ლიზა მტკვარს გაჰყურებდა დამოგონებებში დაძვრებოდა, იხსენებდა,მერე ისევ ივიწყებდა ტკიოდა, სიხარულსაც ანიჭებდა, ყველაფერი ცუდი წარსულიდან იწყებოდა მაგრამ მაინც ვერ ივიწყებდა ვერ ახერხებდა,
-ლიზ არ შეიძლება. მხრებზე თბილი მატერია იგრძნო, უნდა დაისვენო, სუსუტად ხარ, შენ მემგონი კიდევ ვერ აანალიზებ შენი მდგომარეობის სირთულეს, გთხოვ დამეხმარე, რომ ყველანირად მზად დავხვდეთ ოპერაციას.
-არანაირი ოპერაცია გიორგო, შენ რა კიდევ გჯერა რომ რამე იქნება? აი აქ ხელი გულმკერდზე მიიდო, იცი რამდენი ტკივილი და იმედგაცუება?!ამას ვეღარ გაუძლებს, ეს ვერა მეე ამ აზრს შევგუეე, გაიხედე, ხელით ბავშვების ოთახისკენ მიუთითა თან ცრემლები მოიწმინდა, ამათთვის ვიბრძოლე ისინი უნდა დაბადებულიყვნენ, მე ეს გავაკეთეეე ცოტახანს ბედნიერიც ვიყავი ეხლა კი დიდად ნუღარ შეიწუხებ თავს დონორის ძებნაში, ნაზად გაუღიმა და ხელი მხარზე დადო. მე იმისთვისაც მადლობელი ვარ რომ ჩემთვის რაც გაკეთე ამ წლების მანძილზე, შენ მხოლოდ ჩემი ექიმი არ ხარ , პირველ რიგრში მეგობარ ხარ და გთხოვ რომ როგორც მეგობარი ისე დამიდგე გვერდში. ნამტირალევი ხმით უთხრა და ზურგით დადგა რომ გიორგის მისი ცრემელბი არ შეემჩნია
-შემოტრიალდი. ეგ ცრემები ბევრჯერ მომიწმენდია და ეხლაც მოგწმენდ, ეს უთხრა ხელბი მხრებზე მოკიდა მისკენ მიაბრუნა და გულში ჩაიკრა.
-ლიზი სლუკუნს აგრძელებდა მეგობრის მკლავებში და შვებას გრძნობდა. ადამიანებს ადამიანები გვჭიდება რომ ტკივილს მოვერიოთ ან უბრალოდ ცოტახასნ დავივიწყოთ ის.
მესხური ჰაერი სულ სხვააა, მესხურ ჰაერს სულ სხვანაირად ჩაისუნთქავ, აქქქ სიოც სხვაგარი დაქრის აი ისეთი სიო ყველა ადამიანის ხასიათს და სულს რომ თან ერწყმისს. ბიჭები დაძაბულები ისხდნენ აივანზეე დაა ფიქრობდნენ გამოსავალზე. სად იყო გამოსავალი საიდან ისხნებდოა კვანძიი და იქნებ უბრალოდ გამოსავალი დემეტრესა და ლიზაში იყო იქნებ და თავადვე უნდა გაეშალათ ყველააა კარტი
-ბიჭოო რას ვიფქრებდი თუ დონორის თემა ლიზის ეხებოდა
აზრზე ვერ მოვდივარ რახდება რაა, ეს გაუჩინარება,მერე ესეთი განათლება და წარმატება ამხელა ბიზნესი ამ მარტოხელა გოგოსგან, ეს ბავშვები ხო საერთოდ. კაიი ეხლა მოვწესრიგდეთ და საღამოს ვილაპარაკოთ კიდე დავსხდეატ ამ თემაზე.
-ბიჭოო რავქნა ეხლა მომისმენ რო დაველაპარკოო ?ვახ ჩემი არ ვიცი რავქნა რა ხელი ნერვიულოდ თავზე გადასივა.
-მიდი, მიდი გაღე კარგები შევიდეთ ყველანი დავსხდეთ და ერთად ვილაპარაკოთ.
