მე სადაც ვიყავი,იქ რომ უნდა დამძინებოდა იმ დროს და კონკრეტულ სიტუაციაში..გარეთ გავედი მეტად გაპარვით მივუყევი გზას თითქოს არავის დავენახე მხოლოდ ეს მსურდა,საერთოდ ქუჩა ცარიელი გადაღლილია..აბა ქვამ რა იცის ლოდინი,ან გამეტება ან სიყვარული,მაგრამ ვფიქრობ რომ კედლებს უყვართ ფანჯრებს გარეთ შემოდებული ყვავილის ქოთნები..

ლამპიონი ანათებს ქუჩებს
სულ ყოველთვის..ყველა მომენტში გრძნობების მოკრება საჭიროებს რაღაც დანაკლისს ამიტომ ყველას აქვს უფლება სადღაც გაჩერდეს,სემოიაროს დედამიწა და შეჩერდეს სადმე ქუჩაში,ნათელ ლამპიონს მიუჯდეს და ელაპარაკოს..გათენებამდე მიახალოს ყველა სათქმელი რადგან დღე როა აღარ სჭირდებათ ყალბი სინათლე..მზე მთლიანად ჩრდილავს ყველა დანარჩენს..აბა მზიმ რა იცის განშორება და ან ლოდინი..
,,ბევრი ვიარე..ახლა მოვდივარ ყვითელი სახლიდან აი ის რომ არის ქუჩის კუთხეში სანახევროდ გაყოფილი ლამაზი სხეულით..შეხედე როგორი დარდიანი კედლებია,ყვავილებს ვნახულობდი..დაჭკნა,მე კიდევ მაქვს დამოკიდებულება წყლის შეცვლისა რადგან არ დაჭკნენ..შენი სინათლე ვფიქრობ ნიშნავს გარდაცვალებას..რადგან სანტლის ფული..ოცი თეთრი ან მიდევს ჯიბეში..აქ წამოვწვები შენს გვერდით მომწვანო სკამზე..საკმეველი კი თუგინდ იყოს ასფალტის სუნი ნაწვიმ ქუჩაში რომ ადის ხოლმე.."_შემოვიარე მთელი უბანი უკან დავბრუნდი ახლო ლამპიონს მოვუყევი და მივიძინე
..
-ეი შენ გეუბნები..ისევ მანდ გძინავს?დეიდა ეკატერინამ რომ გაიგოს მერე ნამდვილად ქუჩაში აღმოჩნდები_ჯერ კიდევ მეზინავს..ვფიქრობ მაღვიძებს მზის ნათება თვალის ტკივილი თუ ჩემს მაღლიდან გადმოსხმული წყალი..
სწრაფად ვხტები ფეხზე სულ სველი ვარ ზევიდან მხოლოდ ლანდი მოჩანს სათვალის გარეშე კარგად ვერ ვარჩენ ვინ არის..მერე სიცილი
-აი რა გაფხიზლებს.._ჯიუტი სიცილი და ახლა ვიცი ვინ არის მაგრამ მაინც ვიკეთებ სათვალეს
-რატომ?_გაოცებულმა მე არ ვიცი რა ვიკითხო..
-რატომ გძინავს ისევ გარეთ?_ისმის ზემოდან
-ჰო_თითქმის ბუტბუტით_წყალი რატომ დამასხი?_შევყვირე
-ა ხოოო..ისე შემეძლო ქოთანი ცამომეგდო..
-დაიცადე.. _ქოთნის გაგონებაზე ზემოთ გავრბივარ რათქმაუნდა უკვირს..ავდივარ მის სართულზე კარებზე ვეყრდნობი მერე ვაკაკუნებ მხოლოდ ერთხელ..აღებს
შევდივარ შიგნით რათქმაუდა მაგიდაზე ყვავილები დევს ქოთანი აივანზე დგას..გავარდი ქოთანი ავიღე წყალი ავავსე ისევ მაგიდასთან მივედი..
-გაგიჟდი?_გაოცებულია..მე ეს ვიცი..ვგრძნობ რომ ასეა
-ყვავილებს ახრჩობ მე კი ვცდილობ გადავარჩინო ისინი_ყვავილებს წყალში ვათავსებ და ხელებს სხველ ტანისამოსზე ვუსვამ
მარიამ გოგონაა რომელსაც დიდიხანია ვიცნობ..ის არის კეთილი,მარტივი..ლამაზი..რაღაცით მგრძნობიარე და კომპლიმენტად თავხედი გოგონა..სითავხედე კი ჩემებურად მგრძნებარე ტანია,სიცუმე არის რადგან კეფით ვგრძნობ რომ მოიწყინა,მოერიდა,ანერვიულდა..რაღაცით მგრძნობიარე ხასიათი წარმოაჩინა.
-ბოდიში,შემიძლია ჩაი გავაკეთო_მორიდებით თქვა მერე წავიდა წდაბრუნდაიქასთან ერთად პლედით დაბრუნდა..ჩამოვჯექი;
ვთქვი ,,რა მნისვნელობა აქვს?"
სემოვიბვიე მატერია და სითფო დავლიე ყელი გავათბე,ტვალები გავათბე..გული გავათბე ასე ყურებით..
შემჩნევის გამო აკვიატება მაქვს რადგან თუ ვამბობთ მარიაზე..მარიაბიყოს,არ არის მორცხვი უცხო ხალხთან თითქოს მშვიდია მაგრამ საუბარს..სიახლოვეს.დუმილს ვერ უძლებას და როცა დაღლილი თავს უკანა წევს ყელს მოიღერებს..სუნთქვას ვიკავებ რადგან მგონია მის კანს მისწვდება ცივი ჰაერი..