დაძაბული იჯდა მანქანაში ლაშა, მოწოლილ ბრაზს, ბოღმას და მრისხანებას წინააღმდეგობას ვეღარ უწევდა და ხელები მომუშტა მთელი ძალით რომ როგორმე ჩაეხშო ეს ყველაფერი საკუთარ თავში, მაგრამ ვერ შეძლო... გაბრაზებულმა დაუყვირა თორნიკეს
-თოკა გააჩერე-მან მაშინვე გადააყენა მანქანა და გააჩერა, ლაშა გადავიდა სწრაფად და მთელი ძალით მიაჯახუნა კარი, რაზეც მოულოდნელობისაგან სამივე შეხტა, ლაშამ სიგარეტის კოლოფი ამოიღო ჯიბიდან და ათრთოლებული თითებით ერთი ღერი მოაძვრინა, ნერვიულად მოუკიდა. ნათია ნერვიულობისგან თითებს იმტვრევდა, მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით ეწინააღმდეგებოდა მაგრამ მაინც გადმოსცვივდა, კარგა ხნის ფიქრის მერე მანქანიდან გადავიდა და შორი-ახლოს მდგარ ლაშას მიუახლოვდა ზურგიდან
-ლაშა-ამოთქვა და ხმა ჩაუწყდა
-ახლა არა-დაუღრინა ლაშამ და მესამე ღერს მოუკიდა ათრთოლებული თითებით
-მასთან მხოლოდ სალაპარაკოდ მივდიოდი
-ნათია ახლა არათქო-ლაშა მისკენ მიტრიალდა და თვალებში ჩააცქერდა ნათიას ეომელასაც უმალ ცრემლები გადმოსცვივდა -მანქანაში
ჩაჯექი-გაისმა მისი ბრაზნარევი ხმა
-ლაშა გთხოვ ახსნის უფლება მომეცი-ნათიამ თვალი აარიდა მის მრისხანე მზერას და სივრცეს გაუშტერა თვალი
-ხვდები რა მოხდებოდა რომარ მომესწრო?-ლაშა ნათიას მიუახლოვდა და ყურთან ახლოს დაუყვირა ნათია შეხტა შიშისგან -ხვდები რა მოხდებოდა? გგონია გამოგიშვებდა? საერათოდ რაზე ფიქრობდი?-ლაშა ხმას ვეღარ აკონტროლებდა
-მხოლოდ უნდა გველაპარაკა-ახედა ნათიამ და ხმა ჩაუწყდა მისი სახის შემხედვარეს
-გგონია შენთან მხოლოდ ლაპარაკი დააკმაყოფილებდა? გგონია შენზე ძალას
არ იხმარდ...-ლაშას ხმ ჩაუწყდა-ამის დედაც-დაიყვირა გაცოფებულმა -ნათია რაზე ფიქრობდი საერთოდ?-ლაშა თვალებში ჩააცქერდა, ნათიამ ხმის ამოღება ვერ გაბედა -შენი ნებით მიდიოდი იმ კაცთან სახლში რომელმაც რამდენიმე დღისწინ შენი ძალით წაყვნა სცადა-ყვიროდა ლაშა
-ჯანდაბა-მია გაბრაზდა როცა მის სმენას ლაშას ყვირილი მისწვდა და ღვედი შეიხსნა რომ გადასულიყო, მაგრამ თორნიმემ მაჯაში ხელი წაავლო
-შეეშვი-მიამ ჯერ მის ხელს დახედა რომელიც სწრაფად გაუშვა თორნიკემ და მერე მის თვალებს, რომელიც უმალ აარიდა თორნიკემ და საქარე მინას გაუშტერა, მიამ რატომღაც დაუჯერა და მანქანაში დარჩა
-ლაშა გთხოვ ახსნის უფლება მომეცი-ნათიამ სცადა აეხსნა მიზეზი თუ რატომ მივიდა იქ
-ამიხსნა? გგონია ამ შენ სულელურ ქცევას ახსნა აქვს? -გაბრაზებულმა ლაშამ ზურგი აქცია ნათიას და შუბლი მოისრისა აკანკალებული ხელით, თითქოს ცდილობდა როგორმე თავი დაემშვიდებინა
