მოკლედ როგორც იქნა მოვახერხე რომ დამედო, ძალიან დიდი ბოდიშით რომ ასე დავაგვიანე, მადლობა თუ ვინმე ელოდით ამ ისტორიას, მოკლედ არ ვიცი რა გამოვიდაა იმედი მაქვს მოგეწონებათ ვეცადე დიდი თავი დამედო, ძალიან გთოვთ თქვენი აზრი დამიფიქსირეთ კომენატრებში, მგონია რომ არ მოგწონთ და არც მკითხველი ყავს და იმასაც კი ვფიქრობ ხომ არ შევწყვიტოთქო მაგრამ არვიცი... მოკლედ ველი თქვენს შეფასებას კომენატრებში


-არა ხო ჩემი ძმა ხარ იმენა რაა და მაგრად მიყვარხარ მაგრამ ღირსი იყავი ტო მადლობა უნდა გადავუხადო იმ ზურას რო ვნახავ იმენა დაგამშვენა რა, გაცხარებული ელაპარაკებოდა ლექსო და თან იცინოდა. მართლა გული მომეფხანა მიუხედავად იმისა, რომ ცოტა ზედმეტიც კი მოუვუდა. მადლობა თქვი რომ ოდნავ შემეცოდე და მეც არ დაგიმატე, ხელებს შლიდა ლექსო, აქეთიქით მიდიმოდიოდა და თან ელაპარაკებოდა.
-არა დემე ისე, რომ არ დავეთანხმო ლექსოს არ შემიძლია, გეფიცები შემეცოდე, თან ხელსაც რო არ ანძრევდი შე სირო, სიცილით უთხრა თემომ.
დემეტრე კი ისევ აგრძელებდა სახის დამუშავებას, მის სახეს აშკარად ემჩნეოდა რახელშიც გამოიარა.სპეციალური ხსნარით იმუშავებდა შემდეგ კი ჭრილობებზე მალამოს იდებდა. არც მისი სხეული იყოო კარგ დღეში. უამრავი დალურჯებები და სისხლჩაქცევები ჰქონდა.ფეხზე ძლივს წამოდგა, სახე უშნოდ დამანჭა ტკივილის ნიშნად სარკეს მოშორდა და საწოლზე გადაინაცვლა. ერთი ხელი საწოლის კიდეს დაადო, მეორე წელზე დაიდო დაა ნელნელა დაეშვა საწოლზე.
-ბიჭო დიდხანს უნდა იყო ასე ჩუმად ? მაგიდის ქვეშიდან სკამი გამოასრიალა ლექსომ, დაჯდა და მომლოდინე სახით დაიწყო ყურება, თვალებით ანიშნება, ჰა მიდი აბა გიცდი, დაფქვი ყველაფერიო, მაგრამ დემეტრე ჯიუტად სიტყვის ამოღებასაც არ ფიქრობდა, სადღაც ფიქრებში გადაკარგულიყო და ცდილობდა უკან დასაბრუნებელი გზა ეპოვნა, მაგრამ არსად არ ჩანდა ეს სწორი და მართებული გზა. ლიზაზე ნერვიულობდა გულს უკლავდა ის ფაქტი როდესაც ფიქრობდა იმ 8 წელზე რომელიც ლიზამ ტანჯვაში გაატარა.ნერვიულობდა ლიზა ესე ცუდად არასდროს უნახავს, იმდენად დაუძლურებული მოეჩვენა რომ საკუთარ თავს მოსაკლავადაც კი გაიმეტებდა ლიზას კარგად ყოფნისთვის, საკუთარ თავს ლანძღავდა აქ წამოსვლაზე რომ დათანხმდა ბიჭებს. იცოდა რომ ლიზას ეს მდგომარეობა მასთან იყო კავშირში.
-ჯაყელი როდის განძრევ მაგ გამოლაყებულ ტვინს და როდის აგვიხსნი იმ ყველაფერს რასაც მთელი რვა წელი გვიმალავდი აღარაა დრო? ან არ ვართ პასუხის ღირსნი ? როდემდე უნდა გვაბოლო. ახლა ყველაფერი ნათელია, ლიზა აქაა, აშკარაა რომ გიყვარს, ახლა მაინც არ განძრევ მაგ @რაკს და არ ეცდები ლიზას დაბრუნებას? მაღალი ტონით ელაპარაკებოდა კაკი, მაგრამ თითქოს იქ საერთოდ არ იყო დემეტრე, იმდენად აღიზიანებდათ ბიჭებს მისი ეს უმოქმედობა, მზად იყვნენ ეხლა თავიანთი ხელით ეცემათ კიდევერთხელ.
