იმის შემდეგ რაც ლონდონიდან დავბრუნდი თბილისი შეუცვლელი დამხვდა. ისევ ისე თბილად ჩამიკრა გულში მისმა სითბომ ბედნიერება მომანიჭა. მომნატრებია აქაურობა, ისე მომნატრებია, რომ ლონდონის ლამაზი ქუჩებიც არ იყო ისეთი ლამაზი როგორც ახლადჩასულს მეჩვენებოდა. ჩუმად ჩამოვედი. სპეციალურად არ მინდოდა ვინმეს სცოდნოდა ჩემი საქართველოში ყოფნის შესახებ. თუმცა ერთი სული მქონდა
სახლში მიმეღწია.
ამისთვის კი რამოდენიმე მიზეზიც მქონდა.
პირველ რიგში ის რომ ლონდონში მყოფს მამაჩემზე რამოდენიმე ჭორი გავიგე და არც ისე სახარბიელო.
დედა თორმეტი წლისამ დავკარგე, მას შემდეგ რაღაც ეგოისტური სურვილი მქონდა მამაჩემს არავინ გაეკარებინა და საქართველოში ყოფნის პერიოდში ამას ყოველთვის ვაკონტროლებდი, რადგან ჩემს აზრს ყოველთვის დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა
მისთვის. ახლა კი როგორც გავიგე სადღაც ოცდაათიოდე წლის ახალგაზრდა ქალბატონი დაუსვამს სახლში მეუღლის სტატუსით.
მეორე მიზეზი კი ის იყო, რომ მეგობრები მენატრებოდა, განა ეს დიდი მიზეზი არ არის?
კიდევ ის რომ თბილისიც მენატრებოდა ეს ქუჩები, ხალხი და ყველაფერი.
აეროპორტიდან გამოსულმა თბილისის ცხელი მზე მომხდვა წამებში და მალევე გავარჩერე ტაქსი.
ტაქსიში მედა ტაქსის მძღოლმა ისეთი ბაასი გავაბით მეც გამიკვირდა.
განვიხილეთ ქვეყნის ეკონომიკური პრობლემები. ის რომ მას ორი დიპლომი ჰქონდა და ძველად დიდი საწარმოს უფროსი იყო. ახლა კი მიაჩეჩეს მანქანის საჭე და ორ კაპიკზე აპახავებდნენ. მეც დარწმუნებით ვეთანხმებოდი და ვეუბნებოდი საზღვარგარეთ ასეთი ადამიანების უფლებები მკაცრად არის დაცული და ასეთ რამეს ვერავინ გაბედავსმეთქი.
კაცმა მინიმალური კუპიურები გამომართვა დამლოცა და ჩემი სახლის წინ დამტოვა.
სახლის კარებს მიახლოვებულმა რაღაც უჩვეულო სიცილ-ხარხარი მომესმა და ცოტა არიყოს არ მესიამოვნა.
საკუთარი გასაღებით კარი უხმაუროდ შევაღე და სახლის ცენტრში პირველი რაც დავინახე ეს ახალგაზრდა ქალბატონი გახლდათ გრძელი ჟღალი თმით. ცისფერი წყლიანი თვალები ჰქონდა და ცხვირთად საკმაოდ შესამჩნევად დაყრილი ჭორფლებით, ძალიან ლამაზი სავსე წითელი ტუჩებით. ლამაზი და სექსუალური სხეული ჰქონდა თეთრი და ფითქინა კანი დაახლოებით სამი ზომა მკერდითა და გრძელი ლამაზი ფეხებით. მკერდი თხელი გამჭვირვალე მაისურის ქვეშ დაემალა, ნუ დაემალა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამი იყო.
სპორტული შავი ძალიან მოკლე შორტი ეცვა და ნახევარი უკანალი მთლიანად უჩანდა. ერთი სიტყვით ულამაზესი იყო. აშკარად კარგი გემოვნება ჰქონდა მამაჩემს რასაც ვერ დაუკარგავდი.
ის ვერ მხედავდა მაგრამ მე ძირფესვიანად ვაკვირდებოდი მისი არსების ყოველ უჯრედს.
მალევე გამოჩნდა მამაჩემიც წელსზემოთ შიშველი იყო. ასაკთან შედარებით შესაშური ახალგაზრდობა ჰქონდა შენარჩუნებული და ერთად თინეიჯერულ წყვილსაც მოგაგონებდათ, მაგრამ ეჭვი მქონდა რომ მამაჩემის "წმინდა" სულის გამო არ იყო ეს უმშვენიერესი არსება მამაჩემის ახალი მეუღლე.
როდესაც ჩემთვის უხერხულად მოეხივნენ ერთმანეთს ჩავახველე და ჩემი ბარგის ხრიგინით შევედი სახლში.
მამაჩემმა გაოცებული სახე მომაბყრო და რიჟას გახედა, რომელსაც ხელი გამზადებული ჰქონდა გასარტყმელად. ალბათ მამაჩემი მორიგი ნაშა ვეგონე.
გამეცინა და მამაჩემს ცხვირწინ ხელი ავუფრიალე.
- ლოლიტა?- ლამის გულმა დაარტყა
- როგორ მიხარია მამაჩემს ჩემი სახელი ისევ ახსოვს.- გამეცინა და მოვეხვიე
- რას ამბობ მაა, სიგიჟედმე გამიხარდა შენი დაბრუნება, მაგრამ რატომ არავინ გაგვაფრთხილე?
- მოულოდნელობის ეფექტი ხომ იცი როგორ მიყვარს. - მამაჩემმა უცბად გადაიცვა ზედა მე კი რიჟა ისე ვნებიანად ავათვალიერე გოგონას ჩემი ლესბოსელობოსადმი გადახრების ეჭვი აუცილებლად გაუჩნდებოდა. შევამჩნიე ოდნავ შერცხვა. ისე თავი ეჭირა თითქოს ფეხებზე ვეკიდე- ამ უმშვენიერეს ქალბატონს არ გამაცნობ?- მივმართე ლეოს.
- კიი რა თქა უნდა პატარავ. ეს ელენაა- ხელი მხარზე გადაჰხვია- ჩემი ცოლი და გთხოვ გატრაკებები არ დაიწყო.- სიცილოთ გამაფრთხილა
- არადა არც ვაპირებდი- გამეცინა და ელენას ხელი გავუწოდე- მე ლოლიტა ვარ, ლეოს სიყვარული.
- სასიამოვნოა ლეოს სიყვარულო- გაეცინა მასაც
- ლამაზი ხარ- წარბი ავუწიე
- ვიცი და შენც.
- მეც ვიცი- თვალი ჩავუკარი- ჩემი ჟუჟიკო სად არის? - ხმამაღლა დავიყვირე- გთხოვ ეს ჩემოდნები ჩემს ოთახამდე აიტანე- შევევედრე ლეოს, რომელმაც გაკვირვებით ჩაავლო ჩემოდნებს ხელი და კიბეებზე სვლა დაიწყო. ალბათ გაუკვირდა ელენას არსებობას ასე მშვიდად რომ შევხვდი. მაგრამ ეს დასაწყისი იყო. კი ჰქონდა ანგელოზის ღიმილი, მაგრამ ჩემი კეთილგანწყობა მაინც ვერ დაიმსახურა ისე, როგორც საჭირო იყო.
ჟუჟა ჩვენი დამხმარე იყო, თითქმის მან გამზარდა რაც დედა გარდაიცვალა. საყვარელი და ფუმფულა ქალი იყო. წარმომიდგენია როგორ იქოთქოთებდა ელენას დანახვისას და რა მასტერკლასებს ჩაუტარებდა. ამის წარმოდგენაზე გულში ხარხარი ამიტყდა.
ქალი გემრიელად ჩავკოცნე და მასაც ისე გაუხარდა ჩემი დანახვა შემდეგ კი ამრეზით გადახედა ელენას და სუფრის გაშლაში დახმარება სთხოვა.
- გოგონებს არ ეუბნები შენი დაბრუნების შესახებ?- ჩემს წინ იჯდნენ ახლად გამომცხვარი ცოლ-ქმარი. ელენა კი საკმაოდ გაშინაურებული ჩანდა ჩემს მიმართ.
- ვინ გოგოებს?- ვკითხე ვითომ გაკვირვებულმა
- მეგობრები არ გყავს?
- ააა, როგორ არა- გამეცინა- გოგონებთან ამ საღამოს წავალ და იქ დავრჩები კიდეც ხო მაა?- ლეოს გავხედე
- კი ლოლიტა, უკვე საკმაოდ დიდი და დამოუკიდებელი ხარ იმისთვის რომ რამე დაგიშალო
- ხოო, მართალი ხარ თან ახალგაზრდა ცოლ-ქმრისთვის იდილიის დარღვევა ნამდვილად არ მინდა
- არა ლო, რას ამბობ- უხერულად ჩაეცინა ელენას და წყალი მოსვა ალბათ დასამშვიდებლად
- ლოო?- წარბები შევკარი
- კი, შემოკლებით შემიძლია ლო დაგიძახო?
- უკვე დამიძახე- მხრები ავიჩეჩე და ვახშამი გავაგრძელე.
უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა ელენა უცნაური მზერით გადახედავდა ხოლმე ლეოს, ლეო კი ჩაახველებდა ხოლმე. მე კო ყველაფერს შეფარვით ვუყურებდი.
- ელენა- უხერხული სიჩუმე გავფანტე- რამდენი წლის ხარ თუ საიდუმლო არ არის?
- ააამ არა, არ არის. 25
- რაში გაინტერესებს?
- არა, უბრალოდ უწმაწური სიტყვის გამოყენება მინდოდა და ვიკითხე სრულწლოვანი ხოა მეთქი, მაინც უხერხულად რომ არ ეგძნო თავი ახალ პატარძალს- ირონიულად გავუცინე ელენას და და თან ლეოს ველაპარაკებოდი. სახე აელეწა და ვერაფერი მითხრა.
- ლოლიტა!- მკაცრად გამოსცრა ლეომ
- რა ხდება მამა?- ლეოს ტონალობაში გავიმეორე მეც. ისე მეზიზღებოდა უკვე ეს ქალი. მამაჩემი დედაჩემს ღალატობდა. მერე რა რომ დედა მკვდარი იყო. მისი სურნელი დღესაც კი მახსოვს. მისი ყვავილებიანი ფრიალა სარაფანი მთელ სახლში ლამაზი ყვავილების სურნელს აყენებდა. ქალი რომელიც ჩემი ეტალონი იყო.
მამაჩემს ამას ვერასოდეს ვაპატიებდი და ამ ქალთანაც არ მექნებოდა კარგი ურთიეთობა. ნამდვილად არ მექნებოდა... ამისთვის ზედმეტად ფსიქოფატი და გიჟი ვიყავი რომ მშვიდად შევგუებოდი ჩვენს ცხოვრებაში ელენას გამოჩენას.
- ლოლიტა ახლავე ბოდიში მოუხადე.
ცოტახანს გავჩუმდი და განრსიხებით ჩავაშტერდი ელენას სახეში. თითქოს შეშინებული სახე ჰქონდა, მაგრამ
მის ცისფერ თვალებში ვხედავდი ჩაბუდებულ ირონიას. ელოდებოდა როდის მოვუხდიდი ბოდიშს და ალბათ გულში იამაყებდა კიდეც.
- იცი რაა?- კბილებში გამოვცერი- შენი დედაც ელენა.- ზურგით შევტრიალდი.
- ლოლიტა დაბრუნდი!- ლამის დაიღრიალა ლეომ. არ მინდოდა ენერვიულა და შემოვტრიალდი.
- მაპატიე რომ გაგინე- გავუღიმე ელენას- მეზიზღება დედაჩემის სკამზე რომ ზიხარ.- ვუთხარი და უკან მოუხედავად დავტოვე სახლი.
არმეგონა პირველი შეხვედრა ასე მშვიდად თუ ჩაივლიდა.
ხელებაკანკალებულმა ტაქსი გავაჩერე და დაქალის ნომერი ავკრიბე.
- გისმენთ?- გაკვირვებულმა გამაგონა
- ლელა, როგორ ხარ?
- ლოლიტააა?- იმხელა იკივლა ტელეფონში აქედან ყელყურცვირზე უნდა მივსულიყავი კლინიკაში უეჭველად.
- ხოოო და აბა სწრაფად მოიხოდეთ.
- მოიცადეე გავაანალიზო
- კარგი რა ნინა რა გაანალიზება უნდა რომ ძალიან მომენატრეთ და ჩამოვედი- გამეცინა
- მოგენატრე- სევდიანად ამოილაპარაკა ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა
- მეეც.
ტელეფონი გავთიშე მას შემდეგ რაც გოგონების კივილი დიდხანს მესმოდა. ამასობაში ლელას სახლის კართან ვიყავი უკვე ტორტით ხელდამშვენებული თან ერთი დიდი ჩანთა მეჭირა გოგონების საჩუქრებისთვის.
სამი საუკეთესო დაქალი მყავდა სკოლიდან მოყოლებული. ოთხ "ლ"ს გვეძახდნენ. ლოლიტა, ლელა, ლეა და ლულუ. ჩვენ ოთხნი რაღაც სხვანაირად ჩავეჭიდეთ ერთმანეთს და ხელიც აღარ გაგვიშვია.
ლელა ყოველეთვის ცანცარა იყო. არც მაინცდამაინც გადამრიე მოსწავლე ყოფილა სკოლაში და ეგეც ფეხებზე ეკიდა. აი ლეა კი პირიქით მეშვიდე კლასში იყო უკვე იცოდა რომ იურისტობა უნდოდა. საერთოდ არ იყო ჩვენსავით გიჟი და არანორმალური. პირიქით ხშირად ძალიან "უპონტო" იყო. ყველაფერი წამებზე ჰქონდა გათვლილი და ვერ იტანდა როდესაც რაიმე გეგმის მიხედვით არ მიდიოდა.
ლულუ... აი ლულუზე საყვარელ და თბილ ადამიანს ვერსად ნახავთ დამერწმუნეთ. ყველაზე გამგებიანი და კეთილი იყო. რომ სთხოვო უკაცრიელ კუნძულზეც კი დაუფიქრებლად წამოგყვებოდა შენი კეთილდღეობის გამო. ნამდვილი მეგობარი ხომ ამას ნიშნავს არა?
სახლში შესულმა სამივე ერთდროულად შემომახტა და მეც უბედნიერესმა
მოვხვიე ხელი ჩემ
გოგონებს. დიდხანს ვიწექით იატაკზე გაშხლართულები და ერთმანეთს ვეხუტებოდით თან ვხარხარებდით.
- რატომ არ გაგვაფრთხილე იდიოტო?- ძლივს დამშვიდდა ლელა და გვერდით გადაწვა
- გეფიცები თუ მჯეროდეს რომ აქ ხარ?- ბედნიერებისგან თითქმის ვტიროდი მათი დანახვისას ლეა კი ზემოდან მიყურებდა ანთებული თვალებით
- არც მე მჯერა- კისერზე მოვხვიე ხელი
- კარგით ალბათ ჰქონდა რამე მნიშვნელოვანი მიზეზი რადგან არ თქვა- მაშინვე გამოჩნდა ჩემი დამცველი ადვოკატი
- მინდოდა გაგხარებოდათ და მოულოდნელობა იმიტომ ვარჩიე.
- კი გაგვიხარდა, ლამის გულმა დამარტყა და დაგხვდებოდი აქ ყვავილებში გაფურჩქნული- შემომიღრინა ლელამ და შემდეგ მომეხვიე
- რა დეგენერატი ხარ - ლოყაზე ვაკოცე სიცილით
- რა სულელი ხარ, ლელა ჯვარი გწერია- წარბები შეყარა ლულუმ
- ამას ასაკი ემატება და ჭკუა კიდე აკლდება- ხელი ამაოდ ჩაიქნია ლეამ და ტახტეზე დაეხეთქა
- რამე კარგი ანიმაცია მინდა- მას მიბაძა ლელამაც და მე კალთაში ჩამისვა
- აი ხომ ვთქვი ჭკუა აკლდებათქო- ამოიოხრა ლეამ
- "მოანა" ჩართე- მეც ავყევი ლელას და ტელევიზორი ჩავრთე. ზოგადად ასე იყო მე და ლელას თითქმის ყოველთვის ერთიდაიგივე რამ გვინდოდა.
- მაგას სჯობს ბიჭებს დავურეკოთ და ვუთხრათ ლოლიტას ამბავი.- ტელეფონი მოიმარჯვა ლულუმ
- აუარა რაა- ლელას მუხლებიდან წამოვდექი და ლულუს და ლეას შორის ჩავეკვეხე- უბრალოდ გაარკვიე სად არიან და დავადგეთ.
- ეგეც კარგი აზრია- გამიცინა და ნომერი აკრიბა.
* * *
ჩემი გოგონების გარეგნობასთან დაკავშირებით წარმოდგენა რომ შეგიქმნათ ცოტახანს თემას გადავუხვევ...
ლელას საერთოდ სხვანაირი შარმი ჰქონდა. სწორი გრძელი მუქი თმა საშინლად უხდებოდა მის წაბლისფერ თვალებს. ოდნავ პუტკუნა იყო ოღონდ საკმაოდ გამოკვეთილი წელითა და სავსე მკერდით.
მსხვილი ტუჩები ჰქონდა რაც საკმაოდ ეფექტურს ხდიდა.
რაც შეეხება ლეას. ლეას ჩალისფერი გრძელი თმა საშინლად კარგად შეეფერებოდა მის ოკეანისფერთვალებს. თეთრი კანი და წითელი ტუჩები. მაღალი იყო ლეა და ძალიან, ძალიან გამხდარი. ისეთი რომ ჩვეულებრივად შეგეძლოთ მის ტანზე ნეკნების დათვლა.
აი ლულუს კი ჟღალი პრუჟუნებიანი თმა ჰქონდა ისეთი ლამაზი რომ თვალს ვერ მოსწყვეტდი.
თვალები კი მწვანე და მეტყველი.
საშუალოზე მაღალი და სპორტული სტილის.
აი რაც შემეხება მე არაფერი განსაკუთრებული... მაღალი წაბლისფერთმიანი ჩვეულებრივი გოგო ვარ ასევე წაბლისფერი თვალებით. მოკლე თმა ჩემი სტილია და მეგობრების თქმით საკმაოდ ბავშვური, საყვარელი და სახე მაქვს რასაც ვერ ვიტყვი ხასიათზე.
ამ ფიქრებში ვიყავი თან სამზარეულოს დახლთან ვიდექი "შეიქის" მოსამზადებლად, რომ
ვიღაცის ძლიერმა მკლავები მუცელზე შემომეჭდო და ჰაერში დამატრიალა...

დაახლოებით ხუთი წუთი ვიფრიალე ჰაერში, ისე რომ არ გავჩერებულვართ.
- რატი თუ შენ ხარ იცოდე მოგკლააავ!- დავიკივლე ყვირილით მაშინ როდესაც რატის დიდი ხელები მეცნო.
- ხოო მე ვარ ჩემო სიყვარულო და სიგიჟემდე გამიხარდა შენი ნახვა- როგორც იქნა დამსვა და მეც შევტრიალდი ჩემი დაქალის მომავალი ქმრისკენ.
- არანორმალური ხარ, საერთოდაც მიკვირს შენ და ლეამ ერთმანეთს როგორ გაუგეთ ჩემო საშინლად სიმპათიუროო- წვერიან ლოყაზე ვუჩქმიტე
- სწორედ ამ სიმპათიურმა სიფათმა მოულბო გული ლეაკოს. თან ხომ იცი განსხვავებული ადამიანები უფრო ავსებემ ერთმანეთს.- მხარზე ხელი გადამხვია და მიმიხუტა
- ხანდახან მენანება ლეა შენთვის და ვფიქრონ სანამ დაქორწინდებით უკან ხომ არ დავიბრუნო, ოჯახში?
