ნათია ნიცას ეფერებოდა თმაზე და დროდადრო ლაშას გახედავდა ხოლმე, იღიმოდა სულელივით, ბედნიერი იყო, ძალიან ბედნიერი, რადგან მის ცხოვრებაში არსებიბდა ლაშა, ადამიანი რომელიც ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის რომ ნათია ბედნიერი ყოფილიყო, ყველას დაუპირისპირდა, ყველას შეეწინააღმდეგა მათი აკრძალული სიყვარულისთვის, რამდენი რამის გადატანა მოუწიათ იმისთვის რომ ხელი ჩაეკიდათ ერთმანეთისთვის...
-ნათია რაზე ფიქრობ?-სიჩუმე დაარღვია ლაშამ
-შენზე-გულწრფელად უთხრა
-ფიქრობ როგორ ძალიან გაგიმართლა მე რომ შემიყვარდი?-გაეცინა ლაშას
-კი ასე ვფიქრობ-გულწრფელად უთხრა
ნათიამ -შენ რომ არა მე არცკივიცი ახლა სად და როგორ ვიქნებოდი
-და მე რომ შენ სკოლიდან მიყვარდი? -უთხრა საყვედურით ლაშამ -იცი რა დამემართა რომ გავიგე ნათია გათხოვდაო?
-და რატომ არ მოხვედი ჩემთან და არ მითხარი? რატომ მალავდი წლები ამ სიყვარულს
-ვფიქრობდი რომ პატარა იყავი, სისულელე იქნებოდა
-ხოდა დიდი შეცდიმა დაუშვი
-მივხვდი-ლაშას გაეცინა -სიყვარულს ლოდინი და მოთმინება არ სჭირდება
-მართალია, სიყვარულს ბრძოლა და გამბედაობა სჭირდება
-ძალიან დავაგვიანე?
-არა -ეცინება ნათიას და კვლავ წყვეტენ საუბარს,
სახლთან მისვლისთანავე ლაშამ უთხრა რომ ნიცა არ გაეღვიძებინა, ხელში აიყვანა მძინარე ნიცა, საძინებელში შეიყვანა და ფრთხილად დააწვინა საწოლზე, ნათიამ პლედი დააფარა და ჩუმად გავიდნენ მისაღებ ოთახში
-ნიცასი ძალიან მშურს-ლაშა ნათის წინ დგება და პირდაპირ თვალებში უყურებს
-რატო?-ნათიას აბნევს მისი სიტყვები
-შენს გვერდით რომ ძინავს მაგიტო
-ლაშა ნუ სულელობ-ნათიას ეცინება
-ნათია-ლაშა ნათიას უფრო უახლოვდება და მის თმაში მალავს სახეს -ეს სურნელი-ამბობს გატაცებით ლაშა და ხელით მხრებსუკან უყრის წაბლისფერ კულულებს, შემდეგ კი ცხელ ტუჩებს ყელზე აწებებს, წელზე ხელს ხვევს და სხეულზე იკრობს სიფრიფანა სხეულს -ცოლად რაც შეიძლება მალე უნდა გამომყვე -ეუბნება მოულოდნელად და პირდაპირ თვალებში უყურებს, ნათიას სუნთქვა ეკვრება და იძაბება -უშენობა აღარ
შემიძლია-ეუბნება ხმა არეული ლაშა დს მის წითელ ტუჩებს წვდება, როცა შეძლო და დაიცხრო მოწოლილი ვნებები კოცნით ნათია გაუშვა და თვალებში ჩააცქერდა -ნათია ასე რატომ მიყურებ?
-უბრალოდ ისეთი რამ მითხარი-ნათია კვლავ დაძაბი დგას
-ისეთი რა გითხარი? მინდა რომ ჩემი ცოლი გახდე, მინდა ჩემი გახდე-ლაშას ხმაში ბრაზი ერევა ნათიას დაბნეობის გამო
-ლაშა ეს... ეს მაინც მოულოდნელია, ანუ ამ თემაზე არ გვისაუბრია
-ჩემი ცოლობა არ გინდა?-ლაშა ხმას ვეღარ აკონტროლებს
-ლაშა ნუ სულელობ, ამას არ ვგულისხმობდი, უბრალოდ
-უბრალოდ რა? მოგწონს ეს შეყვარებულობა? და ცოლობა ჯერ არ გინდა?-ლაშა ძალიან გაბრაზებული ლაპარაკობდა, ნათია მიხვდა რომ მას ახლა ვაღარაფრით დააშოშმინებდა ამიტომ მიუახლოვდა, ხელები თმებში შეუცურა და პირველად გაბედა თავის ინიციატივით ეკოცნა მისთვის, ლაშას გაბრაზებამ მაშივე გადაუარა და მის კოცნას გიჟური კოცნით უპასუხა, თავი დაკარგა მალევე მის ტუჩებს მოწყდა თუარა ცხელი ტუჩები მიაწება მის ყელს, ნელნელა კოცით გაუყვა ლავიწის ძვალს
-ლაშა-ნათიას არეულმა ხმამ გონს მოიყვანა და თვალებში ჩააცქერდა -მიყვარხარ ხომ მიცი, შენი ცოლობაც მინდა და შენთან ართად ყოფნაც მთელი ცხოვრება, მაგრამ ასე სწრაფად არ შეიძლება, ჩვენი ახლობლების გამო... ხვდები რას გაუბნები? ასე რომ არ იყოს დღესვე გამოგყვებოდი... უბრალოდ ნიცას უნდა დაველაპარაკო, შენ შენს ოჯახის წევრებს და მერე უნდა გადავწყვიტოთ რა და როგორ
-კარგი კარგი, მართალი ხარ-ლაშამ ნათიას თითებს დახედა -მაშინ დაელაპარაკე ნიცას ,მე ჩემებს დაველაპარაკები-ხელებში მოიქცია და ტუჩები მიაწება -მინდა მალე მიგისაკუთრო, უკვე ვეღარ ვძლებ უშენოთ
-კარგი-ნათია დამშვიდდა ლაშა რომ შემოირიგა.