-კაი მომისმენს მომისმენ არა და ავდგები მოვკიდებ ხელს და საიდანც დაიწყო ყველა ეს უბდურება წავიყვან იქ და იქვე დავასრულებ. აღარ შემიძლია პროსტა ამდენი მართლაა მიყვარს ეგ გოგო ვჭედავ, რავქნა მის გარეშე ვხვდები რომ არაფერი ვიყავი.
-შენ აქ რაგინდა გაკვირვებულმა კითხა კარებში შესულ დემეტრეს კაკიმ.
-ლექსოოო გამოდი დემტრე მოვიდა, საბაზამოს კარზეე მიუკაკუნა კაკი.
-აუუუ კაკი რო გამოვა იცოდე ძვლებში დაგამტვრევ მერამდენე მატყუებ არაფერს აღარ დაგიჯერებ დამაცადე რააა დაბანა 5ჯერ გამოვედი უკვე გასაპნული შემშვი თორე ჩაგიყვან და იმ მტკვარში დაგახრჩობ.
-ბიჭებს სიცილი აუტყდათ. შენ რა მაინც არ ეშვები?როდემდე უნდა ამწარო ეს საწყალი. იმედია მარტო გასაპნული გამოგყავდა და სხვა სარაფერ უკეთებდი.
-კაკის სიცილი აუტყდა. წეღან მეხუთედ რომ გამოვიდა ფქვილი გადავაყარე, გარეთ გავარდი და გამომეკიდა მაგრამ კარებში რო გამოვარდა და მიხვდა რომ ტიტველი იყო უკან შებრუნდა.
-შემოაკვდები ერთიდღე მაგას, ჩვენც ავდგებით და მიგაცილებთ საფლავამდე და ეგაა. სიცილი უთხრა თემომ
-ლექსოო გამოდის შეჩემ დემეტრემ ლიზა მოიტაცაა. სერიოზული და ანერვიულებილი ხმით დაუძახა მათემ. დემე მიდი კარადის გვერდით დადექი რა ცოტა ვიმამუნოთ, რეპეტცია გავიაროთ მოტაცებამდე, თავისთვის ჩაიფხუკუნა.
-იღადავეთ თქვენ ხო იღადავეთ და მართლა მოვიტაცებ, როცა დრო იყო ვერ მოვიტაცე, დანანებით ჩაილაპარაკა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო და ღრმად ამოისუნთქა.
-კარები გაიღო და გასაპნული ლექსოო გამოვიდა თან თვალებს იწმენდდა, რამოიტაცა ბიჭო ვინ მოიტაცააა, დროზე წავედით ხო არ გაგიჟდა ეგ, გამწარებული ლაპარაკაობდა, მაშინღა შეამჩნია რო ტიტველი იდგა ბიჭების ახარხარებულ სახეებს რომ გადახედა.
-ფუ თქვენი დაგმარხავთ იცოდეთ.
-მიდი ხო ჯერ ლიზა მოვატაცებინოთ და დამარხვაზე კარგ ქელეხზე და სუფრაზე მერე ვიბაზროთ, გაიქეცი ეხლა მოიშორე ეგ საპონი, ახარხარებულმა უთხრა კაკიმ
წამოდით აივანზე გავიდეთ დავსხდეთ სუფთაჰაერზე ვისაუბროთ თორე ეს ჩახუთულობა უკვე მაგიჟებს.
-წამოდით ჰა მერე რაღას ვუცდით
-ეს ვინღა. ერთი იმას
გახედეე რაა ხელი გაიშვირა ლიზასკენ.
-ეგა ის ბიჭი რო გითხარი ცოტაცა აცადე და ლიზას ხელს რომ თხოვა მერე უთხარი ლიზას როგორც გიყვარსთქო. ყოველდღე ლიზასთანაა, დროის დიდ ნაწილს მის ოთახში ატარებს, ბავშვებიც საკმაოდ კარგად არიან მაგ ტიპთან მაგრამ ვინა ვერ გავიგე მაინც რაა. არც ზურა და არც სალომე არაფერს ამბობენ. მაგრად ინახავენ მაგის საიდუმლოებებს.
-აი ეხლა ამ ტიპს რო დავიჭერ და დედას ვუტირებ მერე ჩაეხუტება ჩემს ლიზას, ყველა მე მიჩალიჩებს თუ რახდება ხელი დაარტყა გამწარებულმა აივნის მოაჯირს კიბებზე დაეშვა და ლიზასკენ გასწია.
