რეზი მარიამის ტუჩებს მოწყდა და ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა თაფლისფერ სფეროებში, გოგობამ ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ მზერას და თვალი აარიდა
-მიყვარხარ-დაიჩურჩულა რეზიმ და ამჯერად ცხვირზე აკოცა , მარიამმა შეხედა დაბნეული თვალებით, რეზიმ ცდუნებას ვერ გაუძლო, ხელი გადახვი და უხეშად მოქაჩა
თავისკენ -მაგიჟებ-დაიჩურჩულა მის ტუჩებთან ახლოს და ისევ მის წითელ ტუჩებს მიაწება ვნებიანი, ცხელი ტუჩები, როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა და მის ტუჩებს მოწყდა თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულ გოგონას, ათრთოლებული თითები გაფითრებულ ღაწვზე ჩამოუსვა -მარიამ ძალიან მიყვარხარ-უთხრა სუნთქვა არეულმა და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია
-რეზი-აღმოხდა სუნთქვა არეულ გოგონას და ხმა ჩაუწყდა
-მარიამ უშენობა აღარ შემიძლია-ისე უთხრა რომ მისი თაფლისფერი სფეროებისთვის თვალი არ მოუშორებია
-რეზი-რაღაცის თქმას აპირებდა მარიამი მაგრამ რეზის კოცნამ გააჩუმა, როცა ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ რეზიმ ხელი გაუშვა, მიხვდა რომ უკვე უჭირდა საკუთარი თავის და გრძნობების მართვა და იმისთვის რომ ზედმეტი არ მოსვლოდა არჩია შელეოდა მის ტუჩებს, ხელები საჭეზე დააწყო და ნერვიულად აათამაშა თითები მასზე
-გაცნობის დღესვე უნდა მომეტაცე-ისე დანანებით თქვა რეზიმ რომ მარიამი ჯერ გაოცდა მერე გაბრაზდა და რეზისამღვრეული თვალები მიაპყრო
-გამოგექცეოდი-უთხრა უცნაური ტონით
-გგონია გაგიშვებდი?-რეზიმ მარიამს შეხედა და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში მისი ალეწილი სახის შემხედვარეს
-გგონია დავრჩებოდი?-გაცეცხლდა მარიამი
-აბა რას იზავდი, მე არსად გაგიშვებდი და...-ისე უდარდელად უთხრა უარესად გაბრაზდა მარიამი და თან ეცინებოდა
-ძალით დამტოვებდი შენთან?-გაბრაზებული ტონით ჰკითხა
-ჰო დაგტოვებდი და დაგელოდებოდი სანამ არ შემიყვარებდი-რეზიმ თავი ვეღარ შეიკავა და გაეცინა, მის სიცილზე მარიამსაც გაეცინა
-არასდროს რომ არ შემყვარებოდი?-სერიოზულად ჰკითხა მარიამმა
-შეგიყვარდებოდი!-უთხრა სიცილით და ისევ ხელი გადახვია, თავისკენ მოქაჩა დაბნეული გოგონა და ცხელი ტუჩები საფეთქელზე მიაწება
-რეზი, მაბრაზებ-შეანათა აციმციმებული თვალები მარიამმა მომღიმარ ბიჭს
-გაბრაზებაც გიხდება შენ -უთხრა ღიმილით და ცხვირზე ოდნავ უკბინა
-საძაგელო-მარიმმა რეზის მოიშორა ხელები, გაიბუტა და საქარე მინას მიაპყრო ამღვრეული თვალები
-ასე საყვარლად ნუ იბუტები თორემ
შემომეჭმევი-თმები მოწიწკნა სულ ოდნავ და მარიამმა ინსტიქტურად მისკენ მიიხედა
-მგონი ჯობია სახლში წამიყვანო-უთხრა ძალიან ძალიან ახლოს მყოფ სუნთქვა არეულ ბიჭს რომელიც მის ტუჩებს არ აშორებდა თვალს
-ჯობია სახლში წამიყვანო
-ჯობია თორემ მომეტაცინები-უთხრა ღიმილით და ისევ საჭეზე დააწყო ხელები
-გამოვიქცევი-იცინოდა მარიამი
-გგონია გაგიშვებ?
-არა?