- კიბატონო მაგრამ არაქალიშვილს დაიბრუნებს ოჯახი?- დაიწყო თავისებური ცანცარი და მეც ხელოვნულად შევიცხადე
- მოიცა უკვე ნამუსახდილია ჩემიგოგო? მაგას რას ვუზამ ნეტა იცოდე
- იცოდე მე არაფერ შუაში ვარ იმ დღეს როდესაც ერთმანეთი გავიცანით თავად დამაძალა ისე მოვეწონა
- ანუ ფაქტობრივად გაგაუპატიურა ამ წყნარმა ლეამ
- ხო პირდაპირ ჩამიგდო ხელში ეს ანგელოზივით ბიჭი
- რაო რაო?- სამზარეულოდან თავი გამოყო ლეამ და აშკარად ეტყობოდა სიცილს ძლივს იკავებდა- რეებს იგონებ რატი? - რატი ნელი ნაბიჯით მიუახლობდა ლეას და წელზე ხელი მოჰხვია შემდეგ კი ისეთი ვნებით აკოცეს ერთმანეთს ყველამ თვალებზე ავიფარეთ ხელები. ლელამ საერთოდ მე
არასულწოვანი ვარ და ესეთი სცენები ადრეა ჩემთვისო. ისე უნოდათ ეს კოცნა სექსში
გადაზრდილიყო ლამის შემეცოდა და მეთქი ჩვენ გავალთ, მაგრამ საწოლამდე თავი შეიკავეს გვრიტებმა და ჩვენც დაძაბულობა მოგვეხსნა.
- რატი, მოყევი რა რამე ახალი- ლელას ჭამა მობეზრდა და როგორც იქნა ხმა ამოიღო
- ოოოო მოსაყოლი ბევრია ნამდვილად, ამავდროულად საქმეც ბევრია, მაგრამ ჩემი ლოლიტა რომ არ მენახა ალბათ აქვე ჩამაქვესკნელებდა ჩემი მომავალი თანამცხედრე- რატი ნებივრსდ გადაწვა სავარძლის საზურგესე სა ფეხებინწინ გამოშალა
- ააა ანუ ლეას რომ არ ეთქვა შენი არ აპირებდი ჩემს ნახავს- გულწრფელდ მეწყინა
- რასქვია არ ვაპირებდი- წარბები შეყატა რატიმ- ამიყ ის აღვნიშმე რომ ლეა არ მაძლევა მოდუმების საშუალებას და სულ ტონუსში ვარ
- ისე რატი...- სამზარეულოდან გამოვიდა ლეა და რატის კალთაში ჩაუჯდა- რა ბრძოლაზე ლაპარაკობდით შენ დაბიჭები ოცი წუთისწინ?
- გოგო შენ მე რამდენჯერ გაგაფრთხილე ნუ მისმენ მეთქი ჩუმად? - ოოოო აი ოჯახური დრამაც დაიწყოოო
- რატი რამეს მიმალავ?- წამოენთო ლეა, რატისთან მიმართებაში ყოველთვის მკაცრიიყო ის.
- არა, ლეა რაც საჭიროა შენ ყველაფერი იცი, მაგრამ კაცურ პონტებში ცოლების და გირლფრენდების ჩარევა არ მოსულა გასაგებია?- ოდნაც ხმას აუწია რატიმ და თავჩახრილ ლეას ნიკაპზე ამოსდო საჩვენებელი თითი და სახე ააწევინა
- ლეა გასაგებიათქო?- ჩემი მეგობარი მიხვდა, რომ არ იყო მართალი და რატისაც მორჩილად დაუქნია თავი და სახე ყელში ჩაურგო
- ვგიჟდები შენს სურნელზე- ამოიდუდუნა ლეამ- იცი ფორთხოლის სურნელი გაქვს- ყელიდან თავი ამოსწია და გაეკრიჭა
- რისი?- წარბები შეკრა რატიმ და ქვემოდან მომზირალს ზემოდან დახედა სიცილით
- ფორთოხლის. თან თამბაქოს სურნელი ოდნავ სასმლის თან რაღავ გრილი მენთოლის და ესენი ერთად იმდენად გემრიელი და სასიამოვნოა, რომ ჩვეულებრივად ნარკოდამოკიდებული ვარ.- ტრანსში მყოფივოთ დუდუნებდა ლეა.
- ჩემი რომანტიკოსი- ძლიერად ჩაეხვივნენ ერთმანეთს. ამ დროს ჩვენ არცერთს არ ვახსოვდით. ზუსტად ამ წამს ორივე საკუთარ სამყაროში გამოიკეტა რომლიც საერთო ჰქონდათ. მხოლოდ რატი და ლეა. ლეა და რატი. სხვა არაფერი ადარდებდათ. გულის სიღრმეში მეც მინდოდს ასეთი სიყვარული, მინდოდა მეპოვნა ადამიანი, რომელიც მეყვარებოდა უპირობოდ, რომლის დანახვისას ბედნიერებისგან გული წამოვიდოდს. რომლის სურნელის შეგრძნებისას სიოვნებისგან დავდნებოდი და მის თვალებში სამუდამოდ დავიკარგებოდი. მისი ცუდად ყოფნა ჩემი ცუდად ყოფნა იქნებოდა დს მისი ბედნიერება ჩემი ბედნიერება. ის იქნებოდა ჩემი მხოლოდ და მხოლოდ. სხვებს კი უბრალოდ მისი ყურების უფლება ექნებოდათ და არა შეხების.
როგორც იქნა მოეშვნენ გვრიტები ერთმანეთის ფერებას.
- რატი მართლა მითხარი სადმიდიხარ?- უკან პატარა ბავშვივით აედევნა კარისკენ წასულ რატის.
- ჩემი ბავშვობის მეგობარი გერმანიიდან ჩამოვიდა ერთი კვირისწინ ვაჩე.
- აააა სპორტცმენი ხო?- შეხტა ლეა - ღმერთო ისეთო სიპათიურია- ჩვენსკენ გამოიხედა "შოკი მჭირს" სახით
- ეხლაა შეეენ- წარბი აუწია რატიმ
- არა ბიჭო გოგოებს ვუთხარი უბრალოდ- დაამშვიდა ლეამ
- ხოდა ბრძოლა აქვს სპორტის სასახლეში, თუ გაიმარჯვებს კანადაში წავა ექვს თვეში ტიტულის დასაცავად ხოდა ბიჭები ჩვენს ძმასთამ უნდა ვიყოთ გასამხნევებლად ხომ ხვდები.
- აუუუუ რამაგარია და ჩვენც წამოვალთ რააა- წამოხტა აქამდე ჩუმად მჯდარი ლელა
- აუუუხოოოო თან მე ვგიჟდები მუშტი-კრივზე- ეგრევე მუშტი მოიღერა ლულუმ მეტი დსმაჯერებლობისთვის
- აუუხო რა რატი თან ხო დავდიოდი მე ვაჩეს ტურნირებზე- ყელზე ჩამოეკიდა გამომწვევი ღიმით ლეა
- ხოოო ისიც მახსოვს გული რომ წაგივიდა რა უმაწყოდ ურტყამენ ერთმანეთსო და ამიტომ ეგ თემა გამოირიცა
- საყვარელო- ტუჩები ყურთან მიუტანა ლეამ და რაღაც ჩასჩურჩულა რატიც ეგრევე მოეშვა და შუბლი შუბლზე დაადო.
- კარგი, დამითანხმე- გაუცინა რატიმ და წამში სახლი კივილმა აიკლო.
მეკი ჯერაც არ ვიცოდი რაზე იყო საუბარი...
გასვლამდე რამოდენიმეჯერ ლეომ დამირეკა, მაგრამ არ ვუპასუხე. საშინლად გაბრაზებული ვიყავი მასზე და სანამ არ დავმშვიდდებოდი არ შემეძლო მასთან მშვიდად საუბარი. ეს მანაც კარგად იცოდა და მეტჯერ აღარც დაურეკავს. იცოდა მე დავურეკავდი.

* * *
სპორტის სასახლეში იმდენი ხალხი იყო ჯერ რომ არ ყოფილა.
ხალხი სანახაობას ელოდებოდა.
როგორხ გავარკიე ქართველი და არგენტინელი ებძოლებოდა ერთმანეთს.
ჯერ მხოლოდ მძიმე როკით ამხნევებდნენ მოკრივეებს.
მალევე ისეთი ხმაური ატყდა ლურჯი კუთხიდან ერთ-ერთი მეგრძოლი გამოვიდა და რინგზე თავის ადგილი დაიკავა. ბიჭები საკამოდ ნერვიულობდნენ და ლეა რატის მხოლოდ დამშვიდებისკენ მოუწოდებდა.
მე ლულუ და ლელა კი უბალოდ სანახაობისთვის ვიყავით მოსული...
და აი ვაჩეც დიდი ღრიალით გამოაცხადეს კომენტატორმა მისი სახელი ისე რომ ყურებიც ძალიან მტკიოდა უკვე.
გრძელი ხალათი ეცვა თავზე კაპიშონი ისე ეფარა მთელი სახე დაფარული ჰქონდა. რინგის თოკებში მოხერხებულად გაძვრა და ხალათი გაიხადა.
მაღალი იყო. ორმეტრამდე.
განიერი მხრბეი ჰქონდა . ეს განიერი მხრები კი ლამაზი ტატუებით დაეფარა. ერთმანეთში არეული ლამაზი ფიგურებით, რომელიც მთლიანად აღწერდა ვაჩეს ხასიათს.
იდუმალს, მიზანდასახულს, მკაცრს, მესაკუთრეს...
ძალიან სიმპათიური იყო. მსმენია მისი თავისუფალი ცხოვრების შესახებ. ყველას მოსწონდა და გიჟდებოდა მასზე. იმდენად გამოკვეთილი ყბები ჰქონდა მისი სიმპათიურობის ერთერთი მიზეზი იყო. ისეთი სისწრაფით მოქმედებდა და ლამაზი მოძრაობები ჰქონდა გაშტერებული მხოლოდ მას ვუყურებდი.
თითქმის არცეთი მოწინააღმდეგის მოქნეული არ მოჰხვედრია. თვითონ სამ დარტყმას ერთად ანხორციელებდა და არგენტინელი უკვე ფეხზე ვეღარ იდგა.
კიდევ რამოდენიმე დარტყმა ყბაში და ღვიძლში.
მარჯვენა ხელი ვაჩემ ასწია.
ხალხმა ისე აიტაცა ხელში ძლივს ჩამოვიდა და ჟურნალისტების კორიდორი ძლივს გამოიარა ეგრევე ბიჭები გადაეხვივნენ.
- გილოცავ ძმაო- მიულოცა სანდრომ
- მაგარი ხარ ძმაო, ძალიან ცოტა დრო კი გქონდა მლსამზადებლად, მაგრამ მაინც თესლი ხარ.- მუშტი მოუქნია მუცელში ნიკუშამ
დიდხანს იყო ხვევნა კოცნა და მილოცვები.
გოგონები ორი საათი ეკიდებოდნენ კისერზე მეკი ვგრძნობდი მზერას, რომელმაც დამწვა და არც ის ვიცოდი, რომ
შემდეგაც ასეთი სიმძაფრიდ დამწვავა და გამაგიჟდებდა...

მეზიზღები არაბულო (3 თავი)
წარბგახეთქილს თვალი ოდნავ ჰქონდა ჩალურჯებული და ცხვირი შეშუპებული.
წყალი ერთიანად ჩაცალა და შემდეგ ისევ მე გამომხედა. ცისფერი თვალები ჰქონდა რაღაც საოცარი წყლიანი კამკამა ლურჯი ზღვისფერი. ისეთი გამჭოლი მზერა ჰქონდა ერთიანად მადნობდა, მაგრამ თავს შევუძახე. უცბად ავარიდე მზერა და ლელას გავხედე ვითომ მას ველაპარაკებოდი არადა ერთიანად ცეცხლი მეკიდა.
- ამ ულამაზეს არსებას არ გამაცნობ რატი?- თან მე მიყურებდა სარკასტული მზერით და ამავდროულად რატის ელაპარაკებოდა.
- აუ საერთოდ დამავიწყდა ეგ.- თავში შემოირტყა ხელი რატიმ- მაპატიეთ. ეს ჩემი მეგობარია ლოლიტა ლოლაძე. ეს კი ჩემი ბავშვობის მეგობარია ვაჩე არაბული მგონი იცი უკვე- ორივეს მხარზე დაგვადო ხელი. ვაჩე ზემოდან მიყურებდა ისეთი მაღალი იყო. არც მე მაკლა სიმაღლე და ამიტომ მიკვირდა.
მან ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად და მეც მალევე შევაგებე.
- სასიამოვნოა ლოლიტა შენი გაცნობა.- ვითომ სანდომიანი ღიმილოთ გამიცინა
- ჩემთვისაც და გილოცავ გამარჯვებას.
- მადლობა- წარბები ასწია და უცებ ზურგი გვაქცია. ბიჭებს რაღაც ჩასჩურჩულა შემდეგ კი დაგვემშვიდობა და მოკრივეების ოთახში გასახდელში რამოდინემე მამაკაცის თანხლებით შეუხვია.
* * *
ვაჩე არაბული, რატი ლორთქიფანიძე, დათო სანიკიძე, კოსტა ფაღავა და ნიკუშა ფარქოსაძე.
ბავშვობიდან ერთად მოდიოდნენ და შეუძლებელი იყო ერთმანეთის გარეშე როდესმე რამე მომხდარიყო მათ ცხოვრებაში. როგორც შემდეგ ლელასგან გავიგე...
თბილისში ერთ-ერთი გამორჩეული სამეგობრო იყო
ყველა რომ იცნობდა და ყველა რომ "აფოლოვებდა" ინსტაგრამზე. ისე მე ამ ინსტაგრამზე "ფეიქ" ექაუნთებზე ძალიან ვღადაობდი ყოველთვის. ხალხს მეტი საქმე რომ არ აქვს და თხუთმეტიწლის გოგონები ლაპარაკობენ ხალხზე რომლის მხოლოდ სახელები იციან, ახლოდანაც არ ჰყავთ ნანახი და მათზე ჭორაობენ იმის მაგივრად რომ წიგნი გადაშალონ. ხომ ვამბობ სულ დააშტერა ეს თინეიჯერები ამ ახალმს ტექნიკამთქო , მაგრამ ვინ
მისმენს...
იმ დღისთვის ჩემი უნივერსიტეტის მეგობრებთან და ასევე ჩემს
მეგობრებთან ერთად გართობა გადავწყვიტეთ. ვინაიდან და რადგანაც ჩემი ჩამოსვლის აღსანიშნავი წვეულება ჯერაც არ გამიმართავს ახლა გადავწყვიტე მამაჩემის აგარაკზე.
თითქმის მთელი "თსუ" მოდიოდა ამიტომ სახლის დაცლა დაყველაფრის ეზოში დიდი აუზის წინ მოწყობა დაგვჭირდებოდა.
ძალიან მიყვარდა კიკეთის აგარაკი.
დედაჩემს დაძაბულ სოტუაციებში ძალიან უყვარდა აქ ამოსვლა და დასვენება.
ამ ადგილზე თითქოს გარე სამყაროს იყავი მოწყვეტილი. ულამაზესი ყვავილების ბაღი ჰქონდა დედაჩემს, შვილივით უყვარდა და უვლიდა.
დიდი ეზოს ცენტრში ანგელოზის ქანდაკება იდგა ნაპირებზე წყლით.
მის გვერდით სახლის წინ კი დიდი აუზი ლურჯი კამკამა წყლით.
სწორედ მანდ ვაპირებდი წვეულების მოწყობას.
ამ ფიქრებში ვიყავი ტელეფონზე შეტყობინება რომ მოვიდა.
- ლოლიტა ხვალ საღამოს უკვე მზად ვიქნებით ყველა- ჩემი კურსელი მწერდა ნენე. საკმაოდ კარგი გოგონა იყო, უბრალოდ ცოტა ცანცარა
- გასაგებია, გელოებით.- უცებ მივწერე და ლელას შევუთანხმდი იქვე ახლოს მყუდრო კაფეში შემოევლო.
გზა გადავჭერი და სიცხისგან შეწუხებულმა ლიმნიანი წყალი შევუკვეთე.
ტელეფონში ლელას ზუსტ ადგილსამყოფელს ვწერდი, როდესაც შემოსასვლელისკენ მზერა გამექცა და ვაჩე დავინახე.
ისე მინდოდა არ დავენახე ეგრევე თავი ჩავრგე ტელეფონში იმის იმედით, რომ ვერც თვითონ დამინახავდა.
თავი ნელ-ნელა ავწიე. ზედაც არ შემოუხედავს. ვიღაც გოგო შემოიყვანა და თან ხელს ხვევდა. ამ გოგოს სახეს ჯერჯერობით ვერ ვხედავდი და შემოტრიალებას ველოდი. ანდაც დავფიქრდი და მე რა მადარდებდა, მერჩია ჩემი საქმისთვის მიმეხედა.
ლეო მეოთხე დღეა რაც აღარც მინახავს. მთელი ეს დღეები მხოლოდ ჩემს მეგობრებთან ვატარებდი დროს და ამავდროულად ვსწავლობდი.
უნივერსიტეტის ბოლო ორი წელის დამთავრებას ველოდი და სამსახურის დაწყებას ვაპირებდი.
ამის ფიქრში ვიყავი, ჩემი სახელი გავიგე და ხელში ნენე შემრჩა.
- როგორ ხარ?- სხარტად გადამკოცნა
- კარგად, შენ როგორ ხარ?-
- მეც გადასარევად
- დღეს გელოდებით, ხომ იცი?
- კი და ძალიან მიხარია- სიხარულისგან ხტუნვა დაიწყო- ისაა და მარკეტინგის კონსპექტი ხომ არ გაქვს, ბარემ ახლავე?
- კი წესით უნდა მქონდეს- მაგიდისკენ შევტრიალდი და ფურცლებსდავუწყე ძებნა
- პატარავ, აქ რას აკეთებ?- ნაცნობი ხმა გავიგე და უცებ შევტრიალდი მისკენ რათა დავრწმუნებულიყავი ის იყო თუ არა.
ვაჩეს ნენესთვის ხელი შემოეხვია წელზე და წარბაწევით მიღიმოდა
- უი ლოლიტა ეს ჩემი შეყვარებულია ვაჩე არაბული.- ღიმილით გამაცნო ნენემ. მე კიდე პირი ლამის ღია დამრჩა. ვაჩე კი პირდაპირ თვალებში მიყურებდს და არ ვიცოდი რა მეთქვა.
- ჰოო და ეს ლოლიტა ხომ არაა ლოლაძე?- გაეცინა ვაჩეს
- იცნობთ ერთმანეთე?- გაოცებისგან პირი გააღო ნენემ
- კი სრულიად შემთხვევით საერთო მეობრისგან გავიცანით ერთმანეთი- უხერხულად გამეცინა და ვაჩეს მზერა გმირულად დავაიგნორე. თავადაც ძალიან კარგად ხვდებოდა, რომ მაბნევდა, მაგრამ თითქოს სპეციალურად მიკეთებდა და ამით უფრო მაღიზიანებდა
- ხოო, საყვარელო დღეს გვინობემადე დაკავებული ვიქნები. დამავიწყდა შენთვის მეთქვა- ვაჩეს გახედა და ხელით ლოყაზე მოეფერა
- რატომ, რახდება?- წარბები შეკრა მან
- დღეს ლოლიტას წვეულება აქვს
- აააა, გასაგებია გასაგები- მრავალმნიშვენლოვნად ჩაილაპარაკა და კიდევ ერთხელ შემავლო მზერა - მაშინ სჯობს ადრიანად წავიდეთ რათა უფრო მეტი დრო გვონდეს ერთამეთვისთვის- ყურში ჩასჩურჩულა და ნენეც მაშინვე გაიტრუნა. ისე უთხრა რომ თითქოს უნდოდა მეც გამეგო, მაგრამ ვერ ვხდებოდი ეს რაში სჭირდებოდა...