თორნიკეს ძალიან გაუხარდა ლაშას წასვლის მერე გიორგი რომ ატყდა დედა მინდაო, გმოაცხადა მე და მია წავიყვანთ ანასთანო, მია სახე დაებრიცა მაგრამ ვერაფერი თქვა რადგან თამაზმა უთხრა
-კარგს იზავთ შვილო, მე დავლიე თორე მე და თამუნა წავუყვანდით,შენ არ შეგაწუხებდით
-იმ გოგოს დანახვაც კი არ მინდა-გაბრაზებით თქვა თამუნამ -თქვენ წაიყვანოთ ჯობია მართლა-ქალმა მაგიდის ალაგება განაგრძო, მიას უარი აღარ გამოდიოდა ამოტომ გიორგი ხელში აიყვანა და თორნიკეს გაყვა რომელიც ძალიან ბედნიერი იყო. უკანა კარი გაუღო მიას რომელიც გაბრაზებული დაჯდა მანქანაში, კარი მიუკეტა და საჭეს მიუჯდა, სარკე ისე გაასწორა რომ გახედვისას მია დაენახა და დაქოქა მანქანა, გიორგი ტიროდა, ეძინებოდა და დედას ითხოვდა, მია გაერთო მასთან ლაპარაკში და როგორ მივიდნენ მცხეთამდე ვერც გაიგო
-მოვედით-მიიხედა უკან თორნიკემ, გიორგისთან ლაპარაკში გართულ მიას სახეზე გაოცება დაეტყო
-უკვე მოვედით?
-კიი-ამ დროს ანა დაინხეს რომელიც სადარბაზოდან გამოვიდა და მანქანას მოუახლოვდა, მიამ გიორგი გადაიყვანა
-როგორ ხარ ანა?-კითხა სახეალეწილ გოგონას
-კარგად-ანა მთელი ძალით ეწინააღმდეგებოდა ცრემლებს, მიამ კონვერტი გაიწოდა
-ეს მამამ გამომატანა-ანამ რომ არ გამოართვა გიორგის მისცა ხელში -რამე ხომ არ გჭიდება? ან რამეში დახმარება?
-არა ყველაფერი რიგზეა-უთხრა ანამ
-ხვალ მამა მოვა და გაგიკეთებს კარის საკეტს
-მადლობა- ანა ძირს იყურებოდა
-კაი ადით, ჩვენ წავალთ თუ რამე დაგვირეკე-ანამ ზურგი აქცია და სადარბაზოში შევიდა სწრაფი ნაბიჯით.
მია მანქანაში დაჯდა, თორნიკე. მოწია ეღთი ღერი და მანქანაში ჩაჯდა
-ბევრს ეწევი-უთხრა უცნაური ხმით მიამ, თორნიკე სარკიდან გახედა
-წინ დაჯექი-მია წინ გადაჯდა და თორნიკეს შეხედა, თორნიკემ მანქანა დაქოქა და გაზს მიაჭირა -მია ისე რატომ იქცევი თითქოს ჩემი გეშინია?-თორნიკე ბრაზს ვერ მალავდა
-მეშინია? რა სისულელეა-მიას გაეცინა
-აბა ასე რატომ იქცევი? მართლა ვერ გავიგე რა გავაკეთო
-არაფერი გააკეთო, საერთოდ არაფერი
-მია მე მიყვარხარ, უკვე მეათასეჯერ გეუბნები, შენიკი არაფერს არ მეუბნები, არც ახლოს მიშვებ და არც წასვლის ნებას მაძლევ
-თუ წასვლა გინდა წადი-მიას ხმაში ბრაზი ერევა
-ანუ შენთვის მნიშვნელობა არ აქვს?-თორნიკე მას აბჯენს ამღვრეულ თვალებს
-არა!-მიას ხმა გაებზარა თუმცა ჯიუტად მაინც არა უთხრა
-ანუ არა?
