გარშემო თეთრი მატერია და მედიკამენტების გამაბრუებელი სუნი ლიზას თანმსდევი გარემო, მერამდენედ გადარჩენილი ლიზა, ადგილი რომელმაც აჩუქა ბედნირება, ორი ანგელოზი ეხლა კიი დრო დგება მისი ყოფნა არყოფნაც გადაწყვიტოს.
-ჯანდაბა ამის დედაც ისევ მელანდება... ისევ, გთხოვ ეხლა რომ გავახელ აღარ იყო, ჩვენ ხომ სულ ასე ვიქცევით, მიდი გაქრი.ნაძალადევად დააჭირა თვალები ერთმანეთს ლიზიმ და ღრმად ამოისუნთქა იმის მოლოდინში, რომ როდესაც თვალებს გაახელდა დემეტრეს სხეული მის გვერდით აღარ იქნებოდა, იმისი იმედით რომ ის მხოლოდ მის ილუზიაში წარმოქმნილი დემტრე იყო, მაგრამ ამაოდ როდესაც მის ყნოსვის ორგანოს ისევ ის გამაბრუებელი სურნელი მოხვდა რომელიც წლების მანძილზე ათბობდა იმედები გაუცრუვდა, სურნელი რომელმაც მთელს ტანში დაუარა დაა სრულიად მოიცვა ლიზას სხეული და სული, დემეტრეს სურნელი ლიზას სარეველა ბალახივით მოედო.
-იმედი ბოლო ნაპერწკალს ჩაებღაჭა და თვალები ნელა გახილა, მაგრამ დემეტრე მაინც არ გაქრა ისევ მის გვერდით იყო, მისი ხელი ეჭირა და თითებზე ეფერებოდა.
- აქ ვარ ჩემო ლიზიკო, ყველაფერი კარგად იქნება შენს გვერდით ვარ, გპირდები სულ შენს გვერდით ვიქნები. გთხოვ ეხლა თავი არ გადიღალო, ძალებს რომ მოიკრებ მერე ვილაპარაკოთ, სალაპარაკო ბევრი გაქვს, თვალი ჩაუკრა დაა მაცდურად გაუღიმა.
ლიზას სხეული სითბომ მოიცვა,იგრძნო როგორ ენატრებოდა მის ეს გამოხედვა და ღიმილი მაგრამ მაინც არ გატყდა.
- დემეტრე წადი გთხოვ მე და შენ საერთო არაფერი გვაქვს, არ ხარ ვალდებული აქ იყო, ძლივს ამოილუღლუღა და თვალები მინაბა, იმ იმედით რომ დემეტრესთან შეწინაღმდეგებას შეძლებდა თუ მის თვალებს არ შეეჩხებოდა.
-საერთო კი არა ყველაფერი ერთი გვაქვს ლიზიკო. დაბალი მაგრამ გასაგონი ბარიტონით უთხრაა, სკამიდან წამოდგა საწოლისკენ წავიდა დაიხარა და ლიზას შუბლზე აკოცა.
-დაისვენე ახლა. მე გავალ ოღონ არსადა აღარ წავალ იცოდე.ზურგი აქცია და კარიკენ წავიდა, გასვლისას ერთხელაც მიიხედა ლიზისაკენ, იმდენად უჭირდა ლიზას დატოვება, კლავდა იმაზე ფიქრი რომ დაბრუნების ჟამს შეიძლებოდა სამუდამოდ დაეკარგა. აგიჟებდა ის ფაქტი რომ შეიძლებოდა ვეღარასდროს გაეგო ლიზას ხმა, ვეღარ ჩაეხედა მისი უმანკო და ტანჯული თვალებისთვის, თვალებისთვის რომლებიც წლების შემდეგაც ასეთი სიყვარულით უყურებდნენ.
ლიზა თვალებს მთელი ძალით დააწვა და ეცადა არ ეტირა მაგრამ ცრემლებმა მაინც გაიკვლიეს გზაა ლიზას ღაწვებზე და ნაკადულებად მიედინებოდნენ.

