თვალცრემლიანი ნათია გულში ჩაიკრა ლაშამ და დიდხანს იდგნენენ ასე ზღვისპირას, ლაშას სხეულიდან წამოსული სითბო სულს უმღვრევდა ნათიას, გული მეტად უჩუყდებოდა და ტირილს უმატებდა დამშვიდების ნაცვლად
-დამშვიდდი გთხოვ-ლაშამ მისის სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-არ შემიძლია, თავს ვერ ვერევი-ამოიბლუდუნა ნათიამ
-ნათია თავი ხელში აიყვანე
-ნიცას ჩემთან ლაპარაკიც კიარ უნდა
-უბრალოდ გაბრაზებული და ნაწყენია, ჰგონია რომ მართლა მიატოვე
-ახლა რაუნდა ვქნა? რა გავაკეთო? ბავშვის გრძნობებეზე თამაშობენ
-მიდი და წამოიყვანე
-რაა?-გაოგნდა ნათია
-რაც გაიგე, წამოიყვანე!
-ლაშა ნიცა არ გამომყვება გაბრაზებულია ჩემზე
-ნათია შენ უბრალოდ გეშინია რადიკალური ნაბიჯების გადადგმის
-მეშინია რომ არ გამომყვება-ატირდა ნათია კვლავ
-მიდი დაელაპარაკე, აუხსენი როგორც დიდს, მერე ხელი მოკიდე და წამოიყვანე, შენ დედა ხარ და ის ალქაჯი ლალი ვერ შეგაჩერებს
-ლაშა
-ნათია!-ლაშამ წარბი აწკიპა და თვალები დაუბრიალა -წავედით -ხელი ჩაკიდა და ნაცნობი სასტუმროსაკენ აიღეს გეზი. უკვე ბნელოდა ნათია სასტუმროში რომ შევიდა, მალევე გაარკვია თუ რომელ ნომერში იყვნენ ნიცა და ლალი, კარს მიადგა და მთი ძალით დაარტყა კარს ხელი
-რა ჯანდაბაა-გაისმა კარსმიღმა ლალის ბლუყუნი და კარი გააღო თუარა ნათია შევარდა -რას აკეთებ? გაგიჟდი? -უკან გაეკიდა ნათიას რომელიც ნიცას ოთახს ეძებდა, მკლავში ხელი წაავლო და თავისკენ მიატრიალა გოგონა
-ხელი გამიშვი-დაუღრინა ნათიამ და მკლავი გაითავისუფლა -ჩემი შვილის წასაყვანად მოვედი
-მართლა? აბა სცადე-დამცინავად შეხედა ლალიმ
-ვცადო?-გაეცინა ნათიას -ნიცა ჩემი შვლია, მგონი დაგავიწყდა, მაშინ წავიყვან როცა მინდა და სადაც მინდა
-შენთან წამოსვლას არ მოისურვებს-დაუსისინა ქალმა
-თავად გადაწყვეტს ამას-დაუყვირა ნათიამ და შეაღო ბოლო დარჩენილი ოთახის კარი და სასწრაფოთ ჩაკეტა შიგნიდან ლალიც რომარ შეჩხირულიყო ოთახში, ნათიას გული მოუკვდა ნიცა საწოლზე პირქვედამხობილი იწვა და ცრემლებად იღვრებოდა
-ნიცა -ამოთქვა ნათიამ შვილის სახელი და ადგილზე გაიყინა როცა მან ტირილისგან დასიებული და აწითლებული თვალებით
შეხედა
-მოხვედი-ამოთქვა ნიცამ და ცრემლები გადმოსცვივდა, ნათია მივარდა საწოლზე წამომჯდარ შვილს და გულში ჩაიკრა
-როგორ იფიქრე თუნდაც ერთი წამით რომ მიგატოვებდი? რომ დაგივიწყე? რომ აღარ მიყვარხარ? -ნათიამ მისი გადაფითრებული სახე ხელებში მოიქცია და ცისფერ უძირო თვალებში ჩააცქერდა შვილს -როგორ იფიქრე რომ მე შენზე უარი ვთქვი? იცი რა გადავიტანე ეს დღეები? შენ ლალის და გეგას ათასჯერ დაგირეკეთ მაგრამ სამივეს გათიშული გქონდათ
-ლალიმ მითხრა არ დაურეკიაო-ამოიბლუყუნა ნიცამ
-და შენც დაიჯერე-ეწყინა ნათიას -როგორ დაიჯერე? როგორ დაიჯერე რომ მე შენ დაგივიწყე? მიგატოვე?
