ეს იქნება ბოლო,მაგრამ დიდი თავი <3
ისიამოვნეთ <3

არ ვიცი როდის ჩამეძინა,მაგრამ უცბად საშინელი სიზმარდან გამომეღვიძა!
სულ ოფლში ვცურავდი და გული საშინლად მქონდა აჩქარებული.
უეცრად იმასაც კი ვერ მივხვდი სად ვიყავი,შეშლილივით ვაცეცებდი თვალებს და მაშინღა გამოვფხიზლდი ,გრუხუნის ხმამ რომ შეძრა მთელი სამყარო და ცა რომ გადაანათა .
თავი ჯერ კიდევ მისკდებოდა და სიბნელეში ძლივს ვარჩევდი ჩემს გარშემო გარემოს...ერთადერთი კი ჩემი შვილის სახელი მიტრიალებდა თავში,რადგან სიზმარში ერიკი ვნახე.
რა სიზმარი იყო არ ვიცი ,მაგრამ ის კი ვიცი რომ საშინელი გრძნობა მქონდა .

თავი ნელა ავწიე და ბნელ ოთახს თვალი მოვავლე ,რომელიც დრო და დრო ცაზე გამოჩენილი ელვით ნათდებოდა ...სილუეტი დავინახე ,რომელიც ოთახის ბოლოში იწვა ,თავიდან ცოტა შემეშინდა,მაგრამ შემდეგ ოთახის განათების თანავე ვიცანი პიროვნება.
-ლინდა...სუსტად დავუძახე,რაზეც პირდაპირ ფეხზე წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-გაიღვიძეთ? თავს როგორ გრძნობთ?
ლინდა აქ მოსვლის პირველივე დღიდანვე ჩემს გვერდითა .
-რამდენხანს მეძინა?ვიკითხე ჯერ კიდევ მძინარემ და თვალები მოვისრისე .
-არც ისე დიდხანს,დაახლოვებით 3 საათი.
მიპასუხა ლინდამ ღიმილით,რაზეც მე ფანჯრისაკენ გავაპარე მზერა .
ვიცოდი ამ წამს რამდენად სახიფათო იყო გარეთ,როდესაც მკვლელი დაწრწის და მეც და ჩემს შვილსაც გვეძებს,ნეტავი სადდა დანიელი ახლა,კარგადა?
-ანუ უკვე 11-ია.
ჩავილაპარაკე და მივხვდი, რომ უკვე დიდიხანია რაც დანიელმა სასახლე დატოვა,რატომ არ ბრუნდება?
იმედს ვიტოვებ კარგადა!
დრო რომ გაავაცნობიერე ,მალევე სხვა კითხვაც გამიჩნდა,რადგან მისი ნახვის სურვილი მკლავდა.
-ერიკმა დაიძინა უკვე?
ამაზე ლინდამ ღიმილით მიპასუხა.
-კი პოლიმ წაიყვანა თავის ოთახში.
მეც გავუღიმე და ჩემმი პატარას გაახსენებაზე გული სითბოთი ამევსო.
-გაასაგებია.
ვუპასუხე და გაადავწყვიტე ცოტახანს საწოლიდან ავმდგარიყავი,რადგან ამდენიხანი ძილის შემდეგ ენერგიით ვარ სავსე და მინდა რომ ცოტა ვიმოძრაო ,მთელი დღეა საწოლში ვარ.
-რატომ დგებით? საკმარისად კარგად არ გამოიყურებით.
ამაზე ლინდას ხმა მომესმა,რომელშიც აშკარად იგრძნობოდა პანიკა...ვიცი რომ ჩემზე ნერვიულობს,მაგრამ კარგად ვარ.
-მინდა ცოტა ვიმოძრაო, თან ბარემ ერიკს დავხედავ.
ვუთხარი მომღიმარმა და მხარზე ხელი დავადე,თვალებით კი ვანიშნე რომ კარგად ვიყავი და სანერვიულო აღარაფერი იყო.
ამაზე მან ჩაიხვნეშა და მიპასუხა...
-კარგით ,თუ რამე დაგჭირდებათ დამიძახეთ ქალბატონო!
მითხრა მომღიმარმა ,რაზეც ასევე მომღიმარმა ვუპასუხე.
-კარგით ლინდა,გმადლობთ.
ვთქვი და ხალათი მოვიცვი ,შემდეგ კი კარისაკენ ავიღე გეზი.
კარის გაღების თანავე,ჩაბნელებული კოლიდორები მომხვდა თვალში ,რამაც გამაკვირვა,ოთახშიც არ იყო სინათლე.
გამოდის ელექტრო ენერგია აღარ მოგვეწოდება ,რადგან ცუდი ამინდია...აშკარად რაღაც დაზიანდა.

მხრები ავიჩეჩე ამის გაფიქრებაზე და ერიკის ოთახისაკენ წავედი!
ცოტა მიჭირდა სიბნელეში კარამდე მისვლა,მაგრამ ასე თუ ისე ვარჩევდი ყველაფერს .
სააბოლოდ კი მივედი კიდეც კარამდე.
ნელა ჩამოვწიე სახერული და როგორი ჩუმადაც შემეძლო კარი შევაღე,რათა არ გაამეღვიძებინა...მეგონა ჩემმი შვილის ანგელოზივით სახეს დავინახავდი,მაგრამ ამის მაგივრად საწოლში სიცარიელე დამხვდა!
ვიგრძენი როგორ გამიჩერდა ვენებში სისხლი,უეცრად მთლიან ტანში სიცხემ დამიარა და ხელები ამიკანკალდა...ვიცოდი რომ არ იყო ეს სანერვიულო და შესაძლებელი ისიც იყო რომ გაღვიძებოდა შიმშილის ან წყურვილის გამო,მაგრამ ამ სიტუაციაში ყველაზე უარესზე მეფიქრებოდა!
-ღმერთო...ხომ თქვა რომ დააიძინაო..სადდა ბავშვი?!
ხმის კანკალით ჩავილაპარაკე და საწოლს მივუახლოვდი.
ბალიშები აქეთ-იქით მივყარე და გიჟივით დავიწყე ცარიელ საწოლში მისი ძებნა!
აქ რომ ვერ ვნახე ავეჯისაკენ წავედი,ხან რის უკან ვნახე ხან რის უკან,მაგრამ ბავშვი ოთახში არ იყო.
-ახლა გავგიჟდები!!! უკვე ხმამაღლა ვთქვი და ცრემლებით ამევსო თვალები,კარს ვეცი და როგორი ხმამაღლაც შემეძლო ვიყვირე.
-ლინდა! ლინდა! ამ ჩემს ყვირილზე მალევე გამოვარდა ლინდა ჩემმი ოთახიდან!
სახეზე ანერვიულება ეტყობოდა,ალბათ ხვდებოდა უკვე რომ რაღაც რიგზე არ დამხვდა.
ყველაზე უარესი კი ის რომ ეს ერიკს ეხებოდა.
-გისმენთ ქალბატონო, რა მოხდა?
ანერვიულებულმა მკითხა,რაზეც ძლივს დავაწყე სიტყვები რომ მისთვის მეთქვა.
-ერიკი თავის ოთახში არაა,პოლი მოძებმე სასწრაფოდ!
იქნებ მასთან ერთადააა....მაინც ვცდილობდი სიმშვიდე შეემენარჩუნებინა ,რათა ისევ გონება არ დამეკარგა.
ისევ სისუსტეს ვგრძნობდი და მეგონა ფეხები წუთი წუთზე მომეკვეთებოდა!
-ნუ ღელავთ ახლავე გავარკვევ...ღრმად ისუნთქეთ და აქ ჩამოჯექით!
შემატყო ლინდამ ეს სახეზე და გაფითრებულმა სკამზე ჩამომსვა.
-არ მინდა! ჩემმი შვილი უნდა ვნახო.
ვთქვი უკვე ხმამაღლა და თან ცრემლი ჩამომიგორდა თვალიდან.
-ან დანიელი სადდა...ჭკუიდან გადავალ მალე!
ვთქვი უკვე ტირილით და თავი ხელებში ჩავიდე .
-სადდა,სად..უკვე შეშლილივით ვბუტბუტებდი.
-ყველაფერი კარგად იქნება,აქ იყავით მე პოლის ვნახავ.
მითხრა ლინდამ ანერვიულებული ხმით და გამეცალა....მე კი დავრჩი სულ მარტო სრულ სიბნელეში!
გარშემო სიჩუმე სუფევდა და მხოლოდ ჭექა-ქუხილის ხმა თუ შეძრავდა დრო და დრო ამ სიჩუმეს.
ყველაფერს დავთმობდი ოღონდაც ამ დღეს არ მოვსწრებოდი...ვიცი არის იმის შანსი რომ დანიელი უბრალოდ რაიმესთვის იყოს სხვაგან გასული,მაგრამ მე მისი დედა ვარ,ჩემმი ეგო კი მკარნახობს რომ რაღაც რიგზე ვერაა!
გული ცუდს მიგრძნობს...ძააალიან ცუდს!
ამიტომ ვარ ახლა ასე,ვნერვიულობ მასზე.
ნეტავი შემეძლოს მის ადგილას მე ვიყ,მაგრამ სადდა ის?
ნუთუ...ნუთუ....!!!
პატარა ნაბიჯების ხმამ მიქცია უეცრად ჩემმი ყურადღება ,რაზეც სასწრაფოთ თავი ავწიე და ცრემლებისაგან დაბინდული თვალები მოვისრისე ,ვცდილობდი სიბნელეში რაიმე მომეძებნა და აი ვიპოვე!
ეს პატარა სხეული იყო ,რომელიც სიბნელეში იდგა!
იმ წამსვე მივხვდი რომ ეს ერიკი იყო და მისკენ სწრაფათ გავემართე.
-ერიკ! დავუძახე და უკვე მზად ვიყავი გულში ჩამეკრა,მე სულელი იმაზეც კი არ დავფიქრდი რა უცნაური იყო ეს!
ერიკი სრულ სიბნელეში,მარტო...მაგრამ ისე გამიხარდა,სულ არ დავფიქრებულვარ ამაზე,მანამ ქუხილმა ცაზე არ გაანათა არემარე და არ გამოჩნდა ის რის დანახვასაც სრულიად არ მოველოდი!
მის უკან სხეული გამოჩნდა ,რომელიც გაუნძრევლად იდგა!
მის სახეზე კი ბოროტი ღიმილი მოჩანდა.
ერიკი აცრემლილი თვალებით იყურებოდა და მთელ მის სახეზე შიშს თუ ამოიკითხავდი მხოლოდ.
აღარ უნდოდა იმას გარკვევა ვინ იყო ეს ადამიანი!
არ ვიცი როგორ,როდის,რანაირად!
მაგრამ ის აქ იყო!

კაჰალია!

