ცოტნემ კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და ქუჩაში გიჟივით გავარდა, მოწოლილ მძიმე ემოციებს ვეღარ უმკლავდებოდა და გაავებული რეზის მანქანას მივარდა, წიხლი დაარტყა კარს შემდეგ კი მუშტი დაარტყა ფანჯარას რომელიც საკმაოდ დააზიანა და ბოლო ხმაზე დაიღრიალა რაღაც გაურკვევლად
-რა ჯანდაბა ხდება-რეზი ცოტნეს მივარდა და რომ დაინახა რა მდგომარეობაში იყო სუნთქვა შეეკრა, მარიამი გაოგნებული მიაჩერდა სახე წაშლილ
ბიჭს -მიდი შენ მიას მიხედე-უთხრა რეზიმ დაბნეულ გოგონას, შემდეგ კი მანქანა გააღო და ცოტნე ჩასვა, თავად საჭეს მიუჯდა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, კარგახანს ხმას არცერთი არ იღებდა
-არ გინდა რომ დამელაპარაკო?-ვერ მოითმინა რეზიმ და ცოტნეს გახედა
-ახლა მხოლოდ ერთი რამ მინდა... მინდა დავლიო გონების დაკარგვამდე
-ცოტნე-რეზი დაიძაბა
-სადმე მიმიყვანე რომ დავლიო-შეხედა მეგობარს ჩამქრალი თვალებით
-კარგი -რეზი გაჩუმდა და თავის სახლში წაიყვანა თავგზააბნეული ბიჭი.
მარიამმა სწრაფად აირბინა კიბეები და სახლში შევარდა, ძალიან შეეშინდა როცა მია იატაკზე დამხობილი დაინახა და მაშინვე მას მივარდა
-მია რა მოხდა-თავი ააწევინა და თვალებში ჩააცქერდა
-წავიდა მიმატოვა-აღმოხდა მიას და ცრემლები გადმოსცვივდა ისევ
-მია?-ვერაფერს მიხვდა მარიამი და უარესად დააბნია მიას ცრემლებმა -მია არ გინდა რომ წავიდეს?-დაიჩურჩულა მარიამმა
-არა -მიამ შეხედა აწყლიანები თვალებით
-კი მაგრამ-მარიამი უარესად დაიბნა - თუ არ გინდა წავიდეს რატომ გაუშვი?-ვერაფერს მიხვდა მარიამი და ჩაეხუტა აცახცახებულ მეგობარს
-არ შემეძლო...-მიამ ახედა მარიამს და კვლავ ცრემლები გადმოსცვივდა
-მია-მარიმს ხმა ჩაუწყდა, ვერაფერი თქვა, ვერაფერს მიხვდა
-კახამ და დედაჩემმა მითხრეს რომ არჩევანი უნდა გამეკეთებინა ან ოჯახი ან ის -შეხედა მიამ ცრემლიანი თვალებით მარიამს და ხმა ჩაუწყდა
-რაა?-გაცეცხლდა მარიამი
-კახამ მითხრა... რომ ... თუ ან ის ან ოჯახიო
-მია მე რატომ არაფერი მითხარი? რატომ მიეცი უფლება ასე მოგქცეოდნენ? შენ ხომ ეს ანას გამო გააკეთე?
-მარიამ-მიამ მარიამს შეხედა -მე ეს გააზრებულად ჩავიდინე ამას ვერ მპატიობენ... გესმის? ამიტომ მაიძულებენ რომ...
-მია უფლება არ აქვთ! უფლება არ აქვთ ასე მოგექცნენ! უფლება არ აქვთ საყვარელ ადამინს სიამაყის გამო დაგაშორონ!
-მარიამ! -მიამ ცრემლები შეიმშრალა -ცოტნე ახლა ვაჩეს და დედას სჭირდება, მეკი ჩემი ოჯახი მჭირდება!
-შენ რა ვაჩეზე იცოდი?
-ხო კახამ მითხრა და ისიც მითხრა რომ ცოტნე უნდა გავუშვა
-მია!-გაცეცხლდა მარიამი ფეხზე ადგა და მიაც ააყენა -ხვდები რომ სისულელეს აკეთებ? ხვდები რომ ამ სიყვარულზე უარის თქმით საკუთარ თავსაც და მასაც აწამებ? იცი ცოტნე რა მდგომარეობაშია ახლა? ჰგონოა რომ არ გიყვარს და არ გჭირდება
-მარიამ არ შემიძლია გესმის? იმ ყველაფრის მერე რაც მოხდა არ შემიძლია მასთან ყოფნა! მითუმეტეს როცა ვიცი რომ ჩემი ოჯახი ზურგს მაქცევს ამის გამო! ვიცი არასოდეს მაპატიებენ ამ საქციელს მითუმეტეს მისადმი სიყვარულს!
-მე ვეტყვი ვეტყვი რომ გიყვარს!-დაუყვირა მწყობრიდან გამოსულმა მარიმმა
-ამას თუ გააკეთებ შენს არსებობას სამუდამოდ დავივიწყებ-სახე წამში შეეცვალა მიას
- მია გაგიჟდი? შეიშალე? ცოტნე შენი სიყვარულით კვდება, შენზე გიჟდება შენ კი იმის გამო რომ შენს ოჯახს სიამაყე და ღირსება უარესად არ შეელახოს ამ სიყვარულზე უარს ამბობ! ცოტნე ყველაფერს მოაგვარებს,, მთავარია გაიგოს რომ შენც გიყვარს
-არ გაბედო არ გაბედო! გესის? არ
გაბედო!-დაუყვირა მიამ
-ესეიგი საკუთარ თავს წირავ! შემი ოჯაზის უაზრო სიამაყის გამო?!
-მათ ვერ დავკარგავ, არ შემიძლია
-მია მათ თუ უყვარხარ უფლება უნდა მოგცენ წახვიდე მასთან ვინც გიყვარს
-მარიამ არ შეიძლება, გესმის? ეს აკრძალული სიყვარულია!-მიას ცრემლები გადმოსცვივდა და დივანზე დაჯდა, მარიმიც გვერდით მიუჯდა და თმაზე ჩამოუსვა ათრთოლებული თითები
-მია არ შემიძლია ვუყურო შენს ტანჯვას, მხოლოდ იმიტომ რომ კახას უაზრო სიამაყე არ შეელახოს უარესად
-მარიამ დედაჩემაც იგივე მითხრა-მიამ მეგობარს შეხედა -მითხრა რომ თუ ჩვენს შორის რამე იქნება ჩათვლის რომ ერთი შვილი მოუკვდა... არ შემიძლია მარიამ არ შემიძლია ბრძოლა და ომი... დავიღალე გესმის? ძალიან დავიღალე, ისე იყოს როგორც მათ უნდათ
-კარგი კარგი ასე იყოს -თავი დაუქნია მარიმმა -ისე იყოს როგორც შენ გინდა
-მეე?-გაბრაზდა მია
-მია ეს შენი არჩევანია და არა შენი ოჯახის! ამ გადაწუმყვეტილებას შენ იღებ და არა ისინი, ეს გააცნობიერე!
-ისინი მაიძულებენ
-არა შენ საკუთარი თავი გაიძულებს! იმიტომ რომ ბრაძოლას გირჩევნია დანებდე და სტაბილურად მშვიდად იყო!
-თავი დამანებე-გაბრაზდა მია -ჩემს ადგილზე რომ ყოფილიყავი ასე ვერ ილაპარაკებდი, შორიდან და სხვა ცხოვრრბიდან იოლია სხვისი განსჯა! დადანაშაულება! გაკრიტიკება! დასჯა! გასამართლება!
-მია შენი მესმის, კარგად მესმის-მარიამს ცხვირი აეწვა -მაგრამ არ მინდა დაიტანჯო, მათგამო, იმ ადამინების გამო ვისაც წესით შენს ბედნიერება უნდა ახარებდეს! ოჯახი ხომ ამიტომ ჰქვია
-მარიამ გთხოვ ძალა აღარ მაქვს! მინდა ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის!
