-რამდენიმე პირობით.
-რა პირობით?
-ზუტად ვიცი რო ვინანებ.. ჯერ... მინდა რომ შენმა ცოლმა ყველაფერი იცოდეს, რომ ზედმეტი ჭორები არ აგორდეს ქალაქში. ცოტა უხერხულია ის ყველაფერი რასაც ვაკეთებთ. თუ უნდა ჩვენთან ერთად იყოს ის 2 საათი, ჩემთვის უკეთესი იქნება.
-ჩემთან მარტო დარჩენის გეშინია?
ანუკი მადლობას უხდიდა ღმერთს რომ იმ მომენტში ტელეფონით ლაპარაკობდნენ და არა პირადად, რადგან ამ სიტყვებზე თავიდან ბოლომდე გაწითლდა, თითქოს მართლა ეშინოდა მასთან ერთად მარტო დარჩენის.
-არა. ჯერ ცოლის როლში ვიყავი და საყვარელი გყავდა, ახლა პირიქით არ მინდა გამოვიდეს. ვიცი რა გრძნობაც არის, არ ვუსურვებ არავის.
-კარგი შემდეგ.
-და შემდეგ, მხოლოდ საქმეზე ვისაუბრებთ, არანაირი გადახვევა. არც ერთ შეკითხვას არ დამისვამ რაც საქმეს არ ეხება. მეშვიდე დღეს უკვე გადმომიფორმებ ფირმას და ყველაფერზე უარს იტყვი რაც მე და ჩემ ბიზნესს გვეხება. მაქსიმალურად შორს დაიჭერ თავს ჩემგან და ჩემი ოჯახის ყველა წევრისგან . მე და შენ ერთმანეთს თუ სადმე შევხვდებით ღიმილით და გამარჯობათი შემოვიფარგლებით. არანაირი ერთმანეთთან სტუმრობები და ასე შემდგე. არც ამ დღეების განმავლობაში. გასაგებია?
-გასაგებია.
-როდიდან ვიწყებთ.
-ხვალიდან, თუ ჯანმრთე....
-და არც ჩემ ჯანმრთელობაზე არ ვილაპარაკებთ.
-შევთანხმდით.
-6 დღე.
***
მე მჯერა რომ ყველა ადამიანს აქვს თავისი ბედი, რომელსაც ვერასდროს გაექცევა. ადრე თუ გვიან ბედისწერას მაინც შეხვდება. ანუკის თავისუფლებისგან სულ 3 საათი აშორებდა, მაგრამ ყველაფერი მაინც ისე დამთავრდა როგორც დედამისს და ალექსანდრეს უნდოდათ. შესაძლოა ანუკის და ალექსანდრეს ბედი 5 წლის წინაც გადამწყდარიყო, უბრალოდ მასინ არც ერთი არ იყო მზად სერიოზული ურთიერთობისათვის. თან არარეალურია ისეთი დასასრული, რომლის დროსაც ადამიანი ეგუება ტოქსიკურ ურთიერთობას და ამას სიყვარულით ამართლებს. თუ ადამიანი გიყვარს, მას გაუშვებ. და ის აუცილებლად დაბრუნდება.
დილით აადრე ადგომა ანუკისთის პრობლემა არასდოდეს არ ყოფლა, არც დროული მომზადება, რადგან ამერიკაში დრო წუთებით და წამებით ჰქოდნა გათვლილი. შავ ტანსაცმელში გამოეწყო, რადგან მამა ახალი გარდაცვლილი ჰყავდა, თუმცა დიდად არ უყვარდა ეს ტრადიცია, თვითონაც არ გრძნობდა თავს ისე, რომ ფერადი და სადღესასწაულო ტანსაცმელი ჩაეცვა. ამჯერად იმედოვნებდა, რომ კართან ალექსანდრე აღარ დახვდებოდა და მძღოლი წაიყვანდა. საბედნიეროდ ესეც მოხდა. დილით 10 საათზე უკვე ოფისში იყო და თანამრომლებს ეცნობოდა.
-15 წუთით დააგვიანე-ალექსანდრეს შესასვლელში მიეგება.
-საცობები იყო.
-ადრე უნდა გამოსულიყავი. რითი დავიწყოთ?
-შეიძლება ყავა დავლიო?
-სახლში ყავა არ გაქვს?
-ეს კითხვა საქმეს რამენაირად ეხება?
-სამართლიანი შენიშვნაა. ზევით დაგელოდები.
-ჯერ რაღაც საბუთებზე უნდა მოვაწეროთ ხელი. გადაფორმება დიდხნიანი პროცედურაა. წამოდი სასადილოში დავსხდეთ.
