***
გარინდული იწვა ქაფიან აბაზანაში და ამოსვლა აღარ უნდოდა. ფეხს ითრევდა, ესიკვდილებოდა სანდროსთან შეხვედრა და იმის თქმა, რაც საერთოდ არ შეესაბამებოდა სიმართლეს, მაგრამ იძულებული იყო, ასე მოქცეულიყო, ვერ გადაიტანდა, სანდროს რამე მოსვლოდა. მეტისმეტი იქნებოდა მისი გატანჯული რეალობისთვის და არც საკუთარ თავს არასოდეს აპატიებდა.
დაახლოებით ექვსი საათი იქნებოდა, როდესაც სანდრომ სახლში მიაკითხა.
-რა დაგემართა?-არ ესიამოვნა სოფის გაფითრებული და განერვიულებული სახე რომ დაინახა. ზედმეტად კარგად იცნობდა მის თითოეულ მიმიკას.
ქალი მაშინვე მივარდა და ჩაეხუტა. იცოდა, რომ უკანასკნელად ეკვროდა საყვარელ ადამიანს. გამოთხოვების ნიშნად ღრმად შეიგრძნო მისგან წამოსული სითბო და სიყვარული. აღარ მოეშვა, მასთან ყოფნის დროს იხანგრძლივებდა და ცოტა ხნის შემდეგ მის მკლავებს ცრემლით დანამვა და კოცნა დაუწყო. მამაკაცს ქალის საქციელი ეუცნაურა, გულმა ცუდი უგრძნო, თავი ააწევინა, თვალებში ჩახედა და ეჭვით ჰკითხა:
-რა გჭირს?
-სანდრო,- ნელ-ნელა დაშორდა მამაკაცს და ზურმუხტისფერი თვალები დაბლა დახარა,- შენთან ვერ დავრჩები.
-რა?- თვალის გუგები გაუფართოვდა სანდროს,-ამას რატომ ამბობ?
-არ შემიძლია.
-რატომ?
-ჩემი შენთან ყოფნა უბედურების მეტს არაფერს მოგიტანს. ასე აჯობებს, დამიჯერე. წადი და აღარასოდეს გამიხსენო.
-არაფერი მესმის. აქამდე იმის უფლებაც არ მქონდა, მომეკითხე, დამერეკა, ან სასიყვარულო მესიჯი მომეძღვნა შენთვის. როცა ისევ ვიგრძენი, ჩემი ხარ და იმედის ნაპერწკალი ჩამესახა, რომ პირველ და ერთადერთ სიყვარულს ვიბრუნებდი, ყველაფერი ისევ იმ გაურკვევლობას უბრუნდება? ასეთი რა მოხდა?
ქალი გაჩუმდა. სანდრო მაშინვე მიხვდა ყველაფერს და ტყვიანაკრავივით ყვირილით მივარდა:
-ხომ გაგაფრთხილე, რომ ჩემს გარეშე ლევანს არ გაჰკარებოდი? რა გიქნა?
-არაფერი.
-ნუ მატყუებ! ვხედავ რა დღეშიც ჩაგაგდო. დაგემუქრა? მითხარი რა გაგიკეთა, რომ ასეთ მდგომარეობამდე მიგიყვანა?- თითებით დაჰფოფინობდა სოფის და დაკვირვებით უთვალიერებდა სხეულს,-რატომ გაქვს მაჯებზე ეს ჩალურჯებები?- კიდევ მეტად გაგულისდა სანდრო, -იმას მოვუტ/ყნავ კარგებს და კეთილებს!
-რასაც გეუბნები, დამიჯერე. არ გინდა ეს ლაპარაკი.
-რა გითხრა ასეთი? დაშინებულს ჰგავხარ. ფეხებსაც ვერ მოგჭამს. არ შეგეშინდეს. მე შენთან ვარ. არაფერია იმაში დანაშაული, როცა ადამიანი საკუთარ თავს ეძებს და არაფერია იმაზე სანუკვარი, როდესაც პოულობს. შენ ხომ დარწმუნდი, რომ ლევანი არ გიყვარს და ჩემთან ყოფნა გინდა? ახლა მე მიმიშვი და ყველაფერს მოვაგვარებ.
როგორ უნდოდა სოფის მისთვის სიმართლე ეთქვა, მაგრამ სამწუხაროდ პირში წყალი ჰქონდა დაგუბებული და მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, სიტყვაც არ დაეძრა ლევანთან დადებული გარიგების შესახებ.
-რისი გეშინია? მითხარი, რისი გეშინია?-არ ეშვებოდა მამაკაცი.
-ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით, ლევან მდივანს მივყვები ცოლად. გეხვეწები, მეტი შეკითხვა აღარ დამისვა.
-სანამ არ მეტყვი, რა ჯანდაბა მოხდა, თავს არ დაგანებებ. გიყურებ და გატყობ, რომ მატყუებ, არ ამბობ სიმართლეს!
სოფიმ დასიებული თვალები მოიწმინდა და განაგრძო:
-მე ვერ მივატოვებ ჩემს კარიერას და ვერც ლევანს. ის არ იმსახურებს ჩემგან ასეთ მოპყრობას. არ ვარ მზად, შენ დაგიბრუნდე. არც იმ ცხოვრებისეული სირთულეებისთვის ვარ მზად, რომელიც ხელმეორედ უნდა გავიარო.
-რა გააკეთა ლევანმა, გარდა იმისა, რომ გვერდში დაგიდგა? მეც გავაკეთებ იგივეს. არ მესწავლება საყვარელ ქალს როგორ უნდა მოვუფრთხილდე და ხელი შევუწყო. გინდა აქ დავრჩეთ, გინდა სხვაგან წავიდეთ და ახალი ცხოვრება გავაგრძელოთ. ია-ვარდებით დაფენილი გზა არ გვექნება. თავდაპირველად გაგვიჭირდება, მაგრამ ჭკვიანი და შრომისმოყვარე ხალხი არსად იკარგება. იქაც დაგინახავენ, შეგამჩნევენ და დამიჯერე, ყველაფერი ისე იქნება, როგორც ჩვენ ორს გვაწყობს.