-ნიცას გამო მივედი იქ
-სხვაგან ვერ შეხვდებოდი?-შეტრიალდა ნათიასკენ და მშვიდად კითხა
-არ მიფიქრია მაგდენი, გეფიცები არ მიფიქრია რომ შეიძლება სხვა რამ მიზანი ქონდა სანდროს
-ნათია იცი რაა? იქნებ გინდა მასთან დაბრუნება? იქნებ გინდა მასთან ყოფნა და მე გიშლი
ხელს?-ლაშა ნათიას წინ დადგა და დაასრულა თუარა სიტყვა სახეალეწილმა გოგონამ წამში სახეში გაარტყა, ერთმანეთს ამღვრეული თვალებით მიაჩერდნენ, სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა
-მასთან დაბრუნება არ მინდა, მასთან ყოფნაც არ მინდა იმიტომ, რომ შენ შემიყვარდი
გასაგებია?- ნათიამ დაუყვირა და ზურგი აქცია ჯერ ისევ შოკურ მდგომარეობაში მყოფ ლაშას რომელიც ვერ იაზრებდა ჯერ კიდევ მომხდარს და ნათიას ნათქვამ სიტყვებს, როცა აზრზე მოვიდა გაეკიდა მიმავალ გოგონას, მკლავში ხელი წაავლო და თავისკენ მოატრიალა
-გთხოვ გაიმეორე რაც მითხარი-ისეთი ბედნიერი და გაბრწყინებული სახე ქონდა რომ ნათიას გაეღიმა
-შემეშვი-ხელი გააშვებინა და ზურგი აქცია
-აბა რატომ მიხვედი იმ სახლში?- ლაშას ეჭვები მაინც აწამებდა
-შენი აზრით?-ნათია გაბრაზდა და ლაშასკენ შეტრიალდა
-ნათია ნუ მაგიჟებ, გინდა რომ ჭკუიდა გადამიყვანო?
-ნიცას გამო მივედი, გასაგებია? ორი დღეა ნიცას, გეგას და ლალის გათიშული აქვთ ტელეფინები, წარმოდგენა არ მაქვს სადაა ნიცა და როგორაა
-მე რამდენჯერ დაგირეკე! რამდენჯერ გკითხე რამე ხომარ ხდებათქო და შენ რას
მპასუხობდი?! -ხელახლა აფეთქდა ლაშა -მპასუხობდი არაო! -უყვირა მწყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-არ მინდოდა რომ თავს მომეხვია ჩემი პრობლემები, გასაგებია?
-ამიტომ წახვედი ქმართნ მოსალაპარაკებლად?
-სწორედ! დღეს მიპასუხა მხოლოდ მაგ ნაბიჭვარ.ა
-და გითხრა მოდი ვილაპარაკოთო? -ლაშას თან ეცინებოდა თან ბრაზდებოდა
-მითხრა თუარ მივიდოდი ნიცას კარგახანს ვერ ვნახავდი, მითხრა ვეტყვი რომ სხვა კაცის გამო მიატოვეო-ნათიას ყელში გაეჩხირა სიტყვები
-და იმის მაგივრად დახმარება ჩემთვის გეთხოვა, სანდროს მოთხოვნების შესრულება გადაწყვიტე?
-ლაშა შენ ცოლო გყავს და შვილი! მგონი გავიწყდება!-ნათია გააღიზიანა ლაშა ირონიამ -როცა რამე გამიჭირდება ყოველთვის შენ ვერ დაგიძახებ
-მართლა? აბა რას იზავ? წახვალ და სანდროსთან გამართავ მოლაპარაკებებს?
-ლაშა გეყოფა ეს ცინიკური ლაპარაკი
-მე ხომ გაგაფრთხილე ჩემს გარეშე არაფერი მოიმოქმედოთქო?
-ლაშა შენ ოჯახი გყავს, არ შემიძლია ასე მოქცევა გასაგებია?
