ძალიან განრაზებული ვიყავი თათიას სულელური საქციელის გამო მაგრამ თან მეცოდებოდა, ზუსტად ვიცოდი რა მდგომარეობაშიც იყო ახლა და რას განიცდიდა
-კარგი დამშვიდდი არ გითიშავ-ვუთხარი აღელვებული ტონით და სამზარეილოში გავედი დედაჩემს ტელეფონი გამოვართვი ჩემს ოთახში შევიკეტე ისევ და თორნიკეს დავურეკე, მოკლეთ ავუხსენი თათიას მდგომარეობა და დახმარება ვთხოვე
-ნიკას დავურეკავ მოგაკითხავს და მოგაძებნინებს
-აუ რა კარგი ბიჭი ხარ-ვუთხარი გახარებულმა
-აბა მარტო ხომ არ იბოდიალებ იქ, მითუმეტეს ტაქსით-მეუბნება მკაცრი ტონით
-ხოდა აზრზე რომ არაა სადაა და მეც წარმოდგენა არ მაქ სად ჯანდაბაში უნდა ვეძებო მაგიტომაც გთხოვ დახმარებას
-გაემზადე ნიკა ხუთ წუთში მანდ გაჩნდება-მითხრა და გამითიშა, მე მაშინვე ჟაკეტი და ჩანთა ავიღე კარადიდან და ისევ სამზაეულოში გავედი, დედას ტეფონი დავუბრუნე
-მე გავდივარ, გვიან დავბრუნდები-ვეუბნები ყოყმანით
-თათიას გადასარჩენად გარბიხარ?-ამომხედა დედამ
-კარი გასაღებით ჩაკეტე
-მიდი გაიქეცი, უკვე მივეჩვიე შენს უაზრო ბოდიალს ღამ-ღამობით -აშკარად ჩხუბი უნდა
-წავედი მე-ვეუბნები მშვიდი ტონით და სახლიდან ჩქარი ნაბიჯით გამოვდივარ, კიბეზეც სწრაფად ბეშვები და ახლაღა მახსენდება რომ თათია ისევ ხაზზეა და ტელეფონს ჩანთიდან ვიღებ
-თათი აქ ხარ?-ჩავყვირი ტელეფონში
-კიი-სლუკუნებს თათია
-კაი ნუ ტირი, დამშვიდდი სადაცაა ნიკა მოვა და წამოვალთ შენს მოსაძებნად
-ნიკა?-შეიცხადა თათიამ
-ხო თოკას ძმაკაცი-ვუხსნი დაბნეულ თათიას
-ის უჟმური?-Აშკარად ხასიათი გამოუკეთდა
-არა ძუნწი-არ ვეთანხმები მის შეფასებაში
-მაიცდამაინც ეგ რატო? სულაც შენ წამოსულიყავი მარტო რა...
-უკაცრავად რა! მარტომ სად გეძებო? მითუმეტეს აზრზე არ ხარ სად ჯანდაბაში ხარ და თან დანარჩენი სასტავი თოკას გაყვა სამტრედიაში
-აუ რაა-ბუზღუნებს თათია
-აი მოვიდა მგონი-დავინახე მოსახვევში როგორ შემოვარდა შავი მერედესი -მისმინე წესიერად აუხსენი საიდან გაიქეცი, სად გაიქეცი და სად ხარ ახლა გასაგებიᲐ?-ვაფრთხილებ თათიას და ჩემს ფეხებთან გაჩერებულ მანქანას გვერდს ვუვლი და სწრაფად ვჯდები, კარს ვაჯახუნებ და ისე ვკეტავ, ნიკასკენ ვიყურები რომელიც მკვლელი მზერით მიყურებს
-ძალიან დიდი მადლობა დახმარებისთვის-მე ვაიგნორებ მის გამოხედვას და ვუღიმი ვითომ ვერ მივხვდი რატომ გაცეცხლდა ასე
-ტელეფონი მომეცი-ხელს მიწვდის ისე რომ ჩემსკენ არ იყურება, მე მაშინვე ვაჩეჩებ და საშინლად ვიძაბები როცა გაზის აჭერს ფეხს, მანქანას გიჟივით მიაქროლებს გზატკეცილზე, საჭეს ცალიხელით ისე ატრიალებს თითქოს სათამაშო მანქანას ატარებს და ას სამოცით კი არა ოცით დადის -წესიერად ამიხსენი ეხლა რომელ რესტორანში იყავი-ეკითხება მკაცრი ტონით თათიას -ხო აზრზე ვარ სადაცაა, მერე?-ეკითხება ისევ იგივე
ტონით-საით გაიქეცი? ცოტა დაძაბე გონება!-ხმას იმკაცრებს და ვიძაბები -თათია ცრემლები ვერ დაგეხმარება ხვდები? -ცდილობს სიმშვიდე შეინარჩუნოს -ჯანდაბა-ტელეფონს მაჩეჩებს გაბრაზებული და მკვლელი მზერით მიყურებს
-უთხღი დაწყნარდეს და წესიერად ამიხსნას სად გაიქცა თორემ დილამდე ვერ ვიპოვით
-თათია -ვცდილობ სიმშვიდე შევინარჩუნო-გთხოვ ნუ ტირი, რისი გეშინია უკვე ზღვასთან ვარ, მალე გიპოვით
-გზატკწცილზე არ ვარ, უკანა მხარეს გავიქეცი, არც განათება არაა, არვიცი დას ვიბოდიალე, ისე კი გზას მივყვებოდი-მეუბნება კარგახნის დუმილის მერე