-კარგი-მარიამი მიას ჩაეხუტა.
სახლში როგორც კი შევიდნენ რეზიმ მაშინვე ვისკის ბოთლები და ჭიქები გამოიღო კარადიდან
მაგიდაზე დააწყო და ცოტნეს მიაპყრო დაძაბული მზერა, ცოტნემ ერთი ბოთლი აიღო გახსნა და მოიყუდა, რეზიმ მეორე გახსნა და მანაც მოიყუდა ბოთლი... ცოტნეს ამ მდგომარეობაში რომ ხედავდა სული ეწვოდა, რადგან რაღაც დოზით თავადაც იყო დამნაშავე ყველაფერ იმაში რაც მოხდა...
-ცოტნე მე ცუდი ადამინი ვარ! სინამდვილეში საერთოდ არ მცოდნია მეგობრობა!-შეხედა ცოტნეს არეული თვალებით და მალევე აარიდა მზერა მის ცივ თვალებს
-რას დებილობ-ცოტნემ კიდევ მოიყუდა ბოთლი
-ცხოვრება დაინგრიე და მე ხელის შეშლის ნაცვლად პირიქით ხელს გიწყობდი... ფულიც მე გაშოვნინე...
-მიასთან მე წავედი და მე შევთავაზე ეს საზიზღრობა... -ცოტნემ ზიზღით დაბრიცა ტუჩები
-ჰო ასე იყო მაგრამ მე... მე უნდა მივმხვდარიყავი რომ ისე იყავი მიაზე ჩაციკლული რომ მსგავს დებილობას გააკეთებდი... ვხვდებოდი კიდეც ისე იყავი აჟიტირებული და იმის მაგივრად შემეჩერებინე პირიქით ხელი გკარი რომ ამ უფსკრულში გადაჩეხილიყავი... გული მერევა ჩემს თავზე...
-შენ არ ხარ დამნაშავე მომხდარში
-ვაარ!... ვაჩეს ცხოვრებაც ერთად დავანგრიეთ! ნიცას ცხოვრებაც! სოფოსაც თავგზა ავურიეთ! მიასაც ცხოვრება გავუნადგურეთ! ყველამ ერთად!
-რადგან მარიამთან ბესნიერი ხარ თავს დამნაშავედ გრძნობ?-გაეცინა ცოტნეს რეზის ლაპარაკზე
-ჰო ვგრძნობ! მარიმი ჩემი სუნთქვაა, მის გარეშე ცხოვრება უბრალოდ არ შემიძლია, მარიამი ჩემი ცხოვრების აზრი და მიზანია... მარიამის იქით არავინ და არაფერია, სამყაროს დასაწყისი და დასრულია ჩემთვის... მარიამი ჩემი გულის ფეთქვაა... და როცა მე ასე მიყვარს და ვიცი რომ ჩემი საყვარელი ადამინი ჩემა გვერდითაა და ბედნიერებისგან ლამის შევიშალო, შენ და ვაჩე ძალიან ძალიან უბედურები ხართ, იმიტომ რომ ამაში წვლილი მეც შევიტანე... საერთოდ არ მცოდნია ძმობა და მეგობრობა, შენზე მიამ უარი თქვა და ორივემ ვიცით რატომაც... იმ შეცდომის გამო რომელიც შენ დაუშვი და მე უფლება მოგეცი დაგეშვა... წარმოდგენაც არ შემიძლია იმის თუ რას გრძნობ ახლა... საყვარელი ადამიანი რომ ხელს გკრავს და უარს ამბობს შენზე ეს ცხოვრების დასარულია
-ჰო ასეცაა ჩემთვის ცხოვრება აქ დასრულდა! მიამ დაასრულა ჩემი ცხოვრება! მე მხოლოდ იმიტომ ვაგრძელებ სიცოცხლეს რომ დედაჩემს და ვაჩეს ვერ გავწირავ, ახლა არ შემიძლია...
-ცოტნე გთხოვ ზე ფიქრიც არ გაბედო, დრო გავა და ყველაფერი დალაგდება ... როგორღაც დალაგდება... და მე მაინც არ მჯერა რომ მიას არ უყვარხარ... უბრალოდ ვერ გპატიობს, უფრო სწორედ საკუთარ თავს ვერ აპატია და შესაბამისად ვერც შენ გაპატია, როცა შეძლებს საკუთარ თავს აპატიოს შენც გაპატიებს
-არა ასე არაა! რომ ვუყვარდე მაპატიებდა სულ პატარა იმედს მომცემდა, ასე არ მომექცეოდა ასე არ გამიმეტებდა მაშინ
-დრო მიეცი... დრო ყველა ჭრილობას მოაშუშებს... შენს მიმართ გულგრილი რომ იყოს და ეკოდო ასე არ მოიქცეოდა, ეტკინა და უნდა რომ გატკინოს მე ასე მგონია
-მის თვალებში ვერაფერი დავინახე სრულიად ცარიელია! უგრძნობი და ცივია!
-წარმოიდგინე როგორ უჭირს იმ ყველაფრის მერე თვალის გასწორება რელონასთან... ძმასთან დედასთან... შენთან... ჩემთან... მგონია რომ საკუთარ თავში უნდა გაერკვიოს ჯერ.. შენ კი დროს არ აძლევ
-ადამინი ან გიყვარს ან არ გიყვარს!-გაბრაზდა ცოტნე და ბოთლი ნახევრამდე ჩაცალა ამ ლაპარაკში
-ასე მარტივი არაა სიყვარული, გიყვარს უყვარხარ მორჩა ისტორიიის დასასრული! შენი ცხოვრების და სიყვარულის ისტორია შენ უნდა დაწერო! გესმის! იცი მე რამდენჯერ მითხრა უარი მარიმმა? იცი რამდენჯერ მკარა ხელი და ზურგი მაქცია? მაგრამ მე არ დავნებდი! ვფიქრობდი რომ მე მას ვიმსახურებდი ! ხოდა ადამიანი იმას იღებს ცხოვრებში რასაც ფიქრობს რომ იმსახურებს!
-რეზი იმედს ნუ მისახავ თორემ საბოლოოდ შევიშლები!-გაბრაზდა ცოტნე
-მისმინე ნუ გაგიჟდი ეხლა! ვაჩეს გაყევი ეხლა, მიხედე მას და დედას! მიას შეეშვი ცოტახანს და იმაზე ფიქრსაც რომ არ უყვარხარ!
-ანუ მაინც იმედით ვიცხოვრო!-გაბრაზდა ცოტნე
-არასაერთოდ არაფერით იცხოვრო... დრო რომ გავა ჩამოდი, შენც აზრზე მოსული იქნები ისიც და მერე ნახე კიდევ ერთხელ
-არა! მე თუ წვალ წავალ და მორჩა ! გესმის! მიას თვალებში მე ვერაფერი ვერ დავინახე და ეს საკმარისია იმისთვის რომ ჩავთვალო რომ ყველაფერი მორჩა! არც არაფერი ყოფილა და შესაბამისად არც არაფერი დასრულებულა! მორჩა ისტორიის დასრული
-ცოტნე!
-რეზი დალევა გობების დაკარგვამდე-ბოთლი მიუჭახუნა ბოთლზე და მოიყუდა უკვე ფაქტიურად გამოცლილი ბოთლი.
ცოტნეს მამგზავრებამ ვაჩესთან და ვიკასთან ერთად ძალიან ატკინა გული რეზის, სულის რაღაც ნაწილი მათ გაატანა გერმანიაში, მაგრამ იმაზე ფიქრი რომ ვაჩეს მდგომარეობა შესაძლია გაუმჯობესებულიყო ამ ტკივილს ანელებდა.