-დედა მითხრა რომ სხვა შეგიყვარდა
-რადგან სხვა შეიძლება შეუყვარდეს ქალს შვილი აღარ უნდა უყვარდეს?- ნათია ადგა განერვიულებული -ნანამ მითხრა რომ ბათუმში წაგიყვანეს, მე არცკი გამაგებინეს როდის წამოხვედით, ათასჯერ დავრეკე, ვერავის დაგიკავშირდით ნიცა, მამაშენსაც კი დავურეკე მაგრამ არც მან მითხრა სად იყავით ზუსტად
-მე მითხრა ლალიმ რომ ნებართვა აიღო შენგან
-და შენც დაიჯერე რომ მე ასე უნახავად დაუმშვიდობებლად აქ გამოგიშვებდი?
-არვიცი-ატირდა კვლავ ნიცა
-იცი რისი გადატანა მომიხდა ეს დღეები? სანამ გიპოვიდი?
-ლაშამ მიპოვა?-ახედა ნიცამ დედას უცნაური ამღვრეული თვალებით, ნათია ადგილზე გაიყინა, გულისცემა შეუწყდა, სუნთქვა გაუჩერდა, თავში ყველაფერი აერია, არ ეგონა ასეთი რთული თი იქნებოდა ნიცასთან ლაპარაკი ლაშაზე
-კი მან გიპოვა-უპასუხა შვილს კარგახნის დუმილის მერე, ნიცას ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა
-გიყვარს?-თვალს არ აშორებდა ნიცა დედას, ნათიას ისეთი შეგრძნება ქონდა თითქოს მის სხეულს ნაწილებათ ჩეხავდნენ, სული ძალიან სტკიოდა
-კი-ამოთქვა თალებაწყლიანებულმა ნათიამ და მოწოლილ ცრემლებს ვეღარ შეეწინააღმდეგა
-რატომ მოხვედი?-ნიცამ ცრემლები შეიშრო
-იმიტომ რომ მე დედაშენი ვარ, შენ ჩემი შვილი და უფლებას არავის მივცემ დაგვაშოროს, იმიტომ რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ, იმიტომ რომ შენი ადგილი ჩემს გვერდითაა, იმიტომ რომ შენ ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ
-თუ გიყვარს მასთან წადი-ეუბნება ნიცა დედას ჩავარდნილი ხმით
-ნიცა უსამართლოდ მექცევი, გგონია წავალ? გგონია ასე მარტივია? მართლა გჯერა იმის რაც გითხრა ლალიმ? ნახე-ტელეფონი გაუწოდა -ნახე რამდენჯერ დავრეკე თითოეულ თქვენგანთან, რამდენხანს ვცდილობდი თქვენთან დაკავშირებას, შენცკი არ დამირეკე
-ჩემი და თავის ტელეფონი გეგას გაუტყდა, ლალის დამტენი გაუფუჭდა
-მართლა? რა დამთხვევა? -გაბრაზდა
ნათია -ერთხელ არ გიფიქრია დაგერეკა ჩემთვის და გეკითხა როგორ ვარ, სად ვარ, იქნებ რა მიჭირდა, რადგან ვიღაც შემიყვარდა გადაწყვიტე რომ დედა დასაჯო? უშენობით დასაჯო?
-ასე არაა
-აბა საიდან იცი რომ მე არ მჭირდები? ეს ჩემგან მოისმინე?