- აიიი შენ გელაპარაკებით, ხელები აუფრიალა ცხვირწინ მათემ მაგრამ ბატონი ჯაყელი ხმას მაინც არ იღებდა. შეხედეთ რააა ბიჭებისკე გაიხედა და ხელით დემეტრეზე მიუთითა. სულ გამო@ლევდა მგონი ეს ხმას არ იღებს ან ხმა ამოაღებინეთ ან კიდევ მე გამიტანეთ აქედან, რომ არ შემომაკვდეს, არა რა ტოო ეს ლიზას ღირსი კი არა, ბოზმა რომ მისცეს იმის ღირსიც არააა, სულ გამო@ირდა, მაგრამ ვერ ვხდები რამ გამოა@ირა ასე, ღმერთმა გოგო თავის ფეხით მოუყვანა აქ და ეს კიდევ შეხედე რა ხმასაც არ იღებს, ოდნავადაც არ ვამტყუენებ ჩვენს ლიზიკოს, რომ წავიდა რა მიზეზიც არ უნდა ყოფილი, ახლა ვრწმუნდები რომ მაგ გოგოს ვაფშე არავინ არ იმსახრებთ.გაცხარებით საუბრობდა მათე, ნერვიულოდ სახეზე ხელებს ისვამდა. ცოტახანს გაჩუმდა დემეტრეს ურეაქციო სახეხეს დააკვირდა ერთი შეიკურთხა, სკამს ფეხი დაარტყა დაა გამწარებული გარეთ გავარდა კარი ისეთი სიძლიერით გაუჯახუნა ფანჯრებმა ზანზარი დაიწყეს.
ისეთი სიჩუმე ჩამოწვა ოთახში ქარიშხლის ჩადგომას რომ ახლავს თან, სამარისებულ სიჩუმეს მხოლოდ საათის ტიკ-ტიკი და ბიჭების ხშირი და ოხვრიანი სუნთქვა არღვევდა. ოთახის სხვადასხვა კუთხეში გადანაწილებულიყვნენ და ელოდენ როდის დაარღვევდა დემეტრე სიჩუმის ფიცს და დაიწყებდა საუბარს.ბიჭები სულმოუთმენლად ელოდდნენ დაა ნერვიულობის დამალვას თითების კვნეტით და ტუჩებზე კბილიების დაჭერით ცდილობდნენ.
ერთ წერტილს მიშტერებოდა და თვალებსაც კი არ ახამხამებდა ჭამდა და ანგრევდა ის ტკივილი დემეტრეს რასაც ულიზობა ერქვა.მის ყველა ძვალში გაიარა ტკივილმა და დემეტრე შინაგანად დაფერფლა.
- ლიზა როგორ არის ვინმემ გაიგეთ? დაბალი და ნერვიული ხმით იკითხა დემეტრემ, თვალიც არ დაუხამხამებია ისევ ერთი წერტილისთვის გაეშტერებინა თვალი და რეალურად სულ სხვა სამყაროში დააბიჯებდა.
- აა ორი საათია გელაპარაკებით, რომ რამე თქვაა ამ დედამ მოტ@ნულ ვითარებაზე და შენ მარტო მაგას კითხულობ? ხელებს უმისამართოდ შლიდა კაკი და საუბრის ტონს თანდათან უწევდა და უკვე ყვირილზე გადადიოდა. თუ გაინტერესებს ლიზიკო როგროაა აქამდე გაგენძრია ეგ უტვინო თავი აგეწია ერთი ადგილი, მოგეძებნა გოგო და თავად გეკითხა როგორ იყო, ერთი კვირა მგონი რაც აქაა და თავიისევ სასტუმროში ორი ხეპრე მასკარადებს უწყობთ, კიდევ კარგადა საწყალი თითქოს მთელი 8 წლიანი ტანჯვა არ კმაროდა ეხლა თავიდან დაიწყეთ.
-ლიზა როგორაა თქო მგონი ვიკითხე. კბილებს შორის გამოცრა მკაცრი ბარიტონით.
-კარგად იყო გონოსაც მოვიდა მაგრამ არ ვიცი რამოხდა საავადმყოფოში წაიყვანეს.შენ როო მოგათრევდით აქეთ ზურას ხმა ისმოდა ბოლო ხმაზე ყვიროდა, ახლავე წამალი მოიტანეთო მერე კიდევ თავის ექიმს დაურეკეთო და არ ვიცი რახდება ვერაფერს ვიგებ.მოკლედ შენ უნდა მოყევ რა ყველაფერი რა როგორ და რანაირად მოხდა რვაწლის წინ და მერე ჩვენ გეტყვით იქიდან რაც გავიგეთ თუ რამე არ იცი. მოკლედ არ ვიცი რა ეხლა ან განძრევ ერთ ადგილს ანკიდევ ვაფშე დაახვევ ლიზას ცხოვრებიდან რა. ხელებს შლიდა და ისე ელაპარაკებოდა ლექსო. ჩვემი ძმაკაცი ხარ მაგრამ კარგად იცი წლების წინ ლიზა როგორ შევიყვარეთ და დასავით მივიღეთ ამდენიხანიც შენ გეცით პატივი და ხმას არ ვიღებდით, მაგრამ დროა ყველაფერი მოყვე თუ იმსახურებ იმ გოგოს ბოლომდე მივაწებით და თუ საჭირო გახდება თავადვეც დაველაპარაკები და ვეტყვი რა @ირულად გაატარე ეს რვა წელი. მთავარია სიმართლე ითქვას.