მია იმდონემდე მივიდა რომ საერთოდ შეწყვიტა კონტაქტი ყველასთან, ოთახში ჩაიკეტა და მთლეს დღეებს ტირილში ატარებდა, არავის არაფერზე ელაპარაკებოდა არც ოთახიდან გამოდიოდა, კახა ისე ნერვიულობდა მის მდგომარეობაზე რომ მარიმს მიაკითხა სამსახურში და ლაპარაკი გადაწყვიტა მასთან
-მია ძალინ ცუდადაა-დაიწყო დაბნეულმა
-ჰო მეც ასე ვიქნებოდი ჩემს ოჯახს არჩევანის წინაშე რომ დავეყენებინე!-პირდაპირ მიახალა მარიმმა
-ცოტნეს გამოა ასე? მისი გამგზავრების ამბავმა გააგიჟა ასე?-გაცეცხლდა კახა
-კახა მიას უსამართლოდ ექცევით! უყვარს გესმის უყვარსთქო!
-უყვარს? ის უყვარს ვინც ფული გადაუხადა ერთი ღამისთვის? ვინც ამ დონემდე დაამცირა? ვინც მისი სხეული იყიდა? ერთი ღამისთვის! -დაუყვირა კახამ
-შეცდომა დაუშვა! შეეშალა!
-გააზრებულად მომხდარს შეცდომა არ ქვია მარიამ! გესმის? ეს შეცდომა არ იყო!!! ეს იყო გააზრებულად ჩადენილი! დიდი განსხვავებაა
-ჰო გააზრებულად გააკეთეს მაგრამ შეუყვარდათ ერთმანეთი...
-გაჩუმდი სიტყვა სიყვარულს ნუ ახსენებ მათთან!
-მაშინ რატომ მოხვედი ჩემთან? ისედაც ხომ იცოდი რომ ერთმანეთი შეუყვარდათ იმ ყველაფერის მისუხედავად რაც მათ შორის მოხდა? ხომ მიხვდი თავიდანვე რომ მიასაც შეუყვარდა ცოტნე მომხდარის და მიუხედავად? ამიტომ არ აიძულე არჩევაის გაკეთება თქვენსა და ცოტნეს შორის?
-ვაიძულე იმიტომ რომ იმ ნაბიჭვარმა მიაც და ჩვენი ოჯახიც დაამცირა!
-და ახლა რა იქნება? რა გინდა? მიასგან კიდევ რას ითხოვ? იმის უფლებაც უნდა ჩამოართვა რომ ინერვიულოს საყვარელ ადამიანზე? ტირილიც უნდა აუკრძალო? გინდა რომ დაგეხმარო ამაში?
-თურქეთში უნდა გავუშვა დედასთან და მინდა გაყვე-ისე მოულოდნელად უთხრა რომ მარიამი დაიბნა
-თურქეთში?
-ჰო თურქეთში! თათიამ სესხი აიღო მე ვთხოვე და მინდა წავიდეს დედამისთან! მინდა გაყვე! ცოტნე ერთი კვირაა წავიდა და მია ამ ერთ კვირაში მგონია რომ შეიშალა, ხომ ხედავ შენცკი არ გელაპარაკება
-ამ მდგომარეობამდე თქვენ მიიყვანეთ!
-მარიამ გაყვები თუ არა?
-გავყვები რათქმაუნდა-გაბრაზდა მარიამი, -იქ იმიტომ გზავნი რომ დედამაც დაარწმუნოს ცოტნეზე რომ უარი თქვა არა? გინდა დედამ აიძულოს
-ხვალ მიფრინავთ-ბილეთი მაგიდაზე დაუდო -ღამე ორზე გამოგივლით, შენი ბიჭი გააფრთხილე არ გაგიჟდეს -უთხრა უხეშად და გავიდა ,,იდიოტო არანორმალური " მიაყვირა კარში გასულ ბიჭს.
ანას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა და დაინახა
-მია მეჩვენები თუ მართლა შენ ხარ? -ატირდა ანა
-ჩემი ლამაზი გოგო -ანას მივარდა მია ძლიერად ჩაეხუტა დას და ცრემლები გადმოსცვივდა
-როგორ მომენატრე-ანაც ძლეიერად ეხუტებოდა დას
-ჩემო საყვარელო-მიამ სახე დაუკოცნა დას და გადმოცვენილი ცრემლები მაჯებით მოიწმინდა
-მია თმა გამცვივდა-უთხრა ანამ ტირილით
-ახალი ამოგივა ნუ გეშინია -ცხვირზე აკოცა ანას და ნიკაპზე ხელი დაადო თავი ააწევინა -მთავარია კარგად იყო, მთავარია გაიღიმო, მთავარია რომ გამოჯანმრთელდე გესმის? მერე სხვა დანარჩენს მივხედავთ... სახლიც საყიდელი გვექნება, მანქანა... ძველ ცხოვრებას დავიბრუნებთ და ყველა ერთად ვიცხოვრებთ
-კახა რატომ არ ჩამოვიდა? -ცრემლები მოაწვა ისევ ანას,
-მერე ის ჩამოვა, თათიასთან ერთად
-მართლა?- ანას გაეცინა -მართლა გამცნობს თათიას?
-ჰო გაგაცნობს, ძალიან კარგი გოგოა, ძალინ გაუმარლა მაგ არანორმალურს
-გაგა? გაგა სადაა? როგორაა? დედა არაფერს მიყვებოდა შენზე და კახაზე
-გაგას დავშორდი-მია ინსტიქტურად მაკას გახედა რომელიც იქვე ახლოს იდგა და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით ებრძოდა
-ისე დიდად არ მომწონდა ეგ ნერვიული-გაეცინა ანას
-ხო არც მე-გაეცინა მარიამს და ანას ხელი ჩაკიდა
-მარიამ ხი ჭკვიანად იყვნენ?
-კი კი კარგად იქცეოდა ორივე -გაეცინა მარიამს
-შენ გაბარებ ისევ, მე აქ მომიწევს კიდევ ერთი თვე წოლა
-მივხედავ ორივეს -გაეცინა მარიამს -შენ არაფერზე ინერვიულო კარგი? ყველაფერი კარგად იქნება!.
მია სძალინ ეშინოდა მაკასთან მარტო დარჩენის და ლაპარაკის ამიტომ მაქსიმალურად არიდებდა დედას თავს მაგრამ მაკამ მაინც გაიყვანა გარეთ იმავე დღეს და ლირდაპირ ცოტნეზე დაუწყო ლაპარაკი
-კახამ ყველაფერი მითხრა -დაიწყო მაკამ
-მასზე უარი ვთქვი, კიდევ რა გინდათ ჩემგან?
-მია თავიდან ამოიგდე ეგ ადამინი, ცხოვრება გააგრძელე მეტი არაფერიბარ გვინდა გასაგებია?
-როგორც მიბრძანებთ
-მია გეყოფა, ჩვენ ნუ გვადანაშაულებ!-გაცეცხლდა მაკა -შენ დაუშვი შეცდომა და კპასუხიც შენ უნდა აგო!
-ნუ ნერვიულობ, თქვენს სიამაყეს და ღირსებას აღარ გადავთელავ დედა... -მიას ცხვირი აეწვა და ცრემლები გადმოსცვივდა
-მია-გაბრაზდა მაკა -გთხოვ ასე ნუ იქცევი შვილო
-დედა ყველაფერი გავიგე
-მია
-დედა აღარ მინდა ლაპარაკი გასაგებია ყველაფერი
-მია ჩვენ არ გვინდა ცხოვრება დაინგრიო, ის ვინც ასე მოგეცქცა სხვა დროსაც ასე მოგექცევა
-გასაგებია
-ცხოვრება დაგინგრია და უარესს გაგიკეთებს, რადგან ერთხელ არ დაგინდო არც სხვა დეოს დაგინდობს
-კარგი დედა კარგი! -მიას იმდენი ელაპარაკნენ მანანა და მაკა რომ მაინც შეძლეს და ამ სამ დღეში გული გაუცივეს და ყინულად უქციეს.