-არა!-გაბრაზდა რეზი და ამღვრეული თვალებით შეხედა
-ძალით დამტოვებ?-მარიამი ისევ იცინოდა
-დიახ დაგტოვებ და არსად გაიგშვებ!-თქვა სიცილით და ტუჩები უცნაურად დაბრიცა -ეს ყველაფერი რომარ მომხდარიყო დიდხნისწინ წაგიყვანდი-უთხრა სერიოზულად და მარიამმა იგრძნო როგორ აჩქარდა გულისცემა, როგორ დაიწყო სისხლმა ვენებში სწრაფი დენა
-რეზი-მარიამმა აზრებს თავი ვერ მოუყარა და გაჩუმდა, კარგახანს ორივე დუმდა
-ეს ამბები რომ ჩივლის დედაჩემს და ჩემს დას გაგაცნობ, მთავარია ვაჩე კარგად იყოს...
-რეზი, იცი... მგონია რომ მიას და ცოტნეს შეხვედრა უაზრობაა
-რატომ?-ჩაფიქრდა რეზი
-მგონია რომ მია, ცოტნეს უფრო მეტ მიზეზს მისცემს წასასვლელად -თქვა უცნაური ტონით
-რატომ ? დარწმუნებული ვარ მიასაც უყვარს ცოტნე
-ასეც რომ იყოს მათ შორის ისეთი ღრმა უფსკრულია მეეჭვება რომ ერთმა შეხვედრამ რადიკალურად შეცვალოს რამე მათ ურთიერთობაში
-გგონია რომ მია ცოტნეს წასვლას ხელს შეუწყობს?
-მგონია კიარა ასე იქნება
-რომც უყვარდეს მაინც?
-რომ უყვარდეს მეტყოდა, ან რაღაც გრძნობები მაინც რომ ჰქონდეს მის მიმართ...
-ესეიგი ჩემი მეგობრის სამუდამოდ წასვლას უნდა შევეგუო?
-ასე მგონია-დაეთანხმა მარიამი
-ცოტნეს საბოლოოდ გაანადგურებს მია-თქვა გაბრაზებით რეზიმ
-რეზი დაელაპარაკე, აუხსენი შეძლებისდაგვარად
-მარიამ როგორ დაველაპარაკო ამ თემაზე? როგორ ვითხრა რომ ის გოგო ვინც სიგიჟემდე შეგიყვარდა მომხდარის გამო შენს დასჯას აპირებს და შენზე უარს იტყვისთქო-გაცეცხლდა რეზი
-რეზი იქნებ ასე ჯობია? იქნებ დაშორებამ უფრო გააღრმაოს მათი გრძნობები? იქნებ მია მიხვდეს რომ მის გარეშე არ შეუძლია?
-მია ისეთი ჯიუტი და უტეხია-გაბრაზებული ლაპარაკობდა მასზე რეზი
-რეზი ბევრის გადატანა მოუწია, ძლაინ ბევრის... მამა ხელებში ჩააკვდათ... მთელი ორი წელი უყურებდა სიკვდილი მამას, როგორ აცლიდა ხელიდან ... მერე ანა...ანაზე მია აბოდებს, ძალიან უყვარს, სიგიჟემდე უყვარს... ცალკე კახა... მერე ცოტნესთან მომხდარი
-ხო მაგრამ თუ გიყვარს უნდა აპატიო როცა ნანაობს !
-რეზი სიმართლე გითხრა მიას ადგილას არც კი ვიცი რას ვიზავდი, საში ელებების გადატანა მოუწია
-მაგრამ ახლა ხომ აქვს შანსი იყოს ბედნიერი? ცოტნე მისგამო ყველაფერზე წავა!
-ვიცი ვიცი-მარიამმა რეზის შეხედა -მაგრამ ისიც ვიცი რომ მია ძალიან ჯიუტია და თავის ნათქვამა
-ფიქრობ რომ სიყვარულიც ვერ გატეხავს? და ვერც მონატრება?
-ზუსტად არვიცი მაგრამ ასე მგონია
-ესეიგი მართლა არ ჰყვარებია-დაასკვნა რეზიმ და ხელი ჩაიქნია
-მოკლეთ ყველანაირად ვეცდები ერთმანეთს შევახვედრო, ვნახოთ რას გადაწყვეტს ჩემი უჟმური გოგო -გაეცინა მარიამს
-ეგ რბილად ნათქვამია-უთხრა რეზიმ სიცილით და მარიამის ტელეფონის ზარის ხმამ ორივე გააჩუმა
-ხო მა-უპასუხა სასწრაფოდ მარიმმა
-სად ხარ აქამდე მა?
