*გრანდიოზული სიმშვიდე*
სადარბაზოში ბრაზისგან აკანკალებული შევვარდი და კიბეს ისე ავუყევი ყურადღება არ მიმიქცევია კარებთან მდგარი სილუეტისთვის.
საფეხურებს ვახტები და ერთ წუთში მეხუთე სართულზე საკუთარი შრომით ნაყიდი ბინის კართან ვდგავარ.
აკანკალებულ სიცივისგა გალურჯებულ ხელებს ვუყურებ რომელშიც ახალი მთვაროს ფორმის ბრელოკიანი სახლის გასაღები მიჭირავს. გასაღები ცახცახებს...
როცა ვბრაზობ, ან ვნერვიულობ არანოლმატული კანკალი მიტყდება და ყურები მიგუბდება... ყოველთვის მამაჩემთან კამათის შემდეგ ათი წუთი ფეხების კანკალს და გულისცემის დამშვიდბას ვანდომებ.
ალბათ იმიტომ რომ მამაჩემთან კამათისთვის ზედმეტად მხდალი ვარ.
ან იმიტომ რომ ზედმეტად გაბედული ვარ რომ მას შევეწინააღმდეგო...
გასაღები ხელიდან მივარდება. ღრმად ვსუნთქავ და კარებს შუბლით ვეყრდნობი.
ათი წუთის განმავლობაში ვცდილობ თავს ვაიძულო კარების გაღება და საკუთარ სახლშ შესვლა. მეხომ ასე ძალიაან მიყვარს ჩემი სახლი... ჩემი საკუთარი სახლი რომელიც აბსოლიტურად მგავს. ჭერიდან იატაკამდე ჩემია და მხოლოდ ჩემს გემოვნებას ასხივებს... მხოლოდ ჩემსაას...
თავს ვაქნევ ისე რომ შუბლი ისევ კარე მაქვს მიყრდნობილი.
კიბეზე ნაბიჯების ხმა მესმის.
ერთი ორი სამი, ერთი ორი სამი, ერთი პრი სამი. სწრაფი და მტკიცე ნაბიჯების რიტმი მეორდება და მეორდება.
ვიაზრებ რამდენად საცოდავ მდგომარეობაში ვდგავარ ჩაბნელებული ძველი კორპუსის სადარბაზოში და აკანკალებულ თითებს სახეზე ვისმევ.
ერთი, ორი, სამი...
არა სახლში ვერ შევალ...
ერთი ორი სამი...
ზედმეტად დაძაბული ვარ იმისთვის რომ სახლში ისეთი მშვიდი შევიდე როგორიც ეს სახლი მიმსახურებს.
ერთი ორი სამი, ერთი ორი სამი...
ღმერთო აღარ გაჩერდება?
გადაწყვეტილია. სახლში არ შევალ...
სწრაფად ვტრიალდები და საფეხურების გამოტოვებით მერვე სართულზე სირბილით ავდივარ.
საფეხურებზე ნაბიჯების ხმა არ წყდება. სამაგიეროდ უფრო სწრაფი ხდება.
ერთი ორი სამი ოთიხი. ერთი ორი სამი ოთხი.
სახურავის კარებს რომელიც ტრადიციულად ღიაა ვხსნი და ცივ ჰაერს სწრაფად ღრმად ვისყნთქავ.
ისეთო შეგრძნება მაქვს რომ სასუნთქი სისტემა ყინულად მექცა მაგრამ რამოდენიმე წამში კანკალს ვწყვეტ.
შედეგ თვალებს ვახელ და ირგვლივ გადაშლილ ხედს ხარბად ვავლებ თვალს.
ქალაქი პატარა თანავარსკვლავედად ქცეულა. ყველაფერი უკეთ რომ დავინახო მაშინვე ამოჩემებულ კუთხისკენ მივეშურები და სახურავის კიდეს იდაყვებით ვეყრდნობი.
ვგიჟები ამ ადგილზე.
აქ ძალიან ხშირად ამოვდივარ.
მაგრამ არა შუა ზამთარში.
ჩემს თბილ შავ პალტოში და მსხვილად ნაქსოვ ვარფისფერ შარფსა და ქუდში თებერვლის ცივი ქარი ისე აღწევრ როგორც ჭიისგან გამოჭმულ შუშებჩამტვრეულ დამოფოფხებულ სარკმელში.
ნამდვილად დიდი შეღავათია!
თუმცა ახლა ეს ნამდვილად არ მანაღვლებს.
ქალაქის შთამბეჭდავ და მაგიურ ხედს ანთებული ვუყურებ და ოცნებებში ვიძირები მანამ საბამ მტკიცე ნაბიჯები რომელიც ახლა მხოლოდ ორ თვლაში ეტევა დაუფრო შემზარავად ჟღერს ქარიან მყუდროებას არ დამირღვევს.
ერთი ორი. ერთი ორი. ერთი ორი.
ვტრიალდები.