როგორ შეგეძლო ასე უგულოდ მოქცეულიყავი? როგორ შენ ადამიანი ხარ? ბოლო ხმაზე უყვიროდა ეკაა ნიკოლოზს, მაგრამ ნიკა ურეაქციოდ იდგა და ეკას არც კი უსმენდა,- შენიი დაა შენი, როგორ არ გესმის, ცუდად იყოო დაა ხელიც კი არ გაანძრიე მის დასახმარებლად შენ ნორმალური ხარ? რა დაგიშავა ასეთი რააა? სახლიდან ხო გამაგდებინე და წლები არ მაძლევდი უფლებას მასზე რამე გამეგო. სულ ტყუილად, ეს უდანაშაულო გოგო გარეთ გამაგდებინე. ძმა კი არა ნამდვილი სატანა ხარ ლიზასთვის. მადლობა ღმერთს რომ ჩვენს გვერდით არ იყო ამ წლების მანდძილზე, ჩვენ ოჯახი გვქვია? მითხარ ნიკა, შენსგამო მცხვენია, შენ ვინ ხარ ასეთი უგულო როგორ გაგზარდე მითხარი როგორ. ეკა ყვირილს აგრძელებდა და ნიკას მუშტებს ურტყავდა, ნიკოლოზი კი მოთმინებით უყურებდა ეკას საქციელს.
- ხელები დაუჭირა თვალებში ჩააშტერდა და კბილებში გამოსცრა, მორჩი უაზრო ისტერიკას და გლოვას, რომელ პატიოსნებაზე მელაპარაკები, აქედან ხო წამაბრძანე ლიზას ფეხქვეშ უნდა გაგებოდი არაა? მიდი გაეგე, ეხლაც გაეგე ბოლო ხმაზე ღრიალებდა, რომელ პატიოსნებაზე მჯელაპარაკები ქალბატონს ორი შვილიც ყოლებია, შენ კიდევ მის უდანაშაულობაზე მელაპარაკებ. და კახპა შვილი გყავს გაიგე ეს დედამოტ@ნული და შეუშვი ამ თავში, იღრიალა და ხელი საფეთქელთან მიადო. ჯერ ხო ისტერიკები მოგიწყო და აქეთ გადანაშაულებდათ ყველას, და მერე გამოსავალი ვეღაარ ნახა, მთელი მისი საყვარლები ერთად შეკრებილი რომ დაინახა და ვერ გაერკვა რაღა ეთქვა გოგო თურმე ცუდად გახდა, სასაცილოები ხართ, გადაიხარხა და ფეხი იქვე მდგომ მაგიდას დაარტყაა, ოთახში მხოლოდ მისი ღიალი და ლეწვის ხმა ისმოდა.
- არ გაბედი იმ კახპის სანახავად წასვლა თორემ ყვლაფერს დაგამხობ თავზე, დავივიწყებ რომ დედაჩემი ხარ და მოგკლავ ჩემი ხელით, იცოდე მამჩემის და ჩემიძმის გვერდძე დაგაწვენ საფლავს გაგითხრი, არ გაბეო რომ გადამაბიჯო.
- წავალ და ყველაფერსაც გავაკეთებ იმისთვის რომ დავეხმარო, ნეტავ იმ დღით ლიზა კი არაა შენ გამეგდე სახლიდან.
- არ გამაგიჟო ეკაა თორეე ყველას სათითაოდ დაგხოცავთ.
- რატომ შენ არ მოკვდი იმ საბედისწერო დღეს, რატომ შენ არ იყავი ლევანის ადგილას. მერჩივნა მკვდარი მენახე და არ მენახა საკუთარი დის სახელი როგორ მოკალი შენს ცხოვრებაში, მეზიზღები შვილო, დანანებით და ზიზღნარევი ხმით ამოილაპარაკა და იქვე ჩაიკეცა.
- ეკააა შენი ეხლა გახდი ანგელოზი? სიცილით შეეკითხა და მის წინ და ჩაიმუხლა. შენ არიყავი რო უყვიროდი ჩემთის მოკვდიო? რატომ არ გაეკიდე არ მოძებნე, მაშინთვე? იცი რატომ მე გეტყვი შენ თუ არ იცი არჩევანი გააკეთე მაშინ მე ამიერჩიე და ჩემი სიტყვა, ასე არაა ? რამე მეშლებაა? როგორც ვიცი არა, ხოდაა ბოლომდე ჩემს სიტყვას მიყვებით.ახლა კიდე მორჩი გლოვას და საჭმელი მაჭამე. ბოლო სიტყვები ისე ჩაილაპარაკა თიტქოს და არაფერი მომხდარა. ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ეკა რომ გიჟივით წამოხტა და მკლავებში ჩააფრინდა.