ლიზი სამყაროს მოწყვეტილი იყო გიორგის მკალვებში როდესაც ზურას ხმამ გონს მოიყვანა.
-ლიზი არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოო მაგრამ..
-რახდება ზურაა ხომ მშვიდობაა, სალომე როგორაა მშობიარობა ხომ არ დაეწყოო. თქვი რახდება, ძალიან აანერვიულა ლიზა ზურას ამ გამომეტყველებამ.
-დამშვიდდი ლიზი ყველა კარგადაა უბრალოდ , იცი ვინ მოვიდააა, არ ვიცი რა როგორ გითხრაა.. მოკლედ დედაშენი და შენი ძმააა მოვიდნენ. და კიდევ დემეტრე დაბრუნდა არ წავიდაა.
-მოიცა და ეგ განერვიუელბს მერე დააგიტომ ხარ ასეე, მშვიდი და
-მოიცა და ეგ განერვიუელბს მერე დააგიტომ ხარ ასეე, მშვიდი და წყნარი ხმით უთხრაა, ეს იყო ის რაც ცხოვრებამ აწავლა, ყველაზე რთულ მომენტში ტკივილის დამალვა.
მომისმინე ეხლა ერთიც და მეორეც ისე წავლენ როგორ მოვიდნენ ნუ ნერვიულობ. მისაღეებს მიიღებენ აწი აღარ მოვითმენ ყველა მისაღებს მიიღებს. ლიზი წმინდა და სუფთა ლიზაა რომელიც გულში არ იდებდა ბოროტობასსა გარეგნულად სხვა გახდაა, გახდა ის ვინც არასდრსო უნდოდა რომ ყოფილოყო ცივი, უგრძნობი, მაგრამ შინაგანად იფერფლებოდა ტკიოდა განიცდიდა.
-ლიზი ხო იცი რომ ნერვიულობ არ შეიძლება გთხოვ ეხლა მუ ჩამიყრი ამ შრომას წყალში მინდ აყველანაირად მზად დავხვდეთ ოპერაციას გთხოვ მოდი წავიდეთ აქედან მე დაშენ და ზურა მიხედავ დაგაიატუმრებს, თან ბავშვებიც აქ არიან, ნუ ანახვებ ამ სანახაობას ეხლა მათ, დემეტრემ რო ბავშვები ნახოს კარგად არ დამთავრდება ან შენებმაა ისედაც ამხელა შეურაწყოფას გაყენებენ ეხლა კიდევ გინდა უარესი გითხრან
-არსად გაქცევას არ ვაპირე, გასაქცევად თუ ვინმეს საქმე აქვს ეს თავად არიან გასაქცევები.
-ლიზი არ არის ეხლა იმის დრო რომ ვარჩიოთ ვის აქვს გასაქცევად საქმეე, არმინდა რომ ცუდად გახდე გთხოვ წამოდი შევიდეთ ბავშვებთან. ზურა მიხედავ და გაუშვებს ორივეს.
-არავის არ ვემალები მოვიდნენ მეც მაქვს სათქმელი და დავასრულოდ ყველაფერი. პირობა დავდე მამის და ძმის საფლავზე რომ არ მივცემდი არავის იმის უფლებას რომ დავემცირებინე დაა ჩემთვის გული ეტკინა ხოდა ამის დრო დადგა, სიმართლე ხო უნდათ ძლიან კარგი აი ბატონი დემტრეც რახან აქაა ძლაინ კარგი ყველაფერს იტყვის მისი ს გამო როგორ დამენგა ცხოვრება, როგორ კახპასავით გამომაგდეს გარეთ.
ბიჭები დემეტრეს უკან აედევნენ, აშკარარ იგრძნობოდა რომ კარგი ამაბავი არ მოხდებოდა.
-ბიჭო ამათ რაღა უნდა აქ თემომ ლიზას დედაზე და ძმაზე ანიშნა.
-აზრზე არ ვარ რახდება მაგრამ ამ საწყალს გოგო რაღას ერჩიან აქ მაინც მოასვენონ ხო გამოგადეს ხო შეეშვნენ რაღაუნდათ რა.