-ჩემმო პატარა...ცრემლები გადმომცვივდა თვალებიდან,იმის გაფიქრებაზე თუ როგორი შეშინებული იყო ბავშვი,ვერ ვფიქრობდი!
არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა!
ადგილზე გავშეშდი,რა აღარ მიტრიალებდა თავში!
მივუახლოვდე!!?
ბავშვს რომ რაიმე დაუშავოს! ??
კიდევ ერთი სულისშემძვრელი ხმა გაისმა ცაზე და ისევ გაანათდა კოლიდორი,მაშინღა დავინახე დანა ,რომელიც კაჰალიას ერიკის ყელთან მოეთავსებინა...არ ვიცი ამის დანახვაზე რა დამემართა!!
მართლა ვინატრე მის ადგილას ყოფნა,ვერც კი წარმომედგინა რომ ამ მომენტს როდესმე ვიხილავდი.
ჩემს საყვარელ შვილს ამ წამს უდიდესი საფრთხე ემუქრება,მე კი არ ვიცი რა მოვიმოქმედო,ვერ ვმოძრაობ,ვერც წინ ვდგავ ნაბიჯს ვერც უკან,რომ მივუახლოვდე ვიცი ბავშვს ატკენს,არც არავინა ვინც დამეხმარება!
ვიყვირო!!?
დავუძახო საშველად ვინმეს!
ბავშვს ავნებს!
ზედმეტად ჭკვიანი აღმოჩნდა კაჰალია,ზედმეტად ცბიერი და მოხერხებული.

-ე-ს....სული მეკვროდა,სუნთქვა მიჭირდა ,მაგრამ უნდა მეცადა და დავლაპარაკებოდი,მხოლოდ ეს იყო გამოსავალი.
-კაჰალია.
ხმის კანკალით დავიწყე,ისე ვიყავი როგორც არასდროს!
მზად ვიყავი შუაზე გამეგლიჯა ეს ძუკნა!
-ჩემს შვილს ნურაფერს დაუშავებ მე დამიშავე,ის არაფერ შუაში არაა.
ვეცადე რბილად მივდგომოდი...იქნებ გაჭრას?
მაგრამ მან ამაზე მხოლოდ სიცილი დაიწყო,ეს კი ყველაზე ამაზრზენი სიცილი იყო რაც კი ოდესმე გამიგია!

ის მანიაკია,შეშლილი!!!

მაგრამ ამ წამს მეც შემიძლია იგივე გავხდე.

-შენ ხომ ჩემზე ხარ გაბრაზებული!
ეს მე ვარ დამნაშავე,ჩემს შვილს რას ერჩი?
არ დავნებდებოდი და ვაიძულებდი ჩემთვის დაეშავებინა რაიმე ,ოღონდაც ერიკს ჩამოშორებოდა,მაგრამ ზედმეტად სულსწრაფი აღმოვჩნდი.
-ტყუილად ცდილობ საყვარელო ჩემთვის თავგზის არავეას,არაფერი არ აგამოგივა.
მე უკვე დიდიხანია ვგეგმავ რა როგორ გავაკეთო და ამ გეგმას არ გადავუხვევ,ახლა კი მომყევი!
მინდა რაღაც პატარა თამაში ვითამაშოთ.
ისეთი ბოროტი და ისეთი ამაზრზენი ხმა ქონდა რომ სულ ტანში მცრიდა!
რას ამზადებს ეს ავამტყოფი!!!
-სად უნდა წამოგყვე?
შუბლი შევკარი,განა სულელი ვარ ჩვენი თავი ხაფანგში ჩემმი ფეხით წავაყვანინო!
-ეს მე ვიცი,ახლა კი წამომყევი,სხვაგვარად სხვა ზომებისთვის მომიწევს მიმართვა.
თქვა და აი გავიგე ერიკის ტირილი, რომელიც აქამდე ჩუმად იყო.
ვერ ვხედავდი რას აკეთებდა ,მაგრამ მივხვდი რომ რაღაცას სტკენდა.
-არანორმალურო ! ჩემს შვილს ნუ სტკენ ,თორემ შუაზე გაგლეჯ!
ღრინვით ვთქვი და მართლა მზად ვიყავი ამისათვის,ერიკის სიცოცხლე რომ არ ყოფილიყო სასწორზე.
-ოოო ,გამიბრაზდი?? ჯერ სად ხარ.
ჩაილაპარაკა სახიფათოთ და ცოტახანი სიჩუმის შემდეგ მიამატა.
-ერიკ პატარა უთხარი დედას რას გრძნობ.
-დედა..მტკივა...დედა!
ბავშვა მეტად უმატა ტირილს ,რაზეც ცრემლები გადმომცვივდა თვალებიდან და მრისხანებისგან მუშტები შევკარი .
-ბავშვს ნუ სტკენ !
ვუთხარი სახიფათო ტონით და რომ გავაცნობიერე ასე ვერაფერს გავხდებოდი ,მისკენ ნელი ნაბიჯით წავედი.
-წამოგყვები!
ამაზე მან კმაყოფილი სახით გამისწორა მზერა და თვალებით მანიშნა რომ მის წინ წავსულიყავი. -როგორც კი რაიმეს გააკეთებას ცდი, შენს შვილს უყოყმანოდ გამოვჭრი ყელს.
ეს სიტყვები მწარედ მომხვდა ყურში და მეტად შემიპყრო იმ აზრმა რომ მისი მოკვლა მინდოდა!

ცოტახანი სიარულის შემდეგ კაჰალიამ ნაცნობ ადგილას მიმიყვანა.
ეს ის ადგილი იყო სადაც პირველად ვნახე.
-გეცნობა ეს ადგილი?
სახიფათო და ბოროტი ღიმილით გამომხედა ,რაზეც ზიზღით გავუსწორე თვალი.
-აქ არავის არ ესმის შენი ყვირილი და არავინ არ მოდის შენს სანახავად.
ეს მიტოვებული ადგილია ,სადაც მხოლოდ ბოროტ ხალხს კეტავენ.
ბოლო სიტყვები ცინიკური ღიმილით თქვა ,რაზეც ისევ არაფერი არ ვუპასუხე და მხოლოდ ერთი რაღაც ვიკითხე.
-და ახლა რას აპირებ? არ დაიღალე? მთელი შენი ცხოვრებაა დანიელს უკან დასდევ და ბედნიერების საშუალებას არ აძლრვ !
შენი აზრით ესაა სიყვარული?
შენ მისით ხარ შეპყრობილი.
მშვიდად ვეუბნებოდი ამ სიტყვებს ,მანამ უეცრად მის ყვირილზე არ შევხტი.
1მე ის მიყვარდააა!! მეტად შეშლილს დაემსგავსა,ისეთი სახე ჰქონდა.
-მე ის მიყვარდა ,მაგრამ მან სხვა არჩია ჩემს თავს!
ყველას და ყველაფერს ჩემს წინ აყენებდა...საკმარისად ძლიერად არ ვუყვარდი!
ისე როგორც მე მიყვარდა ის.

-ეს არ არის სიყვარული.
მეც არ დავასრულებინე სათქმელი.
-შენ რა იცი საერთოდ სიყვარულის შესახებ საცოდავო?!!
ვხვდებოდი რომ ვაბრაზებდი,მაგრამ მეც სწორედ ეს მინდოდა...მინდოდა ჩემსკენ წამოსულიყო, რომ ერიკი აღარ ყოფილიყო საფრთხეში,შემდეგ კი მე ვიცოდი რასაც ვიზავდი!
-ვიცი...რადგან დანიელი მიყვარს.
ეს რომ ვთქვი ,სახე სულ გაუწითლდა,მე კი არ გავჩერდი ,ცოტაღა მეკლდა და ჩემს მიზანს მივახწევდი!
-დანიელ შენ არასოდეს არ გყვარებია,ეს არა სიყვარული!
და ამიტომ დარჩი მის გარეშე,ახლა კი ის ჩემმია...ჩვენ ოჯახი გვყავს და ამ ოჯახის დასაცავად მე ყველაფერს გაავაკეთებ.

-არა!!ამას მე არ დავუშვებ!
მხოლოდ ესღა იყვირა და ერიკს მოშორდა !
შემდეგ კი ჩემსკენ წამოვიდა,ხოდა მეც მოვემზადე და ჩემსკენ მოღერებული დანა ავიცილე!
ის იმდენად გაბრაზებული იყო ,რომ უადგილოდ იქნევდა დანას და ვერ მახვედრებდა...მე კი დედა ვიყავი ,რომელიც ამ წამს ყველაზე ფრთხილი და მოხერხებული იყო!
თავს ვიცავდი და თან ვყვიროდი.
-ერიკ გაიქეცი!!!!
ერიკი შოკში იყო და ადგილზე იყო გაშეშებული,ბოლო ხმაზე ტიროდა ,რადგან ამ წამს დედას ხედავდა ,რომლის მოკვლასაც გამალებით ცდილობდნენ!
-დედა! ხმის კანაკალით ყვიროდა და ვერ წყვეტდა ტირილს!
მე კი რაღაცნაირად მოვახერხე და კაჰალიას დანა დავაგდებინე ხელიდან ,თვითონაც ძირს დავაგდე და დანა მე ვიგდე ხელში !
მისკენ მივმართე ბასრი საგქნი და გამწარებულმა ამ ყველაფრით ყვირილით მივმართე.
-კაჰალია ბოლო შანს გაძლევ,დაივიწყე დანიელი და გაქრი ჩვენი ცხოვრებიდან ,თორემ გპირდები აღარ დაგინდობ და უმოწყალოდ მოგკლავ! გაქრიიი!! გაქრი და აღარასოდეს არ გამოჩნდე!
ბოლო ხმაზე ვუყვიროდი და ვიცოდი რომ ამ წამს შეშლილს ვგავდი ,თვითონ კი ძირს ეგდო და თავი ჩახრილი ჰქონდა!
თმა კი ჩამოფხატული ,რის გამოც მის სახეს ვერ ვხედავდი!
ცოტახანს სიჩუმე იყო,მანამ მისი სიცილის ხმა არ გავიგე...ჯერ დაბალ ხმაზე იცინოდა,მანამ ეს ხმა ხმამაღალი არ გახდა !
ბოლო ხმაზე დაიწყო შეშლილივით სიცილი და თან ცრემლები სდიოდა თვალებიდან ,მე კი დაბნეული ვუყურებდი ცოტახანს და მხოლოდ მისი სიცილი ისმოდა მთელ ოთახში,სანამ ცოტახანში ხმა არ ამოიღო .
-კიდევ ვერ მიხვდი სულელო გოგო?
ამაზე მე თვალები გამიფართოვდა!
ნამდვილად გიჟია!
რა სჭირს? უბრალოდ წავიდეს!
მე მას შანსი მივეცი,სიცოცხლე შევუნარჩუნე!
ის კი იგივეს აკეთებს.
-მე შეშლილი ვარ,გიჟი!
დანიელი არ მიყვარს ,მე ის მისაკუთრებული მყავს და შემიძლია თვით დანიელის მოვკლა თუ ჩემმი არ იქნება!
მე არ გავჩერდები სიცოცხლის ბოლო წუთამდე,სანამ მას ჩემს გვერდით არ დავინახავ,თუნდაც უბედურს და განადგურებულს!
მილიონ ადამიანს მოვკლავ და მას მაინც არ მივცემ უფლებას რომ სხვის გვერდით იყოს!
ისე იძახდა რომ ნერწყვს ყრიდა პირიდან ,მე კი უკვე გაოცებული ვუმზერდი და ხმას ვერ ვიღებდი.
ვხვდებოდი რომ სხვა გამოსავალი არ იყო ..ან უნდა მომეკლა ან მთელი ჩემმი ცხოვრება ტერორში ვყოფილიყავი!
მანამ მე ამ ფიქრებით ვიყავი გარემოცვული,სრულიად უეცრად და მოულოდნელად კაჰალია ფეხზე წამოდგა და ერიკისკენ გაიქცა!
ეს ჩემთვის ისეთი მოულოდნელი იყო ვეღარაფერი ვერ მოვიფიქრე ,იმის გარდა რომ მეც მათკენ გავქცეულიყავი!
არ ვიცოდი რა მქონდა გეგმაში,მაგრამ ყველაფრისთვის მზად ვიყავი,ოღონდაც ჩემმი შვილი გადამერჩინა!
მისკენ გავიქეცი და ბოლო წამს ვკარი ბავშვს ხელი,შემდეგ კი კაჰალიას პირისპირ აღმოჩენილმა ვერც მოვედი გონს,ისე ვიგრძენი მწველი ტკივილი მუცელში.
ვერ მივხვდი თავიდან რა მოხდა და მხოლოდ კაჰალიას შეშლილ თვალებს მივაჩერდი,მანამ მზერა ქვემოთ არ გადავიტანე...დავინახე როგორ მქონდა დანა გაყრილი მუცელში და როგორ იღებებოდა ყველაფერი გარშემო წითლად,მე კი არ მანაღვლებდა რომ თვალთ მიბნელდებოდა და ჩემს შვილს დავეძებდი თვალებით,მხოლოდ იმის ნახვა მინდოდა რომ ის კარგად იყო.
სააბოლოდ კი დავინახე კიდეც ერიკი, რომელიც ოთახის ბოლოში იდგა კართან მომტირალი და ვიღაცას რაღაცას უყვიროდა.
არ მესმოდა ზუსტად ვის ან რას,მაგრამ მიახლოვებით ეს სიტყვები გავარჩიე დანარჩენისგან.
-მამა !!! დედააა!! დედა კვდებაა!! დედა კვდებაა!!