-და რატომ უნდა დავიწყო იმისთვის ბრძოლა, რაც უკვე მაქვს? - სოფის ყველაზე მეტად გაუჭირდა სანდროსთვის ამ სიტყვების თქმა, მაგრამ იცოდა, რომ ეს აუცილებლად უნდა ეთქვა.
-რა გამოდის? მზად ხარ, სიყვარულზე უარი თქვა და იმ მამაკაცთან იცხოვრო, ვინც არ გიყვარს, ოღონდ შენს თავს და კარიერას საფრთხე არ შეექმნას? იცი ამ სიტყვების მერე შენნაირ ადამიანებს რა ეწოდებათ?
-წინდახედული ადამიანები.
-მე უფრო სხვას ვიტყოდი,- ბრაზისგან ყელზე ვენები დაებერა სანდროს.
-ძალიან გთხოვ, საუბარი შევწყვიტოთ და წადი.
-არსად წასვლას არ ვაპირებ, ვიდრე არ მეტყვი ეს ჩალურჯებები საიდან მიიღე.
-წავიქეცი.
-ნუ მატყუებ, სიმართლე თქვი!
-არ გატყუებ.
სანდრო სოფის მიუახლოვდა, იდაყვებამდე ჩამოწეული მაისური ორივე მკლავზე აუწია და უკეთესად დააკვირდა. შემდეგ ტანზეც რომ შენიშნა სისხლჩაქცევები, მთელი სისასტიკით აღრიალდა:
-ეს არის წაქცევისგან მიღებული დაშავებები? ამის გამკეთებლის დედას შევე/ცი!
სოფიმ სწრაფად ჩამოიწია მაისური და ორივე მკლავი კვლავინდებურად დაიფარა:
-შენ არავინ გეკითხება. მე ასე მაწყობს და იმასთან ვრჩები. მორჩა და გათავდა! დავასრულოთ საუბარი და წადი აქედან! გითხარი უკვე, რომ შენთან არ დავბრუნდები.
მამაკაცი უყურებდა გამოუვალ მდგომარეობაში ჩავარდნილ საყვარელ ადამიანს და გული ორ ნაწილად ეხლიჩებოდა:
-მე ჯალათი არ ვარ, რომ მეც ზოგ-ზოგიერთი კაცმაცუნებივით დაგაშინო და ძალით რამე გაგაკეთებინო. გეუბნები, რომ დაგეხმარები, მაგრამ აქაც ხელს მკრავ და ფეხებზე მიკი/დებ. რადგან ასე მოითხოვ, წავიღებ ჩემს სიყვარულს და წავალ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რასაც დღეს აკეთებ, არასწორია. ძალიან ცოტა ხანში ინანებ და როცა ირგვლივ მიმოიხედავ, არცერთი ადამიანი არ გედგება გვერდით ისეთი, რომელსაც ეყვარები და ფეხზე წამოსადგომად ხელს მოგაშველებს. დანისლული გზების კი არ უნდა გეშინოდეს, ან ცარიელი ჯიბის, ან კბილებამდე შეიარაღებული ადამიანების, არამედ შენი სიმხდალის უნდა გეშინოდეს პირველ რიგში, რომელიც ჩემს თვალში საცოდავ ადამიანს გამსგავსებს.
-მე მხდალი არ ვარ,-ყურში ცუდად მოხვდა სანდროს სიტყვები.
მამაკაცმა გასასვლელისკენ გასწია, თუმცა ცოტა ხნით შედგა და უკანმიუხედავად თქვა:
- ხარ! -შემდეგ კარის სახელური ჩამოსწია და იქაურობა სწრაფად დატოვა.

***
-სანდრო ლიჩელი თქვენ ხართ?- სადარბაზოდან გასულს ტანმაღალი მამაკაცი გადაეღობა და სერიოზული სახით დააცქერდა.
-მე ვარ, რამე პრობლემაა?-წარბი ასწია სანდრომ.
უცნობმა შავი ტოიოტას ჯიპისკენ გაიხედა და წამშივე გაჩნდა ორი მასსავით ზორბა მამაკაცი, რომლებიც მაშინვე სწვდნენ და მანქანისკენ ძალით გაათრიეს.
-ხელი გამიშვით, თქვე ნაბოზ/რებო!- ზიზღით გამოსცრა სანდრომ, თუმცა არცერთი მათგანი არ უსმენდა.
მანქანა სწრაფად მოწყდა სოფის კორპუსის ეზოს.
-ვისი დავალებით მოქმედებთ? ვინ ხართ? რა გინდათ?
-ადგილზე რომ მივალთ, ყველაფერს იქ გაარკვევ. ზედმეტი კითხვებისგან თავი შეიკავე, თუ ძმა ხარ,- გაბეზრებულმა ერთ-ერთმა გამტაცებელმა სახე დაღრიჯა და ხელების წებვადი ლენტით შეკვრა დაუწყო.
-თფუ, თქვენი! - სახე აელეწა სანდროს.
-ძალიან ბობოქრობ, ხომ იცი?- სარკიდან ბოროტი სახით გახედა საჭესთან მყოფმა.
სანდრო სავარაუდოდ ხვდებოდა, რომ მისი გატაცების ამბავი ლევან მდივნის სახელს უკავშირდებოდა და რაც უფრო მეტად ფიქრობდა ამ საკითხზე, მით უფრო მეტად ერეოდა მის მიმართ მიმართული ბრაზი და სიძულვილი.