-კაი ეგრეც ნუ იტყვი საუბარში კაკი ჩაერთო, ეგრე ჩვენი დემეტრეც ვითომ შეეშვა და დაივიწყა მაგრამ, ისევ უყვარს .
-ხო მაგრამ კაკი დედა ძმა ეგრე უმოწყალოდ უნდა მოგექცეს ვერ ხარ შენც რა გამართლებას უძებნი ამ ყველაფერს.
-კარგი რა მათე, შევშვათ მაგთემას არაა ჩვენი გასარჩევი წამოდი დემტერე წამოვიყვანოთ თორე აქ არხდება კარგი ამაბავი.

-ლიზი შვილოოო როგორ ხარ, ტირილით გაიქცა ეკაა ლიზასკენ დაა გულში ჩაიკრა თან ეფრებოდა. ლიზა კი უემოციოდ იდგა. გულის სიღრმეში საშინელ ტკივილს განიცდიდა ცოტას და ალაბათ ფეხები მოეკვეთებოდა. რამდენჯერ უნდატრია ამერკაში ყოფნისას დედის ეს ჩახუუტება, რამდენჯერ ტირილში უთენებია ღაამეები, რას არ მისცემდა რომ დედას ისევ ისე ჩაეკრა გულში როგორც ბავშვობაში მაგრამ ეხლა როდესაც რეალობის წინაშე დადგა გონებამ აჯობა დაა უარყოო ისე როგორც ერთდროს მათ უარყვეს ლიზა.
ლიზამ დედის ხელები უხეშად მოიშორა განზე გადა და გაიცინაა.
-უცხოებს როდიდან ეხუტებით ქალბატონო ეკა და მათ მხარზე ქვითინებთ.
-შვილო გთოხვ ესე ნუ მექცევი, გეხვეწები მომისმინეე მე აქ პატიების სათხოვნელად მოვედი.
-ჯერ ერთი, შვილო არა ქალბატონო ლიზი, მერე მეორე როგორ გექცევით იქნებ ამიხსნათ? და მერე მესამე თუ საქმე გაქვთ შეგიძლიათ სასტუმროს მენჯერთან გარკვიოთ უცხო პირებს მე არ ვიღებ.
-ლიზიკო გთხოვ გულს ნუ მომიკლავ მაპატიეე, არ ვიცი როგორ დავიჯერე შენზე ის სიბილწე მაპატიე გთხოვ.
-ეხლა ნუ მოგიკლავ გულსს?დამცინით თუ რას აკეთებთ უკვე ყვირილზე გადადიოდა, და ჩემზე რასიტყვით რას გამეცით პასუხი? მეე მე არ მტკიოდა ?მიპასუხეთ ამოიღეთ ხმააა მითხარით?
-ლიზი გთხოვ არ გინდა გამოდი წავიდეთ. ბავშვები გველოდებიან, დაგავიწყდა რაგითხარი, მხარეზე ხელი დადო გიორგიმ და ეცადა ლიზა დაეწყნარებინა.
-არა გიორგი მაცადე ყველაფერ უნდა ვთქვა, წლების წინ აი ასე ვიდექი მათ წინაშე და ვითხოვდი მოესმინათ მაგრამ აარაა ხოდა არც მე ვაპირებ.
ქალბათონო ეკაა რაო დღეს აღარ ვარცხვენ თქვნე გვარს და სახელს?დღეს აღარ ტიალებს მამაჩემი და ჩემი ძმა საფლავში? მთელი 8 წელი ტრიალებდნენ ისინი საფლავში იმის გამო რაც გამიკეთეთ იცოდეთ, წლების წინ მე თქვენგან ცრემლიანი თვალებით წამოვდი დღეს თქვენსწინაშე ხო ხედავთ ქალი დგას და არა ის ბავშვი. ქალი რომელიც თქვენსმიერ მოყენებულმა ტკივილა გაზარდაა, შეხედეთ ხელით სასტუმროზე მიუთითა ყველაფერი ჩემით გავაკეთე, ყველაფერს ჩემით მივაღწიეე, ვაა ბატონ ნიკოლოზ ისე იცოდეთ არც მია არც სტრიპტიზი მიცეკვიაა, და არც არავის მონა არ ვყოფილვარ , ჩემით მივაღიწი აი ამით ხელი საფეთქელთან მიიდო. ეხლა კი ძალიან გთხოვთ წადით აქედან არა საჭირი აქ მასაკარდების მოწყობა.