-შენ სუფთა არაკაცი ხარ, ჩემიშვილი კი არა ნაგვის ტომარა ხარ რომელიც თურმე წლებია სახლში მიდევ და ყარს და ვერ ვხვდებოდი ყველაფერს ვყრიდი იმის გარდა ვინ უნდა გადამეგდო . გაეთრიე სახლიდან, აქედან მოშრდი სანამ მოგკლაა. არანორმალურო ფსიქოპატო. როცა მინდა მაშინ წავალ და ვნახავ ლიზას შენ ამას ვერ გადამიწყვეტ. მკაცრად უთხრაა.
- ასე არაა, ვერ გადაგიწყვეტ ხო სიცილით ჩაილაპარაკა. ძალიან კარგი, მკლავში წვდა ნიკოლოზი დაა ძალით გაათრია გარეთ.
- გამიშვი ნიკაა რას აკეთე, რამ გაგაჟა ასეთი არაკაცი და აარა ადამიანი როდის გახდი.
- უეცრად ვიღაცა წვა ნიკას და ქალი ხელიდან გამოსტაცა.
- მცხვენი რომ მამაჩემი გქვია, მცხვენიაა, ზიზღით უთხრა ბიჭმა, და ქალს ძლიერად ჩაკიდა ხელი რომ არ დაცემულიყო და ისევ ისევ გააგრძელა გამაფრთხილებდლად საუბარი აღარ გაბედი და ბებიაჩემს ხელი არ დაკარო,არ გაბედო, რომ კიდევ მოხვიდე ჩვენთან, სახლში რომ დავბრუნდებით აქ არ დამხვდე თორემ დას გეფიცები და ლიზის თავს ვფიცავარ იცოდეე ციხში ამოგალპობ, ისეთ რამეს გაგიკეთებ. გახოსვდეს მე მამჩემის შვილი ვარ, მე შენი შვილი ვარ და ამის გამკეთებელი ვარ ჩემს ოჯახს აღა შეხო ბებიას დედას ჩემს დას და მამიდაჩმს , განსაკუთრებული ყურადღება ,,მამიდაჩმზე" გააკეთ ქალს ხელი მოკიდა დააა მანქანისკენ წაიყვანა.
- პატარა ვარ ბებია მაგრამ, საკმარისად დიდი რომ დაგიცვათ. როცა გინდა ლიზას მაშინ ნახავ, არ გაბედო რომ მამაჩემს დაუჯერო, თბილად უთხრა ქალს და გულში ჩაიკრა.
- მათ ყურთასმენას კი ისევ წყვდებოდა ნიკოლოზის გახელებული ყვირილი, მაგრამ ყურადღებაც კი არა მიუქცევია.
-შენ ხარ ჩემი იმედი თომა შენ, ეს უთხრა და საზურგეს მიეყრდნო თვალები ძლიერად დააჭირა ერთიმეორეს თითქოს ცდილობდა, რომ წუთისწინ მომხდარი ამოშალა გონებიდან.

დემეტრემ პალატა დატოვა და კორიდორში გავიდა, უამრავი კითხვა უტრიალებდა თავში, არიცოდა რომლით დაეწყო. რა უფრო აინტერესებდა, პალატის კარი გამოხურა და ხელი თავზე ნერვიულად გადასივა და ერთი შეიკურთხა, ჯანდაბა ამის დედაც რაა, სად ვარ რახდებაა რა.
- რახდება თქვი როგორაა ლიზი შეეკითხა მათე.
- დემტრე გაშტერებული ერთ ადგილს მიშტრებოდა და არ იცოდა რა უნდა ეთქვა.
- ბიჭო თქვი რააა ამოგვეწურა მოთმინების ფიალაა ისევ მათე ჩაეკითხა ხმის ამოღებას რომ არ აპირებდა.
