აბლაბუდა
მეთვრამეტე თავი
(დასასრული)
- დაღლილი, ნახევრად მძინარე მიხუტებული ვიყავი საყვარელი მამაკაცის მკერდს, თლილი თითებით თმებზე მეფერებოდა, შიშველ მხრებზე მკოცნიდა. მთელი არსებით ვცდილობდი ყველაფრის დამახსოვრებას, მისი თითოეული მიმიკის ღრმად ჩაბეჭდვას. ვიცოდი, უკანასკნელად ვისმენდი უკვე დამშვიდებულ გულისცემას. ამ წამებს გამეორება არ ეწერა. საათის ისრები ჯიბრით გარბოდნენ და ჩემი ზღაპარიც დასასრულს უახლოვდებოდა.
- მალე გათენდება, უნდა მოვწესრიგდე. საცაა მძღოლიც მოვა!
ზურგი შევაქციე წამოსადგომად, უკნიდან ჩამეხუტა შაკო.
- გეხვეწები, სულ ცოტახანს კიდევ გაჩედი!. - ხელები უცახცახებდა მღელვარებისგან. კისერში თავჩარგულს გასაშვებად არ ვემეტებოდი - რა იქნება დრო რომ გაჩერდეს, ამ წუთებისთვის დავთმობდი მთელ ცხოვრებას!
მის ხმაში გაჟღერებულმა სევდამ გული მატკინა, ცრემლები ვეღარ შევიკავე. საყვარელი მამაკაცის მკლავს ჩაბღაუჭებული მწარედ ავტირდი. ხმას არ იღებდა, არც მაჩერებდა, არც მამშვიდებდა, მხარზე სისველე ვიგრძენი, ახლაღა მივხვდი, ირონიული შაკო აფციაური ჩემ გამო ტიროდა. დიახ, ასე იყო. ორივემ კარგად ვიცოდით, ვიაზრებდით, რომ ჩვენი ზღაპარი ადრე თუ გვიან დასრულდებოდა, მაგრამ ასე ცხადად ამის გააზრება მაინც ორივეს გვტკიოდა. ალბათ, ამიტომაც ვებღაუჭებოდით სასოწარკეთილნი თითოეულ წამს. ილუზიებით არასოდეს მიცხოვრია, ბავშვობიდანვე ვიცოდი, რომ ყველა ზღაპარი ადრე თუ გვიან სრულდებოდა, კონკიას ჯადოსნური ღამე 12 საათზე კარგავდა ძალას, ჩემი კი - მზის ამოსვლასთან ერთად.
სხვა გზა არ მქონდა. როგორ ძალიანაც არ უნდა მდომოდა, მე და შაკო ერთად ვერ ვიქნებოდით.
რეალობაში დასაბრუნებლად მობილურზე შემოსული ნანას ზარიც საკმარისი აღმოჩნდა. ამრეზით დახედა ტელეფონის ეკრანზე გამოსახულ მეუღლის ფოტოს, ზარს ხმა ჩაუწია და გვერდზე გადადო შაკომ.
- რას ეტყვი, როგორ აუხსნი სად ხარ?
- არაფერსაც არ ვიტყვი, - კბილებში ცივად გამოცრა - ერთ ჭიქას დავლევ, სუნი რომ ამივიდეს და თავს მოვაჩვენებ თითქოს მთელი ღამე ვსვავდი.
- ასე მარტივად მოტყუვდება?
- , იქნებ მართლა დარჩე?! იქნებ დავივიწყოთ ყველა, ყველაფერი და...
- არ გამოგვივა. - იმედით მომზირალ თვალებს მზერა ვეღარ გავუსწორე.
- რატომ?! ელე, დაფიქრდი, მე საყვარლობასა და ჩუმად შეხვედრებზე არ გეუბნები...
მსგავს სიტყვებს აფციაურისგან მართლა არ ველოდი. დაჟინებით ვუმზერდი და ვცდილობდი გამეგო მეხუმრებოდა თუ არა.
- არ გამოგვივა. - უარყოფის ნიშნად ისევ თავი გავაქნიე.
- ახლა დალევა მართლა მჭირდება! - ირონიულად გაეცინა.