* * *
დაუნანებლად ვსვამდი... არვიცი რა მჭირდა უბრალოდ ვსვამდი, ვცეკვავდი, ვეწეოდი. არასდროს ვყოფილვარ ასეთი, მაგრამ ახლა რაღაც მჭირდა და ეს რაღაც ისე მანადგურებდა ყველაფერ იმას ვაკეთებდი რაც ჩემთვის აქამდე მიუღებელი იყო. იმ ამბის შემდეგ ნენრ ნორმალირად აღარც მინახავს.
"ცოტახანს უნდა გავიდე"ო შემომითვალა და დაბრუნებულს მხოლოდ ის გავიგე რომ ისტერიული ტირილი ჰქონდა ატეხილი...
რამოდენიმე გოგოსთან ერთად ტუალეტში მიმავალ გზაზე ვიდექი როდესაც ტირილის ხმა გავიგე .
დაქალები სახიდან ცრემლებს სწმენდნენ ნენეს და აწყნარებდნენ... დაუფიქრებლად შევაღე სააბაზანოს კარები.
ყველამ მე მომაბყრო მზერა. მე პირდაპირ მტირალ ნენესთან მივედი და მის წინ ჩავიმუხლე.
- ნენე რამე მოხდა?- წყნარად ვკითხე. ის კი პირდაპირ თვალებში მიყურებდა. თითქოს რაღაცის სათქმელად დააღოპირი და გადამწყვეტ მომენტში გადაიფიქრა.
- არაფერი არ ხდება.
- იქნებ მე ვარ რამეში დამნაშავე?- მისი ტირილის მიზეზს ვერ ვხვდებოდი, ამიტომ ვცდილობდი ყველა შესაძლო მიზეზი განმეხილა.
- შენ არაფერ შუაშია ხარ ლოლიტა. არ ჩაიშხამო წვეულება
- ნენე გაუჩერებლად ტირიხარ. ვიცი რაღაც გიჭირს და იქნებ მოვაგვაროთ.
- ვაჩე დამშორდა.- ძლივს ამოთქვა და ისევ ტირილი აუვარდა. საშინლად გავბრაზდი და მის ცრემლებზე გული საშინლად მეტკინა. ცრემლები შევუმშრალე და მოვეხვიე.
- მე ვაფრთხილებდი! მანამ სანამ ეგეთ ტიპთან საქმეს დაიჭერდა, მაგრამ არ მომისმინა- აენთო ნენეს თავზე მდგარი ქერა, რომელიც აქამდე თავზე ეფერებოდა და აწყნარებდა მეგობარს.
- კარგი, დაგშორდა. თავმოყვარეობა უნდა შეინარჩუნა და მასზე აღარ იფიქრო კარგი?- ყველაზე აფსურდული წინადადება ვთქვი ახლა
- გაჟიმა და მიაგდო, ზუსტად ვიცოდით ყველამ ნენეს ჩათვლით რომ მხოლოდ ორკვირიანი ურთიერთობისთვის სჭირდებოდა.
- კარგი- ხელით შევაჩერე ქერა- აქ ძალიან ხმაურია, მოდი წყნარ ადგილას გავიდეთ და იქ ვისაუბროთ.- მთელი კიკეთის მიმდებარე ტერიტორიაზე ამ "ტექნოს" გუგუნი ისმოდა და ალაბთ საკამოდ შორს მოგვიწევდა წასვლა.
დინამიკებში აგუგუნებულ "ტექნოს" ვერცერთ შემთხვევაში გამოვრთავდი და უკვე კარგად შემთვრალ ახალგაზრდებს იდილიას ვერ დავურღვევდი.
ამიტომ გოგონა სახლის უკანა კუთხეში წავიყვანე და იქვე ხის სკამზე დავსვი. არაფრის თავი არ ჰქონდა ამიტომ მის მეგობარს ავხედე.
- არ მეტყვი რა მოხდა?
- არაფერი, უბრალოდ ა ვაჩე. მხოლოდ ეს მოხდა- საწყლად ამოიოხრა ქერამ- ერთი ვაგინით ვერ კმაყოფილდება, ბევრი სჭირდება და ნენემ ეს ვერ გათვალა.
- ცხოვრებაში ყველას უჭირს სწორი არჩევანის გაკეთება ნენე- მისი სახე ხელებშორის მოვიქციე და ვაიძულე შემოეხედა.- მთავადია მივხვდეთ, რომმ ეს არ იყო სწორი და ამის გამოსწორებას შევეცადოთ. შენ ძალიან საყვარელი კეთილი და ლამაზი ხარ. არ გიმსახურებს ვაჩე, ის არ არის იმდენად კარგი...- საშინლად მეშლებოდა იმ გაბღენძილი ფულის ტომარაზე ნერვები და უფლება, რომ მოგეცათ თავ-პირს გავუერთიანებდი.
- მან მითხრა, რომ არ ვარ იმდენად კარგი, რონ მასთან რაიმე კავშირი მქონდეს- ცრემლების ახალი ნაკადი წამოუვიდა ნენეს - მართლა ასეთი საშინელი ვარ?
- მომისმინე, შენ ძალიან ძალიან ძალიან ლამაზი ხარ. თუ ბატონი ვაჩე შენს ფასს ვერ ხვდება მაშინ ჰყავდეს ის იაფფასიანი ბოზები, რომლებიც მხოლოდ ფულის და სქელი სი*ის გამო არიან მასთან, შენ საუკეთესოს იმსახურებ და რადგან განგებამ მოგცა საშუალება მისი ნამდვილი სახე დაგენახა ახლა კიარ უნდა ტიროდე არამედ ღრმერთს მადლობას უნდა ეუბნებოდე- ნენეს თვალებში იმედის ნაპერწკლიდანახვისთანავე შევაქე საკუთარი თავი- ადექი ახლა და გაერთე. ხვალ კი ბატონ ვაჩეს ყველაფერს დაუბრუნებ რაც მოგცა და სამუდამოდ დაივიწყებ.
მეზიზღები არაბულო (4 თავი)

იმ ამბებიდან მთელი ორი კვირა იყო გასული.
გოგონები ერთ-ერთ ბარში ვისხედით, ვინაიდან და რადგანაც უნივერსიტეტიდან ცოტაოდენი დასვენების აღება შემეძლო, თავი გავითავისუფლე. ადგილსამყოფელი ნენემ დაგეგმა და ვიცი რატომაც. ვაჩე გახნის დღიდან ამ ბარში დადიოდა და ეს სულელი გოგოიმედებს იტოვებდა, რომ აქ მაინც მოკრავდა თვალს.
- არადა დამიჯერეთ ისეთი კეთილი და თბილი გული აქვს მართლა- ისევ თავისას აწვებოდა ნენე და მე უკვე ბრაზიყელში მასხამდა
- მე ვფიქრობ რომ უბრალოდ ა- მხრები აიჩეჩა ქერამ
- მეც ვფიქრობ, რომ მოძალადე ეგოისტი, მანიპულატორია- მხრები ავიჩეჩე და ვაჩეს კუთხისკენ გავიხედე- და უბრალოდ ნაგავი...- მის უცნობ მეგობრებთან ერთად იჯდა ზურგით, რაღაცაზე მთელი ხმით იცინოდნენ და გარშემო მყოფები არც აინტერესებდათ.
- მომისმინე- ხელი ხელზე დავადე ნენეს- ყველაფერი უნდა უთხრა რასაც ფიქრობ და არ უნდა აფიქრებინო, რომ
მისი რიგითი ნაშა ხარ.- ამ წამს სრულიად გულწრფელი ვიყავი.
ნენეს თვალებში ნაპერწკალის დანახვამ რაღაცატომ იმედი მომცა. იმიტომ არა რომ ამ
ნაძირლის მიმართ ოდესღაც რაღაც გრძნობა მქონდა (არადა გრნძნობაც არ ერქვა) არამდე იმიტომ რომ ასე უმოწყალოდ სტკენდა ხალხს გულს და საშიში ტიპის იმიჯს იქმნიდა. გასარკვევი იყო. მართლა ასეთი იყო თუ უბრალოდ მამიკოს ნებიერა, რომელსაც რეალურად არაფრის ტრა*ი არ აქვს? თუ პირიქით ყველაფრის ტრა*ი აქვს და თუ მოუნდა ისე გემრიელად მოგსვამს ამ ტრა*ით გააზრებასაც ვერ მოასწრებ.
- მართალი ხართ- თავი დარწმუნებით დაგვიქნია ნენემ- ავდგები და ყველაფერს პირში ვეტყვი- ფეხზე წამოვარდა
- მოიცადე ახლა ბიჭებთან ერთადაა- ხელით დააკავა ქერამ
- ვისთან ერთადაა- წინ გავარდა და ჩვენც უკან გავყევით რამოდენიმე წამის ყოყმანის შემდეგ. მხარზე ხელი დასცხო ნენემ და ვაჩეს გაკვირვებულმა მზერამ კინაღამ გაბურღა ის.
- შენთან ლაპარაკი მინდა.- წარბი ასწია ნენემ. შემართებით იდგა
- გისმენ?- წარბები შეყარა ვაჟბატონმა
- ცალკე
- ცალკე?- ბიჭება გადახედა მან- ჩემი მეგობრებისთვის დასამალო არაფერი მაქვს. შეგიძლია აქვე ჩამომითვალო შენი პრეტენზიები.
- არა, პრეტენზიები არაფერ შუაშია, არც ვფიქრობ, რომ შენ უნდა წამოგიყენო რაიმე ულტიმატუმი. მე...
- მაშინ აქ რატომ ხარ?- ურცხვად შეაწყვეტინა საუბარი.
- აქ იმიტომ ვარ, რომ გითხრა რა არაადამიანი და ნაძირალა ხარ. მე ვფიქრობ, რომ შენ არ ხარ იმდენად კარგი, რომ მე მიმსახურებდე. არ დავუშვებ რომ ჯილდოდ აღმიქვა, საერთოდ ვასრულებ შენთან ურთიერთობას.- მტკიცედ ამოილაპარაკა ნენემ და სიამაყის გრძნობა დამეუფლა, რომ ამ თავნება ნაძირალას ყველაფერი უთხრა
- და რატომ ფიქრობ, რომ ჯილდოდ აღგიქვამ?- გაეცინა - რატომ ფიქრობ რომ ეგეთი მნიშვნელოვანი ხარ? მაპატიე პატარავ, მაგრამ შენი სახელი ნორმალურადაც არ მახსოვს.- თვალები დააწვრილა თითქოს რაღაცას იხსენებსო- ნენე ხომ? ხოდა ნენე... მე შენთან უკვე დიდი ხანია დავამთავრე, გასაგებად ავხსენი? - მშვიდი სახით საუბრობდა ისე თითქოს მის წინ არარაობა იდგესო. ღმერთო ისეთი ცეცხლი ვიგრძენი ორგანიზმში სადაცაა გავსკდებოდი და ამ ცეცხლს სახეში შევაფრქვევდი ამ თვითკმაყოფილ იდიოტს.
- და რატომ? რამე ისე არ იყო როგორც შენ გინდოდა?- ცრემლები მოაწვა ნენეს- ყველაფერს ისე ვაკეთებდი, რომ შენ გეგრძნო თავი კომფორტულად- ნელნელა ხმა უფრო უტყდებოდა და ცრემლები ღვრაღვარებად მოსდიოდა სახეზე - ჩემი თავი ფეხებზე დავიკიდე და ასე მიხდი მადლობას?
- მადლობას საერთოდ არ გიხდი ან საერთოდ რატომ ელი ჩემგან მადლობას?- ფეხზე წამოდგა ვაჩე და თვალებში ჩააშტერდა ნენეს- მე შენ არაფერს შეგპირებივარ ისეთს, რომ სამომავლო გეგმები დაგესახა. ვერ ვხვდები რატომ ვარ უგულო ან ეგოისტი, როდესაც იმასთან არაფერ კავშირში ვარ რაც შენს პატარა თავში მოხდა. მაპატიე მართლა ვწუხვარ უბრალოდ აღარ მაინტერესებ. ზატო ვინმეს იპოვი ვინც შეგეფერება და გულს არ გატკენს ახლა კი თავი მოიწესრიგე და უბრალოდ წადი, კარგი?- ნენე ცრემლიანი თვალებით შურდულივით გავარდა ბარიდან, ქერა კი მე მიცდიდა. მე კი გახევებული ვიდექი.
უკვე შეტრიალებას აპირებდა მკლავში რომ ჩავავლე ხელი და ჩემსკენ შემოვატრიალე. აშკარა გაკვირვება ეწერა სახეზე.
- გინდა გითხრა რეალუად რას წარმოადგენ?- ხმას არ იღებდა დს მშვიდად მისმენდა- არაფერს. ხო აი ასე... არაფერს- მხრები ავიჩეჩე- ალბათ ბავშვობაში გჩაგრავდნენ და ეგ დამცირება დღემდე მოგყვება ესე უმოწყალოდ რომ ექცევი ადამიანებს. რა გგონია ნაძირლის როლი ესე ძალიან გიხდება? ან მართლა გგონია რომ საშიში ტიპი ხარ? თუ გოგონების დამცირებითა და მიტოვებით ცდილობ მაგარი ბიჭის იმიჯის შექმნას. ერთადერათი რაც ცხოვრების აზრს და ხალისს გაძლევს მაგ შენი ატეხილი ჰორმონების დაკმაყოფილებაა, რომელიც ვერადა ვერ დაიკმაყოფილე რადგან ყველა კაბიანს დასდევ და ალბათ მალე კაცებზეც გაადახვალ. - მანამდე სერიოზული სახით იდგა და მისმენდა. ბოლო წინადადებაზე კი ტუჩის კუთხე ასწია, ოდნავ გაეცინა და ბიჭებს გახედა. მეკი ირონიულად გავუცინე. თვალებში ვუყურებდი რომელიც ოდნავადაც არ ადუნებდს მზერას დს ისიც ღიმილიანი სახით მიმზერდა პირდაპირ თვალებში. მშვიდად ავუარე გვერდი და ნენეს გზას დავადექი. მალე ქერაც შემოგვიერთდა...
* * *
იმ დღეეის შემდეგ გადავწყვიტე ლეოსთან ურთიერთობა დამელაგებინა ამიტომ სახლში
მივაკითხე. ყველაფრის ახსნას და დალაპარაკებას ვაპირებდი, როდესაც კარები ისევ და ისევ ჩემი გასაღებით გავაღე და დაუპატიჟებლად შევაბიჯე. ნამდვილად არ მოვქცეულვარ არასწორად რადგან ის ჯერჯერობით ჩემი სახლიც იყო და შემეძლო ისე მოვქცეულიყავი როგორც მომესურვებოდა.
სამზარეულოში ჟუჟა ფუსფუსებდა და სახლში იდეალური სიმშვიდე იყო.
- გამარჯობა ჟუჟიკოო როგორ ხარ?- სამზარეულოში შევაბიჯე ფეხი და გასქურასთან მდგომ ჟუჟას ორ ნაბიჯში ამოვუდექი გვერდით
- დედა ეს ვინ მოსულა?- მომეხვია ფუმფულა ქალი- კარგად დედა მე რა მიჭირს შენ როგორ ხარ?
- მეც არამიშავს
- სად დაიკარგე რომ აღარ გამოჩნდი ჰა? მიდი დაჯექი და ყავას მოგიდუღებ
- მადლობა, არმინდა დავლიე უკვე- მაღალ სკამზე ჩამოვჯექი დ წყალი დავისხი- სად არის ოჯახობა?
- ლეო არ არის სახლში სამსახურშია. სახლში მხოლოდ ელენაა
- აჰაა გასაგებიაა და სად ბრძანდება ელენა?- სახლი მოვათვალიერე ინტერესით
- დედაშენის ოთახში, დედა- შეწუხებული სახით გამომხედა ჟუჟამ და ამ დროს თავში სისხლმა ამასხმა. მეზიზღებოდა ეს ყველაფერი უკვე მეზიზღებოდაა. დედაჩემის ოთახის კარი საკუთარი ხელით ჩავკეტე და დავაწესე რომ იქ შესვლის უფლება მარტო მე მქონდა. არადა როგორ მინდოდა დღევანდელი დღე წივილ კოვილის გარეშე ჩატარებულიყო. ალბათ გაგიკვირდებათ რატომ ვარ აჭრილი ასე დედაჩემის გამო. ინსტიქტი, უბრალოდ იმაშია საქმე, რომ დედა ისე მოულოდნელად გამომრცალა ხელიდან, რომ ყველაფერი მისი მივითვისე და ჩემად გავხადე.
- უკაცრავად? ანუ დედაჩემის ოთახში არაა?- თვალები ბრაზით დავაკვესე- ლეოს ურჩევნია სახლში არ მოვიდეს
- კარგი დედა დაწყნარდი, უბრალოდ ოთახი მოეწონა კარგი ინტერიერი და მყუდრო ოთახიაო თან ფეხმძიმედაა მგონი
- ვაიმეე ჟუჟა რა გინდა, რომ გულმა დამარტყას? - მაშინვე გამოვვარდი სამზარეულოდან და კიბეებზე ავვარდი სირბილით. კართან ოდნავ ჩავისუნთქე მაინც არ მინდოდა სკანდალების მოწყობა ამიტომ მშვიდად დავაკაკუნე.
შემოდითო ისე დაიძახა თითქოს ამ სახლის ბატონ პატრონი თვითონ ყოფილიყო და ჩვენ უბრალოდ არარაობები, რომელებიც მის ბრძანებებს ასრულებს.
ოთახის კარი შევხსენი და ეს ჟღალი ალქაჯი დედაჩემის საწოლზე წამოწოლილიყო და წიგნს კითხულობდა.
- ლოლიტა? - თავი სწრაფად ასწია კარის ხმაზე და აშკარა იყო ჩემი დანახვა გაუკვირდა- გამარჯობა- ფეხზე სწრაფად წამოვარდა და გადამკოცნა
- რა გაგიკვირდა ერთი? - ამრეზით ავათვალიერე და ისიც წამშივე დაიძაბა. დედაჩემის სარწეველა სკამში ჩავჯექი და ჭერს მივაბყარი მზერა
- არა, უბრალოდ არ გელოდი.
- საკუთარ სახლში როდესაც მინდა მაშინ მოვალ.- კბილებში გამოვცერი და უხერხულად აწურული ავათვალიერე- რას დგახარ? შენი ოთახი არაა?
- ლოლიტა იცი მაპატიე თუ რამე გეწყინა, მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ ხარ ჩემს მიმართ ცუდად განწყობილი? - ანერვიულებული ლაპარაკობდა და თან ბოლთას სცემდა. ხმას არ ვიღებდი და უბრალოდ ვუყურებდი.