-არა-მია ყვირის და აცრემლიანებულ თვალებს აბჯენს მის ალეწილ სახეს
-ესეიგი არა!-ყვირის თორნიკე
-გააჩერე-უყვირის მია, თორნიკე ისეთი გაღიზიანებული რომ ამუხრუჭებს მაშინვე, მიას ღვედი არ უკეთია რის გამოც თავს არტყავს კარის მინას
-ამის დედაც-ყვირის გაბრაზებული თორნიკე და მანქანიდან გადადის, მიას კარს უღებს, მის საფეთქელთან ხელს იდებს და გადადის
-მანახე
-შემეშვი-უყვირის მია და ჩქარი ნაბიჯით მიდის წინ
-ხოიცი რომ არ მინდოდა-თორნიმე უკან მისდევს
-თავი დამანებე-მია ჩერდება და მისკენ ტრიალდება -შემდეგ მობილურს იღებს ჯიბიდან და რეკავს
-სად რეკავ?-იბნევა თორნიკე
-დიახ, დიახ, მცხეთის გასასვლელთან დიახ დიახ
-მია რას აკეთებ?-თორნიკე ხმას ვეღარ აკონტროლებს
-ტაქსი გამოვიძახე-მია ტელეფონს ინახავს
-ტაქსიში ვერ ჩაჯდები
-შენი გადასაწყვეტი არაა მე რას ვიზავ-უყვირის მია
-მია მოდი ურთიერთობა გავარკვიოთ
-უკვე გავარკვიეთ
-მია შენ თუ ახლა წახვალ იცოდე რომ მე შენს ცხოვრებში აღარასოდეს დავბრუნდები-ეუბნება მკაცრი ტონით, მია თვალებში იყირებს და ცრემლები ერევა -მია გესმის რას გეუბნები? კმარა ეს თამაში, დავიღალე, თუ ახლა წახვალ და მიმატოვებ ჩავთვლი რომ ეს შენი სამუდამო არჩევანია-თორნიკე ემოციებს ვეღარ აკონტროლებს და მოსულ ტაქსის აჩერდება რომელიც მათათან ახლოს ჩერდება მიას ხელის აქნევის გამო, მია თორნიკეს აბჯენს მკვლელ მზერას და კარგახანს უყურებენ თვალებში ერთმანეთს -მია-თორნიკეს ხმა უკანკალებს, მიას ცრემლები ერევა და ნელნელა თითები უთრთოლდება, უსასრულოდ გაიწელა ეს წამები, თორნიკეს ბრაზისა და მღელვარებისგან ხელები აუკანკალდა -მია თუ ახლა წახვალ, მე სამუდამოდ წავალ!-ეუბნება კანკალებული ხხმით და მია რომ ბრუნდება და ზურგს აქცევს უბრალოდ შოკში ვარდება, არ სჯერა რომ მიტრიალდა და ტაქსისკენ წავიდა, ვერ იჯერებს რომ ასე მარტივად გააკეთა არჩევანი, სახე ებრიცება და გაბრაზებული ტრიალდება, თავის მანქანისაკენ მიდის თავგზაარეული და როგორცკი უახლოვდება გააფთრებული წიხლებს ურტყავს კარს, მერე მანქანაში ჯდება და საჭეს ურტყავს ხელებს ყვირის გაგიჟებული და ცრემლეი აწვება მრისხანებისა და უძლურებისაგან, საჭეხე ხელებს აწყობს და თავს აბჯენს ხელებს , ისე რომ ვერ ხედავს წინ რა ხდება, როგორ უნდა რომ გაეკიდოს მიას ტაქს გააჩეროს, გადმოსვას მია და წაიყვანოს, წაიყვანოს სადღაც შორს, იქ საიდანაც ვერ გაექცევა, საიდანაც ვერსად ვერ წავა, მაგრამ იცის რომ ეს არ შეიძლება, არ შეიძლება, ასე გულს ატკენს, თავის თავს არწმუნებს რომ ასე არუნდა მოიქცეს, არუნდა წაიყვანოს ძალით, უნდა გაუშვას, უნდა გაუშვას, ეს მისი არჩევანია, ფიქრებს აყოლილი უარესად ღიზიანდება და თავს წევს და თვალებს ახამხამებს, მანქანის წინ მიას სილუეტს ხედავს და ფიქრობს რომ ეჩვენება, კარგახანს აკვირდება და კიდევ ვერ იაზრებს რომ ნამდვილად მია დგას, მანქანის ფარებს რთავს და აკვირდება, ხომ ნამდვილად იქ დგას, მანქანიდან გადაიდს გიჟივით რომ რწმუნდება რომ ნამდვილად მია დგას და უახლოვდება
-არ წახვედი-ამბობს ხმაარეული
-ტაქსის მძღოლში ვერ გაგცვალე-აუბნება მია სერიოზულათ -ასაკიანი კაცი იყო, შენ უფრო საყვარელი ხარ-ბოლო სიტყვებზე ეცინება და თორნიკეს ჯერისევ ალეწილ სახეს უყურებს, რომელიც მის თმას ეხება ათრთოლებული თითებით
-მია აქ ხარ ხო? ხოარ მეჩვენები?-თორნიკე თმაზე ეფერება
-აქ ვარ -მიას სუნთქვა ერევა თორნიკეს შეხებისთანავე
-არ წახვედი-თორნიკე მის სახეს ეხება ათრთოლებული თითებით -არ დამტოვე-თორნიკე ისე ძალიან უახლოვდება მიას რომ ცხვირისწვერით მის შუბლს ეხება, ნელნელა თავს ოდნავ ხრის და მის ტუჩებს აწებებს ცხელ ტუჩებს, მია წინააღმდეგობის გაწევის ნაცვლად თორნიკეს თმაში უცურებს თლილ თითებს, გაგიჟებული ბიჭი ხელებს ხვევს და სხეულზე იკრობს მის ათრთოლებულ სხეულს, მის კოცნას კი გიჟური ვნებიანი კოცნით პასუხობს, მხოლოდ მაშინ მოდის აზრზე როცა მია წყდება მის ტუჩებს და სუნთქვაარეული ღრმად ისუნთქავს ცივ ჰაერს, რომარ დაიხრჩოს
-გიყვარვარ?-თორნიკე სახეში იქცევს მის ხელებს და თვალებში აცქერდება დაჟინებით, მია თვალებს ახამხამებს და ხმას არ იღებს -მია გიყვარვარ? მინდა გავიგო ზუსტად რას გრძნობ-მია მის ხელებს იშორებ და მანქანისკენ იყურება, რომლის ფარებოდან წამოსული სინათლე მათ სახეზე უხვად იღვრება
-ახლა როცა მივხვდი რომ შეიძლება სამუდამედ დამეკარგე მივხვდი რომ შენი დაკარგვა არ მინდოდა-აუბნება ისე რომ კვლავ
გვერძე იყურება-იმიტომ რომ ...