-ნახევარ საათში სახლში ვარ მა
-არ დააგვიანო-გააფრთხილა კაცმა და გაუთიშა
-კონტროლიორი იყო?-გაეცინა რეზის
-სახლში წამიყვანო ჯობია -წარბი აწკიპა გოგონამ
-ესეიგი შეახვედრებ
-კიი
-ჩემი დამჯერი გოგო-რეზიმ მანქანა დაქოქა და გაზს მიაჭირა
-შენი დამჯერი გოგო არ ვარ-გაბრაზდა მარიამი
-ვერ გავიგე ჩემი გოგო არ ხარ თუ დამჯერი არ ხარ?
-რეზი მაბრაზებ!
-კოცნით თუ დავისჯები ისე როგორც შენ ისჯებოდი ხოლმე, მზად ვარ სულ ნერვები გიშალო-შეხედა მომღიმარ გოგონას
-ცუდი ბიჭი ხარ შენ-გაებუტა მარიამი
-ჩემი კნუტი-რეზი ნიკაპზე აკრა ხელი და საქარე მინას მიაპყრო ჯიუტად თვალები და მარიამის მრისხანე მზერა მაქსიმალურად დააიგნორა.
ცოტნე იტაკზე იჯდა და ფიქრებში წასული ვერც კი მიხვდა როგორ მიუახლოვდა ვიღაც
-ცოტნე-ჩაესმა საიდანღაც საკუთარი სახელი
-ნიცა?-ახედა გაოცებულმა თავზე წამომდგარ გოგონას და სწრაფად წამოდგა ფეხზე
-ვაჩე როგორაა?-ჰკითხრა სახე ალეწილმა გოგონამ და ცხვირი აეწვა
-ისევ ისე-ცოტნე თვალს ვერ უსწორებდა და სადღაც ნიცას მიღმა იყურებოდა არეული თვალებით
-ხომ კარგად იქნება-ნიცას ცრემლები გადმოსცვივდა და ცოტნეს მიაპყრო ცრრმლიანი თვალები
-იქნება, რათქმაუნდა კარგად იქნება!-დარწმუნებით უთხრა- ბევრი შეცდომა დაუშვა და უნდა გამოასწოროს! შენსგამო უნდა იყოს კარგად რომ აპატიო-უთხრა ჩავარდნილი ხმით და გაბედა ნიცას ცარიელ თვალებში ჩახედვა
-მე უკვე ვაპატიე იმიტომ რომ ძალიან
მიყვარს-ცოტნეს ნიცას სიტყვებმა გული საშინლად ატკინა, მაშინვე მია წარმოიდგინა... მიხვდა რომ მიამ იმიტომ ვერ აპატია რომ არ
უყვარდა... -მართალია ერთად აღარასოდეს ვიქნებით, აღარასოდეს შევეხები, აღარასოდეს გავუღიმებ, მაგრამ მინდა რომ კარგად იყოს ... მინდა რომ მალე გამოჯანმრთელდეს... მე ისიც მეყოფა ბედნიერებისთვის რომ მეცოდინება სადღაც შორს ძალიან შორს ვაჩე კარგადაა...
-ნიცა ძალიან ვწუხვარ-ცოტნეს ხმა
ჩაუწყდა - გთხოვ ოდესმე თუ შეძლებ გვაპატიე... ამ ყველაფერში დამნაშავე ყველა ჩვენთაგანია... შენი გრძნობებით თამაში დავიწყეთ...
-არაუშავს, მე ვაჩესთან ერთად ბედნიერი ვიყავი... ის დრო რაც ერთად გავატარეთ ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო წუთები იყო, არაფერს არ ვნანობ, იმის მიუხედავად რომ მას არ ვუყვარდი...
-უყვარდი... მაგრამ სხვანაირად, თავისებურად, უაზროდ... ისევე უაზროდ როგორებიც ჩვენ ვიყავით
-გგონია რაც მან ჩაიდინა სიყვარულის გამო გააკეთა? -ნიცას მწარედ გაეღიმა
-მეც მიყვარს ერთი გოგო და როგორც ვაჩემ შენ, მეც საშინელი ტკივილი მივაყენე მას, ცხოვრება დავუნგრიე, გავანადგურე... ჩვენ ასე გვესმის სიყვარული... უფრო სწორად არ გვესმის და ახლა ვსწავლობთ...
-ვაჩეს სოფი იყვარდა-დანანებით თქვა ნიცამ
-არა არ უყვარდა! რომ ჰყვარებოდა გაეკიდებოდა მაგრამ ვაჩე შენ არ განებებდა თავს, იმის მიუხედავად რომ მეც და მამაშენიც ვაიძულებდით შენზე უარის თქმას მაინც არ გშორდებოდა...
