რეზი ცოტნეს ბინაში მივიდა დამლაგებელ ქალთან ერთად, რომელსაც სთხოვა რამდენიმე საათში სრულ წესრიგში მოეყვანა სახლი, თავად კი წასვლა გადაწყვიტა, მაგრამ როცა ცოტნემ საძინებელს ჩაუარა გვერდით შეჩერდა და კარს მიაჩერდა, კარგახნის ფიქრის შემდეგ კარი გააღო და ოთახში შევიდა სადაც საშინელი არეულობა დაუხვდა, ყველაფერი იატაკზე ეყარა და დალეწილი იყო უამრავი ნივთი, გამოსვლა დააპირა რომ თვალი ჰკიდა სისხლიან ზეწარს და ადგილზე გაქვავადა, გაიყინა, აზროვნების უნარიც კი დაკარგა რამდენიმე წამის განმავლობაში, როცა აზრზე მოვიდა პირდაპირ საავადმყოფოში წასვლა გადაწყვიტა, სადაც ცოტნე დედის ლექციას უსმენდა უკვე
-რა ჯანდაბაა?-ყვიროდა ქალი -სულ ერთი თვით წავედი დასთან და არ შემარგეთ დასვენება
-დედა ნუ ყვირი-ცოტნეს უარესად ატკივდა თავი ვიკას ყვირილზე
-რა უბედურებაა? ვაბშვები ხართ? უჩემოდ არაფრის კეთება არ შეგიძლიათ, თუ რამეს გააკეთებთ მაშინ რაღაც უბედურებას! რაღაც იდიოტობას...
-დედა თავი უარესად ამატკიე-ცოტნე თვლებ დახუჭული იწვა და ცოცხალი თავით არ ახელდა, რომ ვიკას მრისხანე მზერა არ დაენახა
-შენ რა გაცინებს?-ვაჩეს მიუბრუნდა რომელიც კმაყოფილი იყო ამ ყველაფრით -გგონია შენ არ გეხება რაც ვილაპარაკე? შენ უარესი დაიმართე...
-დედა-ვაჩემ თვალები აატრიალა
-რა?!-უღრიალა ქალმა- თურმე საწყალი გოგო ეპილეფსიითა დაავადებული, ამის გამო ც კი უცდია, შენ კი...-ვიკას ხმა ჩაუწყდა -შენ კი გამოიყენე ფულის გამო... დაუახლოვდი, მამამისი საქმეში შემოიყვანე, ახლა კი მოგბეზრდა ნიცა და გინდა მიატოვო
-არ მივატოვებ ჯერჯერობით სანამ უკეთ არ იქნება
-რაა?-დაიღრიალა ქალმა -გგონია უფლება გაქვს მის გრძნობებზე ასე ითამაშო? გგონია დრო რამეს შეცვლის? გგონია ნელნელა შეაგუებ იმ აზრს რომ არ გიყვარს და უნდა მიატოვო? გგონია ასე მარტივია? გგონია შეძლებს უშენობას? ვაჩე შენ ნიცას სიცოცხლით თამაშობ! უფლება არ გაქვს ასე მოექცე! დედამისმა დამირეკა და მითხრა რომ სიგიჟემდე უყვარს ვაჩე და დამეხმარე რომ მათი დაშორება უმტკივნეულოდ მოხდესო... არ მინდა ნიცა მოკვდესო... გესმის?- ვაჩეს სახე აელეწა, ცოტნემაც თვალე ბ გაახილა და დედას
მიაჩერდა-ვიცით რომ ნიცა არ უყვარსო, გვინდა დაელაპარაკოს ნიცას და აუხსნასო-ქალს ხმა ჩაუწყდა და ცრემლები მოეძალა- მამაშენი თერთმეტი წლის წინ მოკვდა მაგრამ მე ისევ ისე მიყვარს როგორც მაშინ... იცი რაა? რაც დრო გადის უფრო მტკივა, იმიტომ რომ მონატრება მძაფრდება... ნელნელა გრძნობ როგორ იშლება მისი სახე შენი გონებიდან, მისი ღიმილი, მისი გამოხედვა...
გრძნობ-ქალს ხმა ჩაუწყდა და ცრემლები გადმოსცვივდა -გრძნობ როგორ გავიწყდება მისი ხმა, როგორ ქრება მისი სურნელი ართ დროს რომ გაგიჟებდა...