ცოტა ხანში ქალაქიდან შორს მდებარე დაუსრულებელ, ხუთსართულიან მიტოვებულ შენობაში აღმოჩნდნენ. სანდროს დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად, მაინც მოახერხეს და ხელ-ფეხ შეკრული დაახვედრეს ლევან მდივანს. სკამზე უმოძრაოდ მყოფ მსხვერპლს ცივად მიუახლოვდა, ხელით ნიკაპი აუწია და ზიზღით დახედა:
-ამას ეძებდი და მიიღე კიდეც. საინტერესოა, ჩართე სიცოცხლის წამზომი?
-რა ჩემი ყ/ლე გინდა, ჩმორო კაცო?- ზიზღითვე უპასუხა გატაცებულმა.
ლევანმა ვეღარ მოითმინა და მუშტი გაუქანა. სანდროს სიმწრისგან ჩაეცინა:
-დაბმულ ადამიანს რომ ურტყამ, კაია, არა, ქვეშაჯ/ვია? ისე ვერ გამისწორდები?
-შენი დედის პირში შე/ვეცი, შე ნაბიჭ/ვარო!- ხელმეორედ გაუქანა ლევანმა მუშტი დაბმულს.
სანდროს ცხვირიდან სისხლმა იჩქეფა, თუმცა ამ ფაქტს ოდნავადაც არ გაუტეხავს იგი:
-შენ ის გბოღმავს, რომ სოფის არ უყვარხარ.
-მე ის მბოღმავს, რომ ჩემს ქალს შეეხე. ახლა პატრონი რომ მოგეტყ/ვნება, მერე აღარ ილაპარაკებ ეგრე.
-სოფი შენი არასოდეს იყო და არც იქნება. ეგ დაიმახსოვრე, რომ ის ყოველთვის ჩემზე იფიქრებს.
-ის ჩემი ცოლი გახდება. აი, შენ კი სხვისას რომ ეპოტინები, ამის გულისთვის სიცოცხლე ამოგხდება და ხვალ-ზეგ შენს დამპალ სხეულს ჭიაყელები დაუწყებენ ჭამას.
-მე თუ ჩემს სიყვარულს შევეწირები, ეგ არაფერი. სამაგიეროდ, ჩემი გამარჯვებული სახე ყოველთვის ჩაგრჩება შენს დამპალ მეხსიერებაში.
-რომელ გამარჯვებაზე მელაპარაკები? ქალს რომ თავ-გზა აუბნიე და შეაცდინე, იმას გამარჯვებას ეძახი?
-მე სოფი არ შემიცდენია. ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს და ის მოხდა, რაც ადრეც ხდებოდა. აი, შენ კი ვინ ჩემი ფეხები ხარ, რომ მურმანის ეკალივით ასე უშნოდ შემოეტენე? შეცდენით შენ შეაცდინე, როდესაც ფული დაანახე, რაღაცებს დაპირდი და შენზე პატარა ასაკის გოგო საწოლში შეიტყუე. საინტერესოა, სინდისი არ გაწუხებდა, როდესაც ლამის შვილის ტოლ გოგოსთან იწექი?
-გაჩუმდი!- თვალები დაუბრიალა ლევანმა და კიდევ უთავაზა მორიგი მუშტი.
სანდროს ტუჩი გაუსკდა და მთელი პირი სისხლით ამოევსო. სიმწრისგან გადააფურთხა და გააგრძელა:
-ხელ-ფეხი შემიხსენი და ისე დავილაპარაკოთ, ყოველგვარი იარაღის და დამხმარეების გარეშე. მიდი აბა, თუ რამის ტრ/აკი გაქვს.
-შენნაირ ლაწირაკებზე არ ვცდები. ისიც ზედმეტი იყო დრო რომ გამოვყავი და გელაპარაკე. ახლა ეს სამი მოგხედავს, მე აქ აღარაფერი მესაქმება,-ჯიბიდან ცხვირსახოცი ამოიღო და ხელების წმენდას შეუდგა.
-უკავ იხევ, პიდარ/ასტო? მაშინ აქ რა აზრი ჰქონდა შენს მოსვლას?
-სიკვდილის წინ ჩემი პიდარ/ასტი როჟა რომ გენახა და სახეში ეს საჩუქარი მიგეღო,- სანდროს შეაფურთხა და შორიახლოს მდგომ გამტაცებლებს თვალით ანიშნა, რომ დანარჩენი თქვენ იცითო.
ლევანმა იქაურობა დატოვა. სამმა გამტაცებელმა დაბმულ სანდროს ჯერ იქამდე ურტყეს, სანამ არ გათიშეს, შემდეგ უმოწყალოდ ნაცემს ხელ-ფეხი შეუხსნეს და მესამე სართულიდან გადააგდეს.

***
სოფი თავის თავის დასამარებას გლოვობდა. წინასწარ იცოდა, რომ ლევანთან დაბრუნებით მის ცხოვრებაში ბევრი რამ აღარ იქნებოდა იგივენაირად. მასთან გატარებული თითოეული წუთი ჯოჯოხეთის კუპრივით გაუსაძლისი იქნებოდა, მაგრამ ისიც არაჩვეულებრივად ესმოდა, რომ სამწუხაროდ ვეღარაფერს შეცვლიდა, სინამდვილეს თვალებს უსწორებდა და თავი ძალიან უძლური მიაჩნდა. ჩემოდანი ჩაალაგა და ბინის კარი გამოიკეტა. მიდიოდა ახალ სახლში, სადაც ცხოვრების ახალი ნოტიდან დაწყება საერთოდ არ ეხალისებოდა და ღმერთს უამრავ კითხვას უსვამდა. ეკითხებოდა მისი ობლობის განაჩენზე, გაჭირვებაში ჩავარდნილ პატარა ბავშვზე, რომელსაც მუდამ რაღაც ენატრებოდა და სხვას შესცქეროდა იმ იმედით, რომ უწილადებდა, იმედგაცრუებებზე და გამართლებაზე, საკუთარ სიმართლეზე და შეცდომებზე... თავი აბურდული ძაფებით სავსე ტომარად ექცა.