-ამიტომ მომექცა ასე?
-ვაჩე წამალ დამოკიდებული იყო, ალბათ არ იცი... მეგონა შეეშვა მაგრამ ისევ იკეთებდა თურმე... რომ გავიგე რომ შენც ორჯერ სცადე მივხვდი რომ ზედმეტად ღრმად შევტოპეთ და მინდოდა თქვენი დაშორება, მივხვდი რომ ერთმანეთს გაანადგურებდით და ჯობდა დაშორების ტკივილით გეცხოვრა ვიდრე ვაჩესგან მოყენებული ჭრილობებით... მაგრამ ვაჩე ვერ დავარწმუნე, გესმის ნიცა? უშენობა არ უნდოდა... ის რაც გააკეთა გაუაზრებლად გააკეთა, ისევე როგორც მე გავაკეთე ის საშინელება რის გამოც საყვარელი ადამინი დავკარგე
-ვაჩეს გაუფრთხილდი კარგი-ნიცას უჭირდა ამ თემაზე ლაპარაკი და სხვა თემაზე გადავიდა
-კარგი-ცოტნემ თავი დახარა
-მე და ჩემი ოჯახი აქედან გადავდივართ... აღარასოდეს მოვიკითხავ ვაჩეს... -ცოტნემ გაოცებით შეხედა ნიცას -იმიტომ რომ ერთი წამითაც ვერ დავუშვებ რომ არ გამოჯანმრთელდება, რომ რაღაც სხვა შეიძლება მოხდეს... იმ აზრით ვიცხოვრებ რომ სადღაც შორს ის გამოჯანმრთელდა და ძალიან კარგადაა...სხვაგვარად მასზე ფიქრი არ შემიძლია გესმისც ცოტნე?-ნიცას ისევ ცრემლები მოაწვა
-ნიცა ოდესმე გვაპატიებ? მჯეროდეს რომ შეძლებ ოდესმე გვაპატიო?-ნიცამ ხმა ვეღარ ამოიღო და თავი დაუქნია -ნიცა ნეტავ დროის უკან დაბრუნა შემეძლოს -ცოტნემ ვეღარ გაუძლო ნიცას ტანჯვის ყურებას და გულში ჩაიკრა ატირებული გოგონა
-დამპირდი რომ კარგად იქნება-ახედა ნიცამ
-შენც დამპირდი რომ კარგად იქნები-უთხრა ცოტნემ
-გპირდები-დარწმუნებით უთხრა ნიცამ
-მეც გპირდები! მაგრამ იცოდე არასოდეს იფიქრო ზე და მსგავს
სისულელეებზე -ცოტნემ უკან დაიწია და ნიცას თვალებში ჩააცქერდა -ვაჩე ვერ იციცხლებს თუ მის გამო სადღაც ლამაზი და სიყვარულით სავსე გული ფეთქვას შეწყვეტს გესმის ნიცა?-მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-ჩემი უსაზღვრო სიყვარულისგამო ვიცხოვრებ
-დაბრუნდება-უთხრა ცოტნემ დარწმუნებით და აცახცახებული ნიცა გულში ჩაიკრა, კარგახანს ტიროდა ნიცა ცოტნეს გულზე და ვერ მშვიდდებოდა, ცოტნე ჩუმად ხმის ამოუღებლად იდგა ნიცასთან ჩახუტებული და ელოდა მის დამშიდებას, რადგან ყოველი სიტყვა და მოძრაობა ნიცას მეტად უჩუყებდა გულს.
