- ელენა..
ხმა ჩაეხლიჩა სამხარაძეს,მისი სხეულისგან გათავისუფლდა და გულში უფრო მეტად მიიკრო;ჯანდაბა,მითხარი,მითხარი რას გულისხმობ,ნუ მაწვალებ..
ცრემლიანი სახე მოუწმინდა,ტუჩებზე ფრთხილად აკოცა და ხელებში წკრიალაშვილის აცახცახებული სხეული იგრძნო.
- მამაჩემი გახსოვს?
მწარე ღიმილით ჩაეკითხა წკრიალაშვილი და ხელი დაჭიმულ ყბაზე შეახო..ათრთოლებული ტუჩები ერთმანეთს დააშორა,როცა მამაკაცმა თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია და თხრობა განაგრძო;
- რა თქმა უნდა,მასზე სულ მიყვებოდი და ვიცი,როგორი ძვირფასი იყო შენთვის...
- ვიცი,რომ იცი.ხელის ზურგით შეიმშრალა სახე და წინ წამოიწია,პლედი შემოიკრო შიშველ სხეულზე და სიგარეტი მამაკაცის ჯიბიდან ამოიღო.-მაგრამ,მთავარი შენთვის არასდროს მითქვამს.
98-იანი წლებიდან მამა სატვირთოს მძღოლად მუშაობდა,დღეს და ღამეს ასწორებდა მოგზაურობაში,მეზობელ ქვეყნებში გადაჰქონდა ტვირთი და უკანაც ტვირტით ბრუნდებოდა.მახსოვს,თითები ყოველთვის გაშავებული ჰქონდა,სუფთა იყო,უბრალოდ საქმისგან გაშავებული.მახსოვს,როცა კანზე მეხებოდა თითებით,მისი უხეში თითის ბალიშები მკაწრავდა თითქოს,მაგრამ არასდროს ვიმჩნევდი,ჩემი დებისგან განსხვავებით,რომელებიც სამუშაოდან დაღლილ მამას ხელის აქნევით ხვდებოდნენ და ზიზღით დაჰყურებდნენ შრომისგან გამოფიტულ მტევნებზე.
ფულს ჩემს უფროს დას,ნიას აძლევდა ხოლმე,რომელსაც ავალებდა თახნა სამისთვის გაეყო და ეგონა ასეც იქცეოდა,თუმცა ისიც არ იცოდა საწყალმა,რამდენჯერ დავრჩი მშიერი. ვერ ვამბობდი და არც მქონდა იმის დრო,ჩემი პრობლემები მომეხვია მისთვის,არ მინდოდა ჩემი დარდით ევლო მთელი გზა,მე მხოლოდ მისი სიცოცხლეც მეყოფოდა საარსებოდ.
არ მინდოდა ვინმეს შევცოდებოდი,რა თქმა უნდა, მამის სამსახურის არასდროს მრცხვენოდა,უბრალოდ არ მინდოდა ვინმეს ჩემთვის ეთქვა "ყველაფერი კარგად იქნება",ან ქულები დაეწერა მხოლოდ იმიტომ,რომ ასეთ საცოდავ ოჯახში ვიზრდებოდი.
როცა საქართველოში ბენდელიანი გამოჩნდა,ის დღე დავწყევლე მაშინვე,რადგან მამა გამოუშვეს სამსახურიდან.
იცი,რატომ გამოუშვეს?
სიგარეტის ღერი მთლიანად დასრისა საფერფლეში,კოლოფიდან ახალი ამოიღო,მიუხედავად სამხარაძის შეწინააღმდეგებისა,მაინც გაუკიდა ცეცხლი ტუჩებში მოქცეულ ღერს და ლაპარაკი კვლავ მშვიდ ხმაში განაგრძო.
- გამოუშვეს,რადგან უარი თქვა იმ ტვირთის გადატანაზე,რის შესახებაც არაფერი იცოდა და რასაც ასე თავგამოდებით აძალებდნენ.
შემეშინდა.პირველად შემეშნდა,რადგან ასე დაუცველად თავი არასდროს მეგრძნო.