ცოტნესთვის იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა მიასთან გამშორება ვოდრე წარმოედგინა, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა რომ სული მოუკლეს და ახლა მხოლოდ სხეული აგრძელებდა ცხოვრებას ისიც მხოლოდ ვაჩეს და დედას გამო, მის ბნელ და გაყინულ ცხოვრებაში სინათლე მხოლოდ რეზის და გიორგის ჩასვლას შეჰქონდა რომლებიც თვეში ორჯერ სამჯერ ჩადიოდნენ და მარტოს არ ტოვებდნენ მეგობარს ამ საშინელების ჟამს.
ვიკამ ბიჭებს შესჩივლა ცოტნე სასმელს მიეჩვია და არვიცი რამეშველებაო, რეზიმ და გიორგიმ ძალინ ვებრი ლაპარაკის და თხოვნის მერე დაარწმუნეს რომ ასე მოქცევა სისულელე იყო, არაკაცობა როცა დედას და ძმას ზურგს აქცევდა ასეთ რთულ პერიოდში და საკუთარ სისუსტეებს ვერ უმკლავდებოდა, იმდენი გააკეთეს რომ ცოტნეს ცხოვრების სურვილი დაუბრუნეს, გვერდიდან არ შორდებოდნენ არცერთი და აიძულებდნენ რეალობისთვის თვალის გასწორებას და ამ რეალობით ცხოვრებას. საქმეების გამო რეზი და გიორგის ერთად მოუწიათ დაბრუნება საქართველოში და მეორე დღეს მოხდა ის სასწაული რამაც ცოტნე და ვიკა ლამის შეშალა, ვაჩემ მოულოდნელად გაახილა თვალები მაშინ როცა ცოტნეს შუბლი ჰქონდა მის შუბლზე მიბჯენილი და ტკივილისგან გადმოცურებლი ერთი ცრემლი დაეცა ვაჩეს გაფითრებულ ლოყას, ცოტნემ თავი რომ ასწია და თვალე გახელილი ვაჩე დაინახა რომელიც ძალინ დაბნეული და შეშინები უყურებდა სახე წაშლილ ძმას ცოტნე ჯერ გაოგნდა,მერე გაფითრდა, მოძრაობიდ და მეტყველების უნარი დაკარგა ერთ წამში, ვერაფერი გააკეთა საერთოდ უყურებდა ვაჩეს გაოგნებული და ფიქრობდა მხოლოდ ერთზე ეჩვენებოდა თუ არა ის რასაც ხედავდა, გონს ვიკას ხმამ მოიყვანა
-დედა -ვიკა ცოტნეს მიუახლოვდა ზურგიდან და აკივლდა თვალგახელილი ვაჩე რომ დაეინახა, ცრემლებიბგადმოსცვივდა და შვილს მივარდა
-ვაჩე დედა, თვალები გაახილე? გონს მოხვდი? ვაჩე ღმერთო ცოტნე ექიმს დაუძახე ვაჩე ღმერთო ვაჩე არ მჯერა დედა -თან ტიროდა თან იცინოდა სიხარულისგან გაგიჟებული ქალი, ცოტნე აზრზე მოვიდა და ვაჩეს დააცქერდა, რომელმაც პირში ჩაჩხერილი აპარატის მოხსნა სცადა ინსტიქტურად
-ვაჩე ჩენ, შენ ...-ხმა ჩაუწყდა ცოტნეს და ექიმია მოსაყვანად გავარდა.
მარიმის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა ამ ამბებიდან სამი თვის მერე რეზიმ დაურეკა და უთხრა რომ ვაჩე გონს მოვიდა
-მართლა გონს მოვიდა? მართლა? არ მჯერა როგორ გამახარე
-მია ბილეთები ვიყიდე მე და გიო დღესვე გავფრინდებით
-ძალინ მიხარი ძალინ-მარიმი აქეთ -იქით გადიგამოდიოდა სიხარულისგან
-ცოტნემ რომ დარეკა მეგონა მეკაიფებოდა რომ დამალაპარაკა ლამის გავგიჟდი სიხარულისგან
-დაელაპარაკე?-მარიამს ცრემლები მოეძალა
-ჰო უჭირდა მაგრამ მაინც ამოიღო ხმა
-რეზი როგორ გამახარე ნეტა იცოდე
-შენთან მოვდივარ გნახავ და მერე გავემზადები რომ წავიდე
-მია გაგიჟდება, ალბათ ცოტნე გაგიჟდა გონს რომ მოვიდა ვაჩე
-ხო ვერც მელაპარაკა წესიერად ისეთ ემოციებში იყო
-რეზი ძალინ მიხარია
-მარიამ ვერ ვიჯერებ
-რომ ჩამოხვალ ნიცა ვიპოვით
-ჰო რომ ჩამოვალ ყველაფერი მოვაგვაროთ-უთხრა რეზიმ და გაუთიშა. მარიმმა მაშინვე მიას დაურეკა
-მია გინდა სიხარულისგან გაგაიჟო?-უთხრა აღელვებულმა
-რა მითხრა რომ...
-ჰო ვაჩე გონს მოვიდა... გესმის მია
-მარიამ-შეკივლა მიამ -მარიამ მართლა გონს მოვიდა? მართლა?
-კი კი გონს მოვოდა რეზისაც კი დაელაპარაკა
-მარიამ გავგიჟდები
-მეც ისე ვარ აღელვებული, ისე მიხარია
-რეზის ნახავ დღეე?
-კი ოფისში მომაკითხავს ეხლა
-მეც მოვალ კაი?
-მართლა?
-ხო დავეთხოვები უფროსს და მოვალ.
რეზის და მიას შეხვედრა უცნაური იყო, ორივე ძალინ დაბნეული და ბედნიერი იყო, რეზიმ გადაკოცნა და მარიამს მიაპყრო დაბნეული მზერა
-დღეს მიფრინავთ? -კითხა მიამ
-ხო, ღამე
-შეგიძლია რომ დაურეკო სკაიპით და მანახო ორივე?-კითხა კარგახნის ყოყმანის მერე მიამ რეზის
-ანუ შენ? შენ გინდა ცოტნეს და ვაჩეს ნახვა?
-მინდა, მაგრამ არ უთხრა რომ აქ ვარ
-მია
-რეზი გთხოვ
-კარგი-რეზიმ მაშინვე დაურეკა ცოტნეს
-როგორაა ჩვენი მძინარე მზეთუნახავი? -ჰკითხ რეზიმ ცოტნეს სახე როგორცკი დაინახა
-კარგად კარგად-ცოტნეს ხმაში ჯერისევ მღელვარება იგრძნობოდა
-მალე მანდ ვიქნებით-რეზისაც აღელვება დაეტყო ხმაში
-მიამ იცის?-ჰკითხა კარგახნის დუმილის მერე ცოტნემ
-ჰო მარიამმა უთხრა, ძალინ გაუხარდა-რეზიმ კამერას თვალი აარიდა და მზერა მიაზე გადაიტანა
-ნეტავ სულ ერთი წამით დამანახა-თქვა ცოტნემ და
მზერა აარიდა კამერას, რეზიმ ტელეფონს კამერა და ხმა გაუთიშა
-გთხოვ დაენახე ,გთხოვ-შეხედა მიას -გთხოვ, მია სულ ერთი წამით
-რეზი გთხოვ-მიას ცრემლები მოეძალა -მერე უფრო გაგვიჭირდება -აღმოხდა მიას და ცრემლები გადმოსცვივდა
-ესეიგი გიყვარს ხო? გიყვარს! გიყვარს! შენ ის გიყვარს! -რეზი ვერ მალავდა სიხარულს
-არ გაბედო არ გაბედო რამის თქმა -გაბრაზდა მია
-რატომ მია რატო? სამი თვეა შენსგამო კვდება, იცი რა დღეშია?