-შეიძლება ვნახო?-რომ დამშვიდდა და ცრემლები მოიწმინდა ცოტნეს ახედა
-რათქმაუნდა -ცოტნემ ექიმისგან ნებართავ აიღო და ნიცა ხუთი წუთით შეუშვეს, გული საშინლად ეტკინა როცა ვაჩე ამ მდგომარეობაში დაინახა, კვლავ ცრემლები მოეძალა და უმალ გადმოსცვივდა გაფითრებულ ღაწვებზე, ნელნელა მიუახლოვდა უგონოდ მყოფ ბიჭს და მის ცივ ხელს ხელები ჩაკიდა
-ვაჩე ნეტა იცოდე როგორ მიყვარხარ-ნიცამ გაცრეცილი ტუჩები მიაწება მის ცივ თითებს -ნეტა იცოდე როგორ მტკივა გული.. ვაჩე -ნიცამ მის გამხდარ, გაფითრებულ სახეს შეახო აკანკალებული თითები -გთხოვ მალე გაახილე ეს ლამაზი მწვანე თვალები, გთხოვ ძალიან გთხოვ მალე გამოჯანმრთელდი... მე შენ ყველაფერი გაპატიე, იცი რატომ ? იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ და მინდა კარგად იყო... როგორ შემიძლია არ გაპატიო მაშინ როცა მე მხოლოდ შენდამი სიყვარული და შენზე ფიქრები მაცოცხლებს? ვაჩე უნდა დაგემშვიდობო, სამუდამოდ! მაგრამ იმ ფიქრით რომ შენ აუცილებლად კარგად იქნები... -ნიცას ხმა ჩაუწყდა... სულ სულ ოდნავ შეეხო მის უფერულ ცივ ტუჩებს და რეანიმაციიდან გამოვარდა სუნთქვა არეული
-ნიცა -დაფეთებული ცოტნე აკანკალებულ გოგონას მივარდა
-გთხოვ აქედან წამიყვანე-ახედა ნიცამ და ღონე მიხდილი ხელებში ჩაუვარდა შეშინებულ ბიჭს, ცოტნემ მაშინვე ხელში აიყვანა და საავადმყოფოდან გაიყვანა ნიცას თხოვნით, გიოს დატოვებულ მანქანაში ჩასვა და სახლში ჩაიყვანა.
ვიკა რომელიც მთელი ეს დრო ჩუმად უსმენდა მათ საუბარს გამყოფი დერეფნის კუთხიდან ცრემლებად იღვრებოდა, ვერ იჯერებდა რომ აქამდე მივიდნენ... რომ ასე დაენგრა მის შვილებს ცხოვრება და ამ ნანგრევებში მათ უამრევი უდანაშაულო ადამიანიც მოიყოლეს... მია, ნიცა, მათი ოჯახები... ადგილზე ჩაიკეცა და სცადა მოწოლილი ძლიერი ემოციებისგან ცრემლებით თავის დახსნა მაგრამ ამაოდ, იმ ტკივილს რასაც სულსა და გულში გრძნობდა ვერანაირი ცრემლები ვერ ანელებდა არაფუ ახშობდა ... მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე როცა თავზე სოფი წამოადგა
-შეენ?-ახედა სახე ალეწილმა ქალმა სოფის და გაავებული ფეხზე წამოვარდა -აქ რას აკეთებ? როგორ ბედავ აქ მოსვლას?-მკლავში ხელი წაავლო და კიბეებზე ჩაარბენინა და ეზოში გაათრია
-რას აკეთებთ-დაუღრინა სოფიმ
-წაეთრიე და აქ მოსვლა აღარ გაბედო! არ გაბედო გესმის? ვაჩე ნიცას ქმარია! გესმის! ნიცა ცოლად წაიყვანა! შენ ზედმეტი ხარ აქ !
-ცოლად? მაშინ რეტო სცადა?-გაცეცხლდა სოფი
-იმიტომ რომ წალებს იჩხერდა რა ტვინი ჰქონდა არეული! გასაგებია?
-მერე რა რომ იჩხერა? ჩემთანაც იჩხერდა მაგრამ ასეთი რამ არ გაუკეთებია-დაუყვირა სოფიმ გაცეცხლებულ ქალს რომელმაც მის უკანასკნელ სიტყვებზე სოფის მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი
-წაეათრიე აქედან და აქ მოსვლა აღარ გაბედო
-იმის გამო რომ ნიცა ცოლად გამოაცხადა არ ნიშნავს რომ ცოლია-სოფის სითავხედე საზღვარს გასცდა
-შე კახპა -ვიკამ თმაში ჰკიდა ხელი და თავი უკან გადააწევინა -ვაჩემ სწორი არჩევანი გააკეთა, მიხვდა რომ შენთვის არაფერს ნიშნავდა ნიცასთვის კი სამყაროს ცენტრი იყო, მიხვდა რომ მას სიგიჟემდე უყვარდა შენ კი სრული არარაობა იყავი... პატარა თვარმეტი წლის დას თვალებში უყურებდი და ატყუებდი... იმისთვის სჯიდი რომ მამაშენმა ნიცას დედა შეიყვარა და დედაშენი მიატოვა!-ვიკამ ხელი გაუშვა -ნიცას სჯიდი იმ სიყვარულისთვის რომელიც მამაშენმა ნიცას დედას მართას მიუძღვნა! ნიცა გძულდა და ამის გამო არარფერი თქვი როცა გაიგე რომ ვაჩე ნიცას ხვდებოდ, არ უთხღი რომ შენი და იყო! გეგონა ვაჩეს შენ უყვარდი და ნიცას ერთად დატანჯავდით! მაგრამ არ გამოგივიდა! ხედავ? ხედავ ვაჩე როგორ დაისაჯა? ხედავ მე როგორ ვისჯები? რადგან ასეთი სულმდაბალი ხარ ესეიგი უკვე დასჯილი ხარ შენ... დას, პატარა დას, თვრამეტი წლის დას, იმეტებდი...