-ანუ ასფალტიანინთუ არა
-არა არაა
-კაი რომ მივალთ იმ რესტორანთან მერე უფრო მივხვდებით -ვეუბნები და ნელ-ნელა თათიას მღელვარება და შიში მეც გადმომედო
-მარიამ ძალიან მეშინია მგონია რომ ვიღაც მომყვება
-უბრალოდ გეშინია
-არა მართლა, მგონი ვიღაც ამეკიდა-ჩურჩუზე გადავიდა
-დამშვიდდი გთხოვ, თუ დასახლება არაა და არც განათება არაა მან სადაც დაბოდიალობ ვინ აგეკიდებოდა?-ვცდილობ ისოც დავარწმუნონდა საკუთარი თავიც
-რა ჯანდაბა ხდება-ნიკა ბრაზდება და სიჩქარეს უმატებს
-ჰგონია რომ ვიღაც აეკიდა-ვᲣბნები დაძაბული ტონით
-უთხარი რომ მალე მივალთ-ერთი შემომხედა ნიკამ და კიდევ მოუმატა სიჩქარეს, მალე რესტორანიც გამოჩნდა და რაღაცნაირად დავმშვიდდი მეგონა სადღაც ახლოს იქნებოდა მაგრამ შევცდი, ადგილს ვუხსნიდი თათიას და ისე იყო შეშინებული აღარ ახსოვდა საით გაიქცა ზუსტად, საით გადაუხვია და სად დაბოდიალობდა, მთელი ნახევარი საათი დაგვჭირდა იმისთვის რომ მიგვეგნო მისთვის, ადევნებას რაც შეეხება თურმე პატარა ლეკვი ადევნებია და ამის გამო იყო ასე დაფეთებული, როცა მანქანა გააჩერა ნიკამ გიჟივით მომვარდა თათია მაგრად ჩამეხუტა და მოთქმით ატირდა, ჯამდაბა მეც მომეძალა ცრემლები ისე ბღაოდა, კარგახანს ასე ვიდექით და ვტიროდით,
-კარგად ხარ?-ვუყურებ სახე ალეწილ თათიას
-კიი-მეუბნება გაფითრებული სახით და თან ერთიანად კანკალებს სიცივისაგან თუ შიშისგან მგონი თავადაც არიცის
-წავიდეთ-თათის ხელს ვკიდებ და მანქანაში ვსვავ და გვერდით ვუჯდები, ნიკა სარკეს ასწორებს და იქიდან გვადევნებს თვალს
-მადლობა დახმარებისთვის-გახედა თათიამ სარკიდან მომზირალ ბიჭს, მან არაფერი უპასუხა, მანქანა დაქოქა და საბურავების Ხრჭიალით ადგილს მოსწყვიტა, მე თათია ჩავიხუტე რომელიც ისევ ტიროდა კანკალებდა და ვეღარ წყნარდებოდა, ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა ნიკამ გვერდითა სავარძლიდან თავისი შავი პიჯაკი აიღო და გადმოგვაწოდა, მე გამოვართვო და თათიას მოვახვიე
-შეგᲘძლია სადმე მშვიდ ადგილას
წაგვიყვანო?-გავხედე ნიკას სარკეში, მან თანხმობის ნᲘშნად თავი დამიქნია და გაზს მიაჭირა
-მარიამ-ნიკას ხმამ ფიქრებიდან გამომიყვანა და დაბნეულმა ჯერ თათიას შევხედე მერე კი
მას -სიგარეტი გააქვს?-მკითხა ჩავარდნილი ხმით, მე გამეცინა ჩანთიდან ამოვიღე და გავუწოდე კოლოფი
-შეიძლება ორი ავიღო?-სიჩქარეს უკლო და ჩვენსკენ შემოტრილდა
-მე ძუნწი არ ვარ აიღე რამდენიც გინდა-ვეუბნები სიცილით და მიზანში ვარტყავ, ძალიან ბრაზდება
-ძუნწი არ ვარ ქალბატონო ექიმო, უბრალოდ შენ მე კარგად არ მიცნობ-მეუბნება მკაცრი ტონით თან ამოიღო გაწვდილი კოლოფიდან ორი ღერი და მიტრიალდა, მაშინვე ფანჯარას დაუწია და მოუკიდა
-აუ თათ ძალიან ხომ არ შეგაწუხებს მეც რომ
მოვწიო?-ვუყურებ ჯერისევ თავგზააბნეულ თათიას
-არა -თავს აქნევს და თვალებს ხუჭავს. დანიშნულების ადგილას მალე მივედით, ნიკამ მანქანა გააჩერა დიდი რკინის ჭიშკართან და გადავიდა, თათიას მხარე კარი გააღო და მოგვაჩერდა
-მოვედით-გვანიშნა გადავსულიყავით, თათია მის მხარეს გადავიდა მე მეორე მხრიდან და გამეცინა როცა ფეხ გადაბრუნებულ თათიას ხელი წაავლო ნიკამ და დაიჭირა, ისე სულელებივით მიაჩერდნენ ერთმანეთს გეგონება ლირველად ნახეს ერთმანეთი
-მარტო ხომ არ დაგტოვოთ-ვიცინი მე