-არა და არა! -აყვირდა მია და გავარდა მარიამის კაბინეტიდან
-ამის დედასც შევ.ცი-იყვირა გაცეცხლებულმა რეზიმ
-რეზი არ გინდა დედამისი და ანა ახლახანს დაბრუნდნენ ხო იცი... აღარ უნდა ძველი ჭრილობები გაეხსნას...
-ამის დედაც-დაიღრინა რეზიმ და კამერა ჩართო
-სად დაიკარგე?
-მარიამთან ვარ უნდა რომ გნახოთ -უთხრა რეზიმ და მას მიაჩეჩა ტელეფონი, ისე ააღელვა მიას ნახვამ და მომხდარმა რომ აზრებს თავს ვეღარ უყრიდა.
ვაჩესთან შეხვედრა იმაზე მტკივნეული ემოციური და მძიმე აღმოჩნდა ვიდრე ბიჭებს წარმოედგინათ, ვაჩეს დანახვამ სული გაუყინა ორივეს, რაღაც სასიამოვნო და მტკივნეული ემოციები ერთნამეთს ძალინ სწრაფად და დაუღალავად ცვლიდა, გახარებული ბიჭები ვაჩეს მივარდნენ და ჩაეხუტნენ
-არ მჯერა არ მჯერა რომ... ღმერთო-აღმოხდა რეზის
-ჩვენი გადარეული, არანორმალური-გიორგიმ ცხვირზე მოუჭირა ხელი
-ეხლა ვიტირებ-რეზის ცრემლები მოაწვა
-მეეც-ცოტნესაც აეწვა ცხვირი და სიცილი აუტყდათ ბიჭებს
-თქვენ კიდევ ვერ დაჭკვიანდით ხო-აღმოხდა გაოგნებულ ვაჩეს და მასაც გაეცინა ბიჭების გიჟურ სიცილზე.
რეზიმ კიდევ სამი თვე გაძლო მარიმის გარეშე და რადგან ყველაფერი ნაწილობრივ დალაგდა გადაწყვიტა მარიამისთვის დაბადებისდღეზე ხელი ეთხოვა, იმის გამო რომ მარიამს ჯერ კიდევ ეშინოდა მამაისის და რეზის გაცნობის უსასრულოდ გაიწელა მათი გაურკვეველი ურთიერთობა რის გამოც გაბრაზებულმა რეზიმ გადაწყვიტა ეს საქმე მშობლების გარეშე მოეგვარებინა. მიაზე კი იყო გაბრაზებული მის მეგობარს რომ აწამებდა მაგრამ ახლა მისი დახმარებ სჭირდებოდა და დაურეკა
-მია
-რეზი? -გაოცდა მია, ბოლოს ერთმანეთი რომ ნახეს ცუდად დაშორდნენ
-შენი დახმარებ მჭირდება
-ჩემი?-გაოგნდა მია
-ხო -უთხრა ჩავარდნილი ხმით
-რამე ცუდი მოხდა?
-არა არა
-ვაჩე და ცოტნე ხომ კარგად არიან?
-კი კი, დახმარება მე მჭირდება
-თუ შემიძლია...
-ღამის თორმეტისთვის შეგიძლი მარიმი ისე გამოყვანო სახლიდან რომ მისმა მშობლებმა არ გაჭედონ?-ლირდაპირ უთხრა სათქმელი
-რახდება?-მიას გაეცინა
-მია ნუ გიყვარს ადამიანების წვალება კი თუ არა?
-შემიძლია
-ისე რომ არ შეაწუხონ რეკვით... ხო ხვდები...
-შემიძლია-მიას ეცინებოდა რეზის ლაპარაკზე
-ანუ ხო ხომ
-რეზი მარიმის მოტაცებას ხომარ აპირებ?-სიცილი აუტყდა მიას
-ჯერ არა-გაისმა მისი ბრაზნარევი ხმა
-ჯერ არა? ისე აპირებ?
-თუ კიდევ დიდხანს მაწვალებს კი-უთხრა ბრაზნარევი ტონით
-ეგრე უნდა მაგას-მია ვერ იკავედა სიცილს
-მისამართს მოგწერ და იქ მოიყვანე კაი? თორმეტის ნახევარზე
-კაი -გაეცინა მიას და გონებააი მარიმის სახლიდან გამოყვანის გეგმებს სახავდა, მითუმეტეს რომ ამ ღამეს იუბილარი იყო და მამამისი ცოტას გაჭედავდა ამაზე.
ბევრი ფიქრის მერე მიამ გადაწყვიტა დაერეკა მარიმისთვის და ეთქვა რომ მოიწამლა და დახმარება სჭირდებოდა, მითუმეტეს რომ მაკა და ანა ისევ თურქეთი იყვნენ საბოლოო ანალიზების გასაკეთებლად კახა კი მორიგე იყო. თავად კი მარტო იყო ნაქირავებ ბინაში. მარიამი ისე სწრაფად მივიდა მიათან რომ გაოცდა მია
-მოიცა შენ ცუდად ყოფნის არაფერი რომ არფერი გეტყობა? წარბი აწკიპა მარიამმა
-გახსოვს შენი ადრინდელი სპქეტაკლი?
-სამაგიეროს მიხდი?-გაცეცხლდა მარიმია
-ასეც შეიძლება ითქვას
-მია მაბრაზებ
-მარიმა ერთ ადგილას უნდა წამიყვანო
-ანუ პირადი მძღოლი უნდა ვიყო?-აღშფოთება ვერ დამალა
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ და წამიყვანე-მიამ ხელი ჩაკიდა მარიმას და წაიყვანა. დანიშნულ ადგილას რომ მივიდნენ მიამ უბრაძანა გადასულიყო
-მია სულ გაგიჟდი? სად უნდა გადავიდე ?
-ვაიმე რამდენს ლაპარაკობ მარიამ? გადადითქო
-სულ გაგიჟდი ხო
-გადადი -მიამ გადააგდო მანქანიდან ფაქტიურად თავად გადაძვრა მძღოლის მხარეს კარები დაუკეტა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა, მარიამმა სრული შოკი მიიღო ღამის თორმეტ საათზე შუა გზაზე მარტო დატოვა უკუნით სიბნელეში
-ახლა გავგიჟდები შევიშლები მარტო დამტოვა სულ გააგიჟა ეს გოგო ცოტნემ -ყვიროდა მარიამი
-მარტო არ ხარ-მოესმა საიდანღაც რეზის ხმა გაცეცხლებულ გოგონას და
-ჯანდაბა-იყვირა შეშინებულმა მარიამმა და მიმოიხედა და შეკივლა როცა მაჯაზე წაავლო ხელი რეზიმ და თავისკენ მოქაჩა
-დაბადების დღეს გილოცავ-დაუჩურჩულა ტუჩებთან ახლოს და ცხელი ტუჩები მიაწბა საფეთქელზე
-გაგაიჟდით ორივე ხო ? გული გამისკდა -ვერ მშვიდდებოდა მარიამი
-ხო გავგიჟდი შენ გამაგიჟე
-მეე?-შეიცხადა მარიმმა და გაეცინა -რომ გაგიცანი უკვე გიჟი იყავი შენ
-ხოდა შენ საერთოდ დამაკარგინე ჭკუა
-ასეთი უცნაური დაბადებისდღე ჯერ არ მქონია, შუა ქუჩაში, სიბნელეში და სიცივეში -გაეცინა მარიამს
-წამოდი -რეზიმ ხელი ჩაკისა და სადღაც წაიყვანა, მარიმაი უკუნით სიბნელეში ვერაფერს ხედავდა, ისიც არ იცოდა სად იყო, მიამ მოიყვანა აქამდე, ის აძლევდა მითითებებს გზაში, რომ გაჩერდნენ მიხვდა რომ რეზის მანქანასთან იყვნენ და იმ ადგილას მოვიდნენ სადაც პორველად მოიყვანა რეზიმ. რეზიმ ფარები აანთო და მარიამი გაოცდა მაქანის წინა ცხვირზე დიდი დათუნია იდო ყუთით ხელში, რეზი მიუახლოვდა და მის უკან დადგა
-გახსენი- დაუჩურჩულა ყურთან და მარიმმა ყუთი გახსნა, გაეცინა ისევ ყუთი რომ დაუხვდა, ყუთში ისევ ყუთი
-მეკაიფები ხო?-თან ბრაზობდა თან ეცინებოდა და განაგრძობდა ყუთების ხსნას და ბოლოს პატარა წითელი კოლოფი რომ შერჩა ხელში სუნთქვა შეეკრა, ართიანად დაეჭიმა სხეული და გულმა გამალებით დაიწყო ცემა, აბობოქრებულმა სისხლმა ვენებში შხუილით დაიწყო მოძრეობა, რეზიმ დაბნეული გოგონა თავისკენ შეატრიალა, კოლოფი გახსნა და ბეჭედი ამოიღო, მთელი ეს დრო მარიმი თავდახრილი იდგა და ვერ ბედავდა თვალებში შეეხედა მისთვის
-ცოლად გამომყვები?-გასმა რეზის ჩავრდნილი ხმა რომელსაც ისე სწრაფად უცემდა გული რომ მარიმის სმენასაც კი მისწვდა მისი აჩქარებული გულისცემა, მარიმმა ხმის ამოღება ვერ გაბედა და თავი დაუქნია, რეზიმ ნიკაპზე მიადო ხელი და თავი ააწევინა, თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულ გოგონას -მარიამ-დაიჩურჩულა მის ტუჩებთან ახლოს და ცხელი ვნებინი ტუჩები მიაწება მის ტუჩებს, როცა ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ რეზი ისევ თვალებში ჩააცქერდა -გამომყვები?
