დაღამდა, მაგრამ ეს ღამე რატომღაც გამოირჩეოდა თავისი შეფერილობით სხვა ღაამებისგან, რადგან ბინდი გაადაფარებოდა გარემოს, ისე რომ შავ ღრუბლებში ჩაძირული დიდი მთვარეღა ანათებდა წყვდიადში,
მე კი ვიდექი აივანზე და ამ ყველაფერს ვუყურებდი.
ცივი ნიავი უბერავდა რის გამოც უკვე სიცივე მიტანდა, ამიტომ გაადავწყვიტე ოთახში შევსულიყავი, მაგრამ თან იმაზე მეფიქრებოდა რა
გამეკეთებინა…მინდოდა
გამეგო რა ხდებოდა, ისიც მინდოდა დანიელი უკეთ გამეცნო და გამერკვია რა საიდუმლოს მალავს, მაგრამ ცოტა არ იყოს უკვე ვყოყმანობდი, რადგან გარეთ უცნაური ღამეა, სხვებისგან რაღაცით გამორჩეული.
ვუყურებ გარემოს და მაჟრიალებს, ვფიქრობ უკვე იქნებ არ ღირს გარეთ გასვლა?
თან დანიელის გაფრთხილებაც თავში მიტრიალებს რომ 9-ის მერე ოთახი არ უნდა დავტოვოთ, მაგრამ ვის ანაღლვებს მისი წესები?
როდესაც საქმე ამხელა გაურკვევლობას ეხება, უკვე მგონია რომ ჯოჯოხეთში მოვხვდი!
ამდენი საიდუმლო, ამდენი გაურკვევლობა, უცნაური წესები, ქცევები, ხალხი, მათი ცხოვრების სტილი და ეს უდიდესი ბნელი სასახლე…ნუთი არ უნდა ვიყო დაეჭვებული?
მგონი ეს ხალხი აპირებს რომ აქ გამომკეტონ და აღარ გამიშვან, მე კი ამას ვერ დავუშვებ…მირჩევნია ქუჩაში ვიყო ვიდრე ასეთი სახიფათო ადამიანების გვერდით!
-რაზე ფიქრობ პრინცესა? და აი მომესმა აქამდე თავისთვის მოღიღინე ელის ხმა, მეჩვენება თუ სულ კარგ ხასიათზეა?
-პრინცესას ნუ მეძახი.
ჩუმად ვუპასუხე, ისე რომ დიდი ყურადღება არც მიმიქცევია მისთვის, რადგან ჯერ კიდევ ჩემს ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული.
-ოოოო…ვიღაც ამ ბოლო დროს ძაალიან უხეშობს.
მიპასუხა და მისი ნაბიჯების ხმაც მოყვა ამას.
უკნიდან ნელა მიახლოვდებოდა და აი ვიგრძენი მოულოდნელად ხელები, რომლებიც უკნიდან მომხვია.
-მხოლოდ ამ ნაყოფის გამო არ ამოგაჭრი მაგ პატარა ენას, მაგრამ ვინ იცის რა გელის, როდესაც ეს ბავშვი გაჩნდება.
მის ამ სიტყვებზე თვალები გამიფართოვდა და ცოტა შევშინდი, მითუმეტეს მაშინ როდესაც მის სუნთქვასაც ვგრძნობდი ჩემს სახესთან ახლოს!
ზედმეტად ახლოს იყო რაც უკვე დიდ დისკომფორტს მიქმნიდა, მაგრამ ყველაფეის მიუხედავად ძალა მოვიკრიბე და მისი ხელები მოვიშორე.
-ეს ბავშვი არ გაჩნდება და ნუ მემუქრები.
მხოლოდ ესღა ვთქვი და მის სხეულს მოვშორდი.
სააბაზანოსკენ წავედი, რადგან ამ გოგოს თავს ვეღარ ვაღწევ!
თან თავისი სააქციელით ძაალიან დაძაბულს მხდის, მის გვერდით ყოფნა აღარ მინდა!
-ოოო რამე გეწყინა? მაპატიე თუ ცოტა უხეშად მომივიდა!
ეს ცინიზმით სავსე ხმა გაამაღიზიანებლად ჩამესმა ყურში და უკვე კართან მყოფმა სახელურს ხელი გავუშვი და გააღიზიანებული მივუტრიალდი.
-ჩემგან რა გინდა? აქ რატომ ხარ…რას ცდილობ?
პირდაპირ ვკითხე, ზედმეტი შელამაზების გარეშე, რაზეც ცოტა სახე შეეცვალა…არ ელოდა რომ ასე პირდაპირ ვკითხავდი?
-არ მეგონა თუ ასეთი პირდაპირი იყავი.
მითხრა და გაღიზიანებულმა დაატრიალა პირში ენა.
-მაგრამ თუ პასუხებს ეძებ იპოვი პატარა გოგო…შეემიძლია
რაღაც რაღაცებზე ინფორმაცია მოგაწოდო, რა თქმა უნდა ამას თუ დანიელს არ ეტყვი.
მითხრა მაცდურად მომღიმარმა და იქვე ჩამოჯდა, შემდეგ კი თავის გვერდით მსუბუქად დაარტა ხელი ადგილს, იმის მისანიშნებლად რომ მის გვერდით დავმჯდარიყავი.
ნუ ჯერ უკვე მობეზრებულმა ამ სიტუაცით ჩავიხვნეშე და შემდეგ გაადავწყვიტე მისთვის მომესმინა…იქნებ მართლაც რაიმე სასარგებლო ინფორმაცია მომაწოდოს.
-ვხვდები რომ არ გსიამოვნებს სიტუაცია როგორც შემოტრიალდა, ნუ შენს სააწინაღმდეგოდ რა თქმა უნდა, მაგრამ არის ერთი გზა რაც შეეიძლება დაგეხმაროს.
ამის გაგებაზე თვალები გამიფართოვდა და სასწრაფოთ ვკითხე.
-რა არის? ყველაფერს გაავაკეთებ!
-აბა, აბა დამშვიდი საყვარელო, სულსწრაფი ნუ იქნები, რადგან თუ ამის გააკეთებას აპირებ დიდი სიფრთხილე გმართებს!
ერთი არასწორი ნაბიჯი და გამოგიჭერენ, ეს კი დანიელს ძაალიან გაბრაზებს, რა იცი შემდეგ რაზეა წამსვლელი?
-ვიცი…დანიელი სახიაფათო ადამიანია.
ჩავილაპარაკე და მისი ცივი გამოხედვა ამომიტივტივდა გონებაში, რაზეც მან ჩაიცინა.
-მიხარია რომ ამას მიხვდი.
მითხრა და გააგრძელა.
-ნუ ამაზე ნუ შევყვებით თემას, რადგან ცოტა არასასიამოვნოდ წავა ჩვენი საუბარი.
ამაზე თავი დავუქნიე მხოლოდ, რაზეც გამიღიმა…თანაც საკმაოდ უცნაურად და თვალებით რომ ვანიშნე დაეწყო, ხმა ამოიღო!
-იცი კატერინა არის აქ ადამიანი ვისაც შენი ხსნა შეუძლია.
ამის გაგებაზე ავღელვდი ოღინთ სიხარულისგან!
-ვინნა? ყველაფერი მომიყევი!
-ამ სასახლეში არის ერთი ადგილი, სადაც ჩასვლა სასტიკად აკრძალულია!
იქ კი არის საწყალი ადამიანი, რომელიც უმოწყალოდ გამოკეტა გაურკვეველი დროით დანიელმა.
შევაწყვეტინე!
-გამოკეტა? რატომ?
-ნუ მოდი დეტალებს ნუ ჩავეძიებით, რადგან ეს სასახლე იმაზე მეტ საიდუმლოს მალავს ვიდრე წარმოგიდგენია, ძაალიან ბევრი რაღაც მეც კი არ ვიცი დამიჯერე…
ამაზე ცოტახანს ორივე გავჩუმდით, სანამ სიჩუმე ისევ მან არ დაარღვია.
-ეს ადამიანი იქიდან უნდა დავიხსნათ.მხოლოდ ამ შეემთხვევაში გაადავრჩებით.
მეც ამ სასახლის და დანიელის ტყვე ვარ და შენც, აღარ მინდა მეტად აქ იძულებით ცხოვრება, მინდა თავისუფალი ვიყო და ჩემს ნებაზე ვიცხოვრო.
-დარწმუნებული ხარ რომ მას ჩვენი დახმარება შეუძლია?
ამაზე მან თავდაჯერებულმა დაამიქნია თავი.
-კი, მაგრამ ვინნა?
ამაზე ცოტახანს ჩაფიქრდა და ხმას არ იღებდა.
-ნუ.როგორ გითხრა…ეს გრძენი ამბავია, მაგრამ ერთს გეტყვი რომ დიდიხნის უკან მასაც შენი ადგილი ეკავა.

