.
-ჩემი საოცრება ხარ,ყველა ქალის დედაც როცა შენ მყავხარ და ჩემი ხარ.არავისთან განმიცდია ესეთი არაფერი,ჩემი ცხოვრების ერთადერთი და უკანასკნელი ქალი ხარ მიმი ნაკანო.მიყვარს ეს დაბურცული ტუჩები.-ცერა თითი გადამატარა ტუჩებზე.შენი ყველაფერი მიყვარს,მაგიჟებ, კონტროლს მაკარგვინებ.არ მყოფნი,კიდევ და კიდევ მეტი მინდა, ავად ვარ მიმი,შენით ვარ ავად და ეს დაავადება საშინლად მომწონს.
-ჩემი ცხოვრება ხარ ყიფიანო.-არასდროს დამიმალო არაფერი,არასდროს მომატყუო.თუ ოდესმე მაგას გადაწყვეტ გაიფიქრე,რომ უთქმელობა უფრო მატკენს,ვიდრე თქმა,რადგან ქვეყანაზე არ არსებობს ისეთი რამ,რასაც მირა ნაკანი ვერ გაუგებს ადამიანს,მითუმეტეს საყვარელ ადამიანს.ჰოდა კიდევ, არასდროს გაბედო და არ მიმატოვო თორემ მოვკვდები,და მაინც თუ გადავრჩი იცოდე,რომ ჩემი სახით დაუძინებელ მტერს გაიჩენ და მიწასთან გაგასწორებ.არასდროს თქვა ჩემზე უარი რაც არ უნდა მოხდეს,ვერ ვისუნთქებ უბრალოდ,უბრალოდ გიყვარდე, მეტს არაფერს გთხოვ.ნუ გააღვიძებ ჩემში ისეთ ქალს, ვინც ყველაფერზეა წამსვლელი შურის საძიებლად,უბრალოდ გიყვარდე.
ვეუბნებოდი და ვხედავდი თვალებში როგორ უკრთებოდა სევდა,ჩემი თითები თავის ხელებში მოიმწყვდია,ნაზად შემეხო თითითებზე თავის მწველი ბაგეებით.
-ამას რატომ ამბობ მიმი?
-არვიცი.-მგონია რომ რაღაც ცუდი მოხდება,მეშინია ბათა ამ ბედნიერების.-ძალიან მეშინია.
-სულელო მოდი ჩემთან.-გაიცინა და გულზე მიმიკრა.-ცუდზე ნუ ფიქრობ, შენთან ვარ,დავიძინოთ.-ხვალ ადრე უნდა წავიდეთ თორემ ძებნას გამოაცხადებენ აწი ჩვენზე,ჩვენი გადარეული მეგობრები.დუდუ და გიო შეიძლება უკვე გვეძებენ.-თქვა სიცილით.
-არ არის გამორიცხული.-მეც სიცილით ვუთხარი.ბათას მკერდზე მოვათავსე თავი და მშვიდად დავიძინე.
დილით ავიბარგეთ,მანქანაში მოვთავსდით და თბილისში წავედით.ქუთაისამდე ხმა არ ამომიღია, ბათას ჩემი ხელი ეჭირა ცერა თითით მეფერებოდა და გზას უყურებდა.
-დაიღალე?
-ცოტა.
-გააჩერე მე დავჯდები საჭესთან.
-არ გეზარება?
-არა გადმო მიდი.
გვერდზე გადააყენა მანქანა და ადგილები გავცვალეთ.საჭესთან მოვთავსდი მანქანა დავქოქე და გზა გავაგრძელეთ.
-რა გჭირს?
-მეძინება მიმი.
-წუხელ არ გიძინია?
-არა
-რატომ?-ცუდად იყავი?
-შენ გიყურებდი.
გამეღიმა მის ნათქვამზე და გული გამითბა.
-რატომ სად გავიქცეოდი?
-ვეღარსად გამექცევი.-უბრალოდ მიყვარს როცა მძინარეს გიყურებ,ისეთი მშვიდი ხარ მაგ დროს.
-და ისე არ ვარ მშვიდი?-შევხედე წარბ აწეულმა.
-ნწ.-გაამწლაკუნა ტუჩები.
-ნუ აკეთებ ეგრე თორე რამეს დავეჯახებით.
-რატო პატარავ ვერ მიძლებ?-მითხრა სიცილით და თვალები ამითამაშა,ტუჩები გამოწია, ვეღარ მოვითბინე და მოწყვეტით ვაკოცე.
-ეე ნელა თორემ ავილეწებით-მე კიდევ ძალიან დითხანს მინდა შენთან.
-არაფერი დაგვემართება.-მიყვარხარ ყიფიანო.