სახლში შესულს ლევან მდივანი კმაყოფილი სახით შეეგება და ჩემოდნის შეტანაში დაეხმარა:
-დროულად მოხვედი. ერთ საათში ტელევიზია მოდის, მე და შენ უნდა გადაგვიღონ.
-რა საკითხზე?- გულგრილად ჰკითხა ქალმა.
-ქალაქში ცნობადი სახეები ვართ. საზოგადოებას ყოველთვის აინტერესებს ასეთი წყვილების სიყვარულის ამბავი და საქორწილო სამზადისთან დაკავშირებული ამბები.
-არავისთან შეხვედრის სურვილი და მითუმეტეს, ბედნიერი ქალის როლის თამაშის უნარი არ მაქვს,-თავი გააქნია სოფიმ,- უთხარი, რომ არ გვცალია, რამე მოიფიქრე.
ლევანი წინ ჩამოუდგა, გაშლილი თმა ყურებზე გადაუწია და სახეზე ღიმილი აუთამაშდა:
-როგორ არა, საყვარელო. შენ ისეთი კარგი მსახიობი ხარ, აუცილებლად გაართმევ თავს დაკისრებულ მოვალეობას, ასე არ არის?
სოფის ადუღებულ შინაგან სამყაროს არცერთი ზედმეტი განსაცდელის დამატება აღარ უნდოდა:
-სული ნუ ამომართვი, ლევან. ამდენს ვეღარ გადავიტან.
მამაკაცს მაშინვე სახე შეეცვალა და მკაცრი გამომეტყველებით გაუმეორა:
-ასე, არ არის?
ქალი გაჩუმდა და სხეულში დავლილი შიშისგან თრთოლა დაიწყო.
-მიპასუხე!
სოფიმ თვალები დახუჭა, კიდევ ერთხელ წავიდა საკუთარი სურვილის წინააღმდეგ და თავი დაუქნია.
-ახლა ადი, მოემზადე და საკადრისად შეხვდი სტუმრებს. მე აქ დაგელოდები.
ქალი მორჩილად აუყვა კიბეებს და ლევანის მითითებების შესასრულებლად მოემზადა.

***
ცოტა ხანში ძვირფას ტანსაცმელში გამოწყობილი სოფი მისულ სტუმრებს ძალით აკრული ღიმილით მასპინძლობდა და საქმროსთან ერთად სახლს ათვალიერებინებდა. ინტერვიუს ჩასაწერად მისაღებ ოთახში ჩამოსხდნენ. ჟურნალისტმა პირველი კითხვით ლევანს მიმართა:
-სად და როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
მამაკაცმა სოფის გადახედა და გაუღიმა, შემდეგ პასუხის გასაცემად მოემზადა:
-ჩვენი სიყვარულის ამბავი თბილისის ვანო სარაჯიშვილის სახელობის სახელმწიფო კონსერვატორიაში დაიწყო. მაშინ სოფი დამამთავრებელი კურსის სტუდენტი გახლდათ და სიმფონიურ ორკესტრში მოსახვედრ კონკურსში იღებდა მონაწილეობას.
-რამ მოგხიბლათ მასში?
-შეხედეთ, განა შეიძლება, ასეთი მშვენიერება შეუმჩნეველი დარჩეს? მოგატყუებთ, რომ გითხრათ, მხოლოდ მისმა ნიჭმა-თქო. მასში ეს ორი იმდენად ჰარმონიულად არის შერწყმული, ვერ ვიტყვი, რომ ერთი მეორეს აჭარბებს, ან პირიქით, -გაეცინა და საცოლეს ხელი გადაჰხვია.
იმ წუთებში სოფის უნდოდა, სილა გაეწნა, მაგრამ მაქსიმალურად იკავებდა თავს და ჟურნალისტს კვლავინდებური ღიმილით შეჰყურებდა.
-თქვენ რას იტყვით, სოფი? რით მოგაწონათ თავი ლევანმა?
ქალმა გონება დაძაბა და ძალიან შეეცადა, რომ საქმროს შესამკობი სიტყვები მოენახა ლექსიკონში:
-ძალიან მაფასებს, მუდამ მზრუნველობას იჩენს, არის ძალიან ყურადღებიანი და არ ეშლება ჩემი პატივისცემა. აქვს თავისებური მიმზიდველობა და რა თქმა უნდა, მუსიკის უზომო სიყვარული, რაც ორივეს გვაერთიანებს და უფრო მეტად გვესმის ერთმანეთის.
-ეს სახლი ერთობლივი გემოვნებით მოაწყეთ?
სოფი დაფიქრდა, არ უნდოდა ეთქვა, რომ ინტერიერზე საზრუნავად მხოლოდ მდივანს ჰქონდა ერთპიროვნული გადაწყვეტილებები მიღებული და სინამდვილეში ქორწილამდე ამ თემაზე საუბარი არც მოუწიათ. ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად ლევანი ჩაერთო:
-ეს სახლი იქამდე გარემონტდა და მოეწყო, ვიდრე სოფის გავიცნობდი. მას შემდეგ პატარ-პატარა ცვლილებები ერთობლივად შევიტანეთ, მაგრამ მომავალში თავად სახლის დიასახლისი მიიღებს ძირეულ გადაწყვეტილებებს. სიამოვნებით დავუთმობ ასპარეზს.
-რომელია თითოეულის საყვარელი ადგილი?
ორივემ როიალისკენ გაიხედეს და გაეღიმათ.