-ანუ?

-მასაც დანიელის მემკვიდრე უნდა გაეჩინა.ის მთვარემ არჩიაა, მაგრამ ყველაფერი ისე არ აეწყო როგორც მათ ეგონათ.
-რა? რა მოხდა? რა დააშავა?
-ნუ გრძელი ამბაავია.
-ღმერთო.იქნებ მეც იგივე მელის?
იმაზე დიდ საფრთხეში ვარ ვიდრე წარმომედგინა!
ანერვიულებული წამოვდექი ფეხზე, გული შეშლილივით მიცემდა, რა დაშავა იმ გოგომ რომ ასე უბრალოდ გამოეკეტათ?
ნუთუ მეც იგივე მელი დანიელს რომ მემკვიდრე ვერ გავუჩინო!
-გთხოვ.მომიყევი რა გააკეთა რომ ასე დაამწყვდიეს!
მოუსვენრად მყოფმა კითხვებით ისევ ელის მივუბრუნდი.
-ნუ დანიელს იმედები გაუცრუა.
მხოლოდ ეს მითხრა, მაგრამ ესეც სააკმარისი იყო იმის გაასაგებათ თუ რა მოხდა!
ეს სად მოვხვდი?

ამ ლაპარაკში ისე გავიდა დრო ვერც მივხვდი, დრო იყო დამეძინა, რადგან ხვალ დიდი საქმე მელოდა წინ და კარგად უნდა დამესვენა!
მე და ელიმ გაადავწყვიტეთ ხვალ გაავათავისუფლოთ გოგონა, რომელიც აქედან გაგვიყვანს.
ცოტა რთული დასაგეგმია როგორც ელიმ თქვა და გვიწევს ხვალ სააღამომდე მოვიცადოთ, მაგრამ ამად ღირს…ყველაფერის კარგად ორგანიზებას დიდი დრო სჭირდება, რა თქმა უნდა თუ გვინდა რომ ყველაფერი ხუთიანზე გამოგვივიდეს!

-გეყოფაა იმაზე ლაპარაკი რომ სხვაგან წასასვლელი არ გაქვს, აქედან დაახვიე მათხოვარო!

-ფუუუ შეემეხო!! როგორ ბედავ და შენი ბინძური ხელებით როგორ მეხები?!

-აქ აღარ მოხვიდე მაწანწალა, შენს გამო კლიენტებს ვკარგავ!

-მოდი აქ! არ გინდა გავერთოთ?!
გემრიელად გამოიყურები.დამიჯერე არ ინანებ!

-ოჯახი არ გყავს? ნუთუ უბრალოდ გარეთ უნდა ათიო ღაამეები?!! გრცხვენოდეს!!! გრცხვენოდეს!

-ეს არ მოხდება.სასაცილოც კია! გგონია შეენაირს სამსახურში მივიღებ? შენს თავს შეხედე!
რას გგავხარ.ბინძურო! აქედან წადი!

-ეს ადგილი ჩვენ გვეკუთნის!
აქ აღარ მოხვიდე, წადი და სხვაგან დაიძინე!!
გაბედე და კიდევ მოდი, ყელს გამოგჭრი და შენი ხორცით მაწანწალა ძაღლებს გაამოვკვებავ!

-შენ აქედან ვერ წახვალ.დანიელი არ გაგიშვებს.

-შენ მას შვილი უნდა გაუჩინო!

-თუ აქედან წახვალ დაივიწყე რომ მშობლები გყავს და აქ აღარ დაბრუნდე,

ნ. ე. ტ. ა. ვ.  ი. 
ჩ. ე. მ.  მ.  ი. 
მ.  შ. ო. ბ. ლ. ე.  ბ. ი.  ს.  თ. ვ.  ი.  ს.
დამეჯერებინა.