- გინდა დედაჩემის შესახებ მოგიყვე?- წუთიერი დუმილის შემდეგ ვკითხე და პასუხს არც დავლოდებივარ ისე დავიწყე ვივიენზე თხრობა- დედაჩემი ულამაზესი ქალი იყო. კუპრივით შავი თმა და თვალები თოვლივით თეთრს კანს საშინლად უხდებოდა. თითქოს ანგელოზი და დემონი ერთდროულად იყო მასში გამომწყვდეული. მამაჩემი ფიფქიას ეძახდა. თუმცა მე კარგად არ მახსოვს ამას მამა მიყვებოდა ხოლმე ან ბებია. დედა თორმეტი წლის ასაკში დავკარგე და მხოლოდ მე და ლეო დავრჩით. სიმართლე გითხრა მამიკოს გოგო არასდროს ვყოფილვარ საშინლად ვგავარ ვივიენს... დედა უფრო მიყვარდა ყოველთვის ვიდრე მამა. მამა უბრალოდ მესაყვარლებოდა, როდესაც მიცავდა, საფრთხეს მარიდებდა და კლდესავით იყო ჩემთვის. არ მეგონა მის ცხოვრებაში ვივიენის ადგილს ვინმე თუ დაიკავებდა და ყოველთვის ვეგოისტობდი.
რაღა დაგიმალო და არც შენ გიჭირავს დედაჩემის ადგილი ამ სახლში მაგრამ საშინლად ვღიზიანდები, როდესაც დედაჩემის საწოლზე გხედავ. ეს ოთახი ვივიენის იყო. როდესაც განმარტოება უნდოდა აქ შემოდიოდა და წიგნებს კითხულობდა ან ხატავდა. შენ კი აქ დაუკითხავად შემოდიხარ და შენს ოთახს არქმევ. ეს ჩემთვის ძალიან ღირებული ნაწილია და თუ გინდა ოდესმე ჩემი
კეთილგანწყობა მოიპოვო მაშინ ეცადე ჩემს
ისედაც ღია ჭრილობებს ზედ მარილი არ დააყრო! გაფრთხილებ იცოდე!- ყველაფერი წყნარად ჩამოვუყალიბე და თავი სკამზე გადავაგდე.
- მესმის შენი- სევდიანად ამოილაპარაკა ელენამ- მესმის რადგან დედა მეც პატარამ დავკარგე, თითქმის საერთოდ არ მახსოვს. მინდა რომ მე და შენ კარგი ურთიერთობა გვქონდეს. ამ ეტაპისთვის დაქალობას ნამდვილად არ გთხოვ. რადგან მამაშენი შემიყვარდა და ისიც იგივეს გრძნობს ეს ჩვენი ბრალი ნამდვილად არ არის. ისიც ვიცი რომ ვივიენის ადგილს ვერ დავიკავებ და ეგ არც მიცდია არც არასდროს ვცდი რადგან ლეოს გულში მას სულ სხვა და დიდებული ადგილი უკავია, როდესაც ლეო კარგად გავიცნი ამას მაშინ მივხვდი. ყოველთვის მინდოდა ასე ვყვარებოდი ვინმეს, მაგრამ ახლა შეუძლებელია. ვიცი რომ ლეოს უფრო ნაკლებად ვუყვარვარ, მაგრამ მე მიყვარს სიგიჟემდე და სხვასთან წასვლას არ ვაპირებ. არც ის მინდოდა შენ გაღიზიანებულიყავი უბრალოდ ოთახის სიმყუდროვე მომეწონა რაღაც გასაგიჟებლად კარგი აურა ტრიალებდა. ღამე დაძინება მიჭირს და ამ ოთახში ფანტასტიურად ვგრძნობ თავს. ეს იყო და ეს. არც შენი გაღიზიანება მინდოდა და მაპატიე თუ უნებურად ასე გამომოვიდა.- თვალებში ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ არცერთი მისი სიტყვა არ იყო თამაში. მემგონი უნდა დავშოშმინებულიყავი და ჩემი დედინაცლისთვის მამაჩემთან ცხოვრება არ უნდა ჩამემწარებინა. ბევრი ფიქრისა და ანალიზის შემდეგ ამას ისედაც მივხვდი...

მეზიზღები არაბულო (5 თავი)

იმ დღეების შემდეგ ლეოსაც ველაპარაკე. ვუთხარი, რომ ელენასთან დაკავშირებით არანაირი პრობლემა არ მქონდა და სიხარულით სად წასულიყო აღარ იცოდა. შემომთავაზა მასთან ვყოფილიყავი და ისიც მითხრა, რომ ჩემი მეგობრის უკვე სრცხვენოდა ამდენ ხანს, რომ "მინახავდა". ვუპასუხე, რომ დავფიქრდებოდი და წამოვედი.
ლეას სადარბაზოს პირველი სართული ძლივს ავიარე ისეთი სიცხე იყო და ლიფტში შევედი.
სახლის კარი ლეამ გამიღო.
სახლი ისეთი მყუდრო არ იყო როგორც წინათ ვიღაცეების ლაპარაკი ისმოდა და რაც შემეძლო ჩუმად შევიხედე მისაღებში და რას ვხედავ.
ბრძოლა წესების გარეშეს მისხდომოდნენ რატი დათო და ვაჩე ჩიფსებითა და ლუდით ხელში.
- გამარჯობათ ბიჭებო- ვთქვი მათ გასაგონად და სამ წყვილ თვალს ხელი ავუწია
- ვააა ლოლიტა, რამდენი ხანია არ მინახიხარ? როგორ ხარ?- თბილად მომიკითხა დათომ
- არამიშავს შენ როგორ ხარ?- მეც თბილად გავუღიმე. ვაჩეს არ ვუყურებდი, მაგრამ ვხედავდი, რომ მიყურებდა ამას ვგრნობდი კიდეც. ყურადება არ მიმიქცევია ლეასთან შევედი სამზარეულოში.
- შენ რა გჭირს?- დავაკვირდი მოწყენილად მჯდარ ლეას, რომელიც ხმას საერთოდ არ მცემდა- ლეა?
- აუ არვიცი რა- წარბები შეყარა და თავი ცივ მაგიდაზე დადო სახეშეჭმუხნულმა
- ცუდად ხარ? რამე გტკივა? - მის გვერდით დავჯექი და თავზე მოვეფერე, შეუძლებელი იყო ლეას რაიმე უმიზეზოდ ექნა.
- არაფერია, უბრალოდ ხასიათზე არ ვარ- უცბად გახსნა შუბლი და კარისკენ წავიდა- მიდი რა ყავა გააკეთე თან ხომ იცი როგორ გვიყვარს შენი ყავა მთელს ოჯახს- გამიცინა და მისაღებში გავიდა. მხრები ავიჩეჩე ლეა ასე არაფერს მეტყოდა ამიტომ ეგევე დავგეგმე რა უნდა მექნა.
ახლა ზუსტად ვიცოდი ჩემზე ნერვიულობდა ამიტომ აღარ ჩავაცივდი ვიფიქრე როდესაც მოუნდება მაშინ მითხრასთქო. ამ ფიქრებში ვიყავი თან ყავას ვამზადებდი, როდესაც ყურთან ცხელი სუნთქვა ვიგრძენი ძალიან ახლოს და ძლიერი სხეულის შეხება ზურგზე. შეშინებული შევხტი და კკვილს ვაპირებდი ვიღაცამ ხელკ რომ ამაფარა და შემატრიალა.
- უბრალოდ მაინტერესებდა როგორ იყავი, დამშვიდდი- პირისპირ ვაჩე მედგა და იცინოდა თან პირზე ხელს მაფარებდა, რომელოც უხეშად მოვიშორე და დოინჯი შემოვირტყი
- შენ საერთოდ ნორმალირი ხარ?
- არა- ისევ გამიცინა
- მამასხარავებ ხო?
- ცოტას კი- ძლივს შეკავებული სიცილი ამოასკდა და კიდევ ახლიდან დაიწყო ხარხარი
- ამ დანის დანიშნულება იცი რა არის?- იქვე საწურზე დადებულ დანაზე მივანიშნე
- აბა რა არის რა საინტერესოა?
- აი თუარ შემეშვები მალე გაიგებ.- თავი დარწმუნებით დავუქნიე იმის ნიშნად რომ არ ვხუმრობდი
- კარგი რა ლოლიტა, ხვდები რომ ბავშვივით იქცევი? - სახე დაუსერიოზლდა და თავისი კამკამა ლურჯი თვალებით პირდაპირ სახეში ჩამაშტერდა. თან რაღაც ამოუცნობ გრძნობას ასხივებდა. ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა ჩემგან.
- მე არ ვთვლი, რომ ბავშვივით ვიქცევი- მხრები ავიჩეჩე- ახლა კი გამატარე - ფინჯნები ლანგარზე დავაწყვე და გვერდი ცივად ავუარე. მთელი საღამოს მანძილზე მაქსიმალურად ვაროდებდი თავს... იმ წამს ეს ტიპი უბრალოდ მაღიზიანებდა. დროთა განმავლობაში კი ვხვდებოდი, რომ გულის სიღრმეში მკსდამი სიმპათიას განვიცდიდი.
საკუთარი თავი მეზიზღებოდა იმის გამო, რომ ჩემი მეგობარი სწორედ ამ ნაძირლის გამო გრძნობდა თავს გამოყენებულად.
ის კი მე მეფლირტავებოდა.
მთელი საღამოს მანძილზე რაღაცნაირი ვნებიანი მზერით მიყურებდა. ხოო... ვნებიანი მზერით... ნამდვილად ასე იყო.
იმ საღამოს ბიჭები გვიან წავიდნენ. მე კი გადავწყვიტე, რომ გოგონები შემეკრიბა და მთელი ღამე გაგვეთენებინა.
ნახევარსაათში ყველა აქ იყო.
დინამიკები ბოლო ხმაზე ჩავრთეთ და სასმელი გამოვიღეთ.
სამი ბოთლო არაყის შემდეგ მივხვდი რომ კარგად ვიყავი.
ნენეს პირდაპირ არყის ბოთლი ჰქონდა გადაყუდებული, როდესაც მისი ტელეფონის ხმა ძლივს გავიგეთ.
- მიდი უპასუხე- ტელეფონი მიაწოდა ლელამ
- ვაჩეა- ეკრანზე დახედვისთანავე ბოლო ხმაზე იკივლა ბედნიერებისგან
- გისმენ ვაჩე- სახე მაშინვე შეეცვალა და მე შემომხედა.
გოგონები დუმდნენ რაღაც ძალიან საშიში სიჩუმე ჩამოწვა. მე კი ცივმა ოფლმა დამასხა.
- შენთან ლაპარაკი უნდა- გაკვირვებულმა გამომიწოდა ტელეფონი ნენემ
- ჩემთან? კი მაგრამ ჩემთან რა საქმე აქვს? - აკანკალებულმა გამოვართვი ტელეფონი
- გისმენ.
- ერთობით პატარავ? - ისეთი ხმა ჰქონდა ზუსტად ვიცოდი, რომ იცინოდა
- ააა არამგონია ვიცნობდე- ნენეს თანდასწრებით არ ვაპირებდი მასთან საუბრის გაბმას და თავადაც მიხვდა ამას.
- ხვალ უნდა შემხვდე!- მკაცრი ტონი გაურია ნათქვამში
- არა- პირდაპირ ვუთხარი
- რაღაც არამგონია უარი მითხრა- ირონიით მითხრა- მე ნენეს გამოყენებას გავაგრძელებ და გულს უფრო მეტად ვატკენ ვიდრე ახლა აქვს ნატკენი. ეს ყველაფერი კი შენი ბრალი იქნება- ღმერთო როგორ იყო ასეთი? ასეთი არაადამიანი და სასტიკი. მინდოდა მეთქვა რა ჯანდაბა გინდა ჩემგანთქო, მაგრამ ამას ვერ ვეტყოდი. ნენეს გავხედე. ისეთი მომლოდინე თვალებით მიყურება თავი შემზიზღდა
- არა, არამგონია მაგ ბიჭის ნომერი ვიცოდე
- ახლავე მჭირდება პასუხი, მე გაგაფრთხილე- უხხ როგორ ვერ ვიტანდი
- კარგი- დანაანებით ამოვილაპარაკე და ნენეს გავუღიმე
- ძალიან კარგი- კმაყოფილმა ამოილაპარაკა- ხვალ საღამოს რვაზე გამოგივლი, მზად იყავი. - მითხრა და გამითიშა. ნენეს მივაწოდე ტელეფონი
- რა უნდოდა? - მკითხა ლელამ
- ვიღავ ტიპის ნომერი მთხოვა ჩემი ჯგუფელია და...- თავი ვიმართლე და სიტუაციის განსამუხტად ისევ მუსიკა ჩავრთეთ...
* * *
რაც ყველაზე საშინელი ტანსაცმელი მქონდა ის ჩავიცვი და ბომჟივით დაველოდე ვაჩეს მოსვლას.
სადარბაზოსთან მისი პორშე არ შევიმჩნიე და ლიფტით ზლაზვნით ჩავედი პირველამდე.
კარი შიგნიდან გამიღო და თან ეღიმებოდა. გაბუსხულო ვიჯექი, გაბრაზებული და ხმის ამოღებას არ ვაპირებდი.
- ბუტიაა- უფრო თავისთვის თქვა თან მე მიყურებდა და უცაბედად გავხედე.
- გზას უყურე შენი ჭირიმე რაა. - გაეცინა და გზას გახედა. ფანჯარაში ვიყურებოდი.- ბუტია არა უფრო არანოემალური ვარ შენნაირ შეშლილს რომ ჩავუჯექი მანქანაში და სადღაც ჯანდაბაში მივყვები.
- ჯანდაბამდე ჯერ შორია პატარავ, მოდი ცუდზე ნუ ვიფიქრებთ ღამე კოშმარები დაგესიზმრება- მზრუნველად გადამისვა თავზე ხელი
- არ გიხდება მზრუნველის როლი.
- შენ კი გრძელი ენა გაქვს.
- სამაგიეროდ შენ ეგოისტი მანიპულატორი ხარ, რომელიც ყველაფერს გააკეთებს იმისთვის, რომ საკუთარ მიზანს მიაღწიოს- გამწარებული ვლაპარაკობდი ეს დეგენერატი კი წარბსაც არ ხრიდა
- და როდის მოინელებ ნენეს ამბავს?- თვალები აატრიალა
- ვერასოდეს- კბილებში გამოვცერი- ან ჩემგან რა გინდა? დარწმუნებული ვარ მხოლოდ მე დაგრჩი უხმარი და ალბათ გაუპატიურებას აპირებ, მეტს რას უნდა ველოდო შენგან?
- ასე რომ მეტლიკინები ვერ ვიტან, ხომ ხედავ ვითბენ არა?- სასტიკი მზერით გამომხედა და ოდნავ შემეშინდა, თუმცა არ ვაფიქრებინებდი რომ მისი ეს მზერა ჩემზე მოქმედებდა და გავაგრძელე
- ხოო ალბათ დამარტყამ კიდეც.
- ამ გამოხტომებით რის მიღწევას ცდილობ?
- რის მიღწევას? არაფრის. უბრალოდ მაინტერსებს სანამდე გეყოფა მოთბინების ფიალა და სანამდე დამალავ რომ არაკაცი ხარ.
- ესიგი არაკაცი ვარ ხომ?- უცბად ჩიხში შეუხვია და მანქანა ბუჩქებში შეაყენა.- გინდა განახო რა დონის არაკიცი ვარ?- თვალებში ეშმაკურად ჩამაშტერდა
- კიი მანახე- ამ წამს სიკვდილამდე მეშინოდა, მაგრამ მაგარი გოგოს იმიჯს არ ვტოვებდი- მანახე- ვუკივლე ბოლო ხმაზე და მანაც არ დააყოვნა.
კეფაზე მწარედ მომიჭირა ხელი და მისკენ მიმწია ტუჩები ისე მწარედ დააჭირა ჩემსას, რომ სადაცაა გამისკდებოდა. უხეშად მკოცნიდა ხელები მკერდზე მივაბჯინე გასანთავისუფლებლად, მაგრამ ძლიერაფ შემბოჭა და ტუჩებზე კბილები ჩამასო ისე რომ ჩემი სისხლის გემო ვიგრძენი. შემდეგ კი ერთიანად შემიშვა და გამწარბულმა თავიდან დაქოქა მანქანა. ხმა არ ამომიღია, გზატკეცილზე გადავედით. მანქანას დიდი სისწრაფით ატარებდა.
- მინდა ვიცოდე რა გინდა ჩემგან?- როგორც იქნა ძლივს ამოვღერღე. მგონი ძალიან ღრმად შევტოპე...
- მაცდი, რომ გითხრა ეს დედამოტყნული?- იღრიალა ისე რომ შევხტი, მაგრამ არ მეშინოდა, ვიცოდი ძალა არ ეყოფოდა ჩემთვის რამე დაეშავებინა, სწორედ მე ვიყავი მისი გაბრაზების და გამწარების მიზეზი. უჩემოდ ვერ შეძლებდა, ამას უკვე ვხვდებოდი.
ცოტახანს საჭეზე ხელები დააწყო და ღრმად სუნთქვა დაიწყო. ოდნავ შემეშინდა დს მხარზე დავადე ხელი.
- კარგად ხარ?- სევდიანად გამომხედა
- არ ვარ კარგად.- თავი უკან გადაწია და სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო- იცი ბავშვობის ტრამვები მართლა მაქვს- გამიცინა და მეც გამეციმა - იმ წამიდან მაგიჟებ რაც იქ იმ ბარში ტლიკინი დამიწყე.
- არ გეტკლიკინებოდი, სიმართლე გითხარი, თან ბავშვობის ტრამვებიც გქნია ეგეც გავარტყი. - მეც ძლაიან მეცინებოდა და ვაჩესაც გაუბრწყინდა ის ლურჯი თვალები, რომელიც ძალიან მომწონდა...
- ნუ ეცდები ჩემგან თავის შორს დაჭერას. - თავი გააქნია დანანებით. - შენთან მინდა.
- და მე თუ არ მინდა?- თვალები ამიცრემლიანდა. ოღონდ ამის ზუსტ მიზეზსს ვერ ვგებულობდი. მის საპირისპიროდ გავიხედე და რამოდენიმე წვეთი ჩუმად შევიწმინდე.
- ვიცი, რომ გინდა- ტუჩის კუთხე ასწია და თმა ყურსუკან ფრთხილად გადამიწია, შემდეგ კი ლოყაზე მომეფერა
- არ ვაპირებ შენთან რაიმე ურთიერთობის გაბმას.- მტკიცედ ამოვილაპარაკე
- ლოლიტა, ლოლიტა...- ღიმილით გამომხედა- რაც უფრო ცდილობ უარი მითხრა, მით უფრო მეტად მინდები და გპირდები, რომ ერთად ვიქნებით.
- პოეტურიც ყოფილხარ.
- კი ამ ბოლოს მომაწვა რაღაც- მხრები აიჩეჩა კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა ტელეფონმა რომ დაურეკა და სწრაფად გააგონა.
- რა ხდება?- წარბები შეკრა- რაა? სად? ჯანდაბა...- ხელი დასცხო საჭეს- კარგი, მოვდივარ.
- რამე მოხდა?- გაოცებულმა ვკითხე
- უკან ვბრუდებით.- მარტო ეს მითხრა და მანქანა მოაბრუნა
მეზიზღები არაბულო (6 თავი)
* * *
იმ დღეების შემდეგ ვაჩე საერთოდ არ მინახავს. ლეას სახლიდან გადავედი და ლეოსთან ჩავსახლდი. ელენა არ აღმოჩნდა არც ცუდი ცოლი და არც ცუდი კულინარი. დღეებს მხიარულად ვატარებდით, მაგრამ მაინც ხშირად ვატარებდი ჩემი თვალების დახმარებით რენდგენში. მათ რომ ვხედავდი ვხვდებოდი, რომ დედას სიკდვილის შემდეგ მამა პირველად იყო ბედნიერი და მაშინ
მივხვდი, რომ მართლაც ყველა ადამიანს აქვს ბედნიერების უგლება და ჩვენ ამაში ხელი არ უნდა შევუშალოთ...