ჰო,იცი რომ არ ვიყავი ბეჯითი,მაგრამ სწავლის პარალელურად,პატარ-პატარა სამუშაოებს ვეწეოდი,რითიც დღიურ ხელფასს ვიღებდი,მაგრამ მამის გარეშე,მისი დახმარების გარეშე,ძალიან შემეშინდა.
ღამეები ვერ ვიძინებდი,იმაზე ფიქრში,თუ რა შეიძლებოდა მომხდარიყო. მძულდა დები,რომლებიც კიცხავდნენ იმის გამო,რომ მისი გათავისუფლება,მისივე ბრალი იყო.
დღემდე ჩამესმის ჩემი უფროსი დის სიტყვები და ის შემზარავი კივილი,რომელიც მისი ხორხიდან ამოდიოდა.
მე რა ვქენი?! მე უბრალოდ მივედი და ის სიტყვები ვუთხარი,რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღებოდა,რომელიც არ მინდოდა არავისგან მომესმინა და პირველი ადამიანი გავხდი,ვინც ეს ვთქვი. "მა,ყველაფერი კარგად იქნება"
რა თქმა უნდა მოვიტყუე,არაფერიც არ იყო კარგად.
მამას სამსახურში წავედი და ტერიტორიის მფლობელს ვუთხარი,რომ ისევ აღედგინათ.
ხვეწნით,მუდარით,ცრემლებით.
გგონია ერთხელ მივედი?არა,სულ მივდიოდი,სულ იქ მივდიოდი,რადგან მამას სხვაგან სამსახურის შოვნა არ შეეძლო,ეს ერთადერთი რამ იყო,რაც იცოდა.შენ წარმოიდგინე,უყვარდა კიდეც ეს სამსახური,ხო..ვიცი,სისულელეა,როგორ უნდა მოგწონდეს იყო სატვირთოს მძღოლი და ნახევარ ცხოვრებას გზაში ატარებდე,თუმცა იცი რამდენჯერ მოუყოლია გზაზე გადასულ იხვებს,როგორ დაუთმო გზა?!
იცი,რამდენჯერ მოუყოლია,რომ ლამპიონებით ჩამწკრივებული ცარიელი გზები უსასრულო და ლამაზია?
მინდოდა,თავის უსასრულო სილამაზეს დაბრუნებოდა,რომელიც ასეთი კარგი ეჩვენებოდა.
ერთ დღეს კი,სამსახურში როცა მივედი,უფროსი არ დამხვდა.
ვიცოდი,ადგილი ისევ და ისევ ვაკანტური იყო,მე კი ძალებს არ ვიშურებდი,ვფიქრობდი,იქნებ მოვაბეზრო თავი,ან შევეცოდოთ და აიყვანონ მეთქი.
მივედი.
ერთმა უცნობმა მითხრა,რომ ოფისში ავსულიყავი,დერეფანში დავლოდებოდი უფროსს და ასეც მოვიქეცი,მიუხედავად იმისა,რომ ამ ოფისის შესახებ არაფერი მსმენოდა.რამოდენიმე საათი მოლოდინის რეჟიმში ვიმყოფებოდი,როცა ჩემი წასვლის დრო მოვიდა,ახალგაზრდა კაცი ტუფლების კაკუნით შემოიჭრა დერეფანში,მზერით მბურღავდა,ასე კარგა ხანს მიყურებდა და მეც ცოტა არ იყოს დავიბენი,შემეშინდა და ძირს დაგდებულ ჩანთას ხელი დავავლე,როცა მკლავში წამავლო ხელი მტკივნეულად და ზემოდან დამაჩერდა.მკითხა,რას ვაკეთებდი,მე კი გული ისე გადავუშალე,მთელი განცდებით მოვუყევი ჩემი გულის სატკივარი,ვუთხარი,რომ მინდოდა ნოე წკრიალაშვილი დაებრუნებინათ სამსახურში და ვიგრძენი,როგორ ნელნელა გამიშვა ხელი.
როცა მითხრა,რომ ჩემს თხოვნას შეასრულებდა,თვალები შუბლზე ამივიდა,გულიდან კარგა ხნის ნატარები ლოდი მომეხსნა და ლამის ცეკვა დავიწყე,იმდენად ავჟიტირდი.