-მეკაიფები ბიჭო ცოტახნისწინ გოგოს ქმარმა მცემაა და ეხლა მე ლიზას ძლივს დაწყობილი ცხოვრება დავუგრიო? არა მაგის შანსი არა ტოო, მიყვარს კი ისევ მიყვარს, იმხელა სითბოთი და სიყვარულით წარმოთქვა ეს სიტყვები გეგონებოდათ ცოტახნის წინ სულ სხვა დემეტრეს ხმა ბობოქრობდა.
- ეხლა მომისმინე დემე, გამაფრთხილებლად დაიწყო საუბარი კაკიმ, ბიჭები გავალთ 5 წუთით გარეთ , ლიზას ამბებს გავიგებთ როგორაა და თან მათესაც მოვძებნით სად დატყდა ეგეც კიდევ ისევ ნინუცასთან თუ გაიქცა რაა, ის გოგო რო აქ მოიყვანოს ეხლა ვაფშე აირევა ლიზაა, სადაც ჩვენ მივხვდით რო ჩვენი ლიზაა დაქალს ასიანი იცნობს და ეგ ამბავი არ გავწყობს დაველაპარაკებით მათეს როო მოუჭიროს ერთ ადგილს და არაფერი დაფქვას ნინუცასთან. ყველაფერი მოახსენა კაკიმ დემეტრეს თუმცა გულში სულ სხვა გეგმები იკერებოდა, ბიჭებს თვალებით ანიშნა რომ გასულიყვნენ, მათაც არ დაყოვნეს დ რიგრიგობით უკან მიყვნენ, აივანზე გავიდნენ თუ არა კაკიმ საუბარი დაიყწოო დაბალი ბარიტონით.
- მოკლე ტო ხო ხვდებით ესს ტრა@ის გამძრევი არაა, აშკარა ზურა ლიზას ქმარი გონია რაა, ისე საუბრობდა თითქოს ბავშვებს ზღაპას უყვებოდა და თავისივე ჩანაფიქრზე თავადვე ეცინებოდა.
- რაგაცინებს მერე ავდგეთ და ვუთხრათ ეხლავე და ყველამ დავისვენოთ, ეს თქვა და კარების სახელურს დასწვდა.
- ეე მოიცა ბიჭო სად მიდიხარ, მკლავში ჭვდა კაკი თემოს, უკან მოაბრუნა და ერთი ხელის მოძრაობით ამხელა ახმახი აივანზე მდგომ სარწეველა საქანელაში ჩასვა, თემოს სახეზე ბრაზი დაეტყო, მუჭები შეკრა და კბილები ერთმანეთს მჭიდროდ დააჭირა და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. თემოს ამ სახეზე ბიჭებს სიცილი აუტყდათ.მათი მეგობრობა იმდენად წრფელი იყო რომ ნებისმიერს შეშურდებოდა მათი თავდადება ერთმანეთის მიმართკი უბრალოდ შეუფასებელი იყო.
-მოკლედ ეს ზურა ისე უნდა ვქნათ რომ ლიზკოს შეყვარებულად გავასაღოთ რა, სიცილით თქვა კაკიმ.
- გავასაღოთ რა ბაზარში გამოტანილი მწვანილი ხო არა ტოო, ტიპს ცოლი ყავს და მთელი ამბები დიდხანს არ დაიმალება ეგ ამბები თავისი აზრი გამოთქვა თემომ.
- არა ისე კარგი აზრია თუ მთლად ქმარის როლი არ იქნება თან ლიზასაც ცოტა ინტერეს შეატყობს ეს ჩვენი ჯაყელი მერე წავა ძმაო ამბები დაა ძლივს მგონი მეღირსება რომ ქორწლის გამოვკრა ხელი და ჩემი ცეკვის ნიჭი გამოვაჩინო, ტყუილად ხოო არ ვიარე ამხელა კაცმა 15 წელი. თან ვნახავ ერთი შარვალკოსტურმი კიდევ თუ მიხდება, სკოლის პირველი დღის მერე არ ჩამიცვამს, სიცილით თქვა ლექსომ.
-მოიცა თქვენ რა მართლა აპირებთ რომ ახელა მასკარადი მოაწყოთ? გაკვირვებულმა იკითხა თემომ.
-ზუსტადაც თემურიკო სიცილით უთხრა კაკიმ და ხელები ერთმანეთს შემოკრა ენის წვერი წუჩებზე გადაიატარა და მოგების ნიშნად ტუჩის კუთხე ჩატეხა.ადექით მალე ეხლა მათე მოვძებნოთ დაა დავაწყანროთ მოვახსენოდ იმასაც ყველაფერი და ავამუშაოთ ჩვენი გეგმა.