-გასაგებია,-ჩაეცინა ჟურნალისტს, -მუსიკოსების ოჯახში სხვა პასუხს წესით არც უნდა ველოდოთ. მოდი, შემდეგი კითხვით უშუალოდ თქვენთან გადმოვალ, ლევან:- რა ვითარებაში სთხოვეთ ხელი სოფის?
მამაკაცმა სოფის თითები თავის ხელში მოიქცია და მოსიყვარულე მამაკაცის და ბედნიერებით სავსე სახით უპასუხა:
-ეს იყო ოკაცეს კანიონში, სადაც კლდეზე კიდული ბილიკის ბოლოში თვალებახვეული გავიყვანე და როცა მოვხსენი, ისე აუტრიალდა ხედები, ლამის იქიდან გადამივარდა,-იუმორი ჩაურთო მამაკაცმა,-ამას დამატებული ბეჭედი და ხელის თხოვნა და მერე მართლა დამჭირდა ხელის შეშველება, რომ რამე არ მოეწია,- გულიანად გაეცინა მაესტროს.
-ასე იყო?- ღიმილით მიუბრუნდა სოფის ჟურნალისტი.
-დიახ, შავი თვალსახვევის მოხსნის შემდეგ შუქმა, სიმაღლემ და ბუნების ულამაზესმა ხედებმა თავბრუსხვევა დამმართეს. ორიგინალური იდეები ნამდვილად არ აკლია, ხშირად მანებივრებს ხოლმე,-დაადასტურა მესხმა.
-საჩუქარი, რომელიც ერთმანეთისთვის გიჩუქებიათ.
პირველი ლევანმა გასცა პასუხი:
-ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი თავად სოფი მესხია, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შემიცვლის.
-ყველაზე დიდი საჩუქარი ის იყო, რაც გუშინ მომიძღვნა და რამაც კიდევ ერთხელ დამარწმუნა რამდენად ძვირფასი ადამიანია, მაგრამ ამას ჩემთვის დავიტოვებ საიდუმლოს სახით და საზოგადოებაში ინტრიგის ელფერს მივცემ,-თბილად უპასუხა სოფიმ, მერე ლევანს შეხედა და მხარზე მიეკრო.
ლევანმა თითებზე მსუბუქად მოუჭირა.
-საქორწილო სამზადისზე რას გვეტყვით?
-ძალიან გვინდოდა, ჩვენს ეზოში გაგვეკეთებინა. უფრო ორიგინალურიც იქნებოდა და მაქსიმალურად ჩვენებური გარემო გვექნებოდა, მაგრამ რადგან ამინდი ხელს გვიშლის, გადავწყვიტეთ, მცხეთაში, კერძოდ სასტუმრო „უნიონის“ რესტორანში გადავიხადოთ,-უპასუხა მდივანმა.
-დიდ წვეულებას გეგმავთ?
-არა სხვათაშორის, გვსურდა ხალხმრავალი არ ყოფილიყო და გადავწყვიტეთ ძალიან ახლობელი ადამიანები დაგვეპატიჟებინა,-კვლავ ლევანმა უპასუხა.
-თაფლობის თვის გატარებას სად გეგმავთ?
-მაგაზე ვერ მოვრიგდით. სოფის ტროპიკული კუნძული და ზღვა ურჩევნია, მე -პარიზი. ალბათ, საბოლოოდ მას დავუთმობ და მივცემ არჩევანის თავისუფლებას.
-ჩემთვის სულ ერთია, მთავარია, შენს გვერდით ვიყო,- ცინიზმით გაჯერებული იყო სოფის სიტყვები, თუმცა ჟურნალისტს ეჭვიც არ შეუტანია ქალის სიტყვებში.
-მე მთავარ კითხვებს მოვრჩი. მოკლე და ძალიან საინტერესო ინტერვიუ გამოვა და ვიდრე წავალთ, პატარა, დამატებითი კადრებისთვის მასალა რომ გვქონდეს, იქნებ დაგვეხმაროთ და მუსიკალურ ინსტრუმენტზე რამე შეგვისრულოთ კიდეც.
-სიამოვნებით,-მაშინვე დაეთანხმა ლევანი, საცოლეს ხელი წელზე მოჰხვია და სითბოთი სავსე თვალებით შეხედა:- იმ დღეს რომ ერთად ვუკრავდით, ის პატარა იმპროვიზაცია ხომ არ შევასრულოთ?
სოფიმ თავი დაუკრა და როიალისკენ წავიდა. წყვილი მუსიკალურ ინსტრუმენტთან მოთავსდა და რამდენიმე წუთის განმავლობაში კამერის წინ სასიამოვნო მელოდია გააჟღერა. ალბათ, პირველად შეასრულა ასეთი უგრძნობი სახით მესხმა. არანაირი ემოციური კავშირი არ იგრძნობოდა მუსიკასა და მას შორის. თითები მხოლოდ ავტომატურად გადადიოდნენ კლავიშიდან კლავიშზე. ლევანს ეს ფაქტი შეუმჩნეველი არ დარჩენია, კარგად იცნობდა სოფის და მის მუსიკასთან დამოკიდებულებას. მიხვდა, მიზეზი თავად იყო და საკუთარი თავის მიმართ ბრაზი მოერია, ქალს კი მთელი გულით უთანაგრძნობდა, მაგრამ არ უნდოდა, ეს ეგრძნობინებინა. იცოდა, თუ სოფიზე სრულ კონტროლს არ აიღებდა, აუცილებლად დაკარგავდა. მარცხს კი არასოდეს და არაფრის დიდებით არ შეეგუებოდა.