-დედა-ნიცა ატირდა
-ნიცა მივდივართ-ნათიამ ხელი ჩაკიდა შვილს ძლიერად და გასასვლელ კართან მივიდა, გააღო თუარა ლალის შეეფეთა, რომელიც ისმენდა მათ ლაპარაკს
-სად მიგყავს-დაუღრინა რძალს
-სახლში
-საყვარელთან?-დაუსისინა ლალიმ
-ყველა თქვენისთანა ზნედაცემული ნუ გგონით
-ვერ წაიყვან-დაუყვირა ლალიმ
-არცკი გაბედო-დაუღრინა ნათიამ, არ გაბედო
-იცოდე ყველაფერს გავაკეთებ და წაგართმევ
-მართალა? მაინც როგორ? იცით რომ ჩემი მოთხოვნა დაკმაყოფილდა? თქვენს შვილს ჩემთან ასი მეტრის მანძილზე მოახლოება აეკრძალა
-რას ბოდავ-გაავდა ლალი
-თქვენი მეზობლები დამიდგნენ მოწმეებათ რომ თქვენი ნაძირალა შვილი ხელით მეხებოდა, მამცირებდა და საყვარელიც ყავდა, ახლა ვნახოთ როგორ წამართმევთ შვილს -დაუყვირა ნათიამ და ნიცა გაიყვანა გარეთ, მომლოდინე ტაქსიში ჩასხდნენ.
თორნიკე ისე ნელა მიდიოდა რომ მიას უკვე ნერვები ეშლებოდა
-შეგიძლია გაზს მიაჭირო?
-არ შემიძლია
-რატო?-გაბრაზდა მია
-სიჩქარის მეშინია
-დამცინი ხო-გაცეცხლდა მია
-კიი-გაეცინა თორნიკეს და სიჩქრის შეუცვლელად გააგრძელა მოძრაობა
-ამაღამ ჩავალთ?-სერიოზულათ კითხა გაღიზიანებულმა მიამ
-მგონი კი-შეხედა თორნიკემ სიცილით და ძალიან გაუხარდა ლაშამ რომ დაურეკა
-ხო სიყვარულო-უპასუხა სასწრაფოდ
-სად ხართ?
-ჯერ შროშაში-გაეცინა გულიანად
-ღადაობ?-ლაშას სიცილი აუტყდა-ეგ ალქაჯი არ გადაგიხტა მანქანიდან?
-აპირებს-შეხედა მიას
-მიეცი ტელეფონი, გეგმას მივყვებით
-თუარ გადაირია
-მიდი მიეცი ტელეფინი-თორნიკემ მიას გაუწოდა მან გამოგლიჯა უხეშად
-მისმინე არანორმალურო -ჩაყვირა ძმას -ვატყობ ისევ რაღაც გეგმა გაქთ, იცოდე განანებთ ჩემს წვალებას ორივეს
-მისმინე გადარეულო, ეხლა თოკა უკან დატრიალდება და ისევ სოფელში ახვალთ
-რაა-იმხელა დაიყვირა მიამ რომ თორნიკე შეხტა მოულოდნელობისგან
-რაც გაიგე
-შანსი არააა გაიგე?-დაუყვირა ძმას და თორნიკეს მიაბჯინა მკვლელი მზერა
-ჩემი საფულე დამრჩა იქ და შენი შენიც იქ დარჩა სულელო
--დაუყვირა მიამ -უკან არ დავბრუნდებით
-დაბრუნდებით! ჩემ საფულეს აიღებთ და ბათუმში ჩამომიტანთ
-თავად ადი და წამოიღე
-გასაღები არ მაქ, თუ გახსოვს თოკას სახლს რკინის კარი და გისოსები აქ და მე ვერ შევალ იქ
-მე ტაქსით წავალ სახლში, ეს კი აბრძანდეს და მოგიტანოს
-მართლა? რით აპირებ წახვიდე სახლში, ფული არ გაქ
-სახლში დედა გადაიხდის-მიახალა ლაშას რომელსაც ეს გათვალისწინებული არ ქონდა გეგაში
-ხმამაღალზე ჩართე-უყვირის გაბრაზებული ლაშა მიას, ისიც რთავს
-თოკა არ გაუჩერო-ყვირის ლაშა -თუ გაგიჭედა საბარგულში ჩააგდე-მია წამში თიშავს და თორნიკეს მკვლელი თვალებით აშტერდება, რომელიც მოულოდნელად შუა ტრასაზე მანქანას ატრიალებს და უკან ბრუნდება
-გააჩერე ახლავე-ყვირის ისტერიულად მია
-მეკაიფები ?!-უყვურის მწყობრიდან გამოსული
ბიჭი -გგონია აქ ჩამოგსვავ და ვიღაც იდიოტ ტაქსისტს შენს თავს გავატან?!