-დედა გეყოფა-ცოტნე ვერ იტანდა ვიკა რომ ტიროდა, არ შეეძლო მისი ამ მდგომარეობაში დანახვა, სული ეყინებოდა
-ვაჩე არ მოგცემ უფლებას ნიცას ცხოვრება დაუნგრიო! ამ თამაშში შენთან ერთად ჩვენც ვმონაწილეობდით და ყველამ ერთად შევტოპეთ ასე ღრმად მაგრამ...მაგრამ ახლა ყველაფერი უნდა გამოვასწოროთ!-რეზის შესვლამ ყველა დააბნია, ცოტნე ძალიან აღელდა
-მე გავალ-ქალმა ჩანთას დაავლო ხელი და გავიდა, ვაჩეც უკან მიჰყვა
-რამოხდა?-რეზი დაიბნა
-არაფერი მამა გაახსენდა და ხოიცი რა ემართება
-მეგონა ჩემზე იყო გაბრაზებული არცკი შემომხედა
-ხოიცი როგორია, შენ ის მითხარი იპოვე მია?
-საავადმყოფოში ვიყავი მიას დედა და ანა ვნახე, ვუთხარი მარიამის შეყვარებული ვარ და გამებუტათქო, იმედია აქ მოვა რომ გაგაცილოთმეთქი და იქნებ შემოვირიგოთქო
-მერე?-ცოტნეს უკვე მოთმინების ძაფი გაუწყდა
-მითხრა რომ არ მოვაო, უკვე იყვნენ ის და მია დაგვემშვიდობნენო, მარიამს მამასთან უჩხუბია, ცუდად იყო და ერთად წავიდნენო
-არ კითხე სად წავიდნენ?-ცოტნეს აფორიაქდა
-ვკითხე მაგრამ მითხრა არვიციო-ძალიან ცუდად იყო და კითხვებით არ დავღალე
-ესეიგი მარიამმა მოატყუა და ერთად წავიდნენ სადღაც
-ხო
-რეზი უნდა ვიპოვით, მიას უნდა დაველაპარაკო
-ცოტნე-რეზის ხმა ჩაუწყდა და მეგობასრ მიაჩერდა
-არ გინდა გთხოვ-ცოტნემ თვალები დახუჭა -ჩემს ოთახში იყავი შესული არა?-გაისმა მისი ჩავარდნილი ხმა და თვალები გაახილა
-ჰოო-დაიჩურჩულა რეზიმ
-არასოდეს მაპატიებს არა?-მათი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და მაშინვე გაექცნენ ერთამანეთის დაძაბულ მზერას
-არვიცი-დაიჩურჩულა ისევ რეზიმ
-უნდა მაპტიოს, უნდა მაპატიოს-ამოთქვა სუნთქვაარეულმა ბიჭმა და თვალები დახუჭა მისავათებულმა.
მიას მარიამის კალთაში ედო თავი და ცრემლებად იღვრებოდა
-მია გთხოვ გეყოფა-მარიამი ძალიან განიცდიდა მია ამ საშინელ მდგომარეობას
-მარიამ საშინელება ჩავიდინე-პირველად ამოიღო ხმა გოგონამ
-მია-მარიამი ინტუიციით ხვდებოდა რაც მოხდა, მაგრამ ბოლომდე ვერ უშვებდა იმას რომ შეიძლებოდა რომ რეალურად მართლა რამე მომხდარიყო მასსა და ცოტნეს შორის, კითხვებსაც არ სვავდა რადგან პასუხების ეშინოდა
-მარიამ მე ყველაზე საშინელი და გულისამრევი ადამინი ვარ
-ფული ცოტნემ მოგცა?- ვეღარ გაუძლო მის ტანჯვას მარიამმა და დაუსვა კითხვა რომელიც მასაც მოსვენებას არ აძლევდა
-ხოო-ამოიტირა მიამ და უარესად ატირდა, მარიამს ხელები აუკანკალდა, მიამ ვეღარ გაუძლო, ფეხზე წამოვარდა და სააბაზანოში შეიკეტა, მარიამმა კარებზე რამდენჯერმე დაუკაკუნა
-მია გთხოვ გააღე ნუ მაშინებ
-მარიამ-მიამ დაიჩირჩულა და ხმა ჩაუწყდა
-მია გთხოვ-მარიამიც ატირდა
-ცოტახანში გამოვალ -ამოთქვა მიამ და ცრემლები გადმოედინა ისევ
-მია ნუ მაშინებ
-მარიამ შემეშვი გთხოვ, გამოვალ გპირდები-მარიამი კარს მოეშვა და მისაღებში გავიდა, ტელეფონი ჩართო და გაოგნდა როცა რეზის ასამდე ნარეკი და შეტყობინება ნახა, შეტყობინებები წაუკითხავად წაშალა სანამ შლიდა ტელეფონი აწკრიალდა, დიდხანს ფიქრობდა ეპასუხა თუარა რეზისთვის ბოლოს გაუთიშა და ისევ გათიშა ტელეფონი
-ვინ იყო?-მარიამს თავზე წამოადგა მია და თვალებში ჩააცქერდა
-რეზი-ამოთქვა დაძაბული ტონით მისი სახელი მარიამმა
-რეზი...-გაიმეორა მიამ და დივანზე დაჯდა
-გგონია რომ ცოტნე მძიმეთ დაშავდა?