დილით რაღაც ძალიან ადრე გამეღვიძა... ვიფიწრე ცოტა ვარჯიში არ მაწყენსთქო და სარბენად წავედი.
უკან დაბრუნებულს სახლში ნენე დამხვდა.
- როდის აქეთ ვარჯიშობ?- წარბშეკრული ღიმილით წამოვიდა ჩემკენ და გადამკოცნა
- აუ რავიცი მომინდა- მხრები ავიჩეჩე- ყავას დალევ?
- მიდი დაასხი, თან რაღაც მაქვს სათქმელი- სამზარეულოს მაგიდას მიუჯდა
- მიდი თან გისმენ- წყალი დავადგი და ჭიქებში ყავა ჩავყარე
- მოკლედ ვაჩემ დამირეკა - ჯერ შეფარვით დაიწყო და მეც სმენა დავძაბე
- მერე რაო ვაჩემ?
- მთელ სამეგობროს გვპატიჟებს თავის წვეულებაზე. კრივში ახალი ტურნირი მოიგო თან საკმაოდ დიდი სხვაობით და ამის აღსანიშნავად... ხომ წავიდეთ? - მომლოდინედ შემომხედა მე კი თვალები სად წამეღო აღარ ვიცოდი. საშინელ ადამიანად ვგრძნობდი თავს, რომელიც მეგობრის ცხოვრებას ასე უსირცხვილოდ ანგრევს. მეზიზღებოდა საკუთარი თავი, მეზიზღებოდა არაბული და მეზიზღებოდა საერთოდ ეს სიტუაცია.
- შენ უკვე გადაწყვეტილი გაქვს წასვლა?
- მგონი ჰოო, რატომღაც იმედი მაქვს, რომ შევრიგდებით.
- ღმერთო ნენე როგორ მიშლი ნერვებს- თავი მაგიდაზე დავდე. როგორ მინდოდა ყველაფერი მეთქვა და დამემათავრებინა, მაგრამ სიტყვა ვერ დავძარი და დავთანხმდი. ისიც სიხარულით ჩამეხუტა.
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, ვფიწრობდი, რომ საშინლად ვიქცეოდი. ნამდვილ ძუკნას ვჰავდი, რომელიც ერთგული მეგობრების ზურგს უკან საშინელ ამბებს ხლართავს. თუმცა მე არაფერს ვხლართავდი. მეტიც ნენემდე საერთოდ არანაირი კონტაქტი არ მქონია ვაჩესთან არც მას გამოუხატავს დიდი ყურადღება ჩემს მიმართ. ახლა კი უბრალოდ ყველაფერი შეიცვალა... არ მინდოდა ნენეს უბედურების ან რაიმე უარყოფითის მიზეზი მე ვყოფილიყავი ოდესმე.
სამზარეულოს მაღალ სკამზე ვიჯექი და მზერა მაგიდის ზედაპირისთვის გამესწორებინა.
არც კი გამიგია, როგორ შემოვიდა სამზარეულოში პოლიეთილენის პარკებით დახუნძლული ელენა და დიდხანს მაკვირდებოდა სახეზე სანამ უცბად არ მივაქციე ყურადღება.
- მარკეტიდან მოდიხარ?- პარკებს შევხედე და შემდეგ ვკითხე
- ჰო, გოგოებსაც გავუარე და მოვედი- ღრმად ამოისუნთქა და ისიც ჩემს მოპირდაპირედ დაჯდა- შენ რა გჭირს?
- არვიცი- მხრები ავიჩეჩე- ისიც არ ვიცი მჭირს თუ არა რამე... მოკლედ...
- გაურკვევლობაში ხარ?- გაეღიმა დს მეც რაღაცნაირად იმედი მომეცა ელენასგან- მე ვერ შევძლებ შენს დახმარებას? - შეპარვით მკითხა
- არვიცი, შეძლებ თუ არა
- მომიყევი და ერთად მოვძებნოთ გამოსავალი.
- არვიცი...
- კარგი რა ლოლიტა- ჩემს გვერდით გადმოჯდა და მხრებზე ხელი მომხვია- რა გირჩევნია ტირილი? თუ ერთად რომ გამოსავალი მოვძებნოთ ის?
- კარგი რა, რა პატარა ბავშვივით მელაპარაკები?- გამეცინა და მის მოხვეულ მკლავებს დავემორჩილე, გულში ჩავეკარი. და თითქოს ძალიან დიდი შვება ვიგრძენი. კიდევ დიდხანს ვიქნებოდი ასე...
- ამ შემთხვევაში ორივე პატარა ბავშვები ვართ- ყურში მიჩურჩულა და შემდეგ ორივეს ერთხმად გაგვეცინა
- იცი, ამ ბოლო დროს როცა გხედავ კარგად ვარ- გამოვუტყდი და ხელები წელზე მოვხვიე, მასაც ბედნიერს გაეცინა და თავზე მაკოცა
- ხოდა ვუყუროთ ერთმანეთს.
- მთავარია რამდენად დიდხანს ვუყურებთ- ჩემს სარკასტულობაზე მეთვითონ გამეცინა
- ასი წელი და მერე კიდევ ბევრი... ჰე აბა გადაწყვიტე თუ არა?
- კარგი , მოგიყვები.- ელენას მოვშორდი და მის პირისპირ დავჯექი.- ვაჩე არაბული...
- ესეც ვიცოდი- უცბად შემაწყვეტინა და სიცილთ შემოჰკრა ტაში
- რა იცოდი?- გაკვირვება ვერ დავმალე
- გეტყობოდა, რომ მაგ ტიპის მიმართ გრძნობები გქონდა. - მხრები აიჩეჩა- ეს არ არის შენი ბრალი... არც ვინმეს ბრალი. მთავარია გულწრფელად მოგწონდეს და შემდეგ გიყვარდეს...
- საქმეც მაგაშია, რომ არ შეიძლება.- თავი უმოწყალოდ გავაქნიე.- ჩემს მოგაბრს ჰქონდა ჩემამდე მასთან ურთიერთობა და სიგიჟემდე უყვარს. სხვა რამეზე კონცენტრირებას ვერც ახდენს ხვდები? ახლა კი ისე გამოვიდა, რომ მე ვეცადე ვაჩეს წართმევას...- ლამის ტირილი ავტეხე- არ ვიცი სხვანაირად როგორ აგიხსნა ჩემს გულში რა ტრიალებს, მაგრამ აღარ მინდა იმის უარყოფა, რომ ვაჩე არ მომწონს და არ მიზიდავს. ძალიანაც მომწონს და ძალიანაც მიზიდავს, თან მსიამოვნებს ამის აღიარება თანც საკუთარი თავი მზიზღდება. ნუთუ თბილისში ბიჭები დაილია? რა ჯანდაბა მეტაკა? ჩემი მეგობრის ყოფილი შეყვარებული, რომელიც ნენეს დღემდე ძალიან უყვარს? მაინცდამაინც ის ავირჩიე? ამის გააზრებაზე მინდა, რომ თავი მოვიკლა- თავი ხელებში ჩავრგე. ელენას გამომეტყველებისთვის არც შემიხედავს, რატომღაც მეშინოდა. მეგონა რომ ქოქოლას დამაყრიდა. ინტერესით ველოდებოდი როდის ამოიღებდა ხმას და რაიმე დამაიმედებელს მეტყოდა, მაგრამ საეჭვოდ დუმდა.
- ლოლიტა...- ჩუმად დაიწყო
- რამე მითხარი...- თავი მაგიდიდან არ ამიწევია
- შემომხედე- თავი ძალით ამაწევინა და თვალებში ჩამხედს- რა არის შენთვის ამ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი?
- ალათ, ჩემი მეგობრები, ოჯახი... მაგრამ არც ეს ვიცი.
- კარგი, მაშინ კარგად დაფიქრდი, თუ მიხვდები, რომ ეს ის გრძნობაა რომელიც მთელს ცხოვრებას შენს გულში გაატარებს, თუ მიხვდები, რომ გინდა ვაჩეს მთელი ცხოვრება უყურო... თუ გინდა, რომ დილით გამოღვიძებულს მის თვალებს ხედავდე და მისი კოცნა გაღვიძებდეს, თუ გინდა, რომ საღამოს დაძინების ჟამს მის მკლავებში ტკიბლად ჩაგეძინოს, თუ გინდა, რომ ყოველ ღამე ერთმანეთი ალერსით დაღალოთ, თუ გინდა, რომ გერქვას მისი და თუ მიხვდები, რომ ეს სიყვარულზე მეტია უბრალოდ დაელაპარაკე შენს მეგობარს და თუ ის ნამდვილია აუცილებლად გაგიგებს. ეს განზრახ არ გაგიკეთებია, ნენეს ადგილზე რომ იყო რას იზამდი? ვაჩეს შენ უნდიხარ. ამას ვერავინ შეცვლის ეს მოხდა და აღარ შეიცვლება. ეს შესაძლოა ნებისმიერს დაემართოს და უბრალოდ შეწყვიტე თვითგვემა და საკუთარი თავის დადანაშაულება. ღმერთმა მოგცა უფლება და გაჩვენა ადამიანი ვისთანაც ყოველი დღე ბედნიერი იქნება და ვერ ვხვდები ამის გამო რატომ ბრაზდები.- მთელი ამ დროის მანძილზე თვალებში მიყურებდა მე კი შვებას ვგრნობდი. თითქოს მითხრა რაც მე უნდა მეფიქრა ამდენი ხნის განმავლობაში.
- შენც იგივე იგრძენი, როდესაც ლეოს შეხვდი?- ორი წლის ბავშვის კითხვა დავსი თუმცა დარწმუნება მინდოდა.
- კი სწორედ ესე ვგრძნობდი თავს, როგორც ახლა შენ გრძნობ. თუმცა სწორი გადაწყვეტილება მივიღე და ამას ნამდვილად არ ვნანობ.
- მადლობა ღმერთს შენი გამოგზავნისთვის.
- მადლობა ღმერთს შენი აქ დახვედრისთვის- ერთმანეთს ძლიერად მოვეხვიეთ. წარმოდგენა მრჩებოდა რომ ვივიენის სული ელენაში გადავიდა და ახლა მისი სახით დედაჩემი მელაპარაკებოდა. სიგიჟე აარა? ელენას, რომელიც თითქმის ჩემი ტოლი იყო დედად აღვიქვამდი. ამის გააზრებისას საკუთარ თავს ძალიან დავცინე, მაგრამ რეალობას ვერ გავექცეოდი. ჯანდაბა...

* * *
- ვერ ვხვდები ამ გოგომ ჭკუა ჯერ კიდევ ვერ ისწავლა?- წარბები შეყარა ლელამ და ყავა მოსვა
- კარგი რაა, აქვს გრძნობები და ვერ ივიწყებს. თუ სიყვარულია აქ ყველაფერი გეპატიება - ღიმილით დაადო ხელი ხელე ლულუმ ნენეს და გაუღიმა
- ძალიან გთხოვ შენ ყველას დამცველი ნუგამოდიხარ რა-შეუღრინა ლელამ- მაშინროდესაც ტიპმა თავზე დაგაჯვა და არაფერი ღირებუკი აღარ დაგიტოვა აზლა შეგიძლია ფაუბრუნდე?
- ვაჩე უამრავ გოგოს მოსწონს და ბარემ ჩემინიყოს რაღა სხვისი?
- არ უყვარხატ ვაჩეს- გაბრაზებუკი ლაპატაკობდა ლელა- რომ უყვარდე კოდე მესმის, მაგრამ უფრალოდ არაფერს გრძნობს შენს მიმართ ახლა კი რადგან წვეულებაზე დაგპატიჟა ესეიგი რაღაცაში დასჭირდი. მხოლოდ ესაა მიზეზი...
- ეგ ჯერ არავინ იცის- თვალები აუცრემლიანდა ნენეს
- კარგიგვეყოფა ამ თემაზე- უცბად მოვეხვიე ნენეს- ნენე ლელა მართალია. საერთოდ ჯობია თუ არ წავალთ
- არა გთხოვთ- შეგვევედრა
- წასვლით წავალთ- ფეხზე წამოდგა ლეა- მაგრამ ვეცდებით, რომ ნენემ ვაჩესგან თავი შორს დაიჭიროს...
აღარაფერი გვითქვამს პირდაპირ მომზადებას შევუდრქით. ის ემაინტერესებს ვაჩეს პოზიცია. რას ფიქრობა ჩვენს ურთიერთიბაზე? ან ერქვა თუარა ამას რამე ურთიერთიბა. ნენე ჩემი მეგობარი იყო... არ ვაპირებდი მის საჰვარელ ადამიანთან მის ზურგს უკან რკმანების გაბმას.
ერთის მხრივ ეს წვეუკება კარგიც იყო. ვაჩესთან ჩვენი სიტუაციის გასაეკვევად. იმედი მწონხა საბოლოოდ მივხვდებოდი რაუნდოდა მას ჩემგან ან ნენესგან...

* * *
დახურული წვეულება იყო ერთ ერთ სოლიდურ და ელიტარულ კლუბში. იმაზე უფრო მეტი ხალხი იყო ვიდრე კლუბში ეტეოდა.
სასოწარკვეყილი ვიყავი. ოს რაც ჩემს თავს ხდებოდა მორალირსდ მოუღებელი იყო ჩემთვის.
ვაჩე მეგობრებთანნ ერთად დავნახე კლუბის კუთხეში ლუდს სვამდნენ. თავი ცუდად არ მიგრძვნია მის გვერდით იმ საღამოს. თუმცა ამაში გამლტყდომა საკუთარ თავთანაც მიჭირდა. რეალურად ყველაფერიოს იყო, როგორც მას უნდოდა... შევხვდით ისიც მისი დაძალებით და ამის სურვილი მე ოდნავადაც არ მქონია... თუმცა ისოც ვიცი, რომ ვაჩე არ არი მოძალადე. იქნებ მეც მინდოდა მასთან მაგრამ ვერ ვხვდებოდი? ვაჩე ჩემზე ადრ ემიზვდა და მოვლენები დააჩქარა? ასე იყო თუ ისე მაშიმ ვერ ვხვდებოდი რა მჭორდა და აზრადაც არ ვუშვებდი იმას, რომ ტიპი, რომელიც მეზიზღებოდა, როდესმე
შესაძლოა შემყვარებოდა კიდეც.
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ უკნიდან შეხება ვიგრძენი, უცებ შევხტი და ჩემს წინ უკვე კარგად ნაცნობი ადამიაი სვაინახე.
- ასე მგონია მითვალვთვალებ...
- კიი, ზედმეტმა გრძნობებმა შესაძლოა გაგამანიაკოს კიდეც.- თავის ქნევით მიპასუხა ვაჩემ და გამიღმა.
- გილოცავ კიდევ ერთ გამარჯვებას.
- მადლობა, ჩემი თილისმა ხარ.
- თილისმა?
- ჰოო, შენთან უძლეველი ვხდები.
- მე ვიცი, რომ აქამდეც არაერთი ტურნირის და ბრძოლის გამარჯვებული ხარ. მანამდე საერთოდ არ მიცნობდი...
- ააა უკვე იმდენად მოგწონვარ, რომ ინფორმაციის დაგროვება გადაწყვიტე?
- რა მდაბიო უიმორი გაქვს- დავცინე და მასაც გაეცინა- დასახვეწია
- კარგი გავითვალისწინებ- უცბად სიცილი შეწყვიტა და სახე დაუსერიოზულდა- ლოლიტა.
- გისმენ?
- სალაპარაკო გვაქვს- უცბად ხელი ჩამავლო და უფრო წყნარ, მაგრამ ბნელ კუთხეში წამათრია, კედელთან ამაყენა და თითონ წინ დამიდგა. ჩემი სახის გასწვრივ კედელს ხელებით მიეყრდნო და სახეში ჩამაშტერდა- ასე თუ ისე უკვე იცი ჩემი ხასიათი ხომ ასეა? არ ვარ მოწოდებით ბიზნესმენი რადგან არ მიყვარს ვაჭრობა ან შორიგზიდან მოვლილი საუბარი. პირდაპირ მიყვარს თქმა და პასუხის პირდაპირვე გაგონება. უკვე მერამდენეჯერ გითხარი, რომ უბრალოდ შევიშალე. აღარ მაინტერესებს გარშემო რა ხდება, რომელი ბომბა ნაშა ცდილობს ჩემს შებმას და უბეში ჩაძრომას. ვერც კრივში ვახერხებ კონცენტრაციას. ეს დედამოტყნული არ ამოდიხარ აქედან- თავზე საჩვენებლი თითი მიიდო და უცბად ხელი დავუჭირე, მისი თბილი ხელი ჩემსაში მოვიმწყვდიე და მის მფეთქავ გულთან მივიტანე
- და აქედან ამოვდივარ?- სევდიანად გავუღიმე
- რაა?- უცებ ვერ გაიგო რა ვკითხე
- ტვინიდან ვერ მიღებ, მაგრამ გულიდანაც ვერ ამომიგდე?
- მომისმინე ლოლიტა...
- არა შენ მომისმინე- ძალიან მიჭირდა მისთვის ამის თქმა, ვამბობდი იმას რაც არ მინდოდა, მაგრამ ასე იყო საჭირო- ეგ ერთჯერადი გრძნობაა, რომელიც ჩემთან დაწოლისთანავე გაქრება. ვიცნობ შენნაირ ტიპებს. შენ ერთი ქალი ვერ დაგაკმაყოფილებს. მრავალფეროვნება გჭირდება. ხოო ასეა და დამიჯერე მე ამას ვერ გადავიტან. ისედაც სიგიჟემდე მომწონხარ. დავუშვათ გავხდი შენი... ერთად ვიწექით დავუმტკიცეთ ერთმანეთს, რომ უბრალოდ ვგიჟდებით ერთმანეთზე. ამის შედმეგ შენ ისევ სხვასთან დაიწყებ იმის მიღებას რაც ჩემგან გინდოდა და ეს ვნებაც და ვითომ გაგიჟებაც განელდება. მე კი პირობას გაძლევ ასეთი ურთიერთობის შემდეგ თავდავიწყებით შემიყვადები და თავს კონტროლს ვერ გავუწევ. თავს დავკარგავ თავმოყვარეობას დავკარგავ და ჩემნაირი ადამიანისთვის ამის უარყოფა სიკვდილის ტოლფასია. მირჩევნია მოვკვდე ვიდრე ჩემი თავმოყვარეობა და პრინციპები შეილახოს. თუ მე შემიყვარდები და შენ მიმატოვებ ეს აუცილებლად მოხდება და იმდენად გავაფრენ, რომ გავბოროტდები... ისეთი ქალების რიცხვს შვემატები, რომლებიც ყოველთვის მძულდა. დავასრულოთ გესმის? გთხოვ ნუ დამაძალებ. დრო მომეცი შეასაგუებლად, უბრალდ დრო მჭირდება გასაანალიზებლად.- ერთიანად სუნთქვა აჩქარებულმა ძლივს ამოვთქვი და მის ცისფერ უიმედო თვალებს ჩავაშტერდი პასუხს მოლოდინში. სიტყვა არ დაძრა. არაფერი უთქვამს უბრალოდ ხელები შემიშვა და გზა მომცა წასასვლელად... ხო აი ესე უბრალოდ უბრძოლველად ყველფრის უთქმელად გამიშვა და მეც წავედი... დარჩენას არცერთი ვაპირებდით. სწორეს ეს იყო შეცდომა.
