მთელი ღამე მესიზმრებოდა თუ როგორ მილოკავდა მთელ სხეულს ვაჩე. მკბენდა მკოცნიდა მიწოვდა სხეულის თითოეულ კვარტალს, ორივე დაღლილები და ს*ქსისგან გათანგულები ვიყავით. მთელი დღე და ღამე რომ გავეჟიმე ალაბთ არ მომბეზრდებოდა. შემდეგ მახსენდებოდა ნენს ცრემლიანი თვალები და ნატკენი გული, დეპრესია და მოსიარულე გვამად ქცევა. თვალებში ვეღარ ვუყურებდი ჩემს დაქალს უკვე. რადგან მისი საყვარელი ადამიანი ჩემს გონებაში ყველა პოზაში მხმარობდა. ჩვენ კი არ გვბეზრდებოდა ერთმანეთით ტკბობა. ნენე სიხარულით გვიყვებოდა თუ რა ბედნიერი იყო ვაჩეს რომ შეურიგდა. თვალები ბედნიერებისგან უბრწყინავდა მე კი მისი შეყვარებულის ფართო ასოს ჩემში ვგრძნობდი და ვსველდებოდი.
იმ დღეს რატი და ბიჭები მოვდინენ სახლში ზედმეტად ადრე. ვაჩეს გარდა... პოკერს უნდა ჩავუსხდეთო ასე განაცხადეს. რატომღაც თქვენთვის არასდროს მომიყოლია რატისა და ვაჩეს ერთ-ერთი ბავშვობის მეგობარზე და საუკეთესო ძმაკაცზე ნიკუშა ფარქოსაძეზე. ჩემი სკოლელი იყო. წლებისწინ ამიხსნა სიყვარული თუმცა ამდენი დევნის შემდეგ ცოტახანს შეწყვიტა აქტიურობა. ამის მიზეზს ვერ ვგებულობდი, მაგრამ დიდად არც დავინტერესებულვარ. ძალიან მარგი ბიჭი და ერთგული მეგობარი იყო. შორიდან ყოველთვის ვგრძნობდი მის მზერას და ყურადღებას. ისევ იმას გრნობდა ჩემს მიმართ, რასაც წლების წინ. ამას ვხვდებოდი...
ბიჭები ღიმილით მოვიკითხე და გოგონებთან გავედი სამზაეულოში.
- აუუ ამზაფხულს არსად ვაპირებთ წასვლას?- ახალი თემა წამოჭრა ლელამ
- აუუ ხოო თან გავიდა უკვე ივნისი სადაცაა- აჰყვა მას ლულუც
- მე და ვაჩე აუცილებლად წავალთ ბათუმში და თქვენც წამოდით- მხიარულად თქვა ნენემ
- ააა ანუ თქვენ უკვე ოფიციალური წყვილი ხართ არა? - სიხარულით თქვა ლეამ
- კიი უკვე ვართ. თან ლოლიტა თუ წამოვა ნიკუშაც აუცილებლად უნდა ჩავსვათ სიაში. ისე გიჟუჟუნებს თვალებს...- სიცილით შემომხედა ნენემ და მეც გამეცინა
- ხოო ეგ მეც შევამჩნიე- გამეღიმა. კიდევ უამრავ თემაზე ვისაუბრეთ.
საბოლოოდ კი უბრალოდ სახლში წავედი და ხატვა დავიწყე. ზოგადად ძალიან მიყვარდა აბსტრაქტული ნახატები. ამ დროს ჩემს ემოციებს მაქსიმურად გადმოვცემდი და მთლიანად ვიცლებოდი ყველანაირი გრძნობისგან...
მე და ვაჩე ერთმანეთს თავს მაქსიმალურად ვარიდებდით და ასე გადიოდა თვეები.