-ცოლს ვეყრები გასაგებია?-უყვირა ლაშამ -შენი ნაბიჭვარ. ქმრისგან განსხვავებით ხელი მომიწერა გაყრის საბუთებზე და სამ კვირაში ყველაფერი დასრულდება -უთხრა მკაცრი ტოონით, ნათია გაოცებული მიაჩერდა ლაშას
-ჩემსგამო მოატოვე ისინი?-ცსხვირი აეწვა და ცრემლები გადმოსცვივდა -მიატოვე ისინი-ლაშას ზურგი აქცია და ატირებულმა ჩქარი ნაბიჯებით დაიწყო სიარული
-არ მიმიტოვებია გასაგებია?-იყვირა ლაშამ
-მიატოვე-ნათია არ მიტრიალდა ისე უყვირა
-მე შენ სირ. ქმარს არ ვგავარ გასაგებია?-ლაშა ნათიას გაეკიდა და წინ გადაუდგა -მე მათ არასოდეს მივატოვებ, გიორგის კი ისეთივე მამობას გავუწევ როგორც აქამდე
-ნამდვილად?-ნათიამ ახედ ლაშას
-ნამდვილად-დარწმუნებით უთხრა -მიზეზი შენ არ ხარ! მიზეზი მე და ანა ვართ განქორწინების, იმიტომ რომ ერთმანეთი არ გვიყვარს გასაგებია?- ნათიამ თავი დაუქნია ლაშამ მისი სახე ხელებში მოიქცია და შუბლზე აკოცა.
-შერიგდნენ მგონი-მიას ხმამ დაარღვია მანქანაში გამეფებული სიჩუმე
-ასეა-მიას შეანათა აციმციმებული თვალები თორნიკემ. ლაშა და ნათია მანქანში ჩასხდნენ
-წავედით?-თორნიკემ სარკიდან გახედა მეგობარს
-წავედით, ხო მართლა ნათია გაიცანი მია ჩემი დაიკო და ჩემი მომავალი სიძე თოკა -თქვა ღიმილით და ყველამ მიას შეხედა
-ლაშა იცოდე მოგკლავ-დაემიქრა მია ძმას, თორნიკემ მის გახედა და გაზს მიაჭირა. კარგახნის სირულის მერე მუსიკა ჩართო თორნიკემ, რადგან მიხვდა რომ ლაშამ და ნათიამ დაალაგეს ურთიერთობა
-რა იდიოტობებს უსმენ?-მიამ შეხედა თორნიკეს
-ჩემი მანქანაა და რასაც მინდა იმას მოვუსმენ
-გამორთე-ფაქტიურად უბრძანა, რის გამოც თორნიკემ ხმას აუწია, მიამ დაუწია, თორნიკემ ისევ აუწია რასაც მოყვა ის რომ მიამ დისკი გამოიღო,
გადაღუნა და ცხვირწინ აუფრიალა
-ჭკვიანად იყავი თორემ გადაქსვავ
მანქანიდან- დაემუქრა თორნიკე, რომელმაც დისკი ააცალა თითებიდან და მოისროლა ტრასაზე
-შენი ჯართით თუარ ვივლი არც არაფერი დამკლდება -გაეცინა მიას, იცოდა თორნიკეს სუსტი წერტი მისი მანქანა იყო
-ამას ჩემს მანქანაზე ამბობ?-გაცეცხლადა ის
-სწორედ ამ ჯართზე, შენ რომ მანქანას ეძახი
-რომ ჩაგაგდებ ამ ჯართიდან მერე ნახავ
-გააჩერე!-ისე დაიყვირა მიმ მოულოდნელად რომ დაფეთებულმა თორნიმემ მუხრუჭს დააჭირა იმ წამსვე, რასაც მანქანის გაცურება მოყვა ტრასაზე, მიამ მანქანიდან გადავიდა კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა წინ
-ცოტა ნელა -თავი გაყო ფანჯრიდან თორნიკემ და დაუყვირა სწრაფად მიმავალ გოგონას
-მიდი მიხედე-ლაშამ თორნიკეს მხარზე მიარტყა ხელი -ხოიცი რა არანორმალურია, მოიყვანე და ჩატენე, თორემ ეგ მანქანში აღარ ჩაგიჯდება-უთხარ სიცილით, თორნიკემ გადააყენა მანქანა და გადავიდა
-რახდება ამთ შორის?-ეცინებოდა მათ სულელურ ჩხუბზე ნათიას
-თავად რომ გაერკვევიან მერე ჩვენც გავიგებთ-ლაშამ მხრები აიჩეჩა.