-გამოგყვები-აღმოხდა მარიამს და ცრემლები გადმოაცვივდა , რეზიმ ბეჭედი გაუკეთა თითზე და გულში ჩაიკრა ატირებული გოგონა -მარიმა ძალინ მიყვარხარ-უთხრა ჩურჩულით და თავზე აკოცა, როცა მანქანაში ჩასხდნენ და გზატკეცილზე გავიდნენ რეზიმ მარიამას შეხედა ცივი თითები მის გაფითრებულ ღაწვს შეახო, მარიამმა უნებურად მისინხელი ხელებში მოიცქია და ხელზე აკოცა
-მარიმ გთხოვ ეხლა გამომყევი-თითები მის თითებში ახლართა და სიჩქარეს მოუმატა
-რეზი-დაიძაბა მარიამი
-მარიმ გთხოვ გამომყევი-ძლიერად მოუჭირა თითები და აციმციმებული თავლები შეანათა დაბნეულ გოგონას
-რეზი-მარიმმა ვერაფერი თქვა და გაჩუმდა
-გამომყევი გთხოვ-მის სიტყვებზე მარიამს გულისცემა აუჩქარდა და სუნთქვა გაუხშირდა, რეზიმ ცივი ტუჩები მიაწება მის თლილ
თითებს -მარიამ ვერ გაგიშვებ... გამომყევი
გთხოვ-რეზის ხმაში შიში და დაძაბულობა იგრძნობოდა -გამომყვები ხო?-მარიამს შეხედა როცა მანაც მოიხედა მსკენ კიდევ დაუსვა გადამწყვეტი კითხვა -გამომყვები?-მარიმმა ხმა ვერ ამოიღო და თავი დაუქნია, რეზი ლამის შეიშალა სიხარულისგან, მაშინვე გააჩერა მანქანა ხელი გადახვი და თავისკენ მოქაჩა სუნთქვაარეული გოგონა -მიყვარხარ -დაიჩურჩულა მის ყურთან და საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტუჩები.
მარიმის და რეზის ამბავმა მეგობრები ძალიან გაახარა მშობლები კი გააბრაზა, მაგრამ ყველაფერი მალევე დალაგდა და შემოირიგეს გაბრაზებული მშობლები.
ქორწილი სამი თვის მერე გადაიხადეს, ამ დროისთვის ვაჩე და ანა ფაქტიურად სრულიად გამოჯანმრთელდნენ, იმის მიუხედავად რომ მიას საშინელი წინააღმდეგობა გაუწიეს ოჯახში მაინც გადაწყვიტა მარიმის მეჯვარე ყოფილიყო და წასულიყო ქორწილში.
ცოტნე ვერ წყვეტდა დაბრუნებულიყო თუარა საქართველოში ვაჩესთან ერთად და დათანხმებოდა თუარა რეზის მეჯვარეობას
-ნუ სულელობ-მოესმა ვაჩეს ხმა როცა მოსაწვევს დაყურებდა -უნდა წავიდეთ შენ მია დაიბრუნო მე კი ნიცა
-გგონია შევძლებთ ამას?-ახედა ვაჩეს დაღლილი თვალებით ცოტნემ
-შევძლებთ
-ვაჩე
-ცოტნე ნივთები ჩაალაგე ხვალ მივფრინავთ!.
აჩქარებული გულისცემა, გახშირებული სუნთქვა, აკანკალებული ხელები, ათრთოლებული ტუჩები, გაფითრებული სახე და მოწოლილი ემოციები აცრემლიენებულ თვალებში აი ასე გამოიყურებოდა მია ცოტნეს დანახვისას, ცოტნეს კი საბოლოოდ დაეხშო გონება როცა ამდენი ხნის მერე მია დაინახა, იგრძნო როგორ შეწყვიტა გულმა ცემა და როგორ გაიყინა სისხლი ძარღვებში...უნებურა ხელები აუკანკალდა და ბრაზისგან მომუშტა
-ვაჩე ძალინ მიხარია შენი ნახვა -საქორწილო კაბაში გამოწყობილი მარიმი ვაჩეს ჩაეხუტა
-ულამაზესი ხარ-გაოცება ვერ დამალა
ვაჩემ -მია- ახლა მია მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულმა მიამ ცოტნედან მზერა ვაჩეზე გადაიტანა -მიხარია შენი ნახვა -გაუღიმა ვაჩემ და ლოყაზე აკოცა , მია ისეთი დაბნეული და დაძაბული იყო რომ არაფერი ესმოდა -ძალიან ლამაზი ხარ-გაუღიმა ვაჩემ
-ცოტნე -ვაჩე ძმას მიუახლოვდა -გოგოებს არ
ნახავ?- თვალებში ჩააცქერდა ადგილზე მიყინულ ძმას და თვალი ჩაუკრა, ცოტნემ უცნაური თავლებით შეხედა ძმას და მზერა მიაზე გადაიტანა
-ცოტნე -უხერხული სიჩუმე მარიამის ხმამ გაფანტა და მიახლოებულ ბიჭს ჩაეხუტა
-მარიამ ძალიან ლამაზი ხარ, რეზის ძალინ გაუმართლა-გაუღიმა მარიმს და მზერა მიასკენ გაექცა
-მადლობა, მიხარია რომ ჩამოხვედი, მია მოუთმენლად ელოდა შენს ჩამოსვლას -ეს რომ თქვა ყველას გაოგნებული მზერა მარიმისკენ წავიდა მერე კი მიაზე
-მართლა მია?-ცოტნემ მიას შეხედა და დაჟინებით ჩააცქერდა თვალებში, მია ძალინ დაიბნა მერე კი გაბრაზდა მარიმზე და მზერა აარიდა ცოტნეს
-შეიძლება ასეც ითქვას -თქვა უცნაური ტონით და სტუმრებს შორის გაუჩინარდა. ხელის მოწერამ ჯვრისწერამ ისე ჩაიარა რომ მიას და ცოტნეს ერთმანეთისთვის ყურადღება არ მიუქცევიათ ერთმანეთის ჯინაზე. რესტორანში სუფრასთანაც ისე აიგნორებდნენ ერთმანეთს როგორც გაბუტული ჯიბრიანი ბაღის ბავშვები, ეს პრობლემა ვაჩემ მარტივად გადაჭრა, მია საცეკვაოდ გაიწვია, მარიმმა კი ცოტნე და ისე გააკეთეს რომ ერთმანეთს შეაჩეჩეს მეწყვილეები, ისე დაიბნენ ერთმანეთის პირისპირ რომ დარჩნენ რომ ვერფერი მოახერხეს და ადგილზე მიყინულებივით იდგნენ, ცოტნე მიაზე ადრ მოვიდა გონს რათქმაუნდა მაშინვე მიხვდა ყველაფერს და მიბრუნებულ მიას რომელმაც ჩათვალა გაოგნებული ცოტნე ჩემთან ცეკვას არ აპირებსო მაჯაშიბჩაავლო ხელი და თავისკენ მოქაჩა, წელზე შემოხვია ხელები და თავლებში ჩააცქერდა, მიამაც ათრთოლებული თითები კისერზე შემოხვია და ჯიუტად არ არიდებდა თვალს