-შენი შვილის ძმაკაცები დამემუქრნენ გესმის? და შენი ცოტნე ასე რომ ამაყობ! ნიცასთან მივედი სალაპარაკოდ და...
-მაშინ მიხვედი როცა ყველაფერი დაგისრულა ვაჩემ, მანამდე რატომ არ შეჩერე ეს საზიზღრობა? და ას როგორ გაიმეტე? როგორ დაუშვი აქამდე მისულიყავით? თქვენ ხომ დები ხართ? ვაჩესგამო? თუ შირისძიების გამო? გეშინოდა ვაჩესი? თუ ნიცა გძულდა? და მხოლოდ ამიტომ? მთავარი ისაა რომ ამისთვის ყველა მწარედ დავისაჯეთ ახლა კი წადი და დაიმახსოვრე ვაჩე შენი სიძეა მეტი არაფერი არასდროს! თუ ნიცას და მის შორის გაიჩხირები არ გაპატიებ!
მარიამის სიხარულს საზღვარი არ ქონდა როცა ქეთიმ უთხრა რომ ბებია ცუდად იყო და ამ ღამესვე უნდა წასულიყვნენ კახეთში, მიეხედათ წნევიანი ქალისთვის, მარიამმა იცოდა რომ ბებიას ათი ერთეულით რომ მოემატებოდა წნევა მაშინვე ისტერიკაში ვარდებოდა და რძალს და შვილს იბარებდა საშველადა , არადა არაფერიც არ სჭირდა ხოლმე, უბრალოდ უნდოდა ენახა ხოლმე შვილი სხვაგვარად ვერ იტყებდა სოფელში, გაისტუმრე თუარა მშობლები კახეთში ეგრევე რეზის დაურეკა
-რეზი ჩემთან მოდით სახლში შენ და ცოტნე მაგრამ ტაქსით
-მარიამ რახდება?-დაიბნა რეზი
-ჩემები სოფელში წავიდნენ, მიას აქ მოვაყვანინებ კახას და თქვენც მოდით ისე ვიზავ აქ დატოვოს მია, გესმის? ყურადღებით იყავი ტელეფონთან
-ესეიგი
-ჰო ესეიგი ეს შეხვედრა შედგება
-კაი მიდი გაკოცე.
მარიამმა თმაში ჟელე შეიზილა, ხახვი დაჭრა, თერმომეტრი გაათბო და ასწია ოცდათვარმეტზე, სამზარეულოში მაგიდაზე ჩაი ლიმონი და მურაბები დაალაგა და კახას დაურეკა
-კახა -გაისმა მისი ვჩაცარდნილი ხმა -ძალიან ცუდად ვარ, შეგიძლია მიასთან ერთად მოხვიდე? ძაან გთხოვ-თან დაახველა რამდენჯერმე
-მოხდა რემე?-აღელდა კახა
-ჩემები სოფელში წავიდნენ ბებიაჩემია ცუდად, მე მარტო დავრჩი და სიცხე მომცა, მარტოს მეშინია დარჩენა და იქნებ გამომიაროთ
-რათქმაუნდა ეხლავე მოვალთ-დაამშვიდა კახამ და გაუთიშა ,,იდიოტი! მარტოს კიარ გამოუშვებს გოგოს, გეგონება მაგის პატარაა" გაბრაზებულმა მიაყვირა ტელეფონს და მიაგდო, სარკეში ჩაიხედა თმა ცოტა აიჩეჩა, ტანსაცმელიც აიჩეჩა და მოუთმენლად ელოდა და-ძმის სტუმრობას, თან აინტერესებდა რამდენად კარგად იმსახიობებდა, თავი უკვე ოსკაროსან მსახიობათაც კი წარმოიდგინა. კარზე ზარის ხმა რომ გაიგო გაეცინა მოემზადა, კარი მოხრილმა გააღო და მაშინვე მიტრიალდა
-აუ თავბრუ მეხვევა და დავწვები რა -მისაღებში შევიდა და დივანზე წამოწვა
-შუადღისით რომ გელაპარაკე კარგად იყავი, ასე ეუცბათ რა გეტაკა?-გაოცდა მია და შუბლზე მიადო ხელი
-აუ რავიცი რა მეტაკა, ჩემებიც წავიდნენ და გზიდან ხოარ მოვაბრუნებ?