კლუბიდან როგორ წამოვედი არ მახოსოვს. მარტო ის დავლანდე, როდესაც კლუბის საპირფარეშოდან გამოვედი შორს დერეფანში ნენე და ვაჩე.
ყრუ კვნესის ხმა მესმოდა მხოლოდ... ვაჩე გადარეული მხეცივით ქშინავდა ნენე კი ამ სამყაროს მოწყვეტილს არავინ და არაფერი აღარ აინტერესებდა. ვაჩემ დამინახა. თვალები ოდნავ გაახილა და ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეეჩეხა. თუმცა არ გაჩერებულა. ნამდვილად ფეხებზე ვეკიდე გამწარებული გამოვვარდი და სულ ტირილით მივედი სახლამდე. სახე მთლიანად დასიებულკ მქონდა, მაგრამ რა მატირება? მეც ხომ სწორედ ეს მინდიდა? ნენეს ბედნიერება. ჩემი თავი დეხებზე დავიკიდე ხოდა კეთილი უნდა მენება და უნდა მომესმინა ნენეს ისტორიებისთვის თუ როგორ შეურიგდა ვაჩეს. სახლში სირბილით ავედი მთლიანად ჩაბნელებული იყო ყველაფერი. კიბეები სწრაფად ავირბინე. ერთი სული მქონდა ცხელი აბაზანა მიმეღო.
ელვის სისწრაფით ავავსე აბაზანა და სურნელოვანი გელები ჩავასხი. შიგნით ჩავწექი და ჩავყვინთე. მინდოდა ასე ვყოფილიყავი, მაგრამ თავი ბოლომდე ვერ გავწირე.
კინოს კადრებივით ანაცვლება კლუბის საპირფარეშოში დატრიალებულ სიტუაციას ჩემი ტვინი. ამ წამს სასწაულად მინდოდა სექსი. მთელ სხეულზე ცეცხლი მეკიდა. იმ წამს მივხვდი, რომ მინდოდა. ვაჩე მინდოდა და მხოლოდ ის მჭირდებოდა. მისი სახე, თითები და თვალები წარმოვიდგინე. ხმის ტემბრი...გასაგიჟებელი ღიმილი. ისე აღვიგზენი ალბათ მალე გასაწური გავხდებოდი. სექსი მინდოდა... ვაჩესთან მინდოდა სექსი. ამ წამს, რომ მოსულიყო და ის დაეწყო რაც ახლა სიგიჟემდე მინდოდა ჯანდაბაში მოვისროდი თავშეკავებასაც ნენეს გრძნობებსაც, ჩვენს მეგობრობასაც და უბრალოდ დავნებდებოდი. ხოოო აი ასეთი ძუკნა ვიყავი. ჩემი საუკეთესო დაქალის შეყვარებულთან, რომელიც მას სიგიჟედმე უყვარდა ისე დაუფიქრებლად ვიჟიმავებდი წარბსაც არ შევიხრიდი და ვაჩეზ ფიქრში მეგონა რომ გავათავე.
ერთი ნენეს დედაცთქო გავიფიქრე თუნდაც თვითმკველობამდე მისულიყო ჩემი მეგობარი, ვაჩე მინდოდა... თუნდაც ტირილით გამსკდარიყო და ვაჩეს გარეშე გულიც გასკდომოდა მის თვალწინ ისე შემოვაგლეჯდი ვაჩეს მაისურს და
მის ღირსებას შემოვაჯდებოდი დავიკიდებდი ყველას და ყველაფერს. მგონი შევიშალე. არ ჰგავდა ჩემი საქციელი ნორმალური ქალის აზროვნებას, მაგრამ ასე იყო. საკუთარ მგრძნობიარე ადგილდ ვეფერებოდი და გავათავე კიდეც. დავასრულე და განვთავისუფლდი. განვთავისუფლი ყველაფრისგან... მინდოდა მივხვდი, რომეს ყველაფერი გულწრდელად მინდოდა...
* * *
ვაჩე

ნენესთან ჟიმაობას გული გადავაყოლე. ლოლიტას სიტყვები გულს მტკენდა. რესლურად მართლაც არ ვიყავი სანდრო, მაგრამ მას უბრალოდ უფლება უნდა მოეცა დამემტკიცებინა, რო ვიღაც ახვარი არ ვიყავი მისთვის გული ისე მეტკინა, რომ თვითმკვლეობამდე მიმეყვანა. ყველაფერი ასე მარტივადაც არ იყო. ჩემს შესახევ ყველაფერს ვერ მოვუყვებოდი. ეს კი მასში ეჭვებს გააჩენდა. ყველაფრის მიუხედავად მე მის გადაწყვეტილებას ვეცი პატივი
და დრო მივეცი ყველაფერი გადაეხარშა და გაეანალიზებინა ის თუ რას ვთავაზობდი. ნენესთან მთელი ღამე ალერსში გავატარე. წუთითავ არ გვძინებია. ენერგიული გოგო იყო. უფრო მეტი სიამოვნებისთვის ნენეს მაგივრად ლოლიტას წაემოვიდგენდი თუ როფორ დავასრიალებდი მის მკვრივ კანზე ხელებს. მის სავსე მკერდს ხელებით ვსრესდი მის უკანალს მუჭებში ვიქცევდი და დაუნანებლად ვურტყამდი. მისბირგანიზმს ჩემი ასოთი მუდმივად ვარღვევდი. კვნესას ხორხშივე ვუტოვებდი. ძუძუსთავებზე ვკბენდი და შემდეგ ვწოვდი. მის სხეულს ჩემი კბიკების კვალს ვამჩნევდი. ამავდროულად ვიცოდი, რომ ჩემი ბავშვობის მეგობარს ნიკუშავს უყვარდა ბავშვობიდან. მე კი მაინც მის ხელში ჩასაგდებად ვიბრძოდი. აი ასეთი არანორმალური ვიყავი...
---------------------------------
მოკლედ ესეც მეექვსე თავი... საშინელი კრიტიკის მოლოდნიში ვარ და არც ვიცი მზად ვარ თუ არა ამისთვს. თუმცა ძალიან მჭირდება თქვენი გვერდში დგომა და რჩევა. იმის იმედიც მაქვს, რომ მოგეწონებათ მაგრამ ზუსტად არ ვიცი. შესაძლოა საერთოდ არ მოგეწონოთ და პირიქით შეგზიზღდეთ, მოკლედ ველოდები შეფასებებს. კიდევ ერთს დავამატებ, რონ რატომღაც განსაკუთრებით მაინტერესებს თქვენი აზრი ელენას პერსონაჟის მიმართ, შევცვალო არ შევცვალო რა ჭრილში დაგანახოთ... მოკლედ შემიფასეთ და ველოდები კომენტარებს. ძალიან მიყვარხართ მართლა...
მთელი ღამე მესიზმრებოდა თუ როგორ მილოკავდა მთელ სხეულს ვაჩე. მკბენდა მკოცნიდა მიწოვდა სხეულის თითოეულ კვარტალს, ორივე დაღლილები და სექსისგან გათანგულები ვიყავით. მთელი დღე და ღამე რომ გავეჟიმე ალაბთ არ მომბეზრდებოდა. შემდეგ მახსენდებოდა ნენს ცრემლიანი თვალები და ნატკენი გული, დეპრესია და მოსიარულე გვამად ქცევა. თვალებში ვეღარ ვუყურებდი ჩემს დაქალს უკვე. რადგან მისი საყვარელი ადამიანი ჩემს გონებაში ყველა პოზაში მხმარობდა. ჩვენ კი არ გვბეზრდებოდა ერთმანეთით ტკბობა. ნენე სიხარულით გვიყვებოდა თუ რა ბედნიერი იყო ვაჩეს რომ შეურიგდა. თვალები ბედნიერებისგან უბრწყინავდა მე კი მისი შეყვარებულის ფართო ასოს ჩემში ვგრძნობდი და ვსველდებოდი.
იმ დღეს რატი და ბიჭები მოვდინენ სახლში ზედმეტად ადრე. ვაჩეს გარდა... პოკერს უნდა ჩავუსხდეთო ასე განაცხადეს. რატომღაც თქვენთვის არასდროს მომიყოლია რატისა და ვაჩეს ერთ-ერთი ბავშვობის მეგობარზე და საუკეთესო ძმაკაცზე ნიკუშა ფარქოსაძეზე. ჩემი სკოლელი იყო. წლებისწინ ამიხსნა სიყვარული თუმცა ამდენი დევნის შემდეგ ცოტახანს შეწყვიტა აქტიურობა. ამის მიზეზს ვერ ვგებულობდი, მაგრამ დიდად არც დავინტერესებულვარ. ძალიან მარგი ბიჭი და ერთგული მეგობარი იყო. შორიდან ყოველთვის ვგრძნობდი მის მზერას და ყურადღებას. ისევ იმას გრნობდა ჩემს მიმართ, რასაც წლების წინ. ამას ვხვდებოდი...
ბიჭები ღიმილით მოვიკითხე და გოგონებთან გავედი სამზაეულოში.
- აუუ ამზაფხულს არსად ვაპირებთ წასვლას?- ახალი თემა წამოჭრა ლელამ
- აუუ ხოო თან გავიდა უკვე ივნისი სადაცაა- აჰყვა მას ლულუც
- მე და ვაჩე აუცილებლად წავალთ ბათუმში და თქვენც წამოდით- მხიარულად თქვა ნენემ
- ააა ანუ თქვენ უკვე ოფიციალური წყვილი ხართ არა? - სიხარულით თქვა ლეამ
- კიი უკვე ვართ. თან ლოლიტა თუ წამოვა ნიკუშაც აუცილებლად უნდა ჩავსვათ სიაში. ისე გიჟუჟუნებს თვალებს...- სიცილით შემომხედა ნენემ და მეც გამეცინა
- ხოო ეგ მეც შევამჩნიე- გამეღიმა. კიდევ უამრავ თემაზე ვისაუბრეთ.
საბოლოოდ კი უბრალოდ სახლში წავედი და ხატვა დავიწყე. ზოგადად ძალიან მიყვარდა აბსტრაქტული ნახატები. ამ დროს ჩემს ემოციებს მაქსიმურად გადმოვცემდი და მთლიანად ვიცლებოდი ყველანაირი გრძნობისგან...
მე და ვაჩე ერთმანეთს თავს მაქსიმალურად ვარიდებდით და ასე გადიოდა თვეები.
ვაჩეს და ნენეს ვუყურებდი როგორ ხვევდნენ ერთმანეთს ხელებს და სრულ განცხრომაში იყვნენე. ამის გადამკიდე მეგობრებთანაც აღარ მინდოდა ყოფნა. ვხვდებოდი რომ სრულიად ზედმეტი ვიყავი მე მათ ცხოვრებაში. ვაჩე კი ჩემს ცხოვრებაში. ცხოვრება ჩვეულებრივი რიტმით მიდიოდა და მეც ვსწავლობდი. თუმცა მეგობრებთან ერთად სიარულს იშვიათად ვახერხებდი. კონცენტრაცია მთლიანად სწავლაზე გადავიტანე. ერთის მხრივ ბედნიერი ვიყავი, რომ ნენეს თვალებში ასეთ სიხარულს და ბედნიერებას ვგრძნობდი. ცხოვრებაში პირველად ჰქონდა გაბრწყინებული თვალები. და საკუთარი თავი მეზიზღებოდა, როდესაც ვიხსენებდი, რომ ნენეს ფეხებზე დაკიდება მინდოდა ერთი პერიოდი. მაშინ საკუთარ თავს ვაჯობე და ვაჩეზე უარი ვთქვი. არც მას გაუპროტესტებია, რადგან არ მინდოდა ჩემთვის ყველაზე წმინდა მეგობრობა წამებილწა. ნენეს ბედნიერებას ვერ დავანგრევდი. რადგან ზუსტად ვიცოდი ის ვაჩეს გარეშე განადგურდებოდა ამიტომ საკუთარი თავის მოთოკვა ვარჩიე და ასე ვიქცეოდი.
* * *
ერთ დღესაც უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდი, როდესაც კართან ნიკუშა დამხვდა თბილი მზერით.
- ნიკა?- ღიმილით გადავკოცნე მეც- როგორ ხარ? აქ რას აკეთე?
- არამიშავს ლოლიტა... უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდა, იქნებ სადმე წავსულიყავით? - თავისი მანქანისაკენ წამიყვანა და მეც უპრობლემოდ ჩავუჯექი, ნიკუშა ძალიან კარგი და სანდომიანი ადამიანი იყო. ამიტომაც ვენდობოდი.
- კარგი, არ არის პრობლემა
- სადმე მყუდრო კაფეში წავიდეთ.- მანქანა დაქოქა და სადღაც ათ წუთში "ლილიტა"ს ვესტუმრეთ.
ორი შოკოლადის კრუასანი შევუკვეთე ლიმნიან ჩაისთან ერთად. ნიკუშამაც იგივე აიღო.
- გისმენ აბა...
- არც კი ვიცი საიდან დავიწყო
- თავიდან დაიწყე ნიკუშა- გამეცინა, მასაც.
- არასდროა ვყოფილვარ ასეთი თავშეკავებული გოგოსთან- ღრმად ამოიხრა- მეათე კლასიდან ჭკუა მეკეტება შენზე... თავიდან მეგონა ეს უბრალო გატაცება იყო და რეაქციაც არ მქონია. დროთა განმავლობაში ვხვდებოდი, რომ ეს გრძნობა არსად არ მიდიოდა და პირიქით ღრმავდებოდა კიდეც. ამავდროულად ვხედავდი ჩემს ძმადნაფიცს ვაჩეს როგორ უღვივდებოდა გრნობები შენს მიმართ და მეგონა, რომ არც შენ იყავი გულგრილი. საერთო ჯამში ერთმანეთს ნორმალურად არც იცნობდით, მაგრამ თქვენდა დამოუკიდებლად გრძნობები გქონდათ მე ასე აღვიქვამდი. თავი დაგანებე. ჩემს ძმას გავუწიე ანგარიში და ჩემი დიდი გრძნობა გულში ჩავიკალი. არადა იცი როგორ მიჭირდა თავშეკავება? საშინლად... ეს ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო, მაგრამ მეგობრობისა და ძმაკაცობის გამო გავაკეთე. ეს ჩემთვის ყველაზე წმინდაა ამიტომ არ გამოდის ასე. არასდროს ვყოფილვარ, რომ გოგო, რომელიც ძმაკაცს ასე ძალიან მოსწონს მე დამეკერა. მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვობიდან ჩემი სიყვარული და ოცნების ქალი იყავი. სახლში გულგატეხილი ვბრუნდებოდი, როდესაც სკოლაში ასეთ სილამაზეს გხედავდი, შემდეგ კი შენს პორტრეტებს ვხატავდი, როდესაც გავიგე, რომ ლონდონში წახვედი გაბრაზებულზე ყველა ერთიანად დავწვი- გაეცინა- ახლა ვიცი, რომ მას ჰყავს უკვე ის ვისთან ერთადაც მთელი ცხოვრების გატარება უნდა, შენ კი თავკსუფალი ხარ. ვიცი არ გჯყვარვარ და არც გთხოვ ამ ეტაპზე. უბრალოდ ვცადოთ დიდი იმედი მაქვს, რომ დროთა განმავლობაში შენც იგრნობ იმას რასაც მე ვგრძნობ და ეს ყველაზე წმინდა და ძვირფასია ჩემთვის...-ისეთი თბილი, სუფთა და სიყვარულით სავსე მზერით მიყურებდა ნიკა ლამის იქვე ავტირდი. გული მიკვდებოდა მისთვის იგივე გრძნობით პასუხი რომ არ შემეძლო ჯერ ჯერობით. ხმას ვერ ვიღებდი. ის კი პატარა ბავშვივით აცანცსრებული ელოდა როდის გავცემდი პასუხს. ძალიან სიმპათიური, განათლებლი, ჭკვიანი და ჯენლტმენი იყო ყოველთვის. აი ისეთი არცერთი გოგო, რომ არ იტყვის მისნაირ ბიჭზე უარს.
- გთხოვ ლოლიტა რამე მითხარი. - შემევედრა, არვიცოდი რა უნდა მეთქვა, მაგამ გადავწყვიტე პირველი გული რასაც მიკარნახებდა ის მეპასუხა მისთვის.
- კარგი...- ღრმად ჩავისუნთქე და მისი გაბრწყინებული თვალების გამო მეც გამიბრწყინდა- ვცადოთ, იქნებ და ისე შემაყვარო თავი, რომ შენ გარდა არავინ მინდოდეს
- ჯანდაბა პატარავ- სახე ხელებში ჩარგო და ღრმად სუნთქვა დაიწყო
- გთხოვ ნიკა ახლა არაფერი დაგემართოს- გამეცინა და მხარზე დავადე ხელი
- არა ახლა, რომ საერთოდ ტყვია დამახალო არაფერი მომივა- გამიცინა დს ხელზე ხელი დამადო
- რა გალანტური ხარ- ხელზე დავხედე დს გამეცინა
- ჯერ არც კი იცი რა ოქროს ბიჭი ვარ.
ბევრი ვისაუბრეთ. ნიკა სიმპათიურთან ერთად ლამაზი მოსაუბრეც გამოდგა და საოცრად მსიამოვნებდა მასთან ურთიერთობა. როდესაც უკვე სახლში წასვლის ჯერი დადგა მანქანაში ჩავსხედით.
ჩემს მოშიშვლებულ ბარძაყზე თავისი ხელი დამადო და რომანტიუტი მუსიკა ჩართო მაქნანაში. არ შევწყინააღმდეგებივარ. რამოდენიმე ჩიხში შეხვევის შემდეგ ჩემს სადარბაზოსთან გააჩერა და ღიმილით გადმომხედა.
- აი მოვედით
- ნიკუშა- მანქანიდან გადასვლას არ ვჩქარობდი
- გისმენ პატარავ.
- მინდა გითხრა რომ ჩემს და შენს ძმაკაცს შორის არაფერი არ ხდება ამიტომ მინდა რომ ვცადოთ.- თავი დაეწმუნებით დავუქნიე
- ვიცი, ამიტომ გვქვია ახლა ჩვენ წყვილი. სხვა შემხვევაში არ გვერქმეოდა- წინ ჩამოშლილი თმა ყურს უკან გადამიწია და ჩემსკენ გადმოიხარა. ტუჩებზე მისი გრილი სუნთქა ვიგრძენი და მალევე ნაზად მაკოცა ტუჩებში.
უკან გაწევას აპირებდა როდესაც სახე დავუჭირე და ჩვენი კოცნა უფრო ღრმა გავხადე იმის დასადასტურებლად, რომ მე მის მჯსაღებად უკვე მზად ვიყავი. ნიკაც გათამამდა. ჩემი სავარძელი უკან გადასწია და ვნებიანად განაგრძნო ჩემთვის კოცნა.
გემრიელად ვზასაობდით. როდესაც ჩემი მოკლე კაბა ოდნავ ამიწიე ბარძაყებზე და თითებს საცვალზე ატარებდა. ოდნავ წამოვიკვნესე საშინლად მესიამოვნა.
- ნუ გეშინია მინები დაბურულია- ჩუმად მიჩურჩულა, როდესაც უკანა სავარძელზე გადაამწვინა და ტრუსი მთლიანად გამაძრო.
- ნიკუშა ჯერ ძალიან ადრეა- ძლივს ამოვთქვი სიამოვნებისგან თავდაკარგულმა
არაფერი უთქვამს. შიშველს ფეხები გამაშლევინა და ხელები დამიჭირა. ჩემს მგრძნობიარე ადგილთან დაიხარა და ძლიან ნელა და ნაზად ენა ამისვა. სიამოვნებისგან სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი.