-კარგი.
***
-აი აქ მოაწერ ხელს...
-მორჩა?
-კი.
-2საათი ხომ?
-წამზომი დავინიშნო?-ალექსანდრეს გაეღიმა ანუკის მოუთმენლობაზე, ყავა მოსვა და გამომწვევად გახედა-კაბა გიხდება.
ამ კომპლიმენტმა ანუკის თავი უხერხულად აგრძნობინა, ზემოდან თხელი კოსტიუმი ეცვა, რომელიც შეიკრა და სახეზე ოდნავ გაწითლდა.
-კარგი, ძირითადად მოგიწევს პერსონალთან მუშაობა და მათი კონტროლი. უფრო ფინანსურ მხარეს უნდა მიაქციო ყურადღება, რაში იხარჯება ფული, რამდენი თანამშრომელი გყავს ფირმაში და სასტუმროში. თვიური , წლიური შემოსავალი. ეს ყველაფერი ა...
***
მართლაც მათი შეთანხმების მიხედვით ანუკის და ალექსანდრეს საქმის გარდა, საერთოდ არაფერზე არ ულაპარაკიათ . როგორც კი 2 საათი გავიდა, ორივე თავის საქმის საკეთებლად წავიდა. მართლაც, ისე პროფესიონალურად იქცეოდნენ რომ ერთი შეხედვით ვერ იტყოდი , რომ ამ ორ ადამიანს საერთო წარსული ოდესმე ჰქონდათ. დღე ანუკისთვის ზედმეტად დამღლელი აღმოჩნდა, რადგან ამერიკაში 8 საათი ზედიზედ არასდროს არ უმუშავია. იქ ძირითადად სწავლას უთმობდა დროს და რესტორანში მაქსიმუმ 2 საათს ატარებდა, დანარჩენ საქმეებს კი სახლიდან აგვარებდნენ. თან მძღოლი არ ჰყავდა გაფრთხილებული რომელზე უნდა მოსულიყო და ოფისის გასასვლელთან ელოდებოდა . გარეთ თავსხმა წვიმა იყო. ამ დროს ალექსანდრეს მანქანა დაინახა, რომლიდანაც ვიღაც ახალგაზრდა გოგო გადმოვიდა და მისი მიმართულებით ხელის ქნევა დაიწყო. უკან , რომ მიიხედა მიხვდა რომ ალექსანდრეს უქნევდა ის გოგო ხელს. მისი ცოლი იყო. ალექსანდრეს ანუკი არც შეუმჩნევია ისე წავიდა მისკენ, მეორე მხრიდან მანქანის კარი გაუღო და თვითონ საჭესთან დაჯდა. ამ მოკლე დროში მან კარგად შეძლო ყოფილი ქმრის ცოლის შეთვალიერება, თითქოს დაწყნარდა, რადგან გარეგნულად დიდი ვერაფერი ვერ შეატყო. 20წუთის შემდეგ მძღოლმა ძლივს მოაკითხა და დაღლილი სახლში წავიდა, სადაც მარტო ტატო დახვდა.
-აბა, როგორ ჩაიარა პირველმა დღემ?
-საშინლად.. ელენე არ არის სახლში?
-არა. რატომ საშინლად?
-დავიღალე, წავალ ცოტას დავიძინებ.
-ხო, გეტყობა. სახეზე ცუდი ფერი გადევს.
-უი მართლა?-სარკეში ჩაიხედა და სულ ფერმკრთალი იყო, სულ გადაავიწყდა ექიმის სიტყვები, რომ მას დასვენება ჭირდებოდა. მაგრამ სხვა რა გზა ჰქონდა? მხოლოდ ესე შეეძლო ფირმის გადაფორმება და საბოლოოდ წასვლა აქედან. თავს არწმუნებდა რომ ერთ კვირაში გაფრინდებოდა და ყველანაირ გამოკვლევას იქ ჩაიტარებდა.ყველაფერი დალაგდებოდა და აღარასოდეს მოუწევდა აქ დაბრუნება. როგორც ჩვევიათ ხოლმე ადამიანებს , როდესაც თავს იტყუებენ, იმას ფიქრობენ, რისი მოსმენაც უნდათ.
-ცუდად ხარ?
-არა, დავიღალე.
ზუსტად ამ დროს ექიმმა დაურეკა.
-გისმენთ?
-ქალბატონო ანუკი, მე თქვენი კარდიოლოგი ვარ. დღეს შეხვედრა რომ გვქონდა დანიშნული, ჰოლტერის აპარატი რომ უნდა მოგვეხსნა, რატომ არ მოხვედით?