-მეც მიყვარხარ პატარავ, მაგრამ ახლა უნდა დავიძინო თორემ შეიძლება მოვკვდე.
-დაიძინე მიდი.
-ფრთხილად იარე სანამ მეძინება, არ მინდა თვალები დავხუჭო და ვეღარასდროს გავახილო-მითხრა სიცილით.
-გეყოფა.
-კარგი კარგი.
მითხრა და თვალები დახუჭა.ტელეფონები გზაშიც არ ჩაგვირთავს სიურპრიზი გვინდოდა გაგვეკეთებინა.საღამოს 6 საათი იყო კორპუსთან რომ გავაჩერე მანქანა.ბათას ხელი მოვკიდე და ოდნავ შევარხიე.
-ბათა მოვედით გაიღვიძე.-დამფრთხალმა გაახილა თვალები.
-მოვედით?-რომელი საათია?
-6 საათია-ვუთხარი ღიმილით.
-კარგი წამო ბარგს აგატანინებ და ბიჭებს ვნახავ.
-კარგი.
მანქანიდან გადმოვედით,ბარგი გადმოვიტანეთ,კიბეებზე ავირბინე, კარებს გასაღები მოვარგე და სახლში შევედით.
-როგორ მომნატრებია აქაურობა.
ფანჯრები გამოვაღე, რომ სახლი გამენიავებინა.
-მეც მომენატრა აქაურობა.-მიმი გავედი მე საქმე მაქვს და საღამოს დავბრუნდები.
-რა საქმე გაქვს?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-სახლში მივალ ვახტანგს ვნახავ ერთი კვირაა არ მინახავს.
-კარგი ხო მიდი.
-ე რა გჭირს?
-არაფერი.-უბრალოდ არ მინდა წახვიდე.
-საღამოს მოვალ შენ თავს ვფიცავ.
-კაი მიდი მე მანამდე აბაზანაში შევალ და ცოტას დავიძინებ,მეც ძალიან დავიღალე.მოვეხვიე,ღრმად შევისუნთქე მისი სურნელი,ტუჩებზე დავეწებე და თან გავაცილე.აბაზანაში შევედი,ვიბანავე,იქედან გამოსული კი ჩემს ფუმფულა საწოლზე წამოვწექი, ბალიშს ხელები მოვხიე და დავიძინე.
ბათა
მირადან როგორც კი გამოვედი სახლში წავედი,სახლის კარი შევაღე მისაღებში არავინ იყო და დავიძახე.
-ვახტანგ.
-შვილო დაბრუნდი?
მამაჩემი გამოვიდა სამზარეულოდან.
-დარდობდი?
ტუჩის კუთხე ჩავტეხე და გავხედე ირონიულად.
-ბათა რა ლაპარაკია ეს?!-ჩემი ერთადერთი შვილი ხარ,ვისზე უნდა ვდარდობდე აბა შენზე თუ არა?
-მართლა ვახტანგ?-მაშინ არ დარდობდი 5 წელი რომ გადაკარგულში ვიყავი?-მაშინ არ დარდობდი ჩემი ძმაკაცები რომ დაიხოცნენ?-სად იყავი მაშინ ვახტანგ?
-მაპატიე შვილო,მაპატიე!-როდემდე?მითხარი როდემდე?-იმ წყეულ ღამეს რომ მცოდნოდა,რომ მცოდნოდა ისე მოხდებოდა, ხომ იცი ყველაფერს გავაკეთებდი რომ ეგრე არ ყოფილიყო?
-არვიცი უკვე აღარაფერი ვიცი.
-ოდესმე მაპატიებ?
ვუყურებდი მამაჩემს და კაცი რომელიც იმ დაწყევლილ დღემდე ჩემთვის გმირი იყო მისგან აღარაფერი დარჩენილიყო,თვალებში ცრემლები ჩადგომოდა, დაპატარავებულიყო,ნერვები მომეშალა ჩემს თავზე ასე რომ ვექცეოდი, მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი.რამდენჯერ მინდოდა გადამედგა ნაბიჯი მისკენ, მხარზე ხელი მომეხვია როგორც ადრე და მეთქვა რომ ყველაზე მაგარი მამა იყო,მაგრამ ყოველთვის ჩემი ბიჭების უსულო სხეულები მახსენდებოდნენ და ნაბიჯს ისევ უკან ვდგამდი.ფიქრების გასაქრობათ თავი გავაქნიე და თვალი თვალში გავუყარე.
-არვიცი მამა.-ვთქვი სიმწრით და დავინახე მის თვალებში სიხარულის ნაპერწკალი როგორ გაკრთა.