###
საავადმყოფო და საავადმყოფოს გამაბრუებელი სუნი, ზოგერ ყველაზე საშინელი ადგილი ზოგჯერაც სამოთხე. რამდენი სიკვდილი უნახავს საავადმყოფოს კედლებს და ამავდროს რამდენი ახალი სიცოცხლის გამაყრუებელ ტირილს დაუნგრევია სააავდმყოფოს კედლები, წლები გატარა სავადმყოფოში და როდესაც ,როგორც იქნა მიხვდა რომ საბოლოოდ ასრულებდა ამ ჯოჯოხეთში ცხოვრებას კიდევ ერთხელ ამოყო თავიი.კიდევ ერთხელ მოუწია ექიმისაგან მწარე სიმართლის მოსმენა.
-ლიზაა ყველაფერი ისეაა არა როგორც უნდა ყოფილიყო, დანანებით ჩაილაპარაკა თეთრხალათიანმა საკმაოდ სიმპატიურმა მამაკაცმა, შენც კარგად იცი მაშინ გაგაფრთხილე ,რომ შეცდომა იყო რასაც აკეთებდი, ამერიკაშივე აგიხსენი შენი მდგომარეობის სირთულე და მაშინვე გითხარი მაგ ორსულობას რაც მოყვებოდაა არვიცი მე შენმა გულმა იმ დგომარეობას რომ გაუძლო, მიკვირის, მერე თითქოს ყველაფერი კარგად იყოო , ისიც კი გითხარი, რომ შეგეძლო წამლები აღარ მიგეღო, მაგრამ ისიც გითხარი რომ ერთ ნერვიულობას და სტრესსაც კი შეეძლოო შენი მდგომარეობის რადიკალურად შეცვლა, იმაზე რთულადაც კი რაც თავდაპირველად იყო, მოკლედ არაფერს არ გიმალავდი შენივე მოთხოვნა იყო, რომ ყველა დეტალი გცოდნოდა ასე რომ ახლაც სწორედ ამიტომ გეუბნები. სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს ცდილობდა რამენაირად ეთქვა მაგრამ არ გამოსდიოდა, როგორც იქნა ბევრი წვალების შემდეგ პირდაპი უთხრა ყველაფერი,
-ლიზაა სასწრაფოდ დონორი გვიჭირდება,
-მეხისგავარდნას გავდა ლიზასთვის ეს სიტყვები, თვალებიდან მაშინვე ცრემლები გადმოგორდა დაა მათაც მის ღაწვებზე გაიკვლიეს გზა, ლიზა ეცადა ნერვიულობა დაემალაა დაა ამ ამბავსაც ისევ ღიმილით შეხვდაა.
- გიორგი ამდენი წელია მაგ დონოსრ ვეძებთ და ვერ ვნახეთ რაიყო ასე რა განერვიულებს, ერთი ამდენიც მაცოცხლე, დავასრულო სააქმები შვილებს ცხოვრება ვასწავლო რომ ჩემსავით არ უტიროს ცხოვრებამ დედა და მერე გეფიცებიი ჩემი ფეხით მივალ საფლავამდე თავადავე გავიჭრი საფლავს ბოლო რიტყუალიღ შემისრულეთ და ეგაა. ეცადა სიცილით ეთქა დაა ის სიტვაცია განეხმუხტა, თუმცა ამაოდ, მიხვდა ლიზა რამდენად რთულად იყო ყველაფერი.
-ლიზაა ბევრად რთულადაა სიტვაციაა, ერთი ამიოხრა და სათქმელი განაგრძო, მოკლედ საწიროება მოითხოვს რომ სააავადმყოფოში დარჩე და თუ საჭირო გახდება ამერიკაშიც კი დაბრუნდები. ანალიზის პასუხები იქაც გავგზავენ დააა დონორს უკვე იქაც ეძებენ ღმერთის წყალობით იმედი მაქვს ყველაფერი კარგად იქნება.
-ლიზა მიხვდა საქმის სირთულეს ეს მისთვის არიყო უცხო თუმცა ეხ, ამ დროს ნამვილდ არ ელოდა, ვერ წარმოიდგენდა რომ სამსობლოში დაბრუნება ამდენად სასიხარულო და მტკივნეული იქნებოდა ერთდრულად, ვერ წარმოედგინა რომ ერთდრულად მოუწევდა საყვარელია დამიანების დაა ადგილების მოსიყვარულება და დამშვიდობება.
-დღეს გამიშვი გთხოვ ყველაფერს შევასრულებ რასაც მეტყვი მაგრამ ეს ორი კვირაიქნებ სახლში ვიმკურნალო გთხოვ,რაღაცა სააქმები მაქვს მოსაგვარებელი ბავშვებსაც უნდა დაველაპარაკო დაა გთხოვ უარი არ მითხრა.
-კარგი ლიზაა, მე შვებულებაში გავდივარ და თუ ნებას დამრთავ იქნებ შენი ერთ-ერთი კოტეჯი დამითმო და ყურადღებასაც მოგაქცევ.
თანხმობის ნიშნად ლიზამ გაუღიმა და თავი დაუკრა.
