-მამა,ქალაქში რაგვინდა?აქაც კარგად ვართ.-უთხრა ანერვიულებულმა გოგონამ
-რასაც,გეუბნები ის გააკეთე  ახლა კი წადი და მოემზადე გავალთ.
გოგონა ხმის ამოუღებლად წავიდა თავის ოთახში,და  ნივთების ჩალაგება დაიწყო.
იცოდა რო შეწიაღმდეგებას აზრი არ ჰქონდა რადგან ყოველთვის როცა გოგონა რამეს აპროტესტებს და მამის სურვილს არ მიჰყვება ეს ყოველივე  ცუდად მთავრდება და..გოგონას სასტიკად უსწორდება
ბევრი არაფერი არ ჰქონდა ამიტომ მალევე მორჩა ბარგის ჩალაგებას.
სასტიკად არ უნდოდა გოგონას.
სოფლიდან წასვლა რადგან აქ დედის საფლავს სტოვებდა.
დედა ერთადერთი იყო, ვისაც მართლა უყვარდა გოგონა.
სანამ ის ცოცხალი იყო, კაცი გოგონას,არ ერჩოდა მაგრამ რამოდენიმე წელში. ქალი მძიმედ გახდა ავად და. გარდაიცვალა აი აქედან დაიწყო.გოგონას ტანჯვა-წამება.
კაცმა.მთელი  ამდენი წლის   ბოღმა ამომათხვია და გოგონას მიმართ სიძულვილი გამოაჩინა.
თუ რატომ ეპყრობა მამაისი ასე ამას  მალე გავიგებთ.
გოგონამ,დრო იხელთა და დედის საფლავზე გავიდა და გამოემშვიდობა.

მალევე უკვე, მანქანაში ისხდნენ და ქალაქისკენ  მიდოდნენ.
ხანგრძლივი, მგზავრობის შემდეგ,ჩავიდნენ ქალაქში.
და მანქანა ერთი დიდი სახლის წინ გაჩერდა.
გოგონა,თვალებს არ უჯერებდა ნუთუ ამ უზარმაზარ სახლში უნდა ეცხოვრა
მანქანიდან გადმოვიდა  თავის ნივთები გადნოიტანა. და სახლში შევიდა.

-მე მივდივარ,საქმეები მაქვს შენ კი  მოაწესრიგე აქაურობა!-უბრძანა გოგონას და. წავიდა
გოოგონა,გარეთ გავიდა რომ  დარჩენილი ნივთები შემოეტანა
ეზოს,კარებთან,გავიდა და  ყუთი უნდა აეღო რომ.უცბად, მაღალ სხეულს შეასკდა.
-ფრთხილად!-გაისმა ბიჭის ბოხი ხმა
გოგონამ, თავი ნელა აწია და   ადგილზე გაიყინა. რადგან მის წინ მაღალი  ქერა  სიმპატიური ბიჭი იდგა ისე დაიბნა და შერცხვა რომ.ხმაც ვერ ამოიღო
-კარგად ხარ?-უთხრა ბიჭმა
ბიჭმა აათვალიერა გოგონა და გვერდულად ჩაეცინა
შენ ალბათ ახალი მეზობელი ხარ არა?
-გოგონამ ძლივს ამოილუღლუღა დიახო  და უკან მოუხედავად გაიქცა.
-რა უცნაური.გოგოა გაიფიქრა გონებაში.ბიჭმა და სახლში შევიდა

გოგონა,რადღეში იყო არ იკითხოთ
საშინლად შერცხვა მთელი ოცადოთხი წელი ისე გაატარა რომ, მამისი სასტიკად აკონტროლებდა ისი კი არა მეგობარიც კი არ ყოლია. შეყვარებულზე ლაპარაკი ხო ზედმეტია. ამიტომაც ჰქონდა ასეთი რეაქცია მას. თან მითუმეტეს როცა ასეთი სიმპატიური ბიჭის წინ იდგა რომელიც  მოდური და დახვეწილი ბრძანდებოდა  გოგონა კი ვინ იყო ერთი უბრალო პროვინციელია  რომელიც ქალაქში პირველადა.. რაუნდა ქნას ამხელა ქალაქში არ იცის
მალევე მოიშორა ეს უაზრო ფიქრები და  საქმეს შეუდგა გოგონას ,ყველაფერი ეხერხებოდა   სახლი დაასუფთავა  და შემდეგ ვახშამი გაამზადა.