ამის შემდეგ მხოლოდ ერთ რაღაცას მოვკარი თვლი,ეს დანიელი იყო...ის დაბრუნდა!
ამის გაფიქრებაზე გამეღიმა ,რადგან ვიცოდი ჩემმი შვილი გადარჩებოდა.

დანიელმა ბოლო ხმაზე იყვირა და ცოტახანში უდიდეს ცხოველად გარდაიქმნა ,შემდეგ ეს დავინახე...შემდეგ კი ის თუ როგორ გადაგლიჯა შუაზე ჩემს წინ მდგარი.
ამის მერე აღარ მახსოვს არაფერი,რადგან გონება დავკარგე..ვკვდები?


3 საათის უკან:
დანიელის პოვ:
იმის შემდეგ რაც გავარკვიე რომ ყველაფერი რიგზეა ,ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნდი .
მთელი ღამე წინაა, მე კი კაჰალიას კვალსაც კი ვერ მივაგენი!
ეს უკვე ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა,ვღელავდი რომ იქამდე ვერ ვიპოვიდი ,მანამ ჩემს ოჯახამდე მივიდოდა....ეს გოგო....ნუთუ შემიძლია მისგან რაიმე ინფორმაციის მიღება?
ნეტავი ექნება ნახსენები კაჰალიას თავისი გეგმების შესახებ?
ეს უნდა გაავარკვიო.
ჩაფიქრებული მივუახლოვდი გოგოს ,რომელიც ოლივერის და ფინის შუაში გათიშული იჯდა.
-რა ჭირს?დაეძინა?
ვიკითხე გააკვირვებულმა ,რადგან ორიოდე წუთის წინ ეღვიძა.
-თავი მომაბეზრა და გავთიშე.
უდარდელად მიპასუხა ოლივერმა,რაზეც გააღიზიანებულმა ჩავიხვნეშე და თმა მოვიქექე.
-რას ქვია გათიშე?
ჯერ კიდევ გვჭირდებოდა!
ნამდვილად არ მჭირდება
გათიშულ მდგომარეობაში .

-ისეც არაფერში გამოგადგება.
ამაზე ფინმა მიპასუხა,რაზეც თვალები გადავატრიალე.
-უბრალოდ გააკეთეთ რასაც გეუბნებით და რამენაირად გააღვიძეთ. ვთქვი ბოლო სიტყვა და იქვე ბნელ მხარეს გავუყევი,რომელიც უამრავი ხეებისაგან სულ ჩაბნელებულიყო ,სწორეთ ეს ადგილი მჭირდებოდა ამ წამს.

-დროა ძველო მეგობარო ერთმანეთი ისევ ვნახოთ.
ჩუმად ჩავილაპარაკე და პიჯაკი გავიხადე...ზედა კი ,რომელიც ჩემს მკერდს ფარავდა წამებში ზედ შემოვიხიე!
მალევე ვიგრძენი ეშვები, რომლებიც ღრძილებზე მესობოდა,კლანჭები რომლებიც ხორცს მიგლეჯდა და მხეცი რომელიც შინაგანად მღრნიდა.
ამდენი ბრაზი,სტრესი,ნერვიულობა!
უკვე მიჭირს თავის კონტროლი,მაგრამ მაინც ვაკონტროლებ იმ მეს და როდესაც მინდა მაშინ გარდავიქმნები მგლად,მაგრამ ვინ იცის სადამდე შევძლებ მის კონტროლს.

თვალი მოვავლე გარემოს ,რომელსაც უკვე სრულიად სხვა თვალებით აღვიქვავდი.
ყველაფერი უფრო მკრთალ ფერებში დავინახე,ყოველი დეტალი კი მეტად აღვიქვი!
პატარა ფოთოლის ჩამოვარდნასაც კი ჩემგან მოშორებით აშკარად ვხედავდი ,ისე თითქოს მის წინ ვიდექი .
ეს მე ვიყავი....არსება, რომელიც ჩემში დაწრწის ყოველდღე და მოსვენებას არ მაძლევს!
თავი მაღლა ავწიე და ბოლო ხმას ვიყმუვლე რათა დამეძახა იმისათვის ვინც დიდიხნის უკან მოვიტოვე უკან,რადგან....რადგან...

5 წუთის შემდეგ :

-ძვირფასო ,ძვირფასო ძმაო ,რამდენი დრო გავიდა....ნუთუ მოგენატრე?
ჩემმი ძმა,რომელიც დიდიხნის უკან ხროვიდან გავაგდე,რადგან ის ზედმეტად ბუნებრივი იყო,ანუ ის იყო რაც მართლა იყო!
მხეცი,მგელი,რომელიც სხვისი ენერგით,შიშით და სისხლით იკვებება!
საბედნიეროდ სისხლში ადამიანის სისხლიც არ მოიაზრება,მაგრამ მას უყვარდა ადამიანების გრძნობებზე და ემოციებზე თამაში,ამით ერთობოდა და ყოველთვის არასერიოზულად იყო განწყობილი ყოველივე პრობლემის მიმართ.
მაშინაც კი ,როდესაც წყდებოდა საბჭოს კრებაზე რომელ ჩვენგანს უნდა ჩაესახა მომავალი ბელადი,ის არც კი გამოცხადდა...როგორ მახსოვს მისი სიტყვები..

მოგონება:

-არ მაინტერესებს თქვენი წესები და ტრადიციები,მე მინდა თავისუფალი ვიყო!
მინდა გავაკეთო ის რასაც გული მიკარნახებს და არა ვიჯდე უდიდესი სასახლის ტახტზე და გავცე ბრძანება იმაზე თუ ამჯერად რომელი უცოდველი გოგო გამოვამწყვდიო ჩემს საპყრობილეში,რათა ამ საცოდავ არსებებს ახალი ბელადი ყავდეთ მომავალში!
ახლა რომ ვუფიქრდები მესმის მისი,მაგრამ მაშინ ამდენს ვერ ვხვდებოდი.
-მაშინ წადი! არ მჭირდება გვერდში ძმა ,რომელიც ყოველივე სერიოზულ საკითხს სასაცილოდ ეკიდება და ცინიზმით უცქერს!
ნუთუ არ გესმის რომ ეს ჩვენი კლანისათვის და მომავლისთვის მნიშვნელოვანია?!!

-ვერა! საერთოდ ვერა!

-ხოდა წადი!! გაეთრიე და აღარასოდეს აღარ შემოაღო ამ სასახლის კარი,სანამ არ ისწავლი ოჯახის და შენი სახელის ფასს!


მოგონების დასასრული.

რა სულელი ვიყავი და როგორ ვნანობ ამას,რადგან ის რომ გვერდით მყოლოდა მე ძაალიან ბევრს შეცდომას აღარ დავუშვებდი....ისე ვნანობ,მაგრამ ვიცი გვიანია.
ყველაფრის მიუხედავად კი მე სულელს მგონია რომ ყოველივე ამის შემდეგ ის დამეხმარება....გაგიგიათ მგლის ყნოსვაზე,რომელიც მსხვერპლს სუნით წამებში აგნებს,ერთი კილომეტრის მოშორებითაც კი...სწორედ ასეთია ჩემმი ძმა!
მე კი ვიცი ის კაჰალიას მაპოვნინებს...რა თქმა უნდა თუ მაპატია დაშვებული შეცდომები.