-გგონია რომ თავს დამნაშავედ ვგრძნობ?-კითხვა შეუტრიალა მაიმ დაბნეულ მეგობარს
-მია ასე ნუ იქცევი
-როგორ?-ვერ მიხვდა მია და ჩამქრალი ცივი თავლები მარიამს მიაპყრო
-მია გთხოვ ასე ნუ ამბობ, ვიცი რომ სინამდვილეში მასზე ნერვიულობ სინამდვილეში.. ასე რომ არ იყოს სასწრაფოში არ დარეკავდი მისგამო
-აღარაფეეი მითხრა მასზე-მია საძინებელში შევიდა, საწოლზე პირქვე დაემხო და ისევ ატირდა
-მია-მარიამი შევიდა ოთახში, საწოლზე აჩმოჯდა და თმაზე მოეფერა, ძალა არცერთს აღარ ჰქონდა ამიტომ ხმა არ ამოუღიათ არცერთს, მხოლოდ მაშინ გადაწყვიტეს დაძინება როცა მარიამის მეორე ნომერზე მაკამ დარეკა და უთხრა მათ რომ მშვიდობით ჩაფრინდნენ თურქეთში.
შუადღემდე ეძინათ ღამენათევ გოგონებს, მარიამს გაეღვიძა მიაზე ადრე ამიტომ ადგა და საუზმე მოამზადა თან ტელეფონი ჩართო, რატომღაც ვერ ისვენებდა, უნდოდა ენახა კიდევ დაურეკა თუარა რეზიმ ან მოსწერა თუარა რამე, როცა ისევ მიუვიდა მისი შეტყობინებები გადაწყვიტა გაეხსნა, რატომღაც გულმა არ მოუთმინა
,, მარიამ მიპასუხე!" ,, იცოდე დაისჯები" ,, მარიამ" ,,მიპასუხეეეეე!!!!" ,, ის მინც გამაგებინე მია როგორაა" ,, მარიამ ნუ ხარ ასეთი უგულო" ,, მარიამ!!!" და ასე დაუსრულებლად, სანამ კითხულობდა შეტყობინებებს რეზიმაც დაურეკა და შეკრთა დაბნეული გოგონა, ინსტიქტურად უპასუხა
-მარიამ როგორც იქნა-დაუღრინა რეზიმ
-რა გინდა?-გაბრაზდა მის მკაცრ ტონზე მარიამი
-მია შენთანაა?-კითხა გაბრაზებულმა ბიჭმა
-კი ჩემთანაა დაწნარდი?-გაღიზიანდა მარიამი
-კარგადაა?-რეზი ცოტნეს მიაჩერდა დაძაბული
-ცდილობს კარგად იყოს -დაუყვირა მწყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-გვერდიდან არ მოშორდე -დაარიგა რეზიმ
-შენი დარიგება არ მჭირდება
-დიდხანს აპირებთ დამალვას?-რეზის ხმაში ირონია გაერია
-ჩვენ დასამალი არაფერი გვაქს და საერთოდ შენ ვინ გეკითხება?-დაუყვირა მარიამმა
-გგონია ვერ გიპოვით? სადაც არუნდა დაიმალოთ მაინც გიპოვით-რეზის თავდაჯერებულობამ მარიამი გააცოფა
-აღარ დამირეკო იდიოტო-მიაყვირა და გაუთიშა
რეზის აღარ გადაურეკი რადგან იცოდა რომ მაინც აღარ უპასუხებდა და ცოტნეს მიანათა მწვანე არეული თვალები
-მისმინე მიას ძმა ხომ ციხეშია?-გონება გაუნათდა ცოტნეს
-მერე?-ვერაფერს მიხვდა რეზი
-გაარკვიე სად ზის, გიოს უთხარი გაიგოს ოღინდ ისე რომ ვაჩემ ვერაფერი გაიგოს.