-მადლობა-თათია თვალებს აფახულებს და მე მიახლობდება დაძაბული, ნიკას ეზოში შევყავართ, შემდეგ სახლის კარს აღებს, შიგნით შევდივართ
-მე გარეთ ვიქნები სააბაზანო და სამზარეულო იქითაა-გვანიშნებს და მაშინვე გარეთ გადის
-წამო წყალი შეისხი სახეზე-თათია სააბაზანო ოთახში შემყავს და თავის მოწესრიგებაში ვეხმარები
-მარიამ ძალიან მეშინია-ისევ ვრემლები ეძალება
-რისი გეშინია?-ვეკითხები დაბნეული
-დათოსი-მეუბნება აცრემლიანებული თვალებით
-წამოდი და ყველაფერი მომიყევი -თათიას დივანზე ვსვავ და მე სავარძლის სახელურზე ვჯდები
-მოკლეთ-იწყებს კარგახნის დუმილის მერე- ხომ იცი ახალი სამსახური ვიშოვე, დღეს დათოს ვუთხარი რომ წასვლა მინდა-მეთქი, გაგიჟდა, შეიშალა მიყვირა, წასვლის უფლებას არ მოგცემო, მოკლეთ ვიჩხუბეთ და მეც შენსავით სამსახურის ფორმით გავიქეცი სახლში, ჩემები გადაირივნენ, არუნდათ რომ წამოვიდე სამსახურიდან ხომ იცი... საღამოს კურიერი მოვიდა ჩემი ნივთები და ვარდების თაიგული მომიტანა, მერე დამირეკა და ბოდიშები მიხადა იმ სირ.ა, მერე მითხრა რესტორაᲜში მოდი უნდა დაგელაპარაკო სამსახურზეო, ხოდა მე სულელიც წავედი...
-სულელი რბილად ნათქვამია -ვაწყვეტინებ გაბრაზებული, თათიამ ამომხედა და ცრემლები მოაწვა
-ჩემს გამო რესტორანი ჰქონდა დაკეტილი მთლიანად, წამოსვლა მინდოდა უკან მაგრამ არ გამომიშვა, შევკამათდით და მიყვირა...-თათიას ხმა ჩაუწყდა-მოკლეთ დარჩენა მაიძულა, არ გამომიშვა
-თათია მე შენ რამდენჯერ გაგაფერთხილე? რამდენჯერ Გითხარი რომ მაგ იდიოტს სიგიჟემდე უყვარხარ-თქო! თავი შორს დაიჭირე მისგან-მეთქი თუ არ გევასება-თქო და შენ რა გააკეთე? რესტორანში დაგპატიჟა და იდიოტივით წახვედი შენც! რომელი კაცი პატიჟებს სამსახურზე სალაპარაკოდ საყვარელ გოგოს რესტორანში? მართლა ასეთი სულელი ხარ თუბთავს ისულელებ ვერ ვხვდები-ავფეთქდი მე და აქეთ-იქით დავიწყე სიარული -ისიც გითხარი წამოდი მანდედან ნუღარ დადიხარ სამსახურში-მეთქი და იმ იდიოტს იმედი უჩნდება მეთქი
-მარიამ-ამოისლუკუნა და ხმა ჩაიწყდა
-კაი დამშვიდდი და მომიყევი ბოლომდე -წყალი მივუტანე დავალევინე და დავოდე მის დამშვიდებას
-მიმტკიცებდა რომ სიგიჟემდე ვუყვარვარ, რომ ვჭირდები, რომ გამაბედნიერებს, მაგრამ მე არ ვუსმენდი... ვეუბნებოდი რომ მე მზად არ ვარ მასთან ურთიერთობისთვის, იქამდე მივედით რომ ავდექი და წამოსვლა გადავწყვიტე, მაჯა დამიჭირა და დარჩენა მაიძულა, მერე ბეჭესი ამოიღო კოლოფით და მაგიდაზე დადო, მითხრა თუ არ გავიკეთებდი და ისე არ იქნებოდა ყველაფერი როგორც მას სურდა მეც და ჩემს ოჯახსაც ცზოვრებას ჯოჯოხეთად გვიქცევდა, მე ვიტირე, მან კი ბეჭესი გამიკეთა
-ნაბიჭ.არი, არაკაცი-ვიყვირე გაცოფებულმა
-მერე რაღაც მოხდა, არვიცი, ერთი ყვირილი და კივილი, მგონი რაღაცას ცეცხლი გაუჩნდა და მე გამოვიქეცი, ბეჭედიც ეზოშივე მოვიხსენი და დავაგდე
-ჩემი სულელი გოგო-თათიას მივიახლოვდი და თმაზე ხელი ჩამოვუსვი
-მარიამ ძალიან მეშინია
-ნუ გეშინია, ვერაფერს დაგიშავებს
-შენ ხომ იცი მისი შესაძლებლობები-ამომხედა საწყლად
-ვერაფერს იზავს-მეთქი რომ გეუბნები ესეიგი ვერაფრს იზᲕს შენ თუ არ გინდა
-მეშინია ჩემები არ დააშინოს და არ მაიძულონ გაყოლა
-მისმინე-ნიკაპზე წავავლე ხელი და თავი ავაწევინე ატირებულ თათიას -შენ სრულწლოვანი ხარ! გესმის? და ასეც რომ არ იყოს ვერავინ გაიძულებს გახდე მისი ცოლი ვინც არ გინდა! მე ჩვიდმეტი წლის ვიყავი როცა ერთმა ადამიანმა ჩემზე