ტირილით გამომეღვიძა, სულ სველი ვიყავი და ოფლში ვცურავდი, ვკანკალებდი და გული გამალებით მიფეთქავდა!
ჯერ კიდევ მდიოდა ცრემლები და უკონტროლოდ ვსუნთქავდი, თითქოს რაღაც მიჭერსო ყელში და მახრჩობსო.
რა იყო ეს?
ნუთუ სინანული?
რადგან მე რომ ჩემმი მშობლებისთვის დამეჯერებინა ამდენ რაღაცას არ გადავიტანდი და ბოლოს ასეც არ დავასრულებდი, აქ გამოკეტილი!
რა სულელი ვიყავი როცა მეგონა რომ დაამოუკიდებლად შევძლებდი ასეთ დიდ ქალაქში ცხოვრებას.
გარეთ წვიმდა და საათსაც რომ დავხედე ღამის 4 საათი იყო, სააკმაოდ გვიანი იყო და დარწმუნებითაც შეემეძლო იმის თქმა რომ ყველას ეძინა ახლა, ამიტომ იყო ასეთი სუჩუმე, მაგრამ ეს სიჩუმე მეტად მძაბავდა და გულს მიტეხდა!
ისე ვგრძნობდი თავს თითქოს ამ სამყაროში სულ მარტო ვიყავი და განა არ იყო ასე?
-ყველა ისე მენატრება.
ვიჩურჩულე და უარესად ავტირდი, ოღონთ ხელებს ვიფარებდი პირზე რომ რაიმე ხმა არ გამომეცა, ვიცოდი ელის აქვე ეძინა და შეიძლება ეს გაეგო, მე კი ეს არ მინდოდა!
ფეხზე წამოვდექი და სააბაზანოში შევედი, ცოტაოდენი წყალი შეევისხი სახეზე რომ გამოვფხიზლებულიყავი, ცოტა მიშველა და ისევ საწოლისკენ გავემართე, მაგრამ შუა გზაზე გავიყინე მგლის ყმუილის ხმა რომ მომესმა!
ნუ თავისთავად, შუა ტყეში ვართ და მგლები არიან ვიცი, მაგრამ ხმა ძაალიან ახლოდან მესმოდა და თან სულ იმ უდიდეს მგელზე მეფიქრებოდა, რომელიც იმ დღეს ჩემს წინ იყო…ბუნდად მახსოვს ყოველი სიტყვა და გამოსახულება, იმასაც ვერ ვარჩევ ეს სიზმარი იყო თუ არა, მაგრამ მათ მას დანიელი უწოდეს.
ნელ-ნელა წავედი ფანჯრისკენ და ხელის კანკალით გაადავწიე ფარდა, მხოლოდ მაშინღა მივხვდი გარეთ როგორი კაატასტროფულად წვიმდა.
ბნელოდა, მაგრამ უეცრად მთვარის პატარა სინათლეზე შველს მოვკარი თვალი, ჯერ მეგონა რომ მეჩვენებოდა და კარგახანს ვააკვირდებოდი იმაში დასარწმუნებლად რა იყო…ეს შველი იყო, მაგრამ რა უნდა აქ?
სასახლესთან ასეთი ახლოს მოდიან ცხოველები?
-ეს.ეს მგელი…და აი დავინახე მგელიც, რომლის ხმაც მომესმა!
ის შველს დაესხა თავს და იმის ნახვის სურვილი რომ არ მქონდა რას დაუშავებდა სიმწრით მოვხუჭე თვალები და ფარდა გაადავწიე, შემდეგ კი იქვე ჩავიკეცე, პირზე მქონდა ხელები აფარებული…ძაალიან შეემეშინდა და იმ შველი ადგილას წარმოვიდგინე თავი!
დაუცველი, გამოსავალის გარეშე, მსხვერპლი…ნადავლი.
უნდა დავწყნარებულიყავი, ცხადია ეს სასტიკი სამყარო ასეა მოწყობილი, მე რას გავაწყობ?
ფეხზე წამოვდექი ცოტახანში იმის შესამოწმებლად თუ წავიდა მგელი, მაგრამ რომ დავინახე რომ ის უბრალოდ იდგა და პირდაპირ მე მიყურებდა გული გამიჩერდა!
ფანჯარას ძაალინ სწრაფათ მოვშორდი და პირდაპირ საწოლზე დავხტი, შემდეგ კი შეეშინებულმა სააბანი გაადავიფარე.
მან დამინახა?!!
რატომ მიყურებდა ასე?
გულს ვერ ვიწყნარებ…ძაალიან შეემეშინდა!
ყველაფრის მიუხედავად გაადავწყვიტე თვალები მომეხუჭა და დამეძინა, აღარ მინდოდა მეტად ამაზე ფიქრი, ისედაც საკმარისზე მეტ სტრესს ვიღებ ყველაფრისაგან!
თვალები მოვხუჭე და გააბატონებულ სიჩუმეში მშვიდად ვცადე დააძინება, სანამ ეს სიჩუმე ფეხის ნაბიჯების ხმამ არ გატეხა…თვალები ვჭყიტე იმ წამსვე და სააბანი გაადავიძრე!
ღამის 4 საათიაა, ყველას სძინავს, ვინ ივლის კალიდორებში ასეთი გვიან? მითუმეტეს იმ წესის მიხედვით, რომლის დაარღვევაც ასე საასტიკადა აკრძალული!
მაგრამ რატომ?
ეს არვინ იცის.რატომა აკრძალული გარეთ გასვლა 9-ის მერე, რას მალავენ?!
ფეხზე ნელა წამოვდექი და ცნობისმოყვარეობით სავსემ გაადავწყვიტე უბრალოდ გამეჭვრიტა და მენახა მაინც ვინ დადიოდა კოლიდორში ამ ღამით.ასეც გაავაკეთე და დანახულმა გამაოცა.
გამაოცა არააა!
შოკში ჩამაგდო!
ეს დანიელი იყო, მაგრამ ის სულ სისხლით იყო დაფარული და სველი იყო!
ცრემლები წამსკდა და ნელა დავიხიე უკან, სიკვდილამდე მეშინოდა!
ვინ არიან? ვინ?
და აი ამომიტივტივდა ყველაფერი თავში რაც კი ასე მაბნევდა.ის მგელი, რომელსაც დანიელი დაუძახეს, ეს შეემთხვევა!
ნუთუ დაამთხვევა უბრალოდ?
ამის გაახსენებაზე ვეღარ მოვითმინე და თამამად გავაღე კარი, კოლიდორში გავედი და უკვე ჩემსგან მოშირებით მდგარ სილუეტს დავუძახე.
-დანიელ!
გაჩერდა და ჩემსკენ შემოტრიალდა, ჯერ ნორმალურად არ ჩანდა, მაგრამ ნელ-ნელა სინათლეში რომ დაიწყო გამოსვლა, აშკარად გამოჩნდა მისი სისხლში ამოსვრილი სახეც…იღიმოდდა?
მეტად შემეშინდა და უკან დავიხიე, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად იმის გამბედაობა მეყო რომ ეს კითხვა დამესვა!
-ვინ ხარ?
ეს რომ ვკითხე ადგილზე გააშეშდა, ისე რომ თავი ჩახრილი ჰქონდა და ჯერ კიდევ ვერ ვხედავდი იმ გამომეტყველებას, რომელიც ახლა ჰქონდა.
მან სიცილი დაიწყო უეცრად და თავი რომ აწია მეტად შევკრთი, რადგან დავინახე რომ პირიდან სისხლი სდიოდა…რა ხდება?
-ვ-ინ ვარ? სიტყვა სიტყვით მკითხა, რაზეც თავი დავუქნიე შიშით და თან ჩემს უკან კედელს ავეკარი. -რატომ გაინტერესებს ასე?
რაიმე კარგი შემოთავაზება გაქვს?
ერთობოდა და ცინიკურად მელაპარაკებოდა, მაგრამ იმას ვამჩნევდი რომ თავის თავს საერთოდ არ გავდა, თითქოს და სულ სხვა ადამიანიაო!
-რა გემართება…ს-ის-ხლი გდის!
ხმის კანკალით ვთქვი და ბოლო სიტყვა  ვიჩურჩულე, რაზეც ისევ სიცილი დაიწყო.
-ცოტა ზედმეტი მომივიდა მგონი…რაც უფრო დაუცველია მსხვერპლი მით უფრო გემრიელად გამოიყურება, ისე როგორც შენ.
ამაზე უკვე მეტად აღარ მიყოყმანია კედელს მოვწყდი და გაქცევა ვცადე, მაგრამ კარამდეც ვერ მოვასწარი მისვლა ძირს მტკივნეულად რომ დავენარცხე!
შემდეგი კი რაც ვიგრძენი დანიელის მძიმე სხეული იყო, რომელიც ზედ მეჯდა, შეეშლილივით გამოიყურებოდა და მომღიმარი დამყურებდა თავს!
ჩემმი ხელები ისე ეჭირა რომ ტკივილისგან შებრძოლებასაც ვერ ვბედავდი, აღუწერელი ძალით მაკავებდა ისე რომ ვერც ვიაზრებდი, საიდან ამხელა ძაალა?!!!
-სად გარბიხარ? ნუთუ არ იცი რომ ვერ გამექცევი? შეშლილი სახით მითხრა, ისე რომ სიტყვებიც კი ნორმალურად ვერ გაავარჩიე, რადგან პანიკას ვყავდი მოცული და თვალებიდან ძლივს ვიყურებოდი.
-აბა რა გააგიკეთო? მკითხა და ნიკაბზე მომკიდა ხელი, ხან იქით გადამაწევინა თავი ხან აქეთ, შემდეგ კი უინტერესო სახით წარბის აწევით გააჩერდა ცოტახანს.
-კარგი სუნი გაქვს, მაგრამ რაღაც მკარნახობს რომ არაფერი არ უნდა დააგიშავო.
თქვა ჩაცინებით და ჩემმი ყელისაკენ წამოიწია, მე კი მხოლოდ ჩუმად მდიოდა ცრემლები და ვერც კი ვტიროდი შიშისაგან ისე ვიყავი გაყინული, ვინნა ეს ადამიანი?
ნუთუ ის კეთილი მოწყალე ბიჭია რომელიც პირველ დღეს მეგობრულად შემხვდა და დახმარების ხელი გამომიწოდა!
რა სულელი ვარ, რით ვერ ვისწავლე ჭკუა რომ ამ სამყროში კარგი ადამიანები არ არსებობენ!
მითუმეტეს ჩემთვის…რატომ მეგონა რომ ბედნიერი ვიქნებოდი და ჩემმს განსაცდელს ბოლი მოეღებოდა?
რატომ ვიფიქრე ასე მე სულელმა!
ამას ვფიქრობდი და ისევ დადუმებული ვყრიდი ცრემლებს.
-ჩუუ…ჩუუ.ყველაფერი კარგადა არ გატკენ.
მითხრა ჩურჩულით და მისი შეხებაც ვიგრძენი ყელზე!
არ ვიცოდი რას აპირებდა, მაგრამ როგორც კი ეს ვიგრძენი გონს მოვედი და რაც ძალა მქონდა მოძრაობა დავიწყე და ყვირილიც არ დავაკელი!
-მიშველეთ! ვინმე დამეხმარ-ვერც მოვასწარი წინადადების დასრულება პირზე რომ ამაფარა ხელი, შემდეგ კი უეცრად ფეხზე წამოდგა, მეც დრო ვიხელთე და გიჟივით წამოვდექი!
აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს და წარმოდგენაც არ მქონდა რას მოიმოქმედებდა, გასაქცევ გზას ვეძებდი თვალებით, მაგრამ ვერ მოვასწარი!
ხელი მტაცა და ფეხზე ამაყემა, შემდეგ კი ჩემმი ხელი თავის სახისაკენ წაიღო და მერეღა შეევამჩნიე რომ მაჯაზე პატარა ჭრილობა მქონდა, როგორც ჩანს ისე მიჭერდა ხელებს რომ ჭრილობა მომაყენა!
მაგრამ ყველაზე მეტად ახლა იმაზე უფრო ვფიქრობდი და ვმსჯელობდი თუ რატომ დაყურებდა ასეთი სახით ჩემს სისხლიან მაჯას!
ვერ ვხვდებოდი…ვერ ვხვდებოდი…მისმა თვალებმა ფერი შეიცვალეს და გაწითლდნენ!
იმხელა შიში ვიგრძენი ადგილზე გაავქვავდი და ვეღარც ხმა ამოვიღე და ვეღარც მოძრაობა დაავაძალე ჩემს სხეულს, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს საკუთარი რეალობა თავზე დამემსხვრა!
ასეთი არაფერი არ მინახავს…ვინნა? რაა?!!
-შ-ე…რ-ა…ე-.ვ-ი-ნ…ასოები ვერც გადავაბი ერთმანეთს და მხოლოდ გაურკვევლად ვბუტბუტებდი!
-დანიელ არა!!
და აი მომესმა უკნიდან ხმა და ვიღაცის ხელიც ვიგრძენი, რომელმაც დანიელს სხეულს მომაცილა და მისი ხელისგანაც გამათავისუფლა, მაგრამ უცნაური ის იყო რომ მას ამაზე რეაქციაც არ ჰქონია!
პირიქით უცნაურად დაიწყო მოქცევა…უფრო უარესად!
უცნაურად და მძიმედ დაიწყო სუნთქვა, მისსი მკერდი შესამჩნევად იკუმშებოდა ამ მძიმე სუნთქვების გამო, მუშტები ჰქონდა შეკრული და მისი თვალები…მისი თვალები…ცეცხლივით წითელი იყო!
-რ-ა ემართება? ბოლო ხმაზე ვუყვირე ჩემს უკან მდგარს, თან ისე რომ სულ ვკანკალებდი!
-ოთახში შედი! ახლავე!
მანაც მიყვირა და უეცრად ხელი მკრა, თან ისე ძლიერად რომ წავიქეცი და სახით პირდაპირ იქვე მდგარ პატარა კარადას დავეცი.
ვიგრძენი როგორ გამიტყდა წარბი და როგორ გამისკდა ტუჩი და თავიდან ვერც მივხვდი რა მოხდა, სანამ ჩემს წინ სრულიად შეშლილი დანიელი არ დავინახე, ზედატანს იხევდა ზედ!
რა ჯანდაბა სჭირს?!! სულ შეიშალა?!
-უკან.უკან! სასწრაფოთ უკან!
მიყვირა ჩემს წინ მდგარმა ბიჭმა და სანამ გონს მოვეგე, უდიდესი მგლად  გაარდაიქმნა დანიელი!!
წითელი თვალებით პირდაპირ მე მიყურებდა!
შოკურ მდგომარეობაში ჩავარდი, ენა ჩამივარდა, ფეხები სულ მიკანკალენდა და ვიცოდი თუნდაც ადგომა მეცადა წავიქცეოდი!
სხეულს ვეღარ ვგრძნობდი და ვერ ვაკონტროლებდი თითქოს სულ დამიბუჟდაო, კბილებს ვაკრაჭუნებდი და პირ ღია გააფართოვებული თვალებით  მივშტერებოდი ამ უცხო არსებას ჩემს წინ!!
ამ წამს…ეს…მგელი…დანიელი იყო…შეუძლებელია ასე უბრალოდ გაამქრალიყო და მის მაგივრად უდიდესი მგელი გამჩდარიყო, მითუმეტეს მისნაირი წითელი სახიფათო თვალებით…ეს დანიელია?
როგორ? რანაირად? ვერ დავიჯერებ ამას!
შეუძლებელია ეს სიმართლე იყოს!
-ღმერთო ჩემმო! კიდევ ერთის ყვირილი მომესმა უკნიდან და მიხედვაც ვერ შევძელი რომ მენახა სანამ ამ პიროვნებამ ფეხზე არ ამაყენა.
-სასწრაფოთ უნდა წავიდეთ!
მითხრა ანერვიულებულმა მამაკაცმა, რომლის ხმაც მეცნობოდა, მაგრამ ისეთ მდგომარეობაში ვიყავი ვერც კი ვიხსენებდი ვის ეკუთნოდა ეს ხმა!
-ლუი, დანიელი დააკავე რამენაირად!
და აი კიდევ გავიგე ეს!!
მან ამ დიდ მგელს დანიელი უწოდა!!
ეს მგელი დანიელია!!? როგორ?! როგორ?! ეს როგორა შეესაძლებელია!! ამას არანაირი ახსნა არ აქვს!!
-ეს-ეს-დანი-ელია?
მხოლოდ სულელივით ვბუტბუტებდი და წინ მდგარ მგელს მივშტერებოდი, სანამ ბიჭი  ჩემს აყენებას ცდილობდა!
მოახერხა კიდეც და ბოლოს იმას მოვკარი მხოლოდ თვალი რომ მგელი ბიჭს თავს დაესხა!
-არა! გაადარჩინეთ! გაადარჩინეთ! მოკლავს!
უკვე გონს მოვედი თითქოს, ოღონთ მხოლოდ და მხოლოდ იმ პანიკური შეტევის გამო, რომელიც ნახულმა გამოიწვია!
ბოლო ხმაზე ვყვიროდი და თან ცრემლები ღაპა- ღუპით მცვიოდა!
ბიჭი კი ყველანაირად ცდილობდა ადგილიდან მოვეშორებინე და უკვე ფაქტობრივად ძალით მიმათრევდა!