მასთან ყოფნის უკანასკნელ წუთებში ნამდვილად არ მინდოდა მის ცოლზე ფიქრი. იმდენად დიდი იყო ცდუნება და სურვილი ჩვენი ერთად ყოფნის, კინაღამ დავეთანხმე, მაგრამ ისევ გავჩერდი, ისევ გავჩუმდი.
წამოვდექი და უსიტყვოდ დავიწყე წასასვლელად მზადება. პირადი ნივთები უკვე ჩალაგებული მქონდა, წყალი გადავივლე, თმას ვიშრობდი. ტელეფონი რეკავდა და რეკავდა, ან რა ნებისყოფა ქონდა ამ გოგოს. ჩემ და გასაკვირად, მიუხედავად გაბმული, დაუსრულებელი ზარისა, აფციაური მაინც არ ჩქარობდა წასვლას. იწვა და მისთვის ჩვეული ღიმილით გვერდულად, ოდნავ ირონიულად, მაგრამ მაინც ყველაზე მოსიყვარულე თვალებით, ჩუმად მაკვირდებოდა.
რეგისტრატურიდან დამირეკეს, მძღოლი უკვე ნომერთან მელოდებოდა.
- არ გეწყინოს, თუ ამით ვასრულებთ, მაშინ ზედმეტი პრობლემები აღარ გვინდა. დაბლა ვერ ჩამოგყვები. არაა გამორიცხული ნანა გარეთ გველოდებოდეს, წახვალ და მეც შემდეგ გავალ! - თვალი ამარიდა.
- რა თქმა უნდა. - არ მინდოდა მაგრამ სევდა მაინც მემჩნეოდა.
- ელე, იცოდე მიყვარხარ! - ნომრიდან გასვლისას დამეწია მისი გაბზარული ხმაც.
არ შევიმჩნიე, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც მესიამოვნა. არც მას ვემეტებოდი დასაკარგად. ვეღარ შევბრუნდი. ახლა მისთვის თვალის გასწორებას ვეღარ შევძლებდი, წასვლასაც ვეღარ გავბედავდი.
სიმხნევე ნომერთან გაჩერებულ ავტომობილამდე მეყო. მოკუნტული ვიჯექი უკანა სავარძელზე. უხმო ტირილითა და ცრემლების ყლაპვით, ვტოვებდი „ლოპოტას“, მეზიზღებოდა ყველა და ყველაფერი, ყველაზე მეტად კი საკუთარი თავი.
- დაუჯერა მეუღლემ? - ვერ ვიჯერებდი რომ ასეთ ტყუილს ვინმე რეალობად მიიღებდა - იმ დღის შემდეგ აღარ უცდია შეხვედრა?
- დღემდე არ ვიცი რეალურად რა უთხრა, დაიჯერა თუ არა მისი ნანამ. ალბათ არა, მაგრამ ზუსტად ვიცი არ შეიმჩნევდა.
- უცნაურია. ასე მარტივია ღალატზე თვალის დახუჭვა?
- არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ არც ოჯახის დანგრევაა მარტივი.
- თქვენ რას იზავდით ნანას ადგილას? – ინეტერესით ჩავეკითხე ელენეს.
- არ ვიცი. ალბათ მეც ვეცდებოდი საყვარელი მამაკაცის გამართლებას და ყველაფერში, საყვარელს დავადანაშაულებდი.
- ანუ თქვენც თავს მოუტყუებდით?
- ზოგჯერ რეალობა იმდენად რთულად მისაღებია, რომ ჩვენვე გვირჩევნია სიცრუეში დარჩენა, ნანა რაზმაძე იმ ტიპის ქალი არ იყო ქმარი ღალატის გამო მიეტოვებინა..
- ქალბატონო ელენე, თქვენთან მნახველია! – საშუალო სიმაღლის, მსუქან მამაკაცს - პალატაში შემოუძღვა მორიგე ექთანი.
იმდენად დაწვრილებით აღწერა ახვლედიანმა მისი მეუღლე, მისი ცნობა არ გამჭირვებია. როგორც ცა და დედამიწა ისე განსხვავდებოდნე შაკოსგან.
- ამას ცოლად როგორ გაჰყვა? - ვაღიარებ იმედგაცრუებული დავრჩი.