-ძვირფასო ,ძვირფასო ძმაო ,რამდენი დრო გავიდა....ნუთუ მოგენატრე?
ისევ ისეთი იყო როგორც ადრე.
თვალები ახალგაზრდული ვნებით და სიძლიერით ჰქონდა ანთებული,მისი კანი კი მზის სხივებს ისხლიტავდა და ბრწყინავდა.
ვაღიარებ მისმა დანახვამ ამაღელვა ,მაგრამ თავი შევიკავე ყოველივე ემოცის გამოხატვისგან!
-რა იყო? ახლა სადამდე იქნები ასე?
არ დამენახები შენი ნამდვილი სახით?
მინდა ის თავდაჯერებულობა და სიმამაცე დავინახო შენს სახეზე ,რომელიც 10 წლის უკან გქონდა.
ვიცოდი რომ ცინიკურად მელაპარაკებოდა,მაგრამ არც ვადანაშაულებდი არაფერში....რადგან მართალი იყო.
-ცუგო ,ცუგო...როგორი დაუცველი ჩანხარ.
ისევ თამაშს აგრძელებდა ჩემთან და მარგალიტივით თეთრ კბილებს აჩენდა ...მე კი ადგილზე ვიდექი და ვუყურებდი...უბრალოდ ვუყურებდი....მეტი არაფერი.
ამ ჩემმა დუმილმა კი როგორც ჩანს ცოტახანში გააღიზიანა,რადგან შევატყე როგორ შეკრა შუბლი ერთ წამს და როგორ შეწყვიტა საუბარი.
-ჰე! კარგი ახლა! იმისათვის დამიძახე რომ მშიერი ძაღლივით დებილივით მომჩერებოდი?
ბოხი სერიოზული ხმით მითხრა,რაზეც გამეცინებოდა,ნუ მგელი რომ არ ვყოფილიყავი.
-გადაიქეცი ახლა!
მოთმინება მეწურება!
უკვე ტონს აუწია ,რაზეც გადავწყვიტე გადავქცეულიყავი და ასეც გავაკეთე და ცოტახანში მის წინ ჩემმი ნამდვილი სახით გავჩნდი ,რაზეც შონუმ მაცდურად ჩაიღიმა და მხრები აიჩეჩა.
-გიყურებ და ვერ ვხვდები როგორ გახდი ჩემზე სიმპათიური ...მშურს ცოტა არ იყოს.
სიცილით ჩაილაპარაკა,რაზეც მეც ჩავიცინე .
-დიდი დრო გავიდა ხო?
მორიდებულად იკითხა,რაზეც მდუმარემ დავუქნიე თავი ,მან კი ხელები გაშალა და მომღიმარმა შემომხედა,მეც აღარ მომიცდია და მისკენ გავემართე...შემდეგ კი ძლიერად ჩავეხუტე,ისე როგორც ძმებს შეეეფერებათ.
ვერ ვიჯერებდი რომ ამდენიხნის შემდეგ და მითუმეტეს იმის შემდეგ რაც ჩვენს შორის მოხდა,მაინც ასე ვიყავით,მაგრამ განა ეს არა ნამდვილი ძმობა?

1 საათის შემდეგ:
შონუს ყველაფერი ავუხსენი და მოკლედ მოვუყევი ყველაფერი რაც ამ დროის მაძილზე მოხდა.
მთავარი კი დაწვრილებით ავუხსენი რომ მე სასწრაფოთ მჭირდებოდა მისი პოვნა,სასწრაფოთ!
ისიც ვუთხარი რომ ამ დროის მანძილზე მეშინოდა მის წინაშე გამოჩენის,რადგან მეგონა არ მაპატიებდა....მაგრამ მან საბედნიეროდ მაპატია დაშვებული შეცდომები და მითხრა რომ ერთ კვირაში აღარც ახსოვდა არაფერი და ჩვეულბრივად გააგრძელა ცხოვრება.
ისიც კი იცოდა რომ ერთ დღეს გამოვჩნდებოდი და არ ღელავდა,მელოდა....ხო ასეთია ის,ხანდახან კი მე მისი ამ თვისების მშურს.
კაჰალიასთან მხოლოდ ელისთან ჰქონდა ბოლოს კავშირი,ასე რომ შონუ ელისთან მივიყვანე, რომელიც ჯერ კიდევ გათიშული იყო!
მან მალევე ამოიცნო უცხო სურნელი მის ტანზე, რომელიც მას არ ეკუთნოდა!
იმ წამს აღელვებისაგან სულ ავკანკალდი და ცოტა არ იყოს ჩემმი მხეციც ჩემში გაგიჟდა!
ხელები მიკანკალებდა და კბილებს ვაკრაჭუნებდი,უკვე წუთი წუთზე მეგონა რომ გარდავიქმნებოდი,მანამ ჩემმი მონატრებული ძმის ხმა არ გავიგე.
-დაგეხმარები და გპირდები დღეს შუაღამემდე მას გაპოვნინებ,უბრალოდ დამშვიდდი.
შენს თავს საერთოდ არ გავხარ და საერთოდ ვერ გცნობ ამ წამს...რა გემართება?
მხარზე ხელი დამადო,რაზეც თავი ჩავხარე და ცოტაანს გავჩუმდი,მანამ ძალა არ მოვიკრიბე და გულახდილად არ ვუპასუხე.
-მეშინია.
ხო მეც მეშინია!
დიდ ბელად დანიელს!
მგლების ,ყველაზე ძლიერი არსებების ბელადს!
მეშინია რისი?
მათი დაკარგვის!
ჩემმი ოჯახის.

11:13-
5 წუთი დაჭირდა შონუს რომ სურნელის კვალისათვის მიეგნო.
ეს კვალი კი ჩვენი ტყიდან იწყებოდა...ვაღიარებ მეტად შევშინდი,მაგრამ მთავარი ჯერ კიდევ წინ იყო,მაინტერებსის არანორმალური საით წავიდა და თუ ახლოსა მიზნისაკენ.

12:00-
-ძმაო ....ცუდი ამბავი მაქვს შენთვის.
მთაზე ვიდექით და მთელ ტყეს გადავყურებდით ,რომელშიც უკვე ჩვენი ხეებში ჩაძირული სასახლეც ჩანდა,
-გისმენ...საით მიდის კვალი?

-ვშიშობ რომ სასახლემდე.
ამის გაგება იყო და აღარაფერი არ მახსოვს,რადგან მგლად ვიქეცი და გიჟივით გავიქეცი სასახლისაკენ!
გზაში კი მთელი მინდორ ველი გადავთელე,ერთი წამი არ გავჩერდი!
პირიდან ნერწყვი მდიოდა და მზად ვიყავი კაჰალია გამეგლიჯა თუ ჩემს ოჯახს რაიმე დაუშავა!!! 
მალევე მივედი სასახლემდე და მგლად შევარდნილი მივხვდი ,რომ შესაძლებელი იყო ჩემს პატარა ბიჭს ასე ვენახე და შეშინებოდა,ჯერ ხომ ადრეა მისთვის ყველაფრის ახსნა!
ძალა უნდა მომეკრიბა და ადამიანის სახე მიმეღო!
ეს უნდა მექნა!!! შევძლებ!
შევძლებ!
ამას შევძლებ!
ერთი და იგივეს ვიმეორებდი გულში და აი მართლაც ცოტახანში ვიგრძენი როგორ დაიწყო ეშვებმა ჩასვლა და როგორ დავიწყე გარდაქმნა.
გარდაქმნა ჩემთვის სულ რაღაც 25 წამს მოითხოვს,რადგან  მრავალწლიანი მგელი ვარ და პროფესიონალი ვარ ამაში.
-ადამიანი ვარ.
ჩავილაპარაკე და ხელებს დავხედე,შემდეგ კი შეშლილმა მოვავლე თვალი უდიდეს კოლიდორს და ბარბაცით გავიქეცი მისი ოთახისკენ!
კარი გიჟივით შევგლიჯე...მეგონა იქ დამხვდებოდა,მაგრამ საწოლი ცარიელი იყო!
სიგიჟის ზღვარს ვიყავი და ღრძილები მექავებოდა!
ისევ ცდილობდა მხეცი ჩემი სხეულიდან გამოხწევას,მას სისხლი სწყუროდა,დამნაშავის სისხლი!
-შეუძლებელია,სადდა!
შეშლილივით ჩავილაპარაკე და კარიდან გავედი .
უკვე სხვა ოთახების გადაქექვას ვაპირებდი ადგილზე სუსტმა ხმამ რომ გამაშეშა!
არ ისმოდა ეს ხმა ნათლად ,მაგრამ ვიცოდი რომ ჩემმი მგლური ინტუიცია არ მიღალატებდა და სწორედ ის მესმოდა რაც მჭირდებოდა!
არც ისეთი მოშორებით, მაგრამ არც ახლოს ვიღაც იტანჯებოდა,ამას მე ვგრძნობდი...ვინ იყო ეს?
ამაზე მეტად ფიქრი აღარ მინდოდა ისევ რომ მთელი სიჩქარით ჩავირბინე კიიბები!
თან შიგადაში იმ მისამართს მივუყვებოდი საიდანაც ხმები ისმოდა!
სისხლი....სისხლი...სიბნელე,
სიცარიელე,სიცივე.
ძაალიან მცივა,ვკანკალებ,ვგრძნობ რომ ძარღვებში სისხლი გამეყინა და ჩემს გაგიჟებულ გულს აღარ მიეწოდება.
მე მას ვხედავ და მისი მესმის შორიდანაც კი ,ვიცი რომ მას სტკივა.
-კატერინა...კატერინა..კატერინა.
თვალი ცრელებით ამევსო და მთლიანად დავსუსტი,კედელს მივეყრდენი ცოტახანს რომ სული მომეთქვა,ასეთი არაფერი არ მიგრძვნია არასოდეს!
ეს აღარ იყო შიში!
მე პანიკაში ვიყავი!
ეს კი პანიკური შეტევა იყო.
-ჰეე! რას აკეთებ?!!
არ გინდა მისი გადარჩენა?!
უეცრად არსაიდან ჩემმი ძმის ხმაც მომესმა ,რომელიც ჩემს წინ იდგა და ძლივს სუნთქავდა.
როგორც ჩანს იგივე სისწრაფით უკან გამომედევნა....ხმა არ ამოვიღე და ცრემლი უნებურად ჩამომვარდა თვალიდან .
-რა გემართება!? გამოფხიზლდი!
შენ ის გიყვარს ხო?
ხო ,ისე ძლიერ გიყვარს რომ მზად ხარ ყველას და ყველაფერს დაუპირისპირდე!
ჩემმი ძმის ხმა სუსტად მესმოდა,ამის შედეგად მხოლოდ თავი დავუქნიე.
-ხოდა მოიკრიბე ძაალა და მიდი მასთან!
ვიცი გეშინია რომ ცოცხალი არ დაგხვდება,ვიცი რასაც გრძნობ ,მაგრამ არ მისცე ამ შიშებს და ემოციებს უფლება რომ დაგიმონონ!
ბოლო სიტყვები მიყვირა ,რაზეც თავი ავწიე და დავეთანხმე!
ძააალა უნდა მომეკრიბა....ძალა კი მათშია,ჩემს ოჯახში!
თვალწინ დამიდგა მათი საახები,წარმოვიდგინე როგორ იღიმოდნენ ,იცინოდნენ,მეხვეოდნენ და მკოცნიდნენ...მათი სითბო და სიყვარული გავიხსენე და არამქვეყნიური ძალა ვიგრძენი!
ეს წამი იყო ისევ რომ მთელი სიჩქარით ჩემმი მიზნისაკენ გავიქეცი და მალევე მივუახლოვდი.
ეს ის ადგილი იყო სადაც კაჰალია მყავდა გამოკეტილი!
კარი შევგლიჯე და კიბები წამებში ჩავირბინე,შედეგად კი მალევე გამოჩნდა კოლიდორში სინათლე !
ამ სინათლეში კი ჩრდილი ,რომელიც ოთახიდან მოჩანდა!
პატარა ჩრდილი!
-ერიკ!
ეს ერიკი იყო!!
არ ვიცი,არ მახსოვს ზუსტად რა მითხრა,მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა გავიგონე ნათლად .
-კვდება!
თვალებს გიჟივით ვაცეცებდი და თითქოს განძრახ არ ან ვერ ვხედავდი მას....სანამ არ მომიწია რელობისათვის თვალის გასწორება!
ის წინ ეგდოო,სისხლი სდიოდა,თვალებიდან ძლივს იყურებოდა!
ვაი, როგორ მინდოდა ამ მრისხანების გაკონტროლება,მაგრამ ვერა!
ვერ გავაკონტროლე და წამებში მგლად ვიქეცი.
შემდეგ კი აღარ მომიცდია და ზედმეტი ემოციური მიჯაჭვულობის პრობლემის გარეშე კაჰალია იქვე და იმ წამსვე შუაზე  გავგლიჯე!
მახსოვს როგორ დავკარგე ჩემს თავზე კონტროლი ...მე მე აღარ ვიყავი,მხოლოდ მხეცი დარჩენილიყო ჩემს ადგილას!
სწორედ ის მხეცი,რომელც კაჰალიამ შექმნა ჩემში.
სააბოლოდ კი ამ მხეცმა მოუღო მას ბოლო!
ჩემმი პატარა ერიკი,ისეთი შეშინებული მიცქერდა მხოლოდ სინანულიღა ვიგრძენი,რომლის შედეგათაც მხეცი გავაკონტროლე და ადამიანის სახე სასწრაფოთ მივიღე.
იქვე დავემხე მის წინ...სულ სისხლიანი ვიყავი და ცრემლები მბანდა წითელ სისხლს.
-არა...ჯერ ადრეა...არა გთხოვ..არ წახვიდე,არ დამტოვო კატერინა!
ჯერ არ ვარ მზად რომ გაგიშვა,მჭირდები ...გთხოვ დამიბრუნდი,თვალი გახილეე!
თვალი გაახილე!
ზედ დავტიროდი და მისი უსულო სხეული ხელებში მყავდა მოქცეული.
-მიყვარხარ...ძაალიან მიყვარხარ..შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ.