ვაჩეს და ნენეს ვუყურებდი როგორ ხვევდნენ ერთმანეთს ხელებს და სრულ განცხრომაში იყვნენე. ამის გადამკიდე მეგობრებთანაც აღარ მინდოდა ყოფნა. ვხვდებოდი რომ სრულიად ზედმეტი ვიყავი მე მათ ცხოვრებაში. ვაჩე კი ჩემს ცხოვრებაში. ცხოვრება ჩვეულებრივი რიტმით მიდიოდა და მეც ვსწავლობდი. თუმცა მეგობრებთან ერთად სიარულს იშვიათად ვახერხებდი. კონცენტრაცია მთლიანად სწავლაზე გადავიტანე. ერთის მხრივ ბედნიერი ვიყავი, რომ ნენეს თვალებში ასეთ სიხარულს და ბედნიერებას ვგრძნობდი. ცხოვრებაში პირველად ჰქონდა გაბრწყინებული თვალები. და საკუთარი თავი მეზიზღებოდა, როდესაც ვიხსენებდი, რომ ნენეს ფეხებზე დაკიდება მინდოდა ერთი პერიოდი. მაშინ საკუთარ თავს ვაჯობე და ვაჩეზე უარი ვთქვი. არც მას გაუპროტესტებია, რადგან არ მინდოდა ჩემთვის ყველაზე წმინდა მეგობრობა წამებილწა. ნენეს ბედნიერებას ვერ დავანგრევდი. რადგან ზუსტად ვიცოდი ის ვაჩეს გარეშე განადგურდებოდა ამიტომ საკუთარი თავის მოთოკვა ვარჩიე და ასე ვიქცეოდი.
* * *
ერთ დღესაც უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდი, როდესაც კართან ნიკუშა დამხვდა თბილი მზერით.
- ნიკა?- ღიმილით გადავკოცნე მეც- როგორ ხარ? აქ რას აკეთე?
- არამიშავს ლოლიტა... უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდა, იქნებ სადმე წავსულიყავით? - თავისი მანქანისაკენ წამიყვანა და მეც უპრობლემოდ ჩავუჯექი, ნიკუშა ძალიან კარგი და სანდომიანი ადამიანი იყო. ამიტომაც ვენდობოდი.
- კარგი, არ არის პრობლემა
- სადმე მყუდრო კაფეში წავიდეთ.- მანქანა დაქოქა და სადღაც ათ წუთში "ლილიტა"ს ვესტუმრეთ.
ორი შოკოლადის კრუასანი შევუკვეთე ლიმნიან ჩაისთან ერთად. ნიკუშამაც იგივე აიღო.
- გისმენ აბა...
- არც კი ვიცი საიდან დავიწყო
- თავიდან დაიწყე ნიკუშა- გამეცინა, მასაც.
- არასდროა ვყოფილვარ ასეთი თავშეკავებული გოგოსთან- ღრმად ამოიხრა- მეათე კლასიდან ჭკუა მეკეტება შენზე... თავიდან მეგონა ეს უბრალო გატაცება იყო და რეაქციაც არ მქონია. დროთა განმავლობაში ვხვდებოდი, რომ ეს გრძნობა არსად არ მიდიოდა და პირიქით ღრმავდებოდა კიდეც. ამავდროულად ვხედავდი ჩემს ძმადნაფიცს ვაჩეს როგორ უღვივდებოდა გრნობები შენს მიმართ და მეგონა, რომ არც შენ იყავი გულგრილი. საერთო ჯამში ერთმანეთს ნორმალურად არც იცნობდით, მაგრამ თქვენდა დამოუკიდებლად გრძნობები გქონდათ მე ასე აღვიქვამდი. თავი დაგანებე. ჩემს ძმას გავუწიე ანგარიში და ჩემი დიდი გრძნობა გულში ჩავიკალი. არადა იცი როგორ მიჭირდა თავშეკავება? საშინლად... ეს ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო, მაგრამ მეგობრობისა და ძმაკაცობის გამო გავაკეთე. ეს ჩემთვის ყველაზე წმინდაა ამიტომ არ გამოდის ასე. არასდროს ვყოფილვარ, რომ გოგო, რომელიც ძმაკაცს ასე ძალიან მოსწონს მე დამეკერა. მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვობიდან ჩემი სიყვარული და ოცნების ქალი იყავი. სახლში გულგატეხილი ვბრუნდებოდი, როდესაც სკოლაში ასეთ სილამაზეს გხედავდი, შემდეგ კი შენს პორტრეტებს ვხატავდი, როდესაც გავიგე, რომ ლონდონში წახვედი გაბრაზებულზე ყველა ერთიანად დავწვი- გაეცინა- ახლა ვიცი, რომ მას ჰყავს უკვე ის ვისთან ერთადაც მთელი ცხოვრების გატარება უნდა, შენ კი თავკსუფალი ხარ. ვიცი არ გჯყვარვარ და არც გთხოვ ამ ეტაპზე. უბრალოდ ვცადოთ დიდი იმედი მაქვს, რომ დროთა განმავლობაში შენც იგრნობ იმას რასაც მე ვგრძნობ და ეს ყველაზე წმინდა და ძვირფასია ჩემთვის...-ისეთი თბილი, სუფთა და სიყვარულით სავსე მზერით მიყურებდა ნიკა ლამის იქვე ავტირდი. გული მიკვდებოდა მისთვის იგივე გრძნობით პასუხი რომ არ შემეძლო ჯერ ჯერობით. ხმას ვერ ვიღებდი. ის კი პატარა ბავშვივით აცანცსრებული ელოდა როდის გავცემდი პასუხს. ძალიან სიმპათიური, განათლებლი, ჭკვიანი და ჯენლტმენი იყო ყოველთვის. აი ისეთი არცერთი გოგო, რომ არ იტყვის მისნაირ ბიჭზე უარს.