-ძალიან მაინტერესებს რამდენხანს ივლი მაგ თხუთმეტ სანტიმეტრიანი ქუსლებით -შორიახლოს მისდევდა თორნიკე მიას
-თორმეტი-შეუსწორა და ნაბიჯს მოუჩქარა
-უკაცრავად-თორნიკეს გაეცინა
-ნუ მომყვები
-ვინმემ რომ მოგიტაცოს არ გეშინია?
-კარგი ბიჭი თუ იქნა თავად გავეკოდები-მიამ თორნიკესკენ შეტრიალდა და მის სახეს დააკვირდა
-გნახავ როგორ გაეკიდები-სახე აელეწა უმალ თორნიკეს, მიას მიუახლოვდა და მოულოდნელად მხარზე გადაიკიდა აკივლებული გოგონა
-დამსვი იდიოტო არანორმალურო, გაგიჟდი?-ხელებს ურტყავდა ზურგზე-ჩემი ძმაა აქ
-ნებართვა მაქვს-მიახალა გაგიჟებულ მიას, მანქანაში ჩატენა კარი დაუკეტა და საჭეს მიუჯდა
-ორივე ერთნაირი ავადმყოფები ხართ-დაუღრინა მიამ სიცილისგან გადაბჟირებულ მეგობრებს
-ღვედი გაიკეთე-შეხედა მკაცრად თორნიკემ მიას
-არა
-დაგვაჯარიმებენ
- მაინც შენი გადასახდელი იქნება-მხრები აიჩეჩა მიამ
-თორნიმკე დარწმუნებული ხარ რომ ეს გოგო გინდა ოჯახში? არა მე კი მაწყობს რომ გაგატანო, მაგრამ მეცოდები-ლაშას ეცინებოდა
-ხო აბა ამას რა გუძლებს
-ჯობია ვინმე ნორმალური და ნაზი იპოვი
-მესმის იდიოტებო-დაუყვირა მიამ. მთელი გზა მიას წვალებაში დაიყვანეს ძმაკაცებმა, ნათის კი რამდენიმე საათით მოწყდა ყოფოთ ლრობლემებს და თავი სასიამოვმო ჯადოსნურ ზღაპარში ეგონა.
-ღმერთო ჩემო-იყვირა მიამ როცა თორნიკემ თავისი სოფლის გზაზე გადაუხვია
-იცანი?-თორნიკემ მიას მიანათა აციმციმებული თვალები
-რათქმაუნდა-მიამაც შეხეხა გაბრწყინებული თვალებით ბიჭს -გააჩერე გააჩერე-უთხრა აღელვებულმა და გაჩერდა თუარა თორნიკეს ემ ხუთი, მია გადავიდა და გახარებული დატრიალდა, ყველანი გადავიდნენ მანქანიდან -სუნიც კი მახსოვს-ღრმად შეისუნთქა მთის სოფლის ცივი ჰაერი, შემდეგ კი მინდორში შევიდა რომელიც სხვადასხვა ყვავილებით იყო
გადაპენტილი -ღმერთო როგორ მომნატრებია აქაურობა -მიას ცრემლები მოეძალა, გაახსენდა როგორ უხაროდათ მას და ლაშას როცა თორნიკეს მშობლებს აქ მოყავდათ ხოლმე სამივე, როგორ თამაშობდნენ, დარბოდნენ, როგორ აწვალებდნენ, წყაროს ცივი წყლით როგორ წუწავდნენ და ატირებული რომ გარბოდა ხოლმე მაიასთან, რომელიც შვილს და ლაშას იმით სჯიდა რომ იმ დღეს მარტო მია მიირთმევდა ხოლმე ტკბილეულს.
-რამდენი წელია აქ აღარ ვყოფილვართ სამივე ერთად-თორნიკე მის გვერდით დადგა და დამავალ მზერს გაუშტერაბთვალი რომელიც უკვე მთის კალთას ეფარებოდა
-ზუსტად ათი წელია-მიამ რაღაც უცნაური ტკივილით ამოთქვა ეს სიტყვები -თითქოს იმ დღის მერე ბავშვობა დასრულდა...