-გააჩერე-მია წიკვინებს
-ტყუილად ყვირი-თორნიკე სიჩქარეს უმატებს
-იცოდე გადავხტები-არ ნებდება მია
-სცადე-თორნიკე მიასკენ იხედება და მათი მზერა ერთმანეთს ეფეთება, მია კარს ეჯაჯგურება მაგრამ ამაოდ
-რის მიხწევას ცდილობთ?-ყვირის გაცოფებული მია
-ასე ძალიან გეშინია ჩემთან მარტო
დარჩენის- ეცინება თორნიკეს
-მეშინია? -ბრაზდება მია -რას ბოდავ
-თუ არ გეშინია აბა რა არის პრობლემა?
-თორნიკე ნუ მეთამაშები -მია ხმას ვერ აკონტროლებს
-რატომ გიჟდები ვერ ვხვდები-მხრებს იჩეჩავს თორნიკე
-იმიტომ რომ შენ და შენი იდიოტი ძმაკაცი სულ რაღაცას მიწყობთ
-გეჩვენება-ეცინება თორნიკეს
-გინდა რაღაც გითხრა? ერთმანეთის ასე კარგად იმიტომ გესმით შენ და ლაშას რომ ორივე ერთნაირად არანორმალურები და ავდმყოფები ხართ
-ძალიან მანებივრებ კომპლიმენტებით-თორნიკეს ტონზე, მიას ეცინება და გიჟივით სიცილს იწყებს
-მიხარია თუ გეწყინა-მის პროფილს აშტერდება მია
-შენ მე ვერ მაწყენინებ პატარა ალქაჯო, ტყუილად ცდილობ, ზუსტად ვიცი ასე იმიტომ გეშინია ჩემთან მარტო დარჩენის, რომ იცი საკუთარ გრძნობებს ვერ გაუმკლავდები-მოულოდნელად შეხედა მისი ნათქვამით დაბნეულ გოგონას, რომელმაც წამში აარიდა თვალი მის გამომწვევ მზერას
-რაც გინდა ის იფიქრე -მია სათქმელ სიტყვებს ვერ პოულობს და ჩუმდება, თორნიკე კი მუსიკას რთავს ბოლო ხმაზე და სიჩქარეს უმატებს ისედაც აწყვეტილ მანქანას.
სახლამდე მცირედი მანძილი იყო დარჩენილი რომ მანქანა ჩაუქრა თორნიმეს მოულოდნელად
-რახდება ესეც გეგმაში იყო?-ბუზღუნებს მია
-არა ეს არ იყო-გაბრაზებული უყურებს თორნიკე მიას
-ესეიგი დანარჩენი მოწყობილი იყო-ყვირის მია
-შეგიძლია ცოტახანს გაჩუმდე?-ბრაზდება თორნიკე და მანქანის დაქოქვას ცდილობს მაგრამ ამაოდ
-კიდევ რა დებილობა გაქვთ ნეტა დაგეგლი-ყვირის მია და მანქანიდან გადადის
-ამის დედაც ეტყობა ბენზინი გამითავდა-ყვირის თორნიკე
-რაა?-მია მის მხრიდან მანქანას უახლოვდება და კარს აღებს -დამცინი ხო?
-მია ვგავარ ადამიანს ვინც ახლა ხუმრობის ხასიათზეა?-თორიკე გადადის მანქანიდან და გაბრაზებული კარს აჯახუნებს -შენი ბრალია ყველაფერი ტვინი ამირიე
-შენ თუ იდიოტი ხარ ჩემი რა ბრალია? არ იცი რომ მანქანაში ბენზინს თუარა ჩაასხავ ვერ ივლის?