ინტერვიუ ლამაზი ჟღერადობით დასრულდა. სოფიმ სტუმრებს გაცილების წინ სასხვათაშორისოდ ჰკითხა, რომელ გადაცემაში გავიდოდა ინტერვიუს ჩანაწერი. თავი მოაჩვენა, რომ მოუთმენლად დაელოდებოდა მის ხილვას და როდესაც შეიტყო, სანდრო ლიჩელის და მისი თანაწამყვანების დილის გადაცემიდან იყვნენ, გული შეეკუმშა და ლევან შეხედა. მიხვდა, ესეც მორიგი „საჩუქარი“ იყო საქმროსგან, რათა კიდევ მეტად გაემწარებინა. როდესაც წავიდნენ, გაწბილებული მივარდა:
-ამდენი ტელევიზია, ჟურნალი, გაზეთი და გადაცემა არსებობს. მაინცდამაინც “FDC” და დილის გადაცემა რატომ, ლევან? რა გათვლა გქონდა?
-მე არაფერ შუაში ვარ. თავად დამიკავშირდნენ და მთხოვეს, მოვალთ და ჩაგწერთო. უბრალოდ დაემთხვა, ძვირფასო. მეტი არაფერი,-მხრები აიჩეჩა ლევანმა და ხელები გაშალა.
ვიდრე სოფი კიდევ რამეს ეტყოდა, მობილურ ტელეფონზე ილანასგან შესულმა ზარმა მოწყვიტა მამაკაცთან საუბარს და ყურადღება მეგობარზე გადაიტანა:
-გისმენ, ილ, როგორ ხარ?
მეორე მხრიდან ატირებული ილანას ხმა მოესმა:
-მე კარგად, მაგრამ სანდროა ძალიან ცუდად.
-რა დაემართა?-შეწუხებულმა წარბები შეკრა და გულისცემა გაუხშირდა.
-სადღაც უპოვიათ, სასტიკად არის ნაცემი. არც ერთი ძვალი მრთელი არა აქვს. როგორც ამბობენ, ჯერ სცემეს და შემდეგ შენობიდან გადმოაგდეს. პირველ სართულზე თავი რკინის ღია კარისთვის ჩამოურტამს და აბსოლუტურად გათიშულია, კომაშია სოფი.
სოფის სახე მოექუფრა და ძარღვებში სისხლი გაეყინა:
-შეუძლებელია. არა, არა, ეს შეუძლებელია!- ტირილი აუვარდა და სიტყვებს ვეღარ აბამდა ერთმანეთს.
-ჰო, მანანა დეიდა და გურამი ბიძია ახლახან ექიმთან იყვნენ და ძალიან არადამაიმედებლად ულაპარაკია. თავის ქალა აქვს გაგლეჯილი, ტვინიც დაშავებული. ხომ გესმის ეს რას ნიშნავს? შესაძლოა გონზე საერთოდ ვერ მოვიდეს და თუ ეს მოხდება, არ არის გამორიცხული, რომ ამნეზია განუვითარდეს და ვერავინ იცნოსო.
-ღმერთო, არა! რას მეუბნები?-ტელეფონი გაუვარდა ხელიდან.
-რამე მოხდა? - მშვიდად იკითხა ლევანმა.
სოფი ტელეფონს დასწვდა და ილანასთან საუბარი გააგრძელა:
-რომელ საავადმყოფოში ხართ? მომწერე, უკვე გზაში ვარ,- გაუთიშა და ლევანისთვის არც უპასუხია, ისე გავარდა კარისკენ.
-სად მიდიხარ?-მკლავში სწვდა მდივანი.
-სანდრო,-ამოიღნავლა და პირზე ხელი აიფარა.
-კიდევ იმ ნაბიჭ/ვარს ახსენებ? როგორ ბედავ?! - ხმას აუწია მამაკაცმა.
-ეს შენ ჩაიდინე? ეს არაადამიანობის მორიგი მაგალითი შენ ჩაიდინე?- აყვირდა სოფი.
-ვისი გულისთვის მეჩხუბები, გოგო? შენ ნორმალური ხარ?
-სანდროს მხოლოდ ერთი მტერი შეიძლებოდა ჰყოლოდა. ვისთვის რა უნდა დაეშავებინა? ეს შენ გააკეთე, ლევან? გამოტყდი, რომ კიდევ ერთი ნაძირლობა გააკეთე,- ქალმა თავი ვეღარ შეიკავა და მისთვის სილა უნდა გაეწნა, მაგრამ ლევანმა ხელი მაჯაში სტაცა და მაგრად მოუჭირა:
-მეორედ იგივეს გაბედავ და სილის გაწვნას მონატრებად გაგიხდი.
-გამიშვი!- ცრემლები ახრჩობდა ქალს და ტკივილისგან იკლაკნებოდა.
-სად მიდიხარ?
-საავადმყოფოში. სანდრო უნდა ვნახო.
-ახლა კარგად მომისმინე! აქ დაეგდები და დღეიდან სახელი „სანდრო“ მეორეჯერ აღარ წამოგცდება და ასევე გეკრძალება ილანასთან და სხვა მეგობრებთან კონტაქტი, რომლებსაც მე არ ვიცნობ.
-რა?- თვალები გაუფართოვდა სოფის.
-მშვენიერი სმენა გაქვს. მეორედ არ გავიმეორებ.
-ილანასგან რაღა გინდა?
-მინდა.
-რას ერჩი?
-არა მარტო მაგასთან, ყველა პიროვნებასთან გიკრძალავ ურთიერთობას, რომლებთანაც სანდრო საერთო ნაცნობი გყავს.
- ხომ იცი, რომ ილანასთან არ შევწყვეტ კონტაქტს. დასავით მიყვარს და თან ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო განსაკუთრებით ვჭირდები.
-მე უკვე ვთქვი ჩემი. ახლა დივანზე ჩამოვჯდები და ვიდრე ბიზნეს პარტნიორებისგან გადმოგზავნილ საქმეს გავეცნობი, გვერდში მომიჯდები და სათითაოდ დაბლოკავ ყველა მეგობარს, რომელთანაც საერთო ნაცნობი სანდრო ლიჩელი გყავს.