-იმ დღეს რომ არ მეწყენინებინა შენთვის იქნებ ახლა ყველაგერი სხვაგვარად ყოფილოყო? -მიამ თორნიკეს შეხედა რომელიც მის გვერდით იდგა
-ახლა აზრი არ აქვს წარსულის შეცდომებზე ლაპარაკს და ფიქრს, ეს მეტ ტკივილს მოგვაყენებს ახლა, ვიდრე მაშინ მოგვაყენა
-ასე მგონია რომ მე თავად გაგიშვი ხელი
-მაშინ მე თხუთმეტის ვიყავი შენ ოცდაორის... სხვადასხვა სამყაროში ვცხოვრობდით
-და ახლა?-მათი მზერა ერთმანეთს შეეფეთა
-ახლა არვიცი-გულწრფელად უთხრა
-მია მხოლოდ ერთ კითხვაზე მიპასუხე
-არმინდა-მია ვერ უძლებადა მის ამ მზერას, ამ გამოხედვას, ამ თემაზე ლაპარაკს, მაგრამ თორნიკემ მაჯაში წაავლო ხელი და წასვლის ნება არ მისცა
-სხვა გიყვარს? ვინმე? ანუ არსებობს ვინც შენი გული მიისაკუთრა უკვე?-თორნიკეს ხმაში შიში.და ტკივილი იგრძნობოდა მიამ ახედა და ცრემლები მოაწვა -გთხოვ უნდა ვიცოდე-თორნიკე ძალიან დაღალა ამ გაურკვევლობამ -ან იქნებ ისევ ვახოზე ფიქრობ?-დაუსვა ის კითხვა რომელიც მთი ეს დრო სულს უწამლავდა
-თორნიკე-მია მიხვდა რომ ძალიან ტანჯავდა თავის სიჩუმით მას -მე ცარიელი ვარ გესმის? ჩემი სულიც, გულიც და გონებაც ცარიელია, არავითარი ემოციები, არავითარი არაფერი ჩემში არ დარჩა, ამიტომ გაგირბივარ, მე... მე, იცი რომ ბავში დავკარგე... -მიას ცრემლები გადმოსცვივდა -და
და ამის მერე ასე მგონია რომ სული
მომიკვდა-მიას სიტყვებმა გული საშინლად ატკინა თორნიკეს -ამიტომ ვარ ასე ცარიელი, გესმის? სამი წელი გავიდა მას მერე მაგრამ ვერ ვახერხებ საკუთარი თავის ხელში აყვანას
-მია მხოლოდ ეს არის მიზეზი იმის რომ ასე მექცევი?
-თორნიკე არ მინდა შენი სიყვარულით ვისარგებლო და მერე ორივე იმედგაცრუებულები დავრჩეთ
-მაგრამ მე მინდა რომ ვცადოთ მია
-დრო მჭირდება რომ ამ ყველაფერს არათუ შევეგუო არამედ ვისწავლო ასე ცხოვრება
-ხოდა მომეცი უფლება რომ გვერდში დაგიდგე და დაგეხმარო
-არა, ასე არ შეიძლება-მია ისევ გაჯიუტდა -გესმის თუარა ეს? არ შემიძლია ასე მარტივად
-მია
-თორნიკე შენი მანქანა სადაა?-უკან მიიხედა მიამ და იყვირა გაბრაზებულმა
-შენი ძმის ნაჩალიჩარია
-ერთად მოიფიქრეთ არა?-დაუბღვირა მიამ
-რაა?-ვერ მიხვდა თორნიკე
-ჩვენი აქ დატოვება
-მია ნუ სულელობ აქედან სახლამდე ნახევარ საათზე მეტი სავალია, ამ ქუსლებით ნაღდად ვერ ივლი, თან ამ გზაზე
-დაურეკე მოეთრიოს ეგ იდიოტი და
წაგვიყვანოს- მია საშინლად ბრაზობდა ძმაზე, თორნიკემ დაურეკა მაგრამ მისი ტელეფონი გათიშული აღმოჩნდა -განზრახ გათიშა, ღმერთო რა იდიოტია
-კაი დაწყნარდი მივალთ როგორმე-თორნიკე ცდილობდა არ გასცინებოდა მიას ბრაზისგან აწითლებულ სახეზე
-შენ მიხვალ რათქმაუნდა -ბრაზობდა მია, მე რა ვქნა?