მაგრამ,ეს სულაც არ ყოფილა ის,რაც ასე ბავშვურად მიხაროდა.
კიბეები კი არ ჩავირბინე,ჩავიფრინე,როცა მამაკაცის ხმამ მაიძულა უკან მოვტრიალებოდი და განვლილი ექვსი კიბე უკან ამომეარა.
მითხრა,რომ მამას იმ შემთხვევაში დააბრუნებდა,თუ მის სექსუალურ ფანტაზიებს დავაკმაყოფილებდი და თუ უარს მიიღებდა,ჯოჯოხეთს მომიწყობდა..მე სულ რაღაც ჩვიდმეტი წლის ვიყავი,თუმცა მამის გამოც ვერ გავყიდე საკუთარი სხეული და სახლში ტირილით დავრბუნდი,სახე ისე მიხურდა,მეგონა ვიღაცამ იმდენი სილა მირტყა,ვერც დამეთვალა.
მამას ეძინა,ლოყებზე ვეფერებოდი,თმაზე..ძილში ბოდიშს ვუხდიდი,რადგან ამას ცხადში ვერასდროს ვეტყოდი.
ერთი კვირის შემდეგ,მამა მოკლეს.
სახეზე ხელები აიფარა წკრიალაშვილმა და ისე ამოიხრიალა,თითქოს ის შეგრძნებები განუახლდა და ორჯერ უფრო ეტკინა.
- პატარავ..სისხლი ჩაექცა თვალებში სამხარაძეს და გულზე ისე ძლიერად მიიკრო ემბრიონის ფორმაში მყოფი სხეული,წამით სუნთქვაც კი შეეკრა.
თვალები ძლიერად დახუჭა,თუმცა იმ მომენტში ვერ შეძლო ერთი ისეთი სიტყვა მაინც მოეძებნა,რომ საყვარელი ქალის მდგომარეობას შეუმსუბუქებდა.
- რამოდენიმე წლის შემდეგ,შენ გაგიცანი..აკანკალებული თითებით მამაკაცის წვერს მიეფერა..მაშინ,ოცდახუთი წლის ვიყავი,გახსოვს?მე ზეპირად მახსოვს,შენ უფრო ახალგაზრდა და ისეთი შესანიშნავი იყავი,რომ გიყურებდი,ჩემი არსებობა მავიწყდებოდა..მაშინ,ლექტორად მოგიწვიეს,რამოდენიმე ლექცია ჩაგვიტარე უჩა გაგრიძეს ნაცვლად,მე ისიც კი მახსოვს,ვის სანაცვლოდ მომიყვანეს შენი თავი..აუდიტორიაში შემოხვედი,არანაკლებ ნერვიულობდი და კალამიც ძლივს გეჭირა,რადგან ეს ახალი გამოწვევა იყო და მეტისმეტად აჟიტირებული იყავი.ნახევარი ტანით იჯექი მაგიდის კიდეზე და საერთოდ არ გვახსოვდა მდედრობით სქესს,რას გვიყვებოდი,რადგან პირველად გვყავდა მოწვეული ლექტორი ასეთი სიმპათიური და ახალგაზრდა,როგორიც შენ იყავი..თუმცა შენ,ყურადღების ღირსად არ მთვლიდი,მიუხედავად იმისა,რომ წინ გეჯექი..
- ყველაფერი მახსოვს,პატარავ..არცისე დიდი ხნის წინ იყო,მაგრამ მეც დეტალურად მახსოვს ყველაფერი,შენი თეთრი კოფტა და ყელზე შემოხვეული წვრილი,შავი შარფი.
წინ იჯექი,ფეხს გაუჩერებლად აქანავებდი,რაც ცოტა ნერვებსაც კი მიშლიდა,ხელს საშინლად მიშლიდი ჩემი თავი მშვიდად წარმედგინა აუდიტორიისთვის,ამიტომ არ გიყურებდი..მაგრამ იცი,რას ვფიქრობდი ხოლმე?
- რას?
ცრემლები ცხვირით შეისუნთქა წკრიალაშვილმა და მამაკაცს ამღვრეული მზერით ახედა.
- ნეტავ,არავინ უყვარდეს მეთქი და ცხოვრებაში პირველად ამიხდა კიდეც,ნატვრა..თუმცა,ეს სიზმარიც დიდხანს არ გაგრძელებულა,ასე არ არის?