"'
ბიჭმა,ჩაიცინა  სახლში შევიდა
-მოხვედი შვილო?-შეეგება დედამისი
-კი,დედა.
-ასე ადრე არ გელოდი?
-ხო,ვიცი  უბრალოდ საქმე აღარ მქონდა და წამოვედი
ხო მართლა ახალი მეზობელი გვყავს იცი?
-მართლა?
-კი, ბატონი,გურამის სახლში დასახლდნენ
-შენ საიდან იცი შვილო?
-სახლის კარებთან შემხვდა გოგონა ყუთებს ზიდავდა.
-გოგო,ზიდავდა ყუთებს?
-ხო რავიცი მარტო გოგონა,  იყო.
-კარგი,მიდი მოწესრიგდი და.. მოდი ვივახშმოთ
-კარგი დედა.

ბიჭი,ოთახში ავიდა და წყალი გადაივლო და საშინაოდ სპორტულები ჩაიცვა



""
-გამარჯობა ბატონო გურამ, ამდენი წლის შემდეგ ისევ შევხვდით.-თქვა კაცმა.ირონიულად
-რეზოო!
-დიახ მე ვარ
-აქ რაგინდა?-კითხა ინტერესით.
-რამინდა და შენი ვილა მე შევისყიდე და ახლა მისი მფლობელი მე ვარ.
-ამას,სპეციალურად აკეთებ არა?
-ჰაჰა,რა მიხვედრილი ხარ.
-რით,ვერ დაივიწყე წარსული?
-არც არასდროს დამავიწყდება, ის რომ  ნატას, მარტო შენ,უყვარდი.  სიკვდილის წინაც კი შენ გახსენებდა მე კი ცხოვრება დამინგრია. ვხედავდი როგორ იტანჯებოდა შემდეგ ავად გახდა და გარდაიცავალა.
მაგრამ იცი რა ყველაფერი შენი ბრალი იყო,რადგან შენ შეაცდინე ის და შემდეგ მიატოვე როგორც უკანასკვნელი ნაძი**ლა
-მე არ მიმიტოვებია მშობლებმა საზღავარ გარეთ  გამისტუმრეს  რავიცოდი თუ ასე მოხდებოდა.
რომ  დავბრუნდი ის უკვე  წასული დამხვდა მითხრეს რომ გათხოვდა
კარგი,აღარ გვინდა ამაზე ეს უკვე წარსულია   რომელიც დიდიხნისწინ მოხდა.
ხვალ ჩემი შვილის ქორწილია ხო და გეპატიჟები, აუცილებად მოდი

კაცი,სახლში გვიან დაბრუნდა.
ივახშმა და დასაძინებლად წავიდა გოგონა კი დარჩა მარტო ისევ

""

შემდეგი,დღეც დადგა, კაცმა გააფრთხილა რომ საღამოს ქორწილში უნდა წასულიყვნენ და მომზადებულიყო
გოგონამ,არიცოდა რა ექნა მას არაფერი ჰქონდა გამოსასვლელი
კარადაში  დაიწყო,ძებნა და ერთი ვარდისფერი სადა კაბა გამოიღო
და მომზადება დაიწყო