ოთახში თითქმის ხელში აყვანილი შემიყვანა და იმის შემდეგ რაც ხელი მიშვა კარს ეცა და საგულდაგულოდ გაადაკეთა, მხოლოდ მაშინღა შევძელი მისი სახის დანახვა ვინ იყო.
»კე-ვინ…უიმედო მზერა მივაპყრე, რადგან ძაალიან ანერვიულებული ჩანდა, სახე წაშლილი ჰქონდა ფაქტობრივად და ფერ დაკარგული იყო, თითქოს ამ წამს უდიდესი მგელი მას ერჩოდა და არა მე!
-იქ როგორ მოხვდი?!
ამ კითხვით წამოვიდა ჩემსკენ ისე რომ იგივე გამომეტყველება ჰქონდა სახეზე.
-მე-მე.მე უბრალოდ…და ვეღარც დავასრულე ისევ რომ ავტირდი, ჯანდაბა ამ ცრემლებს!
-კარგი მშვიდად.მშვიდად, ყველაფერი კარგადა!
ის აქ ვერ შემოვ-დასრულებული არ ჰქონდა სიტყვა კარს რომ რაღაც მოასკდა მთელი ძალით, ეს რაღაც კი თითქოს ამ კარის შემონგრევას ცდილობდა!
შიშმა უარესად ამიტანა, ფეხზე წამოვხტი და იმ წამსვე კევინს ავეკარი აკანკალებული, თვითონაც არ გამოიყურებოდა მშვიდად და ეტყობოდა ასევე პანიკა იტევდა!
რა ხდება საერთოდ?! არ იციან არც თვითონ რომ ამ სახლის მეპატრონე მგლად ტრანსფორმირდება?!!
-მე-შინია…შემოვა და ორივეს მოგვკლავს.
შიშით ვბუტბუტებდი სანამ კევინი ჩაფიქრებული უყურებდა კარს, ალბათ იმაზე ფიქრში იყო რა გააეკეთებინა!
-რა ჯანდაბა ხდება?!!
და აი ელის ხმაც გავიგონე, რომელიც აივნიდან შემოვიდა?
სად იყო!!? იქ რა უნდოდა?
-ელი? გაკვირვებულმა ახედა კევინმა ისევე როგორც მე.
-აქ საიდან გაჩნდი? იკითხა კევინმ.
-რა მნიშვნელობა აქვს ამას ახლა?!! საფრთხეში ხართ!
უფრო სწორად შენ ხარ საფრთხეში პრინცესა.სასწრაფოთ აქედან უნდა გაახვიდე!
-დააგვეხმარები?
იკითხა კევინმა.
-რა თქმა უნდა დაგეხმარებით, სხვაგვარად დანიელი ცოცხლად დაგვლეჯს.
ბოლო სიტყვები ჩაიჩურჩულა, შემდეგ კი ისევ აივნისაკენ წავიდა.
-საით? იკითხა კევინმა, სანამ მე კარს ვიყავი მიშტერებული იმის მოლოდინში რომ წუთი-წუთზე შემოტეხდა!
მაგრამ დრო და დრო ხმა წყდებოდა, თითქოს გარეთ მყოფი ბიჭი, რომელმაც გაადამარჩინა მის შეეჩერებას ცდილობდა, მაგრამ როგორც ჩანს დიდხანს ვერ აკავებდა და მასზე ძლიერი იყო.
-ერთი საიდუმლო მაქვს და იმ შეემთხვევაში დაგეხმარებით თუ ამ საიდუმლოზე დანიელს არ ეტყვი კევინ!
თითის ქნევით გააფრთხილა, რაზეც კევინმა თვალები გაადატრიალა.
-რადროს ესააა ელი?!! საქმე სიცოცხლეს ეხება!
თან მითუმეტეს ორსული ქალის სიცოცხლეს!
-კი, მაგრამ რა ეტაკა დანიელს?!
სულ დაკარგა კონტროლი?!
მხეცივით იქცევა.
-ვაი რომ არის მხეცი.
სერიოზული გამოხედვით უპასუხა კევინმა, რაზეც აღარაფერი არ უპასუხა ელიმ და აივნის კარი გააღო.
-მომყევით! სწრაფათ!