ტირილისგან დამსკდარ ტუჩებს ცერით მიეფერა და ქალის სურნელი ხარბად შეისუნქა.მე შენ მიყვარდი,მთელი არსებით მიყვარდი,რატომ არ გამინდე შენი გულის ტკივილი,რომელსაც ასე ინახავდი,რატომ არ გამეხსენი,რატომ არ მომიყევი,ელენა..რატომ,პატარავ,რატომ..
- იმიტომ,რომ როგორც მამასთვის ვცდილობდი სამსახურის შენარჩუნებას,ზუსტად იგივენაირად და უფრო ძლიერადაც ვცდილობდი,შენი სიცოცხლე და ჩვენი ურთიერთიერთობა შემენარჩუნებინა,მას შემდეგ რაც ისევ ის კაცი გამომეცხადა იგივე მუქარით,რომელიც ჩვიდმეტი წლის ასაკში არ ავუსრულე.დამიმახსოვრა,მწარედ დამიმახსოვრა და არ იკმარა რომ მამა მომიკლა,ყველანაირად გამანადგურა,დამასამარა,ის ბედნიერების ნაპერწკალიც ერთი სულის შებერვით ჩამიქრო,რომელიც შენ ამიგიზგიზე..ჩემი სული ისევ უფერული გახდა,როცა შენ მიგატოვე.
იმ ღამეს შენთვის არ მიღალატია,იმ ღამეს კონტრაქტს ვაწერდი ხელს,სადაც მისი საყვარელი გავხდებოდი, მილიონ დოლარს მივიღებდი ანაზღაურებად,წინააღმდეგ შემთხვევაში კი,შენც გაგაქრობდა,მე კი მეორედ საყვარელი მამაკაცის დაკარგვას ვერ გავუძლებდი..ჰო,გეგონა ფულზე გაგყიდე,გიღალატე და ფუფუნებაში ცხოვრება საკუთარი სხეულის გაყიდვით გადავწყვიტე,როცა ჩვენი დაშორებიდან კონტრაქტის ასლი დაგხვდა სახლის კართან მიგდებული.
იმ ღამეს ხელი მოვაწერე ბინძურ გარიგებას და იქვე მოვკვდი.
ფული არ ამიღია.
შენი ელენა მოკვდა სამუდამოდ,რომელსაც შენ იცნობდი,რომელიც შენ მოაბრუნე და სამყაროს სიფერადე ანახე,რომელსაც სიყვარული ასწავლე.
ახლაც ჩამესმის ის ხითხითი,რომელიც მთელი სხეულით,მთელი არსებით მძულს,მძულს გიორგი ბენდელიანი,რომელმაც გადაწყვიტა,რომ ჩვიდმეტი წლიდან გაემწარებინა ჩემი ცხოვრება და ეს გამოუვიდა კიდეც.
ჩვენ ვერასოდეს ვიქნებით ერთად,მე შენ მიყვარხარ,იასონ..
არასდროს,არასდროს გაგიმეტებ სიკვდილისთვის და საკუთარ სურვილებზეც კი ვიტყვი უარს,შენ ოღონდ ისუნთქე,იცხოვრე,შეიყვარე..და მაპატიე,რომ იძულებული გავხდი,მიმეტოვებინე.
ყოველთვის ჩემი ერთადერთ მამაკაცი იყავი და მაინც,ეგოისტურად მიხაროდა,რომ შენ იყავი და იქნები ყოველთვის ყველაფერში,ჩემი პირველი.
ჩემში ეჭვი არასდროს შეიტანო,მე არ ვიქნები იმ კაცის ერთგული,რომელმაც სიცოცხლეშივე მანახა რა არის იყო ცოცხალ-მკვდარი..
ერთდაერთი ადამიანი ვარ,რომელსაც შეგიძლია ბოლომდე ენდო,იასონ..გთხოვ,ეს არ დაგავიწყდეს.