მიამ და მარიამმა დღე ისე გაატარეს რომ არცერთს ხმა არ ამოუღია მომხდარ ამბებზე და მხოლოდ მომავალზე ლაპარაკობდნენ, ანას ოპერაციაზე და კახაზე, თუმცა მაინც ვერ შეძლეს რომ ამ თემას გაჰქცეოდნენ, საღამოს ყავის დალევის დროს მიამ მოულოდნელად უთხრა მარიამს
-როგორ ფიქრობ სად გადის ზღვარი ტკივილსა და სიგიჟეს შორის?-მარიამი დააბნია მიას კითხვამ და კარგახნის ფიქრის მერე უპასუხა
-მე მგონია რაც მეტად მისცემ უფლებას ტკივილს რომ გატკინოს მით მეტად მიუახლოვდები სიგიჟის ზღვარს...
-და თუ ვერ ერევი ამ ტკივილს?
-უნდა მოერიო, ვალდებული ხარ, დედასგამო ანასგამო, კახასგამო, ჩემსგამო
-მარიამ ეს ძალიან რთულია-მია სული გაეყინა-მაშინ როცა გრძნობ რომ ცარიელი ხარ, სულმთლად ცარიელი, განადგურებული და ცივი ... ძალას ვეღარ პოულობ ცხოვრების გასაგრძელებლად
-მია გთხოვ, დედაშენს ასე ნუ გაიმეტებ... ნუ აფიქრებინებ რომ ერთი შვილი მსხვერპლად შესწირა მეორეს... ნუ აიძულებ ამ ტკივილის გადატანას
-მხოლოდ ამიტომ ვარ დღეს ცოცხალი... მათგამო და არა ჩემსგამო, თუმცა ჩემი სული მკვდარია, იმ ღამეს მოკვდა...
-მია-მარიამს სუნთქვა შეეკვარა
-ცოტნესთან ვიწექი-მიამ ცივი, შავი, უძირო თვალები მარიამს მიაბჯინა, რომელიც ადგილზე გაიყინა, სი გაეყინა, ამას ფიქრობდა, მაგრამ ბოლომდე ვერ უშვებდა რომ შეიძლებოდა მიას ასე ღრმად შეეტოპა, საზარელი სიჩუმე ჩამოწვა, საშინლად იგრძნო მიამ თავი და სკამიდან ადგა, აივანზე გავიდა, ღრმად ჩაისუნთქა სუფთა ჰაერი რომარ გაგუდულიყო...მაგრამ მაინც არ ჰყოფნიდა ჰაერი, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ახრჩობდნენ
-მია-მარიამისკენ შეტრიალდა დაძაბული გოგონა და თვალებში ჩააცქერდა მეგობარს -ნუ გეშინია და ნუ ფიქრობ რომ შენ დამნაშავე ხარ... შენ ეს ანას გადასარჩენად ჩაიდინე... შენ სხვა გზა არ გქონდა... ერთადერთი მართალი და სუფთა ადამიანი ამ საზარელ ისტორიაში შენ ხარ...
მიას ძალიან გაუჭირდა კახასთან შეხვედრა, მაგრამ ვერც ის შეძლო რომ უარი ეთქვა
-მია ანა როგორაა? ოპერაციას როდის
უკეთებენ?-მიაყარა კითხვები აჟიტირებულმა კახამ დაბნეულ დას
-ჯერ არვიცი, ანალიზებს უკეთებენდა გამოკვლევებს და მერე დაგეგმავენ
-ოპერაციის ფული რომელმა საქველმოქმედო ორგანიზაციამ ჩაგირიცხათ?-დაინტერესდა კახა
-არვიცი-დაიბნა მია-დედას დაუკავშირდნენ და...
-დედამაც მითხრა არვიციო, როგორ არ იცით? ცოტა ხომ არაა მთელი ას ოცდახუთი ათასი დოლარი?
-ნუ არვიცი-გაბრაზდა მია
-კარგი მაგაზე მერე ახლა მომიყევი ნაქირავებში როგორ ხარ? გიჭირს შეგუება ახალ რეალობასთან?
მიამ და კახამ ბევრი ილაპარაკეს მომავალზე, წარსულზე და კახას სულუფრო მეტი კითხვა გაუჩინა მიას ქცევამ, ჩამქრალმა თვალებმა, დაბნეულობამ, გაფითრებულმა სახემ, გაცრეცილმა ტუჩებმა, ტირილისგან დასიებულმა თვალებმა, მაგრამ გაატარა, იცოდა როგორ უჭირდა ახლა მიას და არ დააძალა რამის მოყოლა თუმცა არ აპირებდა ამ თემის დახურვას მითუმეტეს დავიწყებას...