- კაი ბიჭო რაიყო აცადეთ ამოისუნთქოს მოვიდეს აზრზეე. გაიზროს რახდება მის თავს. მოდი დაჯექი, სკამზე მიუთითა კაკი, დაჯექი ბიჭო და ნელ-ნელა მოყევი ყველაფერი.
-დემეტრე სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგოო. რამოდენიმე ხანი ხმას არ იღებდა ბიჭებიც ვეღარაფერს ეკითხებოდნენ და ერთმანეთს თვალებით ელაპარაკებოდნენ.ბოლოს ლოდინით რომ დაიღალნენ თემომ ლექსოს ანიშნა, მიდი კითხეო.
- დემე ბიჭო ვიცით რომ ძალიან არეული ხარ მაგრამ ჩვენ მთალდ ავირიეთ რა და გვითხარი რამე, ეს ზურაც არაფერს ამბობს ხო იცი როგორი ტიპიცაა. თვალებით კორიდორის მეორე მხარეს მჯომ ზურას გახედა და ლაპარაკი გააგრძელა, რაც საჭიროა ლიზა იტყვისო, ის ექიმიც არაფერს ამბობს, ეგ უფრო ნერვებს მიშლის, გიორგია თუ ვიღაცა უნდა დაიჭირო და თავისი მაკრატლით აჩეხო, გამწარებული კიდე აპირებდა საუბრის გაგრძელებას ბიჭებმა თვალებ რო დაუბრიალეს გეყოფა შენ ნუღარ უმატებ და აგულიანებო.
-კარგით დამშვიდდით საუბარში დემეტრე ჩაერთო ყველაფერს გეტყვით რაც ვიცი და რასაც მივხვდი დაა დანარჩენს მერე გავრკვევ იმ ექიმთან, გაზიღიანებულმა ჩაილაპარაკა ექიმის გახსენებაზე, გაახსენდა როგორ ეხუტებოდა ლიზის, მერე როგორ ეჭირა მის ხელი და არ შორდებოდა გვერდიდან. წამოდით კაფეში ჩავიდეთ ყავა დავლიო რომ ცოტა გამოვფხილზდე, წუხელის გავათენე მეგონა გაიღვიძებდა და არ მინდოდა ჩაძინებული დავხედროდი.
ბიჭები საავადმყოფოს გგვერდით კაფეში შევიდნენ ყავა და ცოტაოდენი წასახემსებელი შეუკვეთეს და მაგიდას მიუსხდნენ. დემეტრემ ღრმად ამოიხოდრა და საუბარი დაიწყო.
-მოკლედ თავიდან დავიწყებ რამე რომ არ აგერიოთ და გაურკვევლი არ დაგრჩეთ. იმ ნაბოზვარმა ლანამ რაღ ვიდეო რომ მანახა და დამაწრმუნდა რომ ლიზა იყო ხო ვიჩხუბეთ, მერე შევრიგდით რა, შევრიგდით რაა მოვკიდე ხელი და წავიყვანე. ვსოო ცოლად მომყავხართქო გპატიობ ყველაფერს მეთქი თავიდან დავიწოთ თქო და ათასი სირობა. ხოდა იმ ღამით მოხდა მოსახდენი, ლიზიმ მხოლოდ იმიტომ დაწვა იმ ღამით ჩემთან, რომ დაემტკიცებინა მისთვის პირველი ვიყავი, ჭკუაზე არ ვიყავი რომ ლიზასთან ცხოვრებას ვიწყებდი, დილით კი გოგო ვერ ვიპოვნე გაქრა უბრალოდ და მხოლოდ წერილი დატოვა..... მერე თქვენც იცით იმ ნაბოზვარმა ლანამ მსგავსი ვიდეობი უამრავი დაუმონტაჟა ოჯახთან გაგზავნა და სახლიდან გააგდეს. ცოტახანს აქ ყოფილა დედა ანასთან ვარძიაში ფეხმძიმედ ყოფილაა ჩემგან, ეს გიორგი მაგის მეგობარია ადრეც მეგობრობეა, მერე ზურასთან წასულა იმან წაიყვანა რა, ის დაეხმარა განათლება რომ მიეღო მის დაავადებას რაც შეეხებაა, გულიიიი... დანანებით ჩაილაპარაკა. გულის გადანერგა ჭირდება, ნერვიულობის სტრესი და ათასი დედამოთ@ნული ფაქტების გამო დაუავადდა. არშეიძლებოდა მშობიარობა და მაგან ვაფშე დედამოუტ#ნა და მიიყვანა ამ მდგომარეობამდე.