-რომ?-თორნიკე ნიკაპზე ავლებს ხელს და თავისკენ ატრიალებინებს თავს
-რომ...-მიას ხმა უწყდება კვლავ და ცრემლები ერევა
-რომ რა?-თორნიკე ჯიუტად თვებში აცქერდება
-იმიტომ რომ მეც მიყვარხარ-ჩურჩულებს მია და თავლებს ხრის, თორნიკე სიხარულისგან გაგიჟებული წელზე ხვევს ხელებს და ჰაერში ატრიალებს მიას, შემდეგ კი მის ტუჩებს წვდება თავგზააბნეული, მანქანაში სხდებიან თუარა თორნიკე ქოქავს და გაზს აჭერს ბოლომდე, მანქანა საბურავების ხრჭიალით ავარდა ტრასაზე.
-თორნიკე-მია ცოტა იძაბება გადაჭარბებული სიჩქარის გამო
-ნუ გეშინია-თორნიკმ ნიკაპზე აკრა ხელი და სიჩქარეს მოუმატა. თბილისში რომ ჩამოვიდნენ მხოლოდ მაშინ მიხვდა მია რომ სოფელში არ მიდიოდნენ
-სად მივდივართ?-მია აიბნა
-მინდა ერთ ადგილას წაგიყვანო-უღიმის თორნიკე
-სად?
-მოგეწონება-თორნიკე მეტა არაფერს ეუბნება და ხმას იქამდე არ იღებენ სანამ დანიშნულების ადგილას არ ამოყვეს თავი -გადმოდი-თორნიკე მანქანას აჩერებს და დაძაბულ მიას უყურებს, რომელიც გადადის -წამოდი-თორნიკე მანქანას კეტავს და მიას ხელს უწვდის, მია ხელს კიდებს, თორნიკე ძლიერად უჭერს თითებს და მიყავს მიასთვის უცნობ ადგილას. მიას მოიხიბლა იმ ადგილით სადაც თორნიმემ მიიყვანა, ტბის პირას ლამაზი რესტირანი, მუსიკა, განათება, ხედი, ყველაფერი რომ შეყვარებულებზე გათვლილი
-ძალიან ლამაზი ადგილია-მია გაოცებას ვერ მალავს
-ვიცოდი რომ მოგეწონებოდა-იღიმის თორნიკე, რომელიც სიგარეტს სიგარეტზე ეწევა
-თორნიკე გთხოვ ამდენს ნუ ეწევი-მია მესამე ღერს რომ უკიდებს თორნიკე თითებიდან ართმევს და აქარობს
-ვნერვიულობ
-რატო?-მია თვალებში უყურებს
-მეშინია რომ ისევ არ გამექცე და ეს წუთები მხოლოდ მტკივნეულ მოგონებად დამრჩეს-ეუბნება გულწრფელად
-ასე არ მოხდება-დარწმუნებით ეუბნება
-მია მინდა ჩემი ცოლი გახდე-ისე მოულოდნელად ეუბნება რომ გოგონას სუნთქავ ეკვრება და გრძნობს მუცელში პეპლები როგორ იწყებენ ფარფატს, თორნიკე კი პირდაპირ გამომწვევად უყურებს თვალებში
-რა რაა?-მია თვალებს ახამხამებს მისი დაჟინები მზერით გაბრუებული
-მინდა რომ ჩემი ცოლი გახდე-უმეორებს მშვიდი ტონით და მის რეაქციას აკვირდება
-თორნიკე ძალიან ჩქარობ-მიანგამოსავალს და სათქმელ სიტყვებს პოულობს
-მე არ გეუბნები რომ ამ წამს გამომყევითქო-ბიჭი მის დაბნეულობას და მღელვარებას გრძნობს და მეტასდ იწყებს თამაშს მის გრძნობებზე, მიას კი უჭირს გრძნობების კონტროლი ამ მომენტში და იბნევა
-თუ ასეა ახლა რა საჭიროა ამაზე ლაპარაკი?
-გეშინია?-თორნიკეს ეღიმება
-რისი? -მია იბნევა კვლავ
-ჩემი ცოლობის-თორნიკეს ღიმილი არ შორდება სახიდან
-თორნიკე ნუ მაბრაზებ თორემ წავალ
-ვერსადაც ვერ წახვალ-თორნიკე ისე გამომწვევად უყურებს რომ მია მის მზერას მაქსიმალურად არიდებს თვალს
-რას იზავ მაინც როგორ შემაჩერებ?-მია იწვევს თორნიკეს
-ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ ჩემთან დარჩე
-ყველაფერს?