-კარგი გავალ გარეთ მელოდებიან,ვეტყვი სიტვაციის მანამდე გაემზადე შენც და შეგიძლია წახვიდე ხვალ გესტუმრები მეც.ესღა უთხრა და პალატა დატოვა.


- დემეტრე სად მიდიხარ ამ დგომარეობაში გაგიჟდი ?მანქანში ჯდებოდა უკვეე ბიჭები რომ წამოეწივნენ და ხელის მოძრაობით მათკენ მიაბრუნეს.
-დავიგვაინე ბიჭებო, დავიგვიანე, არ ვიცი რამდენად მართებულია ეხლა მათთან წასვლა და სიმართლის თქმა, მაგრამ იქნებ ერთხე მაინც გავაკეთო ის რაც მევალება და ისევ არაკაცურად არ მოვიქცეე.
-რას ბოდავ სად მიდიხარ ამ დგომარეობაში სულ გაგიჟდი ამდენიწელი არ გიფიქრია მაგაზე და ეხლა სად მიდიხარ ასეთ მდგომარეობაში, გაგიჟდი?!
-კაკიი ეხლა არა გთხოვ იმდენი შემიძლია რომ მანქაანა ვმართო დაა ვისაუბრო. წავედი დაა არ გაბედოთ გამოყოლაა, იქნებ ნიკოლოზმაც დამიმატოს დაცოტა გულზე მომეშვას , საღამომდე თუ არ მოვედი სავადმყოფოში დააწექი პირდაპირ.სიცილით უთხრა, მანქანაში ჩაჯდა სწაფიი მოძრაობით მანქანის ძრავი ააამუშავა და ადგილს მოწყდა. ბიჭებიც მეორე მანქანში ჩასხდენ და უკან გაყვნენ დემეტრეს უარისმიუხედავად.

ლიზამ პალატის კარი გააღო დაა კორიდორში გავიდა. ზურა იქვე სკამზე იჯდა მუჭები შეეკრაა ნიკაპთან მიეტანა იტავები მუხლებზე დაედო და ფეხებს ნერვიულად ათამაშებდა, ლიზას ცრემლი წასკდა ზურას დანახვაზე შემდეგ სალოს გახედა რომელიც ზურას რაღაცას ელაპარაკებოდა დაა მის დაწყნარებას ცდილობდა. ლიზას გაეღიმა თვალიდან ცრემლები მოიწმინდა და მათკენ წავიდა.
-ზურაა შეგიძლია მანქანის გასაღები მომცე?!სოფელსი უნდა წავიდე საფლავზე მინდა მისვლაა, თქვენ კი ტაქსით ვარძიაში დაბუნდით, მეც მალე ამოვალ, ძიძას დაურეკე ბავშვები წამოიყვანოს და აქ ჩამოვიდნენ, თუ შეძლებენ დღესვე..
-ლიზა რატომ არ დაიძახეე მე მოვიდოდი და დაგეხმარებოდი გამოსვლაში, ლიზას ხმაზე დენდარტყმულივით წამოხტა ზურა, და ლიზასაც საუბარი შუაზე გააწყვეტინა.
-ზურა ვიცი რომ ვკვდები მაგრამ ჯერ არ მოვმკვდარვარ, გაყვანა გატანაზე მერეისაუბრეთ რო მოვკვდები, მაინც არავინმყავს და შესაბამისად მაგ საქმესი არავინ ლება ეხლა კიდევ ჯერ შემიძლია ჩემით გადაადგილება და მთლად უსარგებლოს ნუ გამხდი. იროონით ჩაიცინა ლიზამ როდესაც გაახსენდა რომმ მისი მდგომარობაა ზურას და სალოს გარდა არავის ადარედებდა.
-მოკლედ როგორც გითხარი გასაღბი მომეცი , კოტეჯი მოამზადეთ, ბავშვები საღამოს სახლში დამხვდნენ დაა ჩვენი სტუმრები დღესვ ე გაუშვი აღარ მინდა იქ დაბრუნებულამ დემეტრე კიდევ ვნახო. ლიზას ტონი თხოვნაზე მეტად მოთხოვნა იგრძნობოდა.
-ლიზა რა გასაღბი და რა სასაფლაო სულ მთალდ გაგიჟდი.დაბალი მაგრამ მკაცრი ტონით ესაუბრებოდა, სალი კიი მხარზე ხელს უსვამდა და ყველანაირად ცდილობდა ზურასთვის ენიშნებინა რომ ცოტაა რბილი ტონით დალაპარაკებოდა, მაგრამ სულ ტყუილად.ნახევარი საათის წინ ექიმმა გასაგებად არ აგიხსნა დასვენება გჭირდება, შენთის ეს ნერვიულობა და სტრესი პიზდეცია რატო არგესმი შეუშვი მაგ თავში. თითი საფეთქელთან მიუტანა და ისე ელაპარაკებოდა. 8 წლის წინ იმ ორი ანგელოზის გამო რომელიც სახლში გელოდება, უარი თქვიი ოპერაციაზე, იმ ანგელოზების გამოო რომ ისინი დაბადებულიყვნენ სიცოცხლე საფრთხეში ჩააგდე დაა ახლაა რა, აღარ ჭირდები ამ ბავშვებს?