- გთხოვ ლოლიტა რამე მითხარი. - შემევედრა, არვიცოდი რა უნდა მეთქვა, მაგამ გადავწყვიტე პირველი გული რასაც მიკარნახებდა ის მეპასუხა მისთვის.
- კარგი...- ღრმად ჩავისუნთქე და მისი გაბრწყინებული თვალების გამო მეც გამიბრწყინდა- ვცადოთ, იქნებ და ისე შემაყვარო თავი, რომ შენ გარდა არავინ მინდოდეს
- ჯანდაბა პატარავ- სახე ხელებში ჩარგო და ღრმად სუნთქვა დაიწყო
- გთხოვ ნიკა ახლა არაფერი დაგემართოს- გამეცინა და მხარზე დავადე ხელი
- არა ახლა, რომ საერთოდ ტყვია დამახალო არაფერი მომივა- გამიცინა დს ხელზე ხელი დამადო
- რა გალანტური ხარ- ხელზე დავხედე დს გამეცინა
- ჯერ არც კი იცი რა ოქროს ბიჭი ვარ.
ბევრი ვისაუბრეთ. ნიკა სიმპათიურთან ერთად ლამაზი მოსაუბრეც გამოდგა და საოცრად მსიამოვნებდა მასთან ურთიერთობა. როდესაც უკვე სახლში წასვლის ჯერი დადგა მანქანაში ჩავსხედით.
ჩემს მოშიშვლებულ ბარძაყზე თავისი ხელი დამადო და რომანტიუტი მუსიკა ჩართო მაქნანაში. არ შევწყინააღმდეგებივარ. რამოდენიმე ჩიხში შეხვევის შემდეგ ჩემს სადარბაზოსთან გააჩერა და ღიმილით გადმომხედა.
- აი მოვედით
- ნიკუშა- მანქანიდან გადასვლას არ ვჩქარობდი
- გისმენ პატარავ.
- მინდა გითხრა რომ ჩემს და შენს ძმაკაცს შორის არაფერი არ ხდება ამიტომ მინდა რომ ვცადოთ.- თავი დაეწმუნებით დავუქნიე
- ვიცი, ამიტომ გვქვია ახლა ჩვენ წყვილი. სხვა შემხვევაში არ გვერქმეოდა- წინ ჩამოშლილი თმა ყურს უკან გადამიწია და ჩემსკენ გადმოიხარა. ტუჩებზე მისი გრილი სუნთქა ვიგრძენი და მალევე ნაზად მაკოცა ტუჩებში.
უკან გაწევას აპირებდა როდესაც სახე დავუჭირე და ჩვენი კოცნა უფრო ღრმა გავხადე იმის დასადასტურებლად, რომ მე მის მჯსაღებად უკვე მზად ვიყავი. ნიკაც გათამამდა. ჩემი სავარძელი უკან გადასწია და ვნებიანად განაგრძნო ჩემთვის კოცნა.
გემრიელად ვზასაობდით. როდესაც ჩემი მოკლე კაბა ოდნავ ამიწიე ბარძაყებზე და თითებს საცვალზე ატარებდა. ოდნავ წამოვიკვნესე საშინლად მესიამოვნა.
- ნუ გეშინია მინები დაბურულია- ჩუმად მიჩურჩულა, როდესაც უკანა სავარძელზე გადაამწვინა და ტრუსი მთლიანად გამაძრო.
- ნიკუშა ჯერ ძალიან ადრეა- ძლივს ამოვთქვი სიამოვნებისგან თავდაკარგულმა
არაფერი უთქვამს. შიშველს ფეხები გამაშლევინა და ხელები დამიჭირა. ჩემს მგრძნობიარე ადგილთან დაიხარა და ძლიან ნელა და ნაზად ენა ამისვა. სიამოვნებისგან სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი.