-კი ყველაფერს რომ ხელახლა არ დაგკარგო-ბიჭი ღვინის ჭიქას იღებს და ბოლომდე ცლის, მია უკმაყოფილოდ ტუჩებს ბრეცავს, თორნიკე დგება და მიას უახლოვდება -მიდი ვიცეკვოთ-მია იყურებს სახეალეწილ ბიჭს და მისნგამოწვევას ირებს, დგება და მიყვება. თორნიკე წელზე ხელს ხვევს და მიას ცივ შუბლსშუბლს აბჯენს, მია კისერზე ხვევს ხელებს და ცდილობს რომ შეინარჩუნოს სიმშვიდე მისი სიახლოვით გაბრუებილმა
-მიყვარხარ-ჩურჩულებს თორნიკე და გრძნობაარეული ცხელ ტუჩებს აწებებს ნატკენ საფეთქელთან.
მია სთხოვს რომ საჭესთან არ დაჯდეს, მაგრამ თორნიკე ამშვიდებს რომ მხოლოდ ერთი ჭიქა დალია და ეს არაფერს ნიშნავს
-თორნიკე გთხოვ-მია არ ეშვება
-მია ნასვამიც კი არ ვარ დამშვიდდი-თორნიკე უღიმის და კარგა რომ მოშორდნენ კუს ტბას თორნიმეს მანქანა გზიდან გადაყავს და აჩერებს.მია დაბნეული უყურებს თოორნიკეს რომელიც მისკენ მიხედება დაძაბული და მოულოდნედად სუნთქვაარეული ეუბნება ასევე დაძაბულ გოგონას
-მია გთხოვ ცოლად გამომყევი-მათი თვალები ერთმანეთს ეფეთება, ორივე დაძაბული და აღელვებულია, ორივეს ესმის თავიაანთი გამალებული გულის ცემა, მია იმდენად იბნევა რომ სუნთქვა უძნელდება მოწოლილი ემოციების სიმძაფრისგან და გრძნობს სისხლი როგორ ეყინება სხეულში, ხმას ვერიღებს დიდიხნის განმავლობაში, ცრემლებიც კი ეძალება და მანქანიდან გადადის, რომელშიც მობილურს და ჩანთას ტოვებს, თორნიკეც გადადის და მიას წინ ჩერდება
-თორნიკე ასე ნუ იქცევი გინდა გული
გამისკდეს?- ხმას იღებს ბოლოსდაბოლოს მია
-გამომყევი გთხოვ-თორნიკე ჯიუტად არ აშორებს თვალს დაბნეულ და შეშინებულ გოგონას, რომელასც ფიქრის საშუალებასაც კიარ აძლევს, მია ხმას ვერ იღებს, თორნიკეს ეღიმება და ტელეფონს იღებს სადღაც რეკავს და ამბობს მხოლოდ ერთ სიტყვას -მიდი-და თიშავს, მია უარესად იბნევა, იმასაც ფიქრობს ხომ არ დამცინის თორნიკეო და ბრაზდება -მია-თორნიკეს ხმას ფიქრებიდან გამოყავს, მია თვალებში უყურებს და ხვდება რომ თორნიკეს ნამდვილად არ ხუმრობს -მია გამომყევი რა-თორნიკეს ხმაში ახლა ცოტა მუდარა გაერია, მია უარესად აიბნა
-თორნიკე რა გინდა ჩემგან-მიას ხმა გაებზარა და ცრემლები მოაწვა
-მინდა რომ ცოლად გამომყვე-თორნიკე უახლოვდება და ჩამოყრილ თმას ყურსუკან უწევს
-ახლა, ასე მოულოდნელად რატომ მეუბნები
-მია ხომიცი რომ მიყვარხარ?-მია თავს უქნევს-და შენც ხომ გიყვარვარ?-თორნიკე თვალებში იყურებს, მია თავს უქნევს და გვერძე ტრიალდება, თვალს არიდებს რომ ვერ შენიშნოს მან მისი ცრემლები, თორნიკე მის სახეს ხელებში იქცევს და შუბლზე კოცნის -გამომყევი-უმეორებს ჯიუტად
-გამოგყვები მაგრამ ახლა არა-მია როგორციქნა აზრებს ალაგებს და ხმას იღებს
-ახლა-თორნიკეს მის ყურთან ჩურჩულებს
-არა-მია ჯიუტად უარს ეუბნება -ახლა არა
-მია -თორნიკე გულში იხუტებს ატირებულ გოგონას რომელიც ვეღარ უმკლავდება ამდენ მოწოლილ ემოციას -ჩემში ეჭვი გეპარება?-ეუბნება დაძაბული ხმით, მია თავს აქნევს უარყოფის ნიშნა. მათ სიმშვიდეს და ჩახუტებას არღვევს მანქანის ხმა რომელიც მოვარდა მოულოდნელად და მკვეთრი დამუხრუჭებით გაჩერდა თორნიკეს მანქანის გვერდით, მია თორნიკეს შორდება დაფეთებული და იქით იყურება, მანქანიდან ერთი გადადის, თორნიკეს მანქანის საჭესთან ჯდება და ქოქავს მანქანას
-რახდება?-მია თორნიკეს იყურებს გაოგნებული რომელიც მშვიდად ადევნებს თვალს თუ როგორ მიყავს მისი მანქანა ვიღაც სხვას -თორნიკე
-დამშვიდიდ ჩემი მეგობარია-უღიმის მიას, რომელიც თორნიკეს მიმავალ მანქანას გაიცებული უყურებს
-თორნიკე რა ხდება?-მია იძაბება
-არაფერი-უღიმის ის
-ჯანდაბა ტელეფონი და ჩანთა იქ მქონდა
-არ დაგჭირდება-უღიმის თორნიკე
-ვერ გავიგე?-მია რათქმაუნდა ხვდება რაც ხდება მაგრამ მაინც ბოლომდე ვერ იჯერებს
-წამოდი-თორნიკე ხელს უწვდის მია მის ხელს აკვირდება და უკან იხევს
-რა ჩაიფიქრე? არ წამოვალ
-მია-თორნიკე უახლოვდება უკანუკან მიმავალ გოგონას და მაჯაში ავლებს მოულოდნელად ხელს
-თორნიკე არ გაბედო-მია მის ხელს ეჯაჯგურება
-მია-თორნიკე ბრაზდება მიას ხელში იყვანს და მანქანაში ტენის აყვირებულ გოგონას -გეყოფა მია
-თორნიკე ასე ვერ მომექცევი-ყვირის გაცოფებული გოგონა
-ვეკო გაზს მიაჭირე-მიმართავს მძღოლს რომელიც მანქანას წამში ადგილს წყვეტს
-თორნიკე-მიას ცრემლები სცვივა
-მია მე მიყვარხარ, შენ გიყვარვარ-ბრაზდება თორნიკე
-ეს არ ნიშნავს იმას რომ ასე უნდა მომექცე
-მია უარი რომ გეთქვა ჩემს ცოლობაზე გეფიცები სახლში დაგაბრუნებდი-თორნიკე მის ხელებს ხელებში იქცევს -მაგრამ შენ თქვი რომ ახლა არა, გამომყვები და გინდა ჩემი ცოლობა მაგრამ ახლა არა...