-გასაღები მომეცი და რაც გითხარით ის გააკეთეთ და თუ ეგეც არ შეგიძლიათ,მაშინ მაგასაც მე გავაკეთბ.მკაცრი ტონით უთხრა. ხელი გაუწოდა დაა მომლოდინედ დაელოდა გასაღებს.
-მიხვდა რომ გაჯუტებას აზრი აღარ ქონდა ხელი ჯიბესი ჩაიცურა გასაღები ამოიღო და ხელის გულზე დაუდო.

-კარგი ნატა მალე გაემზადე და წავიდეთ სასაფლაოზე, უბრალოდ ავიდეთ სანთელი დავნთოთ დღეს ხო ჩემი ლეუშად დაბადებისდღეა, სისანულით ჩაილაპარაკა ნიკოლოზმა ძმის გახსენებაზე. მამა და ძმა რომ დღეს ჩენს გვერდით იყვნე როგორ მაგრად ავუღნიშნნავდით ამ დღეს, ღიმილით ჩაილაპარაკა და თახიდან გავიდა დედასთან. ყოველთვის ლაპარაკობდენ იმ წევრებზე რომლებიც მათ აკლდათ ენატრებოდათ მაგრამ ლიზა არასდრსო ყოფილა მათი საუბრის თემა, ისე გაქქრეს ყველაფერი რაც ლიზას უკავშირდებოდა თითქოს და არც უარსებია არასდრსო. სახლში არსად აღარ იგრძნობოდა ლიზას კვალი აღარცეთი ნივთი არ იყო რომელიც ლიზას გაახსენებდათ ყველაფერი გამქრალიყო მოგონებებიც კი სადაც ლიზას არსებობდა თითქოს და ფილმის ფირივით ჭრიდენ არასასურველ დეტალებს, ყვებოდენ ამბებს მაგრამ იმ მომენტების გამოტოვებით სადაც ლიზა იყო.

- სასაფლაო ადგილი რომელიც ბოლო დროს ლიზას განტვირთვის ადგილად იქცა, ადგილი რომელიც ლიზას ემოციებს ათავისუფლებდა რომელიც ლიზას სულში ტყვედ იყო, ორი საყვარელი ადამიანი რომელსაც უყვებოდაა ყველაფერს უყვებოდა იმ ტანჯვას და იმედგაცრუებას რა ცხოვრებისგან მიიღო.
-ლეუშ მოვედი ძამიკოო, დღეს შენი დაბადების ღეა, იცი როგორ მენატრები, როგორ მაკლიხარ, თქვენ რომ ცოცხალები ყოფილიყავით თქვენ ხომ მაინც მომისმენდი არააა, სახეზე ცრემლი მოიწმინდა და მამის დაა ძმის სურათს დააკვირდ,ა თან ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა იმ დროის გახსენებაზე როცა ოჯახთან ერთად ბედნიერი იყო როგორ გეგმავდა და ფიქრობდა თუ რა იქნებოდა წლების შემდეგ.მაგრამ რას იფიქრებდა თუ ასეთ მწარე თამაშში ჩაითრევდა ცხოვრება. შენს დაბადებისდღეს როგორ ველოდი ხოლმე, ყოველწელს მინდოდა რაღაცა სამახსოვრო და ორიგინალური მოლოცვა მომეფიქრებინა, შენ არ იცი როგორ მიჭირდა, რომ მთელი8 წელი არ აქ მოვდიოდი, მაგრამ სულ მახსოვდით, ხომ მაპატიებთ აქამდე რომ ვერ მოვედი, მა იცი როგორ მინდოდა ჩემი შვილების გაცნობაც მოგესწრო, ლეუშ შენ ბიძა გახდიი იცი როგორ გგავს სულ შენი ღიმილი აქვს ერეკლეს, მაა ელენე კი სულ შენ გგავს , ისე ბედნიერი ვარ საყავრელი კაცისგან მყავს შვილები, თანაც სულ თქვენ გგავნან, ცრემლები უკვეე ღაპაღუპით ჩამოდიოდა. ხმას თანდათან უმატებდა, როგორ გამწირეს როგორ, დედაა მაინც როგორ მომექცა ასეეე, ესააა დედის გული ყველაფერს ხვდებაო და შვილს არასდრსო აქცევს ზყრგსოოო, ასეეე დამიპასეს მათდამი პატივისცეა გამთელსსს, არაფრის გულიზეე გამთელესს არც კი მომისმინეს ისე გამაგდეს სახლიდან ისე ამომშალეს თავიანთი ცხოვრებიდან რომ არც კი მომისმინეს დამივიწყეს არც კი დაინტერესდენნ მოვკვდი თუ გადავრჩი რისთვის რისთვის. ემცოებში იყო ყვიროდა მუხლებზე დაცემული საყვარელი ადამიანების საფლავებს წინ, როდესაც ვიღაცის ხელიი იგრძნოოო მკლავში დაა მალეეე ხმაც მისწვა მის ყურთასმენას მონატრებული ხმა რომელმაც მთელს ძვლებში გაიარა ბოლოს გულის ერთი კუნჭული მოძებნა და მწარედ დაესო ზედ.