როდესაც შარვალიც გაიხადა სწორედ მაშინ გამოვფხიზლდი.
- არა ნიკუშა, არ შემიძლია, ჯერ არ შემიძლია- იმედგაცრუებულს კიდევ ერთხელ ვაკოცე ვნებიანად ტუჩებში და საკუთარ ადგილებს დავუბრუნდით.
- კარგი პატარავ, შენი ნების გარეშე არაფერს არ გავაკეთებ. - ღიმილით დავუქნიე თავი და მისი სახე ხელებში მოვიქციე
- ძალიან მინდა, რომ შემიყვარდე- ლოყაზე ნაზად ვაკოცე და ისევ თვალებში ჩავხედე- ყველაფერი გააკეთე ამისთვის
ტანისამოსი შევისწორე და სწრადად გადავხტი მანქანიდან.

* * *
ყველა შეკრებილები ვიყავით ლეასთან და რატისთან. მათთვის ახალი ამბავი არიყო ჩემი და ნიკუშას ამბავი. ნენესაც ძალიან გაუხარდა და მოეხვია თავის ვაჩეს. ვაჩე კი მთელი საღამოს მანძილზე ირონიულ მზერას არ იშორებდა სახიდან. ერთი სული მქონდა როდის წავსულიყავი იქედან. ვაჩეს სახის ატანა ჩემთვის უკვე შეუძლებელი ოყო. ნიკას ვუთხარი სახლში წამიყვანეთქო.
გაკვირვებული დამთანხმდა თუმცა არაფერი უკითხავს.
ასე გადიოდს დრო. სწავლას უფრო მეტ ყურადღებას ვუთმობდი ვიდრე სხვა დანარჩენს .
ჩემი და ნიკუშას ურთიერთობა უფრო სერიოზულ ფაზაში გადავიდა და ნელნელა მეპარებოდა ბედნიერების საცეცები.
დილით ელენას გემრიელმა ბლინების სურნელმა გაამღვიძა.
- დილა მშვიდობისა- თმა მაღლა ავიწიე და ჩემს "მშობლებს" სალამი ვუთხარი
- დილამშვიდობისა პატარავ- ლოყაზე ვაკოცე ლეოს
- ყავა უკვე დაგისხი - ღიმილით გადმომხედა ელენამ
- მადლონა ელი- მეც გემრიელად მოვსვი ყავა
- უნივერსიტეტის საქმეები როგორ მიდის?
- გადასარევად ლეო. როგორც ყოველთვის ვყოჩაღობ.- სიცილით ვუთხარი
- მშვენიერია, მე მგავრხარ.- გაეცინა ლეოს
- და ცოტა ვივიენსაც- დავამატე
- მაგას რა თქმა უნდა?
- ისე თქვენი ჩემოდნები დავინახე ოთახთან და სადმე გადადიხართ?- სიცილით შევხედე ორივეს
- ჩემოდნები ხმამაღალი ნათქვამია, სამი დღით მივდივართ წყნეთის აგარაკზე. სარემონტოა და მუშები აგვყავს და ცოტახნით იქ მოგვიწევს დარჩენა, შენ ხომ არ გეშინია მარტოს?- სიცილით მკითა მამამ პიჯაკი შეისწორა და წამოდგა
- არა, ხვალ ისედაც მივდივარ.
- სად?
- ნიკუშამ დამპატიჟა თავისთან სოფელში, ბებია და ბაბუა უნდა გამაცნოს. ძალიან კარგი ხალხია- ღიმილით ვლაპარაკობდი.
- ძალიან კარგი, მაგრამ დიდი ხნით რჩები მანდ?- წარბი შეკრა როგორც სჩვეოდა ლეოს
- დიდხანს არა, მხოლოდ ორი დღე შემდეგ კი დავრბუნდებით.
- გასაგებია, იცოდე ყოველ ფეხის ნაბიჯზე მირეკავ და მაფრთხილებ- გამაფრთხილებლად დამიქნია ცხვირწინ თითი და შემდეგ გამიცნა.
ყავის დალევა არ მქონდა დაასრულებული ნიკუშა, რომ მირეკავდა ტელეფონზე.
- გისმენ ნიკა
- როგორ არის ჩემი მსოფლიოში ულამაზესი და უსაყვარლესი ლოლიტა?
- ახლა უკვე კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
- შენი ხმა გავიგე და უკვე კარგად.