-ამას არ გავაკეთებ,-თავი გააქნია სოფიმ.
-გააკეთებ.
-არ გავაკეთებ.
-აუცილებლად გააკეთებ.
-რა ჯანდაბა გინდა? აიღე იარაღი და ბარემ მომკალი. რაში გჭირდები ასეთი დამცირებული და ყველა მხრივ განადგურებული?- აღრიალდა სოფი და სიმწრისგან კედელს დაუწყო მუშტების დარტყმა.
-მორჩი პანიკებს!-ხმა აიმაღლა ლევანმა, ხელები დაუჭირა და დააცადა, სიმწრისგან გავარვარებული როდის დაწყნარდებოდა.
დადუმებული სოფი კედელს გაყინული სახით მიეყრდნო. ლევანმა მოახერხა და საღად აზროვნების უნარი დაუკარგა. იმ წუთებში ჭკუა აღარ მოეკითხებოდა. მამაკაცმა როგორც კი ოდნავ დამშვიდებული იხილა, მოშორდა და ელექტრონული ფოსტის წასაკითხად დივანზე ჩამოჯდა. ქალი რამდენიმე წუთით იდგა გაუნძრევლად. ყველა ფიქრი და გრძნობა ერთმანეთში ცომივით ეზილებოდა და კიდევ უფრო დიდ აბდაუბდას ქმნიდა. მოეჩვენა, რომ ერთადერთი გზა, რაც ლევანის მტარვალობისგან იხსნიდა, მისი მოკვლა იყო. მარმარილოთი გაწყობილი შანდალი აიღო და უკნიდან ნელ-ნელა დაუწყო მიპარვა. საშინელი სიბრაზე სძალავდა. მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა-გამოესალმებინა სიცოცხლეს. უნდოდა, თავში იქამდე ერტყა, სანამ მის სისხლში არ ამოისვრებოდა და წითლად გადაღებავდა იქაურობას. მხოლოდ ასე იგრძნობდა შვებას, მხოლოდ ასე ამოისუნთქავდა, მხოლოდ ასე იპოვიდა სამართალს, როდესაც თვალწინ უსულოდ დაგდებულ ლევანს იხილავდა. ფეხაკრეფით მიუყვებოდა სამეულისკენ და როდესაც მიუახლოვდა, შედგა, მძიმე შანდალი ჰაერში აღმართა და მსხვერპლი მიზანში ამოიღო. სულ რამდენიმე წამი ეჭირა ზევით. მასში ჩასახლებული ეშმაკი ანგელოზს ებრძოდა. ხან ერთი იმარჯვებდა, ხან მეორე. დაუნდობელი ბრძოლა გაემართათ - აქეთ-იქით ექაჩებოდნენ და სხეულს უწყვეტდნენ. ბოლოს მაინც სოფის ნათელმა მხარემ იმარჯვა, გონება გაუნათდა და მოსაკლავად ვერ გაიმეტა, თუმცა მაშინვე გაახსენდა სანდროს სიტყვები: „ დანისლული გზების კი არ უნდა გეშინოდეს, ან ცარიელი ჯიბის, ან კბილებამდე შეიარაღებული ადამიანების, არამედ შენი სიმხდალის უნდა გეშინოდეს პირველ რიგში, რომელიც ჩემს თვალში საცოდავ ადამიანს გამსგავსებს.“
სოფიმ შანდალი ხელიდან გააგდო, ძირს დაეცა და საკუთარი თავი შეებრალა. გადაწყვიტა, თავი ლაჩრობისთვის დაესაჯა, ისევ ხელი დაავლო შანდალს და თავს ზიანის მიყენება თითების დაჩეჩქვით დაუპირა. ლევანი გადარეულივით მივარდა და შანდალი ხელიდან გამოსტაცა:
-სულ გაგიჟდი? ეს რამ გაფიქრებინა?
-გავგიჟდი, ჰო. შენ გამაგიჟე!
-რასაც ვაკეთებ, ისევ შენი კეთილდღეობისთვის არის საჭირო, დამიჯერე.
-რატომ მართმევ ჩემს თავს?-ამოიღნავლა ქალმა.
-შენ ისევ შენ ხარ, საყვარელო. ეს რამ გაფიქრებინა?-ლევანმა მისი თითები ტუჩებთან მიიტანა და ამბორი დაუწყო.
-არ ვარ მე. ეს მე არ ვარ. სოფი წავიდა, შენ გააქციე.
-მოდი ჩემთან და შეეცადე, დაწყნარდე. მერე მშვიდ გონებაზე მე და შენ სადმე წავიდეთ და ყველაფერზე დავილაპარაკოთ, კარგი?
-ილანა არ წამართვა, გთხოვ.
-ახლა ასეა საჭირო, მერე ვნახოთ,-გულზე მიიკრა აქვითინებული ქალი, თავადაც მასთან ერთად განიცდიდა მის მდგომარეობას და წარამარა შუბლზე კოცნიდა.

***
არც იმ დღეს და არც შემდეგ დღეებში სოფის არცერთ ძველ მეგობრებთან კონტაქტი არ ჰქონია. იმის მიუხედავად, რომ ისინი ყოველთვის ახსოვდა, შექმნილი ვითარება არ აძლევდა საშუალებას, მისთვის საგანგებოდ აშენებული კედლები გაერღვია და სხვა გარემოში გადასულიყო.