- რატო გაგაგდეთ არიცი, ესეგი გაბოზეება არაფერიაა ხოო დაა ვითომც არაფერი სახლში უნდა გვყოლოდი შე კახმპა, აქ მოსვლა როგორ გაბედეეე გაეთრიეე აქედან, ხელი ჩაავლო საფლავიდან გამოათრია, ხელი კრაა და იქვეე დაეცა, დაცემისას რაღაცა ბასრმაა მუხლი გადაუჭრა დააა სისხლის ნაკდულმა იწყო დენა, თმა ხელით გადაისწია ჩაიღიმა დაა ფეხზე წამოდგა. ნამდვილად იყო ის დრო როდესაც ყველაფერი უნდა გარკვეულიყო ის დრო როდესაც ლიზას წინაშე ყველას თავი დამნაშავედ უნდა ეგრძნო მაგრამ ლიზაამ მაინ კვლავს გაჩუმება ამჯობინა, როგორ უნდოდა მისულიყო მთელი ამდენი წლის მონატრება გამოეხატა დაა დედის და ძმის სურნელი კიდევ შეეგრძნო.
-რა რაუნდა მოგეყოლააა ერთი, ის თუ როგორ გაბზოდი? რაგაკლდაა ერთი რააა? რა დაგაკელიი? მე ვიცი რაც დაგაკელიი, ხელი დაგაკელი ხელი, საჩვნებლად ხუთი თითი გაშალა და მისკენ გაიშვირა თან მისკენ გაიჭიმა.
-ლიზას გაეცინა, გულში კიი მწარე ტკივილს გრძნობდა.
- არაფერი არ დაგიკლიათ, ერთადერთი რაც დამაკლდააა ის გვერდში დგომა იყო რომელიც იმ დღეს დავკარგე სახლიდან რომ გამაგდეგ ახსნის გარეშე. მაგრამ აუცილებლად ინანებთ ოღონდ ეხლ არა ამის დროც მოვა,
- ნიკამ კიდევ გაიწია, მაგრამ წინ თავის შვილი გადაუდგა და ხელი დაუჭირა.
- მამა არ გინდა გაჩერდი, ისიცც საკმარისია რასაც ოჯახის დაკრგვა ქვიააა, ეს რომ არააა ქალიააა როგორ ექცევი, რაც არ უნდა იყოს შენი დაა არ გინდა.
- ნიკოლოზ 17 წლის ბიჭიც კი შენზე უკეთ აზროვნებს. ბრავო ძმაო ასე თუ აღზარდე, ისიც ასწავლეე ოღონს რომ დას გაუფრთხილდეს დაა მისი ტკივილის გაგება ისწავლოს.
- ძმაო იქნება შე კახპა აქედან გაეთრიე, აქ არ მოხვიდე თორე რაც იმ დღეს არ გავაკეთე ეხლა გავაკეთებ, და აქ თუ დაგინახავ აქვე დაგაკლავ დამტირებლების გარეშეე ჩაგმარხავ, ან ძაღლივით დაგაგდებ.
- წავალ მხოლოდ იმიტომ რომ აქქ ამ მასკარადების გამართვა სამარცხვინოა, მიცვალებულებს ვცემ პატივს და ძაღლიით ადამიანის მიგდება არ გეშლება გამოდგის კარგად. ჩაიცინა და მანქანისკენ წავიდა.
- გზად დედამის წამოეწია ხელი მოკიდა და მოატრიალა. ლიზააა შვილო იქნებ მნახო და მითრა მომიყვე რამ გადაგადგმევინა ეს ნაბიჯი რამ.
- ქალბატონო ეკაა, არავის არაფერს ვეხვეწები, არავის არაფერს ავუხნსი, მოვა დრო და სათქმელი ითქმება. ეხლა კი ნახვადის.
მანქანაში ჩაჯდა და ადგილს უმალ მოწყდა, ეს იყოო ყველაზე რთული 8 წლის მერე იმ ადამიანების ნახვა ვინც ერთ დრსო ოჯახი ეგონა, რომელზეც ფიქრობდა რომ აარასდროს დატოვებდა მაგრამ....

- ხომ ხედავ არა არაინ აქ რამდენხანს ველოდოთ წამოდი დემეტრე წავიდეთ ორი საათია აქ ვდგავრთ და არავინაა სხვადრსო მოვიდეთ.
- კარგი წავიდეთ, მაგრამ ამ საქმეს მაინც დავასრულებ, საუბრობდა დაა სახლს გაჰყურებდა.გასაღები გადაიტრიალა ხელზე მანქანის კარგი გამოაღო დაა სავარძელზე დაიკავა ადგილი და წამში მოწყდა ადგილს.