თითქოს თავში რაღაც მძიმე ჩაარტყესო,იმდენად ასკდებოდა ათუხთუხებული სისხლი კისერში,რომელიც ღებინების შეგრძნებას მწვავედ უტოვებდა,გახშირებული გულისცემა და სუნთქვა კანზე ბასრი დანასავით ერჭობოდა,რომელიც გულის გავლით,ზურგს უკან გამოდიოდა და ეს ჭრილობა ძვალსა და რბილში ატანდა,ძლიერად სტკენდა და იმდენად მტკივნეულად,რომ ფილტვებს ჰაერი აღარ მიეწოდებოდა,ტვინს ჟანგბადის ნაკლებობა ეგრძნო და პატარ-პატარა უჯრედები,მთლიანად მოეცვა ბრაზსა და ზიზღს,სინანულსა და სევდას,დანაკარგსა და უსამართლობას..
თითქოს სამყარო ერთი ბეწო გამხდარიყო,მხოლოდ ორნი დარჩენილიყვნენ ქვეყანაზე და ცაზე გამოლეული მთვარესავით დამსგავსებოდა მათი სულები ერთმანეთს.
- გთხოვ,არ გინდა..
სისხლით შეღებილ თვალებში ჩახედა სამხარაძეს სქელ მატერიაში გახვეულმა ქალმა,გთხოვ..
ჩურჩულით ემუდარებოდა,რომელმაც ზუსტად იცოდა და კითხულობდა მამაკაცის აზრებს,მეტიც,თითქოს ყურშიც ჩაესმოდა და ეწინააღმდგებოდა,მთელი ძალით უარჰყოფბდა მის გონებაში მოტივტივე ფიქრებს,რომლებიც პატარა თევზებივით ფართხალებდნენ.
- ცდები,პირიქით..ეს ის არის,რაც ახლა ასე ძალიან მინდა..
- შენ რა,სულ გაგიჟდი?!
აქვითინებულმა ცრემლებს ამოაყოლა დახშული ხმა და თითები თმებში ჩაავლო მამაკაცს.
- წლებია ვითმენ,წლებია ყოველ დღე ვკვდები,შენ კი ახლა ამბობ,რომ ეს გინდა გააკეთო?! მერწუნე,ჩემზე მეტად ეს არავის უნდა,მაგრამ გთხოვ,ნება მომეცი იგივე განვაცდევინოთ,რაც კი მას ჩვენთვის ტკივილი მოუყენებია,არამარტო ჩვენთვის,ყველა ახალგაზრდისთვის..არ გინდა,ამ ხელებს კარგად გაუფრთხილდი და დამანახე ის დღე,როცა ბორკილებს დაადებ,დამანახე და მაგრძნობინე ის სანუკვარი ბედნიერება,რომლისთვისაც ასე მტკივნეულად ვილტვი..
დამპირდი,იასონ..დამპირდი,რომ ჭკუას ვასწავლით იმ პერვერტ ნაბიჭ/ვარს,რომ სხვასთან ვეღარ გაუვიდეს ტყუილი,მილიონ დოლარად!!
- არ მინდა მისი ბინძური ხელები გეხებოდეს პატარავ,არ მინდა მისი ტუჩები გკოცნიდნენ,არ მინდა იმ ნაბიჭ/ვრის თვალები შენს მშვენიერებას უყურებდნენ,არ მინდა გესმის?! ზიზღით ამოილაპარაკა სამხარაძემ და მაჯებში ხელები მოუჭირა წკრიალაშვილს.
- დამპირდი!
კიდევ ერთხელ,მტკიცედ გაუმერა წკრიალაშვილმა და მამაკაცის საფეთქლებს გახედა,რომელზედაც ძარღვები ავისმომასწავლებლად გამოჯდომოდა.
- გპირდები!
კბილებში გამოსცრა და თვალის დახამხამება ვერ მოასწრო,ისე მიიკრო მკერდზე აფართხალებული სხეული.