-კატერინა...არ მოკვდე!

<><><><><><><><><><><><><><><>

-როგორ არის?


-ცოცხალია?

-მინდა რომ სიმართლე მითხრა!

-გთხოვ...გთხოვ ...მითხარი რომ სუნთქავს...მისი გული ფეთქავს? სუნთქავს ისევ???
არ მითხრა რომ გაცივდა,არ მითხრა რომ ვეღარ გრძნობს!!
მითხარი რომ ცოცხალია! გთხოვ!

-არა!! არაა!! არ შემიძლია მის გარეშე,ვერ ვიცოცხლებ!
ვერ გავუშვებ ,არა!! არააა!

-გთხოვთ გადარჩინეთ...ვერ ვსუნთქავ...ვერ ვსუნთქავ...ყვირილი მინდა!!
ტირილი მინდა,ეს უკვე შიგნიდან მკლავს.
ქაოსია ჩემს სამყაროში....მიჭირს ამ ემოციების ახსნა,ასეთი არაფერი არ მიგრძვნია.
თითქოს ყველა ემოციამ ერთად მოიყარეს თავი ჩემს გულში,ვტირი პატარა ბავშვივით და ვერ ვჩერდები...მის საწოლთან რამდენიხანია დაჩოქილი ვარ და მისი ცივი ხელი მაქვს მოქცეული ჩემს ხელებში,ველოდები რომ გაიღვიძებს,ველოდები რომ ისევ გაახელს თვალს და დამინახავს,რადგან მე მის ხელში ვარ,ის თუ მოკვდება მე ვერ გადავიტან...ვერ შევძლებ მის გარეშე,ვერ გადავრჩები.

ექიმმებმა მითხრეს რომ შანსი პატარაა მისი გადარჩენის,მითხრეს რომ ბევრი სისხლი დაკარგა და არ იციან როდის გაიღვიძებს,სასახლე ისე გამოცარიელდა მის გარეშე,ყველა გლოვობს,ყველა ჩუმადდაა,არავინ არაფერს არ იძახის...ყველა თვალს მარიდებს...რატომ?
ვიცი რომ საცოდავი ვარ,ვიცი როგორი უსუსურად გამოვიყურები მის გარეშე...აღარაფრის იმედი აღარ დამრჩა,ყოველ დღეს და ღამეს მის ოთახში ვათენებ და ვაღამებ,ველოდები როდის გაიღვიძებს ,მაგრამ სულ ტყუილად...უკვე ორი კვირა გავიდა,ის კი არ იღვიძებს.

-კატერინა ჩემმი თუ გესმის ...გთხოვ რომ ხელი არ გამიშვა,არ წახვიდე,აქ დარჩი...ჩემთან.

➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿

-გეყოფაა! ადექი ახლავე! ადექი!!!
ეს ჩემმი ძმა იყო ,რომელიც ჩემს დასუსტებულ სხეულს ხელით იატაკიდან სწევდა.
-სადამდე იქნები ასე?!! დაგავიწყდა რომ შვილი გყავს!!?
დაგავიწყდა რომ პატარა ბიჭი გეზრდება, რომელიც ახლა შენსავით ან შენზე მეტადაა შეშინებული!
მასზე არ ფიქრობ!?
ბოლო ხმაზე მიყვიროდა და პირდაპირ თვალებში მიყურებდა,ძაალიან გაბრაზებული იყო!
მე კი ეს სიტყვები რომ მოვისმინე ,მივხვდი თუ როგორი ეგოისტი ვარ...ერიკი....როგორა?
ნუთუ ასე გავსულელდი სევდისგან რომ საკუთარი შვილი დამავიწყდა,რომელიც ვინ იცის ახლა როგორაა...მაპატიე შვილო,როგორ ვწუხვარ....მაპატიე...ყველაფერს გამოვასწორებ გპირდები.

1 თვის შემდეგ:
გამოვსწორდი...მე ჩემმი შვილის სიყვარული დამეხმარა ამაში.
კატერინა აღარ იყო ჩემს გვერდით,მაგრამ მისი ნაწილი იყო ჩემთან,ჩვენი სიყვარულის ნაყოფი,რომელიც ძლიერ მიყვარდა...მე ის უნდა აღმეზარდა ისე როგორც მე ვერ,ან არ ამღზარდეს .
არა ცხოველად და ბელადად,ამჯერად უფრო მეტად!
ადამიანად!!!
მე კატერინას ამჯერად 100%-ით ვეთანხმები და მე მინდა მისი სურვილი ავასრულო....კატერინა გვხედავ? გესმის ჩვენი?
ხედავ ჩვენ შვილს?
როგორი კარგი ბიჭია,ერთ ცრემლს არ დაგანახებს თუ როგორ განიცდის შენს აქ არ ყოფნას,მაგრამ ვიცი რომ ყოველ ღამე ტირის,მე მისი ხმა მესმის.
ის ნამდვილი ვაჟკაცია,გმირი,რომელიც ვიცი დღითი დღე უკეთესი გახდება.


2 კვირის შემდეგ:
დღეს კატერინა შენს დაბადების დღეს ავღნიშნავთ...იმის მიუხედავად რომ შენ აქ არ ხარ,გვინდა ვიგრძნოთ შენი აქ ყოფნა..სულელები ვართ ხო?
ვიცი...უბრალოდ ძლიერ გვენატრები ყველას.
არის განა შანსი, რომ როდესმე გაიღვიძებ ?


მე შენ დღემდე გელოდები.


და მჯერა რომ მარტო არ დაგვტოვებ.



-კატერინა?


კატერინას პოვ:
გაინტერესებთ როდის შემიყვარდა პირველად დანიელი?
როდის გამიჩდა მის მიმართ გრძნობები?
როდის მივხვდი რომ ის იყო ერთადერთი ადამიანი ვის გვერდით ყოფნაც მე მინდოდა!
ეს ის დღე იყო ,როდესაც მან პირველად დამანახა თავისი მზრუნველი და დამცველი ნატურა,გახსოვს დანიელო?
ისეთ კაპრიზულ მოთხოვნებს ასრულებდი,ახლა სასაცილოდ არ მყოფნის....ამას რომ აკეთებდი ვხვდებოდი რომ შენთვის სულ ერთი არ ვიყავი,ეს კი ჩემში რაღაც სითბოს აღძრავდა!
თავიდან ვერ ვხვდებოდი ეს სითბო გულში რა იყოო...მანამ ის არ ალდააა!!
ეს სიყვარულიაა!
მე კი დღითი-დღე ისე შემიყვარდი რომ არ შემიძლო შეგიძულო ,რაც არ უნდა დააშავო!
არ შემიძლია გავიქცე ,რამხელა საფრთხეშიც არ უნდა ვიყო შენს გამო...შენს გვერდით მინდა ვიყო,ყველაფრის ფასად.


-კატერინა!

ეს რომ გავიგე...ყველაფერი ცხადი იყო,შენ მე მელოდი.
მე კი მინდოდა გამეღვიძა,ბოლომდე ვაწვებოდი სიბნელეს და სიცარიელეს ,რომელიც ჩემს შთანთქმას ცდოლობდა!
მე იქაურობას თავი დავახწიე ,რადგან შენი ხმა მესმოდა ყოველდღე,მესმოდა როგორ მეძახდი...მე კი ვერ გპასუხობდი,მაპატიე დანიელ...ვიცი ბევრი ცრემლი დაღვარე,მაგრამ ხედავ მეც შემიძლია შენთვის შეუძლებელი შევძლო!
მე გავიღვიძე!
მე გავიღვიძე და აღარასოდეს არ დავხუჭავ თვალებს, რომლებიც შენ გხედავს და გიყურებს ყოველდღე ჩემმო ერთადერთო სიყვარულო!
იმ დღეს უბედნიერესი იყავი,რომ გავიღვიძე და რომ ჩამიკარი გულში, იცი როგორი დაცულად ვიგრძენი თავი?
შენ ხარ ის დასაყრდნობი  ძალა ,რომლის იმედიც სულ მაქვს,შენ ხარ ის მიწა ,რომელზეც მყარად ვდგავარ!
როდესაც შენ არ ხარ ჩემთან ,წონასწორობას ვკარგავ და უდიდეს შავ ხვრელში ვვარდები,რომელსაც დასასრული არ აქვს.
დანიელ შენი სითბო მთლიანად ათბობს ჩემს სხეულს!
ჩემს ცივ სხეულს ,რომელსაც ამდენხანს ეძინა.
შენი ტკბილი კოცნა, რომელიც მონატრებით მიკოცნის მთელ სახეს,ვიცი მოგენატრე!
მეც ძლიერ მომენატრე, მაგრამ იმ წამს გაქვავებული ვიყავი და ვერ გამოვხატე ჩემმი სიხარული ისევ რომ გიხილე...როგორი ბედნიერი ვიყავი რომ დაგიბრუნდი შენ და იმ სამყაროს სადაც შენს გვერდით შემიძლია გავათენო და დავაღამო,იქ სადაც ჩემს შვილს ვნახავ ისევ,სადაც მას სიყვარულით შევხედავ და გავიღიმებ.
აქაა ჩემმი ადგილი შენს გვერდით,მე კი უღრმესი მადლობელი ვარ შენი,რადგან ამხელა სიყვარული მაჩუქე,მაიძულე ბრმად შემყვარებოდი ,ისე თითქოს ამ შეშლილ გრძნობას საზღვრები არ აქვს...რადგან ის მე დავარღვიე,ჩემმივე სურვილით.