- ოთახიდან ბავშვები გამოვიდნენ ხმაურზე და დედას გვერდით დაუდგნენ
-დედა რატომ ყვირიხარ, გთხოვ ნუ ნერვიულობ არ შეიძლება ჩვენსგამი გთხოვთ რაა,საწყლად თხოვდნენ ბავშვები. ლიზა გთხოვ წავიდეთ გეხვეწები ჩემი ხათრით ძალიან გთხოვ. მხარზე დადო ხელი გიორგი და თბილი ხმით უთხრა
-არააა ბოლომდე ვიტყვი სათქმელს რახან ასეააა დავიღალეე მჭამს ეს ტკივი მჭამსს და მკლავს. სულიერად მშლის და მანადგურებს.
- უყურებ ამ ბავშვებს დედა და ძმაო სარკაზმით ჩაიალაპარაკა, შენი შვილიშვილები არიან შენი კი დიშვილები მაგრამ დღემდე გსმენიათ რამეე?არაა რატომ იქნებ იმიტომ რომ იმ ღამეს ისე გამომაგდეთ რომ არც კი მოგისმენიათ მაგრამ რასამბობთ ეგეც რომ გაგეგოთ რომ ორსულად ვიყავი ალაბთ ცოცხლად დამმარხავდით. ვის გამო გამინადგურეთ ცხოვრებაა იმ ლანას გამო ხო მას დაუჯერეთ არააა აი ამიტომ მეცოდებით ყველანი.
-აიიი ამ ისტორიის მთავარი გმირიც გამოჩნდა ბატონი დემეტრე. მოვიდე აბა მანაც გაიგოს რახდება აქქქ. დემეტრესკენ წავიდა ხელი მოკიდა და და აივანზე აიყვანაა. აბა ბატონო დემტრე მოყევი ეხლა რატომ არ თქვიი ის რაც იცოდი სიმართლეე რომელიც შენმა ნაბოზვარ ლაანამ მოჩმახა. მიდი მოყევი ეხლა ხო კარგად გაიქეციი რომ მოგეყოლაა სიმართლე სინდიდსმა შეგაწუხათ ხოოო, შეხედე შენი შვილები არიან შენ გარეშე გაიზარდნენ, იმიტომ ხომ არააა რომმ უაზროდ მადანაშაუებდი რაღაცეებში , ბოლოს კი შენი ს გამო ქვეყნიდა გადახვეწაც კი მომიწია. მითხაროთ ეხლა რა გაპატიოთ ის რომ ესე უმოწყალოდ მომექეცით თუ ის რომ ეს ბავშვები სრულაიდ მარტო გაიზარდნენ ყავდათ მხოლიდ დედაა. მერე აწუხებდათ კითხვები რატომ არვყავდათ მამა, ბებიაა,ბაბუა,ბიძააა. მაგრამ მათთთვის ილუზია არ შემიქმნია როგორც კი გაიზარნნე ყველაფერი მოვუყვი ზღაპრებით ვესაუბრებოდი თქვნეზე გესმით ყველას გიცნობთ პატიება მათ სთოხვეთ მე ნუ მთხოვთ. წართმეული ბავშვობისთვის. თორემე მე მათ საუკეთესო მომავალის პერსპექტივას ვუტოვებ და ისე მივდივარ, მოვკვდები მაგრამ პასუხი თითქვეულმა თქვნგანმა ამ უცდოველ ბავშვებთან აგეთ. საუბრის ტემბრს ნელნელა უკლებდა და ხვდებოდა რომ ცუდად ხდებოდა, თვალებში უბნელდებოდაა ვეღა არჩევდა გარშემო ვეღაც სილუეტებს და ვეღარ საკუთა ხმას. გონს რომ მოვიდა ისევ საავადმყოფო ისევ ნაცნობი სურნელი და მის გვერდით კი დემეტრე რომელსაც ლიზას ხელი ეჭირა