-ლაშას დაურეკე და უთხარი ამოვიდეს, მე ტელეფონი დამიჯდა, სატენი არ მაქ
-ისევ მეკაიფები ხო?-ხელებს შლის გადარეული გოგონა
-მია დაურეკე
-ვერ დავურეკავ დილიდან დამჯდარი მაქ და სატენი არც მე მაქვს, არ ვიცოდი აქ თუ აპირებდით ჩვენს წამოყვანას
-მაგარია-ყვირის თორნიკე
-იქნებ აქ ვინმეა? სოფელში
-მია აქ თუ ხედავ სულ ხუთი სახლი დგას აქედან ორი მიტოვებულია, ორიც დაკეტილი და ჩვენია მარტო ისეთი სადაც ვინმე ფეხს ადგავს
-იცოდე გავგიჟდები ეხლა-მია ბრაზისგან ცახცახებს და თორნიკეს უშტერებს თვალს -თუ ეს თქვენ ორის მოწყობილია იცოდე განანებთ-იმუქრება გოგონა
-მაინც რას იზავ წყაროს წყლით გაგვწუწავ? ხოიცი რომ დაისჯები მაგის გამო? -თორნიკე მიას გასაღიზიანებლად მოკვნეტილ ტუჩზე იდებს თითს და ბოროტულად იღიმის
-ვერ გიტან-ყვირის მია და სახლისაკენ მიემართება წვალებით, რომელიც აღმართის ბოლოში დგას, თორნიკე მანქანას კეტავს და მიას უკან მიყვება
-რას ვიფიქრებდი ჩემზე წინ თუ გაიქცეოდი ჩემს სახლში-ესმის თორნიკეს ირინიული ნათქვამი და ადგილზე შეშდება, თორნიკე უახლოვდება და მის წინ ჩერდება, ისე ახლოს რომ ცხელი სუნთქვა სახეზე მიაფრქვია აკანკალებულ გოგონას, მიამ ერთი შეხედა თვალებში და მაშინვე აარიდა მზერა, თორნიკეს ღიმილი შეეპარა ტიჩის კუთხეში მისი გაბუტული სახის შემხედვარეს -წამოდი-თავლით ანიშნებს მაგრამ მია არ
ტოკდება -გამებუტე?-თორნიკე განაგრძობს მის ნერვებზე თამაშს -აქ დარჩენას არ გირჩევ, ღამე მგლები ჩამოდიან ხოლმე და ...-გზას აგრძელებს, შეშინებული მია ჯერ ნაბიჯს დგავს, მაგრამ თავმოყვარეობა შიშს ძალავს და ადგილიდან არ ტოკდება -ესეიგი აქ დარჩენა გადაწყვიტე-ბრუნდება მისკენ თორნიკე, მაგრამ მია ჯიუტად არ ტოკდება თორნიკეს ეცინება -ჩემი ბრალი არაა შენ გამომიწვიე-იძახის და მოულოდნელად მიასკენ ბრუნდება, უახლოვდება და მხარზე იკიდებს, მოულოდნელობისგან აკივლებულ მიას რომელიც წამწბში ვერ აცნობიერებს რა ხდება, ხელებს ურტყავს ბეჭებში და უყვირის ბოლო ხმაზე რომ დასვას მაგრამ თორნიკეს რეაქცია არ აქ მის გიჟურ გამოხტომაზე. სახლის კართან დასვა მხოლოდ
-გაგიჟდი?-უყვირის მია თორნიკეს რომელსაც მია კედელს და კარს შორის ყავს მომწყვდეული
-ხო გავგიჟდი შენ გამაგიჟე-უყვირის თორნიკეც და ცდილობს მის ტუჩებს მიწვდეს თუმცა მია თავს გვერძე ატრიალებს
-არ გაბედო და არ მომეკარო-ამბობს სუნთქვა არეული და ცდილობს შეინარჩუნოს სიმშვიდე მისი სიახლოვით გაბრუებულმა, თორნიკე ხელებს აბჯენს კარს და კედელს და მკალვებშორის იმწყვდევს გოგონას
-თუ მოგეკარები რა მოხდება? -სახე ზედმეტად ახლოს მიაქვს მის ალეწილ სახესთან
-გეყოფა-მია მკერდზე ხელებს აბჯენს, ცდილობს შეაჩეროს მათშორის წარმოქმნილი ძლიერი მუხტი