მარიამის მანქნაში ჩაჯდა თუ არა მია მთელი სხეულით აკანკალდა და ვერცკი შენიშნა რომ მარიამი მასზე უარეს დღეში იყო
-მია მოხდა რამე?-დაიძაბა მარიამი
-რაღაცას მიხვდა-ცრემლები მოეძალა მიას
-მია მაინც ვერ მოთოკე თავი ხომ?
-ვცდილობდი მშვიდად მელაპარაკა, მეგონა შევძლებდი მაგრამ ვერ შევძელი, შემატყო რომ ცუდად ვიყავი
-ნელნელა დამშვიდდები და დაარწმუნებ რომ არაფერი ხდება შენს თავს და მხოლოდ ანას გამო ხარ ასე
-კარგად მიცნობს არ დამიჯერებს
-მია დამშვიდიდ და მოიფიქრე როგორ დაარწმუნო, შინააღმდეგ შემთხვევააი იცი რაც
მოხდება-მარიამს ხმა ჩაუწყდა -მია რაღაც მოხდა
-მარიამ არაფერი მითხრა გთხოვ, ძალა არ მაქვს რამე საშინელება მოვისმინო ახლა
-გაგა დაბრუნდა-მია ადგილზე გაიყინა ამ სიყტვებზე
-რაა?
-წეღან დამირეკა, მიას გათიშული აქვს ტელეფონიო, ნაქირავებიც არვიცი სად აქვს ბინაო და...
-ჯანდაბა ახლა გავგიჟდები-იყვირა
მიამ -გავგიჟდები მარიამ -ხელები უარესად აუკანკალდა
-ვუთხარი რომ მასთან ლაპარაკი არგინდა მაგრამ ვიცი არ მომასვენებს
-ღმერთო რატომ რატომ-ატირდა მია
-ფული სად იშოვაო, ეგეც მკითხა... ნაგავი-ზიზღით თქვა მარიამა ბოლო სიტყვები
-ყველა გაიგებს, ყველა გაიგებს რა საშინელებაც ჩავიდინე-აკანკალდა მია მთელი სხეულით, მარიამმა მანქნა დაქოქა და გაზს მიაჭირა
-მია ყველაფერში დაგეხმარები... ყველა უნდა დავარწმინოთ რომ რომელიღაც ორგანიზაცია დაგეხმარა, ისიც გეყოფა რომ დედაშენს უნდა აუხსნა რაც მოხდა
-არ შემიძლია არ შემიძლი ამ ყველაფრის ატანა, თავი უნდა მოვიკლა-ტიროდა მია
-სისულელეს ნუ ამბობ, მე აქ რისთვის ვარ? ყველაფერში დგეხმარები.. -და სიტყვა გუწყდა რადგან მიხვდა რომ ციხის პარკინგიდან შავი მინებდამუქებული ჯიპი მოყვებიდათ
-რა მოხდა?-მარიამის ალეწილ სახეზე მიაც დაიძაბა
-ეს მანქნა ციხიდან მოგვყვება
-რაა? -შეიცხადა მიამ
-კუდში მოგვყვება-გაბრაზდა მარიამი და გაზს მიაჭირა, რამდენადაც სიჩქარეს მოუმატა იმდენად მოუმატა ჯიპმაც თუმცა გადასწრებას არ აპირებდა რაც არაფერს აკეთებდა უბრალოდ მარიამია მანქანას თანაბარი სიჩქარის მიყვებოდა, რამდენჯერაც დააგდო სიჩქარე მარიამმა იგივე გააკეთა ჯიპმაც
-რა ჯანდაბაა?-დაიძაბა მია და ორივე შეშინდა როცა ჯიპმა გაუსწრო და წინ ჩაუდგა, შემდეგ კი სიჩქარეს უკლო, რის გამოც მარიამიც იძულებული გახდა რომ სიჩქარე დაეკლო. კარგახანს ასე იარეს და ორივემ იკივლა როცა ჯიპმა მოულოდნელად დაამუხრუჭა, საბედნიეროდ მათ შორის მანძილი არცისე დიდი იყო, მარიამი მიხვდა რომ დამუხრუჭების მიუხედავად მაინც შეასკდებოდა ჯიპს ამიტომ სავილი ნაწილიდან გადავიდა და მკვეთრად დაამუხრუჭა ინსტიქტურად, სანამ შეშინებული და დაბნეული გოგონები აზრზე მოსვლას შესძლებდნენ ჯიპიდან გადასული რეზი და ცოტნე მანქანას მივარდნენ და კარებები გაამოაღეს, ისე დაიბნენ გოგონები რომ შეკივლეს ერთდროულად და ორივე გაჩუმდა როცა ნაცნობი სახეები დაინახეს
-თქვენ რა შეიშალეთ-იყვირა მარიამმა -და მანქანა დაქოქა, მიამ სულ ერთი წამით შეხედა ცოტნეს და ადგილზე გაიყინა, გაქვავდა სუნთქვა შეუწყდა, მაშინვე აარიდა მზერა და საქარე მინას გაუშტერა ცივი თვალები