მალე უკვე ქორწილში იყვნენ
ყველაფერი კარგად  იყო,მანამ სამამ კაცი ცუდად არ გახდა
-მამა,რამოგივიდა!-უთხრა შეშფოთებულმა
დამეხმარეთ გთხოვთ!-იყვირა სასოწარკვეთილმა
ამდროს ბიჭი მივარდა.მათთან
-მიმიშვი ექიმი ვარ, გავსინჯავ.
უთხრა და გოგონა გაიწია
-რა სჭირს?
-გულის შეტევა ჰქონდა..
სასწრაფოდ უნდა გადავიყვანოდ სავანდმყოფოში.
-დრო არ იცდის,შვილოო.
-გისმენ მამა.
-შვილო მისმინე,ჩემს ოთახში  ყუთში უნდა იდოს, ერთი წიგნაკი მე თუ არ გადავრჩი ის, ბატონ.გურამს  გადაეცი,
მან უნდა ნახოს.
-კარგი,მამა გთხოვ ნუ გადაიღლები 
კაცმა ერთი ამოისუნთქა და  გაითიშა
-არა,მამა გთხოვ არ დამტოვო აქ მარტომ რაუნდა ვქნა გთხოვ არ დამტოვო
ევედრებოდა გოგონა,მაგრამ  უკვე გვიან იყო.
გოგონა,განადგურებული იყო, ამ.უცხო  ქლაქში დარჩა სრუალიად მარტო და დაუცველი..
იმ საღამოს კრემაცია ჩაუტარეს კაცს
მხოლო ორდღეში კაცი დაკრძალეს.



გოგონას,მთელი ღამე კოშმარები აწუხებდა..

დილით,კარზე ზარი აღვიძებს
და კარებისკენ მიდის, იქ კი ხანში შესული კაცი ხვდება
-გამარჯობა,შვილო.
-გაგიმარჯოთ,მობრძანდით.
-ამბის გასაგებად მოვედი ხო კარგად ხარ.
-მადლობთ არამიშავს
უი,ჰო მამამ სიკვდილისწინ რაღაცის გადმოცემა მთხოვა თქვენთვის ახავე მოვიტან თქვა ოთახში შევიდა.
და ცოტახანში წიგნაკით ხელში გამოვიდა.
აი გამომართვით.
-რაარის?
-არვიცი,არ უთქვამს.
-კარგი აღარ მოგაწყენ  თუ რამე დაგჭირდეს არ მოგერიდოს დამირეკე.
-კარგი.
კაცი,წავიდა და დარჩა სახლში მარტო.
-როგორ გავძლო აქ მარტომ
თან ეშინოდა მაგრამ მეორესმროვ მშვიდად იყო რადგან მეტი აღარავინ იძალადებდა მასზე. როგორც ამას მამაისი აკეთებდა ძალა მოიკიბა და
მამაისის ოთახში შევიდა
მისი ნივთები შეაგროვა ერთ დიდ ყუთში, გარეთ გაიტანა და დიდ ნაგვის ურნაში ჩაყარა.
მობრუნებისას კი,ისევ ის ბიჭი შეეჩეხა.
კარებთან.
-აქ რასაკეთებ ამდროს?
-არაფერს უბრალოდ ძველი ნივთები გადავყარე.
-ხო მართლა ვიზიარებ შენს მწუხარებას
-მადლობა.
-მე, შენი სახლის გვერდით ვცხოვრობ და, დამიანე მქვია.
-ხო,შევამჩნიე სასიამოვნოა მე ნიკე ვარ
-სასიამოვნოა ნიკე შენი გაცნობა
-მაპატიე ახლა უნდა წავიდე..
-კარგი,შეხვედრამდე
გოგონა დაემშიდობა და სახლში შევიდა
არ იცოდა რატომ მაგრამ ეს ბიჭი გოგონას ძალიან აბნევდა, მაგრამ ფაქტია რო გოგონას მის მიმართ სიმპატიები უჩნდებოდა.
და არ უნდოდა რო შეყვარებოდა.