- ბიჭები პირდაღებულები უსმენდნენ დემეტრეს და ცდიობდნენ სიტვაციის სირთულის გაანალიზებას..
- კარგი ეხლა წავალ ლიზისთან ავალ რომ საღამოს მინდა სასტუმროში წავიდე მოვწესრიგდე ბავშვებიც დღეს უნდა ჩამეოყვანათ, დილით ლიზი თბილისში გადაყავთ და ბავშებს მე წავიყვან ლიზის ამ საკითხზეც უნდა დაველაპარაკო
@@@
-გიორგიი მზად ვარ რომ ყველანაირი ანალიზი ჩავიტარო და თუ დონორად გამოვდგები მზად ვარ, იქნებ ეს ცოდვა ასე მაინც გამოვისყიდო, იქნებ რამე ეშველოს ჩემს შვილს, ის საუკეთესო დედაა მინდა რომ შვილებთან ის მაიანც იყოს ბედნიერი ოღონდ ძალიან გთხოვ ლიზამარ მინდა გაიგოს ამის შესახებ, და არც თომამ ეს ამბავი მინდა მხოლოდ ჩვენს შორის დარჩეს.
-თქვენი გადასაწყვეტია ქალბატონო ეკაა უბრალოდ კარგად უნდა დაფიქრდეთ.
-არაფერია შვილო დასაფიქრებელი, თუ უფალი მომცემს საშვალებას რომ ცოდვა გამოვისყიდო იქნებ ამაში მაინც გამოვდგე დაა დავეხმარო ჩემს ლიზის.
- როგორც იტყვით დღესვე შეგვიძლია დავიწყოთ საჭირო ანალიზების გაკეთება, დასაკარგი დრო ნამდვილად არ გვაქვს. რადგან გვინდა რომ არავინ გაიგოს ეს ამავი იქნებ საღამოს დავიწყოთ ყველფერი, თქვენც თომას გარეშე მობრძნადით და მეც დემეტრეს როგორმე გავუშვებ სახლში.

-დემეტრემ კარები შეაღო დაა პალატაში შევიდა, ლიზის არ ეძინაა ფანჯრისკენ გადაბრუნებულიყო და ჰორიზონტს გაჰყურებდა. დემეტრე კარებში გაჩერდა და ლიზის უყურებდა.
- პალატაში ყოველთვის მარტო ვიყავი ხოლმე. ლიზიმ უეცრად საუბარი დაიწყი, დემტრე უცბად შეაკრთო ლიზის ხმას არ ელოდა ეგონა რომ მისი შესვლა ვერც კი შენიშნავდა 8 წელიი მარტო ვიყავი, ზურას სალოს და გიორგის გარდა არავინ არ მყავდა და რაღათქმაუნდა ჩემიი ორი ანგელოზი, ელენე და ერეკლე, მხოლოდ ერეკლეს და ელენეს გამო ვიბრძოდი არ მი ერნდა ყველაფერთან ერთად უდედოდაც ყოფილიყვნენ. შენ არ გადანაშაულებ მათუმამოდ გაზრდაში, ეს ჩემიბრალია ერთხელ წასულმა ვერ შევძელი რომ უკან დავბრუნებულიყავი და ის მეთქვა რაც უნდა გცოდნოდა.
- ლიზი გთხოვ არ გინდაა, ისედაც უკანასკენლ ნაბიჭვრად ვგრძნობ თვავს ჩემს გამო დაგემართა ყველაფერი.