-დიდი ბოდიში, სამსახურში ვიყავი და სულ გადამავიწყდა, ეხლა ალბათ უკვე გვიანია.
-არა, ერთი საათი კიდევ ვიქნები, თუ მოასწრებთ.
-აუცილებელია დღეს?
-დიახ. აუცილებელია. გირეკავდით, მაგრამ არ გვიპასუხეთ.
-სამსახურში ტელეფონი გამორთული მაქვს ხოლმე. კარგით ეხლავე გამოვალ.
ანუკიმ ტელეფონი გათიშა, მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო და კარისკენ წავიდა.
-მოიცადე, სად მიდიხარ?
-ერთ-ერთ ინვესტორს უნდა შევხვდე, ჯორჯ და ქეითს უნდა გაეკეთებინათ იდეაში ეგ.
-ქართველ ინვესტორს რანაირად შეხვდებოდნენ?
-წარმომადგენელს ველაპარაკე. ხვალ მიფრინავს და აუცილებლად უნდა შევხვდე.
-გინდა მე გაგიყვან?
-არა, ჩემით წავალ. არ მინდა მძღოლი, ლოკოკინაა.
**
-თქვენს მდგომარეობაში 8 საათი სამსახური.. ეს პირდაპირი დარტყმაა გულზე. ქალბატონო ანუკი, მემგონი თქვენ არ გესმით რამდენად სახიფათოა ეს ყველაფერი.
-აბა რა უნდა გავაკეთო? მთელი დღეები ვიწვე?
-არაა აუცილებელი, მაგრამ სახლში რომ გაატაროთ დრო სასურველი იქნება. სამსახურს დიდი სტრესი მოაქვს, შედეგებიც არ გამოუჯობესდება ესე.
-მაშინ რამე დამამშვიდებელი რომ გამომიწეროთ?
-თქვენს ისტორიაში წერია, რომ ადრე დამოკიდებული იყავით, ამიტომ არ მაქვს უფლება გამოგიწეროთ მსგავსი ტიპის წამლები, თუ საჭიროებამ არ მოითხოვა.
-მე უნდა ვიმუშაო, სხვა გზა არ არის.
-იქნებ სახლიდან სცადოთ?
-და მთელი ოფისი სახლში მოვიყვანო? იქნებ.. რამე უფრო ძლიერი წამალი გამომიწეროთ, რომელიც უკეთ დაარეგულირებს გულის ცემას?
-არ შეიძლება, ისედაც ბევრ წამალს სვამთ. სისხლის საერთო ანალიზშიც ბევრი ნივთიერება ან ნორმაზე მაღალია ან ზედმეტად დაბალი. სათანადოდ არ იკვებებით, ესეთი ტემპით ჩვენ ყოველდღე მოგვიწევს შეხვედრა. დღეში რამდენჯერ ჭამთ?
-2 ჯერ. ზოგჯერ 3 ჯერ. უბრალოდ დილით არ ვსაუზმობ ხოლმე.
-ეგ უნდა შეცვალოთ, მოკლედ კვების რაციონსაც უნდა გადახედოთ, თუ ვიტამინებით სავსე საკვებს მიიღებთ, სტრესს მინიმუმამდე დაიყვანთ, შესაძლოა არ დაგვჭირდეს თქვნეი ჰოსპიტალიზირება.
-იქნებ რამე .. მოვიფიქროთ, რაც სტრესისგან გატავისუფლებასი დამეხმარება, თუნდაც სამსახურში.
-არის ესეთი თერაპია, ყოველ საათში ერთხელ შეგიძლიათ , რომ მუსიკას მოუსმინოთ 10 წუთი, ან უბრალოდ სუფთა ჰაერზე გახვიდეთ და ცოტახნით გაისეირნოთ. ბევრი წყალი სვით.
-ანუ შემილია მუშაობა?
-ჩემი რეკომენდაცია იქნებოდა რომ არა, მაგრამ რადგან თქვენ დაჟინებით მოითხოვთ ამას, ყველა რეკომენდაციის დაცვით შეგიძლიათ.
***
სახლში რომ დაბრუნდა ყველანი ერთად ვახშმობდნენ.
-ანუკი, მოდი დაჯექი ჭამე.
-არა, იყოს ნინო, დავიღალე და დავიძინებ... -ამ დროს ექიმის სიტყვები გაახსენდა და თან წამალი ჰქონდა დასალევი-ან და ხო, ცოტას შევჭამ-მაგიდასთან დაჯდა და საჭმელი გადმოიღო-თქვენ როგორ ხართ
-ტატო მიფრინავს ზეგ.