-სადმე წასვლას აპირებთ ქალბატონი მარიამ?-რეზი ღია კარს დაეყრდნო
-კარს მოშორდი-ახედა მომღიმარ ბიჭს და ხელის მუხრუჭი დასწია
-მია გადმოდი-ცოტნეს ხმამ გაკვეთა დამძიმებული ჰაერი რომელიც სულს უხუთავდა მიას, გოგონამ ინსტიქტურად ახედა ღიაკართან შორი-ახლოს მდგარ ბიჭს, რომელიც თავდახრილი იდგა და მიწას დაყურებდა
-შენ რა გაგიჟდი?-დაუყვირა მარიამმა -ახლავე მოშორდით კარს ორივე-გახედა ცოტნეს და მანქანის დაძვრას აპირებდა რომ რეზი დაიხარა და მანქანა ჩააქრო, შემდეგ კი გასაღებიც გამოაძრო, გაგიჟებული მარიამი ხელებზე დაებღაუჭა, მაგრამ რეზიმ მოახერხა თავის დახსნა და უკან დაიხია, მარიამი ინსტიქტურად გადაყვა და მას მიჰყვა ფეხდაფეხ
-გასაღები მომეცი-დაუღრიალა ბოლო ხმაზე
-მოდი და წამართვი-ხელი მაღლა ასწია და გასაღები დაანახა მარიამს.
-მია გადმოდი-კვლავ გაისმა ცოტნეს ჩავარდნილი ხმა -უნდა დაგელაპარაკო
-სალაპარაკო არაფერი გვაქვს-უთხრა ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-ცდები-გაბრაზდა ციტნე და მიას პროფილს მიაბჯინა მკვლელი მზერა
-გთხოვ წადი-მიამ გაბედა და მზერა დაგსწორა მის ამღვრეულ ცისფერ თვალებს
-ნუ მაიძულებ ძალით გადმოგიყვანო-ბრაზისგან ხელები მომუშტა ბიჭმა
-არ გაბედო და არ მომეკარო-უყვირა მიამ
-მაშინ გადმოდი და წამომყევი
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე?-დაუღრიალა მიამ და მზერა მის ჯერისევ გადახვეულ ხელის მტევანს გაუშტერა ინსტიქტურად
-ხო გავგიჟდი შევიშალე, შენ შემშალე! -დაუღრიალა ცოტნემ, მოულოდნელად დაიხარა და მაჯაში წაავლო ხელი, მია ისე შეშინდა რომ მაშინვე აყვირდა
-არ გაბედო არ გაბედო-და მის მარწუხივით შემოჭდობილ ხელს დაებღაუჭა მეორე ხელით თუმცა ცოტნემ მეორე მაჯაც დაუჭორა და მანქანიდან გადაათრია აკივლებული გოგონა
-რა ჯანდაბას აკეთებ?-მარიამი აკივლებული მიას დასახმარებლად გაქანდა, მაგრამ რეზიმ მასთან მისვლამდე დაიჭირა და მკლავებში მოიმწყვდია
-გამიშვი, ახლავე გამიშვი-აყვირდა მარიამი და მთელი ძლით შეეწინააღმდეგა რეზის
-ხელი გამიშვი ავადმყოფო-კიოდა ბოლო ხმაზე მია და ამაოდ ეწინააღმდეგებოდა ცოტნეს რომელიც მანქანისაკენ მიათრევდა, ბოლოს ისე გართულდა ყველაფერი რომ მწყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა ხელები გაუშვა და სანამ მია აზრზე მოვოდოდა დაიხარა და მხარზე გადაიკიდა, ამაზე საერთოდ გაგიჟდა მია, ხელებს ურტყავდა ბეჭებში და შველას ითხოვდა, ცოტნემ მანქანის კარი გააღო, მია ჩატენა, ღვედი გაუკეთა და კარი დაუკეტა
-გაგიჟდი? შეიშალეთ რას აკეთებთ-მარიამი ცდილობდა ხელიდან დასხლტომოდა რეზის -რა უფლებით იქცევით ასე თავხედურად-რეზის ეცინებოდს მარიამი ალეწილ სახეზე
-დამშვიდდი უბრალოდ მასთან ლაპარაკი უნდა, არაფერ დაუშავებს-დაამშვიდა გოგონა
-ახლავე გამიშვი-იყვირა მიამმა, მაგრამ იქამდე არ გაანთავისუფლა რეზიმ სანამ ჯიპი ადგილს არ მოწყდა -გაგიჟდი? როგორ ბედავთ, ახლავე პოლიციაში დავრეკავ -მარიამი მანქანისაკენ წავიდა მაგრამ რეზიმ ისევ დაიჭირა ისევ მკლავებში მოიმწყვდია და თვალებში ჩააცქერდა