ელისთან ერთად აივანზე ვიდექით უკვე და მეც და ჩანიოლიც გააკვირვებულები ვააცეცებდით თვალებს და ვერ ვხვდებოდით აქედან სად უნდა გვეპოვა გასასვლელი!
სანამ უეცრად ელიმ რაღაცას არ ჩამოქაჩა, ამის შედეგად კი კიბე ჩამოიშალა ზემოდან, შემდეგ მივხვდი უკვე რაც ჰქონდა გეგმაში.
-ეს საიდან? დაბნეულმა იკითხა კევინმა.
-არ მკითხო და მომყევით!
-კი, მაგრამ კატერინა ორსულადა! როგორ გავაკეთოთ ისე რომ უსაფრთხოდ გაადავადგილოთ?
-ამაზე მისი შვილის მამას ეფიქრა სანამ მხეცად გადაიქცეოდა, ხელი მოკიდე და მიეხმარე სხვა რა გზაა!
უპასუხა ელიმ ზანტად და კიბეს მოეცალა, მე კი ისევ ფანჯრიდან ვუყურებდი კარს შეშინებული, იმის მოლოდინში რომ ნებისმიერ წამს შემოამტვრევდა მას მხეცი!
-კატერინა!! რას ელოდები კევინს ხელი მოკიდე!
სანამ ელის ხმაზე არ გამოვფხიზლდი და კევინს ხელი არ მოვკიდე.
-კევინ ფრთხილად იყავი, დიდი შანსია რომ ჩამოვარდეს, მითუმეტეს ახლა აფექტის მდგომარეობაშია და მისი სხეული გაანსაკუთრებულად სუსტია, რომ ჩამოვარდეს ხვდები ალბათ რომ ბავშვს დაკარგავს და შეიძლება თვითონაც მოკვდეს.
თქვა და აივნიდან გადაიხედა, მანძილი მართლაც უდიდესი იყო და რომ ჩავარდნილიყავი სიკვდილი გაარანტირებული მქონდა!
მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად კევინს მივენდე და მისი დახმარებით კიბის რამდენიმე საფეხური ავიარე.
-კარგია კატერინა! ქვემოთ არ ჩამოიხედო.
კევინი ყველანაირად ცდილობდა ჩემს დაამშვიდებას, მაგრამ ხმაზე ეტყობოდა როგორ ნერვიულობდა.
-სწრაფად! მეტი დრო აღარაააა, მალე კარი ვეღარ გაუძლებს!
ეს რომ იყვირა ელიმ უფრო ავჩქარდი და მთელი კონცენტრაცია ამ კიბის ავლაზე მოვახდინე და გამომივიდა კიდეც!
ცოტახანში სულ სხვა ადგილას აღმოვჩნდი.
-ეს რა ადგილია? ისე ხმამაღლა არ მიკითხავს რომ ვინმეს გაეგო, მაგრამ როგორც ჩანს ელიმ ეს გაიგო და მიპასუხა.
-ჩემმი საიდუმლო თავშესაფარი.
ძაალიან სწრაფათ თქვა და კიბეს ეცა…ცოტახანში კი ელიც და კევინიც ჩემს გვერდით აღმოჩნდნენ, ელიმ კიბე ამოწია და ჩახვნეშით დაეცა იქვე.
იჯდა და ღრმად სუნთქავდა.
-ბოლო წამამდე მეგონა რომ ვერ მოვასწრებდით.
თქვა და თავი ხელებში  ჩადო.
-დარწმუნებული ხარ რომ აქ უსაფრთხოდ ვართ?
იკითხა კევინმა.
-რა თქმა უნდა დარწმუნებული ვარ, ეს ადგილი მგონი სახლის მეპატრონე დიდმა დანიელმაც კი არ იცის.
-კარგია…რადგან მისი ცოდნა ამ წამს ნაკლებად სასურველია.
ჩაილაპარაკა კევინმა, სანამ მე იგივე ადგილზე ვიდექი და სულ ვკანკალებდი, ჯერ კიდევ შეშინებული ვიყავი!
-კარგად ხარ? კევინის ხელი ვიგრძენი მხარზე, რაზეც მისკენ შევტრიალდი.
-კარგად? როგორ უნდა ვიყო კარგად!!? ახლახანს დავინახე როგორ გაადაიქცა ადამიანი უდიდეს მგლად.მგლად არა, უფრო მხეცად!
რომელიც ჩემს მოკვლას ცდილობდა!
ყველაფერი ძაალიან სწრაფათ მივაყარე და რომ მოვრჩი თავი ჩავხარე, ზედმეტი მომივიდა, ისინი ხომ არაფერ შუაში არ არიან.
-ბიჭების პატარა საიდუმლო გამჟღავდა, თვით ბელადისგან.როგორი სამარცხვინოა.
ჩაილაპარაკა ცინიკური ტონით ელიმ. -გეყოფა ელი.შემი ცინიზმის დრო არა ამ წამს!
თქვა კევინმა და ჩემსკენ გადმოინაცვლა ისევ.
-კატერინა ვიცი რომ აღელვებული ხარ და გიჭირს ამ ყველაფრის აღქმა, მაგრამ გთხოვ დამშვიდდი, გპირდები უსაფრთხოდ ხარ.ეს გაუგებრობა უბრალოდ!
დანიელი არ უნდა დაგსხმოდა თავს.როგორც წესი ასეთი არაა.
ბოლო სიტყვები დაბნეულმა თქვა.
-ასეთი არაა, როგორი? უდიდესი მხეცი? ის სახიფათოაა!! რა უნდა საერთოდ ადამიანების გვერდით?
ან ეს როგორ მოხდა!
მალე გაავგიჟდები ამაზე ფიქრში.
ვთქვი და ხელებში ჩავიდე თავი, უკვე თავი მტკიოდა ამდენი ფიქრისაგან!
-რა უნდა ადამიანების გვერდითო, ჰაჰ! ყალბად ჩაიცინა ელიმ შემდეგ კი მე გამისწორა თვალი.
-რომელ ადამიანებზე ლაპარაკობ პრინცესა? ამ საასახლეში მცხოვრები 100 კაციდან 70 კაცი მაქციაა!
ეს ზედმეტი იყო!
არა, ზედმეტია!
ვერ დავიჯერებ.ვერა.უბრალოდ არ შეემიძლია ეს დავიჯერო.
-ელი, გეყოფა! ისედაც ხედავ რომ ცუდათა!
მეტად ნუ აბნევ და ნუ აშინებ.
-ვაშინებ? ეგ შენს ბელადს უთხარი, ამ წამს მისი კლანჭებისგან რომ გაადავარჩინე!
-აჰ! ნუ უსმენ კატერინა, გპირდები კარგად იქნები.
სუსტად მესმოდა უკვე მისი სიტყვები, მაგრამ ერთი ვიცოდი.ამ ყველაფრის მოსმენის შემდეგ მასაც აღარ ვენდობოდი…უკან დავიხიე. -კატერინა?
-არ მომეკარო! არც ერთი არ მომეკაროთ!!
უკვე სასოწარკვეთილმა ვუყვირე ორივეს, ისინი კი დაბნეულები მიყურებდნენ…აღარ ვიცოდი სად წავსულიყავი!
სად გავქცეულიყავი.ყველაფერი სიცრუეაა, მძინავს!
აშკარად მძინავს!
გააღვიძება მინდა!! ახლავე!!
-აქეთ!! პანიკაში მყოფმა ქვემოდან ხმა გავიგონე, რაზეც სასწრაფოთ ქვემოთ ჩავიხედე.
-შ-ენ?
ეს ის ბიჭი იყო, რომელმაც წეღან ქაისაგან მიხსნა.
-ა-ქ რა გინდა? ი-ს სადდა?
როგორც კი დანიელი გაამახსენდა ისევ უკან დახევა ვცადე სანამ ბიჭმა ეს არ მითხრა.
-ნუ გეშინია გაავანეიტრალე, მაგრამ ვფიქრობ ჩემმი დახმარება გჭირდება, თანაც სასწრაფოთ!
-რას გულისხმობ?
-აქ ჩამოდი! აქედან წაგიყვან.
-რა?
-რას ქვია წაიყვან?
შენ გაგიჟდი ლუი!!?
გინდა დანიელმა მოგკლას?!
ვიგრძენი კევინის ხელიც, რომელიც მკლავზე მეჭიდებოდა.
-არამარტო დანიელი, მისი კლანიც. მიამატა ელიმ.
-არ მაინტერესებს!
ეს გოგო აქ უსაფრთხოდ არაა.არ მოგცემთ უფლებას მასაც ასე მოექცეთ!
-ეეე! ლამაზი ბიჭი, დანიელი ცოცხლად გაგატყავებს მისი  გოგო ორი მეტრის მოშორებითაც რომ წაიყვანო მისგან!
-არ მანაღვლებს.თავს დავიცავ და ყცელაფრის ფასად გაადავარჩენ ამ საწყალ გოგოს!
მისი სახით…მისი სახით…ჩემს-
გაჩუმდა.
-გააუბერე ლუი!!?
გოგოს არ გაგატანთ!
თქვა ელიმ და თავისკენ მიმწია, მე კი ხმასაც ვეღარ ვიღებდი და უკვე სრულიად დაბნეული და შოკში მყოფი ხან ერთს ვუყურებდი ხან მეორეს, სანამ კევინმა არ გააჩერა ელი.
-არაა საჭირო გააგრძელება, უბრალოდ გაატანე ელი.
-გააგიჟდით თქვენ?!! კევინ იცი რაც მოხდება!!
-ლუი მართალია.სჯობს მისცე ნება.
-ოჰ, კარგით! ვხედავ სუიციდისკენ გაქვთ მიდრეკილება.თქვენი ნებაა, მე ამ საქმეში სუფთა ვარ!
თქვა ელიმ და გააღიზიანებულმა ხელები ჰაერში ასწია, მე კი დაბნეულმა გავხედე კევინს.
-წადი. ეს მითხრა მშვიდად, რაზეც მეც ბიჭისაკენ დავიწყე სვლა, ისე რომ კევინის დახმარება აღარ მჭირდებოდა.იმის გაზრებაზეც კი რომ თავისუფალი ვიქნები და აქედან წავალ უკეთ გავხდი.მადლობა ამ ბიჭს!
მან მე მიხსნა!
-რა სასაცილოები ხართ…ფიქრობთ რომ დანიელი ასე უბრალოდ გაუშვებს? მართლა გგონიათ თქვენ ორს რომ დანიელი იმ ქალს გაუშვებს, რომელიც მუცლით მის შვილს ატარებს?! სულელებო გინდათ
ხოცვა-ჟლეტვა ატეხოთ?!
ქაოსი გინდათ?
კარგით თქვენი ნებაა…წარმატებები! მე ამაში არ ვერევი!
ელის სიტყვები კარგად გავიგე და მართლაც დავფიქრდი ამაზე, უსაფრთხოა ის რასაც ახლა ვაკეთებ?
ან ჩემთვის ან ამ ახალგაზრდა ბიჭისთვის…შევყოვნდი, მაგრამ მაინც თამამად ჩავუდე ხელი ბიჭს, რომელმაც დაახმარების ხელი გამომიწოდა.