როდესაც შარვალიც გაიხადა სწორედ მაშინ გამოვფხიზლდი.
- არა ნიკუშა, არ შემიძლია, ჯერ არ შემიძლია- იმედგაცრუებულს კიდევ ერთხელ ვაკოცე ვნებიანად ტუჩებში და საკუთარ ადგილებს დავუბრუნდით.
- კარგი პატარავ, შენი ნების გარეშე არაფერს არ გავაკეთებ. - ღიმილით დავუქნიე თავი და მისი სახე ხელებში მოვიქციე
- ძალიან მინდა, რომ შემიყვარდე- ლოყაზე ნაზად ვაკოცე და ისევ თვალებში ჩავხედე- ყველაფერი გააკეთე ამისთვის
ტანისამოსი შევისწორე და სწრადად გადავხტი მანქანიდან.

* * *
ყველა შეკრებილები ვიყავით ლეასთან და რატისთან. მათთვის ახალი ამბავი არიყო ჩემი და ნიკუშას ამბავი. ნენესაც ძალიან გაუხარდა და მოეხვია თავის ვაჩეს. ვაჩე კი მთელი საღამოს მანძილზე ირონიულ მზერას არ იშორებდა სახიდან. ერთი სული მქონდა როდის წავსულიყავი იქედან. ვაჩეს სახის ატანა ჩემთვის უკვე შეუძლებელი ოყო. ნიკას ვუთხარი სახლში წამიყვანეთქო.
გაკვირვებული დამთანხმდა თუმცა არაფერი უკითხავს.
ასე გადიოდს დრო. სწავლას უფრო მეტ ყურადღებას ვუთმობდი ვიდრე სხვა დანარჩენს .
ჩემი და ნიკუშას ურთიერთობა უფრო სერიოზულ ფაზაში გადავიდა და ნელნელა მეპარებოდა ბედნიერების საცეცები.
დილით ელენას გემრიელმა ბლინების სურნელმა გაამღვიძა.
- დილა მშვიდობისა- თმა მაღლა ავიწიე და ჩემს "მშობლებს" სალამი ვუთხარი
- დილამშვიდობისა პატარავ- ლოყაზე ვაკოცე ლეოს
- ყავა უკვე დაგისხი - ღიმილით გადმომხედა ელენამ
- მადლონა ელი- მეც გემრიელად მოვსვი ყავა
- უნივერსიტეტის საქმეები როგორ მიდის?
- გადასარევად ლეო. როგორც ყოველთვის ვყოჩაღობ.- სიცილით ვუთხარი
- მშვენიერია, მე მგავრხარ.- გაეცინა ლეოს
- და ცოტა ვივიენსაც- დავამატე
- მაგას რა თქმა უნდა?
- ისე თქვენი ჩემოდნები დავინახე ოთახთან და სადმე გადადიხართ?- სიცილით შევხედე ორივეს
- ჩემოდნები ხმამაღალი ნათქვამია, სამი დღით მივდივართ წყნეთის აგარაკზე. სარემონტოა და მუშები აგვყავს და ცოტახნით იქ მოგვიწევს დარჩენა, შენ ხომ არ გეშინია მარტოს?- სიცილით მკითა მამამ პიჯაკი შეისწორა და წამოდგა
- არა, ხვალ ისედაც მივდივარ.
- სად?
- ნიკუშამ დამპატიჟა თავისთან სოფელში, ბებია და ბაბუა უნდა გამაცნოს. ძალიან კარგი ხალხია- ღიმილით ვლაპარაკობდი.
- ძალიან კარგი, მაგრამ დიდი ხნით რჩები მანდ?- წარბი შეკრა როგორც სჩვეოდა ლეოს
- დიდხანს არა, მხოლოდ ორი დღე შემდეგ კი დავრბუნდებით.
- გასაგებია, იცოდე ყოველ ფეხის ნაბიჯზე მირეკავ და მაფრთხილებ- გამაფრთხილებლად დამიქნია ცხვირწინ თითი და შემდეგ გამიცნა.
ყავის დალევა არ მქონდა დაასრულებული ნიკუშა, რომ მირეკავდა ტელეფონზე.
- გისმენ ნიკა
- როგორ არის ჩემი მსოფლიოში ულამაზესი და უსაყვარლესი ლოლიტა?
- ახლა უკვე კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
- შენი ხმა გავიგე და უკვე კარგად.
- რატომ? რამე მოხდა?
- არა არაფერი ისეთი, ჩვენი წასვლის საქმე ხომ გადაწყვეტილია?- ისეთი იმედით მკითხრა უარზეც რომ ვყოფილიყავი მაინც წავიდოდი
- კი ნიკა, ხომ გითხარი უკვე.
- ისე სადმე ხომ არ გაგვესეირნა აქვე ვარ ახლოს.
- კარგი მოდი და ჩამოვალ ხუთ წუთში
- კარგი მოვალ, მიყვარხარ- თბილად მითხრა
- კარგი გელოდები და მეც მიყვარხარ- ტელეფონი სწრაფად გავთიშე და მომზადებას შევუდექი.
სადღაც ხუთ წუთში უკვე ნიკუშას მანქანაში ვიჯექი და როგორ ყოველთვის ნიკუშას სიყვარულით სავსე მზერა მაკვირდებოდა.
- აბა სად წავიდეთ?- ხელები საჭეზე დააწყო და გადმომხედა
- რავიცი სადმე მყუდრო კაფეში, ლიმნიანი ჩაი მინდა.
- ძალიან კარგი- მაქანა დაქოქაა და სულ მალე იქვე ქუჩასთან ახლოს კაფეში შევედით.
ღრმა ფუმფულა სავარძლებში ჩავსხედით. ნიკუშა პირდაპირ მე მჯყურებდა და მზერას არ მაშორებდა. ცოტა შემრცხვა. ისეთ სითბოს და სიყვარულს ვგრნობდი ამ მძერაში, რომ ეგოისტურად მიხაროდა ასე, რომ ვუყვარდი ვიღაცას.
- ლოლიტა ძალიამ მიყვარხარ იცი?- მზერა არ მოუშორებია პირიქით
- მეც მიყვარხარ ნიკა- მეც მისკენ გადავიხარე ტუჩებში გემრიელად ვაკოცე.
- აი მე ყველაზე ძალიან და არასოდეს დაგავიწყდეს, რ შენს თავს არასდროს არავის არ დავუთმობ.- შეშინებული ლაპარაკობდა და ცოტა გამიკვირდა რა ვინმე ართმევდა ჩემს თავს?
- ნიკა ნუ ნერვიულობ- გამეცინა- მეშენი ვარ და დათმობა არც მითხოვია
- ჯერ არ ხარ ჩემი- სევიანად ამოილაპარაკაა- როდესაც სექსი გვექნება მაშინიქნები ჩემი
- ნიკა ხომ ვილაპარაკეთ არა ამაზე?- თავი გავაქნიე უმოწყალოდ. ისე კი მეცოდებოდა ჩემზე ასე სიგიჟემდე შეყვარებულ ადამიანს საშინელებას ვუკეთებდი, მაგრამ ჯერ ვერ ვახერხებდი მასთან ასეთი ურთიერთობის დამყარებას- სექსის გარეშეც შენო ვარ და როდესავ გვექნება მაშინაც შენი ვიქნები- გამეცინა და ლოყაზე მოვუსვი ხელი გაბუსხულად მჯდომს
- და ეგ როდის იქნება- შეფრვით ამომხედა
- მალე- გამეცინა და ისეთი საყვარელი იყო ძალიან ბევრჯერ ვაკოცეთ ერთმანეთს.
კაფის მოფარებულ მხარეში ვიჯექით და ბატონმა ნიკამ ვეღარ მოითმინა. თავის მხარეს გადამსვა და ერთი ხუთი წუთი კარგადაც ვიზასავეთ. კაბის ქვეშ მიძვრებოდა. ჩემს მკერს მუჭებში იქცევდა, მკოცნიდა. ჩაი სულ დაგვავიწყდა, მაგრამ დროულად შევაჩერე დს ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.

* * *
ნიკუშასთან ერთად სოფელში წასვასვლელად ბარგს ვალაგებდი, როდესაც ერთერთმა სტუდენტმა დამირეკა მეორე დღეს უნივერსიტეტის დამთავრების საღამოა და აუცილებლად უნდა მოხვიდეო.
ეს რაღაც ცივი წყლის გადასხმასავით იყო. სიკვდილის ტოლფასი ოყო ჩემთვის ნკკასთვის მეთქვა ვეღარ მოვდივართქო. მთელი კვირა ერთად ვაწყობდით გეგმებს და ისეთი ბედნიერი იყო თვითონ... ალბაგ გაგიჟდებოდა, მაგრამ უნდა მეთქვა.
დავურეკე ჩემთან მოდი სახლშიმეთქი. არვიცი როგორ მაგრამ ხუთწუთში კარზე ზარს რეკავდა. გავუღე თუარა პორდაპორ ტუჩებში მეცს დს კედელს ამაკრა.
არ შევწინააღმდეგებივარ. ტუჩებში კარგი დროსი კოცნის შემდეგ ყელზე გადავიდს გულმკერდი, ლავიწები დს ყელის მიმდებარე ტერიტორია სულ
სველო კოცნით დამიფარა. მაისური გავს ზემოთ გადამაძრო და როსეააც დაინახა რომ მის შივნით სრუკიად შიშველი ვიყავი სწრაფად გადამაწვინა იქვწ დივანზე და ჩემს ფეხებ შორის მოქცეული გემრიელად წუწნიდა ჩემს ძუძუსთავებს. ორივე მკერდი ტუჩებით დამიკოცნა. მკბენდა და ალერსით ვერ ძღებოდა. ჩემს სხეულზე ხელებს ყველა მიმართულებით დაასრიალებდა და თან მკოცნიდა, მკოცნიდა უთვალავჯერ. ძალიან არ მინდოდა მისთვის ეს იდილია შემეწყვიტა მაგრამ საღ აზრზე ვიყავი. ნიკა მომწონდა, მაგრამ ისე არ მიზიდავდა რომ მასთან დავწოლილიყავი. ამიტომ სახე უცებ ავაწევინა და თვალებში ჩავხედე.
- ვერ მოვდივარ სოფელში- ძლკვს ვუთხარი, ძალიან მეშინოდა მისი რეაქციის და არც მასთან დაშორება მინდოდა. ალბათ ეს ყველაზე ძალიან არ მინდოდა. მასთან თავს შესანიშნავად ვგრნობდი.
- რაა?- ფეხზე წამოვარა - შენ სულ გააფრინე გოგო?- იმხელა ხმაზე იღრიალა შევხტი.
- გთხოვ დამშვიდდი- ლამის ტირი დავიწყე
- ყველა გაფრთხილებულია და შენ ახლა ამბობ უარს? შეიშალე?
- გთხოვ, მეცარ ვიცოდი გუშინ გავიგე? გთხოვ უბრალოდ მეორე დღეს წავიდეთ, ხომ იცი რომ მიყვარხარ არა?- სახე ავაწევინე ნიკას და თვებში ჩავაშტერდი - არ გაგიცრუებ იმედს. მართლა... ზეგ წავიდეთ აუცილებლად წავიდეთ. სულ რომ რევოლუცია დაიწყოს კარგი?- ნიკუშამ მორჩილად დამიქნია თავი. ჩემს წინაშე მორჩილი იყო.
- მაპატიე რომ გიყვირე პატარავ.
- მე მაპატიე ნიკა, ზეგ აუცილებლად წავალათ.- მოვეხვიეთ ერთმანეთს და ასე ვიდექით დიდხანს.
- წავალ მაშინ მე ხო?- კარისკენ დაიძრა და გააღო- ესეიგი ზეგ?
- კიი
- მიყვარხარ
- მეც მიყვარხარ- მივაძახე და კარები დავკეტე.
* * *
მთელი დღე არსად გავსულვარ. სახლში ვიყავი ჩაკეტილი. თან უკვე გვიანიც იყო ვერავის დავურეკავდი. ამიტომ მეცადინეობა გაავწყვიტე.
ღამის თომეტისაათი იყო წიგნებზე ჩამძინებოდა, რომ კარზე საშინელო ბრახუნი ატყდა.
გავიხედე და ვაჩე იყო... ჯანდაბა... ახლა ჩემი გამოცდა იწყებოდა, ამას ვაანალიზებდი.
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ- სახლიდან ვუყვირე
- უბრალოდ მაინტერესებს რამდენად სტუმართმოყვარე ხარ, გააღე.
- არაფერსაც არ გავაღებ.
- ლოლიტა გამიღე, გთხოვ.
- ვაჩე წადი.
- შემომიშვი, ყავა დამალევინე რამე ტკბილი მაჭამე და წავალ. - აშკარად ღადაობდა . მეკი სახლში ბოლითის ცემას მოვყევი. არვიხოდი რა უნდა მექნა.
ერთი ყველას დედაცთქო და კარი გავუღე. ისეთი სექსუალური და სააურველი იყო ჩემთვის.
თეთრი პერანგი მკლავებამდე აეწია და პერანგის ორი ღილი მკერდთან ჩაეხსნა. თავისი გასაგიჟებელი ღიმილით მიღიმოდა და სად გავქცეულიყავი აღარ ვიცოდი.
- როგოე ხარ პატარავ?- სახლში დაუპატიჟებლად შემოაბიჯა და მოათვალიერა- კარგი სახლია
- მადლობ რომ აღნიშნე, მაგრამ ნენე არ იეჭვიანებს აქ რომ ხარ?
- ეჭვიანობ?-გადაიხარხარა
- რაგაცინებს?
- შენზე მეცინება- კიდევ ერთხელ გაეცინა
- ჩემზე? მე კი შენზე მეცინება საეთოდაც არ ვეჭვიანობ არავისზე, შენ შწნი არჩევანიუკვე გააკეთე და მე ჩემი. - ემოციურად ვსაუბრობდი როგორ მინდოდა ეს ყველაფერი ერთხელ და სამუდამოდ დამთავრებულიყო- მე თავს არ დავკარგავ რადგან მეგობრის დაკარვა არ მინდა. საერთოდაც ვერ ვხვდები ამას რატომ აკეთებ? ვერ ჩამოყალიბდი რომელი უფრო მოგწონს? მე თუ ნენე? რომელი მე თუ ნენე? ვეღარ აირჩიე? მოდი მაშინ პირდაპირ მოთხარი რა გინდა. გამაგიბინე რა გინდა ჩემგან? ნენესთან გინდა? იყავი მასთან. თუ ჩემთან? უკვე გვიანია ვაჩე, ჩვენთვის უკვე გვიანია. ნიკას შეყვარებას ვცდილობ, მასთან ურთიერთობის ჩამოყალიბებას, თავგზას ნუ მირევ გასაგებია? ნუ ცდულობ მაცდუნო, ნუ ცდილობ!- დიდი აგრესიით ვცდილობდი მიმეხვედრებინა თუ როგორ მძულდა
- მე ძალიან დიდი ხანია უკვე ჩამოვყალიბდი-თვალებში უტეხად ჩამაშტერდა- უბრალოდ ყველაფერზ ვერ გეტყვი. არის რაღაცეები რაც არ ითქმება.
- ესეიგი მთელი ცხოვრება უნდა მტანჯო ამისთვის?
- ვისკი გააქვს?- ჩემი კითხვა უპასუხოდ დატოვა. როგორც ყოველთვის და სავარძელში დაუკითხავად ჩაეხეთქა.
- არა, მაგრამ კონიაკი მაქვს.
- დავლიოთ, გამოიტანე. - გაეცინ
- მე არ ვსვამ.
- ამაღამ დალევ, არაუშავს.
- შენთამ ერთად არ დავლევ.- მოკლედ მოვუჭერი და მის წინ სავარძელში დავჯექი.
- კარგი რა ლოლიტა. მხოლოდ დალევას გთხოვ. ლოთი არ ვარ, მარტო სმა არ მიყვარს- დაღლილო სახე ჰქონდა. თავი უკან გადაუვარდა და თვალები მილულა- ღამეა, ორი ზრდასრული ადამიანი ვზივართ და სხვა რა ვქნათ?
- სწორედაც რომ ღამეა, ამიტომ არ მინდა შენთან ერთად დალევა- ფეხზე წამოვდექი და ჩუმად ჩავიბუტყუნე ორი წინადადება. აშკარად გაიგო. თავი წამოსწია და ცალყბად გაიცინა.
- და გეშინა, რომ თავს ვერ შეიკავებ და შენი პირველი მამაკაცი მე ვიქნები და არა ნიკა? - ირონიულად გამიცინა, პირდაპირ მე მიყურებდა
- რაგინდა ვაჩე გამაგებინე რა?- უკვე ტვინში მასხამდა და კივილზე გადავედი- ჩემი გაჟ*მვა გინდა? მოდი და გააკეთე ეს. საბოლოოდ თუ მომშორდები თავიდან გააკეთე ეს და დავამთავროთ. ამიტომ გადამეკიდე? ასე გინდა ჩემს ფეხებს შორის ენერგიისგან დაცლა? მე გინდივარ? ხოდა მოდი. დაიკიდე ნენეც, დაიკიდე ნიკაც შენ ხომ მაინც ყველა გკიდია და არავისზე ფიქრობ? ხოდა დაიკიდე ყველა, მე გაძლევ უფლებას მოხვიდე და ეს გააკეთო. ახლ შენზეა რაა იზამ? გამაშიშვლებ და იმას იზამ რაც ორივეს ესე ძალიან გვინდა? ხო მინდა. ამაზე მეტად არაფერი არ მინდა. მაგრამ იმდენი ადამიანობა მაინც შემრჩა, რომ ეს არ გავაკეთო. იმიტომ რომ ჩვენს უკან ხალხია, რომელიც გვენდობა... ჩემთვის კი ნდობა მთავარია- მონოლგი ზიზღნარები სახით დავასრულე. შემდეგ კი შორტი და მაისურინგავიხადე. მის წინ კი ნახევრად შიშველი დავდექი, ის კი უბრალოდ მიყურებდა გაღიზიანებული მზერით და ზმას არ იღებდა- მხოლოდ ბიუსჰალტერი და ტრუსი გიშლის ხელს საწადელი აისრულო... გამხადე და დაასრულე- ისე საშინლად მინდოდა მართლაც მოსულიყო და დაესრულებინა, მაგრამ ვაითუ ეს დასასრულის დასაწყისი იქნებოდა?
- გინდა, რომ გამომიყენო?- სახეზე ზიზღის კვალინდაეტყო. ქვემოდან განრისხებული მიმზერდა.
- ხო... მხოლოდ ერთი ღამე... - თავი გავაქნიე- ოღონდ ამას ვერავინ გაიგებს. ორივეს გვინდა და საწადელსაც ავისრულებთ. ხვალ დილით კი ვნებებ ჩამცხრალნი ერთმანთი აღარც მოგვინდება და ასე დასრულდება.
- და რომ მოგვინდეს?- სიგარეტს გაუკიდა და კვამლი გაუშვა
- იქმადე ვიჟ* მავებთ სანამ ერთმანეთი არ შეგვზიზღდება.
- ეგ არის გამოსავალი?
- არვიცი, მაგრამ ამ წამს უსაშველოდ მინდიხარ.- ვაჩე ფეხზე წამოდგა, არც გავნძრეულვარ- მინდა, რომ ჯერ მე გაგხადო.- დავიჩურჩულე და მანაც ძლივს დაგროვებული მოთმინებით ჩემი ბიუსჰალტერის შესაკრავს ხელი გაუშვა.