გრძელ პალტოში გამოწყობილი სილუეტი.
მისი ღიმილი ისეთი... ისეთი ველურია...
კმაყოფილ პანტერას გავს რონელმაც მსხვერპლი გამოიჭირა... მოქნილი და გრციოზული ნაბიჯებით მიახლოვდება და წყვიადისფერ თვალებით მონადირის გამომცდელი მზერით მზომავს.
ერთი... ორი... მისი ნაბიჯების ხმა უფროდაუფრო იშვიათად გაისმის და ყოველგადმკდგმულ ნაბიჯზე კანზე მბურძგლავს.
"სიცივისგან თუ შიშსგან?" - ყვირის შინაგანი ხმა.
"სიცივის გამოც და შიშს გამოც" - შემაძრწუნებელად მშვიდად გაისმის ჩემი ხმა...
ისე თითქოს...
ჩემი კანი კი მის ყოველ ნაბიჯზე აგრძელებს სიცივისთვის და შიშისთვის ხარკის გადახდას რადგან ჩემი გონება უარყობს იმ ფაქტს რომ შავლაპალტოიანი უცნობი სიცივეს და შიშს ასხივებს.
" მეშინია" ყვირის შინაგანი ხმა. სილას მთელი ძალით ვაწნი და ალეწილი სახის დამშვიდებას ვცდილობ.
ხელებს ჩემს ზურგს უკან სახურავის მოაჯირს ნერვიულად ვაწყობ რომელიც წელამდე მწვდება, ახორკლილ კანს და შინაგანი ხმის კივილს ვაიგნორებ, და მშვიდად ვამბობ:
-არ გინდა.-ჩემი ხმა ზედმეტად ხმამაღლა იშლება ჰაერში. ვერ ვხვდები ეს რატომ ვთქვი იმისვმაგივრად რაც დავგეგმე მაგრამ ამის გარკვევაში მისი რეაქცია მიშლის ხელს.
წამით თითქოს შრება,ყოყმანობს მაგრამ გზას მაინც აგრძელებს.
მისი ავი ღიმილი კბილების კრაჭუნად იქცევა რაც უფრო შემზარვია.
თუმცა თვალები...
მის თვალებში მონადირწ ქრება და სასოწარკვეთა და ტკივილი სულ წმაით ისადგურებს. მაგრამ მე ძალიან დაკვირვებით ვუყურებ ეს რკმ ვერ შევნიშნო.
გიშრისფერი თვალები სპილოსძლისფერ კანს ასე რომ უხდება ისევე სწრაფად გარდაისახება და ახლა ბრაზსს ვამჩნევ.
ისე მიყურწბს თითქოს რაღაც დავაშავე და ჩემგან ერთ ნაბიჯში ახლა უკვე ბრაზისგა ანთებული ჩერდება.
"ნუ გეშინია" ვეუბნები საკუთარ თავს გამაყრუენელი სიმშვიდით. ისე თოთქოს...
არა არანაირი თითქოს! ახლა თვალებს დავხუჭავ და ეს შემზარავი იდეალური ნაკვთები რომელელიც ჩემი მოკვლის სურვილით იწვის...
რაო?
"გაქრება! გაქრება! "-კივის შინაგანი ხმა და ვხვდები რომ ჩემს თავს გამხნევებისკენ სულ სხვა მიზნით მოვუწოდე...
ისე თოთქოს ვიცოდე...
-შენც ამ ყველაფრის მონაწილე ხარ?
მისი ჩახლეჩილი ხმა კითხვას კი არა ბრაზს გავს.
ან უბრალოდ ქარმა მისი ტონი დაშალა და ჩემს ყურთან სულ სხვაგვარად ააწყო.
თვალებს ვახელ. და პირდაპირ თვალებში ვუყურებ.
ბრაზისგან იწვის.
მინდა ვიყვირო რომ არ ვიცი რაზე საუბრობს,რაზე ლაპარაკობს, რა უნდა.
მინდა ვუთხრა რომ ვერ ვხვდები რას გულისხმობს. მინდა ვუთხრა რომ სხვაშ შევეშალე და მას არ ვიცნობ.
მაგრამ ჩემი სასოწარკვეთილი მხარე უკვე დადუმდა.
სიმშვიდე გაბატონდა ჩემს სხეულზე.
ბეტონზე მაგრად ჩაჭიდულ თითებს ვადუნებ. ახლა აღარც ძალისხმევა მჭირდება რომ თვალებში ვუყურო.
ვიცი რასაც აპირებს.
ვგრძნობ.
მაგრამ არ მეშინია.
არ მეშინია.
ისე თითქოს ვიცოდე რომ გარდაუვალია...
-მე არ მეშინია-ჩემი ჩურჩული ქარს მიაქვს და არ ვიცი გაიგო თუ არა უცნობმა ჩემი ნათქვამი.თუმცა თვითონაც არ ვიცი რას ვამბიბ.
ისე თითქოს ვიცოდე გარდაუვალია აღსასრული.
ის იღიმის. ლამაზი შემზარავობით.