- რატომ? რამე მოხდა?
- არა არაფერი ისეთი, ჩვენი წასვლის საქმე ხომ გადაწყვეტილია?- ისეთი იმედით მკითხრა უარზეც რომ ვყოფილიყავი მაინც წავიდოდი
- კი ნიკა, ხომ გითხარი უკვე.
- ისე სადმე ხომ არ გაგვესეირნა აქვე ვარ ახლოს.
- კარგი მოდი და ჩამოვალ ხუთ წუთში
- კარგი მოვალ, მიყვარხარ- თბილად მითხრა
- კარგი გელოდები და მეც მიყვარხარ- ტელეფონი სწრაფად გავთიშე და მომზადებას შევუდექი.
სადღაც ხუთ წუთში უკვე ნიკუშას მანქანაში ვიჯექი და როგორ ყოველთვის ნიკუშას სიყვარულით სავსე მზერა მაკვირდებოდა.
- აბა სად წავიდეთ?- ხელები საჭეზე დააწყო და გადმომხედა
- რავიცი სადმე მყუდრო კაფეში, ლიმნიანი ჩაი მინდა.
- ძალიან კარგი- მაქანა დაქოქაა და სულ მალე იქვე ქუჩასთან ახლოს კაფეში შევედით.
ღრმა ფუმფულა სავარძლებში ჩავსხედით. ნიკუშა პირდაპირ მე მჯყურებდა და მზერას არ მაშორებდა. ცოტა შემრცხვა. ისეთ სითბოს და სიყვარულს ვგრნობდი ამ მძერაში, რომ ეგოისტურად მიხაროდა ასე, რომ ვუყვარდი ვიღაცას.
- ლოლიტა ძალიამ მიყვარხარ იცი?- მზერა არ მოუშორებია პირიქით
- მეც მიყვარხარ ნიკა- მეც მისკენ გადავიხარე ტუჩებში გემრიელად ვაკოცე.
- აი მე ყველაზე ძალიან და არასოდეს დაგავიწყდეს, რ შენს თავს არასდროს არავის არ დავუთმობ.- შეშინებული ლაპარაკობდა და ცოტა გამიკვირდა რა ვინმე ართმევდა ჩემს თავს?
- ნიკა ნუ ნერვიულობ- გამეცინა- მეშენი ვარ და დათმობა არც მითხოვია
- ჯერ არ ხარ ჩემი- სევიანად ამოილაპარაკაა- როდესაც სექსი გვექნება მაშინიქნები ჩემი
- ნიკა ხომ ვილაპარაკეთ არა ამაზე?- თავი გავაქნიე უმოწყალოდ. ისე კი მეცოდებოდა ჩემზე ასე სიგიჟემდე შეყვარებულ ადამიანს საშინელებას ვუკეთებდი, მაგრამ ჯერ ვერ ვახერხებდი მასთან ასეთი ურთიერთობის დამყარებას- სექსის გარეშეც შენო ვარ და როდესავ გვექნება მაშინაც შენი ვიქნები- გამეცინა და ლოყაზე მოვუსვი ხელი გაბუსხულად მჯდომს
- და ეგ როდის იქნება- შეფრვით ამომხედა
- მალე- გამეცინა და ისეთი საყვარელი იყო ძალიან ბევრჯერ ვაკოცეთ ერთმანეთს.
კაფის მოფარებულ მხარეში ვიჯექით და ბატონმა ნიკამ ვეღარ მოითმინა. თავის მხარეს გადამსვა და ერთი ხუთი წუთი კარგადაც ვიზასავეთ. კაბის ქვეშ მიძვრებოდა. ჩემს მკერს მუჭებში იქცევდა, მკოცნიდა. ჩაი სულ დაგვავიწყდა, მაგრამ დროულად შევაჩერე დს ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.

* * *
ნიკუშასთან ერთად სოფელში წასვასვლელად ბარგს ვალაგებდი, როდესაც ერთერთმა სტუდენტმა დამირეკა მეორე დღეს უნივერსიტეტის დამთავრების საღამოა და აუცილებლად უნდა მოხვიდეო.
ეს რაღაც ცივი წყლის გადასხმასავით იყო. სიკვდილის ტოლფასი ოყო ჩემთვის ნკკასთვის მეთქვა ვეღარ მოვდივართქო. მთელი კვირა ერთად ვაწყობდით გეგმებს და ისეთი ბედნიერი იყო თვითონ... ალბაგ გაგიჟდებოდა, მაგრამ უნდა მეთქვა.