-კაი კაი, ეხლდა ჩაის დაგალევინებ და კარგად გახდები ნუ გეშინია-გაუღიმა მიამ და სამზარეულოში შევიდა
-ასე უცებ მოგცა სიცხე?-კახა ეჭვით უყურებდა მარიამს
-ცუდად ვგრძნობდი თავს მაგრამ ჩემებს აღარ ვუთხარი, რომ არ წასულიყვნენ ბებიაჩემი ინფარქტს დაიმართებდა ეგრევე
-თვალებიც ჩაწითლებული გაქ-ეჭვები გაეფანტა ცოტა
-ხო მაციებს თან-მრიამმა საბოლოოდ დაარწმუნა და-ძამ რომ ძალიან ცუდად იყო კახა აიძულა ეთქვა რომ მიას მათან ტოვებდა
--კარგი კარგი, დარჩეს -გაეცინა კახას -სახლში რომ წავიყვანო ცალკე მია შემჭამს და ცალკე შენ უნდა ბურღო ტვინი და მეც ვინერვიულო შენს სიცხეზე
-მადლობა ხანდახან სიკეთის კეთებაც
შეგძლებია-გაეცინა მარიამს
-ხანდახან-დაუდასტურა კახამ და ცოტახნის მერე წავიდა თან გააფრთხილა დილითვე მოვალო.
წავიდა თუ არა მარიამი ადგა და თავის მოწესრიგება დაიწყო
-ვერ გავიგე?-თავზე წამოადგა მია
-კარგი მსახიობი ვარ ხო? მეც ეგრევე ოსკარზე წარმოვიდგინე ჩემი თავი-სიცილი აუვარდა მარიამს
-მარიამ ვერ ვიჯერებ-მია გაოგნებული იყო მომხდარის გამო
-მისმინე ეხლა ცოტნე და რეზი მოვლენ და არ გაგიჟდე-თვალებში ჩააცქერდა მეგობარს
-რაა?-შეჰყვირა მიამ
-მათგამო მოაწყე ეს სპექტაკლი?
-მია ნუ გაგიჟდი ეხლა-გაბრაზდა მარიამი
-მარიამ ძალია ცუდად მოიქეცი
-მია იმ ბიჭს უყვარხარ როდემდე აპირებ დამალვას? როდემდე აპირებ ასე მოქცევას? -სანამ მია რამეს ეტყოდა კარზე ზარის ხმა გაისმა, ორივე ერთნაირად დაიძაბა
-მიდი გააღე-დაუღრინა მარიამს და თავად დივანზე დაჯდა, მისაღებში სამივე ერთად შევიდნენ მიამ ჯერ მარიამს შეხედა შემდეგ რეზის ბოლოს კი სახე ალეწილ ცოტნეს
-მია მიხარიამ კარგად ხარ-უთხრა რეზიმ და იქვე მდგარ სავარძელში დაჯდა
-მადლობა-ცივად უთხრა რეზის ისე რომ ცოტნესთვის თვალი არ მოუშორებია
-მია-სუნთქვა არეულმა ბიჭმა წარმოსთქვა მისი სახელი და ხმა ჩაუწყდა
-მოდი დაჯექი-რეზიმ მის გვერდითა სავარძელზე მიუთითა , ცოტნე დაჯდათუარა რეზი ფეხზე წამოვარდა -სიგარეტი გამითავდა უნდა ვიყიდო გამომყევი-დაბნეულ მარიამს ხელი წაავლო მაჯაში და გაარბენინა სახლიდან
-მია, მიახარია რომ გამოჯანმრთელდი და კარგად ხარ
-უკეთესადაც ვყოფილვარ-მიახალა მიამ და მათი ცივი, უსიცოცხლო თვალები ერთმანეთს შეეფეთა
-მია ძალიან ვწუხვარ რომ ამ ყველაფრის გადატანა მოგიწია ჩემს გამო
-არაუშავს ამასც გავიძლებ-უთხრა თავდაჯერებულად
-მია გთხოვ უფლება მომეცი შენთან ახლოს ვიყო
-შენთან ახლოს ყოფნა ყოველთვის ტკივილს მაყენებს
-მია უშენოდ არ შემიძლია-აღმოხდა ცოტნეს და თვალებში ჩააცქერდა სახე ალეწილ გოგონას
-გაჩუმდი-გაბრაზდა მია
-მია უშენოდ ცხოვრება არ შემიძლია, უშენოდ არ შემიძლია, გთხოვ...