-თუ გინდა წავალ და მანქანას მოვიყვან
-რაა? აქ უნდა დამტოვო?-შეიცხადა მიამ
-აბა რა გავაკეთო ვერ გავიგე?-თორნიკე მიას მიაჩერდა
-არაფერი საერთოდ არაფერი-გაუბრაზდა მია
-რა უჟმური ხარ-გაეცინა თორნიკეს
-იცი რაა? ჯობია წახვიდე და მანქანა მოიყვანო და სახლში ისე მიმაბრძანო, ტყუილა ნერვებს მომიშლი გზაში ფეხით ბოდიალით
-კაი წავალ-თორნიკემ ფეხს აუჩქარა და მია საკმაოდ ჩამოიტოვა, თავს იმხნევებდა მია არ მეშინიაო, მერე რა დასახლება თუ შორსააო, მინდვრებია ირგვლოვ და რამ უნდა შემაშინოსო მაგრამ როგორცკი ლეკვი გამოვარდა გზაზე მიამ იმხელა შეკივლა აქეთ შეეშინდა საწყალ ლეკვს და მიიმალა მინდორში
-რა გაცინებს?-გახედა თორნიკე ს რომელიც სიცილისგან იხეოდა
-საწყალი ლეკვი მგონი დააყრუე
-ჯობია შენს ძმაკაცს დაუკავშირდე თორემ ჩემი ხელით მივახრჩობ-დაიმუქრა მია
-დამიჯდა-უთხრა სიცილით
-რატომღაც არ მჯერა-მია მიუახლოვდა და ხელი გაიწოდა -მომეცი ტელეფონი
-რაა?-თორნიკე გაოცდა
-რაც გაიგე
-უნდა გადამიმოწმო?
-ზუსტად
-შანსი არაა
-ტელეფონი
-არა
-ესეიგი ერთად მოაწყვეთ
-არათქო, ხო გითხარი
-თორნიკე იცოდე განანებთ ორივეს-დაემუქრა და წინ წავიდა, თუმცა ხუთი წუთის მერე ქვაზე ჩამოჯდა
-ვეღარ წამოვალ
-გაიხადე და ფეხშიშველი წამოდი-ესრიოზულად უთხრა
-მეკაიფები ხო?
-არა, ასე თუ დაისვენებ ყოველ ხუთ წუთში სახლში შუაღმისას მივალთ
-ხოდა თუ გეჩქარება მიბრძანდი, მე როგორც შევძლებ ისე ვივლი
-საერთოდ ვერ დადიხარ, გეჩვენება რომ დადიხარ
-რავქანა? მტკივა ფეხები
-ხელში აგიყვან-შესთავაზა თორნიკემ და მიას მიაჩერდა რომელიც ძალიან გაბრაზდა
-კიდევ რა ვინდა?-გაცაცხლდა მია
-ბევრი რამ-გამომწვევად უთხრა
-მაინც?-არ მოეშვა მია
-შენი კოცნა და...