რატომღაც ელენეს თანამეცხედრე სულ სხვანაირი წარმომედგინა. გულში გავამართლე კიდეც მისი ღალატი.
- ვხედავ არ იწყენ. მშვენივრად მოწყობილხარ, სტუმარიც გყოლია! – ირონიულად, ვიტყოდი ზიზღითაც კი მიმზერდა უცნობი - საინტერესოა, ყველა ქუჩის ქალს ასეთი პატივით იღებენ?!
- წუხელ ხომ ნათლად გამოხატეთ თქვენი აზრი, დღეს რატომ შეწუხდით, ბატონო დავით? – დაუფარავი ზიზღითაც კი შეხვდა ახვლედიანი მეუღლეს.
- ცდებით, ქალბატონო ელენე, ჯერ კიდევ ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი, – არ ჩამორჩა მამაკაციც – თუმცა ჩვენი პრობლემების უცნობთან განხილვას არ ვაპირებ!
- დეა უცნობი არაა, ყველაფერი იცის.
- ყველაფერი?! - ისეთი გამომხედა მამაკაცმა, თითქოს მეუღლის ღალატში მე მადანაშაულებდა.
მისი გამოხედვა კარგს არაფერს მოასწავლებდა. პალატიდან გასვლას ვაპირებდი, მაგრამ ელენეს გაფითრებული სახის დანახვაზე გადავიფიქრე, ვერ გავბედე მათი მარტო დატოვება.
- კარგი, დავივიწყოთ ცოლ-ქმრობა, ისიც რომ ერთად ვიყავით ამდენი წელი. დავივიწყოთ რომ მიღალატე. ჩვენ შორის მაინც აღარაფერი იქნება, - ვაღიარებ გამაკვირვა დავითის მშვიდმა ტონმა - პირდაპირ გეტყვი, თუ საკუთარი თავი ოდნავ მაინც გიყვარს, მოიშორე ეგ !
- არა, ჩემი შვილი არაა, უფლებას არ მოგცემ... - ქალმა უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
- უფლებას?! - ირონიულად ახარხარდა - დაფიქრდი, ელენე, მე შენთვის ცუდი არ მინდა. კარგი მე ფეხებზე დამიკიდე, ნიკუშას რა პასუხს აძლევ, როგორ აუხსნი?
- დედობა დანაშაული არაა! - ბრაზი მოერია ახვლედიანს - ნიკუშაც გამიგებს!
- გაგიგებს, - აპილპილდა დავითი - ღალატსაც , უკანონოდ გაჩენილ შვილსაც, ვიღაცის ნაბიჭვარს მე რომ მტენი მაგასაც გაგიგებს?
- საკმარისია, არავის მივცემ ასე საუბრის უფლებას, შენთვის არ შემიტენია და არც დახმარება მითხოვია, უამრავი მარტოხელა დედაა, მეც მოვახერხებ საკუთარი შვილის გაზრდას!

- საკუთარი?! მთელი ცხოვრება ვერ მოინელე რომ შვილი არ გვყავდა ხომ?! გადამაბიჯე, როგორც კაცს თავს ლაფი დამასხი შენი ოცნების ასრულებისთვის ხომ?
- ზუსტადაც, მეც მქონდა დედობის უფლება! - თვალები დაქაჩა ელენემ.
- მარტოხელა დედობის უფლება? სულ დაკარგე ქალო ჭკუა? მოგკლავ, არ გაცოცხლებ! - ლოგინში მწოლიარე ქალისკენ გაიწია. არ ვიცი დაარტყამდა თუ არა, მაგრამ შუაში ჩადგომა დროულად მოვასწარი - სადაა ნაგავი მამამისი, ვინაა მე იმის... - ღრიალებდა გააფთრებული.
- ბატონო დავით! - შიშისგან საკუთარი ხმა ვერ ვიცანი.