-ხოდა შენ რას აკეთებ?-ყვირის მია
-შენ უარი არ გითქვამს! მორჩა და გათავდა, ეს საკმარისია ჩემთვის რომ ეს გავაკეთო! ჩემი ხარ, არსად გაგიშვებ! მორჩი ისტერიკას მაინც არ გაგიშვებ! ვერ დაგთმობ! უშენობა აღარ შემიძლია! გეყოს ჩემი წამება!
-თორნიკე ვერ გიტან!-უყვირა მიამ და ხელები გამოგლიჯა
-მე კი სიგიჟემდე მიყვარხარ, იმის მიუხედავად რომ ასეთი გიჟი ხარ-ასე ჩხუბში მივიდნენ ვეკოს ბიძის აგარაკზე მანგლისში. მია კიდევ შოკში იყო და ვერ იჯერებდა რომ თორნიკემ ასეთი რამ ჩაიდინა. მანქანიდა რომ გადალაგდნენ ბიჭები მიას ცრემლები მოაწვა და გადმოსცვივდა კიდეც მღელვარებისაგან, რადგან ამ წამადე კიდევ იმედი ქონდა რომ რაღაც შეიცვლებოდა
-გადმოდი-თორნიკე მიას მიაჩერდა
-არა-უყვირა მიამ
-მაინც გადაგიყვან ხო იცი-გაბრაზდა თორნიკე
-უარი რომ მეთქვა... რომ მეთქვა რომ არ გამოგყვებოდი არც ახლა და არც მერე...იმიტომ რომ მზად არვარ ამისთვის მაინც ასე
მოიქცეოდი? -როგორციქნა მოუყარა აზრებს თავი და კითხა თავლებ ჩაწითლებულმა, თორნიკე კარგახანს ჩუმად იყო -მიპასუხე-ამოიბლუდუნა მიამ
-არა, სახლში წაგიყვანდი-უთხრა გულწრფელად
-და ჩემმა ერთმა სიტყვამ...
-მია, მიყვარხარ, მიყვარხარ, გესმის? სიგიჟემდე მიყვარხარ, თვადავიწყებამდე მიყვარხარ, დღეს ლამის დაგკარგე.. შენ რომ წასულიყავი.... მაშინ რომ წასულიყავი გეფიცები შენს ცხოვრებაში აღარასოდეს დავბრუნდებოდი
-და ამიტომ პირველივე შესაძლებლობისთანავე...
-მოგიტაცე-დასსრულა მისი სიტყვები
-თორნიკე მე მზად არ ვარ ამ ყველაფრისთვის-მიამ თავი დახარა -ჩვენ ართადაც კი არ ვყოფილვართ
-მია მე შენ იმდენხანს დაგელოდები რამდენიც შენთვის საჭირო იქნება, მთავარია რომ ჩემს გვერდით იყო, მთავარია რომ ვეღარ გამექცე...
-თორნიკე ძალიან ცუდი ბიჭი ხარ-უთხრა გაბუტულმა და აცრემლიანებული თაფლისფერიბტვალები მიაბჯინა
-წამოდი-თორნიკე გადავიდა და ხელი გაწოდა მიაც გადავიდა.
ბიჭებს უკვე სუფრა ქონდათ გაშლილი სამზარეულოში და ჭამდნენ
-ჩვენ ავალთ-გასძახა ბიჭებს და მიასთან ერთად კიბე აიარა, ერთერთი ოთახის კარი გააღო და მია შეიყვანა. დაძაბული გოგონა ერთადგილას მიყინულივით იდგა, თორნიკემ ხელი გადახვია და საწოლზე დასხდნენ, მია იმდენად დსიძაბა რომ სუნთქავ შეეკრა
-მია დამშვიდი გთხოვ, ასე რატომ ნერვიულობ?