იძალადა-გავბედე და მოვუყევი მისგან დაფარული უკანასკნელი საიდუმლო-სახლში მისულს ოჯახმა გამომიცხადა რომ იმ ნაგავს ცოლად უნდა გავყოლოდი მხოლოდამხოლოდ იმიტომ რომ ხალხს ჩემზე რამე არ ეთქვა და სახელი არ გამტეხვოდა! ხვდები? ჩემს ცხოვრებას ჩემს სახელს მსხვერპლად სწირავდნენ, ის ნაგავიც სახლში მოგვივარდა ჩემზე ამბობდა ჩემი ცოლია და უნდა გამომყვესო! მე კი ჩემებს ვუთხარი თუ გაყოლას დამაძალებდნენ თავს მოვიკლავდი-თათია გაოცებისგან პირდაღებული
მიყურებდა -მე რომ არ მებრძოლა ახლა გათხოვილი ბავშვიანი უბედური ქალი ვიქნებოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ ხალხს არ ეჭორავა ჩემზე, მამაჩეი დავარწმუნე რომ სიკვდილი მერჩია იმ ნაბიჭვარ.ან ცხოვრებას, ამიტომ გვერდით დამიდგა...მას უფლება აღარ მისცა მომკარებოდა, მანაც მაშინვე უკან დაიხია, რადგან მე მისთვის მხოლოდ ახირება ვიყავი და მეტი არაფერი...
-მარიამ -ვერ იჯერებდა რომ ესეც მე გადავიტანე
-ხოდა სისულელეს ნუ ჩᲘდენ! სინამდვილეში ყველაფერი შენს ხელშია! იბრძოლე საკუთარი თავისთვის! უფლებას ნუ მისცემ დათოს თავისი ფულით და ძალაუფლებით დაგაშინოს ან თავბრუ დაგახვიოს!
მოკლეთ ლამის დაგვათენდა ლაპარაკში, მაგრამ ღირდა, თათია საბოლოოდ დავარწმუნე რომ ამ ცხოვრებაში ერთადერთი რამ რაც უნდა ეძებოს ადმიანმა ეს არის ნამდვილი სიყვარული და მას ვერ იპოვის ისეთი არაკაცის გვერდით რომელიც რაღაცას აიძულებს მას, აშანტაჟებს, ემუქრება და ძალადობს მასზე. დათოს ფული კი ვერ გააბედნიერებს რადგან ასეთი ადამინები ყველას და ყველაფერს ფულზე უკან აყენებენ იმიტომ რომ ცარიელი სულები აქვთ.
სახლში ჯერ თათია მივიყვანეთ მერე მე მიმიყვანა ნიკამ
-ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის-ვუთხარი მანქანიდან გადასვლისას
-შეხვედრამდე-მითხრა ჩვეული უემოციო სახით, მე გადმოვედი და ფრთხილად დავკეტე ამჯერად კარი, სახლში შევიპარე მეგონა დედას ეძინა მაგრამ ჩემდა საუბედუროდ მისაღებში დამხვდა სახე ალეწილი პულტით და ყავის ჭიქით ხელში
-როგორც იქნა მოხვედი ქალბატონო-არ შემოუხედია ისე მითხრა
-ხომ გითხარი რომ დამაგვიანდებოდა?-ვბრაზდები მე
-შეიძლება შენ გკიდი.ართ მე და ანა მაგრამ ჩვენ არ გვკიდ.ხარ-გამომხედა და განაგრძო არხიდან არხზე უაზროთ გადასვლა
-საიდან მოიტანე რომ მკიდიხ.რთ?-გავბრაზდი მე და ჩანთა მოვიხსენი, დივანზე დავდე
-რამდენი დღეა უკვე შუაღამისას მოდიხარ სახლში, გგონია ხმას რომ არ ვიღებ ჩემთვის ეს არაფერს ნიშნავს? ატყობ რომ უკვე ზღვარს გადადიხარ
-რომელ ზღვარს დედა? შენს დაწესებულს თუ საზოგადოების?-ვეკითხები გაღიზიანებული ტონით
-ზედმეტი მოგდის
-მე ასე მომწონს ცხოვრება და შენ თუ არ მოგწონს მოგიწევს უბრალოდ შეეგუო
-თავხედი ხარ-ხმას უწევს დედა
-ეს ჩემი ცხოვრებაა, მარტო ჩემი გესმის? გესმის თუ არა ეს?-გავბრაზდი მეც
-შენი ცხოვრებ აპირდალირ კავშირშია ანასთან
-დედა გეყოფა-ვგტძნობ რომ თავზე კონტროლს ვკარგავ
-მთელი ეს დრო იმიტომ ვიყავი ჩუმად რომ , მაინტერესებდა სადამდე შეტოპავდი
-რა სიღრმეზეც მინდა იმ სიღრმეზე შევტოპავ ეს თუ გამაბედნიერებს
-ფრთხილად იყავი ბედნიერების ძიებაში ისე ღრმად არ შეტოპო რომ უკან დაბრუნება ვეღარ შეძლო
-ძილინებისა-დავუყვირე, ჩანთას წავავლე ხელი და საძინებელში შევიკეტე, ძალიან გაცეცხლებული ვიყავი და თორნიკეს დავურეკე
-მოხდა რამე?