-ზედმეტი მოგდის
-მკითხე და გიპასუხე-მხრები აიჩეჩა უცოდველი სახით
-რა თავხედი ხარ-მია ადგა და სიარული განაგრძო
-გნახავ როგორ ახვალ აღმართზე-თორნიკე იცინოდა
-რა ბოროტი ხარ-მიიხედა მისკენ და ნაბიჯი წინ წადგა რასაც მოყვა მისი ფეხის გადაბრუნება და ყვირილი -ამის დედაც-იყვირა მიამ
-მანახე-თორნიკე მოუახლოვდა და
ჩაიმუხლა -შეიძლება შეგეხო თუ ისტერიკას დაიმართებ? -მის კითხვას მიამ დუმილით უპასუხა, თორნიკემ შესაკრავი გაუხსნა და გახადა ფეხდაცმელი -მგონი ფეხი იღრძე, აქ გტკივა?-ხელი დაადო და მიამ იყვირა -ესეიგი გტკივა, აბა რა გეგმა გვაქ ვათენებთ ღამეს აქ თუ...-და მიას ჩააცქერდა ტკივილისგან აწყლიანებულ თაველბში, მია გაექცა მის დაჟინებულ მზერას და ფეხს დახედა -როგორც მივხვდი აქ ღამის გათევის იდეა არ მოგწონს-თქვა და ხელში აიტაცა მია მოულოდნელად, ისე შეეშინდა მიას რომ მთელი ძალით მოხვია კისერზე ხელები, თორნიკე დააცქერდა მის სახეს რომელიც ასე ახლოს იყო მასთან, წამით თავი დაკარგა, თვალები მის წითელ ტუჩებზე მიეყინა, კოცნის საშინელმა სურვილმა შეიპყრო, ლამის შეეხო კიდეც მაგრამ მიამ აარიდა ტუჩები და თავდაკარგული ბიჭი გონს მოვიდა, თუმცა მიას ამდაგვარი სიახლოვე ძალიან მოქმედებდა მის გამართულ ფქიქიკაზე, წნევაზე და გულის მუშაობაზე, რომელთა მაჩვენებლებიც წამში არია, სუნთქვა გაუხშირდა, გული აუჩქარდა, ტვინი აერია, მღელვარებისა და ნერვიულობისგან თითები აუთრთოლდა, ამას ემატებოდა მიას თითების მწველი შეხება მის კისერზე, რომელიც ისეთ ეფექტს ქმნიდა მის გონებაში თითქოს დაუწვა მიამ მთელი კანი თავისი გრძელი თლილი თითებით.
სახლში შევიდნენ თუარა გაოცებული ლაშა და ნათია მათ მიაჩერდნენ
-ოჰო-შეიცხადა ლაშამ -უკვე ხელში აყვანილს დაატარებ? -მიას ირონიაზე მია გაცხარდა
-შენ მოგვიწყე არა ეს ოინი? გგონია
შეგარჩენ? -თორნიკემ მია დასვა ტახტზე
-ფეხი იტკინა
-ლაშა-გაბრაზდა ნათია და მიასთან მივიდა -ძალიან გტკივა?
-არა გადმიარა თითქოს
-და ტყუილად ატარებინე ამ საწყალ ბიჭს თავი?-ლაშა არ ჩუნდებოდ რის გმოც მიას ირგვლივ არსებული ყველა რბილი თუ მსხვრევადი ნივთი მისკენ გაფრინდა.
ივახშმეს თუ არა დასაძინებლად დაწვნენ რადგან ყველა დაღლილი იყო, იმის გამო რომ პატარა სახლში მხოლოდ ერთი საძინებელი იყო, ლაშა და თორნიკე ერთად მოთავსდნენ დივანზე, მიამ და ნათიამ კი გვერდიგვერდ დაწვნენ საძინებელ ოთახში
-ნათია გეძინება?
-არა რა ხდება? ფეხი ხომარ გაწუხებს?
-დილით შეგიძლია რომ დამეხმარო რაღც საქმეში?
-კიი
-აი რძალიც ამას ქვია-გაეცინა მიას და ტელეფონის მაღვიძარა დილის ხუთზე დააყენა.