- მაგარი დამცველი კი გიპოვია, შენი ცემა რომ მინდოდეს ეს გამაჩერებს?! მაგ სიამოვნებას ვერ მოგანიჭებ, შენისთანა არარაობაზე ხელსაც არ გავისვრი, - სიძულვილით ხარხარებდა მამაკაცი - მითხარი ვინაა ის ნაგავი, გეკითხები სად გდია, რატომ არ არის ახლა შენთან?! თუ გაიგო და მაშინვე გავარდა დაფეთებული. იქნებ არც იცი მისი ვინაობა?! - კარგად იცოდა მამაკაცმა როგორ უნდა ეტკინა ახვლედიანისთვის, ელენეს ცრემლების დანახვაზე კმაყოფილი ირონიულად ხარხარებდა - მიგაგდო ხომ?! ჯერ კიდევ სად ხარ, ქუჩის კახპა ხარ, უკანასკნელი ქუჩის ქალი! შენისთანებზე ხელის გასვრაც კი არ ღირს.
- დაასრულე დავით! - ხმა უკანკალებდა ახვლედიანს.
- რა ხდება, - ხმაურზე შემოვიდა ექიმი, აკანკალებული ელენეს დანახვაზე -ზედმეტმა ხალხმა დატოვეთ პალატა! - თვალების ბრიალით მკაცრად გახედა დავითს.
- აი, მორიგი მცველიც... გილოცავ - ტაში დაუკრა ახარხარებულმა - კარგად დაიმახსოვრე ელენე ეს დღე. იცოდე ვინც არ უნდა იყოს, სადაც არ უნდა იყოს. ვერ დამემალება, ადრე თუ გვიან გავიგებ ვინაა და ჩემი ხელით გამოვჭრი ყელს, მის ხროტინებს გაგაგებინებ, მის სისხლს დავლევ და მაშინ დავისვენებ. - მუქარით უქნევდა სახესთან თითს - ინანებ, მერედა როგორ ინანებ. ბევრჯერ გაგახსენდები, მინატრებ, მაგრამ გვიანი იქნება.
- საკმარისია! - ისტერიკაში მყოფი ახვლედიანი ყურებზე ხელებს იფარებდა.
- ჩვენთვის მკვდარი ხარ, ჩემთვისაც და ნიკუშასთვისაც. არ მიგიღებთ! ჯერ კიდევ არ იცი ვისთან გაქვს საქმე. კაცი არ ვიყო, თუ ქუჩაში არ აღმოჩნდე, მათხოვარივით ხელგაწვდილი, მუხლებზე მდგომი, ფორთხვით მოხვალ, შებრალებას გვთხოვ და ვერ მიიღებ! შენივე სათაყვანო ვაჟი რომ გკრავს ხელს, მაშინ გამიხსენებ! - ზიზღი გაერია ხმაში დავითს.
- არასოდეს, ეგ დღე არ დადგება! ნიკუშა ჩემი შვილია, ჩემი გაზრდილი ....
- მაგასაც ვნახავთ! თუმცა რატომ ვდარდობთ, შენ ხომ შენი გმირი გყავს. დარწმუნებული ვარ ხელის გულზე გატარებენ...
- გასაგებად არ ვთქვი?! - პატარა ბავშვივით ქეჩოში წვდა დავითს ექიმი - მიბრძანდით პალატიდან! - უხეში ბიძგით გააგდო გარეთ.
დაცვის თანამშრომლებმა საავადმყოფოს ტერიტორია კი დაატოვებინეს, მაგრამ ეზოდან კიდევ დიდხანს ისმოდა დავითის უწმაწური გინება. თუმცა მისთვის აღარ გვეცალა, ელენეს ძლიერი ემოციის ფონზე მუცლის არეში ისეთი ტკივილები დაეწყო, რომ ფერიც კი დაკარგა. მისი დამშვიდება მხოლოდ გამაყუჩებლებით და დამამშვიდებელი ნემსის მორიგი დოზით მოახერხეს. არ ვიცი წამალმა იმოქმედა თუ მთელი დღის დაღლილობამ, როგორც იქნა ჩაეძინა ახვლედიანს, ნელ-ნელა მოდუნდა, მოეშვა, ტკივილისგან არეული სახე დაულაგდა.
უცნაურია, რამდენად ახლობელი შეიძლება გახდეს სრულიად უცნობი ადამიანი. ვუმზერდი დაღლილ გამოფიტულ ქალს და ვერ ვიჯერებდი, რომ სულ რაღაც ერთი დღის წინ წარმოდგენაც არ მქონდა ამ ადამიანის არსებობაზე, ახლა კი, როგორც საკუთარი სისხლისა და ოჯახის წევრის ბედი ისე მტკიოდა და მადარდებდა. თუ ექიმებს დავუჯერებდით, მის ასაკში პირველი ორსულობა ისედაც რთულად შესანარჩუნებელი იყო, პატარას შესანარჩუნებლად წოლითი რეჟიმის მკაცრად დაცვა ჭირდებოდა. ელენეს საავადმყოფოში მაქსიმუმ სამი დღე გააჩერებდნენ. რა უნდა ექნა უსახლკაროდ დარჩენილს, სად უნდა წასულიყო, ვისთან?! ნერვიულობისგან თავი ამტკივდა, ნერვიულად ვისრესდი საფეთქლებს.
- დამამშვიდებელი არც თქვენ გაწყენდათ! - აშკარად შევეცოდე ექთანს - თქვენი აქ ყოფნის აუცილებლობა არაა, ამაღამ არ გაიღვიძებს! ჯობია დაისვენოთ და ხვალ დილით მოაკითხოთ!
მართალია ვყოყმანობდი, მაგრამ ექთნის ნათქვამი ჭკუაში დამიჯდა. ნამდვილად არ მაწყენდა კარგად გამოძინება, თან დედასთანაც მინდოდა შემეთანხმებინა, თუ დამეთანხმებოდა იქნებ ელენე ჩემთან წამოსულიყო. თიკოსაც ვნახავდი, დღევანდელი ამბების გადამკიდე, აღარც ის გამხსენებია, და არც მისი ტრავმირებული მეგობარი მომიკითხავს. თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ პრობლემის შემთხვევაში დამირეკავდა, მაგრამ ჩემი ბუტია დაქალის ამბავი რომ ვიცოდი, იმასაც ვხვდებოდი ახლა გაბუსხული იქნებოდა.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, იმ ღამით სახლში წამოვედი. დედას დაველაპარაკე, მასაც ძალიან შეეცოდა ელენე, მიუხედავად იმ რისკებისა, რაც ახლდა ახვლედიანის ჩვენ სახლში ყოფნას, მისი დარწმუნება სტუმრის მიღებაზე არ გამჭირვებია. გათენდა თუ არა, ვერ მოვისვენე და მაშინვე საავადმყოფოში გავიქეცი. ჩემდა გასაკვირად ახვლედიანი ფეხზე დამხვდა, წინა დღესთან შედარებით უკეთესად გამოიყურებოდა, თუმცა მისი გაფითრებული სახე მაინც სისუსტეზე მეტყველებდა. ქალი აშკარად წასასვლელად ემზადებოდა.
- ქალბატონო ელენე, რას აკეთებთ?! - გაოცება ვერ დავმალე.
- აქ გორაობის დრო არ მაქვს. სამსახურში მელოდებიან.
- სად?! - ყურებს არ ვუჯერებდი - რას ქვია სამსახურში? უნდა დაწვეთ, საკუთარ თავზე თუ არა, ბავშვზე მაინც არ ფიქრობთ, ასეთი უპასუხისმგებლო როგორ ხართ?! - სიბრაზეს ვეღარ ვმალავდი.
ტკივილით გამომხედა:
- არ გამომივა, არ მომასვენებენ, დავითი დღესაც იყო მოსული, ექიმებმა არ შემოუშვეს. ხელწერილი უკვე დავწერე.
- შაკოც ხომ არ გამოჩნდა?
- აფციაური ის ტიპი არაა გადაწყვეტილება ასე მარტივად შეიცვალოს. მისი ადგილი ჩვენ ცხოვრებაში აღარაა. რაც იქნება-იქნება, სასწრაფოდ უნდა წავიდე. ბინაც უნდა მოვძებნო.
- ცუდად ნუ გამიგებთ. ჩემთან წამოდით!
- შენთან?! - გაოცებულმა ამომხედა.
- დედა ექთანია, უკვე ვესაუბრე, წინააღმდეგი არაა. თქვენ ახლა წოლა გჭირდებათ. იქ ვერავინ შეგაწუხებთ. ვიდრე რედაქციიდან პასუხს ველოდები, მეც თავისუფალი ვარ. თქვენთან ვიქნები.
- მადლობელი ვარ, მაგრამ მსგავს შემოთავაზებას ვერ მივიღებ. ისედაც შეგაწუხე, ჩემი პრობლემები თავს მოგახვიე! - თვალები ცრემლებით აევსო.
- ქალბატონო ელენე, მთელი გულით გთხოვთ. - ვცდილობდი მის დარწმუნებას.
ელენე ყოყმანობდა, ერიდებოდა, მაგრამ ვერც უარს მეუბნებოდა.
- მიმიღებთ?! - პალატაში მოულოდნელად ახალგაზრდა, ასე ოც წლამდე, მაღალი, სპორტული აგებულების ვაჟი შემოვიდა.
- ნიკუშა?! - ხმა აუკანკალდა მღელვარებისგან ახვლედიანს.
- რაო არ მელოდით, ქალბატონო ელენე?! - თბილად უღიმოდა დაბნეულ ქალს.
ხომ ვიცოდი, რომ ელენე მისი ბიოლოგიური დედა არ იყო, მაგრამ დედა-შვილს შორის იმხელა მსგავსება იყო, რომ სიტყვით ვერ გადმოვცემ, ერთი თვალის ჭრილი, ერთი გამოხედვა.
- მართლა ასე ცუდად მიცნობ, გეგონა არ მოვიდოდი?
- მე... - მღელვარებისგან ხმა უკანკალებდა ქალს. ვაჟისთვის თვალის გასწორება
უჭირდა, ცრემლების დასამალად თავი დახარა ახვლედიანმა.
- დე... ტირი?! – ხმა გაუმკაცრდა - არ შეიძლებაო არ გესმის?! საკმარისად ინერვიულე ისედაც !
- ვიცი, რომ დავაშ.... - სლუკუნებდა ქალი.
- მაგის დროც დადგება, ყველაფრის ახსნას მოასწრებ.
ელენე გაოგნებული უმზერდა შვილობილს.
- ჩემი სულელი დედიკო! - პატარა ბავშვივით გულში ჩაიკრა აცახცახებული ქალი - მართლა დაიჯერე რომ არ მოვიდოდი? მგონი ისედაც მიდიოდი ხომ, კარგია რომ მოგისწარით, აქ რამდენიმე ხელი ტანსაცმელია, გამოცვლა გენდომება. - მოზრდილი სპორტულ ჩანთაზე ანიშნა.
- გამოგატანეს?
- ნებართვა არც მითხოვია. მთავარია შენ არ შეშინდე, ყველაფერი კარგად იქნება. ბინასაც ვიქირავებთ და მაგ პატარასაც გავზრდით! - საკუთარ გადაწყვეტილებაში მტკიცე ჩანდა ვაჟი.
- ვიქირავებთ?!
- აბა. გგონია მარტოს დაგტოვებთ?! - გაოცებულმა დახედა შვილმა.
ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად გაიღიმა ახვლედიანმა, თითქოს მხრებიდან მძიმე ტვირთი მოხსნეს, ბედნიერი უმზერდა შვილობილს.
არ ვიცი ალბათ ზუსტად ვერც მივხვდებოდი, რას გრძნობდა ახვლედიანი იმ მომენტში, მაგრამ მე უდაოდ ვიამაყებდი ასეთი ვილით. მათ შემხედვარეს გული ამიჩუყდა და ცრემლები მეც ვეღარ შევიკავე.
მიუხედავად პატარა ასაკისა, ელენეს ძლიერი და მყარი დასაყრდენი ჰყავდა, ახლა ჩემი დახმარება აღარ ჭირდებოდა. შემეძლო მშვიდად წავსულიყავი.
- ქალბატონო ელენე, თქვენის ნებართვით, წავალ!
- დეა, ბოდიში, ისე დავიბენი არც კი გაგაცანით ერთმანეთი. - ახლაღა გავახსენდი ახვლედიანს.
- არაფერია. გამიხარდა თქვენი ამბავი, წარმატებას გისურვებთ!
- დეა, - პალატიდან გასვლისას გამაჩერა ახვლედიანმა და ჩამეხუტა - ჩვენი ნაცნობობა ასე არ სრულდება, ამ სიკეთეს არასოდეს დაგივიწყებ!