დავურეკე ჩემთან მოდი სახლშიმეთქი. არვიცი როგორ მაგრამ ხუთწუთში კარზე ზარს რეკავდა. გავუღე თუარა პორდაპორ ტუჩებში მეცს დს კედელს ამაკრა.
არ შევწინააღმდეგებივარ. ტუჩებში კარგი დროსი კოცნის შემდეგ ყელზე გადავიდს გულმკერდი, ლავიწები დს ყელის მიმდებარე ტერიტორია სულ
სველო კოცნით დამიფარა. მაისური გავს ზემოთ გადამაძრო და როსეააც დაინახა რომ მის შივნით სრუკიად შიშველი ვიყავი სწრაფად გადამაწვინა იქვწ დივანზე და ჩემს ფეხებ შორის მოქცეული გემრიელად წუწნიდა ჩემს ძუძ*სთავებს. ორივე მკერდი ტუჩებით დამიკოცნა. მკბენდა და ალერსით ვერ ძღებოდა. ჩემს სხეულზე ხელებს ყველა მიმართულებით დაასრიალებდა და თან მკოცნიდა, მკოცნიდა უთვალავჯერ. ძალიან არ მინდოდა მისთვის ეს იდილია შემეწყვიტა მაგრამ საღ აზრზე ვიყავი. ნიკა მომწონდა, მაგრამ ისე არ მიზიდავდა რომ მასთან დავწოლილიყავი. ამიტომ სახე უცებ ავაწევინა და თვალებში ჩავხედე.
- ვერ მოვდივარ სოფელში- ძლკვს ვუთხარი, ძალიან მეშინოდა მისი რეაქციის და არც მასთან დაშორება მინდოდა. ალბათ ეს ყველაზე ძალიან არ მინდოდა. მასთან თავს შესანიშნავად ვგრნობდი.
- რაა?- ფეხზე წამოვარა - შენ სულ გააფრინე გოგო?- იმხელა ხმაზე იღრიალა შევხტი.
- გთხოვ დამშვიდდი- ლამის ტირი დავიწყე
- ყველა გაფრთხილებულია და შენ ახლა ამბობ უარს? შეიშალე?
- გთხოვ, მეცარ ვიცოდი გუშინ გავიგე? გთხოვ უბრალოდ მეორე დღეს წავიდეთ, ხომ იცი რომ მიყვარხარ არა?- სახე ავაწევინე ნიკას და თვებში ჩავაშტერდი - არ გაგიცრუებ იმედს. მართლა... ზეგ წავიდეთ აუცილებლად წავიდეთ. სულ რომ რევოლუცია დაიწყოს კარგი?- ნიკუშამ მორჩილად დამიქნია თავი. ჩემს წინაშე მორჩილი იყო.
- მაპატიე რომ გიყვირე პატარავ.
- მე მაპატიე ნიკა, ზეგ აუცილებლად წავალათ.- მოვეხვიეთ ერთმანეთს და ასე ვიდექით დიდხანს.
- წავალ მაშინ მე ხო?- კარისკენ დაიძრა და გააღო- ესეიგი ზეგ?
- კიი
- მიყვარხარ
- მეც მიყვარხარ- მივაძახე და კარები დავკეტე.
* * *

მთელი დღე არსად გავსულვარ. სახლში ვიყავი ჩაკეტილი. თან უკვე გვიანიც იყო ვერავის დავურეკავდი. ამიტომ მეცადინეობა გაავწყვიტე.
ღამის თომეტისაათი იყო წიგნებზე ჩამძინებოდა, რომ კარზე საშინელო ბრახუნი ატყდა.
გავიხედე და ვაჩე იყო... ჯანდაბა... ახლა ჩემი გამოცდა იწყებოდა, ამას ვაანალიზებდი.
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ- სახლიდან ვუყვირე
- უბრალოდ მაინტერესებს რამდენად სტუმართმოყვარე ხარ, გააღე.
- არაფერსაც არ გავაღებ.
- ლოლიტა გამიღე, გთხოვ.
- ვაჩე წადი.
- შემომიშვი, ყავა დამალევინე რამე ტკბილი მაჭამე და წავალ. - აშკარად ღადაობდა . მეკი სახლში ბოლითის ცემას მოვყევი. არვიხოდი რა უნდა მექნა.
ერთი ყველას დედაცთქო და კარი გავუღე. ისეთი სექსუალური და სააურველი იყო ჩემთვის.