ლაშა და თორნიკემ იგრძნეს რაღაც ცივის შეხება სახეზე , ორივე შეიშმუშნა, ვერ აღიქვეს რა ხდებოდა და როცა გოგონებმა მთელი ვედრა წყაროს გაყინული წყალი დააცალეს თავზე ორივე ყვრილით წამოხტა შეშინებული, კარგახანს ვერ მოვიდნენ აზრზე, და როცა გააცნობიერეს რაც ხდებოდა ბოროტულად გაეცინათ, თუმცა გოგონებმა მოასწრეს გარეთ გაქცევა , ბიჭები გაეკიდნენ, ვერცკი გააცნობიერეს რომ გალუმპულები გაცვივდნენ სუსხში, ამაზე უფრო გაბრაზებულები მთელი მონდომებით ცდილობდნენ მოკისკისე გოგონების დაჭერას, მია ეზოს გარეთ გავარდა მაგრამ მალე დაეწია თორნიკე, მან მაჯაში წაავლო ხელი მიას რომელსაც სახლის ქოშებით ცვარიან ბალახზე ფეხი აუცურდა და თორნიკესთან ერთად მიწაზე დაეცა, ლამის გული გაუჩერდა როცა გააცნობიერა რომ თორნიკეს ყავდა მომწყვდეული მკლავებში
-მომშორდი-მიამ ხელები მიაბჯინა მკერდზე სახეალეწილ ბიჭს, რომელსაც შუნლზე ჩამოყრილი თმებიდან წყლის წვეთები ჩამოსცვივდა და მიას დაეცა სახეზე, ერთმანეთს მიაჩერდნენ ამღვრეული თვალებით, მიას სუნთქვა შეუწყდა მღელვარებისგან, გულიც გაიჩერდა, სისხლის გაეყინა ძარღვებში, ხმა ვეღარ ამოიღო, მის თავლებში ჩაიკარგა თითქოს და წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი გაუქრა, იმდენად სასიამოვნო იყო მისთვის თორნიკესთან ამგვარი სიახლოვე რომ საერთოდ გაეთიშა გონება, თორნიკე დიდხანს დაყურებდს მის თაფლისფერ გამომწვევ თვალებს, რომლებმაც მალევე აურიეს ტვინი, ამიტომ თავგზარეული მის ვნებიან ტუჩებს მიწვდა, მიამ მაშინვე ხელები მის მკერდს მიაბჯინა კვლავ, თორნიკე მის ტუჩებს მოწყდა და თვალებში ჩააცქერდა, რომელშიც მხოლოდ ჯიუტი წინააღმდეგობა დაინახა ამიტო. უხეშად წაავლო მაჯებში ხელები თავს ზემოთ დაუჭირა და კვლავ მის ტუჩებს დააცხრა, მიას წინააღმდეგობის მცდელობა ამაო გამოდგა, თორნიკემ გატოკების საშუალებაც კიარ მისცა, მალევე დაემორჩილა მოწოლილ გიჟურ ბედნიერების გრძნობას რომელმაც ელექტრო მუხტივით დაურბინა მთელს სხეულში.
ბევრი ფიქრის მერე გადაწყვიტეს ის ღამეც ამ სახლში გაეთენებინათ, თითქოს ბავშვობაში დაბრუნებას ლამობდნენ რომელიც ერთმანეთს დააკარგვინეს. თითქოს იმ დაკარგული წლების ანაზღაურებას ცდილობდნენ ამ ორი ბედნიერი დღით.
-ტუჩზე რა გჭირს?-ლაშამ მაშინ შენიშნა თორნიკეს ოდნავ დაზიანებული ტუჩი როცა საჭმელად დასხდნენ მაგიდასთან, თორნიკეს მზერა მიასკენ გაიქცა მაშინვე
-ისეთი არაფერი-თორნიკემ ლაშას შეხედა ღიმილიანი სახით, ლაშამ დას გახედა რომელიც უცნაურად დაბნეული იჯდა
-გინდა პური მოგაწოდო?-ნათიაც მიხვდა რაც ხდებოდა და სცადა მიას უხერხულობისგან დახსნა, ამ დროს ლაშას ტელეფონმა დარეკა, ლაშამდ ახედა თუარა ნომერს სახე აელეწა, სწრაფად ადგა მაგიდიდან და გარეთ გავარდა
-რახდება?-უპასუხა ანას
-სახლიდან წამოვედი-ამოიბლუკენა ატირებულმა ანამ
-რაა-გაოცდა ლაშა
-ასე გამოვიდა გამომაგდეს , ცოტნეზეც გაიგეს და...
-ამის დედაც-დაიღრინა ლაშამ
-სად ხართ?
-შენთან სახლში
-კაი მოვალ ეხლავე-უთხრა ლაშამ და გაუთიშა. სახლში შევიდა
-მე და თოკა უნდა წავიდეთ, საქმე გამომიჩნდა აუცილებელი, საღამოს დავბრუნდებით-ნათიას შეხედა რომელსაც თვალები ა
უწყლიანდა -საღამოს მოვალთ-ნათიას თავზე
აკოცა-მერე აგიხსნი ყველაფერს კაი?
-კაი-ნათიამ ახედა ლაშას, თორნიკე წამოდგა და კითხვების დასმის გარეშე გაყვა მეგობარს