-თორნიკე-მიამ ამოიბლუდუნა და ატირდა, თორნიკემ ნიკაპზე წაავლო ხელი თავისკენ მიატრიალებინა თავი და მის გაფერკრთალებულ ტუჩებას შეახო თავისი ვნებიანი ტუჩები, მიაა წინააღმდეგობა არ გაუწევი, პირიქით კოცნას კოცნით უპასუხა და როცა თორნიკე მის ტუჩებს მოულოდნელად მოწყდა, თავად შეუცურა თმაში ხელი მისი სახე ახლოს მიიტანა და თავად მიწვდა მის ტუჩებს. თორნიკე ყველანაირად ცდილობდა რომ თავზე კონტროლი არ დაეკარგა და გრძნობები მოეთოკა, ძალიან გაუჭირდა მაგრამ კვლავ მის ტუჩებს მოწყდა და თვალებში ჩააცქერდა, მიამ თავი დახარა, სახე აუწითლდა
-ასეიგი ჩემი კოცნა გინდა? ესეიგი შენც
გინდივ...-მიამ ტუჩებზე თითი მიადო და ადგა საწოლიდან
-ეს ასე მარტივი არაა, თორნიკე
-მიდი დაწექი დაისვენე, მე მოვწევ და
შემოვალ-თორნიკე გავიდა, მია ისე იყო თავგზააბნეული და დაღლილი რომ საწოლზე წამოწვა მართლა და გულისფანცქალით დაელოდა თორნიკეს მოსვლას, რომელმაც ლაშას უთხრა რომ მია წაიყვანა და გაუთიშა ტელეფონი. ოთხში რომ შევიდა დაფეთებული მია საწოლზე წამოჯდა
-დაწექი დაისვენ-თორნიკე დივანზე დაჯდა-მე აქ დავწვები
-კარგი-მია საწოლზე დაწვა და მალევე დაეძინა ნერვიულობისა და დაძაბულობისაგან დაღლილს, შუაღამეს რაღაცის შეხებამ გააღვიძა, თვალები გაახილა და თორნიკეს სახე რომ გაარჩია მთვარის შუქის მკრთალი ნათების ფონზე დაიძაბა
-მაპატიე, უბრალოდ -თორნიკეს ხმა აერია, მია მის სახეს შეეხო თლილი თითებით რომლიც ზემოდან დაყურებდა, თითები მის ტუჩენთან შეაჩერა და გააჟრჟოლა თორნიკემ რომ აკოცა მთრთოლარე თითებზე -მე-თორნიკეს თავგზა აებნა და ადგა სწრაფად, აივანზე გავიდა და სიგარეტი ამოიღო, ნერვიულად მოუკიდა, აიბნა როცა მიას შეხება იგრძნო
-მია უბრალოდ მინდოდა მენახა როგორ
გეძინა-მისკენ შეტრიალდა დაბნეული ბიჭი
-მხოლოდ ეეს?-გაოცდა მია
-კიდევ კოცნა მგარამ ზედმეტი მომივიდა და გაგაღვიძე
-ახლა არ გინდა ჩემი კოცნა?-მიას ამგვარ ქცევას თორნიკე არ ელოდა და მწყობრიდან გამოვიდა მაშინვე ბიჭი
-ასე ნუ იქცევი-აკანკალებული თითებით სიგარეტი პირთან მიიტანა და მოწია კვლავ ნეევიულად
-როგორ?-მია ვითომ ვერ ხვდებოდა
-ასეთქო!-გაბრაზდაბთორნიკე
-რატო?-მია არ ეშვებოდა
-იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ და შენი შეხება მინდება, რაც აკრძალული მაქვს იქამდე სანამ შენ არ მომცემ უფლაბას შეგეხო, როგორც ვხვდები ჩემს წვალებას დიდხანს აპირებ-თორნიკემ სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა და მია მკლავებში მოიმწყვდია
-ასე ძალიან ვმოქმედებ შენზე?-მიას მოწონდა იმის შეგრძნება რომ ასე აგიჟებდა თორნიკეს
-მია ნუ მეთამაშები-თორნიკეს სუნთქვა შეეკერა როცა მიას ცხელინსუნთქავ სახეზე შეეფრქვია და უბრალოდ აიბნა როცა მიამ თითები კვლავ მის ტუჩებს შეახო -მია-გაბრაზდა ბიჭი და ხელები გაუშვა, იცოდა რომ თავს ვეღარ მოერეოდა, მაგრამ მიამ გამოიწვია და პირდაპირ მდგარ ბიჭს მიუახლოვდა, ზედმეტად მიუახლოვდა და ტუჩის კუთხესთან დაუჩურჩულა
-შენი მოთმინება უნდა გამოვცადო-და შეეხო მის ტუჩებს ოდნავ, რასაც თორნიკეს აგრესიული ქცევა მოყვა, მან კედელთან მიიმწყვდია მია, რომელმაც სცადა წასვლა, მაგრამ თორნიკემ ხელები მიაბჯინა კედელს და წასვლის ნება არ მისცა ,შემგე კი მის ვნებიან ტუჩებს მიწვდა, მიამ კი ნაცვლად მისი შეჩერებისა კვლავ თმებში შეუცურა ხელი, ოთახში კოცნით შევიდნენ და თორნიკემ ფრთხილად გადააწვინა საწოლზე, მერე მოწყდა მის ტუჩებს და თვალებში ჩააცქერდა
-მია -თორნიკემ დაიჩურჩულა და კვლავ მის ტუჩებს მიწვდა, რადგან მია აყვა კოცნაში გაბედა და მისი პერანგის ღილებს მიწვდა მისი ათრთოოლებული თითები, რადგან მიას არ გაუწევია წინააღმდეგობა და მისი სეჩერება არ უცდია თორნიკე გადავარდა თავდავიწყებაშიბი.