-ხოო? ესე მალე?
-ისევ 3 დღეში ჩამოვალ, შენ იქნები მაგ დროისთვის?
-ჯერ არ ვიცი, კვირის ბოლოს უნდა მივიდე ე... ოფისში, გადმოვიფორმო ფირმა და მერე შეიძლება. თუ არადა რო დავამთავრებ უნივერსიტეტს ჩამოხვალ და იქ მნახავ.
-ეგ როდის იქნება?-ელენემ ჰკითხა.
-3 კვირაში.
-გამოცდებზე არ აგვიანებ?
-ბოლო კვირაში მაქვს ორი გამოცდა. დანარჩენები ჩაბარებული მაქვს.
-შენ და ალექსანდრე კარგად აეწყვეთ?
-როგორც ბიზნესმენი, არაპროფესიონალი არ არის.
-ოღონდ დადებითად არ გამოგივიდეს რამე, ფრთხილად-ტატოს გაეცინა.
-კარგი, წავალ დავიძინებ. ხვალ ისევ იგივე.
***
რეალურად ამ დღეებში არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა, მეოთხე დღეს, ლანჩის დროს კი...
-ანუკი, დღეს საღამოს კორპორატიული საღამო იმართება, ყველა ფირმის წარმომადგენელი მიდის. მე ჩემი ფირმა უნდა წარვადგინო, შენ შენი.
-აუცილებელია?
-კი. თან უნდა გაიცნო ხალხი, დაგჭირდება კავშირები. მე მინდოდა მეთქვა.. ცოლთან ერთად ვიქნები.
-ძალიან კარგი, ანუ გავიცნობთ ერთმანეთს.
-თუ უხერხული არ იქნება.
-არამგონია.
-კიდევ რაღაცის კითხვა მინდოდა.
-სამსახურს ეხება?
-არა, მაგრამ უბრალოდ მაინტერესებს. ამერიკაში... ამ 5წლის განმავლობაში, შენ და სანდრო ერთად იყავით?
-არა, მე და სანდრო ერთი წლის შემდეგ დავშორდით. იმის მერე არავინ არ მყოლია.
-რატომ?
-ბევრ კითხვას სვამ. ესეც საკმარისია.
-რამე გააკეთა?
-ხანდახან.. იშვიათად, მაგრამ ზოგჯერ მაინც... იცი როგორ მინდა რომ დავჯდეთ სადმე, ყველაფერი მოგიყვე, მერე კი დავტკბე იმ რეაქციით რასაც დავინახავ, მიუხედავად იმისა, რომ შენ ნახევარსაც ვერ იგრძნობ იმისა, რაც მე ვიგრძენი იმ წლებში.
-ხოდა მომიყევი.
-ოდესმე შეიძლება. როდესაც ოჯახი მეყოლება და ალბათ მაშინ შევძლებ ამაზე შენთან ლაპარაკს.
-ოჯახი რა შუაშია?
-საკმარისზე მეტი გითხარი. საქმეს დავუბრუნდეთ.
-ესე როგორ შეგიძლია? ესეთი რაღაც მითხრა და მერე საქმეს მიუტრიალდე. უემოციო რანაირად ხარ?
-რას მამგვანებ, ცხოველს? რა ირონიულია არა? წლების წინ მე გეძახდი შენ ცხოველს.
-წამოდი.
-სად წამოვიდე?
-უნდა ვილაპარაკოთ.
-არსად არ წამოვალ.
-დავიღალე, იცი? სანამ არ გავიგებ რა მოხდა და რანაირად მეხება მე ეს ყველაფერი, უბრალდო არ შეგეშვები. გიყურებ და შენ თვალებში ისეთი სიძულვილი ტრიალებს, რომ ენით ვერ ავღწერ-ალექსანდრემ ხელი ჩაავლო, რომ გარეთ გაეყვანა, მაგრამ ანუკიმ უხეშად გააშვებინა ხელი და უკან დაიხია.
-მეორედ ეგ არ გააკეთო.
-მაშინ შენი ნებით ჩაჯდები მანქანაში , თუ არ გინდა მთელი ჰოლდინგის წინაშე მხარზე გაგიგდო და ისე გაგიყვანო აქედან. როგორც უკვე თქვი ცხოველს მეძახდი.
ანუკი და ალექსანდრე კომპანიიდან გავიდნენ და მანქანაში ჩაჯდნენ.
-სად მივდივართ?
-არ აქვს მნიშვნელობა. მოყევი
-მანქანაში მოვყვე?
-შუა ტრასაზე გავაჩერო გინდა?