მის ღილებს ნელა და თანმიმდევრულად ვხსნიდი და მისი სხეულიდან წამოსულ სიცხელეს უკვე მთელი არსებით ვგრძნობდი.
თეთრი პერანგი ძლიერ მხრებზე გადავაძრე და მისი კანის სურნელი მთლიანად შევისუნთქე.
ღრმად სუნთქავდა ისე ვუნდოდი.
ჩემი ბიუსჰალტერი ისე სწრაფას გახსნა სახტად დავრჩი. უხეში ხელის მოძრაობით საწოლზე დამაგდო და პირველი რაც იყო ჩემს მკერდს დააცხრა მოწყურებული. ძუძუსთავები ისე დამბერვოდა სადაცაა გასკდებოდა. თავი უკან გადავწიე რათა ყელის ტერიტორია კარგად და ძირფესვიანად დაეკოცნა. ლავიწები და მთელი გულმკერდის ტერიტორია სველი კოცნებით დამიფარა.
- ვაჩე გთხოვ- ზეწარზე ხელჩავლებული თავადაც ვერ ვხვდებოდი რას ვთხოვხი.
- რას მთხოვ პატარა?- ჩემს ტუჩებთან დაიჩურჩულა და შემდეგ ვნებიანად დამიკოცნა- დაწყებას მთხოვ?
მთელიბღამე ერთმანეთის მოფერებასა და ალერსში გავატარეთ. თავს ვერცერთი ვიკავებდით და ყველა სიგიჟემდე მისულ გრძნობას ერთად განვიცდიდით. ეს ის იყო რასაც მხოლოდ ვაჩესთან ერთად მივიღებდი. და საშინლად მწყდებლდა გული მეტჯერ განმეორებას რომ
აღარ ვაპირებდი. ყველაფერს ვუღალატე. მეგობრობასაც, ნდომასაც, სიყვარულსაც... ეს არაბულის ბრალი იყო. მისი გამოჩენის ჩემს ცხოვრებაში და ახლა თამამად შემეძლო მეთქვა, რომ მეზიზღები არაბულო!
დილით გაღვიძებულს ისეთი ამოუცნობი გრძნობა მქონდა ჩარჩენილი ორგანიზმში ახსნას რომ ვერ ვუძებნიდი.
მძინარე ვაჩეს გადავხედე მშვიდად ეძინა.
იმ ღამის შემდეგ მივხვდი, რომ ნიკუშას ვერასდროს შევიყვარებდი. რამდენადაც მეზიზღებოდა არაბული, იმდენად მიყვარდა. ან რა უნდა მეთქვა მისთვის, შენს ძმაკაცთან ვიწექი და მაპატიეთქო? თვალებში ვერასოდეს ჩავხედავდი.
ნენე? ნენესთან საქმე მარტივად იყო. ნენე იმდენად ძლიერი იყო ყველაფერს გადაიტანდა და ჩვენი გრძნობების შესახებაც ყოველთვის იცოდა, ვაჩეს ნენე არასოდეს ჰყვარებია. არც იმ დღეს გაჟ*მავდა საპირფარეშოში უბრალოდ ჩემი ჯიბრი აწუხებდა და ასე ერთმანეთის გამწარებაში მყოფები ვიდენდით ყველაზე საშინელ საქციელს. თავის ჩამოხრჩობა რომ შემძლებოდა ასეც ვიზამდი. მაგრამ ჩემი ეგოს ყველაზე საშინელი აღიარება ის იყო რომ ვაჩესთან გატარებულ ღამეს არ ვნანობდი.
არ ვნანობდი ამ საშინელებას და
თავი უფრო მზიზღდებოდა. მზიზღდებოდა ის რასაც ვფიქრობდი.
ერთი უგრძნობი არსება ვიყავი ვისაც ვეღარ გაეგო რა უნდა ექნა. ვაჩე ოდნავ შეირხა და ჩემსკენ გადმოტრიალდა.
- რა გავაკეთეთ?- სასოწარკვეთილმა ვკითხე და ლოყაზე ხელი დავადე.
- ნანობ?
- როგორ შემიძლია ვინანო?- გამეცინა- ეს ხომ ესეთი საოცარი იყო? უბრალოდ ის რაც ჩვენ გავაკეთეთ... არც კი ვიცი რა ვუწოდო ამას.
- ჩვენ ეს გვინდოდა ლოლიტა, ორივეს. იმაში ცუდი არაფერია, რომ ჩვენი სურვილები ვაღიაროთ.
- რატომ გააკეთე ეს- თვალებზე ცრემლები მომაწვა- იმ ღამეს კლუბში ნენესთან, რომ არ დამენახე ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა.
- ვიცი და ჩემი ბრალია- გამწარებული წამოვარდა და იქვე მიგდებული შარვალი ამოიცვა- თუმცა ახლა უკვე გვიანია. მე ნენე არასდროს მიყვარდა უბრალოდ დროებითი გატაცება იყო, რომელიც შენს გასამწარებლად გამოვიყენე.
ეს ნენემ თავიდანვე კარგად იცოდა და ახლა უბრალოდ თვითგვემა უაზრობაა. მე უკვე შენთან ვარ. თავიდანვე ვიცოდი, რომ თუ შენთან სექსი მექნებოდა ვეღარ გავჩერდებოდი და ეს მინდოდა თან ძალიან.
მაგარი ახვარი ტიპი ვარ დაქალები, რომ გაგჟიმეთ- ფანჯრის წინ დადგა. სიგარეტს გაუკიდა და თან გაეცინა- მაგრამ მე ჩემი არჩევანი გავაკეთე. იმ ღამით ნენეს დავშორდი და ჩემი გრძნობების შესადებაც ვუთხარი. მიპასუხა, დიდიხანია ეგ ვიციო ჩამეხუტა და წავიდა.
ახლა ნიკუშას საქმეა მოსაგვარებელი- ისე ლაპარაკობდა თითქოს არაფერი მომხდარიყოს.
- ესეიგი რა გამოდის, რომ შენ მშრალად გამოდიხარ და მე ნიკუშას უნდა დაველაპარაკო თითქოს შენ არაფერ შუაში ხარ?- ზეწარ შემოფარებული წამოვხტი ფეხზე და წინ გაბრაზებული დავუდექი
- ეგ არ მითქვამს. ვახსენე სადმე? ნიკას მე დაველაპარაკები.
- არ დაელაპარაკები- ტანსაცმელი მოვიძიე და უცებ გადავიცვი. გაკვირვებული მიყურებდა. - ჯანდაბამდეც გზა გქონიათ ორივეს.
- ლილიტა!- ტონს აუწია ვაჩემ და მეც გავჩერდი. - რა დედისტყვნა გინდა ამიხსნი? მე დაველაპარაკებითქო და რაზე ჭედავ?- მომიხლოვდა და ზეწაეი სხეულიდან მომაშორა.
- არ მესმის რას ვაპირებთ მომავალაში და გაურკვევლობაში ვარ.
- ესეიგი ის თემა გაწუხებს ვაპირებ თუარა შენს ცოლად მოყვანას?
- ხოო- პირდაპირ სახეში ჩავაშტერდი და დავუყვირე- არ შეიძლება ამაზე ვფიქრობდე? იქნებ ჩემთანაც იგივეს აპირებ რასაც სხვებთან? - თვალებზე ცრემლი მომადგა
- მომისმინე- ჩემი სახე ხელებში მოიქხია და ოდნავ დახრილი თვალებში ჩამააშტერდა- რა გინდა რო ყოველ ორ წუთში გიმეორო ეს დედამოტყნული იაფფასიანი სიტყვები? ხომ გითხარი რომ მიყვარხარ? გგონია ასე ყველას ვეუბნები ამ სიტყვებს? ჰაა? გამაგებინე? ან ისეთი ახვარი ვარ, რომ გასართობად ძმაკაცის შწყვარებულს მივადგებოდა შემდეგ მიტოვების მიზნით? ყოველდღე სინდისი მაწუხებს ნიკუშას შეყვარებული, როგორ შემიყვარდათქო, მაგრამ მეე პირველმა გნახე. პირველი შემოგხედე და პირველი შემიყვარდი. ესეიგინპირიქითაა და ის უპირებდა ჩემს ქალს გაჟიმვას, მაგრამ აღარ მადარდებს. უკვე ჩემი ხარ.
და შენს გაშვებას არ ვაპირებ. რაც შეეხება ქორწილს ვფიქრობ ჯერ ადრეა- ტუჩებზე მაკოცა და შეტრიალდა- შეგიძლია ჩაიცვა და წახვიდე.
გავვარდი. არ ვიცოდი რა მინდოდა. ნამდვილი ავაყოფი ვიყავი და თვითგვემასაც არანაირი აზრი აღარ ჰქონდა.
არავის არ შევხმიანები ვარ. თუმცა ძალიან მახარებდა ვაჩეს ეს სიტყვები. თუნცა დრო მჭირდებოდა სახლში ბარგის ასაღებად დავბრუნდი და ტყის კოტეჯი ვიქირავე. ვინმეს რომ არ მოეგნო ავტობუსით წავედი. ყველამ იცოდა ვერ ვიტანდი ბუნებას. ამიტომ
ბუნებაში ძებნას არავინ დამიწყებდა.
წამოვედი სრულ სიმარტოვესა და იდილიაში. წიგნების კითხვის ფილმების ყურების და სეირნობის მეტს არაფერს ვაკეთებდი. მე ვფიქრობდი, რომ ადამიანს დროთა განმავლობაში სჭირდება სრული იდილია და განმარტოება. თავადაც ესეთი ვიყავი საკუთარი თავო ძალოან მიყვარდა და ჩემს საკუთარ მესთან უფრო მეტ სიამოვნებას ვიღებდი ყოველთვის. მწგობრებთან გართობისა და თწვზე გადამხობის შემდეგ, სახლში გამოვიკეტებოდი და ვხატავდი, მუსიკას ვუსმენდი ჩემს თავთან ვიყავი და ახლაც სწორედ ეს მჭჯრდებოდა სწორი გადაწყვეტილების მიღებისთვის.
ყველაფერი გაფუჭებული იყო უკვე და რამდენად გამოვასწორებდი სიტუაციას არ ვიცოდი.
თუმცა ცდად აუცილებლად ღირდა.
აქ სულ რაღაც რამოდენიმე თვე ვიყავი. გარე სამყაროს საერთოდ მოწყვეტილი.
თბილისში ჩასვლისას კი პირველი რაც იყო რატის ზარმა შემაწუხა.
ადგილმდებარეობა მითხრა სასწრაფოდ მოდიო.
ისე სწრაფად მოვემზადე აზრზეც ვერ მოვედი რადგან რატის ასეთი უცნაური ხმა არასდროს გამიგია.
სადღაც ათ წუთში უკვე მზად ვიყავი და კიდევ ათ წუთში რატის დათქმულ ადგილას.
შესვლისთნავე დავინახე კუთხის მაგიდაზე მჯდარი რატი და მისკენ სწაფი ნაბიჯით წავედი.
- სად დაიკარგე?- არც მომსალმებია პორდაპირ მახალა.
- არვიცი...- მხრევი ავიჩეჩე- უბრალოდ დასვენება მჭირდებოდა.
- და ყველას ფეხებზე დაკიდება?
- რატი რამე ხდება?- ხელები ამიკანკალდა და მიმტანს წყალი შევუკვეთე.
- არვიცი, ამას მე უნდა გეკითხებოდე- ტონ აუწია- შენი წასვლის შემდეგ ძალიან ბევრი რამ მოხდა.
- მაინც რა? - წარბები შევყარე
- იცი რაც, ესე უპასუხისმგებლოს დაიკიდე ყველა და ყველაფერი და სადღაც დედისტყვნაში დაითესე. ამათმა კი აქ დახოცეს ერთმანეთი და ახლა სულელის როლის თამაშს ნუ დაიწყებ ყველამ გაიგო უკვე ყველაფერი. - ერთი ამოსუნთქვით მომახალა და სიგარეტი მოქაჩა მეკი თავი დავხარე.
- ნენე როგორ არის? - მეთვითონ ძლივს გავიგე ჩემი ხმა
- მშვენივრად, ახალი კაცი ჰყავს.- გაიცინა
- მართლა?- გაკვირვებისგან სად წავსულიყვაი არ ვიცოდი.
- რა მართკა გოგო? ნერვიულობისგან არითმია დაიეწყო შენ ნორმალური ხარ?- ისეთ ხმაე იყვირა ყველა ჩვენ გვიყურებდა, შემდეგ ხმა დაიდაბლა და ახლოს მოვიდა- ხვდები რა გააკეთეთ?
- ნიკა სად არის?
- რაში გაინტერესებს? მოგენატრა
- გთხოვ მითხარი, უნდა ველაპარაკო- სასოწაეკვეთილი მზერა მივაბყარე რატის
- არ არის საქართველოში. - ესღა მითხრა და წამოდგა- წავიდა ლოლიტა... წავიდა
გასასვლელისკენ მიმაცალ რატის მზერას ვერ ვაშორებდი და მინდოდა გავმქრალიყავი.
მაშინ მივხვდი, რომ აქ ჩამოსვლით დიდ სისულელეს ვაკეთებდი და ჯობდა იქ წავსულიყავი საიდანაც მოვედი.
ჩემი მეგობრების დანახვას ვერ გავუძლებდი. ამიტომ მეილი გავუგზავნე ჩემი წასვლის შესახებ...
და სასწრაფოდ ვაჩეს დავურეკე ჩემთან მოსულიყო სახლში.
ისე სწრაფად მოვიდა მეგონა კართან იდგა...
რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ არ ვაცადე და პირდაპირ ტუჩებში ვეძგერე.
თავიდან ვერ გაიაზრა რახდებოდა და შევატყე გაჩერება უნდოდა, მაგრამ მასაც ისე ვენატრებოდი, როგორც მე.
კედელზე ამაკრა და ერთი ხუთი წუთი კარგად ვზასაობდით. შემდეგ კი ყელზე გადავიდა. არმინდოდა, ოდესმე ეს არ მეგრძნო. მინდოდა მთელი ცხოვრება ეს გვეკეთებინა მე და ვაჩეს. სხვა არავინ მჭირდებოდა, მაგრამ უკვე ვგრძნობდი, რომ გონება მებიდნებოდა და ოდნავ გავრჩერდი. თავადაც დაჰყვა ჩემს ნებას. ძლიერად მივეხვიე და თვითონაც ისე მტკივნეულად შემომხვია წელზე ხელი მეგონა ნეკნები ჩამიტყდებოდა.
- მიყვარხარ.- ყურში ჩავჩურჩულე- ყველაზე და ყველაფერზე მეტად.
ხმას არ იღებდა. მე კი ემოციებისგან ბოლო ხმაზე ტირილი მინდოდა. მინდოდა ასე ჩახუტებულები ვმგდარიყავით მთელი ცხოვრება და ერთამენეთის სითბოსა და სურნელის მეტი არაფერი გვეგრძნო.
- ეს ყველაფერი სამუდამო ვერ იქნება- გავიგე ჩემს ხმაში ტირილის ნოტები.
- გთხოვ აღარ გააგრძელო.- სხეულიდ დაეჭიმა და ანერვიულდა. არადა ჩემი მიზანი მისი მოდუნება და დამშვიდება იყო.
ყველაფერი პირიქით გამომდიოდა. მტკიოდა, რომ მაა ტკიოდა.
- უნდა გავაგრძელო ვაჩე, მაგრამ გთხოვ არ გამიშვა.- ერთი მილიმეტრითაც არ ვშორდებოდი და ვცილობდი ის სურნელის მარაგი შემეგროვებინა, რომელიც მთელი ცხოვრება მეყოფოდა ვაჩეს გარეშე.
- ეს უკვე გადაწყვეტილი გაქვს?- ხმის კანკალით მკითხა. იცოდა რასაც ვაპირებდი. მისი გულის ცემასჩემს გუკთან ვგრნობდი და უკვე ვტიროდი.
- სხვანაირად ვერ მოხდება ვაჩე.- კისერში ვაკოცე და მოვეხვიე.- ჩვენ ამ დამპალ სოციუმში ვცხოვრობთ. ეს ბოლოა. მინდა რომ ბილოჯერ ვიყო შენთან.
- მოვკვდები.
- მეც.
ხელები კისრიდან ჩამოვიღე და მის სხეულს მოვატარე. კარგად ვიბეჭდავდი ამ კადრებს გონებაში, რომ არასოდეს დამვიწყებოდა.
ვანიშნე არ გაინძრე მეთქი და დივანზე დავსვი.
ნელა ვიხდიდი ტანსაცმელს.
თვითონ კი გაშეშებული ჩემს ყველა შერხევას უყურებდა.
საცველბის ამარა დარჩენილია მასთან დავიხარე და ტუჩები ვნებიანად დავუკოცნე.
ტუჩებიდან სახეზე გადავედი და სიამოვნებისგან ვსველსებოდი ჩემი ტუჩებით მას რომ ვგრძნობდი.
პერანგი გავხადე და პრესუდან დაწყებულუ მთლიანად გავლოჯე.
თვალები მიელულა და ვეღარაფეეს აკეთებდა.
ვგიჟდებოდი მის მკლავებზე. მოხლებზე გადავაჯექი და მისი კლავები წელზე შემოვიხვიე. თავი წამოსწია და გულმკერდზე ლოყით მომეკრო.
ხელევი თავზე მოვხვიე და გულში ჩავიკარი ჩემი ბედნიერების მთავარი მიზეზი. გაშვება აღარ გვინდოდა.
თავი ავაწევინე და მის სევდიან და დაღლილ თვალებს ჩავაშტერდი ქვემოდან რომ შემონცინებდნენ.
ორივე თვალზე ვაკოცე და შუბლზე ლოყით მივეკარი.
ასე ჩახუტებულები ვისხედით კარგა ხანს.
- ბედნიერებას გისურვებ.- ყურში ჩავშურჩულე
- მეც. მინდა, რომ უბედნიერესი ქალი იყო. - ჩემს ყელში თავჩარგულმა ამოიდუდუნა.
ბოლო სექსი იმ დივანზე გვქონდა. გრძნობებით სავსე.
ენერგიისგან დაცლილი და დაღლილი მილულული თვალები ვუყურებდი, როგორ იცვამდა შარვალს ვაჩე.
მომზადება დაასრულა თავისი პირადი ნივთები აიღო და ისე გაიხურა კარი, ვითომ თავის რიგით ბო*თან ყოფილიყო, რონელიც კარგად იხმარა და ფული დაუტოვა სექსის სანაცვლოდ.
მაგრამ ბედნიერი ვიყავი. იმით რომ არსებობდა. სადაც არ უნდა ყოფილიყო ერთი მზით გავთბებოდით და ერთ ჰაერს ჩავისუნთქავდით.
სადაც არ უნდა ყოფილიყო ჩვენი გულები მუდამ იქნებოდა უხილავი ძაფით ერთმანეთთან დაკავშირებულები.

დასასრული

------------------------------------------------------------
პირველ რიგში გამარჯიბა მეგობრებო.
ძალიან მომენატრეთ და ბოდიშს ვიხდი ამხელა პაუზისთვის ვინც მელოდებოდით.
გაურკვევლი მიზეზის გამო წინა გვერდი "azhula”ს ვეღარ ვიყენებ. არ ვიცი რა სჭირს, მაგრამ ვერ შევდივარ.
თუმცა სრულად შემოგთავაზეთ და აქ განვაგრძობ... მაინტერესებს თქვენი შეფასება დასასრულის. ველოდები შეფასებებს და მიყვარხართ...