-კარგი -თორნიკე მოულოდნელად შორდება მას და კარს აღებს, შედის და შუქს ანთებს თუმცა ამაოდ, სინათლე არ ინთება -რა ჯანდაბაა-ყვირის ის და სხვა ოთახში გადის რომ შეამოწმოს არის თუარა იქ დენი, მია შეშინებული სახლში შედის და აქეთ იქით იყურება შეშინებული ცდილობს სიბნელეს თვალი მიაჩვიოს მაგრამ უკუნით სიბნელეში ვერაფერს ხედავს
-თორნიკე-იძახის მის სახელს ხმააკანკალებული მაგრამ ჩამიჩუმი არ ისმის -გთხოვ ხოიცი სიბნელის მეშინია-მიას ცრემლები ეჩხირება ყელში
-ვიცი-ესმის თორნიკეს ხმა ყურსუკან და შეშინებული კივის ბოლო ხმაზე მია და დაფეთებული მისკენ ბრუნდება თუმცა ვერ ხედავს ზუსტად სად დგას
-ნუ მეთამაშები-მიას ცრემლები სცვივა
-მაპატიე აქ ვარ-თორნიკე მის ცივ თითებს ხელში იქცევს, ტუჩებთან მიაქვს და ნაზად კოცნის
-გინდა რომ გამაგიჟო?-მია ისევ სლუკუნებს, უეცრად შუქი ინთება და მია კვალვ ყვირის შეშინებული, მერე კი ჩუმდება და გაოცებული თვალებს ახამხამებს, გაოგნებული იყურება აქეთ იქით, მთელი სახლი ყვავილებით და წითელი ბუშტებითაა მორთული -რახდება? -თორნიკეს უყურებს არეული თვალებით
-დაბადების დღეს გილოცავ უჟმურო-თორნიკე შუბლზე კოცნის სახე გადაფითრებულ გოგონას
-ეს რა სიგიჟეა? სულ გაგიჟდი? თორნიკე -აღარ იცის გაბრაზდეს, გაუხარდეს, იყვიროს თუ იტიროს
-მინდა რაღაც გაჩუქო-თორნიკე მიას თავისკენ ზურგით აბრუნებს, მია შეშდება ადგილზე, თორნიკე წელამდე აწეწილ თმას ცალ გერძე უწევს და ყელზე ყელსაბამს უკეთებს, მია შოკშია, ერთი წამით იმასაც ფიქრობს რომ ისე გაგიჟდა რომ ელანდება ეს ყველაფერი, მაგრამ როცაბთორნიმეს ცხელ ვნებია ტუჩებს გრძნობს მხარზე ხვდება რომ ეს რეალობაა, მოულოდნელად თორნიკე თავისაკენ აბრუნებს თავგზააბნეულ გოგონას და მის გადაფითრებულ ტუჩებს აწებებს ვნებიან ტუჩებს, იმდენად მოულოდნელად ხდება ყველაფერი რომ მია იბნევა, ვერაფრს ხვდება, ვერ აღიქვავს გონება მომხდარს, თუმცა აღიქვავს ერთს, რომ ეს კოცნა უდიდეს ბედნიერებას და სიხარულს ანიჭებს მის სულს, კარგახნის მერე აზრზე მოდის და იშორებს თორნიკეს, თუმაც თავგააბნეული ბიჭი კვლავ მის ტუჩებს წვდება და მკლავებში იმწყვდებს მიას რომელიც მეორე კოცნას თორნიკეს გაააკვირად კოცნით პასუხობს და აი ამ წამს იგრძნო მან გიჟური ბედნიერება, ყველა ემოციის ერთად აფეთქება ნაწამებ სულში, მხოლოდ ახლა შეიგრძნო თორნიკემ სიყვარულის გიჟური და საოცარი გრძნობათა სიმძაფრე... მხოლოდ ახლა გააცნობიერეს რას ნიშნავ გიყვარდეს... მხოლოდ ახლა მიხვდა ორივე რას ნიშნავს ეხებოდე მას ვინც თავდავიწყებით, მთელი გრძნობით და ემოციით გიყვარს, ახლა გააცნიბიერეს ორივემ რომ ბედნიერება სწორედ ამ წამებშია და ცხოვრების აზრიც სწორედ ამაშია, შეეხო მას ვინც გაგიჟებით გიყვარს... ერთამანეთის ტუჩებს მოწყდნენ თუარა თვალებში ჩააცქერდა თორნიკე მიას, უნდოდა იქ მაინც დაენახა ის თუ რას გრძნობდა რეალურად მია, თუმცა ვერაფერი დაინახა მის თვალებში