დანიელის პოვ:
-კატერინა..კატერინა!!
მონატრებით ჩავეხუტე მთელი ძალით,ისე რომ სულ მიკანკალებდა სხეული!
ვერ ვიჯერებდი რომ ეს რეალობა იყო,არ მჯეროდა!
ვერ ვძღებოდი მისი ჩახუტებით და უკვე გულ ამოფსკვნოლი ვტიროდი.
-ეს რეალობა? რეალობაა? ნამდვილი ხარ?!!
პატარა ბიჭივით ვიცინოდი და ჩაწყლიანებული თვალებით შევყურებდი სუსტად მომცინატ კატერინას.
-რამდენხანს მეგონა,რომ საერთოდ ვეღარ გაახელდი თვალს,რამდეჯერ დავკარგე იმედი.
აცრემლილი თვალებით ვუთხარი და თან ნაზ სახეზე მოვეფერე.
-დანიელ ძაალიან მენატრებოდით.
სააბოლოდ კი კატრინამაც ამოიღო ხმა და აცრემლილი თვალებით სუსტად მითხრა ეს სიტყვები,რაზეც მერეღა გამახსენდა ვის გაუხარდებოდა კიდე მისი ნახვა!
ადამიანი,რომელსაც ჩემგან განსხვავებით ერთ წამსაც არ დაუკარგავს იმედი!
-ერიკ!! ერიკ ჩემო ბიჭო!
შეშლილივით გავარდი დერეფანში და მისი სახელი დავიძახე,რაზეც ცოტახანში ერიკი ოთახიდან გამოვიდა.
-რა ხდება მამა?
-დედა...დედამ გაიღვიძა!
ამის გაგონება იყო თვალები,რომ გაუბრწყინდა და ჩემსკენ რომ გამოიქცა!
-ვიცოდი,ვიცოდი!!!
ბედნიერებისგან ბოლო ხმაზე ყვიროდა და რამის ტირილი დაეწყო უივე!
პატარაა ,მაგრამ ყოველთვის ამაყად ცდილობს ცრემლების შეიკავოს!
ეს ჩვევა კი მასში მაოცებს!
ამიერიდან ზუსტად ვიცი,რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ჩვენ ვერავინ და ვერაფერი ვეღარ დაგვაშორებს ერთმანეთს.
სააბოლოდ შიშის გარეშე ვიცხოვრებთ და ბედნიერები ვიქნებით!
ერთადერთი მხოლოდ მომავალიღა მაშინებს.
დღე ,როდესაც ჩემი შვილი გაიგებს სინამდვილეში ვინაა.

არც კი ვიცი რამდენხანს ეხუტებოდნენ კატერინა და ერიკი ერთმანეთს და არ ვიცი რამდენხანს იკავებდა ერიკი ცრემლებს,სააბოლოდ რომ დანებდა და ატირდა...უბრალოდ ეს ცრემლები განსხვავებული იყო!
ეს ბედნიერების ცრემლები იყო.
ყველაფერს რომ მოვრჩით და კატერინამაც ,რომ დაიავენა გადავწყვიტე ჩემი სიუპრიზი მეჩვენებინა მისთვის!

კატერინას პოვ:
-დანიელ ვერ ვიჯერებ რომ ეს გააკეთე!
გაოცებული ვიყურებოდი გაფართოვებული თვალებით და ნახულით ვერ ვძღებოდი ,ეს წარმოუდგენელი იყო....ვერ ვიჯერებდი რომ ეს იგივე სახლის კედლები იყო ,რომლებიც უწინ ასე ძლიერ მთრგუნავდა.
-ხო შენთვის გავაკეთე,მოგწონს?
დანიელმა ღიმილით მითხრა და ხელი მჭიდროდ მომკიდა ხელზე,შემდეგ კი გვერძე გადმომხედა.
-თან ვერც კი წარმოგიდგენია როგორ!
ნუთუ შესაძლებელი იყო ,რომ ეს ვინმეს არ მოსწონებოდა?
ყოველი კედელი ხელოვნების ნიმუში იყო!
ყოველი კედელი ისე ლამაზად იყო მოხატული, რომ ერთ წამს თვალს ვერ მოწყვეტდი!
სულ ნათელი და თბილი ფერებით იყო ეს ნახატები შექმნილი ,რის შედეგათაც სასახლე ისეთი მოსაწყენი და ბნელი საერთოდ აღარ იყო,პირიქით!
გაგიხარებოდა ამ სასახლის ყოველი კოლიდორის გავლა,ოღონდაც ეს არაჩვეულებრივი ნახატები გეხილა!
ვერც კი წარმოვიდგენდი რომ დანიელი ამას ჩემთვის გააკეთებდა!
მართლა ვერ წარმოვიდგენდი ...ის ყოველთვის ხვდება როგორ გამახაროს,მან იცის რაც მინდა და რაც მომეწონება,ის მე მთლიანად მიცნობ ,მგონი ჩემმს თავზე მეტადაც.
მე კი როგორ მიხარია,რომ სააბოლოდ გამოვიღვიძე და ისევ დავუბრუნდი ჩემს ოჯახს.
უბედნიერესი ვარ.

რამოდენიმე წლის შემდეგ:

დიდი დრო  გავიდა...მართლაც ისე გაირბინა ამ წლებმა ვერც გავიგეთ!
ინდენი ფერადი დღე გამოვიარეთ ,ინდენი ტკბილი მოგონება მოვაგროვეთ ერთად!
აქ ხომ ყოველდღე დღესასწაულია ჩვენთვის ,რადგან ერთმანეთი გვყავს!
იმის მიუხედავსდ რომ მეტად უცნაური ოჯახი გვაქვს,ეს არც კი გვეტყობა!
ვცხოვრობთ როგორც ჩვეულებრივი ადამიანები,ჩვენი ბიჭი განათლებას ჩვეულებრივი მოზარდივით სკოლაში იღებს,მეგობრებიც ყავს და...და....
-რააა?!!
შეყვარებულიიიი?!!!!!!
-ხო დედა ,მამასაც უთხარი გთხოვ...მინდა დღეს შუადღეს ჩემმი შეყვარებული მოვიყვანო და გაიცნოთ.
ვერ ვიჯერებდი და ჯერ ცოტახანს გაშეშებული ვუყურებდი ერთ წერტილს კედელზე,სულ  გამიტაცეს ფიქრებმა!
ერიკი და შეყვარებული?!
ვერ ვიჯერებ!
-კი ,მაგრამ ერიკ...მე..
არც დამაცადა სათქმელი .
-კაი დეე წავედი, ზარი ირეკება ერთ წუთში,მიყვარხარ!
-მეც.,დაბნეულმა ესღა ამოვღერღე და შოკში მყოფმა ჩამოვწიე ყურმილი.
მას უკვე შეყვარებული ჰყავს და ამ დროს ისიც არ იცი სინმდვილეში ,რომ მგელია!!
ეს კი უკვე მეტად სახიფათო ხდება.
-დანიელ...იქვე მშვიდად მჯდარ დანიელს მივუბრუნდი ,რომელიც ჩაის სვავდა .
-ხო.,მომღიმარმა ამომხედა და ჩაი მოსვა .
-ჩვენს ბიჭს შეყვარებული ჰყავს.
კი ვიცოდი ისიც შოკში ჩავარდებოდა,მაგრამ ჩაის უკან გადმოსხმა ზედმეტი იყო!
სულ დავსველდი.
-დანიელ! გაუგნებულმა ავხედე და ჩაით დასველებულ მაიკას დავხედე.
-ვაიმე! მაპატიე ,მაგრამ...ეს როგორ?!
უკვე?!! ჯერ ხომ ისიც არ იცის რომ კომბოსტოში არ გვიპოვია!
ბოლო სიტყვები ჩუმად ჩაიჩურჩულა.
-ეს შენ გგონია ასე.
ორივემ კევინისკენ გადავიტანეთ მზერა ,რომელიც ვაშლის ჭამით შემოიჭრა სამზარეულოში,თან სახეზე ღიმილი დათამაშებდა.
-კევინ რა უთხარი?!
დანიელი მისკენ გაცეცხლებული გაიქცა,რაზეც საოცრად გამეცინა .
-გაგიჟდი!? სადამდე აპირებდი 9 წლის ბავშვისთვის იმის დამალვას რომ დედის-მოასწრო და პირზე ხელი ააფარა!
-ჩემსს ცოლზე ასე ნუ ლაპარაკობ.
ისეთი სერიოზული სახით ეჩხუბებოდა,სულ მტკიოდა სახის კუნთები სიცილისგან!
-ჩარლიმ უთხრა გეფიცები!
ბოლოს ესღა მომესმა,მანამ დანიელი კევინს ოთახიდან გაათრევდა.
ეს დღე არ დამვიწყდება,არასოდეს!
რადგან ბევრ რაღაცაზე ვიფიქრეთ და გადავწყვიტეთ,ამ დღეს ჩვენი პატარასთბის სიმართლე გვეთქვა ,რათა უეცარმა ცვალებადმა ხასიათმა და ასევე სხეულმა არ შეაშინოს და სააბოლოდ ჭკუიდან არ გადაიყვანოს!
როგორი რთული იყო ეს ,ვერც კი წარმოიდგენთ!
ვიდექით მე და დანიელი მის წინ და სიტყვებს ვერ ვპოულობდით ეს როგორ აგვეხსნა მისთვის!
ის ჯერ კიდევ პატარა იყო ,მაგრამ დანიელმა მითხრა რომ ცოტახანში მგლური ინსტიქტები გაიღვიძებს მასში, რომელიც ძლიერ დააბნევს და შეიძლება არასწორ გზაზეც კი დააყენოს,ამიტომ საჭირო იყო მისთვის სიმართლის გამხელა !
უკვე 9 წლის და ასეთი მამაცი?
ასეთი თავდაჭერილი,ამაყი,ძლიერი,პატივმოყვარე,პასუხისმგებლობით სავსე!
სწორედ ასეთია კევინი 9 წლის ასაკში,დაუჯერებელიც კია ბევრისთვის ეს,რომ ის მხოლოდ 9 წლისაა და ასეთი გაცნობიერების და ათვისების უნარი აქვს,მაგრამ მათ ხომ არ იციან რომ ერიკი არაა მხოლოდ ადამიანი!
ის მგელიაა!
მომავალო ბელადი!
მომავალი ლიდერი,ეს ამისთვის დაიბადა და ვიცი რომ ყველაზე კარგად გაუძღვება ამ საქმეს,ის იდეალურია.