წყვილი ფეხსაცმელების კაკუნი მარმარილოს იატაკზე ექოსავით ისმოდა და გამაწვრილებელ ხმებს გამოსცემდა,ერთს ორი მოჰყვებოდა,ორს სამი,სამს ოთხი და ასე გრძელდებოდა მანამ,სანამ კარის გაღებისას რითმული მუსიკის ჰანგებს და დარბაზის ვიბრირებას არ დაეხშო მათი ხმა.ახალგაზრდების ცეკვა და გველებივით ერთი მეორეზე მიკრული სხეულები ტანის რხევით ერთ ტემპში ჰყვებოდნენ ჰანგებს,შორიახლოს,დარბაზის მეორე სართულზე სტრიპტიზ კლუბის მეპატრონეები ისხდნენ და ნებანება წრუპავდნენ მაღალ ალკოჰოლურ სასმელს მუცლიანი ჭიქიდან და სცენაზე ამორძალებივით ამოსულ მოცეკვავე ქალების ტანის რხევით ირთობდნენ თავს.სავარძელში მჯდომ მამაკაცს თვალები დაეწვრილებინა,ხელში აკანკალებული ჭიქა მუჭში მოექცია და ნამსხვრევებად ქცეული შუშა კანში მტკივნეულად შეერჭო,სისხლს კი ალკოჰოლი შერეოდა და ისე აეწვა,თითქოს ჭრილობაზე მარილს აყრიდნენო,როცა ნაცნობ სხეულს და ნაცნობ სახეს მოავლო ჩამუქებული თვალები.
ვერ ინძრეოდა,ნახევრად შიშველ ქალს უყურებდა,რომელსაც მამაკაცები ფულს უფრიალებდნენ და არჩევდნენ მოცეკვავეებიდან საუკეთესოს,რომელსაც მოგვიანებით თავიანთ ბინძურ მკლავებში მოაქცევდნენ.
ისევ ვერ ინძრეოდა,რამოდენიმეჯერ გაიბრძოლა სხეულზე შემოხვეული თოკების ასაწყვეტად,თუმცა არ გამოუვიდა,მხეცს დამსგავსებოდა,პირიდან ლამის დორბლები გადმოეყარა და დახშულ ხმასაც ვერ აწვდენდა საყვარელ ქალს,როცა ქეჩოში ძლიერად წავლებული ხელი იგრძო,როგორ მიარტყმევინეს სავარძლის საზურგეზე და მისკენ ახლოს მიქაჩეს:
- შენსავე სტრიპტიზ კლუბში პროსტიტუციით კავდები?გინდა უყურო,როგორ გაჟი*ავენ შენს მაშკას?!ვერ ინძრევი?გტკივა?მითხარი,სული უფრო გტკივა თუ ხორცი?რომლის ტკივილს უფრო მეტად გაუძლებ თაბაგირო,შეგიძლია ამოირჩიო..მე არჩევანის უფლებას გაძლევ..მე ხომ იცი,მიყვარს სიკეთის თესვა იქ,სადაც ნაყოფიერი მიწა არაა..სადაც უდაბნოა,ქვიშაზე ფეხის დადგმისას კი მორიელებით სავსეა იქაურობა..ასეთი სიკეთე მიყვარს,მხოლოდ ასეთი სიკეთეა დასაფასებელი,ნუთუ არ მეთანხმები?!
მამაკაცის სიცილის ხმა,მუსიკის ვიბრაციასთან ერთად გაუჯდა მთელს სხეულში,ტვინში სისხლი ჩაექცა,როცა საფეთქელზე იარაღის გამაყრუებელმა ხმამ გაიარა ძვლები და მეორე საფეთქლიდან გამოხეთქა,სავარძლიდან გადმოვარდა მთელი ტანით და თვალების დაუხამხამებლად დალია სული,რომელსაც საყვარელი ქალის ტანჯვა-წამება შერჩა სამახსოვრო კადრად.
- დიმიტრი!!
დაიყვარა მამაკაცმა,მხრებში ჩაფრინილი შეაჯანჯღარა,კიდევ ერთხელ დაუყვირა და მაგიდიდან აღებული წყლით ავსებული ჭიქა სახეში შეასხა,რომელმაც ეს უკანასკნელი ხმაურიანად შეისუნთქა მოზღვავებული ჟანგბადი და თვალები გააფართოვა,ხელი ყელზე შემოივლო და სპაზმური ხველა აუტყდა,ჯანაშიამ სწრაფად გააღო ფანჯრები,აკანკალებული ხელით ისევ გაავსო ჭიქა ცივი წყლით და დიმიტრის გაუწოდა.