თეთრი პერანგი მკლავებამდე აეწია და პერანგის ორი ღილი მკერდთან ჩაეხსნა. თავისი გასაგიჟებელი ღიმილით მიღიმოდა და სად გავქცეულიყავი აღარ ვიცოდი.
- როგოე ხარ პატარავ?- სახლში დაუპატიჟებლად შემოაბიჯა და მოათვალიერა- კარგი სახლია
- მადლობ რომ აღნიშნე, მაგრამ ნენე არ იეჭვიანებს აქ რომ ხარ?
- ეჭვიანობ?-გადაიხარხარა
- რაგაცინებს?
- შენზე მეცინება- კიდევ ერთხელ გაეცინა
- ჩემზე? მე კი შენზე მეცინება საეთოდაც არ ვეჭვიანობ არავისზე, შენ შწნი არჩევანიუკვე გააკეთე და მე ჩემი. - ემოციურად ვსაუბრობდი როგორ მინდოდა ეს ყველაფერი ერთხელ და სამუდამოდ დამთავრებულიყო- მე თავს არ დავკარგავ რადგან მეგობრის დაკარვა არ მინდა. საერთოდაც ვერ ვხვდები ამას რატომ აკეთებ? ვერ ჩამოყალიბდი რომელი უფრო მოგწონს? მე თუ ნენე? რომელი მე თუ ნენე? ვეღარ აირჩიე? მოდი მაშინ პირდაპირ მოთხარი რა გინდა. გამაგიბინე რა გინდა ჩემგან? ნენესთან გინდა? იყავი მასთან. თუ ჩემთან? უკვე გვიანია ვაჩე, ჩვენთვის უკვე გვიანია. ნიკას შეყვარებას ვცდილობ, მასთან ურთიერთობის ჩამოყალიბებას, თავგზას ნუ მირევ გასაგებია? ნუ ცდულობ მაცდუნო, ნუ ცდილობ!- დიდი აგრესიით ვცდილობდი მიმეხვედრებინა თუ როგორ მძულდა
- მე ძალიან დიდი ხანია უკვე ჩამოვყალიბდი-თვალებში უტეხად ჩამაშტერდა- უბრალოდ ყველაფერზ ვერ გეტყვი. არის რაღაცეები რაც არ ითქმება.
- ესეიგი მთელი ცხოვრება უნდა მტანჯო ამისთვის?
- ვისკი გააქვს?- ჩემი კითხვა უპასუხოდ დატოვა. როგორც ყოველთვის და სავარძელში დაუკითხავად ჩაეხეთქა.
- არა, მაგრამ კონიაკი მაქვს.
- დავლიოთ, გამოიტანე. - გაეცინ
- მე არ ვსვამ.
- ამაღამ დალევ, არაუშავს.
- შენთამ ერთად არ დავლევ.- მოკლედ მოვუჭერი და მის წინ სავარძელში დავჯექი.
- კარგი რა ლოლიტა. მხოლოდ დალევას გთხოვ. ლოთი არ ვარ, მარტო სმა არ მიყვარს- დაღლილო სახე ჰქონდა. თავი უკან გადაუვარდა და თვალები მილულა- ღამეა, ორი ზრდასრული ადამიანი ვზივართ და სხვა რა ვქნათ?
- სწორედაც რომ ღამეა, ამიტომ არ მინდა შენთან ერთად დალევა- ფეხზე წამოვდექი და ჩუმად ჩავიბუტყუნე ორი წინადადება. აშკარად გაიგო. თავი წამოსწია და ცალყბად გაიცინა.