-დედასთან ვიჩხუბე
-არ იტირო რა გთხოვ, ხოიცი ვერ ვიტან როცა ტირი
-მომენატრე-ვეუბნები სლუკუნით
-ანუ ჩემსგამო ტირი?-მეკითხება დაბნეული
-არვიცი-ვეუბნები გულწრფელად
-მარიამ ნუ მაგიჟებ
-თორნიკე Მართლა ძაან მომენატრე
-მარიამ იცოდე ჩამოვალ
-არა არა -ვიუარე სასწრაფოდ და აქეთ-იქით დავიწყე სიარული
-აღარ იტირო კაი?
-კაი
-იცოდე ჩამოვალ
-არა აღარ ვტირი მართლა-თავი ხელში ავიყვანე, არ მინდოდა ღემე ნათევი და დაღლილი ამ შუაღამისას სამტრედიიდან აქ ჩამომეყვანა
-ჩემზე იფიქრე და დამშვიდდები
-შენზე ფიქრი ნამდვილად არ მამშვიდებს-ვეუბნები გულწრფელად და მაშინვე ვბრაზდები საკუთარ გრძელ ენაზე
-გულს გიჩქარებს ჩემზე ფიქრი?-მე მის კითხვას არ ვპასუხობ -სუნთქვაც გიჩქარდება ხოლმე? ძილიც გიტყდება ხოლმე? ჩემზე ფიქრი სულს გიფორიაქებს ხოლმე-ისე სასიამოვნოდ ჩამესმის მისი ხმა რომ ზუსტად ის ყველაფერი მემართება რასაც
აღწერს -მარიამ ექიმო არცერთბჩემს კითხვას არ უპასუხებთ?
-უარესი მემართება-ვპასუხობ მოულოდნელად
-ჰოოო?-აშკარად გაოცებულია ჩემი პასუხით
-უნდა დავიძინო ხვალ ვმუშაობ-აღარ ვაგრძელებ ლაპარაკს ჩემს გრძნობებზე
-ჩემზე ფიქრი დაგაძინებს ვითომ?-მეკითხება დაეჭვებით
-შენ?-კითხვას ვუბრუნებ
-რა თქმა უნდა არა
-კაი მიდი-უნდა გავუთიშო თორემ საბოლოოდ შემშლის მასზე ფიქრი
-ძილი ნებისა-მეუბნება და ვუთიშავ, მაგრამ რა ძილი მომეკარება? ფანჯარას ვაღებ და ზედიზედ რო ღერს ვეწევი, თან ვცდილობ თორნიკეზე ფიქრს თავი დავაღწიო და ცოტა მაინც დავიძინო რომ ხვალ სამსახურში წასვლა შევძლო, საბედნიეროდ დაღლილობა თავისას შვრება და მალევე ვითიშები.
სამსახურში რთული დღე მქონდა, ცალკე დედაჩემზე ფიქრი მიფანტავდა გონებას ცალკე თათიაზე ცალკე თორნიკეზე და თამარა ბებოზე რომელიც ჯერ ისევ რეანიმაციაში იწვა... ვაჩე და ალექსანდრე ჩემი მარადიული წყევლაა და სულ თან მდევა მათზე ფიქრი, ხოდა ასე საშინლად დავაღამე როგორც იქნა ის დღე და სახლში უჟმურ ხასიათზე დავბრუნდი. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა ზარის დარეკვისთანავე კარი თიკამ გამიღო, იმხელა ვიკივლეთ და ისე ჩავეხუტეთ ერთნამეთს თითქოს წლებია არ გვინახია ერთმანეთი
-რა ცუდი გოგო ხარ რატომ არ მითხარი დილით, რომ მოდიოდი?-
-დედა-ანა მოვიდა და ორივეს ჩაგვეხუტა -იცი როგორ გამიხარდა რომ ჩამოვიდა თიკა დეიდა?