-დანიელ გეყოფა აქეთ-იქით სიარული,უკვე გზაშია!
დასამშვიდებლად ვუთხარი დანიელს, რომელიც გადაბმულად ერთი საათია იგივე ადგილს თელავს და აქეთ-იქით დაიარება.
მე კი ვიცოდი რომ ნერვიულობდა ,რადგან მეც ძაალიან ვნერვიულობ ,მაგრამ ასეც თუ უჭირდა ეს არ მეგონა.
-ვერ მოვისვენებ ისე ხომ იცი ...
ჩუმად მითხრა და ისევ იგივე გააგრძელა,რაზეც ჩავიხვნეშე.
-კარგი იმედია თავბრუსხვევისგან არ გაითიშები ,სანამ ერიკი მოვა.
ვთქვი ჩემთვის და ხელს ჩამოვეყრდნე თავით.
არც ისეთი დიდიხანი იყო გასული კევინმა რომ შემოაღო ოთახის კარი.
მახსოვს ამ მომენტში ორივე იგივე პოზაში გავიყინეთ როგორშიც ვიყავით და მხოლოდ მას მივაპყრეთ მზერა ,რაზეც ბავშვი დაიბნა და ხან ერთს გვიყურებდა გაეკვირვებული ხან მეორეს.
-დედა,მამა....რა ხდება?
რამე ხდება?
დაბნეულმა და ცოტა ანერვიულებულმა იკითხა,რაზეც დანიელი პირდაპირ მისკენ გაემართა.
-ისეთი არაფერი ერიკ,უბრალოდ რაღაც მნიშვნელოვანზე მინდა დაგელაპარაკო.
თქვა დანიელმა და ერიკი თავისივე ხელით იქვე სკამზე დასვა .
-კატერინა გთხოვ ცოტახანს დაგვტოვე.
ანერვიულებულმა გამომხედა,რაზეც მხოლოდ თავი დავუქნიე და ტუჩის კვნეტით დავტოვე ოთახი ,ისე რომ გასვლის ბოლო წამამდე მათვის თვალი არ მომირიდებია.

ძააალიან ვნერვიულობდი და ერთ ადგილას ვერ ვისვენებდი!
არ ვიცოდი რა რეაქცია ექნებოდა მას და ყველაფრის მოლოდინში ვიყავი!
და აი რამოდენიმე წუთის გასვლის შემდეგ უეცრად კარი გაიღო,იქიდან კი ერიკი გამოიქცა!
ისეთი გამომეტყველება  ჰქონდა ,რონელიც მე მის სახეზე არასოდეს მენახაა!
-ერიკ!!!! ერიკ! ყვირილით გავეკიდე უკან,მაგრამ დავაგვიანე!
მან მე გამასწრო და პირდაპირ ტყეში გაიჭრა,ამასაც ფანჯრიდან მოვკარი თვალი,რადგან ის არამქვეყნიურად სწრაფია.
მე კი გავშეშდი ერთ ადგილას და მთლიანად პანიკამ მომიცვა,რა გამეკეთებინა?
რა შეიძლებოდა დახმარებოდა ჩემს შვილს??
რომ გაიგოს,ეს არაა სასჯელი!
ამაზე ფიქრში დანიელსაც მოვკარი თვალი ,რომელიც თავჩახრილი გამოვიდა კარიდან.
ნერვიულობა აშკარად ეტყობოდა ,მაგრამ არაფერს არ იძახდა ,არცერთ სიტყვას.
-დანიელ...მისკენ ამღვრეული თვალებით წავედი,მან კი ჩემს ხმაზე თავი ამოწია და მისვლის თანავე გულში ჩამიკრა!
მეც ვეღარ გავუძელი და რამდენიმე ცრემლი ლოყაზე ჩამომიგორდა.
-მაპატიე კატერინა,როგორც მამამ ჩემმი ვალი ვერ მოვიხადე .
მიჩურჩულა ყურში და მეტად მომხვია ხელები,რაზეც გული ძლიერ ამიჩუყდა.
-დანიელ...რა ვქნათ?
ჩუმათ ჩავიბუტბუტე და ვეცადე საღად მეაზროვნა,მდგომარეობის მიუხედავად.
-ის ჯერ ბავშვია,რა თქმა უნდა არ ესიამოვნა გაგებული,რომ ის გაანსხვავებულია და სიმართლე რომ ითქვას ,არცაა ადამიანი...ცოტახანი დავაცადოთ რომ გაიაზროს ყველაფერი და შეეგუოს იმ ფაქტს ვინნა სინამდვილეში,შემდეგ კი მიღოოს და შეიყვაროს თავისი თავი,ისეთი როგორიც არის.
მშვიდად მომიგო დანიელმა და თავზე ნაზად დამიწყო მოფერება.
მეც მის ხელებში მოვითენთე და გულზე დავადე თავი,მელოდიურად ფეთქავდა მისი გული რაც მამშვიდებდა.
-რაიმე რომ ჩაიდინოს?
ვიკითხე შიშით და მის მკერდს მოვშორდი!
როგორც დედას ეს შემზარვი აზრები მაწუხებდა,ვნერვიულობდი მასზე.
-არა...არაფერს არ დააშავებს,ჩემს ბიჭებს გავგზავნი და ვეტყვი რომ შორიდან მალულად ადევნონ თვალი.
თუ საფრთხეში იქნება მაშინვე შესაბამის ზომებს მიმართავენ.
ამ სიტყვებზე ცოტა დავისვენე და გულიდან ამდენი სანერვიულო მომეხსნა,მჯერა რომ მალე მიხვდება ჩემმი ბიჭი ყველაფერს და სახლში დაგვიბრუბდება.

2 დღის შემდეგ:
ოთახში დანიელის მოპირდაპირედ ვიდექი ,ხელები მქონდა გადაჯვარედინებული და ანერვიულებული სიტყვებს ძლივს ვაბავდი ერთმანეთს.
-დანიელ სახლში წამოიყვანე,წადი და სახლში მოიყვანე ბავშვი!
ორი საათია ვერ ვისვენებ და ხან ერთ ოთახს მივაწყდები ხან მეორეს,გაუჩერებლად დავიარებოდი ნერვიულობისგან,ბოლოს კი დანიელამდეც მოვედი!
-კატერინა მესმის რა მდგომარეობაშიც ხარ,დედა ხარ და ნერვიულობ ,მაგრამ ჩვენი შვილი ამჟამად არაა მზად რომ დაბრუნდეს.
ყველანაირად ცდილობდა დავეწყნარებინე,მე კი მაინც თვალი ფანჯრისაკენ გამირბოდა საიდანაც კატასტროფული წვიმმა მოჩანდა,რომელსაც თან ჭექა-ქუხილი ეხლდა.
წარმოგიდგენიათ რა დღეში ვიქნებოდი?!
ჩემმი 9 წლის პატარა ბიჭი ამ ამინდში,ტყეში!
სულ მარტო...ალბათ თავს დაუცველად გრძნობს ,გგონია რომ არავინ არ ჰყავს !
იქნებ სცივა კიდეც?! ან ეშინია?!
-დანიელ გთხოვ...გთხოვ სცადე
დაელაპარაკო,2 დღე არაა ცოტა...ის სულ მარტო იყო ამ დროის მანძილზე ,რაღაცებზე დაფიქრდებოდა და იქნებ სახლშიც გამოგყვეს.
ვუთხარი მშვიდად,რაზეც ჩაიხვენეშა და ცოტახანს არ მიპასუხა,მანამ თავი არ ამოწია და არ მითხრა .
-კარგი ვეცდები.
ამის გაგებაზე მთელი ძალით ჩავეხუტე,მჯერა რომ შვილი დამიბრუნდება!


დანიელის პოვ:
რამდენიმე ჩემმი მეგობარი წავიყოლე და ბიჭების გადმოცემულ ადგილს დავუწყე ძებნა.
2  დღეა ერიკი ერთი და იგივე ადგილას ზის და როგორც გადმომცეს არ დგავს ნაბიჯს ადგილიდან.
ვიფიქრე რომ ფიქრში დრო დაჭირდებოდა ,მაგრამ კატერინა მართალიაა,ასე სულ მარტო დიდხანს ვეღარ დავტოვებ!
მოქმედებაა საჭირო.
წვიმა მეტად და მეტად უმატებდა,თითქოს ცაა მალე თავზე დაგვენგრევაო,ჭექა-ქუხილის ხმა ექოდ ისმოდა, მთელ ტყეში და ხმაურიანად ანათებდა ყოველ წამს არემარეს.
მივუყვებოდი ხეებით გადაფარულ ტყეს და ჩემმს შვილს ვეძებდი,მაგრამ ვიღაცამ უეცრად უკნიდან გამაჩერა.
-დანიელ მოიცა ერთ წამს.
დაბნეული მივუტრიალდი ფინს, რომელიც გულრწფელი თვალებით მომჩერებოდა.
სულ სველი იყო და წვიმის წვეთები მის სახეს გაუჩერებლად ეცემოდნენ.
-ჩემმი აზრით და გამოცდილებით სჯობს და გირჩევ რომ მგლად იქცე და ისე მიხვიდე მასთან.
მითხრა მშვიდი ტონით,რაზეც ჩავიხვნეშე.
-შეეშინდება.
მხოლოდ ერთი სიტყვით დავუსაბუთე ჩემმი უარი და ისევ მიტრიალება ვცადე,რომ არ გავეჩერებინე ბოლო წამს.
-კი შეეშინდება და ახლაც ეშინია,რადგან არ იცის და არ უნახავს.
შენ მასი ნდობა უნდა მოიპოვო როგორც მგელმა ,უნდა დაანახო რომ ეს შენ ხარ მგლის ფორმით ,მაგრამ მამამისი.
მითხრა და ბოლო წამს თბილად გამიღიმა,რაზეც გული სულ გამითბა და მხარზე ხელი დავადე.
-მადლობა ფინ...გადავწყვეტ რას მოვიმოქმედებ,ჯერ დარწმუნებული არ ვარ რა რეაქცია ექნება.

-დამიჯერე ,ის გააკეთე რასაც გეუბნები.