- გაჩუმდი და საუბარი დამაცადე, შუაზე გააწყვეტინა სათქმელი დემეტრეს და საუბარი გააგრძელა, ერთადერთი რაშიც დამნაშავე ხარ ისაა რომ არ მენდე, მე კი იმაში ვარ დამნაშავე რომ ეს უნდოლობა ვერ გაპატიე და წავედი. მაგრამ იმაში რომ ოჯახმა გამომაგდო შენ არ ხარ დამანაშავე მიუხედავდ იმისა რომ შეგეძლო სიმრთლე გეთქვა.. ვიცი რომ ყველაფერი იცოდი, შეიძლება წასული ვიყავი მაგრამ ყველაფერი ვიცოდი რაც მაინტერესებდაა, საკუთარ სახლში რომ ვერ გავატარე ეს დრო, ამაში მხოლოდ ჩემი ოჯახია დამანშავე, არც ისინი არ მენდნენ და დიდად არც მათთან მიმართლებია თავი...არც შენთან არ ვიმართლებ თავს ბავშვებთან დაკავშირებით, რაც მთავარია ისინი გიცნობენ და როდესაც მე არ ვიქნები იმედია მიხედავ მათ.
- არ გაბედო და ეგ ართქვა არ იქნები არ არსებობს, წამეონთო გაცეცხლებული,- ყველაფერი კარგად იქნება ბევრი გვაქვს გასარკვევი მაგრამ გავარკვევთ, ყველაფერს დავალაგებთ გპირდები ამჯერად ერტად ვიქნებით.
- უნდობლობა ყველაფერს კლავს.იმას რაც იყო და იმასაც კი რაც უნდა ყოფილიყო.
- მე ბოლომდე გენდობი, და შენც დაგიბრუნებ იმ ნდობას რაც დაგიკარგე. ეს უთხრა და გვერდით მიწვაა. თმებზე ეფრებოდა და ასე ჩაეძინა ლიზას დემეტრეზე მიხუტებულს.
გამოღვიძებულმა დემეტრებ ვეღარ დაინახა აქეთ-იქით დაუწყო თვალიერება რომ ვერ დაინახა გულში რაღაცა ჩაწყა და თავისთვის ჩუმად ჩაილაპარაკა.
-ვეღარ გამიგია რა მელანდება და რა რეალობა რმერთო გამარკვიე რაა. სახეზე ხელები მოისვა და ცრემლები მოიწმინდა.
- რეალური ვიყავი რეალური, საპირფარეშოს კარები გააღო და გამოვიდა ხლების მშრალებით დემტრე.
- ლიზას გულის სიღრმეში გაუხარდა დემეტრეს იქ დანახვა მაგრამ არ შეიმჩნია და უკმეხად დაუწყო საუბარი.
- ვისურვებდი რომ მომლანდებოდი. საერთოდ არ მახარებს შენი აქ ყოფნაა. და ძალიან გთხოვ მიბრძანდი.კარებისკენ მიუთითა ხელით.
- ისედაც მივდიოდი საყვარელოო. შენ რომც არ გეთქვა ,თვალი ჩაუკრა მიუხალოვდა და მის ტუჩებს ისე დაეწაფა ლიზამ აზრზე მოსვლაც კი ვერ მოასწრო, გაუაზრებლად თავადაც აყვა კოცნაში ბოლოს როდესაც ორივემ უჰაერობა იგრძვნეს ძლისვ მოსწყდნენ ერთმანეთის ტუჩებსს, დემეტრემ მოგების ნიშნად ისევ ჩუკრა თვალი,და ენის წვერით ტუჩები დაისველა, აგიჟებდა ლიზის დემეტრეს ეს ჟესტი მაგრამ ყვლანაირად ეცადა ვნება დაემალაა რომ დემეტრეს არ დაენახა, ამის არც სურვილი ქონდა და არც ძალა.
- ცოტახნთ მივდივარ პატარა მალე დავბდუნდები. კარებში მისულმა კიდევ ერთხელ გახედა ლიზის და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნაა და ჩაიცინა.
- ლიზი ფიქრებში იყო წასული კარების ხმა რომ გაიგონა და ისე რომ არც გადმობრუნებულა, უკმეხადა დაუძახა,
- ხო გითხარი წადითქოო რაღატო მობრუნდი.
-ვინ გააცილე ქალბატონოო ლიზაა რა საინტერესო რომელიმე შენი ვითომდა მეგობარი ხომ არ იყომოსული? სარკაზმით ჩაილაპარაკაა მამაკაცმა ცივი და უხეში ბარიტონით.