-გზაში ნაცნობ მანქანას წამოეწიაა, დიდი დაკვირვების შემდეგ დაინახა რომ მანქანაში მარტო ლიზა იჯდა, სისწრაფეს უმატა, მანქანა წამოეწია დაა სიგნალით ანიშნებდა მანქანა გადაეყენებინა.
- დემეტრეს უკან მიმალვალი ბიჭბი თავიდან გაურკვევლობაში ჩავარდნნე და ერთმანეთს ეკითხებოდნენ თუ რას აკეთებ დემეტრე მერე მიხვდენ საქმის არს და გზა გაგრძელეს მიხვდდნე რომ დემეტრეს და ლიზას ეს საუბარი საჭირო იყო. დემტრეს მხოლოდ ერთი შეტყობინება გაუზგავენეს, ეცადე სიმშვიდე შეინარჩუნო და ისეე ესაუბროო, ხო იცი ლიზა ისევ ვერაა კაგად არც შენ ხარ კარგად აქვე გავჩერდებით სადმე და დაგვირეკე გელოდებით.

- ლიზამ ფიქრებდში გართულმ აძლივს გაიგონა სიგნალის ხმა,ბოლოს დემეტრე რომ არ მოეშვა იქვე გადაყენა მანქანა, კარიი გამწარებულა გამოაღო და დემეტრეს მანქანას მივარდა, კარგი ლამის გამოგლიჯა და მანქანაში მჯდომ დემეტრეს დაუწყო ყვირილი, რა ჯანდაბა გინდა, მომშორდი, შემეშვი, წადი, ადამიანი არ ხარ ხელებს უშლიდა და უყვიროდა. დემეტრე გამოვიდა ლიზა უკან იხევდა ჯერ მერე ყვირილი გაგრძელა ბოლო კი ხელებს ურტყავდა, ყვიროდა ცრელები სდიოდა დემტრე კი სტკივილისაგან სახეს მანჭავდა.
- არა ლიზაა ეხლა არ შეგესვები ამ საქმეს ამჯერად ბოლომდე მივიყვან.
- რა საქე გამაგებინე მომშორდი არ მიყვარხარ საერთოდ ვერცც კი გიტან ვერაა.
- აი ეგ თვალები სულ სხვას მეუბნებიან, ლიზას ძალიან წყნარად ელაპარაკებოდა რასაც კიდევ უფრო გამოყავდა მწყობიდან.ზურა რომ ცმემდა როგორ ეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყო, შგეცოდე ჩემო პატარა, ისევ გიყვრვარ, მე გიყვარვარ ისევ და არა ზურაა სიცილით უთხრა და ენის წვერი ტუჩბზე გადაიტარა. ლიზაზე საშინლად მოქმედებაესს ქცევა წლების შემდეგაც გულს უჩქარებდა გონებას უბინდავდა და რეალობას სწყვეტდა. დემეტრე კიი ამით ხალისობდააა გამარჯვების ნიშნად კი ზუსტად ისე იღიმოდაა ლიზას რომ აგიჟებდაა.
- დემტრემ უეცრად ლიზას სახე ხელებში მოიქცია, თვალებში ჩააშტერდა. ლიზა კი ამ ქცევამ სრულიად გაქქვა. მასში ისევ იმ ელექტრონებმა დაიყწეს მოძრაობა რომლებიც წლების წინ დემეტრეს შეხებაზე რეაგირებდნენ მაგრამ, ამჯერად უფრო გახშირებულად და გამაბრუებლად მოქმედებდა დემეტრე მასზეე, მონატრებამ ერთდროულად იფეთქა.
-შენი თვალები ისევ ისეთიაა. დემეტრეს ბაგებიდან წარმოთქმული ყოველი სიტყვა ლიზასთვის გამაბრუებელი იყო.
- გეეშლება. ინსტიქტურად უთრა მთელი სხეული უთრთოდაა დემეტრეს მონატრებას ყველა წერილი გრძნობდა.
- არა პატარა ისევ ისეთია, შემოდგომისფერია ჩემო ლიზიკო, ისევ ისეთი სათნო. მაგრამ ამავადროს თავქარიანი გოგოს თვალები გაქვს. ეს უთრა და ჯერ ერთ თვალზე აკოცა შემდეგ მეორეზე.ლიზამ ინსტიქტურად თვალები დახუჭა რაზეც დემეტრეს ჩაეცინა. მის სახეხე მოშორდა დაა სიამოვნებიტ აკვირდებოდაა როგორ თრთოდა ლიზა როგორ თხოვდენ ლიზას ბაგები კოცანს, დაიხარა და ყურთან დასჩურჩულა როგორც მაშინ ეხლაც კოცნისას თალებსხუჭავ სიამოვნებას ბოლომდე იღებ. ესტუჩები ისევ ჩემს კოცანს ლაომობენ. ეს უთრა დააა მის ტუჩებს დაეწაფა. ლიზასც გაუაზრებლად აყვა კოცნაში.


იმედი მაქვს თუ ვინმე კითხულობთ მოგეწონათ და ისიამოვნეთ.