დამიანე,თავის პორშეში ჩაჯდა და წავიდა
-მოხვედი საყვარელო?-შეეგება ქერათმიანი გოგონა
-როგორც ხედავ.
-ძალიან,მომენატრე, სად დაიკარგე?
-ახლა არ დაიწყო თავიდან ხო იცი რო, ბევრი საქმე მაქვს ოფისში.
-კარგი,მაპატიე.
შემდეგ ერთმანეთს აკოცეს და ეს კოცნა სხვა რამეში გადაიზარდა.
თვითონაც არ იცოდა ბიჭმა რატომ.იყო ამ
ამ ქერასთან,მის მიმართ საერთოდ არაფერს განიცდიდა გარდა ვნებებისა.
უბრალოდ ფორმალურად იყო,მისი შეყვარებული.და მეტი არაფერი




""
ბატონმა,გურამმა დღიური გადაიკითხა და სრული შოკი მიიღო რადგან ეს დღიური,მისი საყვარელი ქალის იყო,გულდასმით კითხულობდა ქალი მთელი,თავის ცხოვრებას უყვებოდა და ისიც გაიგო,რომ გოგონა ჰყავს სახელად ნიკე
ამაზე ხო სულ გადაირია.
ამ გოგოსთან რაღაც უხილავი ძალები აკავშირებსა და ეხლა შეიტყო რომ ის მისი ქალიშვილი იყო
მაგრამ გოგონას ამის შესახებ არ უნდა გაეგო.


""
გოგონა, იჯდა სახლის უკან ბაღში და ჩაფიქრებული იყო როცა მას.
ბიჭი მიუახლოვდა.
-ასეთ დროს გარეთ რას აკეთებ?-ჰკითხა ბიჭმა
გოგონა,მოულოდნელობისგან შეხტა და.. გვერდზე გაიხედა სადაც შავგვრემანი ბიჭი იდგა.
-მაპატიე შენი შეშინება არ მინდოდა.
მე საბა ვარ.
-არაუშავს საბა,უბრალოდ ჩაფიქრებული ვიყავი მე ნიკე ვარ .
-შეიძლება შენთან დავჯდე?
-კი.-მიუგო გოგომ
-ამდროს რატომ არ გძინავს?
-ვერ ვიძინებ მიჭირს მარტო ყოფნა..და ამიტომ დასამშვიდებლად სუფთა ჰაერზე გამოვედი.
ისე საიდანღაც მეცნობი?
შენ არ იყავი მამაჩემის გვერდით?
-კი,მე ვიყავი.
-გასაგებია.შენ აქ ცხოვრობ?
-კი,გვერდით სახლში
-იქ,ხო დამიანე ცხოვრობს?-გაუკვირდა გოგონას
-ხო,დამიანე ცხოვრობს მარა მეც მასთან ვცხოვრობ. ერთად გავიხაზრდეთ ბავშვობის მეგობრები ვართ
-გასაგებია.
ცოტახანი ისაუბრეს შემდეგ საბა წავიდა დარჩა თავის ფიქრებთან ისევ მარტო
ნიკე
უცბად,მის წინ დამიანე გაჩნდა
ეტყობოდა რომ ცოტა ნასვამი იყო.

-ნიკეე!-დაუძახა ბიჭმა
-დამიანე,აქ რას აკეთებ?
-შენთან მოვედი..
-რაა?
-ხო,რაიყო რა გაგიკვირდა?
-არაფერი უბრალოდ არ გელოდი.
მოულოდნელად ბიჭმა.გოგონას თმები ჩამოუყარა მისი შავი კულულები
-რას აკეთებ?-გაოცდა გოგო
-ასე,უკეთესია
იცი,ძალიან ლამაზი ხარ, ისეთი უმწიკლო,და ნაზი ხარ.რომ ჭკუიდან გადავდივარ.-უთხრა და მოულოდნელად დაეწაფა მის მარწყვივით ტუჩებს





ეს ახალი ისტორია ბევრი ვიწვალე..
და იმედია მოგეწონებათ ვისაც არ მოგწონთ კი უბრალოდ გაატარეთ ამას უბრალოდ ჩემთვის ვწერ რადგან წერა მინდა. სულ ესაა.ვიცი რომ შეცდომები მეპარება მარა, ნელნელა, დავხვეწავ ამასაც.