-მომენატრე-ჩაესმა ცოტნეს სურნელით გაბრუებულ გოგონას მისი ჩავარდნილი ხმა
-მეც -გულწრფელად უთხრა და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა და ვერ მიხვდა ვიღაცის ძლიერმა ხელმა რატომ მოწყვიტა ცოტნეს და ამ ბესნიერ წამებს
-წამოდი-გაუღრინა კახამ და სტუმრებშორის წაიყვანა მია, გოგონა შეეწინააღმდეგა მაგრამ კახა დაემუქრა სკანდალს მოვაწყობ თუარ გამომყვებიო და ძალით წაათრია ქორწილიდან , გაცეცხლებული ცოტნე ვაჩემ არ გაუშვა
-მიყავს გესმის
-დამშვიდდი-ვაჩემ ძმას ხელიბგადახვია და გაიყვანა დარბაზიდან -ახლა ეომ გაყვე ხოიცი რაც მოხდება? მერე გავსუწორდებით მაგ ნაბიჭვა.ს
მია მთელი გზა ტიროდა
-შენ არ ამბობდი არაფერი იქნებაო? მეჯვარეთ მივყვებიო მარიმს და მეტი არაფერიო? ცოტნე არ მაინტერესებსო? დაინახე თუარა ხელებში ჩაადნი ეგრევე-უყვიროდა გაცოფებული კახა -იმ ნაბიჭვა.ს ვინც ფული გადაგიხადა სხეულში
-გეყოფა შეწყვიტე საკმარისია-აკივლდა მია
-იმ კაცს შეეხე ვინც ფული გადაგიხადა, იმისთვის რომ მასთან დაწოლილიყავი
-გეყოფა-ატირდა ისევ მია
-რა მეყოფა? რა?
-ჩემი წამება
-უფლებას არ მოგცემთ გესმის? უფლებას არ მოგცემთ ერთად იყოთ! -დაუღრიალა კახმა.
მიაზე ზეწოლას ისე ახდენდნენ ოჯახში რომ ცოტნეს ყოველგვარი ვცდელობა მასთან მიახლოების ამაო იყო, აიძულებდნენ მიას დაეიგნორებინა ის, მარიმთან მისვლაც კი აუკრძალეს. მაკას დაბრუნებამ კიდევვუფრო გაამწვავა სიტუაცია და მიაწინააღმდეგობას ვერ უწევდა დედას და ძმას. ვაჩეც იმესგაცრუებული დარჩა, რადგან ირაკლიმ მიახალა ნიცა სასწავლებლად წავიდა საზღვარგარეთ და მისი არსებობა დაივიწყეო, მან უკვე დაგივიწყაო, იმედგაცრუებულმა ძმებმა ბილეთები იყიდეს და წასვლა გადაწყვიტეს ისევ გერმანიაში, ბარგი ჩაალაგეს და რეზის ხვეწნა მუდარის მიუხედავად წასვლაზე უარი არ თქვეს
-რეზი რა აზრი აქვს დარჩენას, მია მეთამაშება
-კახა და დედამისი აიძულებენ ასე მოქცევას
-მხოლოდ ერთი სიტყვა, ერთი სიტყვა და ეს საკმარისი იქნება რომ დავრჩე და ვიბრძოლო ჩვენი სიყვარულისთვის
-დარჩი და ათქმევინე
-ძალით ? თუ რას მთავაზობ ვერ გავიგე -გავრაზდა ცოტნე
-ასე იოლად ნუ ყრი ფარხმალს
-მეც ამას ვეუბნები-ჩაერია ვაჩე საუბარში
-წავედი დავბრუნდი და იგივე! უკვე მეც დავიღალე
-კარგი კარგი-ხელებინაწია რეზიმ
-ეს გოგო საბოლოოდ შემშლის -იყვირა გაცეცხლებულმა და კარზე ზარის ხმამ უფრო გააბრაზა, გაავებული მივარდა კარს და გამოაღო ადგილზე გაიყინა როცა მია დაინახა პატარა ბავშვით ხელში, სულ ციცქნა ბიჭი ეჭირა თვეების, ისეთი მოულოდნელი იყო მისთვის ეს რომ თვალები დაახამხამა ხომარ მეჩვენებიანო, მერე ფართოდ გაახილა და დაძაბა მზერა
-მია? -ინსტიქტურად აღმოხდა
-გამარჯობა ცოტნე ბიძია მე ვაჩე ვარ-მიამ პატარას ხელი დაუქნია თავგზააბნეულ ბიჭს რომელიც ჯერაც ვერ მოსულიყო გონს -მია მეჩვენები? -ისე გულწრფელად და დაბნეულად ჰკითხა მიას სიცილი აუტყდა და ამ ხმაურზე რეზი და ვაჩეც კართან მივიდნენ და პირი დააღეს
-მია?-გაოგნდა რეზი
-შენც მიას ხედავ?-შეხედა რეზის ცოტნემ
-ბავშვს თქვენც ხედავთ თუ მე მეჩვენება
მარტო?-შეაფიქრიანა ძმის და მეგობრის დიალოგმა ვაჩე რადგან ბავშვი არ ახსენეს
-ბავშვი?-რეზიმ პატარას მიაპყრო დაბნეული
მზერა -ხო მეც ვხედავ -დაეთანხმა მეგობარს
-გოგონებო მოდით თორემ სულ გავაგიჟე თქვენი ბიჭები-იცინის მია და კიბეებზე ამოდიან ნიცა და მარიამი, ისეთი დაბნეულობაა ისეთი გაცება აღბეჭდილი ბიჭების სახეზე რომ გოგონებს სიცილი უტყდებათ
-გილოცავ მალე მამა გახდები-მარიამი ეხოსკოპიის ფურცელს აჩეჩებს გაოცებულ რეზის და სახლში შედის -ტყუპების -სახლიდან გამოსძახა გარეთ
-რათქვა?-რეზიმ ვერაფერი გაიგო და ფურცლებს დახედა მერე კი სახლში შევარდა გადარეულივით მარიმი ხელში აიტაცა და დაატრიალა
-ორსულად ხარ? და მიმალავდი აქმდე? ტყუპები? ღმერთო ტყუპები?