-მიყვარხარ-თორნიკემ დაიჩურჩულა მიას ყურთან და ცხელი ყუჩები მიაწება ყელზე, მიას წინააღმდეგობა არ გაუწევია და თმებში შეუცურა ათრთოლებული თითები, თორნიმესთვის ეს ბოლო წვეთი იყო, საერთოდ გაეთიშა ტვინი, დაკარგა აზროვნების უნარი, საერთოდ ვეღარაფერს აღიქვამდა ადეკვაურად მის თავში მხოლოდ მია არსებობდა ამ წამს და მისი მისაკუთრების ძლიერი სურვილი... არ ეგონა ასე ძლიერ თუ იმოქმედებდა მასზე მიას საპასუხო კოცნა და შეხება, თავდავიწყებამდე მისულმა ბიჭმა მხოლოდ მაშინ შეძლო აზრზე მოსვლა როცა გააცნობიერა რომ მიას ტანზე შავ მოტმასნილი კაბის ელვა შესაკრავს მიწვდა მისი თითები და ოდნავ შეხსნა, გველნაკბენივით უკან გახტა და მიას მიაჩერდა რომლის თვალებში კვლავ ვერაფერი დაინახა
-მაპატიე-უთხრა გაღიზიანებულმა ბიჭმა და გარეთ გავარდა, სახლში შესვლა ვეღარ გაბედა, ფაქტიურად გაათენა ეზოში, ახლა არ შეეძლო მიასთან ლაპარაკი, მზად არ იყო პასუხის მოსასმენად, რადგან იცოდა რა პასუხსაც მიიღებდა მისგან. მიხვდა მია რატომაც არ შეეწინააღმდეგა, მიხვდა რატომაც უპასუხა მის კოცნას კოცნით.
დილით ლაშამ გააღვიძა მია
-რახდება-დაფეთებული მია სამოჯდა საწოლზე
-ადექი წავიდეთ-ლაშამ ხელი გაუწოდა დას
-თორნიკე სადაა? -ლაშას მიაჩერდა აწყლიანებული თვალებით მია
-არვიცი დამირეკა და მითხრა მოვსულიყავი, მითხრა რომ ყველაფერი დამთავრდა
-ნახე?
-არა ტაქსით რომ მოვედი სახლთან, ის გავარდა თავის მანქანით
-სახლში წამიყვანე-ლაშას მხარზე დაადო თავი მიამ და ატირდა.
ნათიამ ლაშას სთხოვა ურთიერთობა იქამდე შეეწყვიტათ სანამ ნიცასთან ურთიერთობას არ დაალაგებდა, ლაშაც მხოლოდ ტელეფონით ეკონტაქტებოდა იშვიათად. ნათიას ძალიან გაუჭირდა ნიცასთან ურთიერთობის დალაგება, ნათია ხვდებოდა რომ ძველებურად აღარაფერი იქნებოდა, საერთოდ აღარაფერი, ნიცაც შეიცვალა, თითქოს გაიზარდა, ნათიას გული სტკიოდა ძალიან ისეთი შეგრძნება ქონდა რომ ნიცას ბავშვობა წაართვა, თითქოს აიძულა რომ უცბათ გაზრდილიყო, აიძულა გეგებით მოკიდებოდა იმ ამბავს რაზეც მის ტოლ ბავშვებს საერთოდ არ უნდა ეფიქრათ, არცკი სცოდნოდათ, არცკი უნდა წარმოედგინათ და აი ნიცას აიძულა რომ მას მიეღო დედას ცხოვრებაში სხვა კაცის არსებობა, ყოველდღე როცა ნიცას თვალებში უყურებდა ხედავდა თავის დანაშაულს მის უძირო ზღვისფერ თვალებში, რომელიც ძველებურად აღარ უყირებდა აღარც დედას და აღარც სამყაროს, ნათიას ძალიან უჭირდა იმ აზრთან შეგუება რომ ნიცას ცხოვრება მან შეცვალა, მისი ბავშვურობა და სილაღე სადღაც გააქრო და მისგან