- რა ჯანდაბაა,კარგად ხარ?! შემომხედე ამის დედაც,დიმიტრი!!
თითით ტელეფონისკენ ანიშნა მიეწოდებინა,ნერწყვი ძლივს გადააგორა,სხეულის ცახცახით ჩაესვენა სავარძელში,სენსორი ძლივს გადასწია ხელით,რომელსაც ვეღარ იმორჩილებდა.საყვარელი ქალის ხმის გაგონებისას კი ტელეფონი მაგიდაზე მიაგდო,ისტერიკული სიცილი აუტყდა,რომელმაც ცხარე ცრემლით აატირა და ამწვარი თვალები თითებით მოისრისა.
- მიპასუხე,ამის დედაც..რა დაგემართა?ექიმს დავუძახო?!
- არ ვიცი..ჩამთვლიმა..ვისკი დამისხი..
- რა ვისკი,ხო არ ანძ/რევ?!წყალი დალიე!! ჯანდაბა..გული გამისკდა ტო..ჰაერი ბოლომდე გამოუშვა ფილტვებიდან ჯანაშიამ და კისერზე შემოწყობილი ხელებით აქეთ იქით მოუყვა სიარულს.
- კარგად ხარ?!
კიდევ ერთხელ დახედა თაბაგირს და სახეზე დააკვირდა.
- ნუ გამიტ/რაკე შეჩემისა,კარგად ვარ ხოო!
კარზე კაკუნის გარეშე სრუილად მოულოდნელი,უემოციო სახით შეიჭრა სამხარაძე სათაო ოფისის კაბინეტში,წყვილ თვალს მოჰკრა თვალი,რომლებიც გაოცებულები უყურებდნენ,სახეზე ღიმილ გაპარული,სრულიად აუღელვებლად ხსნიდა ლეპტოპს,რომელიც მაგიდის ცენტრში დაედგა და ხელით ანიშნა თაბაგირს,ეკრანისთვის ეყურებინა.
- შენი დედაც..არა,გამოვსი/რდები..შენი დედაც..ხელის გულები დაარტყა მაგიდას ჯანაშიამ და თაბაგირისკენ დაიძრა,ლეპტოპის ეკრანი ახლოს მისწია და გამძვინვარებული ემოციებით დახუნძლული,სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა;
- რა ხდება?!
თაბაგირმა წარბები შეჭმუხნა. უხ შენი..იასონ..მითხარი,მიდიი ამის დედაც,მითხარი რომ ეს ის არის,რასაც ამდენ ხანს ვჩალიჩობდით ძმაო?!
მხარზე ხელით დაეჯაჯგურა გვერდით მჯდომს და შავ-თეთრ ფერებში გამოსახულ ვიდეოს კიდევ ერთხელ შეხედა.
- ვიმარჯვებთ დამპალო ნაბიჭვა/რო! შენ ეს შეძელი!! გილოცავ..
ხელები არტისტულად გაშალა და ლეპტოპი უკან დაიბრუნა,ვიდეო გადაახვია და კიდევ ერთხელ შეხედა.
- იასონ..
წინ წამოიწია დიმიტრი და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
- ვიცი,საქმეს ასე სჭირდებოდა,მეც ასე მოვიქცეოდი.მაგაზე არ იფიქრო.
- ძმა ხარ..მადლობა.
მზერა ჯანაშიასკენ გადაიტანა,რომელსაც ულვაშებში ეპარებოდა ღიმილი,თუმცა თაბაგირის მკაცრი და ცივი მზერა რაზე მეტყველებდა,ვერ ხვდებოდა.
- მალე დავბრუნდები.
საკიდიდან ჩამოხსნა პალტო,რომელსაც ხელები სწრაფად გაუყარა და გასაღებების ასხმა მოიმარჯვა ტელეფონთან ერთად.
- სად მიდიხარ?! საქმე?
ჩაეკითხა სამხარაძე და ლეპტოპისკენ ხელით ანიშნა.
- ჯერ ოჯახი,იასონ..მერე საქმე.
სანამ ჩემებს არ გავუშვებ,ამ საქმეს ბოლომდე ვერ გავიყვან,სულ ოცდაოთხი საათი და ყველაფერი მორჩება.