-Დედას პრინცესა-ორივემ თავზე ვაკოცეთ და მისაღებში შევედით სადაც დედაჩემი ძალიან უკმაყოფილო სახით იჯდა დივანზე
-მიკვირს თავის დროზე მოხვედი-მაინც გამიფუჭა ხასიეთი
-მეც მომენატრემივედი და ლოყაზე ვაკოცე მერე კი სამზარეულოში გავედით გოგოები
-დედა გშია?-ანამ შემომხედა აღფრთოვანებული სახით, თიკამ მანიშნა დაეთანხმეო
-კი დედიკო ძალიან-გავუღიმე ჩემს ბრიალა გოგოს
-იცი მე და თიკამ რა მაგარი სალათი გავაკეთეთ?
-აუ გამასინჯე რა დე-ვუთხარი ჩემს გადარეულ გოგოს რომელმაც სუფრა გაშალა ფაქტიურად
-სულ ანამ გააკეთა მე სულ ცოტა
მივეხმარე-იღიმოდა თიკა
-ხო დედიკო მართლა ძაან ცოტა მომეხმარა
-ჯერ გავსინჯო აბა ერთი მართალ ეგეთი გემრიელია თუბთქვენ აბუქებთ რადგან თქვენი
მომზადებულია-მე ცოტას ვიღებ ვსინჯავ და მართლა გაოცებული ვაჩერდები მომღიმარ ანას
-დე ოქროს ხელები გაქ-ორივე ხელზე ვკოცნო და კალთაში ვისვავ, ვაყოლებ სალათის მომზადების პროცეს, თურმე როგორ გააბედნიერა ჩემი პატარა თიკამ უბრალო სალათის მომზადებით
-ნათიას გავს უყვარს საჭმელების კეთება-იღიმის თიკა როცა ანა სამზარეულოდან გადის
-ხო გარეგნობის გარდა ხასიათებითაც სასწაულად გავს-ვეთანხმები მე
-მარიამ დედას ძაან უნდა რომ ქუთაისში ჩავიდნენ ანა და ნანა, ცოტას დაისვენებდნენო ართმანეთისგანო ნანა და მარიამიო
-მერე რაო დედაჩემმა?-გამეცინა მე
-გამებუტა
-კაი ანას Ვათქმევინებ
-ანას ძაან უნდა, თან მანქანა დედას დავუტოვე და დავათვალიერბინებ აქაურობასო გოგოებსო
-და აქ რითი ივლი? ტაქსებს ხო ვერ იტან
-შენი მანქანით-მხრებს იჩეჩავს
-ანუ უკვე მიისაკუთრე ჩემი გოგო?-მეცინება მე
-მარიამ მოდი ობიექტურები ვიყოთ შენი მანქანა გოგო კი არა საჯართე ლითონია
-კი აპირებ ამახიო და-ვებუტები მე
-ნუ სხვა გზა არამაქვს
-დედა მეძინება-ანა შემოვიდა სამზარეულოში, მე მოვამზადე დასაძინებლად და სანამ მივუწვებოდი საწოლში რომ დამეძინებინა დაღლილ დაქანცულს ჩაეძინა, დავაგარე შუბლზე ვაკოცე და გამოვიპარე ოთახიდან
-როგორ დᲐგიღლია ჩემი გოგო, ეგრევე დაეძინა
-ჩემი სუნთქვაა ეს გადარეული გოგო
-დაიძინა?-დედა შემოვიდა სამზარეულოში
-კი
-მეც დავწვები-თქვა უკმაყოფილო სახით და გავიდა
-მისმინე დედაშენს ვერ ვკითხე ბიძაჩემი როგორაა ან თინი? ვურეკავდი და ვერ დავუკავშირდი
-კარგად არიან დილით დამირეკა მამა ხო იცი იქ მთაში ვერ იჭერს და ...
-თათია?
-აუ თათია არ გამახსენო, მთელი დღეა ტირის, დეიდამისთან გაიქცა და მაინც ეშინია და ტირის
-მერე ჩავაკითხოთ რომ დაისვენებ და ცოტა შევაჯანჯღაროთ
-აუ რა კარგია რომ ჩამოხვედი-თიკას ჩავეხუტე, სწორედ ამ დროს ტელეფონმა დარეკა
-თორნიკეა?-გაეცინა თიკას
-საიდან მიხვდი
-შენ რა ყველას ზარზე ასე გიბრწყინას თვალები? მიდი ელაპარაკე -თათია მისაღებში გავიდა, მე აივანზე და თან სიგარეტს მოვუკიდე
-თამარა ბებო როგორაა? -ვკითხე მოწყენილმა
-ნუ რავი ისევ ისე
-იმედია მალე გამოკეთდება
-ჰო დედა ძაან ნერვიულობს, სულ ის ჰგონია რომ ვსო დედა აღარ ჰყავს
-შენ როგორ ხარ? ხატია?
-რავი ნორმალურად, ცალკე ლუკას და ხატიას დავდევ
-თორნიკე ნუ ხარ შენ ცუდი ბიჭი შეეშვი ბავშვებს
-მარიამ ძაან მომენატრე
-მეეც
-შეიძლება ამ დღეებში ჩამოვიდე, ვეღარ ვძლებ უშენოდ, გნახავ და უკან დავბრუნდები რა
-მართლა ჩემოხვალ?-ლამის ხტუნაობა დავიწყე სიხარულისგან
-გინდა რომ ჩამოვიდე?