-სადმე...
-რა კაფეში დავჯდეთ და იქ ვიჩხუბოთ?
საბოლოოდ ალექსანდრეს აგარაკზე ავიდნენ. გიჟივით გადმოვიდა მანქანიდან და ანუკისაც კარი გაუღო, ანიშნა დროზე გადმოდიო. შიგნით შევიდნენ და ცოტახნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
-ეს... უკანონო გატაცებაა.
-ნუ.... ნუ ცდილობ რომ წყობიდან გამომიყვანო. რა მოხდა?
-დარწმუნებული ხარ რომ გაინტერესებს?
-კი.
ანუკი ახლოს მივიდა და თვალებში ჩახედა.
-შენგან შვილს ველოდებოდი. ფეხმძიმედ ვიყავი, აქედან რომ წავედი.
-რა? -ალექსანდრეს თვალები გაუფართოვდა გაოცებისგან, ოდნავ უკან დაიხია და წარმოიდგნა რომ უკვე შვილი ჰყავდა-შვილი მყავს და 5 წელი მიმალავდი?
-არ გყავს შვილი. მუცელი მომეშალა. სუსტი გული მქონდა, მშობიარობას ვერ გადავიტანდი, მაგრამ მიუხედავად ამისა მაინც არ გავიკეთე აბორტი . სანდრომ ვერ აიტანა ეს, სიტყვა სიტყვით მახსოვს რაც მითხრა ,,სულელური თავგანწირვა'' უწოდა ჩემ საქციელს. ამ ყველაფერს ნერვიულობა დაემატა და ნაწილობრივ ამის გამოც მომეშალა მუცელი. სანდრომ მითხრა რომ კიდევ მიყვარდი და ამიტომ ვიქცეოდი ესე. სანდრომ რომ დამტოვა ერთი თვის შემდეგ მუცელი მომეშალა, ნაყოფიც სუსტი იყო. მერე ისევ ... დამოკიდებული გავხდი, 3 თვე სარეაბილიტაციო კლინიკაში გავატარე, უნივერსიტეტში აკადემიური ავიღე.
-როგორ... არ მითხარი...
-არ ვაპირებდი თქმას, მე და სანდრო გავზრდიდით ბავშვს . არ ჭირდებოდა ცხოველი მამა, რომელიც ადამიანებს იმით აფასებს თუ რამდენად კარგად ერკვევიან ბიზნესში.
-ეს როგორ დამიმალე.. ჩემ შვილს მამა სანდროსთვის რატომ უნდა დაეძახებინა!!-ალექსანდრემ ღრიალი დაიწყო, თან თვალებში ცრემლები ედგა.
-ბრაზობ ხომ? გინდა გითხრა რატომ-ანუკიმ კიდე ორი ნაბიჯი გადადგა, ისე რომ მათ შორის მანძილი თითქმის აღარ იყო-იმიტომ კი არ ყვირი, რომ ჩემზე ხარ გაბრაზებული, ბავშვზე რომ დაგიმალე. უბრალოდ ხვდები, რომ არაკაცი იყავი, ხვდები რომ მართლა გამინადგურე ცხოვრება და ტყუილად არ გექცევი ასე. თავს დამნაშავედ გრძნობ. ცოტახანში მიხვდები რომ შენი თავი გძულს. ზუსტად იმავეს გაივლი რაც მე. თავს დაიდანაშაულებ შვილის სიკვდილში, მართალიც იქნები.
ალექსანდრე ადგილს ვერ პოულობდა, ანუკის მისჩერებოდა ცივ, უემოციო თვალებში. თითქოს ყინულს უყურებდა, რომელშიც საკუთარ ამაზრზენ ანარეკლს ხედავდა. ნელ-ნელა გრძნობდა როგორ ერეოდა საკუთარ თავზე გული, როგორ უჭირდა ანუკის თვალებში ყურება და მიხვდა რომ ვეღარასოდეს შეძლებდა მასთან ურთიერთობას, რადგან ყოველ ჯერზე გაახსენდებოდა თუ რამხელა ტკივილი მიაყენა მას.
-შენ მე ცხოვრება დამინგრიე, გამანადგურე როგორც ფსიქოლოგიურად, ისე ფიზიკურად. იმედი მაქვს ეხლა მაინც ხარ ბედნიერი, ცოლი გყავს, ფირმა გაქვს, მეც მივიღე ჩემი სასჯელი შენ რომ ესე შეგარცხვინე.
-გაჩუმდი... გაჩუმდი!!
-დავისაჯე, როგორც შენ გინდოდა, ურჩობისთვის...
***
<3 <3