-ცოტნე არ შემიძლია, არ შემიძლია იმ ყველაფრის გადატანა რაც გამოვიარე, მინდა გავექცე ამ ყველაფერს და ცხოვრება ისე გავაგრძელო თითქოს აქამდე არაფერი მომხდარა
-ჩემს გარეშე უნდა გააგრძლო ცხოვრება?-ცოტნეს ხმა ჩაუწყდა
-შენს გარეშე, მარტომ და ცერილემა
-ასე უკეთესად იქნები?-დაუღრინა ცოტნემ
-ვიქნები გასაგებია? ვიქნები! -დაუყვირა მწყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ფეხზე წამოვარდა, გასასვლელისაკენ წასვლა სურდა მაგრამ ცოტნეც ფეხზე წამოვარდა და გზა გადაუჭრა
-ანუ ჩემი არსებობა შენს ცხოვრებში... მხოლოდ ტკივილს გაყენებს -თავლებში ჩააცქერდა სუნთქვა არეულ გოგონას ცოტნე, მიამ ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ მზერას და თავი
დახარა -მია -დაუჩურჩულა ცოტნემ ათრთოლებულ ტუჩებთან ახლოს, მაგრამ მიამ მაინც ვერ გაბედა შეხედვა , ამიტომ ცოტნემ ნიკაპზე წაავლო ხელი და თავი ააწევინა -მია მე მხოლოდ ტკივილს გაყენებ? მხოლოდ ის შემიძლია რომ ტკივილი მოგაყენო? მეტი არაფერი? საერთოდ არაფერი? -მიამ გაბედა ძალა მოიკრიბა დათვალი გაისწორა
-ჰო მეტი არაფერი -უთხრა უცნაური ტონით და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა
-გინდა რომ წავიდე შენი ცხოვრებიდან? ასე ბედნიერი იქნები?
-ვიქნები!-უთხრა დარწმუნებით და სიტყვები ყელში გაეჩხირა, თვალიბაარიდა და გადმოცვენილი ცრემლები მაშინვე მოიწმინდა
-ჩვენ არასდეს იარსებებს?
-რა!-უთხრა მიამ
-ანუ მთელი ცხოვრება ვიქნებით მხოლოდ შენ და მხოლოდ მე და ჩვენ არასოდეს?- ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით
-არასოდეს! რადგან არ შემიძლია!
-კარგი, რადგან არ შეგიძლია და არ გინდა მე წავალ შენი ცხოვრებიდან! სამუდამოდ წავალ! მაგრამ იცოდე რომ ბედნიერებას არ გისურვებ მია! გესმის მია? -მიამ აცრემლიანებული თვალებით ახედა გაცეცხლებულ ბიჭს -არ მინდა რომ ბედნიერი იყო მია ! არმინდა რომ სხვამ შეძლოს შენი გაბედნიერება, არმინდა სხვამ გაგაღიმოს, არმინდა სხვა შეგეხოს და მისმა შეხებამ გაგაბედნიეროს მაშინ როცა მე ჩემი შეხებით მხოლოდ ტკივილს გაყენებ, არმინდა შენი გული სხვისგამო ძგერდეს, მაშინ როცა ჩემსგამო კინაღამ შეწყვიტა ცემა... მია ნეტა იცოდე როგორ მიყვარხარ, მეტა იცოდე როგორ ვნანობ და როგორ მტკივა... მაგრამ თუ ბედნერებას იპოვი და ბედნიერი იქნები სადღაც სულის სუღრმეში შეიძლება გამიხარდეს კიდეც, მაგრამ არმინდა რომ ასე მოხდეს... მინდა ჩემსავით გეტკინოს, მინდა ჩემსავით ძვლების ტკივილამდე გეტკინოს ეს სამუდამო განშორება -დაუყვირა ცოტნემ და გარეთ გავარდა სახე წაშლილი, სუნთქვ არეული, გულისცემა აჩქარებული, მია კი ადგილზევე ჩაიკეცა და მოთქმით ატირდა.