-ძაან
-ცოტა დაწყნარდეს სიტუაცია და ჩამოვალ ეგრევე
-ესე იგი მალე გნახავ?
-უეჭველი ჩამოვალ
-თიკა ჩამოვიდა
-Ქუთეისელი თიკუნა?
-კიი
-ის დეპრესიული დაქალი როგორააა? რომ გამიგიჟა ძმაკაცი
-ცუდად ჯერ ვერ დაალაგა თავისი გრძნობები და ცხოვრება
-მარიამ უნდა წავიდე, თუ არ დაგეძინება დამირეკე
-კაი -გავუთიშე
-ძაან მოგენატრა?-თიკა გამოვიდა აივანზე
-ძაან
-რა სასიამოვნო მომენტია არა ? როცა გენატრება ელოდები და იცი რომ უეჭველი მოვა
-ლადო შენი ღირსი არაა, გესმის? ძალიან კარგი რომ წავიდა თურქეთში და აღარ დაბრუნდა, არაა შენი ღირსი და იმიტომაც ვერ დაბრუნდა
-ჰო მაგრამ მე მაინც მიყვარს და ველოდები, რა უცნᲣრია არა? ველოდები ადამინს ვინც ვიცი რომ აღარასდეროს დაბრუნდება ჩემს ცხოვრებაში და რომც მოინდომოს დაბრუნება მე აღარ მივცემ უფლებას დაბრუნდეს
-თავს ნუ იტანჯავ, მე შემომხედე, თორნიკეს ადრე თუ გვიან დავკარგავ ხომ იცი...
-არ დაკარგავ ის გაგივებს, ის შენ დაგიჯერებს
-არ დამიჯერებს, ის ვაჩეს ბავშვობის მეგობარია
-ნუ სულელობ რომ ჩამოვა ყვაფერი აუხსენი
-ამას ვაპირებ სწორედ მაგრამ...
-მაგრამზე ნუ ფიქრობ! ,,იფიქრე!-და გადაწყვიტე! გადაწყვიტე? -აღარ იფიქრო! " ხომ გაგიგია ეს გამოთქმა? ხოდა ვსონჩამოვა და აუხსნი ყველაფერს!
მეორე დღეს ერთი სული მქონდა სამსახურიდან სახლში დავბრუნებულიყავი, კარგ ხასიათზე ვიყავი და ბედნიერი სახით მივედი ტაქსით ჩემს კორპუსამდე, სადარბაზოში რომ შევედი მაშინვე სახე წამეშალა
-უნდა ვილაპარაკოთ-მკლავში მავლებს ხელს ვაჩე და გარეთ მიმათრევს
-ხელი გამიშვი იცოდე ვიყვირებ-ვემუქრები მაგრამ სასმლისგან ტვინარეული ავადმყოფისთვის ჩემს სიტყვებს რათქმაუნდა მნიშვნელობა არ აქვს
-მიდი იყვირე-ჩერდება და სულ ერთი წამით თვალებში მიყურებს, შემდეგ კი ისევ სადღაც მიმათრევს, ჩემს კორპუს გავცდით და
გაჩერდა -თორნიკესთან ურთიერთობა შეწყვიტე!
-შენ ვინ ხარ რომ მიკრძალავ მასთან ურთიერთობას?-ვყვირი ბოლო ხმაზე და მკლავს ვითავისუფლებ
-როგორ გგონია როგორ გაგრძელდება თქვენი ურთიერთობა როცა გაიგებს ჩემთან
იწექი?-მეკიᲮება გამომწვევი ტონით და ვგრძნობ როგორ მიდუღდება სისხლი ძარღვებში და როგორ ასკდება საფეთქლებს, თვალთ მინბელდება და რამდენიმე წამის განმავლობაში აზროვნების უნარს ვკარგავ, მაგრამ მალე მოვდივარ გონს და მთელი ძალით გავარტი სახეში აკანკალებული ხელი, რომელიც მაშინვე უხეშად დამიჭირა, თავისკენ მომქაჩა და მეორე ხელი წელზე მომხვია
-მომშორდი ავადმყოფო-ვცადე ხელიდან დავსხლტომოდი მაგრამ ვერ მოვახერხე
-იცოდე ჭკვიანად იყავი-Დამიჩურჩულა ყურში-ჯერ ისევ მახსოვს შენი კანის თავბრუდამხვევი სურნელი, ჯერ ისევ მიფორიაქებს სულს შენი შეხება და თავს მაკარგვინებს... ისევე მაკარგვინებს როგორც მაშინ მაკარგვიმებდა... მარიამ
-მომშორდი ავადმყოფო არანორმალურო-მთელი ძალით შევეწინააღმდეგე და ლამის ხელიდან დავუსხლტი, გაბრაზდა და უკესვლით წამიყვანა, ავტოფარეხის კედელს ხემახეთქა ბეჭებით და სხეულზე ამიკრო