-მე და მარიმი დღეს წავედით, ეჭვი მქონდა მაგრამ დღეს დამიდასტურეს, იქ შეგვხვდა ნიცა
კლინიკაში- მათმა ქცევამ ისე იმოქმედა ყველაზე რომ ოთხივე მათ უყურებდა, მხოლოდ ახლა მოვიდნენ ძმები აზრზე და დაბნეული მზერა ჯერ ნიცას მერე ბავშვიან მიას მიაპყრეს
-ნიცა?-აღმოხდა ვაჩეს რადგან ამ დაბნეულობაში და გაურკვევლობაში ვერც კი იცნო ისე შეცვლილიყო ნიცა
-ვაჩე-ნიცას ცრემლები მოეძალა
-ნიცა მართლა შენ ხარ?-ვაჩე ვერ იჯერებდა რომ მის წინ ის სულელი თავქარიანი გადარეული გოგო კი არა თავდაჭერილი მშვიდი და სერიოზული ნიცა იდგა -ნიცა-ვაჩემ თავი ვერ შეიკავა და ჩაეხუტა, გოგონას უმალ ცრემლები
გადმოსცვივდა -მამაშენმა მომატყუა საზღავრგარეთააო, არ ვუჯერებდი მაგრამ საბუთები მაჩვენა, სკაიპში რომ გადმომიგზავნა თავიდანვე მეგონა ყალბი საბუთების ფოტოები გამომიგზავნა -ვაჩე ისე იყო აღელვებული რომ ძლივს უყრიდა სათქმელს თავს -ნიცა მაპატიე მპატიე გთხოვ, ძალინ გთხოვ, მთელი ეს დრო გეძებდით მაგრამ ვერსად მოგაგენით, ჩემოვედი და მაინც ვერ გიპოვე, ბოლოს საბუთები რომ მაჩვენა მაშინ დავრწმუნდი რომ წახვედი
-მართლა საზღვარგარეთ ვსწავლობ-გაეცინა
ნიცას-მისგამო წავედი -და პატარაზე მიუთითა, აი აქ ისეთი დაემართა ვაჩეს რომ მაშინ მიხვდა რას ნიშნავდა რომ ამბობდნენ გული გამიჩერდა, გული გამისკდა, ტვინში სისხლი ჩამექცა, სრული შოკი მივიღე, შევიშალე, ყველაფერი ერთად დაემართა ვაჩეს
-ანუ? -ცოტნემ ამოიღო ხმა რომ მიხვდა ვაჩე საერთოდ გაითიშა
-ანუ შენი ძმიშვილი მიჭირავს ხელში -აუხსნა მიამ და ხელებშინშეაჩეჩა რადგან ვაჩე ჯერისევ შოკში იყო
-ძმიშვილი?-გაისმა რეზის ხმა და გარეთ
გამოვარდა -ანუ ვაჩეს შვილი? -მიას მიაჩერდა
-კიი-მიამ თავი დაუქნია
-ნიცა -ვაჩე ოდნავ რომ აზრზე მოვიდა ნიცას მიუბრუნდა -ეს... ანუ... ჩვენ შვილი გვყვავს?... ეს სიმართლეა?... მე ანუ ... ანუ მამა ვარ?
-ხო ჩვენი შვილია-ატირდა ნიცა
-ღმერთო შევიშლები-ვაჩემ ნივმცა აიტაცა ხელში და დაატრიალა მერე კი ცოტნეს გამოართავა და დააცქერდა თავის შვილს
-კოპიო მამაა-გაეცინა რეზის
-ეხლა ყველაფერი თავიდან და დალაგებულად მოგვიყევით თორემ მართლა შევიშლები-ცოტნემ სახლში შეიყვანა ყველა ამბის მოყოლა ნოცამ დაიწყო
-ჩემებმა ამ ამბების მერე ჩემი საზღვარგარეთ გაგზავნა მოისურვეს მე ვეწინააღმდეგებოდი მაგრამ რომ გავიგე ორსულად ვიყავი ვიფიქრე წასვალ ჯობდა, წინააღმდეგ შემთხვევაში მაიძულებდნენ მომეშორებინა, მე მას ვერ შეველეოდი, მასზე უარს ვერ ვიტყოდი, ამიტომ წავესი სასწავლებლად და მხოლოდ მაშინ გაიგეს ჩემებმა ოთხი თვის რომ გავხდი. მამაჩემი გაგიჟდა მაგრამ მერე შეეგუა. აქ იშვითად ჩამოვდიოდი, დღეს პატარას სიცხო ჰქონდა და იმ კლინილაში წავედი ჩემს აქალთან სადაც მარიამი და მია ოყვნენ მოსულები ორსულობის დასადგენად
-დანარჩენი უკვე იცით-ჩაერია მარიამი. ცოტნე მომხდარით ისევე იყო გაოგნებული და გაოცებულო როგორც ვაჩე, ჯერ კიდევ ვერ აზრებდა ბოლომდე მომხდარს და თავგზააბნეული აივანზე გავიდა თან სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად გააბოლა
-ცოტნე-მოესმა ზურგსუკან მიას ხმა და მაშინვე შეტრიალდა -არ წახვიდე -უთხრა ხმააკანკალებულმა მიამ
-ესეიგი გინდა რომ დავრჩე?-ცოტნე დაიძაბა
-არც მაშინ მინდოდა შენი გაშვება-დანანებით თქვა მიამ
-მაგრამ ხელი მკარი
-სხვაგვარად არ შემეძლო
-ახლა რა შეიცვალა?-დაჟინებით ჩააცქერდა თვალებში -შენი ოჯახი ახლაც წინააღმდეგია
-ახლა ზუსტად ვიცი რომ თუ წახვალ მართალა სამუდამოდ დაგკარგავ, თუ გაგიშვებ აღარასოდეს დაბრუნდები, მეკი შენი დაკარგვა არ მინდა
-რატომ?-ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში ცოტნეს და მიას მიუახლოვდა
-იმიტომ რომ... -მია გაჩუმდა და თვალებშინჩააცქერდა -იმიტომ რომ ბედნიერი მხოლოდ შენთან ვიქნები, იმიტომ რომ მხოლოდ შენ მიყვარხარ-ამოთქვა სუნთქვაარეულმა გოგონამ და საშინლად დაიძაბა როცა ცოტნემ წელზე შემოხვია ხელო და სხეულზე მიიკრო სიფრიფანა სხეული
-ესეიგი გიყვარვარ?-თვალებში ჩააცქერდა, მიამ ხმის ამოღება ვერ შეძლო და თავი
დაუქნია -ძალინ?-აწვალებდა ისედაც გაწამებულ მიას, გოგონამ ისევ თავი დაუქნია -ცოლად გამომყვები?-ისე მოულოდნელად ჰკითხა რომ მიამ გაოცებისგან პირი დააღო ფაქტიურად
-რა, რააა?-დაიჩურჩულა დაბნეულმა გოგონამ
-ცოლად გამომყვები? -მის დაჟინებულ მზერას ვერ გაუძლო მიამ და თვალი აარიდა -მია -ცოტნემ ზედ მის ტუჩენთან დაიჩურჩულა მიას
სახელი -გამომყევი-სიგარეტის დარჩენილი ნამწვი მოისროლად და მიას მეორე ხელიც მოხვია
წელზე -შენი ძმა და ოჯახი ისევ ეცდება რომ ჩენ შორის ჩადგეს, თუ გამომყვები შეეგუებიან ამ სიყვარულს მია, სხვაგვარად ისევ უკან დახევას გაიძულებენ
-ცოტნე
-მია ხომიცი რომ ჩვენს ერთად ყოფნას ხელს შეუშლიან? -მიამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ცრემლები მოეძალა -ისიც იცი რომ ჩვენს შორის ისევ ჩადგებიან და ისევ გაგაჩუმებენ, ისევ გაიძულებენ ჩემზე უარის თქმას
-მარიმმა რომ მითხრა ისევ უკან ბრუნდებოდით მაშინ ვიფიქრე რომ სამუდამოდ გკარგავდი და მე უშენობა არ შემეძლო, არ შემეძლო ცხოვრების გაგრძელება უშენოდ... მივხვდი რომ სიამაყეს და ოჯახურ პრიციპებს მსხვერპლად არ უნდა შევწირო ჩემი ბედნიერება
-მაშინ ცოლად გამომყევი, გამომყევი თუ არგინდა რომ ახლა აქვე მოვკვდე
-გამოგყვები -უთხრა მიამ და აჟიტირებულები აივნიდან გადაძვრნენ, ისე რომ არავის არაფერი უთხრეს და რეზის მანქანით მოტყდნენ