მე მოვკვდები და ამას მის თვალებში ვხედავ.
ამის გააზრებისთანავე შიში თავიდან მიპყრობს. ან ეს მისი ღიმილის ბრალია.
შეიძლება ორივე... თვალებს ვხუჭავ და...
-გთხოვ... - ჩემს ტუჩებს მუდარა სცდება.
დაგვიანებული მუდარა რადგან მან უკვე ხელი მთელი თავისი ძალით მკერდში მკრა და წყვდადისკენ შურისძიების ღიმილით გამაცილა.


რას იგრძნობ როდესაც ხვდები რომ რაოდენიმე წამში სუნთქვას შეწყვეტ?
ვეღარ იგრძნობ, ვეღარ შეეხები, ვეღარ დაინახავ?
როცა ხვდები რომ ეს შენი უკანასკნელი ჩასუნთქვაა... შენი უკანასკნელი შეგრძნება შიშია და შემდეგ უწონადობის უკიდეგანო სამყაროში თითქოს უსასრულო ვარდნით წამის მეასედში გადაინაცვლებ....
მისი ღიმილი კი შემზარავ, ველურ და ცხოველურ კმაყოფილებას რომ გამოხატავს აბსურდულ კონტრასტს ქმნის სასოწარკვეთილ, ტკივილნარევ და ჭკვიან თვალებთან...
ისეთივე უძირო წყვდიდისფერ თვალებთან როგორიც შენი მომავალია...
შენ ხომ უკვე კვდები არა?

მე კი ისიც არ ვიცი რისთვის ვკვდები. არადა ჯერ არ მიცხოვრია.
ჯერ არ მყვარებია.
ჯერაც არ ვყოფილვარ უსაზღვროდ ბედნიერი.
არც უსაზღვროდ უბედური.
ჯერ არ შემიგვრძნია სამყარო!
უსამართლოდ ვკვდები!

ეს არის უკანასკნელი რაც გავიფიქრე. შემდეგ კი გრანდიოზულ ქალაქის ხედს გრანდიოზული სიმშვიდით შევერწყი.
ზევიდან კი მისი სიბნელისფერი თვალები დამნათოდა. სიკვდილისაკენ გზას მილოცავდა...
მე კი ვუყურებ მის თვალებს და ვგრძნობ ჩემს სახეზე ტკივილს.
ცხოვრების უდროო დასრულების ტკივილს.
განუცდელი შთაბეჭდილებების და გრძნობების ტკივილს.
ვუყურებ იმ თვალებს სადაც ახლა სიცოცხლეს ვასრულებ და ვხვდები რომ ისიც ხედავს და ესმის.
უკანასკნელი რასაც ვახერხებ კვნესაა.
ის კი მისმენს და მიყურებს.
ჩემდეგ ქალაქის ღამეში ვვარდები და ვსრულდები.
შენელებული წამი ორმაგი ძალით იკრებავს ძალას და მე იმაზე მალე ვითიშები ვიდრე დაცემის ძალას ვიგრძნობდე...


გამარჯობა ესაა ჩემი პირველი მოთხრობა რომელსაც სხვებს ვუზიარებ.
პატარა თავია და ბევრს ვერაფერს ამბობს ჩაფიქრებულ სიუჟეტზე თუმცა ჩემი მიზანიც სწორედ ეგ იყო.
იმედია მოგეწონებათ
წინ კი უამრავი ინტრიგა გელით.
ვფიცავ????