-გრძნოობ როგორ მოქმედებ ჩემზე?-უფრო მჭიდროდ მომეკრო სხეულზე, ამ მომენტში ზიზღი შიშმა გადაფარა, მთელი სხეულით ავკანკალდი და ნელნელა მგრძნობელობა დავკარგე მთელს სხეულში, მიხვდა რომ შემეშინდა, მიხვდა რომ დღემდე მეშინოდა მისი ამიტომ კმაყოფილმა უკან დაიხია და დამფრთხალი მაშინვე მოვტრიალდი, მაგრამ წასვლის ნება არ მომცა მაჯაში ჩამავლო ხელი თავიკენ მიმატრიალა და მკლავებში მომიმწყვდია, სუნთქვა შემეკრა და ზიზღისგან გამაჟრჟოლა, ჩემს ტუჩებს შეეხო თავისი საზიზღარი ტუჩებით, ლამის გული ამერია, მთელი სხეული მომეშხამა, მალევე მომშორდა და ისევე მოულოდნელად გაუჩინარდა როგორც გამოჩნდა. ნაბიჯის გადადგმა ვერ შევძელი, საერთოდ მოძრაობა ვეღარ შევძელი, ვიდექი ერთ ადგილას მიყინულივით და ერთ წერტილს მიშტერებული ვცდილობდი დაფანტული აზრებისთვის თავი მომეყარა, როცა ცოტა დავმშვიდდი და გონს მოვედი იქვე პარკში დავჯექი სკამზე და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მივეცი გადმოდენილიყვნენ, ჩემი სიმშვიდე და ტანჯვა ტელეფონის ხმამ დაარღვია, ეკრანს დავხედე თორნიკე დაეწერა, უარესად ამწვა ცხვირი და ცრემლები გადმომცვივდა ისევ, ვერ ვუპასუხე არ შემეძლო... ახლა მასთან საუბარი უბრალოდ არ შემეძლო...
რამდენჯერმე დარეკა მაგრამ მაინც ვერ ვუპასუხე, ვერაფრით მოვახერხე დამშვიდება, რაც მეტს რეკავდა მეტად მიჩუყდებოდა გული და მეტირებოდა, შეტყობინება მომივიდა
,,ლუკა მოგაკითხავს და გამოყევი" სულ ეს ოთხი სიტყვა გაიმეტა ჩემთვის, მივხვდი რომ რაღაც ისე არ იყო მაგრამ ზუსტად ვერ მივხვდი
,, სად?" მხოლოდ ეს კითხვა მიტრიალებდა თავში და კიდევ ერთი კითხვა რატომ
,,კოჯორში" მომწერა სწაფად
,,რატომ?" ძალიან დავიძაბე მეშინოდა ვაჩეს რამე არ ეთქვა მისთვის და გონება არ მოეწამლა
,,ახლა არ შეიძლია" მივწერე სასწრაფოდ და ცრემლები შევიმშრალე, ახლა სხვა შიში გამიჩნდა
,,მჭირდები" მომწერა ისევ ისე ელვის სისწრაფით
,,გთხოვ არ შემიძლია" მივწერე ბევრი ფიქრის მერე
,,გელოდები" მომწერა და ისევ ცრემლები გადმომცვივდა სასოწარკვეთილებისგან, არვიცი რამდენხანს ვიჯექი ასე და რამდენხანს ვტიროდი გონს ვიღაცის შეხებამ მომიყვანა, დაფეთებული ფეხზე წამოვვარდი
-მარიამ გამომყევი-ლუკაც ისეთი ცივი და არეული სახით იყო რომ უარესად შემეშინდა
-არსად არ წამოვალ-ვუთხარი გაღიზიანებული ტონით, ლუკამ სადღაც დარეკა და ტელწფონი მომაწოდა, მე Აკანკალებული ხელით გამოვართვი
-მარიამ ცუდად ვარ მჭირდები გამოყევი
გთხოვ-მხოლოდ ეს მითხრა და გათიშა, მე დაბნეულმა ლუკას გავუწოდე ტელეფონი და კარგახნისნფიქრის მერე წავედი მისი მანქანისაკენ, ჩავჯექი და გადავწყვიტე რომ ეს იქნებოდა ბოლო ღამე ჩემი საიდუმლოსი. მთელი გზა ვფიქრობდი ახსნა როგორ დამეწყო, საიდან დამეწყო, ან საერთოდ მომისმენდა თუ არა... ცრემლები მახრჩობდა, მაგრამ არ ვტიროდი...ლუკამ მანქანა გააჩერა და შემომხედა
-გადადი გელოდებᲐ-მითხრა უცნაური ხმით, მე კარგახანს ვუყურებდი გაოცებული სახით, ვერ აღვიქვი რა მითხრა -მარიამ გელოდებᲐ-კიდევ გამიმეორა და მეც ინსტიქტირად გადავედი მანქანიდან, ეზო გავიარე და ტერასაზე ავედი, ისე ცუდად ვიყავი რომ მუხლები მეკვეთებოდა და ძლივს ვახერხებდი სიარულს, ფართოდ გაღებულ კარში შევედი და თორნიკეს მივაჩერდი რომელიც მაგიდის კიდეზე ფეხებ გადაჯვარედინებული იდგა და სასმლისგან ამღვრეული თვალებᲘთ მიყურებდა ჭიქით ხელში, რომელიც ისე მოიყუდა და დაცალა რომ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია