ცოტნემ მანქანა დაქოქა და გაზს მიაჭირა, მია ბოლო ხმაზე კიოდა და მანქანის დაბლოკილი კარის გაღებას ამაოდ ცდილობდა, იქმადე არ შეწყვიტა ისტერიკა სანამ ცოტნემ არ დაუღრიალა
-საკმარისია შეწყვიტე ეს ისტერიკა-მიას შეხედა სულ ერთი წამით და მაშინვე თვალი აარიდა
-ახლავე გააჩერე, გააჩერე ეს წყეული
მანქანა-კვლავ იკივლა მიამ და კარის სახელურს დაეჯაჯფურა
-არ გავაჩერებ გასაგებია?-მზერა ისევ მიასკენ გაექცა ცოტნეს, მია განზრახ არ იყურებოდა მისკენ, არ შეეძლო მისი სახის დანახვა
-ახლავე გააჩერე-დაიყვირა და ცრემლები მოაწვა სასოწარკვეთილ გოგონას -გეყოს ჩემი წამება, საკმარისია -დაიჩურჩულა და ცრემლები გადმოსცვივდა
-მია უნდა ვილაპარაკოთ-ცდილობდა მაქსიმალურად მშვიდად ეთქვა ცოტნეს, მაგრამ აკანკალებულ ხმას ვერ იმორჩილებდა
-შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს-დაუღრიალა მიამ ბოლო ხმაზე და პირველად შეხედა ცოტნეს
-გაქვს! უნდა ამიხსნა ასე რატომ მოიქეცი!-უღრიალა მიას გაცეცხლებულმა ბიჭმა
-რაა?-მიამ ტირილი შეწყვიტა და გაოგნებული მიაჩერდა სახე ალეწილ ბიჭს
-შენ რომ დახმარება გეთხოვა, ერთი სიყტვა რომ გეთქვა...-ცოტნემ მიას გახედა და ხმა ჩაუწყდა
-გაჩუმდი გაჩუმდი-უყვირა მიამ და სახე ხელებში დამალა
-რომ გეთხოვა ფული... ასე არ მოხდებოდა... ასეთ საშინელებას არ ჩავიდენდი
-შენ იცოდი, იცოდი სახლი რომ დავკარგე მაგრამ არ გიკითხავს... რატომ... არც ის გიკითხავს ფული რაში მჭირდებოდა... მაშინვე ის შემომთავაზე რაც გინდოდა რომ მიგეღო ჩემგან!-დაუღრიალა მიამ ბოლო ხმაზე და ცრემლები გადმოსცვივდა კვლავ
-მია მე...-ცოტნეს ხმა ჩაუწყდა, ვერაფერი თქვა
-შენ გინდოდა ჩემი სხეული! მე ფული, ორივემ ის მივიღეთ რაც გვინდოდა! მორჩა ისტორიის დასასრული!-დაუღრიალა მიამ და კვლავ კარს დაეჯაჯგურა
-ჩვენი ისტორია ახლა იწყება -ცოტნემ უცნაური მზერით შეხედა გოგონას რომელსაც ინსტიქტურად გაექცა თვალი ცისფერი ამღვრეული სფეროებისკენ, რაღაც იგრძნო, რაღაც უცნაური, რაღაც სასიამოვნო და თან მტკივნეული, მოულოდნელად საჭეს დაებღაუჭა, იმდენად მოულოდნელად გააკეთა ეს რომ ცოტნე აიბნა, მანქანა სავალი ნაწილიდან გადავიდა, სცადა მია მოეშორებინა საჭესთვის მაგრამ ვერ შეძლო ამიტომ დაამუხრუჭა თუმცა მაინც შეასკდა ხეს მაღალი სიჩქარით რადგან გასაჩერებლად მანძილი არ ეყო.
ცოტნემ თვალები გაახილათუარა, ვაჩე წამოადგა თავზე
-ამის დედაც, როგორციქნა გონს მოხვედი-ძმას მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა
-სად ვარ-ცოტნემ ვერ გააცნობიერა სად იყო და რახდებოდა მის თავს
-საავადმყოფოში -აუხსნა ვაჩემ
-რაა?-ძმას შეხედა დანისლული თვალებით და გონება დაძაბა, ყველაფრის გახსენება სცადა
-რაც გაიგე, ტვინის შერყევა გაქვს, მაგრამ უარესი დაგემართება ქალბატონი ვიკა რომ მოვა აქ
-რაა?-ცოტნემ თვალები დააჭყიტა და ძმას შეხედა
-რაც გაიგე, ქალბატონი ვიკა უკვე გამოფრინდა პარიზიდან და მალე აქ იქნება
-შენ დაურეკე?-ცოტნე ძმას წვდა საყელოში მაგრამ მაშინვე გაუშვა ხელი ძალა გამოცლილმა
-გუშინ ღამე გათიშული გქოდა ტელეფონი, მეც გათიშული მქონია და არცერთმა რომარ ვუპასუხეთ მთელი ღამე გაგიჟებულა და ეზლა მოფრინავს
-ამის დედაც-დაიღრინა ცოტნემ -ახლავე რეზის დაუძახე-უყვირა ძმას და როგორცკი რეზი შევიდა პალატაში ვაჩე გააგდო -რეზი მიაც აქ შემოიყვანეს?
-არა მია არ შემოუყვანიათ, როგორც სასწრაფოს ექიმებს უთქვიათ ადგილზე მარტო ერთი დაშავებული დახვდათ
-რაა?-შეიცხადა ცოტნემ -მეგონა ისიც აქ იწვა
-რაც გესმის, გადავამოწმე და მარტო შენ .ოგიყვანეს აქ
-ამის დედასაც შევ.ცი-იყვირა ცოტნემ და თავის ტკივილისგან გაწამებულმა ტუჩები დაბრიცა
-ახლავე უნდა ვიპოვო-იყვირა მან და წვეთოვანი მოიგლიჯა ვენიდან , წამოდგა, თუმცა საშინელი სისუსტე და თავბრუსხვევის შეგრძნებამ აიძულა ისევ საწყის მდგომარეობას დაბრუნებოდა
-ვიპოვით დამშვიდდი -რეზი თვალებში ჩააცქერდა მეგობარს -ნუგეშინია თავს არაფერს აუტეხავს
-რაიცი-ჰკითხა ხმა ჩავარდნილმა ბიჭმა
-ასე არ მოექცევა დედამის და თავის ოჯახს, ასეთ რთულ სიტუაციაში ამას არ გააკეთებს
-რეზი მშვიდად მაინც ვერ ვიქნები სანამ არ ვიპოვი
-ცოტნე შენსა და მიას შორის რამე მოხდა?-რეზი დაჟინებით უყურებდა თვალებში მეგობარს, ცოტნემ ვერ გაუძლო თვალი აარიდა -ესეიგი მოხდა-რეზის რაღაცნაირად გული ეტკინა
-მეც არვიცი ასე რატომ მოვექეცი-დაიჩურჩულა ცოტნემ
-ნანობ?-რეზი ჯიუტად არ არიდებდა თვალს მის გაფითრებულ სახეს
-მია უნდა ვიპოვოთ, მანამდე კი ჩემს ბინაში ვინმე წაიყვანე და დაალაგებინე, დედაჩემი ჩამოდის პარიზიდან და რომ ნახოს იქაურობა გაგიჟდება ხოიცი
-კაი ჯერ მაგ საქმეს მივხედავ მერე მის მოვძებნი