ლევან მდივანმა არაჩვეულებრივად და ძალიან ბუნებრივად აიტაცა „გათიშე და იბატონეს“ პრინციპი. დანაწევრებული და მარტოდ მყოფი სოფი იდეალურად სამართავი გახდა. პირველ ხანებში ხშირად იკეტებოდა ოთახში და იქიდან არ გამოდიოდა. შემდეგ ისევ ლევანის დიდი ძალისხმევით და მონდომებით მარიონეტად ქცეული ქალი მუსიკასაც მიუბრუნდა და მხოლოდ მასში პოულობდა გაუსაძლისი ყოფის სიმსუბუქეს. დაცარიელებული სხეული მუსიკამ თანდათანობით აუვსო, განუახლა და ძალა შეჰმატა. დროთა განმავლობაში ზედმეტად გადაყოლილი ლევანით აგრესიის მსხვერპლმა მის მიმართ კვლავ სიმპათია და მიზიდულობა იგრძნო. თავს აჯერებდა, რომ ბედმა საუკეთესო მეორე ნახევარი მოუვლინა.
სიცრუის სადგურში ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდა. იქ თავად ადამიანებიც არ იყვნენ საკუთარ თავებთან მართლები, თუმცა ამას არავინ დაეძებდა.
წყვილი თითქმის სულ ერთად დადიოდა საერთო ნაცნობებში, სადაც მაქსიმალურად კონტროლდებოდა სოფის ყველა ურთიერთობა.
როგორც შეთანხმებულები იყვნენ, ქორწილი ვიწრო წრეში აღნიშნეს. სოფის მხრიდან არცერთი ძველი მეგობარი არ იყო დაპატიჟებული. სტუმრებში მთლიანად ლევან მდივნის ნაცნობ-მეგობრები და ნათესავები ერივნენ.
ძველებური აყალმაყალი მიილია, დატრიალებული ქარიშხალი ჩადგა და არეულობა სიმშვიდემ ჩაანაცვლა.
ქორწილის შემდეგ, რამდენიმე თვეში ლევან მდივანმა ამსტერდამის ოპერისა და ბალეტის თეატრიდან სამუშაო მიწვევა მიიღო. წყვილი გარკვეული დროით საზღვარგარეთ დასახლდა და იქ განაგრძობდა საქმიანობას.
მიუხედავად იმისა, რომ ლევან მდივანს ბიზნესის გამო თვეში სამჯერ მაინც უწევდა საქართველოში ჩასვლა, საწუწუნო მაინც არაფერი ჰქონდა, ჩადებულმა ფინანსებმა მილიონობით ლარის და დოლარის ბრუნვა და მოგება აჩვენეს, თუმცა ეს ფაქტორი სავსებით არ განსაზღვრავდა, ან მას, ან სოფის საყვარელი საქმიანობისთვის თავი დაენებებინათ.
სოფის სულიერმა მდგომარეობამ ხელი შეუწყო, უფრო მეტად გადასულიყო მუსიკაში, ვიდრე აქამდე იყო და შედეგიც მალე მიიღო- გარდა იმისა, რომ სხვადასხვა ქვეყნებიდან კონცერტებზე გამოსასვლელად შემოთავაზებები ჰქონდა, ამსტერდამის მუსიკალური ხელოვნების აკადემიაში ფორტეპიანოს ინსტრუქტორად მიიწვიეს.
ცოლ-ქმარი ახლად შეძენილი მეგობრების წრეში ხშირად ესწრებოდნენ ექსპერიმენტულ მუსიკალურ საღამოებს, სადაც არაერთხელ აჟღერებდნენ ერთობლივ ნამუშევრებს , რომლებიც კლასიკური მუსიკისა და ქართული ფოლკლორის სინთეზს მოიცავდა. ამგვარი ხერხებით ქართული ჰანგების ერთგვარ პოპულარიზაციასაც ეწეოდნენ და როდესაც მოწონებას იღებდნენ, სიამაყით აღნიშნავდნენ, რომ მათი შემოქმედების გამორჩეულობის საიდუმლო მათსავე ფესვებს წარმოადგენდა.
მალე წყვილის ცხოვრება ახალმა ინტერესმა და მოლოდინმაც ჩაანაცვლა. ერთ დღეს, ქალთა საკონსულტაციო ცენტრიდან გამოსულმა სოფიმ ლევანს გაბრწყინებული თვალებით ახარა, რომ მალე მშობლები გახდებოდნენ. თავის შესაფარებელ ფსიქოლოგიურ სამყაროს რეალური სინამდვილიდან ერთი ნათელი წერტილიც მიემატა და ახლა მეტი მიზეზი ჰქონდა, დროებით სიცოცხლე გაეხანგრძლივებინა.
ძველი ნელ-ნელა იდევნებოდა აწმყოდან, აწმყო კი ახალ-ახალ სურათებს ხატავდა მომავლისთვის.

***
არასაკმარისი სამხილების გამო, სანდრო ლიჩელის საქმე გამოუძიებელი საქმეების სიისკენ ინაცვლებდა. მთავარი დამნაშავე კვლავ ბედნიერი სახით განაგრძობდა სატანის მოციქულობას და სხვების ცხოვრების რბევას.
სიცოცხლისა და სიკვდილის ზღვარზე მყოფ სანდრო ლიჩელს ერთი წლის თავზე ოფიციალურად დაუფიქსირდა სიკვდილი. მედიკოსებმა მშობლები დაარწმუნეს, რომ თავის ტვინის სრული კვდომის შედეგად მისი მდგომარეობა აღარასოდეს დაადგებოდა გამოკეთების გზას და იგი აპარატიდან გამორთეს.

***
დიდი ხნის ბრძოლის შემდეგ ილანა პოლსკაია სიმსივნისგან საბოლოოდ განიკურნა და ცხოვრებას ძველებური ხალისით და შემართებით დაუბრუნდა. რა თქმა უნდა, ამაში კვლავ დიდი წვლილი მიუძღოდა სოფი მესხს, რომელიც მისგან მალულად პირად ექიმთან განუწყვეტელ კავშირებს ამყარებდა და გადარიცხული ფინანსებით პაციენტს იმის ილუზიას უქმნიდა, რომ სხვადასხვა პროექტებში ჩართულობების წყალობით დახმარებებს მოიპოვებდა.


დასასრული