ბიჭს, რომელსაც როგორც ჩანს ლუი ქვია უკან გავყევი.
მანაც ძაალიან მშვიდად გამიყვანა სასახლიდან ზედმეტი პრობლემის გარეშე, ნუ ყველას ეძინა და არ გაუჭირდებოდა, მაგრამ როგორც წესი კარი ჩააკეტილია, ამჯერად კი ღიაა იყო!
არ ვიცოდი სად მივდიოდით ან რა გეგმა ჰქონდა, მაგრამ რატომღაც ამ მომენტში ვენდობოდი.
სიბნელეში მიუყვებოდა გზას და მეც დაბნეული მივყვებოდი, ვიცოდი რომ არ ღირდა ამ წამს უაზრო კითხვების დასმა, მაგრამ ინტერესი მკლავდა.
-სად მივდივართ? ძლივს გაუბედავად ვიკითხე, რაზეც შეჩერდა და უკან გამომხედა.
-ტყეში…რაც შეიძლება ღრმად.
ამაზე ცოტა შევკრთი.ამ უდიდეს საშიშ და ბნელ ტყეში რა გვინდოდა?
თან ღრმადო?
-კი, მაგრამ…რატომ?
ეს კითხვა საჭიროდ ჩავთვალე რომ დამესვა, ამაზე მან უბრალოდ ჩაიხვნეშა.
-თუ გეტყვი დამპირდები რომ ჩემმი არ შეეგეშინდება?
-შეემეშინდება? რატომ?
უკვე ცოტა შიშმა შემიპყრო და უკან დავიხიე, მან კი იმედგაცრუებულმა გააქნია თავი.
-შენ უკვე ჩემმი გეშინია…აზრი აქვს მაშინ წასვლას?
ეს კითხვა დამისვა, რაზეც გონს მოვედი და მივხვდი რომ არ უნდა მეშინოდეს იმ ადამიანის, რომელმაც თავისი სიცოცხლე საფრთხეში ჩაიგდო რომ გაადავერჩინე და ჩემმი დახმარება გაადაწყვიტა.
-მაპატიე…გპირდები არ შემეშინდება!
-კარგი, მაგრამ დარწმუნებით დამპირდი.
-გპირდები.
-კატერინა.მე.მე…არც კი ვიცი როგორ გითხრა.
ჩემმი სახელი იცის?
-გისმენ.შეგიძლია თქვა, არ შემეშინდება.
-მეც…მეც ერთერთი მათგანი ვარ!
-ერთერთი-მათ-გათ-განი ანუ?
ყოველი სიტყვა თითქოს ყელში მეჭედებოდა შიშისაგან, ნუთუ იმას გულისხმობს რაც მგონია.
-შ-ენ…შენც…
-ხო, მეც მაქცია ვარ.
არ მინდოდა გამომეხატა განცდილი შიში, მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე და პირზე ხელები ავიფარე, რადგან ვცდილობდი ეს შიში დამემარცხებინა…ეს სწორი არაა.
-კი, მაგრამ.შენ.შენ.შენ მე გადამარჩინე!
-მერე? გგონია მაქციები უბრალოდ ბოროტი მგლები არიან, რომლებიც ადამიანებს რამეს უშავებენ?
ჩაიცინა.
-კი, მაგრამ დანიელი.
-ნუ ვერ გავამართლებ მის საქციელს, მაგრამ მგონი ამჯერად რაღაც დაემართა, მეც არ ვიცი რა.მისი დაძინება მომიწია…სპეციალური წამლით.
-კარგად იქნება?
ვერ ვიჯერებდი რომ ეს ვიკითხე.თითქოს ინსტიქტურად ამოვიდა ეს კითხვა ჩემმი პირიდან!
მეც ლუის ჩათვლით შოკში ვიყავი ჩემმი კითხვით.ამდენი დააშავა!
როგორ მოიქცა და მე მასზე ვღელავ?!
-ნუ.კი კარგად იქნება, მაგრამ სჯობს იქამდე წაგიყვანო სანამ გამოიღვიძებს.
-კარგი, მაგრამ ლუი.რაღაც მინდა გკითხო.
-რა?
-რატომ მიდიხარ ამხელა რისკზე? ხვდები რომ დანიელმა ამის გამო შეიძლება მოგკლას, მაგრამ მაინც მეხმარები?
-კი მართალია.დანიელი ჩემმი ბელადიცა და ყველაზე ძლიერი მგელიც, მას რომ მოუნდეს ძაალიან ადვილად მომკლავს.მაგრამ.მაგრამ.
-მაგრამ რა?!! თუ მოკვდები ასე არ მინდა, სჯობს დავბრუნდე!
შევკრთი მოსმენილით.ის რა ჩემთვის თავს წირავს?!
ამას ვერ დავუშვებ!
კი აქედან წასვლა მინდა, მაგრამ ისეთი ეგოისტი არ ვარ რომ სხვას სიცოცხლე წავართვა ჩემმი ბედნიერებისთვის.
-ნუ ღელავ…დანიელი არ მომკლავს…ალბათ.
-კი, მაგრამ-გამაწყვეტინა და ხელი მჭიდროდ მომკიდა.
-უბრალოდ მომენდე კარგი?
მინდა რომ გადაგარჩინო, რადგან
ერთ ძაალიან ახლობელ ადამიანს ვერ დავეხმარე დიდიხნის უკან, ისიც შემს მდგომარეობაში იყო.
თქვა და თავი ჩახარა, ცოტახანს ჩუმად იყო სანამ ისევ არ ასწია თავი და წინ არ გამიძღვა, მეც უხმოთ გავყევი უკან ამჯერად მისი ხელი მეკიდა ხელზე.