უკარება, ამპარტავანი, საკუთარ თავში ზედმეტად დარწმუნებული ქალისგან აღარაფერი დარჩენილიყო, თბილად, მადლოერებით მიმზერდა ახვლედიანი. აღარაფერი მითქვამს, მოვლენების ასეთი განვითარებით კმაყოფილი და ბედნიერი შინ ვბრუნდებოდი.

გადიოდა წლები, ახვლედიანისა და აფციაურის ამბავი ზოგჯერ მახსენდებოდა, თუმცა იმ დღის შემდეგ აღარც ელენე მინახავს და არც შაკო. მე ისევ ვაგრძელებდი წერას. ჩემი ახალი რომანი საკმაოდ წარმატებული გამოდგა, „ექსპო ჯორჯიას“ საგამოფენო ცენტრში პრეზენტაციამ წარმატებით ჩაიარა, მკითხველებისგან უამრავი დადებითი ემოციის მიღების შემდეგ კმაყოფილი და ბედნიერი პარკში გამოვედი. მესიამოვნა საღამოს სიგრილე. იქვე მდგომ სკამზე ჩამოვჯექი. ბავშვები ქვიშაში თამაშობდნენ, პატარა ნიჩბებით სასახლეებს აშენებდნენ. იქვე მსხდომი ძიძები გულრილი სახეებით ელოდნენ.
პატარა გოგო-ბიჭები პამპერსებით გამობზეკილი ტაკოებით პატარა ჭუკებივით მოძრაობდნენ.
ცხოვრებაში პირველად მეც მომინდა დედობა.
- აბა მიპოვე! - ბავშვის მხიარულმა კისკისმა მიიქცია ყურადღება.
ქერა თმიანი, ხუჭუჭა ცისფერთვალება, ალბათ სამიოდე წლის გოგონა ხის უკან ემალებოდა დედას.
- აბა, სადაა ჩემი პრინცესა?! - ჩემკენ ზურგით მდგომი დედა თითქოს ვერ ხედავდა მოხითხითე გოგონას, აქეთ იქით იხედებოდა და ნელი ნაბიჯით უახლოვდებოდა შვილს - აი, თურმე სად ყოფილხარ! - აკისკისებული შვილი ხელში აიტაცა ქალმა.
- დამსვი, დამსვი! - აფართხალდა პატარა.
მისი დაბლა დაშვება და ჩემკენ გამოქცევა ერთი იყო. გოგონა ისე სწრაფად მორბოდა, თითქოს მიწას არც ეხებოდა.
- ფრთხილად დეა, დეიკო! - უკან დაედევნა დედაც.
პატარამ ჩემთან მოირბინა.
- დამალე, დამალე! - ფეხებზე მომეხვია პატარა ცელქი.
საკუთარმა სახელმა ყური მომჭრა. გაოცებული დავაცქერდი მუხლებზე მოხვერულ პატარას, დედისგან დამალვას უშედეგოდ რომ ცდილობდა.
- უკაცრავად, შეგაწუხეთ! - სიცილით მომიახლოვდა დედაც.
- ელენე?! - გაოცებული ვუმზერდი ჯინსებსა და ტყავის ქურთუკში გამოწყობილი, მოკლე თმიან ქალს, სპორტულად ჩაცმული პატარა თინეიჯერ გოგონას რომ დამსგავსებოდა.
- დეა?! - გულწრფელად გაუხარდა ჩემი დანახვა ახვლედიანს.
ალბათ რთულად წარმოსადგენი არაა, როგორ გაგვიხარდებოდა ერთმანეთის დანახვა. იმ საღამოს დიდხანს ვსაუბრობდით, როგორც გაირკვა ნიკუშა სასწავლებლად ისევ ამერიკაში წავიდა და დიდი ალბათობით საცხოვრებლადაც იქ აპირებდა დარჩენას. შვილობილთან მუდმივად ქონდა კონტაქტი, მისი დახმარებით „ექსპო ჯორჯიასთან“ ახლოს, წერეთელზევე იყიდა ბინა და ყოველ საღამოს იქ ასეირნებდა პატარა ახტაჯანას. მისი ყოფილი მეუღლე ისევ არ მუსაობდა, თუმცა ამჯერად შვილი ინახავდა აწ უკვე პენსიონერ მამასა და ბებიას.