ნახევარი საათის შემდეგ:
ნახევარი საათი ვიარეთ ტყეში ,თან ისე რომ მეტად უმატებდა წვიმმა და არა და არ ჩერდებოდა!
უკვე ვხვდებოდი როგორ ნერვიულობდა ამ წამს კატერინა და ფეხს უფრო და უფრო ვუჩქარებდი,ჩემმი ბიჭი მედგა წინ...სულ მარტო ,სველი და შეშინებული.
-დანიელ! მგონი ვიპოვეთ.
ჩარლის ჩურჩულზე მოვედი გონს და შეშლილივით დავიწყე თვალების ცეცება....დიდიხანი არ დამჭირვებია ,პატარა უსუსურ სხეულს რომ მოვკარი თვალი.
ზევიდან შიშველი იყო და სულ სველი ,უბრალოდ იჯდა და მოკეცილ მუხლებში ედო თავი.
მის დანახვაზე გული მეტად გამიტყდა,მაგრამ ძალა მოვიკრიბე და გადავწყვიტე ის გამეკეთებინა რაც მირჩიეს!!
ძალა მოვიკრიბე ,ძირს ჩავიმუხლე და თვალები ცას ავაპყარი ,თითქოს ყოველი წვიმის წვეთი მთლიანად შევიგრძენი ,თვით მე გავხდი ტყე ,ჩემში ჩემმა ნამდვილმა ბუნებამ გაიღვიძა!
სუნთქვა დამიმძიმდა,გული ამიჩქარდა და სულ ორიოდე წამდი მგლადაც  ვიქეცი !
ჩემმი ნამდვილი სახე მივიღე...ჩემმს დანახვაზე კი ჩემმა მეგობრებმაც იგივე გაიმეორეს.
დრო იყო მოფარებულ ხეებს მოვშორებოდი და ჩემსს შვილს ჩემმი ნამდვილი სახით შევხვედროდი....ნაბიჯი წინ გადავდგი და გეზი მისკენ ავიღე,სულ ახლოს ვიყავი მან რომ  თავი აწიაა დაა გააცნობიერა რომ ვიღაც უახლოვდებოდა!
ჩემმს დანახვაზე კი შეკრთა და ფეხზე შეშიბებული წამოდგა,ხეეს მიეყრდნო უკნიდან და თვალი გამისწორა,პირდაპირ თვალებში მიყურებდა და ტუჩები სულ უკანკალებდა,ვერც უკან ბედავდა დახევას და ვერც წინ წამოსვლას!
იცოდა ეს ის არსება იყო ,რომელზეც ცოტახნის უკან გაიგო რომ კავშირი აქვს...იქნებ ხვდებოდა კიდეც რომ ეს ვინმე ახლობელი იქნებოდა მისთვის!?
ხოდა მეც არ გავჩერდი იქამდე მანამ მის წინ არ აღმოვჩნდი ,თვალი გავუსწორე და ახლოდან მივეცი საშუალება დამკვირვებოდა და ეცნო მამის თვალები.
მიყურა,მიყურა,კანკალი კი არადა არ შეწყვიტა ,არანაირი ნიშანი არ ჩანდა და არც გამოსავალი,უკვე ვაპირებდი დანებებას,იმედგაცრუებულმა გავხედე უკან ბიჭებს ,მაგრამ ვიღაცის ხმაზე უმალ მოვიხედე უკან.
-მამმა? ეს ერიკი იყო!
მან მე მიცნო?!!!
მიცნო?!
მიხვდა ვინ ვარ?!
-მ-ა-მა..შ-ენ ხარ? ისეთი გაოცებულმა და აღელვებულმა მკითხა მეტად ავღელვდი,მაგრამ თავი დავიმშვიდე და მივუახლოვდი ,თავი მისკენ მივწიე იმ მიზნით რომ მიმხვდარიყო ,რომ ჩემმი ნდობა შეიძლება!
ისიც ჩემსკენ დაიხარა და მუხლებზე დადგა,თვალი გამისწორა და ცოტა ყოყმანით წამოიღო აკანკალებული ხელი ჩემსკენ ,მაგრამ რომ მიხვდა რომ ეს მართლა მე ვიყავი თითქოს გულზე მოეშვა და პატარათი გამიღიმა.
სწორედ ეს მომემტი იყო ,როდესაც მივხვდი რომ ჩემმა შვილმა ეს ფაქტი მიღოო,მიხვდა რომ ის არაა მხოლოდ ასე და მეც იგივე სახით ვცხოვრობ .
ამ სხეულით დავიბადე და გავიზარდე,ბედნიერებაც ვიპოვე,სიყვარულიც და ოჯახიც მყავს,ეს არაა კატასტროფა...ეს არაა სასჯელი,ეს საჩუქარია.
ჩვენ განსხვავებულები ვართ შვილო ,მაგრამ ადამიანური გრძონობები გვმართავენ!
სწორედ ამ გრძნობამ გაიძულა შენს წინ მდგარი უდიდესი მგლის თვალებში საკუთარი მამმა ამოგეცნო.
იმ დღის შემდეგ რაც ჩემა ბიჭმა თავისი ბედი მიღოო,მეტად იოლი და ბედნიერი გახდა ჩვენი ცხოვრება.
მე კი ვერასდროს წარმოვიდგენდი,რომ ყველაფერი ამგვარად შემოტრიალდებოდა!
სრულიად შევიცვალე,საბედნიეროდ კი უკეთესობისკენ.

კატერინას პოვ:
არ ვიცოდი დანიელი თუ ასეთი რომანტიული იყო,მაგრამ ვაი რომ თურმე ვცდებოდი!
სიყვარულის დღე იყო ,მან კი ყველაზე დიდი საჩუქარი გამიკეთა ამ ქვეყნად!
წარმოიდგინეთ შუა ტყეში,იქ სადაც ხეების გარდა არააფრია ,სადაც ჩიტების ჭიკჭიკი და სიჩუმეა,გარშემო კი ყველაფერი ლამაზადაა მორთული!
შუქი სუსტად ანათებს,სურნელოვანი სანთლები ,ძაალიან ბევრი ყვავილები ,ბუშტები და უგემრიელესი და ულამაზესი საჭმელებით  გაფორმებული პატარა სუფრა!
ჯერ რომ დავინახე თვალებს ვერ ვუჯერებდი,მგონი ათჯერ ვიკითხე.
-ეს ჩემთვის გააკეთე?
კი ! კი! ეს მან ჩემთვის გააკეთა და აი ახლა მის წინ მირცხვი თინეიჯერი შეყვარებული გოგოსავით ვზივარ და თვალს ვერ ვუსწორებ,ის ხომ ასეთი იდეალურიააა!
ისეთი მიმზიდველია ამ სმოკინგში,მთლიანად უბზინავს კანი,მშვენიერი პრინცის ღიმილით მიყურებს და თვალები უბრწყინავს
-მოდი ჩვენი სიყვარულისთვის დავლიოთ ერთი ჭიქა.
მომღიმარმა მითხრა და მაცდური მზერით ჩამოასხა ჭიქებში ცქრიალა ღვინო ,მე კი მის ყოველ მოძრაობას დაწვრილებით ვაკვირდებოდი .
-აიღე მშვენიერო.
ეს რომ მითხრა საერთოდ კინაღამ მაგიდის ქვეშ დავიმალე ,მან ჩემმი რეაქცია ალბათ შეამჩნია და ჩაიცინა!
-მოდი მოკლედ გეტყვი გრძნობაზე ,რომელსაც სიყვარულს ვეძახით ჩვენ.
ჩემმი აზრით კატერინა სიყვარული ეს ის გრძნობა, როდესაც მინდა რომ სულ შენს გვერდით ვიყო,როდესაც ვოცნებობ რომ ცხოვრების ბოლომდე მიმშვენებდე გვერდს,როდესაც შენს ღიმილზე სულ ასე მიჩქარდება  გული,შენი ჩახუტება განუკურნებელ სენსაც კი რომ კურნავს ჩემში,შენნი კოცნა ცეცხლს რომ მიკიდებს და უდიდეს აღელვებულ ოკეანეში  რომ მიკრავს თავს!
შენი თვალები კი სივრცეს  რომ მომაგონებს ,გალაგტიკას,
ვარსკვლავებს,
სამყაროს !
მე კი რომ გიყურებ და მასში რომ ვიკარგები,ამავდროულად კი შენ ხომ ის ხარ ვინც შვილი მაჩუქა,ის ხარ ვისაც ვეხები და ვერა და ვერ ვკმაყოფილდები ამ შეხებით.
ცოტახანს გაჩერდა და საყვარლად ჩაიღიმა.
-აი რას მიშნავს ჩემთვის სიტყვა სიყვარული .
ბოლოს ასე დასრულაა,რაზეც აღარ მოვიცადე და აცრემლიანებული თვალებით პირდაპირ ვაკოცე ,ვაკოცე და თან მთელი ჩემმი გრძნობით!
ხელები მეკიდა მის ბასგეზე და აღარ მინდოდა დასრულებულიყო ეს ღამე !
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მიყვარხარ!
ჩუმად ვუჩურჩულე ყურში და ხელი ნელა ვუშვი,რაზეც აბრწყინებული თვალები მომანათა და მეტად გამიღიმა .
-მოდი ეს საღამო ცეკვით დავასრულოთ, რას იტყვი?
ნაზად აიღო ჩემმი ხელი ,რომელიც მის დიდ ხელში თრთოდა როგორც პატარა ნაზი ყვავილი,
-კი დიდი სიამოვნებით.
მეც ღიმილით მივუგე და თავი დავუკარი.
წელზე ნაზად მომხვია ხელები ,ჩემმი ხელები მხრებზე მოითავსა,თავი ჩემს კისერში ჩადო და მელოდიას აყვა....რა მელოდიას?
არა მუსიკის ან სიმღერის ,არამედ გულის,ჩვენი ძლიერი და ჯადოსნური სიყვარულით რომმა აყვავებული...ვინ იცის ასე რამდენხას ვცეკვავდით,მე და დანიელი ...შუა ტყეში ,მგლის გულის და ადამიანის გულის მშვენიერ,ამაღელვებელ და ჯადოსნურ მელოდიაზე.

༺༻༺༻༺༻༺༻ ༺༻༺༻༺༻
დასსარული!!!!!!
ეჰ,მეც არ ვიცი რეები ვიბოდიალე,მაგრამ მაინც ვიმედოვნებ კმაყოფილები ხართ დასსარულით .
სხვანაირად უბრალოდ ვეღარ დავწერდი დამიჯერეთ!
უბრალოდ უაზროდ გაგრძელდებოდა ,მეტად ვრცლად რომ გადმომეცა ყოველი დეტალი.
მესმის რომ ალბათ რთული იყო თქვენთვის ყველაფერის ერთ თავში წაკითხვა,მაგრამ სხვა გზა არ იყო.
ნუ თავიდან კი ვიფიქრე რომ დავყოფდი და ცოტა ვრცლად დავწერდი,მაგრამ აღარ გაავწელე მეტად და ყველაფერი ერთად დავწერე რომ მოსაწყენად არ შემეცვალა ისტორია.
ბოლოს კი ძაალიან დიდი მადლობა ყველას, ვინც ეს ისტორია შეიყვარა და წაიკითხა