- კარგი,სადაც წლები ვითმინეთ,ოცდაოთხი საათი რა მოსატანია..
- შეხვედრამდე.
- დროებით.

კორპუსის წინ გაჩერებული შავი პორშედან გადმოვიდა მთელი ტანით,კარი ფრთხილად მოხურა და ღიმილით გადახედა ახლომახლო მდგომ მამაკაცებს,რომლებსაც დაცვის ფუნქცია შეეთავსებინათ და თავის დაკვრით,მადლობა გადაუხადა.
გასაღები საკეტში რამდენიმეჯერ გადაატრიალა და მხრებზე პლედშემოხვეული ნანიკო დახვდა ატუზული,თეძოებზე ხელებშემოკრული,აშკარად უკმაყოფილო სახით.
- როგორ ხარ დედა?
პალტო მიაგდო იქვე და შემოსასვლელში გამოვარდნილ დისშვილებს,რომლებიც ფეხებში შეუძვრნენ მათკენ დაიხარა,ორივე მკერდზე მიიკრო და ლოყები დაუკოცნა.
- მეღიტინება,ბიძია!
- წვერი გაიპარსე რაა..
სიცილით ამოიკნავლა პატარა კიკინებიანმა და კისერზე შემოახტა.
- როგორ ვიქნები?! რინე აქ არ მყავს,მარტო ვერაფერს ვაკეთებ..ეს ბავშვები,შენი და..კიდევ ის ვიღაც მოთრეული!
- ნანა!
ფეხზე წამოდგა თაბაგირი და ბედნიერი სახე წამში შეეცვალა.- გიკრძალავ მაშკაზე ასე საუბარს,გასაგებია?!
- და რას წარმოადგენს?! ვინ არის?! როდის უნდა წავიდეს?!ან ჩვენ როდის მივდივართ დაჯექი და გველაპარაკე,რომ გამოგვამწყვდიე აქ..ცხოველები კი არ ვართ!
- რატომ ხარ ასეთი რთული ადამიანი,შეგიძლია ამიხსნაა?!
დაიღრიალა თაბაგირმა და კედელს მუშტი მიარტყა.- გასაგებად არ გითხარი,რომ თქვენი უსაფრთხოებისთვის ასეა საჭირო?!
- ხოდა მჯდარიყავი იმ შენი მინისტრის კაბინეტში და არ მოგიწევდა სირაქლემას პოზაში ყოფნა!
- შენთან ლაპარაკი არ შეიძლება,არაა!!
- ის გოგოც ჩვენთან ერთად მოდის?!
- არა,ის გოგო რჩება აქ! გასაგებია?! და საერთოდ,ეს გოგო,სახელად მაშკა,მაშინაც აქ დაგხვდება,როცა უკან ჩამოგიყვანთ და იძულებული იქნები,მიიღო.
- იძულებულიი?!
ტუჩები დაბრიცა ნანამ და სასაცილოდ აიქნია ხელი.
- ჰოო,ნანაა..იძულებული..რადგან აუცილებლად შენი რძალი გახდება მოგწონს ეს თუ არა..ამიტომ აქედანვე შეეჩვიე,შეეგუე..
- ჰო..შენ ნატალიასნაირ გოგოებს უარი უთხარი და ესეთები მოიყვანე,ცხოვრებაში ძალიან გამოგადებიან! მაგრამ,რაღა უნდა გამიკვირდეს?სადაც მინისტრობაზე უარი თქვი...
- მაშკასთან არც კი გაბედო და ნატალია ახსენო,დედა.
თითი გამაფრთხილებად აუქნია და კარს მოშორდა.
- შენც და შენი დაც უტვინოები ხართ,ნამდვილი უტვინოები!
ნანიკოს ხმა ნელნელა სუსტებოდა,როცა საკუთარი საძინებლისკენ დაიძრა თაბაგირი და კარი გააღო თუ არა,ფანჯარასთან მდგარ მაშარელს გახედა.
- ყველაფერი მესმოდა.
სევდიანი ხმით ამოილაპარაკა ბარბარამ და იგრძნო,როგორ მიუახლოვდა მამაკაცი უკნიდან,თიითები მკლავებზე აატარა და კისერში ნაზად აკოცა.