როგორი რთული,ასატანია შენში არსებული ქაოსი, რომლსაც ვერ შველი
და ეს კიდევ უფრო გიმძიმებს სულს.

წერა დავასრულე და კმაყოფილმა ჩემს ნაშრომს გადავავლე თვალი, მიხარია ამის ნიჭი რომ მაქვს, მიხარია რომ შემიძლია ჩემი ემოციები ფურცლებს გავუზიარო,ვიცი ისინი შეინახავენ ჩემს საიდუმლოს,დადუმდებიან და მორჩიილად გამიგებენ.

წამოვდექი და ჩაი მოვიმზადე, ჰმ... როგორ მიყვარს ჩაი და ფანჯრის  წინ მზესთან შეხვედრა... დილით კი სამსახური ის ადგილი სადაც შემიძლია მაქსიმუმი დავდო. დავემხარო ადამიანებს და სახლში მისულმა ეს ყველაფერი ფურცლებს გავუზიარო, უჩვეულო დღე თენდებოდა თითქოს მზეც სხვანაირად ანათებდა და მეც ვერ ვგრძნობდი დაღლილობასს, და აი დადგა სამსახურში წასვლის დროც, ვემზადები შავი სარვალი კედები და ამავე ფერის მაისური გადავიცვი  და კმაყოფილმა  შევათვალიერე ჩემი თავი სარკესი, გასაღები ავიღე და საზლიდან სარდაფში გავედი ცემს მოტოციკლზე
ვჯდებოდი , ფიქრებიდან ტელეფონის ზარს  რომ გამომიყვანა  "დრაკონი"
მეცინება მაგრამ სახევს ვისერიოზულებ და ისე ვპასუხობ
-დიახ, გისმენთ ...( ვეუბნები მხიარულად)
-ანიტა სადხარ?
-ახლახანს გამოვედი სახლიდან ბატონო გიორგი, (იორნიულად ვეზახი ბოლო სიტყვებს ვიცი როგორც არიღიზიანებს , )რამე მოხდა?
- პირდაპირ განყოფილებაში მოდი სასწრაფოდ (ასეთი მკაცრი დიდი ხანია არ მინახავს )
- გიო მშვიდობაა? ეხლავე მოვდივარ
და სწრაფად გამყავს მანქანა
- არა ანიტ არა... ძალიან რთული საქმე შემოგვტენეს... ამის დედაც.
და მესმის როგორ ურტყავს ხელს რაღაცას და ისიც ძირს ხმაურით იყრება სავარაუდოდ
საბუთები, საწყალი ამის მდივანი დანადენით ვაქნევ თავს.
-გიო მოვდივარ  და ვისაუროთ პასუხს აღარ დავლოდებივარ გავუტიშე და სენობის წინ გავაჩერე .  შენობაში შევედი თანამშროებს მივესალმე და პირდაპირ გიოს კაბინეტში დაუკაკუნებლად შევაბიჯე.

-აბა რახდება იტყვი? მოწყვეტით დავეშვი მის სარაძელში, ფანჯარასთან მდგომი გიო კი მკაცრ სახეს არ მაშორებდა
- ძალიან არმინდა ამ საქმეს გაგაკარო .მაგრამ, იმათმა მაინც და მაინც ანიტა ჯაში გვინდა იყოს ამ საქმის გამომძიებელიო. მე მის ამ გამომეტყველებაზე გულიანად გამეცინა, გიორგი ჩემი მეგობარია თითქიმს 10 წელია ერთად ვმუშაობთ და მაინც ის პატარა გამოუცდელი გოგო ვგონივარ და სულ ნერვიულობს რამე ჩახლართულ და საშიშ საქმეს, რომ მავალებენ. თავიდან ვაღიარებ მეც მეშინოდა, მაგრამ
მალევე მივეჩვიე და მეტიც ზოგჯერ იმდენად შევდივარ აზარტში მანამ არ ვიძინებ სანამ ამ საქმეს ბოლომდე არ ამოვხსნი ხოლმე.
-კარგი რა გიო... რა გული გამიხეთქე მაინც ვერ შევიკავე თავი და ისევ გამეცინა, ჩაი უთხარი რა შემომიტანონ და დაჯექი გამაცანი საქმეს , ეგ სახე კიდე მოიშორე ! ვუთხარი მკაცრად,
ერთი ამოიხვნეშა და მდივანს ყავა და ჩაი მოატანინა შემდეგ კი საქმის ახსნა დაიწყო ვაღიარებ მართლა რთული საქმეა და თუ ეს საქმე გავხსენით იმ ადამიანს დავიჭერთ რომელიც დიდი ხანია გვიშრობს სისხლს და ჩვენი ღამეების თენების მიზეზია თვით "ვახო მგელაძე".
- ანიტ არმინდა ამ საქმეს გაეკარო... დავურეკავ დათოს და იქნებ რამენაირად სხვა დანიშნონ. თავისას აგრძელებს ისევ
- კარგი რა ბატონო გიორგი ასე როგორ შეიძლება, ასე ნუ ზრუნავ თორე თანამშრომლები ჩვენზე ჭორაობას დაიწყებენ გიჟო და წარბებს ვუთამაშებ მეცინება მის სახეზე და ვხედვა როგორ ეცვლება მიმიკები და ბოლოს ძლივს ვსულიერდებით
-არა შენ არ გამოსწორდები,ყველა შენთან მუშაობაზე ოცნებობს და ის კიარიციან რა სულით ცანცარა ადამიანიხარ ისევ იცინის
-გმადლობთ, თავს ვუხრი თეატრალურად . ასეთი შექება თქვენგან ძალიან დიდი პატივია.
შემდეგ ისევ ზარის ხმა გვინგრევს მყუროებას ამჯერად გიორგის ტელეფონია, ვხედავ მისი მიმიკები როგორ იცვლება, ვიცი ეხლა როგორ გაბრაზდება და ხელს ვუჭერ ხელზე მაგრად . ისიც ტავს მიქნევს და ტელეფონს თიშავს
- ეხლა კი შეგიძლია ამოხეთქო ვეუბნები ღიმილით
- ფუუ ამის დედაც ისევ საბუთებს კრა ხელი და გადააგდო ამაზე ცოტა ცამეცინა მარა წამსვე დავსერიოზულდი გიორგი კი კვალავ განაგრძობდა ოთახში ნერვიულად სიარულს და დროდადრო გადაპარსულ თავზე იწყობდა ხელებს, და მზერა ცემზე უქვავდებოდა... რაღაც ისე ვერაა...