უკვე საკმაოდ ღრმად შევედით ტყეში…რატომ?
რადგან საშინელი სიბნელე იყო და გარშემო ხეების მეტს ვერაფერს მოკრავდი თვალს, დაუსრულებლად გრძელდებოდა ეს უდიდესი ხეები!
-მოვ-ედით? უკვე მეშინია.
გულახდილად გამოვხატე ჩემმი გრძნობები, რაზეც ლუიმ მშვიდად გამომხედა და ჩემმი დამშვიდება დაიწყო.
-ნუ ღელავ ჩემს გვერდით უსაფრთხოდ ხარ.
-აქ რა გვინდა?
-გაიგებ…უბრალოდ ცოტა რისკზე მიწებს წასვლა.
დღეს საკმარისად გარისკა უკვე, ამაზე მეტად კიდე შეიძლება გარისკოს?
-რა რისკზე ლაპარაკობ?
-თუ მინდა რომ აქედან სწრაფათ წაგიყვანო, ანუ იქამდე სანამ დანიელი გაიღვიძებს, ეს ძაალიან სწრაფათ უნდა გაავაკეთო.მოკლე გზებით, რომლის გავლასაც ავტომობილით ვერ შევძლებთ, ამიტომ…
-ამიტომ?
-ამიტომ ერთი რაღაცის გააკეთება მიწევს, ან უფრო გარისკვა… მგლად უნდა ვიქცე, მხოლოდ ასე შევძლებ შენს სწრაფათ გაყვანას აქედან მოშორებით.
-რ-ა? მგლად? იმ მგლად წეღან დანიელი რომ გადაიქცა? მაგრამ…
-ვიცი რასაც ფიქრობ ახლა და ვიცი რომ გეშინია, გგონია რომ რაიმეს დაგიშავებ, მაგრამ ძაალიან ცდები დამიჯერე…უნდა მომენდო!
-შენ გენდობი, მაგრამ მგელს რომლის სახესაც მიიღებ არაა.
-სრულებით მესმის შენი, მაგრამ სხვა
არჩევანი მართლა არ მაქვს.
აქედან რაიმე ტრანსპორტით რომ წაგიყვანო დანიელი მალევე დაგვეწევა და მოგვაგნებს, მითუმეტეს იმის შემდეგ რაც მოგნიშნა.
-მომნიშნა? რა მომნიშნა? ეგ რას ნიშნავს?
-როგორ აგიხსნა.ასე ვთქვათ მიგისაკუთხრა.ნიშანი დაგადო რომ მას ეკუთნი, ის შენს გულის ცემას უდიდესი მანძილიდანაც კი გაიგებს, იმასაც კი როგორ სუნთქავ…შენი სუნით მოგაგნებს.
შოკში ვიყავი…ამჯერად უკვე გაადაჭარბა გაგებულმა და იმაზე მეტ სააგონებელში ჩამაგდო ვიდრე აქამდე ვიყავი!
-არა.არ მინდა რომ.რომ.მას ვეკუთნოდე…მე.მე.აქედან წასვლა მინდა!
ამ ყველაფრის გააზრებაზე ვეღარ გავძელი და ავტირდი!
-გთხოვ.ნუ ტირი, მესმის რომ რთულია ყველაფერი რაც ხდება, მაგრამ გპირდები კარგად იქნები.უბრალოდ მომენდე.
თქვა და ნელ-ნელა უკან დაიხია.უკვე იწყებს?
უნდა გაადაიქცეს?!
-იმის შემდეგ რაც მგლად ვიქცევი, ზედ მომაჯექი და ხელები კარგად მომხვიე.
მხოლოდ ეს მითხრა და ნელ-ნელა უცნაურად დაიწყო სუნთქვა, ამას მოყვა მალევე თვალების გააწითლება,
შემდეგ ტანისამოსის შემოხევაც!
შეშლილივით ღრიალებდა, მანამ სანამ უეცრად ჩემს წინ უდიდესი მგლად არ გაჩნდა!
ვიცოდი რომ ეს ლუი იყო, მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი, მაინც ძაალიან მეშინოდა!
ადგილზე გავიყინე და უბრლოდ მგელს ანუ ლუის მივაშტერდი, მისი თვალები მე მიყურებდნენ, ოღონთ ეს თვალები არ იყო საშიში, პორიქით სიმშვიდით იყო სავსე.
ამის გააცნობიერებაზე მივხვდი რომ ღირდა მართლაც ნდობა, ძალა მოვიკრიბე და თამამად წავედი ნელი ნაბიჯით მისკენ… ცოტახანში კი უკვე მის წინ გავჩერდი და ხელი მისკენ წავიღე, თავზე მოვეფერე, რაზეც უკეთ დავრწმუნდი მის ნათქვამში!
შინაური ძაღლივით იყო…უვნებელი, უსაფღთხო და სანდო.
მისი დანაბარები შევასრულე და უკან ფრთხილად მოვაჯექი…კი მინდოდა რომ ნაყოფი, რომელიც მუცელში დანიელის დამსახურებით მყავს მომეშორებინა, მაგრამ გაადავწყვიტე რომ არ მოვიშორო.
ასე რომ სიფრთხილე მმართებს, არ მინდა ჩამოვარდე და ბავშვი დავკარგო.
ხელები მჭიდროდ მოვკიდე და იმის მიუხედავად რომ არ ვიყავი იმაში დარწმუნებული ჩემმი ესმოდა თუ არა, მაინც ვუთხარი.
-ლუი წავედით.
ამაზე ლუი მთელი ძალით გაიქცა, თავიდან იმდენად სწრაფათ გაიქცა რომ მეგონა წონასწორობას დავკარგავდი და გადმოვარდებოდი, მაგრამ თავი გავიმაგრე და მთელი ძალით მივეხუტე უკნიდან, ისე რომ ხელებს მთელი ძალით ვუჭერდი!
იმედია მალე მივალთ დანიშნულების ადგილას, მანამდე კი ალბათ ვერ მოვისვენებ, რადგან მეგონება რომ დანიელი დაგვხვდება სადმე და ორივეს დაგვლეჯს.