შექმნა გაგებული გოგონა რომელიც დედას სიყვარულს შეეგუა. ყოველღამე ცემლებად იღვრებოდა ნათია, ისეთი შეგრძნება ქონდა თითქოს შვილს წირავდა საკუთარ კეთილდღეობას, ამიტომ ლაშას სულ უფრო და უფრო დაშორდა, ნიცას რაც მაშინ მოხდა სასტუმროში ლაშაზე აღარ უკითხია დედასთვის და არც ნათიას უთქვია რამე მასზე, ძალა და გამბედაობა არ ყოფნიდა რომ რამე გაეკეთებინა, ლაშაც ანასთან იყო ომში, გაყრა არ სურდა მას და სასამართლოში დაარბეინებდნენ წინდა უკან, ცალკე ანას ოჯახი არ ასვენებდა, ხან ემუქრებოდნენ ხან შერიგებას სთხოვდნენ, რამდენჯერმე მთვრალი გოგა მიუვარდათ სახლში და ყველაფერი რათქმაუნდა ცემატყეპით დასულდა, ამიტო თავადაც თავს იკავებდა ნათიას ნახვისგან, ისედაც შეშინებული გოგონა არ უნდოდა მეტად დაეფრთხო, ეშინოდა ნათიას უარი არ ეთქვა მასზე როცა გაიგებდა რომ ანას ლაშასთან გაყრა არ სურდა, თუმცა გაბრიელი ესტუმრა ნათიას და მიახალა რომ ლაშას ლრობლემები ქონდა ცოლთან რომელსაც გაყრა არ სურდა და თავის მოკვლით იმუქრებოდა თუ ლაშა გაეყრებიდა
-რას ბოდავ -არ ეჯერა ნათიას მისი ნათქვამი
-დაურეკე და კითხე გუშინ სასამართლო პროცესი რატომ შეწყდა არ გაინტერესებს რას გიპასუხებს?
-გაბრიელ აქ რატომ მოხვედი? გინდა დამარწმუნო იმაში რომ სანდროს დავუბრუნდე? იმნაბიჭვარ.? რადგან ლაშას ცოლი აღარ ეყრება?გგონია ამის გამო სანდროს დავუბრუნდები?
-შენს თვალებში ისეთ თავდაჯერებულობას ვერ ვამჩნევ რაც ხმაშია
-გიხარია რომ ასე გართულდა ყველაფერი?
-შენ გინდა რომ ოჯახი დაენგრეს კაცს?
-მე არ ჩავრეულვარ ლაშას და მისი ცოლოს საქმეში
-შენ გამოჩენამდე არაფერი ხდებოდა
-ხდებოდა, ცოტნე -მიახალანნათიამ ძმას
-ესეიგი ისევ ისე აპირებ ცხოვრებას? თუ ლაშა არა სხვას იპოვი?
-გაეთრიე -დაუყვირა ნათიამ
-ხო მართლა ეს ბინა რომ ოთხარს ნახევრადა გაქირავებული იცი?
-გაბრიელ წაეთრიე-დაუყვირა მწყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-ნანას უთზარი სამასად ვიქირავეო, მოქირავე კი ოთხას ნახევარს იღებს ამ ბინაში, შენი აზრით ამ სხვაობას ვინ ფარავს შენსა და გამქირავებლის? მე მგონია შენი საყვარელი... სანაცვლოდ რას სთავაზობ?-ამ სიტყვებზე ნათიამ ძმას აახეში გაარტყა
-წაეთრიე ამ სახლიდან -უღრიალა ბოლო ხმაზე -აქ მუდამ იმიტომ მოდიხარ რომ სული უარესად მომიწალო, ძმა კიარა მტერი ხარ, მეზიზღები ავადმყოფო-ლარი მიუჯახუნა და ლაშას დაურეკა
აკანკალებული თითებით
-ბინის ქირას შენ იხდი ზესმეტად?-მიახალა როგორცკი ლაშამ უპასუხა
-ვერ გავიგე ნათია-აიბნა ლაშა
-შენი ცოლო კი თავის მოკვლით გემუქრება?-ამოისლუკუნა ნათიამ და გაუთიშა.
გაცეცხლები ლაშა მაშივე თბილისში გამოვარდა ბიძის მანქანით მაგრამ დააგვიანა ნათია კვე წასული დაუხვდა სახლიდან