-სხვა თუ არაფერი, ამდენი წლის მერე პირველად ვეღირსე შენგან მამის დაძახებას,აწი ალბათ აღარაფერი მომკლავს.-მართალია მეგობრებს ვერ დაგიბრუნებ, მაგრამ შენს გამო ყველაფერს გავაკეთებ.-მხარზე ხელი დამკრა თავი ჩაღუნა და ოთახში გავიდა.სიმწრით ავიარე კიბეები, ჩემს ოთახში შევედი, წყალი გადავივლე,პირსაწმენდი ტანზე შემოვიხვიე და გარეთ გამოვედი.გარდერობთან მივედი,შავი ზედა, შავი ჯინსი,ფეხზე შავი კედები ჩავიცვი, თმაზე პირსაწმენდი გადავისვი გასამშრალებლათ და საათს გავხედე 8 იყო. უცებ აზრზე მოვედი, 2 საათი გასულიყო რაც მიმიდან წამოვედი მე კი მასთან არ დამირეკავს,დამირეკავს კი არადა ტელეფონი გათიშული მქონდა ყველაფერთან ერთად.სასწრაფოდ ტელეფონი ჩავრთე და ეგრევე ახმაურდა,უმარავი ესემესი და ზარები იყო.ზოგი ბიჭების,ზოგი დადასი,ზოგიც უცხო.სანამ მათ ვნახულობდი ლეპტოპი ჩავრთე,ემაილის შემოწმებაც დავიწყე და მიმის ზარიც შემოვიდა.
-პატარავ.
-მომენატრე მალე მოდი რა გთხოვ.
-ცუდად ხომ არ ხარ?-რა ხმა გაქვს?
-მეძინა და ახლა გავიღვიძე.-მალე მოხვალ?
-ვეცდები პატარავ.
-მიყვარხარ არ დაგავიწყდეს.
მეუბნებოდა მაგრამ უკვე აღარ მესმოდა რადგან ემაილზე ვიდეო მივიღე,ვიდეო რომელიც შეცვლიდა ჩემს ცხოვრებას საუბედუროდ.თუ გამიმართლებდა და გამოვძვრებოდით ხომ კარგი, თუ არადა მიმისთან სამუდამოდ მომიწევდა გამომშვიდობება,რადგან ცოცხალი ან დავბრუნდებოდი, ან არა.სიმწრისგან ყბები დამეჭიმა.მიმის ძახილმა მომიყვანა აზრზე.
-ბათა!ბათა აქ ხარ?
-ჰო მიმი აქ ვარ აქ.
-რა დაგემართა?
-არაფერი პატარავ.-ვცდილობდი არაფერი შეემჩნია.
-რაღაც გითხარი და არ მიპასუხე.
-რა მითხარი?
-მიყვარხარ და არასდროს დაგავიწყდესთქო.-გამიმეორა წეხანდელი სიტყვები.-სიმწრისგან კბილი კბილს დავაჭირე,არვიცოდი ვიდეოში რა ხდებოდა, მაგრამ რაც ჩანდა ისიც საკმარისი იყო წარმომედგინა, რაც მოხდა ამ ერთ კვირაში.
-ვიცი.-ვუთხარი და სულიც ამოვაყოლე.
-ბათა რა გჭირს?
-არაფერი მჭირს პატარავ კარგად ვარ.
-კარგად თუ ხარ ვიცი უნდა მითხრა?-მითხრა მოჩვენებითი სიბრაზით.
ვეცადე ხმა მხიარული მქონოდა.
-მისმინე პატარავ ხომ იცი რომ მეც?-მიყვარხარს თუ ვიტყოდი ალბათ მთელი სხეული დამეშლებოდა.-როგორმ მეთქვა საყვარელი ქალისთვის მიყვარხარ,როცა შეიძლება სამუდამოდ დამეტოვებინა?-პირიდან ეს სიტყვა ვერ ამოვუშვი.
-ვიცი და მალე მოდი რა,უკვე მიჭირს უშენოდ-ბავშვებსაც კი არ შევეხმიანე, მხოლოდ შენთან მინდა დღეს,ხვალ კი დავურეკოთ და ერთად ვნახოთ ყველა.
-კარგი პატარავ მოვალ მალე.
-კარგი.-მიყვარხარ.
ჩამძახა ისევ ტელეფონში, მის გაგონებაზე კი თვალები ამიწყლიანდა და მაგრად დავხუჭე. სასწრაფოდ ლეპტოპს ვეცი,ვიდეო ჩავრთე და მივხვდი როგორ გაიღვიძა ჩემში მიძინებულმა მხეცმა,ამ მხეცის გაღვიძებით კი როგორ დამთავრდა, მშვიდი და ბედნიერი ის ერთი კვირა რაც მეგონა,რომ მთელი ცხოვრება მექნებოდა ჩემს საყვარელ ქალთან ერთად.