დავითის აგრესიული გამოხტომები ისევ გრძელდებოდა, რაც ძირითადად სახლში მივარდნასა და მუდმივ შფოთში გამოიხატებოდა. საბოლოოდ ისევ ნიკუშა დაემუქრა, თუ თავს არ დაანებებ, აქ წამოვიყვან ელენესაც და უარს ვიტყვი თქვენზეც და თქვენ დაფინანსებაზეცო.
- არ ვიცი, რის უფრო შეეშინდათ, შვილისა თუ მისი ფინანსების დაკარგვის, მაგრამ ფაქტია თავის დამანება და წელიწადზე მეტია არ გამოჩენილა.
- შაკო?!
მამაკაცის ხსენებაზე სახე მოეღრუბლა ელენეს, თვალები ცრემლებით აევსო.
- იმ დღის შემდეგ არ მინახავს.
- არც უცდია შეხვედრა?
- არა! - უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
ელენემ მასთან დამპატიჟა იმ ღამით, მაგრამ უარი ვუთხარი. აღარ მინდოდა მისთვის წარსული გამეხსენებინა. კალთაში მჯდომი პატარა სეხნია უკვე ამთქნარებდა. კარგად დავჩქმიტე, ჩავკოცნე პატარა ახტაჯანა და დამშვიდობებე.
ჩემი ყურადღება, უკან ლანდივით აყოლილმა მამაკაცმა მიიპყრო. არ მომჩვენებია, ლანდი აშკარად ელენეს მიყვებოდა, თუმცა ქალი ვერ ხედავდა. საკუთარ ცნობისმოყვარეობას ვერც ამჯერად ვძლიე, მეც უკან ავედევნე. ზებრაზე შუქნიშნის მოლოდინში გაჩერდა წყვილი. მამაკაციც მოშორებით ჩრდილში შედგა. ცხადია ვერც ახლა შეამჩნიეს. გოგონა დედას რაღაცას ეტიტინებოდა, ელენე გულიანად კისკისებდა. გზა გადაჭრეს და იქვე მდგომ პირველივე კორპუსში შევიდნენ.
სულ რამდენიმე წამს გასცქეროდა კორპუსში შესულებს მამაკაცი, ისეთი მოჭიმული იდგა თითქოს ისევ ელოდა ქალის გამოჩენას, თუმცა უშედეგოდ. როცა ერთ-ერთ ბინაში შუქი რომ აინთო, მხოლოდ მაშინღა გამოვიდა სინათლეზე და იქვე მდგომი ტაქსებისკენ გაემართა. ჩრდილში ამჯერად მე დავიმალე. მართალია ჭაღარა შერეოდა აფციაურს, მაგრამ მაინც ისევ ისეთივე სიმპატიური იყო, მიდიოდა ნელი ნაბიჯით და თვალები ისევ ანთებული სარკმლისკენ გაურბოდა. ავტომობილში მჯდომმა ერთხელ კიდევ გახედა კორპუსს და თვალსაც მიეფარა.
მე კი თავში უამრავი კითხვა მომდიოდა და პასუხი არც ერთზე არ მქონდა: არსებობდა სიყვარული და თუ არსებობდა რატომ ვერ იპოვეს ამ ადამიანებმა? თუ ასეთი ძლიერი იყო ეს გრძნობა, რატომ დათმო აფციაურმა? სად გადიოდა ზღვარი ზიზღსა და სიყვარულს შორის? რატომ ითვლებოდა გარყვნილებად დაოჯახებული ადამიანის სიყვარული? რატომაა ასეთი რთული არჩევანის გაკეთება სიმართლესა და სიცრუეს შორის? რატომ ვებღაუჭებით ვიღაცის დადგენილ სტატუსებსა და ვკარგავთ ყველაზე მნიშვნელოვანს? ჩვენივე არასწორი არჩევანით, ჩვენივე სიმხდალით ვკლავდით, ვანადგურებდი სიყვარულს და შემდეგ ვამბობდით რომ მხოლოდ რომანებშიღა იყო დარჩენილი.