- და გეშინა, რომ თავს ვერ შეიკავებ და შენი პირველი მამაკაცი მე ვიქნები და არა ნიკა? - ირონიულად გამიცინა, პირდაპირ მე მიყურებდა
- რაგინდა ვაჩე გამაგებინე რა?- უკვე ტვინში მასხამდა და კივილზე გადავედი- ჩემი გაჟ*მვა გინდა? მოდი და გააკეთე ეს. საბოლოოდ თუ მომშორდები თავიდან გააკეთე ეს და დავამთავროთ. ამიტომ გადამეკიდე? ასე გინდა ჩემს ფეხებს შორის ენერგიისგან დაცლა? მე გინდივარ? ხოდა მოდი. დაიკიდე ნენეც, დაიკიდე ნიკაც შენ ხომ მაინც ყველა გკიდია და არავისზე ფიქრობ? ხოდა დაიკიდე ყველა, მე გაძლევ უფლებას მოხვიდე და ეს გააკეთო. ახლ შენზეა რაა იზამ? გამაშიშვლებ და იმას იზამ რაც ორივეს ესე ძალიან გვინდა? ხო მინდა. ამაზე მეტად არაფერი არ მინდა. მაგრამ იმდენი ადამიანობა მაინც შემრჩა, რომ ეს არ გავაკეთო. იმიტომ რომ ჩვენს უკან ხალხია, რომელიც გვენდობა... ჩემთვის კი ნდობა მთავარია- მონოლგი ზიზღნარები სახით დავასრულე. შემდეგ კი შორტი და მაისურინგავიხადე. მის წინ კი ნახევრად შიშველი დავდექი, ის კი უბრალოდ მიყურებდა გაღიზიანებული მზერით და ზმას არ იღებდა- მხოლოდ ბიუსჰალტერი და ტრუსი გიშლის ხელს საწადელი აისრულო... გამხადე და დაასრულე- ისე საშინლად მინდოდა მართლაც მოსულიყო და დაესრულებინა, მაგრამ ვაითუ ეს დასასრულის დასაწყისი იქნებოდა?
- გინდა, რომ გამომიყენო?- სახეზე ზიზღის კვალინდაეტყო. ქვემოდან განრისხებული მიმზერდა.
- ხო... მხოლოდ ერთი ღამე... - თავი გავაქნიე- ოღონდ ამას ვერავინ გაიგებს. ორივეს გვინდა და საწადელსაც ავისრულებთ. ხვალ დილით კი ვნებებ ჩამცხრალნი ერთმანთი აღარც მოგვინდება და ასე დასრულდება.
- და რომ მოგვინდეს?- სიგარეტს გაუკიდა და კვამლი გაუშვა
- იქმადე ვიჟ* მავებთ სანამ ერთმანეთი არ შეგვზიზღდება.
- ეგ არის გამოსავალი?
- არვიცი, მაგრამ ამ წამს უსაშველოდ მინდიხარ.- ვაჩე ფეხზე წამოდგა, არც გავნძრეულვარ- მინდა, რომ ჯერ მე გაგხადო.- დავიჩურჩულე და მანაც ძლივს დაგროვებული მოთმინებით ჩემი ბიუსჰალტერის შესაკრავს ხელი გაუშვა.
მის ღილებს ნელა და თანმიმდევრულად ვხსნიდი და მისი სხეულიდან წამოსულ სიცხელეს უკვე მთელი არსებით ვგრძნობდი.
თეთრი პერანგი ძლიერ მხრებზე გადავაძრე და მისი კანის სურნელი მთლიანად შევისუნთქე.
ღრმად სუნთქავდა ისე ვუნდოდი.
ჩემი ბიუსჰალტერი ისე სწრაფას გახსნა სახტად დავრჩი. უხეში ხელის მოძრაობით საწოლზე დამაგდო და პირველი რაც იყო ჩემს მკერდს დააცხრა მოწყურებული. ძუძ*სთავები ისე დამბერვოდა სადაცაა გასკდებოდა. თავი უკან გადავწიე რათა ყელის ტერიტორია კარგად და ძირფესვიანად დაეკოცნა. ლავიწები და მთელი გულმკერდის ტერიტორია სველი კოცნებით დამიფარა.
- ვაჩე გთხოვ- ზეწარზე ხელჩავლებული თავადაც ვერ ვხვდებოდი რას ვთხოვხი.
- რას მთხოვ პატარა?- ჩემს ტუჩებთან დაიჩურჩულა და შემდეგ ვნებიანად დამიკოცნა- დაწყებას მთხოვ?
მთელიბღამე ერთმანეთის მოფერებასა და ალერსში გავატარეთ. თავს ვერცერთი ვიკავებდით და ყველა სიგიჟემდე მისულ გრძნობას ერთად განვიცდიდით. ეს ის იყო რასაც მხოლოდ ვაჩესთან ერთად მივიღებდი. და საშინლად მწყდებლდა გული მეტჯერ განმეორებას რომ
აღარ ვაპირებდი. ყველაფერს ვუღალატე. მეგობრობასაც, ნდომასაც, სიყვარულსაც... ეს არაბულის ბრალი იყო. მისი გამოჩენის ჩემს ცხოვრებაში და ახლა თამამად შემეძლო მეთქვა, რომ მეზიზღები არაბულო!