1 საათის შემდეგ:
არც კი ვიცი რამდენხანს მივდიოდით, ალბათ ერთი საათი?
უკვე ისე მეძინებოდა რომ რამის ასევე ჩამძინებოდა…მთელი ღამე არ მძინებია და ალბათ ამის ბრალია.
მინდოდა მეკითხა ლუისთვის სად ვიყავით და თუ მალე მივიდოდით, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, მაინც ვერ გაიგებდა.
მაგრამ მგონი არც იყო მისი სიტყვა საჭირო, რადგან ცოტახანში ხეებმა შემცირება დაიწყეს და გამოჩნდა უდიდესი მთა, ჩვენგან საკმაოდ მოშორებით იყო, მაგრამ ამ მთაზე რაღაც შენობა მოჩანდა.სავარაუდოდ ეს შენობა იყო ადგილი სადაც ლუი მივყავდი!
ამის გააზრებაზე ცოტა გულზე მომეშვა და დავმშვიდდი…მგონი გაადავრჩით.

უკვე საკმაოდ მივუახლოვდით შენობას და ასე თუ ისე გამოჩნდა კიდეც როგორ გამოიყურებოდა, მაგრამ უეცრად უცნაური ხმები მომესმა ყველა მხრიდან.
-მგლები? მგლების ყმუილი მესმოდა ყველა მხრიდან, თავიდან ვიფიქრე რომ ეს ამ შენობაში მყოფი მგლები იქნებოდნენ, მაგრამ ეს ხმები სულ სხვა მხრიდან მოდიოდა, თითქოს მგლები ერთმანეთს რაღაცას ატყობინებდნენ…ლუიც გაჩერდა და სწორედ ამ წამს მივხვდი რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო.
-ლუი…ლუი? რა ხდება?
შეშინებულმა ვიკითხე და ლუის ხელი ვუშვი, შემდეგ კი მისი ტანიდან გადმოვედი…ამის შემდეგ მგელმა, რომელსაც ლუის ვეძახდი უცნაურად დაიწყო მოქცევა, რამაც ცოტა შეემაშინა და უკან დავიხიე, მაგრამ არაფერი სააშიში, მან უბრალოდ თვალები მომაპყრო!
წითელი, წითელი თვალები, რომლებიც თითქოს სულში მიყურებდნენ, რაღაც დამემართა და თვალები მოვხუჭე.ამის შემდეგ კი სიბნელეში ლუის სახე დავინახე!
ბუნდად ჩანდა, მაგრამ მისი ამოცნობა შევძელი, მას რაღაცის თქმა უნდოდა.
-ლუი.რა ხდება?
-მათ იციან.
-რა?
-დანიელმა გააიღვიძა…მან იცის რომ მისგან წამოგიყვანე.
-როგორ?! ახლა რა უნდა ვქნათ?!
-ის ყველას ატყობინებს ამას.მალე ყველა ჩვენზე დაიწყებს ნადირობას, ეცდებიან ყველაფრის ფასად წაგიყვანონ.
-ა-რა.არა!
-გაიქეცი!! შენობაში შედი და ლაი იკითხე!
ის დაგეხმარება.
-შენ?
-მე აქ ვრჩები…დანიელს ჩემმი ფიქრები ესმის და იცის სადაც ვარ.
-კარგად იქნები?
-ჩემზე ნუ ღელავ…წადი ისე რომ უკან არ მოიხედო!
ამით დაასრულა წინადადება და გაქრა, რის შედეგათაც თვალები გაავახილე, მაგრამ ჩემს წინ აღარც მგელი იყო და ლუის ხმაც არსსაიდან აღარ მესმოდა.
ეს ყველაფერი ისეთი რეალური იყო…იმედია ყველაფერი კარგად იქნება და არაფერი არ დაუშავდება!
ესღა გავიფიქრე და რაც ძალა და ღონე მქონდა გავიქეცი, ისე რომ ჯერ კიდევ ჩამესმოდა ყველა მხრიდან მგლების განწირული ყმუილი!
დანიელი მეძებს.