შენ მიყვებოდი ამბებს ჩემამდელს,
მე კი შენამდელ აზრთან ვდაობდი.
განცდა მწვდებოდა ლამის ყელამდე,
ისე მარტივი თავისთაობით...
მერე შეწყვიტეს თხრობა ტუჩებმა,
და მხოლოდ მზერა ალაპარაკდა.
ყურთან კი ფიქრმა წაიჩურჩულა,
-კარგი იქ არის, სადაც არა ხარ!..
დრომ გაიხსენა წუთი მსგავსების,
ეს უკვე იყო-ს მინიშნებებით,
ნახევარ მთვარეს სურდა ავსება
იმ ცალი გვერდის, ღამის ვნებებთან...
ყვებოდა წამი ამბავს წუთებთან,
შეჩერების რომ იყო თანახმა.
ფიქრი კი ცდილობს ჩემს დარწმუნებას,
რომ იქ უფრო სჯობს, სადაც არა ხარ!..