-როგორ გგონია მე აქ რისთვის ვარ? -თან ეცინებოდა მარიამის აწითლებულ სახეზე
-სულით ავადმყოფები ხართ ორივე-ზიზღით უთხრა და მზერა აარიდა მის დაჟინებულ მწვანე სფერებს
-ასე საყვარლად ნუ ბრაზდები თორემ თავს ვეღარ შევიკავებ-რეზი კვლავ იღიმოდა
-ვერცკი წარმოიდგენ როგორ მძულხარ-ისეთი ზიზღით უთხრა მარიამა ეს სიტყვები რომ რეზი გაბრაზდა
-სიძულვილიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯია
-ცდები-დაუყვირა გოგონამ
-მაშინ ამიხსენი ჩემი შეხებისთანავე რატომ გიჩქარდება გულისცემა? რატომ გიხშირდება სუნთქვა? რატომ მარიდებ თვალს? რატომ იბნევი?
-იმიტომ რომ მეშინია შენი-უყვირა მარიამმა და სცადა ხელიდან გასხლტომოდა
-ჩემი თუ იმ გრძნობის რომელსაც თავს გახვევ წარმატებულად?-უთხრა გამაღიზიანებელი ტონით და ხელი გაუშვა სახეალეწილ გოგონას .
მიამ სცადა ღვედი მოეხსნა მაგრამ ვერ მოახერხა, როცა ცოტნე საჭეს მიუჯდა და მანქანა დაქოქა მია გაგიჟდა, კარს დაეჯაჯგურა, მერე ისევ ღვედს
-რა გაბედო არ გაბედო-იყვირა როცა მანქანა ადგილიდან დაიძრა -გააჩერე, ახლავე
გააჩერე! -იკივლა ბოლო ხმაზე და ცრემლები გადმოსცვივდა
-დაწყნარდი-ცოტნეს მშვიდმა ტონმა უარესად გააცოფა გოგონა და ცივი შავი თვალები მას მიაპყრო
-რა გინდა ჩემგან? რა გინდა ჩემგან?-დაუყვირა და ხმა ჩაუწყდა
-არაფერი
-არაფერი? მაშინ თავი დამანებე, შემეშვი, უფლება მომეცი ის კოშმარი დავივიწყო
-მია-ცოტნემ მიას შეხედა -ვერ დაივიწყებ, ვერასოდეს დივიწყებ!-უთხრა უცნური ტონით -იცი რატომ ვერ დაივიწყებ? იმიტომ რომ მე ვერ დავივიწყებ და არც შენ მოგცემ უფლებას დაივიწყო
-რას ბოდავ-აკივლდა მია -სულ გაგიჟდი? შეიშალე? რის მიღწევას ცდილობ? რა გინდა ჩემგან? -ისევ ცრემლები მოაწვა და ხელები აუკანკალდა
-ზუსტად არვიცი რა მინდა ცხოვრებაში მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი! ვიცი რომ შენი დაკარგვა არ მინდა -მიას ამ სიტყვების მოსმენისას ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს თავში რაღაც ჩაარტყეს, თვალთ დაუბნელდა და სმენა დაეხშო, რამდენიმე წამის განმობაში ტვინი გაეთიშა -გამოუსწორებელი შეცდომა დავუშვი-ცოტნეს ჩავარდნილმა ხმამ აზრზე მოიყვანა -მაგრამ ეს შეცდომა რომ არ დამეშვა ვერასოდეს გავაცნობიერებდი იმას რომ სიგიჟემდე ვარ შენზე შეყვარებული -ბოლო სიტყვებზე ცოტნემ მიას გახედა რომელიც გაფითრდა მომენტალურად და მთელი სხეულით აცახცახდა -მია-ცოტნეს ხმამ ისევ რეალობაში დააბრუნა სახეწაშლილი გოგონა რომელმაც ინსტიქტურად მას გახედა და ცრემლები გადმოსცვივდა, ცოტნემ ვერ გაუძლო მის ასეთ მდგომარეობას და ათრთოლებული თითები შეახო მის გაფითრებულ ღაწვს, მიას დააჟრიალა, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა მის შეხებაზე, თითქოს დენმა დაარტყა, უცნაურიმა გიჟურმა მუხტი მთელს სხეულში დაურბინა, როცა აზრზე მოვიდა თავი გვერძე მიაბრუნა
-თუ კიდევ მომეკარები თავს მოვიკლავ -აღმოხდა საოწარკვეთილ გოგონას და ისევ ცრემლები მოაწვა, სახე ხელებში დამალა და სცადა დამშვიდებულიყო.