ლაშა მაონც შოკში იყო, ვერ იჯერებდა რომ თორნიკემ მია წაიყვანა, რომ მია დათანხმდა მას ცოლობაზე, თან ბრაზობდა მათზე თან, უხაროდა ,ვერ ჩამოყალიბდა.
-კაი რა ლაშა ნუ იბღვირები-ეცინებოდა ნათიას
-იცინრა ქალბატონო? შენი ბოლოც ეგ იქნება ვატყობ-გაბრაზდა ლაშა
-ნუ სულელობ-ნათიას სიცილი აუვარდა
-შენთვის ხომ ძაან რომამტიულია თორნიკეს ქცევა?
-მე გითხარი რომ მიამ ისე აწვალა და იმდენი ხანი რომ ასე ჯობდა კიდეცთქო,თორემ მია კიდევ ათიწელი ვერ გადადგავდა ამ ნაბიჯსთქო
-ანუ ამართლებ
-ლაშა შენ ჩემზე უკეთ არ იცნობ მიას?
-ესეგი შენი აზრით სწორად მოიქცა?
-ლაშა ერთმანეთი უყვარდათ, მია აწვალებდა, ხოდა მოკიდა ხელი და წაიყვანა, რაა ამაში საოცარი?
-შენც თუ დიდხანს მაწვალებ მოგიტაცო?
-ლაშა-ნათიას კვლავ სიცილი აუვარდა მის გაბრაზებულ სახეზე
-რაა?
-ნუ ბრაზობ.
თორნიკეს და მიას დაბრუნებას ელოდა მოუთმენლად ყველა, მაია გადარეული იყო სიხარულით, აი თამუნა კი იმუქრებოდა ორივეს ჩემი ხელით მოვკლავო, მოკლეთ ერთი ამბავი იყო, მია ძალიან ნერვიულობდა, თორნიკემ დაამშვიდა
-მიანასე ნუ განიცდი მათთან შეხვედრას, თუ რამე მე დამსჯიან, მე მოგიტაცე.
ლაშა ძალიან ბედნიერი იყო რომ მიას და თორნიკეს შორის ყველაფერი დალაგდა და ბედნიერები იყვნენ. ახლა დრო ოყო თავადაც გადაედგა რადიკალური ნაბიჯები და საყვარელი ქალი მიესაკუთრებინა, ამის გამო ლაშამ ნიცა დაპატიჟა ნაყინზე დედიკოს გარეშე და პირდაპირ უთხარ
-ნიცა შენ იცი რომ მე შენი დედიკო ძალიან მიყვარს, ამიტომ მინდა მისი ხელი გთხოვო-ნიცა გაოცდა და თვალები დაახმხამა -მინდა რომ ცოლობა ვთხოვო მაგრამ მანამდე შენგან უნდა ავიღო ნებართვა
-დედაჩემზე დაქორწინება გინდა? ანუ შენი ცოლი გახდება-გაოცებით ლაპარაკობდა ნიცა
-შენ კი ჩემი შვილი, გიორგი კი შენი ძმა
-მეე-მიცას ცრემლები მოაწვა
-შენც და დედიკოსაც გაგაბედნიერებთ გპირდები
-მე მჯერა შენი, მაგრამ
-ვიცი რომ ძნელი იქნება მაგრამ გთხოვ...
-მე მინდა დედა ბედნიერი იყოს, მთავარი ესაა...
-შემც ბედნიერი იქნები-ლაშა ჩაეხუტა ნიცას-გპირდები.
ნათიას დაბადებისდღის რესტორანში აღნიშვნა გადაწყვიტესაწყვიტეს, ნათია ნიცა და ლაშა ოჯახი რესტორანში რვაზე მივიდა, მაგრამ ლაშა არ ჩანდა, ნათია ძალიან ღელავდა, დილიდან არ დაურეკი მისთვის, არც ნათიას პასუხობდა რომ ურეკავდა, დაბადებისდღე არ მიულოცია და ნათია უჟმუსრ ხასიათზე იყო, ვერ იჯერებდა რომ ლაშას დაავიწყდა მთელი დღე ნათია, მისი ოჯახიც არ იღებდა ხმას, არვიცით დილიდან წავიდაო სად არვიცითო, მარტო თორნიკემ იცოდა რა და როგორ იყო და ხმას რაც ის იღებდა. ცხრაზე ნათიას მოთმინების ძაფი გაუწყდა და მიას უთხრა უნდა წავიდე ცუდად ვარო, მაგრამ თორნიკემ გააჩერა და უთხრაბთვალები დახუჭეო
-თორნიკე დამცინი? მართლა ცუდად ვარ მგონია ლაშას რაღაც შეემთხვა
-დახეჭე-იცინის ის და რომ დაობს მასთან ნათია მოულოდნელას აბრუნებს ნათიას უკან, გოგონა ადგილზე იყინება, ლაშა ცალ მუხლზე დაჩოქილია და ბეჭედი აქვს გაწვდილი ნათია დაბნეული დაყურებს მომღიმარ ლაშას
-დაბადების დღეს გილოცავ
-ლაშა-ნათიას ცრემლები ერევა
-ცოლად გამომყვები?-უღიმის ლაშა რომელიც ფახზე დგება და თითზე უკეთებს ატირებულ გოგონას ბეჭედს