ცოტნემ ბრაზისგან ხელი მომუშტა და გაღიზიანებულმა საჭეს დაარტყა მუშტი, მომენტალურად, სისხლმა დაიწყო დენა მისი ჯერისევ ღია ჭრილობიდან და მალევე წითლად შეიღება თეთი სახვევი
-ამის დედასც შევ.ცი-დაიყვირა მიულოდნელად სიჩქარეს უმატა, მია დაფრთხა და ინსტიქტურად მისკენ გაიხედა დაწითლებული დანისლული თვალებით
-სისხლი გდის-ვერ მოითმინა და კარგახნის დუმილის მერე დაიჩურჩულა მიამ, ცოტნემ არაფერი თქვა და კვლავ გაზს მიაჭირა.
შავი რკინის ჭიშკართან გააჩერა ცოტნემ მანქანა, გადავიდა, კარი გააღო, მანქანა შეაყენა ეზოში და ისევ გადავიდა და დაკეტა კარი, შემდეგ მიას გაუღო კარი
-გადმოდი-შეანათა ცისფერი აციმციმებული თვალები სახე წაშლილ გოგონას
-არ გადმოვალ-მიას ყელში გაეჩხირა ბურთი და გაჩუმდა, თან ცოტნეს მიაპყრო შავი უძირო თვალები
-მია მინდა რომ გადმოხვიდე მანქანიდან-ცოტნე მაქსიმალურად ცდილობდა სიმშვიდის შენარჩუნებას
-არ გადმოვალ-დაუყვირა მიამ და ცრემლები გადმოსცვივდა
-ხომიცი რომ არაფერს დაგიშავებ-ხელები მომუშტა გაღიზიანებულმა ბიჭმა მოწოლილი ბრაზის დასაოკებლად
-არვიცი-აღმოხდა მიას და თვალი აარიდა მის მრისხანე მზერას
-ახლა ხომ იცი!-გაბრაზდა ცოტნე -გადმოდითქო
-შემეშვი-უყვირა მიამ
-მია ხომიცი რომ მაინც იმის გაკეთება მოგიწევს რაც მე მინდა?-მის ამ სიტყვებმა მია გააღიზინა და უმალ ცრემლები მოიწმინდა
-იმას არასდროს არ გავაკეთებ რაც შენ გინდა-უყვირა გაცეცხლებულმა გოგონამ
-ნუ მაიძულებ ძალით გადაგიყვანო-დაისისნა ცოტნემ და რომ მიხვდა არაფერი გამოვიდოდა მიას ეცა, მანებში ჩაავლო ხელი და მაქანიდან გადაათრია
-გამიშვი, გამიშვი-მია მთელი ძალით ეწინააღმდეგებოდა
-შენ მაიძულე-თავი იმართლა და სახლის კარამდე მიიყვანა გოგონა, კარი წვალებით გააღო და მიას უხეშად უბიძგა, სახლში შეაგდო, თავად კი წამის მეასედში გამოაძრო გასაღები გარედან და სანამ მია მივარდებოდა კარი გასაღებით ჩაკეტა შიგნიდან
-გააღე ახლავე გააღე-მია კარის სახელურს დაეჯაჯგურა
-მია დამშვიდდი-ცოტნემ მკლავებში ჩაავლო ხელი და თვალებში ჩააცქერდა -არაფერს დაგიშავებ, გესმის? -მიამ ამღვრეული თვალები მიაპყრო და მოწოლილ ცრემლებს შეეწინააღმდეგა - ხელს არსდროს დაგაკარებ შენი ნების საწინააღმდეგოდ, ამის ნუ გეშინია გთხოვ
-ხელი გამიშვი-ცოტნემ უმალ ხელი გაუშვა და აკანკალებული ხელებით სინათლე აანთო, მიას დანახვამ გული საშინლად ატკინა